Wednesday, May 19, 2010

Iron Man 2

Σκηνοθεσία: Τζον Φάβρο
Σενάριο: Τζάστιν Θέρου, Σταν Λι (κόμικ), Ντον Χεκ (κόμικ), Λάρι Λίμπερ (κόμικ), Τζακ Λίρμπι (κόμικ)
Παίζουν: Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Γκουίνεθ Πάλτροου, Σκάρλετ Γιοχάνσον, Μίκι Ρουρκ, Ντον Τσιντλ, Σαμ Ρόκγουελ, Σάμιουελ Τζάκσον
Η.Π.Α.| 2010 |Δράσης, Περιπέτεια | 124’





Ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ., (Τόνι Σταρκ), ξαναβάζει, για δεύτερη φορά την σιδερένια στολή του «Iron Man», ενός από τους πιο γνωστούς ήρωες της αμερικανικής εκδοτικής εταιρίας Marvel Comics (Spider-Man, X-Men, The Fantastic Four), ο οποίος έκανε το ντεμπούτο του το 1963. Και πώς να μην υπάρξει συνέχεια, όταν η εξαιρετικά επιτυχημένη εισπρακτικά πρώτη ταινία, το 2008, απέφερε σε Paramount και Marvel, περί τα 572 εκ. δολάρια και δύο υποψηφιότητες στα Όσκαρ;


Αλαζόνας, αναιδής, πολύ καλύτερα εξοικειωμένος με τη στολή του και με τις δυνατότητές της, ο «έχω-ένα-σκασμό-λεφτά-στη-διάθεσή-μου», «είμαι ωραίος και μοιραίος», αλλά «μην με αντιπαθήσετε, έχω αδύναμη καρδιά» και «σώζω και τον κόσμο» κύριος Σταρκ, περνά αρχικά μια φάση παρακμής, αλλά μπροστά στη ρωσική απειλή που ακούει στο όνομα Ιβάν Βάνκο (Μίκι Ρουρκ) και με λίγη βοήθεια από τον επίσης «σιδερένιο» φίλο του, Ρόντι (Ντον Τσίντλ), ή αλλιώς War Machine, ανταπεξέρχεται στις καταστάσεις και υπερνικά τους κινδύνους, εξ αλλοδαπής και εγχώριους, όπως ο Τζάστιν Χάμερ (Σαμ Ρόκγουελ), (ο Χάμερ του κόμικ είναι Βρετανός).


Οι γυναίκες της ταινίας, που ολοκληρώνουν ένα εντυπωσιακό σε δυναμική και ικανότητες καστ, είναι η αιώνια ερωτευμένη με το αφεντικό της Πέπερ Ποτς (Γκουίνεθ Πάλτροου), τώρα και C.E.O. των επιχειρήσεων Σταρκ και η Νατάσα Ρομανόφ (Σκάρλετ Γιοχάνσον), μυστική κατάσκοπος του οργανισμού κατασκοπίας-επιβολής του νόμου S.H.I.E.L.D., που υποδύεται τη νέα βοηθό του Σταρκ, ή αλλιώς Black Widow.


Ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζ., φέρνει μια από εκείνες τις καλές ερμηνείες, που αβίαστα διαθέτει, σε ένα κινηματογραφικό είδος, που κανείς δεν το απαιτεί κιόλας, ο Μίκι Ρουρκ επιστρέφει στην ενεργό δράση για τα καλά και ο πάντα καλός Σαμ Ρόκγουελ, δίνει έναν νεαρό Χάμερ που περισσότερο μοιάζει με αδέξιο πρωτάρη, παρά με τον σούπερ κακό, κάτοχο και γνώστη προηγμένης τεχνολογίας του κόμικ.

Οι φανς του Τόνι Σταρκ θα έχουν την ευκαιρία να τον απολαύσουν στην μεγάλη οθόνη για τρίτη φορά, το 2012.


Βαθμολογία: 2 / 5










Friday, May 14, 2010

Screening 17/5/10


Η Κινηματογραφική Ομάδα
του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ)
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"12 Angry Men"
(1957, Sidney Lumet, " Οι 12 Ενορκοι")
την Δευτέρα 17/5/10 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
Είσοδος ελεύθερη.

RSVP and invite your friends:
http://www.facebook.com/event.php?eid=107397062619794



AUEB Film Club
invites you to the screening of:
"12 Angry Men"
(1957, Sidney Lumet)
on Monday 17/5/10 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).
Free entrance.

The film will be screened in English (its original language)
with Greek subtitles.





Original trailer (the old-school way)




Fan-made trailer (much better)




Ο'τι και να πει κανεις είναι λίγο για την ταινία αυτή, η οποία μόνο τυχαίο δεν είναι οτι βρίσκεται στο #7 του IMDb Top 250! Το ίδιο ισχύει και για τον Sidney Lumet, εναν σκηνοθέτη με το απίστευτο "ρεκόρ" να έχει γυρίσει σπουδαίες ταινίες σχεδόν σε κάθε δεκαετία από το 1950 μέχρι σήμερα, από το "12 Angry Men" του 1957 ως το "Before the Devil Knows You're Dead" του 2007. Με ενδιάμεσους σταθμούς το "Fail Safe" (1964), τα "Serpico" (1973), "Dog Day Afternoon" (1975) [Screening 23/3/09] και "Network" (1976), καθώς και το "The Verdict" (1982) [μόνο στα '90s μας τα χάλασε λίγο :-D]. Περισσότερα για το έργο του στην Wikipedia.










Thursday, May 13, 2010

Screening 3/5/10

13.5.10 update
kioy posted:


Σκηνοθεσία: Γεράσιμος Ρήγας
Παραγωγής: Greece / 2008
Διάρκεια: 78'





Σε μια μυθοπλαστική ταινία το κομμάτι της σκηνοθετικής καθοδήγησης των ηθοποιών περιλαμβάνει, κυρίως, το πλάσιμο ενος ρόλου-χαρακτήρα και την ενσωμάτωση αυτού στο οργανικό "είναι" του ερμηνευτή. Ούτως ώστε ο ηθοποιός να μην υποδύεται, αλλά να έχει μεταμορφωθεί στο "είναι" εκείνου του "άλλου" που καλείται να ενσαρκώσει. Σε ενα ντοκιμαντέρ τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Η προγραμματισμένη διαδικασία του χτισίματος ενος ρόλου δεν υπάρχει. Ο σκηνοθέτης καλείται να κερδίσει την εμπιστοσύνη των, κατά συνθήκη, ηθοποιών και να κάμψει την αυτολογοκρισία που επιβάλλει η παρουσία του τρίτου προσώπου της κάμερας. Ούτως ώστε οι απεικονιζόμενοι να παραθέσουν τους εαυτούς τους μ' εναν αφιλτράριστα φυσικό τρόπο. Δηλαδή η διαδικασία της κινηματογραφικής καταγραφής οφείλει με κάποιο τρόπο να μένει αδιόρατη, ώστε να επιτυγχάνεται η ανεπηρέαστη παρουσία αυτού που κινηματογραφείται.


Και ο Γεράσιμος Ρήγας τα πάει περίφημα στην αδιορατοποίηση της κινηματογραφικής διαδικασίας και στην άντληση της φυσικής παρουσίας της επί Αμοργού εικονιζόμενης οικογένειας. Οι κύριοι παράγοντες που συντελούν σε αυτό μοιάζουν να πηγάζουν από τις σχέσεις κινηματογραφιστή-κινηματογραφούμενου. Όχι, δε μιλάμε για καθόλου επαγγελματικές σχέσεις. Αλλά για μια σχέση συνεπαφής, τέτοια που ο σκηνοθέτης και η κάμερά του αποκτούν ενα φυσικό ιδίωμα, που η παρουσία τους μοιάζει ως προέκταση του κινηματογραφημένου χώρου. Ουσιαστικά η κάμερα και ο σκηνοθέτης γίνονται αναπόσπαστα στοιχεία του χώρου που κινηματογραφείται. Επίσης, η διακριτικότητα του συνεργείου είναι περισσότερο από εμφανής. Τα λιτά, ή και ανύπαρκτα φώτα, σε συνδιασμό με την περιορισμένη κίνηση της κάμερας καθιστούν αθόρυβη την παρουσία του συνεργείου. Που με μια απέριττη και λιτή φόρμα κινηματογραφεί την καθημερινότητα των προσώπων με συγκροτημένο τρόπο και με τη δέουσα ωριμότητα.


Κάτι ακόμα που ξενίζει, με τον πλέον ευχάριστο τρόπο, είναι ότι ενώ πρόκειται εν μέρει για τηλεοπτική παραγωγή (ΣΚΑΪ), ο Γεράσιμος Ρήγας χρησιμοποιεί αυστηρά κινηματογραφική γλώσσα. Κινηματογραφική γλώσσα με κοντινά πλάνα, στιβαρή αφαίρεση στην αναπαράσταση του χώρου, καθώς και σκηνοθετικά αιτιολογημένες γωνίες λήψης. Δεν υπάρχει ούτε ένα "τουριστικό πλάνο" τηλεοπτικού ενδιαφέροντος. Ενώ και η αφήγηση, που ίσως κουράσει τον μέσο θεατή-καταναλωτή γεγονότων, είναι πέρα για πέρα κινηματογραφική. Με εναν αργό ρυθμό, αρνείται να παρακολουθήσει ηδονοβλεπτικά την καθημερινότητα των ηρώων μέσα από μια στείρα συναρμολόγηση γεγονότων. Κάτι που είναι ευδιάκριτο και στην ενσυνείδητη επιλογή του Γεράσιμου Ρήγα να σπάει πολλάκις τον κανόνα που θέλει ένα υποκειμενικό πλάνο να διαδέχεται ένα αντικειμενικό, ποιώντας μια αφαιρετική απεικόνιση του φιλμικού χώρου, έξω από τις συμβάσεις της παραδοσιακής αφήγησης. Τα πλάνα συνενώνονται υπό ένα πολύ πιο ευάερο πρίσμα. Συλλαμβάνοντας την μοναδικότητα της εκάστοτε στιγμής, έξω απ' το κοινότοπο. Χωρίς δεσμευτικές χρονικές αλληλουχίες. Σχηματογραφώντας την "αλήθεια" των κατοίκων της παραγκωνισμένης νησιωτικής Ελλάδας, μέσα από τους ψιθύρους του εκάστοτε "τώρα" και όχι μέσα από λέξεις και προτάσεις που στενόχωρα καθοδηγούν τη θέαση.


Και μέσα από την ιστορία του, το "Πάρβας, Άγονη Γραμμή" επιτυγχάνει να προβληματίζει. Όχι με λόγια μιας "μπουκωμένης" πολιτικής στράτευσης. Αλλά μέσα από ενα ευάερο τοπίο αλήθειας που περιέχει αφαιρετικά και οργανικά τους πολυάριθμους στοχασμούς που προκύπτουν από τη θεματολογία του. Με κυριότερο προβληματισμό αυτόν τον κόσμο των δύο ταχυτήτων. Όπου στη σκιά του "ανεπτυγμένου κόσμου", υπάρχει ενας υπανάπτυκτος, γεωγραφικά χαοτικά μεγάλος, που μπορεί να αυτοϊκανοποιείται και να ολοκληρώνεται μέσα από το πιο ασήμαντο. Σε αντίθεση με τον επιβεβλημένο κόσμο των ανεπτυγμένων κοινωνιών, όπου τα συμβάντα αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο με διαστημική ταχύτητα. Μια ταχύτητα που όμως αδυνατεί να νικήσει τον χρόνο. Ουσιαστικά μας αναιρεί μέσα στην υπέρμετρη ροή του, αφήνοντας διαρκώς μια επίπονη γεύση ανικανοποίητου. Αυτή η ιστορία έχει τους κανόνες της. Και ο αποκλεισμός δεν είναι τυχαίος. Όλα αυτά εμφανίζονται με χαμηλόχρωμες πινελιές στο ντοκιμαντεριστικό ποίημα του Έλληνα σκηνοθέτη. Συνθέτοντας ένα καίριο ερώτημα: τελικά κατά πόσο είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας, ποιός ο βαθμός της ελευθερίας μας, όταν οι πράξεις μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το τοπικό πλαίσιο στο οποίο τυχαιοκρατικά εντασσόμαστε; Αν είμαστε όντως οι καθρέφτες των γεωγραφικών συντεταγμένων μας, του υλικού χώρου, τότε ποιά η ελευθερία μας, και ποιά η δυναμική του εσωτερικού μας τοπίου;


Βαθμολογία: 8,5/10









-------------------------------------------


2.5.10 update
s_dany posted:


Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τον σκηνοθέτη της ταινίας Γεράσιμο Ρήγα.




-------------------------------------------


30.4.10
s_dany posted:




Η Κινηματογραφική Ομάδα
του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ)
στο πλαίσιο των μαθημάτων
«Οικονομική Ιστορία της Ελλάδας» και
«Διάρθρωση και Προβλήματα της Ελληνικής Οικονομίας»
(διδάσκουσα: Ιωάννα Μίνογλου)
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"Πάρβας, Άγονη Γραμμή"
(2008, Γεράσιμος Ρήγας, "Parvas")
την Δευτέρα 3/5/10 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).

Είσοδος ελεύθερη.


http://parvas-amorgos.blogspot.com



RSVP and invite your friends:
http://www.facebook.com/event.php?eid=107397062619794


AUEB Film Club
invites you to the screening of:
"Parvas"
(2008, Gerasimos Rigas)
on Monday 3/5/10 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).
Free entrance.

http://parvas-amorgos.blogspot.com/2009/01/parvas.html



Trailer




Συνέντευξη στο goculture.gr







Saturday, May 08, 2010

Rashômon

Σκηνοθεσία: Akira Kurosawa
Παραγωγής: Japan / 1950
Διάρκεια: 88'




Ο Akira Kurosawa, στην πλέον κλασσική ταινία, έχει βαλθεί να αποδείξει τις επιβεβαιωμένες πλέον σχέσεις κινηματογράφου και μυθιστοριογραφίας. Η κινηματογραφική αφήγηση ρέει αβίαστα, σε ρυθμούς διηγήματος, καθώς ο φακός μετουσιώνει αριστοτεχνικά τον λόγο σε εικόνα.

Μεταφερόμαστε κάπου στο Μεσαίωνα για να διελευκάνουμε μια δυσνόητη αλλά όχι και τόσο ασυνήθιστη ιστορία. Ένας περήφανος και ξακουστός ληστής μαγεύεται απ' τα κάλλη μιας όμορφης νεαράς, η οποία όντας αναβάτης σε λευκό άλογο συνοδεύεται απ' τον άντρα της. Ο ληστής επιθυμεί να την αποπλανήσει και σκαρφίζεται μια τρομακτική κομπίνα για να επιτύχει το σκοπό του. Τα de facto γεγονότα αντιστοιχούν σε μια ερωτική πράξη και στον θάνατο του συζύγου. Κάπου εκεί, ο σπουδαίος Ιάπωνας σκηνοθέτης στήνει με παμπόνηρο τρόπο ένα άτυπο δικαστήριο. Όπου φυλάει για τον θεατή μια προνομιούχα θέση στα "εισαγγελικά" έδρανα. Καθώς είναι ο θεατής εκείνος (προσέξτε την θέση της κάμερας) που παρακολουθεί με flash back τις μαρτυρίες των τριών εμπλεκόμενων προσώπων, όπως και αυτή ενός αυτόπτη μάρτυρα.


Οι τέσσερις διαφορετικές μαρτυρίες, παρά το γεγονός ότι περιστρέφονται γύρω απ' τα ίδια αντικειμενικά γεγονότα, παρουσιάζουν τέσσερις εντελώς διαφορετικές εκδοχές στην ιστορία. Με αυτή του αυτόπτη μάρτυρα να μοιάζει περισσότερο αποστασιοποιημένη. Το πλάσιμο της ιστορίας είναι, όπως διαφαίνεται, ενα προνόμιο που χρησιμοποιεί ο καθένας για την εξυπηρέτηση των σκοπών του. Καθώς και στις τέσσερις μαρτυρίες το ψέμα επεισέρχεται είτε για να αποκρύψει τις εφιαλτικές μνήμες, είτε για να τονώσει-προασπιστεί την τιμή και την ανδρεία του ομιλούντος.


Ο Akira Kurosawa ορθώνει το ανέφικτο, αλλά και το ανούσιο, της κατάκτησης του ακριβούς ενος χρονικού γεγονότων. Τα συμβάντα μπορεί να είναι αδιαμφισβήτητα και αντικειμενικά ως προς τις επιγραφές τους, όμως η συναρμολόγηση τους εξαρτάται από το υποκειμενικό βλέμμα του εκάστοτε "παρατηρητή". Τα διάφορα υποκειμενικά βλέμματα συνθέτουν μια σχετική αλήθεια και περισσότερο υποκρύπτουν παρά αποκαλύπτουν την πραγματικότητα. Ωστόσο αυτή η "περίπου" πραγματικότητα είναι σημαντικότερη από κάθε φαινομενική αλήθεια. Είναι το όχημα που μας επιτρέπει μια πλήρη εποπτεία στους οπτικούς μηχανισμούς του εκάστοτε σχετικού βλέμματος. Απεκδύοντας την ουσιαστικότερη αλήθεια: το βύθισμα στην απύθμενη ιδιοσυγκρασιακή χώρα των προσωπικών ενοχών, των μνημών και των κινήτρων που μορφώνουν την υποκειμενική πραγματικότητα.


Ο Kurosawa δεν αφήνει ανεκμετάλλευτη ούτε την ετυμηγορική προσέγγιση του τίτλου. Rashomon = πύλες της κολάσεως. Και όλο το σκηνικό της ταινίας είναι τοποθετημένο σε ένα σύμπαν ανθρώπινης ανηθικότητας και φρικαλεότητας. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα, τον ρόλο ενος ιερέα που καλείται να προσωποποιήσει την ηθική. Μια ηθική εκτοπισμένη απ' τον πυρήνα του ατόμου, η οποία αυτοπεριορίζεται σε μια επικίνδυνη εσωστρέφεια, όντας τρομοκρατημένη από τα φαντάσματα της πραγματικότητας. Η εκπληκτική λιτή μουσική σε συνδυασμό με την απέριττη μα και καθηλωτική σκηνοθεσία, συντονίζουν για τα καλά τον θεατή στην ατμόσφαιρα. Ενώ τέλος, για μια ακόμη φορά, είναι εμφανή τα ερμηνευτικά δάνεια από την θεατρική Τέχνη, με χαρακτηριστικότερη περίπτωση αυτή ενος διαρκούς εκκωφαντικού γέλιου που αντηχεί ακριβολογώντας στις συχνότητες της ανθρώπινης κενότητας.


Βαθμολογία: 9,5/10





My path has no more fires,
thanks for your flies.
It's time,
to say Goodnight,
and Good Luck...







Wednesday, May 05, 2010

Fogies 2010: 1st Hellenic Film Academy Awards

7.5.10 update
s_dany posted:



Ίσως όχι το πιο δίκαιο βραβείο με απόλυτους καλλιτεχνικούς όρους, αλλά πιθανότατα το πιο σημαντικό! Επίσης... θεά! ;-D






-------------------------------------------


5.5.10
s_dany posted:



[image by s_dany]

Μετά την εβδομάδα FoG Films το Νοέμβρη δεν είχαμε ξαναγράψει εδώ στο blog για την Ομίχλη και την Ελληνική Ακαδημία Κινημ/φου. Είχαμε προαναγγείλει την τελετή της απονομής των βραβείων μόνο από το facebook profile της Ομάδας μας. Είχα γράψει τις προβλέψεις και τις ανησυχίες μου στον τοίχο του Elias Fragoulis [τα καλύτερα εκεί τα γράφω :-D], είχα φτιάξει και την παραπάνω "Welcome to θέλω-να-τα-λέτε-Fogies" εικόνα, αλλά δεν σκόπευα να φτιάξω εδώ post για την απονομή, αφού δεν πήγα, ούτε εγω ούτε κανείς άλλος από την Ομάδα. Είχαμε "Πάρβα" και Γεράσιμο Ρήγα, αλλά δε μας είχαν καλέσει κιόλας [και δε μας αρέσει να παρακαλάμε! Όχι οτι θα χρειαζόταν, θα βρίσκαμε τρόπο να μπούμε :-P]. Κάναμε όμως (μέσω διάφορων φίλων) live αναμετάδοση αποτελεσμάτων στο facebook και ξεκίνησε σήμερα εκεί και ωραία κουβέντα, η οποία δεν έπρεπε -μα τα χίλια γοριλάκια!- να πάει χαμένη [τσέκαρε πιο κάτω τα σχόλια αυτού εδώ του post!].

Οπότε...



Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας
Ακαδημία Πλάτωνος - Κωνσταντίνος Μωριάτης
Guilt - Βασίλης Μαζωμένος, Ρούλα Νικολάου
Κυνόδοντας - Γιώργος Λάνθιμος, Γιώργος Τσούργιαννης και Ηρακλής Μαυροειδής
Στρέλλα - Πάνος Χ. Κούτρας, Ελένη Κοσσυφίδου
Ψυχή Βαθιά - Γιάννης Ιακωβίδης, Ελένη Μπερντέ


Βραβείο Σκηνοθεσίας
Ακαδημία Πλάτωνος - Φίλιππος Τσίτος
Κυνόδοντας - Γιώργος Λάνθιμος
Στρέλλα - Πάνος Χ. Κούτρας


Βραβείο Σεναρίου
Ακαδημία Πλάτωνος - Αλέξης Καρδαράς, Φίλιππος Τσίτος
Κυνόδοντας - Γιώργος Λάνθιμος, Ευθύμης Φιλίππου
Στρέλλα - Πάνος Χ. Κούτρας, Παναγιώτης Ευαγγελίδης


Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη
Bank Bang - Αργύρης Παπαδημητρόπουλος
Μαύρο Λιβάδι - Βαρδής Μαρινάκης
Χρυσόσκονη - Μαργαρίτα Μαντά


Βραβείο Μοντάζ
Κυνόδοντας - Γιώργος Μαυροψαρίδης
Ricordi Mi - Αλέξης Πεζάς
Στρέλλα - Γιάννης Χαλκιαδάκης


Βραβείο Φωτογραφίας
Μαύρο Λιβάδι - Marcus Waterloo
Ricordi Mi - Ηλίας Κωνσταντακόπουλος
Ψυχή Βαθιά - Σίμος Σαρκετζής


Βραβείο Ά Ανδρικού Ρόλου
Αντώνης Καφετζόπουλος - Ακαδημία Πλάτωνος
Χρήστος Στέργιογλου - Κυνόδοντας
Γιάννης Κοκιασμένος - Στρέλλα


Βραβείο Ά Γυναικείου Ρόλου
Αγγελική Παπούλια - Κυνόδοντας
Θεοδώρα Τζήμου - Ricordi Mi
Μίνα Ορφανού - Στρέλλα



Βραβείο Β' Ανδρικού Ρόλου
Κώστας Βουτσάς - Bank Bang
Χρήστος Πασσαλής - Κυνόδοντας
Κώστας Βουτσάς - Ο Διαχειριστής


Βραβείο Β' Γυναικείου Ρόλου
Μπέτυ Βακαλίδου - Στρέλλα
Άννα Μάσχα - Χρυσόσκονη
Βικτώρια Χαραλαμπίδου - Ψυχή Βαθιά


Βραβείο Πρωτότυπης Μουσικής
Στρέλλα - Μιχάλης Δέλτα
Συντρίμια ψυχής - Νίκος Κηπουργός
Ψυχή Βαθιά - Γιάννης Αγγελάκας


Βραβείο Σκηνογραφίας
Μαύρο Λιβάδι - Γιώργος Γεωργίου
Στρέλλα - Πηνελόπη Βαλτή
Ψυχή Βαθιά - Απόστολος Βέτας


Βραβείο Ενδυματολογίας
Μαύρο Λιβάδι - Γιώργος Γεωργίου
Στρέλλα - Βασίλης Μαρμπαρίγος
Ψυχή Βαθιά - Λουκία Χατζέλου


Βραβείο Ήχου
Παράδεισος στη Δύση - Θανάσης Αρβανίτης
Ricordi Mi - Νίκος Παπαδημητρίου, Αλίκη Παναγή, Κώστας Βαρυμποπιώτης
Ψυχή Βαθιά - Στέφανος Ευθυμίου, Δημήτρης Βουτσάς, Πάνος Βουτσαράς, Κώστας Βαρυμποπιώτης


Βραβείο Μακιγιάζ
Στρέλλα - Apollonia B, Μαίρη Σταυρακάκη
Το Κακό στην Εποχή των Ηρώων - Γιάννα Μαρματάκη
Ψυχή Βαθιά - Κυριακή Μελλίδου, Ivon Ivanova


Βραβείο Ειδικών Εφέ και Κινηματογραφικής Καινοτομίας
Κυνόδοντας - Γιώργος και Ρούλης Αλαχούζος
Το Κακό στην Εποχή των Ηρώων - Πέτρος Νούσιας
Ψυχή Βαθιά - Jordan Zahariev


Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ντοκιμαντέρ
Άλλος δρόμος δεν υπήρχε - Σταύρος Ψυλλάκης
Εθνικός Κήπος - Μαρία Γεντέκου
Ξένες σε Ξένη Χώρα - Δημήτρης Παναγιωτάτος


Βραβείο Ταινίας Μικρού Μήκους
Απογραφή - Βαγγέλης Καλαμπάκας, Παναγιώτης Κυριακουλάκος
Κι εγώ για μένα - Τζώρτζης Γρηγοράκης
Mesecina - Σοφία Εξάρχου, Ελίνα Ψύκου
Μετά το χαρακτηριστικό ήχο - Αχχιλέας Κυριακίδης
Ο Σκύλος - Νίκος Labot




Θρίαμβος "Κυνόδοντα" (όπως είχα προβλέψει ;-) με 5 βραβεία + την πρόταση για τα Oscars 2011, τα 3 "καλλιτεχνικά" και η... Στρέλλα στην ταινία του Πάνου Κούτρα, έκπληξη η Άννα Μάσχα για "Χρυσόσκονη" (δεν την έχω δει), very happy για το "Κι εγώ για μένα" του Τζώρτζη Γρηγοράκη και, φυσικά, για το βραβείο καινοτομίας για το "KAKO II" στο zombie (που δεν αντέχει το real-life-αίμα:-) Πέτρο Νούσια [τα 'λεγα εγω για τους πιο visually χαρισμα-τικούς κινηματογραφιστές της χώρας]. Ο έτερος όμως των πιο χαρισματικών ήταν και ο μεγάλος αδικημένος της βραδιάς, ο Βαρδής Μαρινάκης [είναι λίγο απαισιόδοξο αυτό αλλά νομίζω οτι... του χρόνου :-D το "Μαύρο ΛΕιβάδι" θα σάρωνε!].

Περισσότερες λεπτομέρειες και photos από την τελετή στο CameraStylo. Περισσότερη ανάλυση (is nice :-) στις Μάζες. Δελτία Τύπου οπουδήποτε αλλού :-P


Standing ovation στην τιμητική βράβευση του Θανάση Βέγγου.
Respect για εναν πραγματικό all-around filmmaker!



Και λίγο red carpet κλιμα :-)

Βραβεία Ακαδημίας Κινηματογράφου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών from elculture.gr on Vimeo.






Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...