Best of 2008-2009 Part II (Η ελίτ)

pinned (originally posted in 3.9.09)

#10
"Ο Δρόμος της Επανάστασης" / Sam Mendes

Μια οικογένεια, φαινομενικά (μόνο) ξεχωριστή, καταλήγει ως λουκούλειο γεύμα στα αστραφτερά συρμάτινα δίχτυα του American Dream. Και τα φώτα ενός επιτακτικά άγνωστου Παρισιού, ώστε να δύναται να αποτελέσει ονειρικό προορισμό, λάμπουν σαν μαγνήτης σωτηρίας. Όχι το Παρίσι δεν είναι η λύση. Είναι η υπεκφυγή, το όνειρο που πρέπει να υπάρχει. Και ο λεκές στο επιχρυσωμένο πουκάμισο, που κορδώνεται με περηφάνια στο κοσμικό πανηγύρι.

#9
"Βαλς με τον Μπασίρ" / Ari Folman

Όταν όλα τελειώνουν, το σκουπιδιάρικο αρμενίζει στους δρόμους της ψυχής σου. Να σε αλαφρύνει από τα βαριά μπαγκάζια σου. Να ξεδιαλύνει τη χωματερή των τύψεων και των ενοχών. Και ύστερα βγαίνουν οι συγγραφείς να φτιάξουν την Ιστορία. Χωρίς να σε συμπεριλαμβάνουν. Και συ συνεχίζεις, χτίζοντας το σπίτι σου σ' έναν τόπο που καταλήγει να μη σου ανήκει. Ίσως τελικά ήρθε η ώρα να ψαχνίσεις στη χωματερή τα υπάρχοντα σου. Και να στάξεις το παχύ μελάνι τους, στις γλαφυρές καλλιγραφίες τους.

#8
"The Wrestler" / Darren Aronofsky

Η φθορά του σώματος ως καθρέφτης του πνευματικού παρηκμασμού. Θέαμα φτηνό σε μια παλαίστρα στημένων αγώνων. Και τώρα, μες στην αρένα που ξεχύθηκαν τα πλήθη, το ίδιο παραμύθι επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Ένας εαυτός που καταναλώνει και καταναλώνεται, μέσα από ανώδυνες εικόνες. Σ' έναν κόσμο που η απομόνωση βαρά κατακέφαλα. Καθώς η μοναξιά λικνίζεται ως επαγγελματίας stripper στο ρυθμικό τέμπο της εσωτερικής απογύμνωσης.

#7
"Με λένε Στέλλα" / Sylvie Verheyde

Απέριττη, ρυθμική και πρωτοποριακή η Sylvie Verheyde μας παραδίδει ένα αριστουργηματικό πορτραίτο της παιδικής ηλικίας. Δίχως ίχνη μελοδραματισμού και διδακτικότητας να κομπιάζουν στις κομψογραμμένες αφηγηματικές αρτηρίες της. Μια ταινία φωτιά, που μιλάει με το βλέμμα. Λυτρωτήρια, σαν αγκάθι που βγαίνει από βαθιά πληγή. Ας μην περάσει στα ψιλά!

#6
"Ανάμεσα στους Τοίχους" / Laurent Cantet

O Laurent Cantet με το ντοκυμαντεριστικό βλέμμα βυθίζεται στο σχολείο-πρόδρομο συνύπαρξης της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Ένα ανθρωπόμορφο δράμα που πληγώνεται από το κατασπαρακτικό θεσμικό σύστημα της παιδείας. Όπου οι Σωκρατικοί ψίθυροι καταλήγουν σε αίθουσες άδειες, και η ρήση του Oscar Wilde γίνεται τραυματικά εύστοχη, "Η εκπαίδευση είναι θαυμάσιο πράγμα, αλλά καλό είναι να θυμόμαστε κάπου κάπου ότι, από αυτά που αξίζει να μάθει κανείς, τίποτα δεν μπορεί να διδαχτεί."

#5
"Γόμορρα" / Matteo Garrone

Ο κόσμος των γκάνγκστα όπως δεν τον έχουμε ξανά δει. Η πιο ρεαλιστική και σάρκινη περιγραφή, προσωποποιημένη μέσω της Camorra, δια χειρός Matteo Garrone. Λιτή σκηνοθεσία, επαναστατικό ντεκουπάζ, σε μια ιστορία που επαναλαμβάνεται μέσα από μια σπονδυλωτή αφήγηση. Εκεί που η βία συναντάει τη διαφθορά. Γιατί η Camorra δεν κατοικεί στην Ιταλία. Η Camorra είναι ο κόσμος σου, είναι ο κόσμος που μας περιβάλλει.

#4
"Άδωξοι Μπάσταρδη" / Quentin Tarantino

Ο Tarantino, και οι μπάσταρδοι του, γράφουν τη ναζιστική ιστορία από την αρχή. Διαπράττοντας την πιο αισθαντική και ερωτική εξομολόγηση του προς το σινεμά. Άφθονες δόσεις χιούμορ. Και κυρίως μια σκωπτική ματιά στην αδιάσπαστη σχέση βίας-θεάματος. Και όλα αυτά μέσα από έναν ύμνο στο αθάνατο σινεμά και την Τέχνη, και τη δύναμη τους να (δια)μορφώνουν.

#3
"La Rabia" / Albertina Carri

Προσωπικά, ταινία σοκ! Που πέρασε στα ψιλά παγκοσμίως. Και όμως υπάρχει, ακόμα, ένα σινεμά αγνό που πειραματίζεται. Η Carri λέει για το La Rabia: «Νομίζω ότι υπάρχει μια κοινή θεματική: ο φόβος που μου προκαλούν τα επιβεβλημένα ήθη. Με απασχολεί η ατομικότητα και η προσωπική επιθυμία σε αντιδιαστολή με τους καταπιεστικούς κοινωνικούς θεσμούς που μας μετατρέπουν σε τέρατα, όπως ακριβώς τους ενήλικες στο 'La Rabia'»

#2
"Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης" /Charlie Kaufman

Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Charlie Kaufman αποτελεί μια βουτιά, άνευ επιστροφής, στον παρανοϊκό κόσμο που μας είχε συστήσει ως σεναριογράφος. Μέσα από μια ονειρώδη τροχιά, που ξεδιπλώνεται ασυνάρτητα, ανάμεσα στις χημικές αντιδράσεις ενός εγκεφάλου, θα παρακολουθήσουμε την προσωπική μάχη ενός θεατρικού σκηνοθέτη που αναμετριέται με τον εαυτό του. Όπως ακριβώς η ίδια η Τέχνη.

#1
"Νεότητα χωρίς Νιάτα" / Francis Ford Coppola

O τρισμέγιστος Francis Ford Coppola επιστρέφει έπειτα από δέκα χρόνια απουσίας με την πιο προσωπική ταινία που είδαμε ποτέ. Ο άνθρωπος, το ετοιμόρροπο φρούριο στα χέρια του πανδαμάτωρος χρόνου. Εκεί, που μια στιγμιαία έκρηξη αγάπης αρκεί για να υπερβεί τον συμβατικό χρόνο και να αιωρηθεί στα ουρανοθέμελα της αβύσσου της αιωνιότητας. Μια σπαραχτική ωδή ενος auteur που αναμετριέται με τον καιρό του...



Βλέπε και:
Best of 2008-2009 Part I (Οι ταινίες που αξίζει να δείτε)

Best of 2008-2009 Part I (Οι ταινίες που αξίζει να δείτε)

[κλικ σε κάθε link για την αντίστοιχη κριτική]

#27

"12" / Nikita Mikhalkov

Μια αξιοπρεπέστατη διασκευή του αριστουργηματικού "12 Angry Men". Ο Mikhalkov βρίσκει ένα γεμάτο 150λεπτό αφιερωμένο στην καλλιτεχνική παράδοση της χώρας. Με κεντρικό άξονα το θέατρο. Ενώ συγχρόνως, σμπαραλιάζοντας τα συμβατικά στεγανά της δικαιοσύνης, αφηγείται μια καθαρή και αναπνεύσιμη θρησκευτική παραβολή.

#26
"Home" / Ursula Meier

Μια κοινωνική απογύμνωση του θεσμού της οικογενείας από την Ursula Meier. Η οικογένεια που αρνείται να συνδιαλλαγεί με το περιβάλλον και χτίζει το δικό της μοναχικό κόσμο. Μα είναι τα παράθυρα αυτά που τσιμεντώνει. Αφήνοντας το φως απ' έξω. Οδηγούμενη σταδιακά, όχι στον ασκητισμό, αλλά στον ατομικό εγκλεισμό και σε ένα αδιεξοδικό τείχος.

#25
"Coraline" / Henry Selick

Άλλη μια σπουδή στα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, πατώντας γερά στα θεμέλια της Ψυχανάλυσης. Μόνο που όταν ξεσκίζεται η γυαλιστερή επιφάνεια του ονείρου, κάποιος οφείλει να πληρώσει το αντίτιμο της κενότητας και της τεχνητής κατασκευής του.

#24
"Γεννήθηκα στο Τίτο Βέλες" / Teona Strugar Mitevska

Μια ποιητική ελεγεία δια χειρός της Teona Strugar Mitevska. Μεταφερόμαστε στο πολυπαθές τοπίο των Βαλκανίων. Για μια κατάδυση στην ιστορία του τόπου, συλλογικού και ατομικού, μέσα από παρορμητικούς και απύθμενους συμβολισμούς. Είναι η ιστορία, η ανθρώπινη ιστορία, μια ιστορία πτώσης;

#23
"Boy A" / John Crowley

Ποιός αποφασίζει αν σου αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία; Ακριβό το εισιτήριο της επανένταξης. Της επανένταξης σε μια κοινωνία που έχει πάψει να αισθάνεται. Μόνο ταμπέλες κολλάει σε πρόσωπα και καταστάσεις. Για να μπορεί να φτάνει στους αυτοσχέδιους προορισμούς χωρίς να ταξιδεύει.

#22
"Afterschool" / Antonio Campos

Στα ψιλά πέρασε αυτό το διαμαντάκι του Antonio Campos. Μια πνιγερή κινηματογραφική άσκηση ρεαλισμού με ασφυκτικά στατικά πλάνα να τεμαχίζουν το χώρο. Παράγοντας κινηματογραφικά κάδρα αρτίως επιμελημένα. Σε μια νατουραλιστική αναπαράσταση της σχολικής βίας, αλλά και της βίας του περιθωρίου.

#21
"Ανθισμένες Κερασιές" / Doris Dörrie

Απ' το Τόκιο στη Γερμανία. Εκεί που συναντιούνται οι πολιτισμοί. Εφήμεροι άνθρωποι, βαδίζουν και σβήνουν. Έτσι όπως σβήνει η ιστορία στη γέννεση του νέου. Του νέου που δε θα διαρκέσει. Δε μπορεί, κάτι θα 'ναι αθάνατο; Κάτι θα υπάρχει πιο δυνατό. Ετούτη η ταινία είναι μια σπαραχτική ωδή για την αγάπη που μένει... Την άχρονη και άτοπη αγάπη!

#20
"Vicky Cristina Barcelona" / Woody Allen

Το πάθος της στιγμής ο οδηγός για μια ζωή που αφήσαμε. Μια Penelope Cruz που δε θα ξεχάσουμε. Και μια ενοχική ματιά στη μηχανιστική εποχή των γραφείων, των πτυχίων, και της πνιγερής καθημερινότητας-ρουτίνας, που μας διαγράφει κάτω απ' την σκόνη των αδιάφορων ζωών μας.

#19
"Παράδεισος στη Δύση" / Costa Gavras

Μια αριστουργηματική ταινία για τη μετανάστευση. Ο Γαβράς μας εκπλήσσει ευχάριστα, με ένα ρυθμικό φιλμ που δε βαραίνει στιγμή. Ένα ιδιότυπο road movie για την προσφυγιά, αλλά και την καταπίεση στις πλάτες όλων ημών, ημών με τις ενοχλητικά βολικές ζωές. Η Δύση του ηλίου μια οφθαλμαπάτη. Η Δύση του πολιτισμού μια ψευδαίσθηση.

#18
"Τρεις Πίθηκοι" / Nuri Bigle Ceylan

Ο Nuri Bigle Ceylan, στην πιο διαλογική του ταινία, πειραματίζεται για να βυθιστεί στα σπάργανα της οικογένειας. Εκεί οπου τα επικοινωνιακά καλώδια έχουν βραχυκυκλώσει προ πολλού. Σκηνικό ατομικής σήψης. Και ενα ακόμα οπτικό κομψοτέχνημα.

#17
"Gran Torino" / Clint Eastwood

Ο αειθαλής Eastwood στην πιο αυτοαναφορική του ταινία. Θα παρατηρήσει (σ' ενα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον) τις ρατσιστικές αντιλήψεις, καθώς και τους στρυφνούς και δύσκαμπτους χώρους των ιδεολογημάτων που λειτουργούν σαν δεκανίκι για τον σύγχρονο ανασφαλή άνθρωπο. Σ' εναν κόσμο που δε μπορείς να ανασάνεις. Σ' εναν κόσμο που στερείται ηρώων...

#16
"Il Divo" / Paolo Sorrentino

Ο Ιταλικός κινηματογράφος είναι εδώ. Ο Paolo Sorentino με σκηνοθεσία που μας παραπέμπει σε Fellini, χωρίς καμία εγκράτεια, ξεγυμνώνει το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της Ιταλίας. Ένας απολαυστικός Toni Servillo και μια θεματολογία τόσο συγγενής στα δικά μας, τα εγχώρια.

#15
"Σφραγισμένα Χείλη" / Stephen Daldry

Μια τραυματική ιστορία αγάπης με φόντο το ολοκαύτωμα του Άουσβιτς. Πού αρχίζει η ατομική ευθύνη; Πού πεθαίνει ο έρωτας; Πώς η αγάπη κρατάει για πάντα; Το ερωτικό ποίημα του Stephen Daldry, που ή θα το λατρέψετε ή θα το μισήσετε!

#14
"Άσε το Κακό να Μπει" / Tomas Alfredson

Η έκπληξη μιλάει Σουηδικά. Ένα σπαρακτικό παιδικό ερωτικό παραμύθι. Ένας ύμνος στη διαφορετικότητα. Η πιο ανθρώπινη απεικόνιση του βαμπιρικού μύθου. Και μια σφοδρή καταγγελία στο μεταδιδόμενο σαράκι της βίας. Θέλετε και άλλα;

#13
"Η Σκόνη του Χρόνου" / Theo Angelopoulos

Τι και αν έχει τους επικριτές του; Ο Αγγελόπουλος είναι από τους σπουδαιότερους Ευρωπαίους δημιουργούς. Τίποτα δεν τελειώνει. Όλα, παρελθόν, παρόν και μέλλον θαμμένα κάτω από ομιχλώδες τοπίο. Περιμένουν ενα φύσημα του αέρα να τα αποκαλύψει κάτω από τη σκόνη του χρόνου. Το τρίτο φτερό είναι η μόνη ουτοπία. Και η μόνη ανθρώπινη αδυναμία. Σε μιας από τις ποιητικότερες εξομολογήσεις ενος auteur ο οποίος τραυματίζεται από τον αδιάσπαστο και ενιαίο χρόνο.

#12
"Hunger" / Steve McQueen

Άλλη μια ταινία έκπληξη, από τον πρωτάρη Steve McQueen. Εικαστικά ανεπανάληπτη. Ωμός ρεαλισμός, με την κάμερα να περιφέρεται ξεθεωμένη εντός των Αγγλικών φυλακών επί Θάτσερ. Και η "υγιής" μεταχείριση των πολιτικών κρατουμένων του IRA, που δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ ως τέτοιοι.

#11
"Η Σιωπή της Λόρνα" / Jean-Pierre Dardenne & Luc Dardenne

Η εκπόρνευση και ο αφανισμός του ανθρώπου στο βωμό του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι πιο εύκολο να είσαι-κρίνεσαι ως ιδιότητα παρά ως άνθρωπος. Και η τραυματισμένη εσωτερικότητα έμεινε κατάμονη να κυοφορεί όνειρα και ελπίδες, που πλάι σε εκκωφαντικούς φόβους, πατούν στις μύτες για να μην τα ακούσουμε...



Βλέπε και:
Best of 2008-2009 Part II (Η ελίτ)

Watchmen

pinned (originally posted in 3.9.09)




Σκηνοθεσία: Zack Snyder
Παραγωγής: USA/ 2009
Διάρκεια: 162'




Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταγραφή της περίφημης σειράς κόμιξ του Alan Moore. Ο Zack Snyder ωστόσο, παραβλέποντας εν μέρη την κινηματογραφική αισθητική, με οπορτουνιστικά πειραματική φόρμα, συνεχίζει στο μεταμοντέρνο κλίμα απ' το οποίο τον γνωρίσαμε. Τον μισήσαμε ή τον αγαπήσαμε, με τον γράφον να τάσσεται σθεναρά υπέρ της πρώτης συναισθηματικής έκφρασης.

Κατ' αρχάς θέλω να ξεκινήσω λέγοντας πως ένα blockbuster είναι καταδικασμένο να υπηρετεί ένα τρόπο τινά συμβιβασμένο σινεμά. Υπό την έννοια ότι ο (αυτο)σκοπός του είναι να αποφέρει μπαγιόκο. Ξεκινώντας από αυτή την παραδοχή, είναι υποχρεωμένο να εξυπηρετεί συγκεκριμένες αισθητικές επιλογές, αλλά περισσότερο να φορτίζει συγκεκριμένες οπτικές. Και το blockbuster χρίσμα -ή καλύτερα κατάρα- δεν το δίνει ούτε ο κριτικός, ούτε ο θεατής. Το δίνει η παραγωγή, η οποία αξιώνει μια υπέρογκη συγκομιδή. Ασχέτως αν συχνά πυκνά οδηγείται στον όλεθρο. Ωστόσο, οφείλουμε να παρατηρήσουμε μια επανάσταση που έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια στο είδος "blockbuster". Καθώς κυρίως νεότεροι Αμερικάνοι σκηνοθέτες, με σημαιοφόρο τον Nolan(Dark Knight), και πειραματίστηκαν και επιδίωξαν να μετακινήσουν το μαζικό κοινό από τις τετριμένες προσδοκίες του, αλλά και από τους (ηθικούς) αυτοπεριορισμούς του. Με αποτέλεσμα το blockbuster να αποκτά ραγδαία, στοιχεία ενός ευρύτερου φάσματος.


Ποιοι είναι όμως οι Watchmen; Οι Watchmen είναι μια ομάδα υπερηρώων, Αμερικάνων υπερηρώων, που επηρέασαν την ιστορία στο παρελθόν. Ο πλανήτης, στα πρόθυρα μιας ανεπανάληπτης πυρηνικής σύγκρουσης, τελεί υπό την ορατή απειλή του αφανισμού. Οι αποδιοργανωμένοι Watchmen πρέπει να αποφασίσουν αν είναι διατεθειμένοι να επέμβουν ξανά στην ιστορία. Όμως μένουν αναποφάσιστοι. Το γεγονός της δολοφονία ενός μέλους τους, του Κωμικού, πυροκροτεί εξελίξεις στο ειδικό περιβάλλον του καθένα από τους Watchmen. Και μέσω αλλεπάλληλων αποκαλύψεων, που εκκινούν από το ειδικό-προσωπικό περιβάλλον, καταλήγουν στη συλλογική-συμπαντική φύση του προβλήματος, αποκαλύπτοντας τα πλήρη αίτια του.


Ο Zack Snyder πειραματίζεται, σχεδόν κανιβαλίζει την κινηματογραφική φόρμα, θέτοντας τους ήρωες να χορεύουν σχεδόν σε slow motion tempo, σε μια επιλογή που εξυπηρετεί μάλλον το θέαμα και τη διασκέδαση. Όμως οφείλουμε να παρατηρήσουμε προσεκτικά τις επιλογές του στην εισαγωγή της ταινίας. Ο κινηματογραφικός χρόνος σπάει διαρκώς με fade outs, όπου με την παράλληλη αφήγηση υπαινίσσονται την πολυδιαστατικότητα του χώρου. Ένα ακόμα στοιχείο που οφείλουμε να παρατηρήσουμε είναι ότι τα μέσα πλάνα ανοίγουν σε τρε ζενεράλ, καθώς με μια αστραπιαία κίνηση της κάμερας ανοίγει το τοπίο σε μια εξωγήινα γενική περιγραφή. Τι εξυπηρετούν όμως αυτές οι επιλογές; Με τα fade outs o Zack Snyder μας περιγράφει το άπειρο του χώρου. Την αδυναμία του πεπερασμένου εδώ να επέμβει στο απειροστό εκεί. Καθρεφτίζοντας έτσι τη μηδαμινότητα του συμβάντος στο κάθε εδώ, αφού το κάθε εδώ δεν είναι παρά μόνο μια κουκκίδα σύμπαντος. Κάτι παρόμοιο εξυπηρετεί και η επιλογή των τρε τζένεραλ πλάνων. Τα τρε τζένεραλ πλάνα φιλοδοξούν να μας δώσουν μια πιο αντικειμενική αίσθηση του χώρου. Περιγράφοντας τον ως μια ολότητα. Και να μας υπενθυμίσουν πως η εστίαση σε έναν περιχαρακωμένο γεωγραφικά τόπο, δεν είναι παρά το ιδίωμα της μυωπικής ανθρώπινης φύσης. Η οποία εγκλωβίζεται στο πεπερασμένο της αίσθησης, αδυνατώντας να συλλάβει το άπειρο του χωροχρόνου. Πάνω στις προαναφερθέν παρατηρήσεις θα αναφερθώ εκτενέστερα αναλύοντας τον υπερπραγματικό χαρακτήρα του Dr. Manhattan.


Ο Dr. Manhattan, ο κεντρικότερος μάλλον των Watchmen, είναι ένας υπερυπερήρωας. Στην πραγματικότητα είναι ένας Θεός. Έχει τις ικανότητες να παρεμβαίνει όπως και όποτε θέλει στο περιβάλλον, μα πιότερο έχει τις ικανότητες να διαβλέπει στο μέλλον, αξιοποιώντας το παρελθόν που είναι καταγεγραμμένο εντός του. Όταν μιλάω για παρελθόν και μέλλον δεν εννοώ κάποιο πεπερασμένο παρελθόν και μέλλον, αλλά την έκταση του χωροχρόνου στη διασυμπαντική της ολότητα. Και παρ' όλα αυτά, οι ικανότητες του δε στρέφονται ως δραστικές ενέργειες που λαμβάνουν χώρο στο σύμπαν. Επιστρατεύονται για να αποσαφηνεισθεί η πραγματικότητα με την ακρίβεια του υπερπραγματικού. Η όραση αποτελεί εκείνα τα διαυγή πρίσματα που κοιτούν το τοπίο της ζωής στην αντικειμενική του υπόσταση. Αυτή είναι μια γιγάντια αντίθεση συγκριτικά με το μέσο άνθρωπο. Ο οποίος παραδομένος στη μυωπική ανθρώπινη φύση αδυνατεί να αντιληφθεί την τραγικότητα και τη μικρότητα της ύπαρξης. Αδυνατεί να αποκωδικοποιήσει το απεριόριστο του σύμπαντος και να προσμετρήσει τη μηδαμινότητα του αναστήματος του, υιοθετώντας τον εαυτό ως μοναδική και βασική κλίμακα μέτρησης των πάντων και του Όλου.



Σε κάτι άλλο που θα 'θέλα να σταθώ είναι οι εξωτερικές δυνάμεις των Watchmen. Αυτές δεν πηγάζουν από τη σύνηθες ταυτότητα ενός υπερήρωα. Πρόκειται στην ουσία για την έκφραση-οπτικοποίηση των πνευματικών τους δυνάμεων και του βαθμού της κυριαρχίας τους μέσα στο χώρο. Ξεκινώντας απ' τον Rorschach που παραμένει αμόλυντος, αντισυμβατικός και καθάριος σ' ένα τοπίο ηθικού παρηκμασμού, ως τον Dr. Manhattan με τις μυθικές δυνάμεις. Και αν θεωρήσουμε τον Dr. Manhattan ως τον ισχυρότερο στο χώρο, τότε θα έχουμε διαπράξει ένα μεγάλο σφάλμα. Ο Zack Snyder αποκωδικοποιώντας την αλήθεια των καπιταλιστικών καιρών μας ορίζει ότι: "Ο δυνατότερος μπορεί να είναι και ο πιο αδύναμος. Ο δυνατότερος είναι εκείνος που μπορεί να εκμεταλλευτεί τις δυνάμεις των άλλων προς όφελος του. Για την ακρίβεια, είναι αυτός που θα καρπωθεί τις δυνάμεις των άλλων και θα τις μεταποιήσει στα γρανάζια που θα θέσουν σε λειτουργία το οποιοδήποτε σχέδιο του."

Όπως καταλαβαίνουμε το Watchmen υπερβαίνει το σύνηθες blockbuster πρότυπο. Αισθητικά είναι στυλιζαρισμένο ως εκεί που δεν παίρνει, αφήνοντας λιγοστά περιθώρια αναπνοής στο θεατή του. Και θεματικά δε διστάζει να κοιτάξει στοχαστικά, σχεδόν φιλοσοφικά, την τραγικότητα της ανθρώπινης φύσης. Ωστόσο, δε λείπουν εκείνες οι εμβόλιμες σκηνές, ή και ολόκληρες ιστορίες, που εξυπηρετούν συγκεκριμένους, όχι και τόσο τίμιους, δραματουργικούς σκοπούς. Όπως και οι social safety αναπαραστάσεις συγκεκριμένων χωρίων της κοινότητας.

Η ατάκα: "-What happened to the American dream?
-It came true."


Βαθμολογία: 6/10

Το ΚΑΚΟ ΙΙ (EVIL II) promo

23.8.09 update
s_dany posted:


Και αν νόμιζες οτι τα ζόμπι που εξαπλώνουν το ΚΑΚΟ στην Εποχή των Ηρώων είναι χαμένα κορμιά, είχες απόλυτο δίκιο! Μόλις έμαθα οτι στους πιο-cult-δε-γίνεται Lost Bodies ανήκει το κομμάτι που απογειώνει κανονικότατα το νέο trailer (καθώς και το τηγάνι με τα αυγά :-)! Λέγεται "Mesozoic Future" και πρέπει να είναι καινούργιο αφού δεν το βρίσκω ολόκληρο για download πουθενά! Ούτε στο Myspace τους, ούτε στο blog, ούτε στο www.lostbodies.gr [το οποίο btw είναι το πιο απολαυστικά ιδιόρρυθμο (ή ιδόρρυθμα απολαυστικό!) site που έχω δει από εγχώρια μπάντα]. Βοήθεια έχω για τον εντοπισμό? [panchamp ανέλαβε το βρε! εσύ είσαι ο Hans Lada της Ομάδας ;-D]

-------------------------------------------

21.8.09
s_dany posted:


Καλά! Είπαμε δεν τα κυνηγάμε τα trailer, αλλά τώρα δεν κρατιέμαι!


Το "τί-στο-διάολο" teaser, το πρώτο που βγήκε (αρχές Ιουνίου) από τα zombie headquarters, δεν το είχα ανεβάσει καν εδώ παρά μόνο στο facebook της Ομάδας (δε με είχε ενθουσιάσει το voice-over, περιέχει όμως τη σκηνή της ανατροπής του αυτοκινήτου που μοιάζει τεχνικά άψογη και το zombie με το σουβλάκι!!! [στο screen capture και στο 0:20])




Τώρα όμως τα παιδιά της Ekso Productions δίνουν ρέστα με το regular trailer. Μόλις κυκλοφόρησε και...
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ!
Βάλ'το να παίξει full-screen (φοβερή ποιότητα εικόνας, η RED ζωγραφίζει :-) και δυνάμωσε ηχεία!


Προτείνω να ονομαστεί "π_ _τάνα" trailer ή και "φάε-τη-σκόνη-μου-Bekmambetov" trailer ;-D



Εν τω μεταξύ, στο ψιλο-ανανεωμένο www.tokako.gr ανακάλυψα οτι κυκλοφόρησε και η αφίσσα της ταινίας.
'Αψογη! Και παίζει να αναγνωρίσεις και τον zombie εαυτό σου κάτω απ' τον Billy Zane (στο κάτω μέρος εννοώ! ΟΚ?)

Πότε είπαμε είναι οι Νύχτες Πρεμιέρας? Wake me up when September [comes]!

PS. Και είναι "το ΚΑΚΟ", έτσι? Όχι "το ΚΑΚάΟ" !!! (mp3 wired by Spiros Dimas - respect :-)



Βλέπε και:
Wanna be a Zombie?
Το ΚΑΚΟ "γυρίζει"

Vals im Bashir (Βαλς με τον Μπασίρ)

Σκηνοθεσία: Ari Folman
Παραγωγής: Israel / Germany / France / USA / Finland / Switzerland / Belgium / Australia / 2008
Διάρκεια: 90'



Με αφορμή αυτή την ταινία θα ήθελα να κάνω δυο σχόλια περί animation και κινηματογράφου. Ο κινηματογράφος θα μπορούσε να καθοριστεί ως μια οπτικοακουστική ενότητα. Η εικόνα, το οπτικό κομμάτι δηλαδή, "παράγεται" από την κινηματογραφική μηχανή. Στο animation όμως η διαδικασία είναι κάπως διαφορετική. Η εικόνα δημιουργείται με ποικιλόμορφους τρόπους, που εκτείνονται από χειροποίητο σκίτσο ως πολυσύνθετο ηλεκτρονικό γράφημα. Επικαλούμενοι αυτή την υπέρογκη οπτική ανισότητα, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι το animation δεν αποτελεί ξεχωριστό κινηματογραφικό είδος, αλλά ξεχωριστή οπτικοακουστική οντότητα. Η αλήθεια είναι πως τον περίπου έναν αιώνα ζωής του κινηματογράφου, το animation παρά τις απεριόριστες δυνατότητες του, αναλώθηκε στην αποκλειστική ικανοποίηση των παιδικών αισθημάτων. Αφήνοντας έτσι ανεκμετάλλευτη την οπτική ιδιαιτερότητα του, αλλά και αδοκίμαστα τα ποικιλόμορφα ιδιοστοιχεία του. Αν εξαιρέσουμε την Ιαπωνική κουλτούρα των manga και ορισμένα animation που υιοθέτησαν τα σινεφίλ πρότυπα, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως οι anime πειραματισμοί βρίσκονται σε εξαιρετικά πρώιμο στάδιο. Ωστόσο τα επόμενα χρόνια, λόγο αυτής της ιδιαίτερης οπτικής φόρμας που δύναται να αποτελέσει πόλο έλξης για ετερόκλητους καλλιτέχνες, αναμένεται να σημειωθούν ραγδαίες αλλαγές στον χώρο. Και ίσως το animation επαναπροσδιορίσει -ή καλύτερα ανταμώσει- την ταυτότητα του.


Για το "Βαλς με τον Μπασίρ" τώρα. Πρόκειται για ένα δριμύ αντιπολεμικό δράμα. Βασισμένο σ' έναν Ισραηλινό στρατιώτη που αναζητά χαμένες μνήμες από την περίοδο της εμπόλεμης θητείας του στο Λίβανο. Δε θα αναφερθώ ιδιαίτερα στα (αντιπολεμικά) στοιχεία του, αλλά ούτε και στα γεγονότα. Άλλωστε η ίδια η θέση της ταινίας μας προτρέπει να ψηλαφίσουμε βιωματικά την ιστορία. Έτσι για αρχή, όσο αφορά το περιεχόμενο, καλείστε να το εξερευνήσετε οι ίδιοι.

"Όταν προσπαθούμε να θυμηθούμε τα πρώτα παιδικά μας χρόνια, πολλές φορές συγχέουμε αυτά που άλλοι μας διηγήθηκαν με εκείνα που πραγματικά θυμόμαστε από δική μας πείρα", είχε πει ο Γκαίτε. Αυτή τη φράση μοιάζει να παραφράζει ο Ari Folman, όταν μας παραθέτει μια έρευνα όπου το σύνολο του εκτειθέμενου πληθυσμού, πλάι σε εικόνες της παιδικής του ηλικίας, αναγνώρισε ως δικές του και εικόνες που δεν του ανήκαν. Με εφαλτήριο αυτή τη διαπίστωση, ο πρωταγωνιστής επιδίδεται σε μια επίπονη διαδικασία ανάκτησης των προσωπικών χαμένων μνημών, μέσω των οποίων επιθυμεί να (επανά)συνθέσει την ιστορία. Και έτσι, ο Ari Folman προτρέπει το θεατή να μην επαναπαύεται στις (ευπαθείς και πολλές φορές στρατευμένες) διηγήσεις των άλλων, αλλά να εξερευνεί βιωματικά και εμπειρικά τα ίχνη της ιστορίας. Να μην επικαλούμαστε το ασύμπτωτο του χωροχρόνου ως την απόσταση μας από την ιστορία. Είμαστε κομμάτι -ένα απειροελάχιστο- της άτοπης και άχρονης Ανθρωπότητας. Και αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να αφουγκραστούμε βιωματικά το παρελθόν-την Ιστορία.


Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο της ταινίας καταπιάνεται και με την Ψυχαναλυτική Θεωρία. Σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος αναπτύσσει μια σειρά από εσωτερικούς μηχανισμούς για να απωθεί απ' το συνειδητό τις επίπονες μνήμες. Σε μια εποχή που τα ψυχο-ναρκωτικά πληθαίνουν: φαινόμενη ζωή του lifestyle, καταναλωτική μανία, επιστήμη, παραδοσιακά ναρκωτικά κλπ, η παραπάνω διαδικασία της απώθησης διαπράττεται πιο εύκολα. Μα αν δε φορούμε τις ενοχές και τις τύψεις σαν μενταγιόν περίοπτης θέσης, τότε πώς θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από αυτές; Αδύνατον. Ούτε ατομικά, ούτε συλλογικά. Καταδικάζουμε έτσι το συνειδητό μας και το συνειδητό του Κόσμου αντίστοιχα, σε μια ατέρμονη εσωτερική καταπίεση και σε μια διαρκή υποκρισία.


Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σχολιάσω και δύο κινηματογραφικές επιλογές του Ari Folman. Πρώτον, στον κύριο κορμό της ταινίας βλέπουμε τις λεηλασίες και τις πολεμικές εχθροπραξίες να αναπαριστώνται με έναν σαρκαστικά ανάλαφρο τρόπο. Τόσο οπτικά όσο και μουσικά. Είναι αυτή μια ενσυνείδητη επιλογή του Folman για να καταδείξει την ανευθυνότητα με την οποία αντιμετωπίζεται η βία στη σύγχρονη κινηματογραφική βιομηχανία (όπου αποτελεί το βασικό πυλώνα ψυχαγωγίας και διασκέδασης); Δεύτερον, στο κλείσιμο η βία αποκτάει την πραγματική της διάσταση. Ωμή, αποκρουστική, φρικιαστική, αηδιαστική. Ρεαλιστική βία. Για την αποτύπωση αυτής της βίας θα επιστρατευθεί μια διπλή απεικόνιση: από τη μια ενα πλάνο αρχείου-ντοκουμέντο "ανασαίνει" την τραγικότητα και τη φρικαλεότητα της ωμής γενοκτονίας, και από την άλλη η ίδια σκηνή απεικονίζεται με ενα εξαιρετικά πανομοιότυπα ντεκουπαρισμένο και σκιτσαρισμένο animation. Ωστόσο, με όσους θεατές είχα αυτή τη συζήτηση, παρ' οτι οι αποτυπώσεις είναι πανομοιότυπες όσον αφορά το περιεχόμενο, άκουσα ότι το πλάνο αρχείου είχε έναν κατά πολύ τραυματικότερο αντίκτυπο εντός τους. Αυτή η διαπίστωση επιχειρηματολογεί πως υπάρχει σύγχυση μεταξύ περιεχομένου και φόρμας από πλευράς του θεατή; Ή επιχειρηματολογεί για την νατουραλιστική και ρεαλιστική ανεπάρκεια του animation;


Κλείνοντας, το "Vals im Bashir" είναι μια εκκωφαντικά αντιπολεμική ταινία. Και ταυτόχρονα μια σπουδή στο animation. Που ακόμα και αν τίποτα δε βρείτε ενδιαφέρον, περιέχει μια ασύλληπτη σκηνή, όπου ένας στρατιώτης χορεύει βαλς ανάμεσα στα πυρά, η οποία ενδέχεται να στοιχειώσει τα τεφτέρια της κινηματογραφικής σας μνήμης.


Βαθμολογία: 8/10

The Other Man (Ο Άλλος)

Σκηνοθεσία: Richard Eyre
Παραγωγής: USA / UK / 2008
Διάρκεια: 90'




Το "The Other Man" υπακούει στην τάση της εποχής. Σινεφίλ-κουλτουρέ περιτύλιγμα-φόλα περιεχόμενο! Άλλωστε κάτι τέτοιο το έχουμε συνηθίσει από τον Richard Eyre (Notes on a Scandal, Stage Beauty, Iris). Αυτό που κάνει μια ταινία να φαίνεται σοβαρή είναι (κυρίως) η αισθητική της. Έτσι και εδώ η φωτογραφία του Haris Zambarloukos είναι άριστη, το μακιγιάζ και τα κουστούμια όλα στην τρίχα. Η σκηνοθεσία είναι πέρα για πέρα ακαδημαϊκή-επαγγελματική, αλλά και εξίσου άνευρη. Και το σενάριο, αδικεί τον εαυτό του, εμμένοντας σε ανυπόστατα γεγονότα.


Άγγλος, μεγαλοστέλεχος (Liam Neeson) κυριλέ εταιρίας, ανακαλύπτει μετά το θάνατο της γυναίκας του (Laura Linney), χώνοντας τη μύτη του στο lap top και το κινητό της, την ύπαρξη εραστή στη ζωή της. Η ζήλια τον τυφλώνει. Θα ταξιδέψει μέχρι την Ιταλία για να ανακαλύψει τον πρώην εραστή (Antonio Banderas). Θα γνωριστούν στο διάστημα που διαρκούν οι καθημερινές σκακιστικές του παρτίδες. Ενώ ο χήρος Liam Neeson επιθυμεί διακαώς να πάρει την εκδίκηση του, με σχέδια που δεν συνάγουν με το προσωπείο της κοινωνικής του αίγλης.

Ο Richard Eyre κάτι θέλει να μας πει για τη λύσσα της κτητικότητας. Η οποία, με διακριτή ειρωνεία, εκφράζεται ακόμα και για το παρελθόν ενός νεκρού προσώπου. Θέλει να μας μιλήσει για σεξουαλική απελευθέρωση Θέλει να ρίξει ίσως και μια καυστική ματιά στον ξενέρωτο και γραβατωμένο κόσμο των επιχειρήσεων (Liam Neeson). Ενώ παράλληλα, θέλει να δείξει και την ανάγκη υιοθέτησης μιας εναλλακτικής ματιάς πάνω στη ζωή, πιο καλλιτεχνικής και ίσως ωραιοποιημένης (Antonio Banderas). Ωστόσο τα θέλω του μένουν σε νηπιακό στάδιο. Κουλουριασμένα σκουντουφλούν μεταξύ τους, στις εξόφθαλμες αφηγηματικές και δραματουργικές αδυναμίες.


Θα ήταν μάλλον απρεπή να αναφερθώ εκτενώς στις παραπάνω αδυναμίες. Ωστόσο, μιλάμε κυρίως για την απαρέγκλιτη προσήλωση του Eyre σε μια τραβηγμένη πλοκή. Την αδυναμία του να συμπεριλάβει στο αναπαραστατικό κομμάτι το βάρος των εκάστοτε περιστάσεων, αλλά και τις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε χώρου. Δεδομένων των παραπάνω αναλογιών, οι ερμηνευτές μοιάζουν παντελώς γυμνοί. Δίχως καν την προσχηματική πετσέτα! Καταδικασμένοι να χαθούν και αυτοί στο ευρύτερο κλίμα της υπερβολής και της ανισορροπίας, αυτής της κατά τ' αλλά σοβαροφανούς ταινίας.


Βαθμολογία: 3/10

1 Journée (Εκείνη τη Μέρα)

Σκηνοθεσία: Jacob Berger
Παραγωγής: Switzerland / France / 2007
Διάρκεια: 95'



Μια πόλη ξένη. Μια πόλη στατική. Όλα ερμητικά κουμπωμένα στο γυάλινο σακάκι της ρουτίνας τους. Η αφθαρσία είναι ανυπαρξία. Κανείς δε βλέπει, κανείς δεν ακούει, όπως ευστοχότατα παρατηρούμε στις γιγαντοαφίσες των εναρκτήριων πλάνων, οι οποίες επαναλαμβάνονται και στη συνέχεια. Μια πόλη που περιμένει μια βροχή να την ξεπλύνει. Οι άνθρωποι που δεν περιμένουν τίποτα πια.

Σε μια τέτοια αντιπροσωπευτική μεγαλούπολη, συγκεκριμένα στη Γενεύη, έχει γυριστεί τούτη η ταινία! Ο πρωταγωνιστικός πυρήνας αποτελείται από μια τριμελή οικογένεια. Ο πατέρας γυρεύει την αυτοεπιβεβαίωσή του στο εξωγαμιαίο σεξ. Είναι δυστυχισμένος. Η "παράξενη" μητέρα συνήθισε να βλέπει την απαράλλακτη αρτιότητα των πινάκων του μουσείου που εργάζεται, και θεωρεί πως τα πάντα ορθώς διέπονται από μια ακλόνητη στατικότητα. Ο γιος θέλει να μεγαλώσει. Απορροφάει τη μαλθακότητα της μητέρας και ενθουσιάζεται με το active σύμβολο του πατέρα. Μετράει, μετράει διαρκώς. Δε μετράει δευτερόλεπτα. Δε μετράει μπαλκόνια. Μετράει τη σιωπή του, μετράει τη θλίψη του...


Όλοι έχουν πέσει θηράματα στον ιστό της ρουτίνας. Αν και ο Jacob Berger θα μπορούσε να κινηματογραφήσει με πιο χαρακτηριστική ένταση αυτή τη ρουτίνα. Ένα αναπάντεχο γεγονός στη ζωή του καθένα βάζει τη ζωή τους σε κίνηση. Ο πατέρας χτυπάει έναν πεζό κατά τη διάρκεια μιας κούρσας για την δουλειά. Η μητέρα ανακαλύπτει πως είναι εξαπατημένη. Και ο γιος τρώει μια χυλόπιτα απ' το κορίτσι των ονείρων του. Όλα αυτά τους βάζουν σε κίνηση. Ψυχοσωματική. Ο Berger βιδώνει την κάμερα του στο πάτωμα. Κοιτάει με αδιάκριτη εμμονή τους ήρωες του. Εισβάλλοντας στον ψυχισμό των σιωπών τους. Αναπτύσσοντας τη βαρβαρότητα της πραγματικότητας τους, με την ακρίβεια του εξωπραγματικού. Αυτός είναι ένας ποιητικός σουρεαλισμός.


Πρωτίστως όμως ο Berger έχει επιλέξει να κατακερματίσει τη ζωή της οικογένειας. Με μια τεχνική σαν αυτή του Gus Van Sant στο Elephant, παρακολουθεί αποσπασματικά τις ζωές των ηρώων του. Ζωές που τέμνονται και παρεκκλίνουν η μία με την άλλη. Ο Jacob Berger απομονώνει τους ήρωες του για να μας αφηγηθεί τη μοναξιά τους. Όχι τη μοναξιά στο χώρο, τη μοναξιά εντός τους. Γιατί η μοναξιά φαντάζει αναπόφευκτη ανθρώπινη συνθήκη. Και μέσα σε όλες αυτές τις αποσπασματικές ζωές βλέπουμε ένα καραβάνι συμβολισμών. Όπως το όνειρο, το ψέμα που γίνεται στάχτη στη γυάλα του πόνου του μικρού, στη σκηνή με τον ιπποπόκαμπο. Ένα τραυματισμένο σκυλί περνάει από πόρτα σε πόρτα. Και ένα κύριος, σύμβολο της τυπικότητας, ακολουθεί τις ανάσες της μητέρας. Ίσως γιατί είναι μια τραυματισμένη ψυχή αυτή που κρύβεται κάτω από τις γάζες της τελειότητας και της τυπικότητας. Και από την άλλη, ο ίδιος ο πατέρας είναι ένα σύμβολο ανασφάλειας και ενοχής. Ενοχής όχι για το αδίκημά του. Αλλά για τον τρόπο ζωής του.

Κάπως έτσι οδηγούμαστε στο λυτρωτικό του φινάλε. Με τον γιο να βρίσκεται ανάμεσα στους δύο γονιούς. Μετράει. Ένας, δύο. Και όσο μετράει τον μετράνε. Ο καθένας τον τραβάει προς το μέρος του. Η διχοτόμηση είναι αναπόφευκτη. Στη μέση πάντα το παιδί.


Ο Jacob Berger παραδίδει μια αξιοπρόσεκτη ταινία. Η οποία φέρει μια σουρεαλιστική-υπερβατική σφραγίδα. Ενώ ταυτόχρονα είναι βυθισμένη στην ρουτίνα της πραγματικότητας. Δυνάμεις εξαιρετικά αντίρροπες για να ισοσκελισθούν στην αναπαράσταση. Ο Berger θα το προσπαθήσει, αλλά το αποτέλεσμα είναι αμφισβητούμενο. Οι ποιητικοί συμβολισμοί είναι διάχυτοι. Και άλλο ένα στοίχημα είναι να εναρμονιστεί αυτή η αφαιρετική ποιητικότητα με την ντετερμινιστική-ρεαλιστική αποτύπωση της στιγμής. Ο βαθμός επιτυχίας όλων αυτών των συζεύξεων αφήνεται στη δική σας κρίση.


Βαθμολογία: 7/10