Inglourious Basterds (Άδωξοι Μπάσταρδη)

pinned (originally posted on 11.8.09)




11.8.09
panchamp posted:


Σκηνοθεσία: Quentin Tarantino
Παραγωγής: USA / Germany / France / 2009
Διάρκεια: 153'



Tο "Death Proof", τη χειρότερη ως τότε στιγμή του Tarantino, (ιεραρχικά πάντα, από μόνη της δεν ήταν κακή, κάτι οι ρομαντικοί χοροί "Κάτω στο Μεξικό", κάτι οι χορογραφίες με ιπτάμενα μέλη σώματος συν το ότι συνδυάζεται με το κλάσεις ανώτερο "Planet Terror" του Robert "φτιάχνω-ενα-Sin City-αλλά-και-$py Kid$-έτσι-γιατί-μπορώ" Rodriguez) το συγχωρέσαμε και το κατάπιαμε εύκολα.

Και έρχονται 2 χρόνια μετά τα πολλά υποσχόμενα (για προφανείς λόγους) 153 λεπτά του "Inglourious Basterds" να μας απογοητεύσουν με τον χειρότερο τρόπο. Για να το συνοψίσω: Κοίταξα από περιέργεια το πρώτο review που υπήρχε στο Imdb και εκθείαζε το μεγαλείο του Quentin επειδή έκανε λογοπαίγνιο στην εισαγωγική σκηνή με το "Vache", που στα γαλλικά σημαίνει αγελάδα αλλά στην αργκό τους είναι και χυδαία αναφορά στις γυναίκες. Μάλιστα. Έχεις δηλαδή ενα "Reservoir Dogs" και ενα "Pulp Fiction" στο ιστορικό σου και φτάνεις στο σημείο τα fanboys σου να εκθειάζουν λογοπαίγνια με αγελάδες. Το παραπάνω δεν είναι φυσικά απολύτως αντιπροσωπευτικό αλλά σίγουρα συμβολικό.


Μιας και ανέφερα την πολύ καλή αλλά δυστυχώς μη ανάλογη της συνέχειας αρχική σκηνή, ο Christopher Waltz είναι ό,τι καλύτερο (και το μοναδικό καλό) έχει να προσφέρει η ταινία, ειδικά επειδή καταφέρνει να προσθέσει κάποιο σασπένς μέσα σε ένα τέτοιο χάος. Κατά τ'άλλα, θα γελάσετε μερικές φορές, θα χαμογελασετε κάποιες παραπάνω, θα βαρεθείτε τελικά το χιούμορ, θα βρείτε μερικούς διαλόγους ενδιαφέροντες και διασκεδαστικούς, περισσότερους βαρετούς και αδιάφορες τις όποιες σκηνές δράσης. Όλα αυτά για 153 λεπτά; Λυπάμαι, δεν.

Μην προσπαθήσουν να σας ξεγελάσουν ότι είναι "φόρος τιμής", ότι "δεν το πιάσατε". Πολλές φορές αυτό που βλέπετε είναι απλά αυτό που βλέπετε.
Ξαναδείτε το "Kill Bill", ήταν όσα θα ήθελαν αλλά δεν είναι οι Inglourious Basterds.
Εναλλακτικά, νοικιάστε τα "The Dirty Dozen" και "La Grand Vadrouille".

Θέλετε και βαθμό;

-------------------------------------------

18.8.09 update
s_dany posted:


Με το πρώτο teaser και τον διαφαινόμενο φαρσικό χαρακτήρα, είχα πάρει την πρώτη κρυάδα. Με τις ανταποκρίσεις από Κάννες που μιλούσαν για ολοκληρωτική κυριαρχία των λέξεων και του Λόγου, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Το International Trailer είχε αναπτερώσει κάπως τις ελπίδες μου, από τον άνθρωπο που μας έχει δώσει Dogs, Fiction και Bill (καθώς και το σήμα της Ομάδας!) περίμένεις πάντα το καλύτερο! (αν έχεις επιλέξει όπως εγω να διαγράψεις από τη μνήμη σου το Death Proof)



Μάταια όμως! Όπως πολύ σωστά είπε ο panchamp "θα βρείτε μερικούς διαλόγους ενδιαφέροντες και διασκεδαστικούς, περισσότερους βαρετούς και αδιάφορες τις όποιες σκηνές δράσης". Η ταινία μοιάζει σχεδόν με συρραφή ατελείωτων διαλογικών σκηνών. Ασφαλώς κάποιοι διάλογοι (ή μάλλον κάποια σημεία τους) είναι εξαιρετικοί, ασφαλώς περιλαμβάνουν κάποια απίθανα λεκτικά ευρήματα (εξαιρετικά τα σινεφιλικά "Γαλλία-σκηνοθέτες", "Γκέμπελς-Σέλζνικ") αλλά και ανατροπές (δια χειρός Christopher Waltz/"Hans Landa" κυρίως), παίζει πολύ και ο Tarantino με τις εθνικές γλώσσες των ηρώων του. Αλλά πλατειάζουν σχεδόν αφόρητα και βαραίνουν τόσο (μα τόσο!) πολύ τον ρυθμό της ταινίας! Ο Tarantino στη συγκεκριμένη περίπτωση χάνει πιστεύω τη μπάλα. Όπως φαίνεται και στην συνέντευξη του 2004 στον Charlie Rose (που επισήμανε ο Κώστας Παναγιωτόπουλος, thanks!) δεν ξέρει πώς να σταματήσει να γράφει! Ο σεναριογράφος QT "καταλαμβάνει" κανονικά τον σκηνοθέτη QT! Γράφει για τη χαρά της γραφής, σα να γράφει μυθιστόρημα ή μίνι-σειρά στην τηλεόραση, οχι σενάριο ταινίας (βλέπε 5o-7o min του video). Και μινι-σειρά θα έπρεπε να είναι οι Μπάστερδοι if you ask me...



Δεύτερο μεγάλο πρόβλημα για μένα, ο φαρσικός τόνος που διατρέχει σχεδόν όλη την ταινία, τόσο στους διαλόγους όσο (κυρίως!) στην εξέλιξη του story line, ο οποίος κλιμακώνεται όσο πλησιάζουμε στο τέλος. Ξαναγράφει την Ιστορία "σαν φάρσα" ο Tarantino και δίνει λύση στον Β΄ Π.Π., αλλά με εναν φαρσικό τρόπο ξένο σε σχέση με τις υπόλοιπες ταινίες του (πλην Death Proof). Αυτό δεν είναι κακό, το θέμα όμως είναι οτι (για μένα τουλάχιστον) δε λειτουργεί καθόλου! Μπαίνει σχεδόν σε ενα φαρσικό Κοεν-ικό σύμπαν (χαρακτηριστική περίπτωση ο Brad Pitt/"Aldo Raine") και κάνει χαβαλέ. Θα μου πεις κακό είναι αυτό? Όχι, αλλά όταν "Jules" και "Vincent Vega" μιλούν στο Pulp Fiction για "pig’s και dog’s personality" συζητούν (σχεδόν!) σοβαρά και όταν η "Bride" κοιτάει την κάμερα με απαράμιλλο στυλ και λέει οτι "she will kill Bill", το εννοεί και (κυρίως!) μας πείθει. Ενώ εδώ ο Brad Pitt παίρνει τα περισσότερα γέλια στην ταινία με το αμερικάνικο του "arrivederci", για να μην αναφερθώ στο με ποιο γελοίο τρόπο σκοπεύουν να εκτελέσουν το τελικό μέρος του σχεδίου τους οι Basterds! Δεν είναι το ίδιο πράγμα, όπως και να το κάνεις! Και ως γνωστόν, η φάρσα είναι πολύ κοντά στη "μπαλαφάρα"...


Για τη σκηνοθεσία, τί να πω? Έχει τόσες πολλές στατικές διαλογικές σκηνές, που δεν κάνει τίποτα. Οι σκηνές που μου έμειναν στη μνήμη, που είδα την μαστοριά του, είναι μόνο 3: H εξαιρετική πρώτη σκηνή (teaser clip) που όντως θυμίζει Sergio Leone, γεμάτη ένταση (παρά τον 20λεπτο σχεδόν διάλογο), στην οποία γνωρίζουμε και τον "Landa". Η σκηνή προς το τέλος στο δωματιάκι προβολής με Brühl και Laurent, η πιο όμορφη σκηνή της ταινίας (δεν λέω τίποτα παραπάνω!). Και το background story - γνωριμία με τον "Stiglitz" [το Ναζί αξιωματικό έτσι? όχι τον γνωστό οικονομολόγο :-D], είναι στην αρχή του trailer, φοβερή φάτσα ο Til Schweiger που δεν αξιοποιείται όμως όσο θα έπρεπε στη συνέχεια.

Αυτά πάνω-κάτω! Εγω θα βάλω βαθμό, είναι 2 στα 5 αστεράκια (η κακή μέρα του QT είναι καλύτερη απ’ την καλή πολλών άλλων!). Οι υποστηρικτές της ταινίας λένε οτι τεστάρει τον εαυτό του, οτι πειραματίζεται κλπ. ΟΚ αλλά για μένα το πείραμα απέτυχε! Η λατρεία και η δικιά μου και των περισσότερων της Ομάδας είναι δεδομένη (κοίτα και στην κορφή της σελίδας!). Εύχομαι και πιστεύω σε καλύτερα πράγματα στο μέλλον (αληθεύει το "Kill Bill 3"?). Αμήν!



PS.1 Όπως είχε γράψει παλιά και ο specton, οι τίτλοι των ταινιών του Tarantino DEN METAFRAZONTAI! Μη χαλάμε τα brand names και τις παραδόσεις, μπας και δεν καταλάβουν οι Ελληναράδες την Αγγλική "ανορθογραφία" ;-D


PS.2 Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η ταινία-μέσα-στην-ταινία "Stolz der Nation" ("Pride of the Nation") που σκηνοθέτησε ο Eli Roth, η οποία έχει (φυσικά!) και το δικό της trailer!

-------------------------------------------

22.8.09 update
s_dany posted:

Ο Quentin Tarantino αποκλειστικά στο CineMad για το Inglourious Basterds from Mad TV on Vimeo.

-------------------------------------------

25.8.09 update
s_dany posted:

(click image for higher resolution)Image by panchamp

-------------------------------------------

27.8.09 update
kioy posted:




Ο Quentin Tarantino είναι ένας μεγάλος αστειάτορας! Ίσως ο μεγαλύτερος φαρσοπλόκος των (κινηματογραφικών) καιρών μας. Και διατυπώνω τα παραπάνω χωρίς το παραμικρό ίχνος υποτίμησης. Αντιθέτως! Γιατί στον QT συναντάμε εκείνο το χαρακτηριστικό στο οποίο καθομοιάζουν σχεδόν όλες οι μεγάλες προσωπικότητες. Δηλαδή την πλήρη συνείδηση του εαυτού. Και δεν υπάρχει πιο πρόσφορο έδαφος για να στήσεις μια πλάκα -μα τί πλάκα!- από 'κείνο των ακαλλιέργητων χωραφιών της (φαρσο)Ιστορίας!

Γιατί τι άλλο είναι η Ιστορία πέραν από μια φάρσα; Μια σειρά γεγονότων, γενναιόδωρα πασπαλισμένη με ανακρίβειες, τυλιγμένη με τα σάβανα της απολυτότητας, τα οποία σχηματίζουν μια ανέγγιχτη μούμια. Μια μούμια που παραμένει άθιχτη, τόσο από τον καιρό όσο και από εμάς. Από εμάς που "καλούμαστε" να χωνέψουμε αμάσητα γεγονότα αμφιβόλου αληθείας. Δίχως περιθώριο διαφυγής. Άλλωστε η "χορήγηση" του εμβολίου γίνεται από τη σχολική ηλικία.


Πριν 57 χρόνια το 'χε κάνει ο Ernst Lubitsch ("To Be Or Not To Be"). Ο οποίος είχε μεταφέρει το story του στην κατεχόμενη από τους Ναζί Πολωνία, για να σατιρίσει μέχρι δακρύων μία από τις πιο μελανές περιόδους της ανθρωπότητας. Ο Quentin Tarantino το κάνει τώρα μεταφερόμενος στην κατεχόμενη Γαλλία. Όχι για να σατιρίσει αποκλειστικά, αλλά ούτε και να αντιδράσει για να ικανοποιήσει τα λαϊκά αισθήματα. Άλλωστε, έχει περάσει καιρός από τότε, που δε θα δικαιολογούσε μια παροξυστική αντίδραση σαν εκείνη την αριστουργηματική του Lubitch. Ο Tarnatino έχει τη θρασύτητα αλλά και την υπευθυνότητα -ω ναι! χρειάζεται περίσσευμα τέτοιας- για να κανιβαλίσει την Ιστορία όπως της αρμόζει. Επαναγράφοντας την ως φαρσικό αστείο. Με τη μόνη διαφορά πως οι φάρσες του αγαπημένου σκηνοθέτη είναι τρόπον τινά πιο καλόγουστες, και έχουν και μια στοιχειώδη (τί στοιχειώδη;) αίσθηση του χιούμορ. Ταυτόσημα, μέσα από αυτή τη φάρσα, το "Inglourious Basterds" μας υπενθυμίζει τη δύναμη του cinema-Τέχνης να επιδρά στην ιστορία. Γιατί η ιστορία στο cinema δεν τερματίζεται με την τελευταία μολυβιά του δημιουργού. Συμμετέχουμε όλοι μας σε αυτή. Τα δάχτυλα της σκέψης μας αφήνουν τα μοναδικά τους αποτυπώματα πάνω στο έργο, μετά το πέρας του. Ξανά και ξανά. Έτσι η ιστορία επικαιροποιείται διαρκώς. Αφού η δυναμικά μεταβαλλόμενη Τέχνη επιδρά πάνω της. Και έτσι η Τέχνη διαμορφώνει - επεμβαίνει, και έτσι η Ιστορία προχωρά. Εσαεί!

----------------- S P O I L E R S -----------------

Άλλωστε ο Tarantino θα μας παραθέσει μια σεκάνς μνημόνιο και αντικείμενο μελέτης, περί αθανασίας του κινηματογράφου αλλά και της δύναμης του να επεμβαίνει στην Ιστορία. Ασφαλώς και αναφέρομαι στη σεκάνς της αλληλοεξόντωσης Τσόλερ και Σοσάνας. Όπου ο πεπερασμένος χρόνος ζωής του πραγματικού υποκείμενου σβήνει μπροστά στον αιώνιο χρόνο του κινηματογραφικού υποκειμένου. Και όπου, δεν είναι ο πραγματικός ήρωας, αλλά ο κινηματογραφικός αυτός που διαδραματίζει την πραγματική Ιστορία. Ασύλληπτο!

---------------------------------------------------

Και όλος αυτός ο κανιβαλισμός της ιστορίας εξελίσσεται σε μια αρένα-πανδαιμόνιο σινεφίλ αναφορών. Που εκκινούν απ' τον βωβό του Pabst και διατρέχουν ολόκληρη την κινηματογραφική ιστορία. Μπορεί αναπόφευκτα το χρονικό πλαίσιο που τοποθετείται η ιστορία, αλλά και οι ανάγκες της, να της επιβάλλουν να αναφερθεί στο βωβό, αλλά εδώ όχι δε μιλάμε για επιβολή. Και λέω όχι, γιατί κοιτώντας το σινεμά του Ταραντίνο, το chapter-ικό αυτό σινεμά, μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε μια στενή αφηγηματική συγγένεια με την δομή του βωβού. Καθώς και ο βωβός δομείται αφηγηματικά πάνω σε σχεδόν αυτόνομα επεισόδια.


Και για να συνεχίσουμε τις σινεφίλ αναφορές, δε θα ήταν ακραίο να αναφέρουμε πως ο Tarantino συναντάει τον Haneke ως προς τη θεματολογία του. Και αναφέρομαι στην απεικόνιση της αδιάσπαστης σχέσης βίας-θεάματος. Σαφώς ο Haneke είναι πιο βαθύς, δε χωράει αμφιβολία. Σαφώς ο Tarantino είναι πιο ευθύβολος. Σαφώς δεν τίθεται θέμα σύγκρισης! Πάντως ο Tarantino δεν μένει σε κάποια αφελή αναπαράσταση. Ο καυτηριασμός της βίας και της πρωταγωνιστούσας θέσης που φέρει στον κόσμο του θεάματος είναι πλήρης. Δεν περιορίζεται μόνο στους "αρνητικούς" ναζί που σχεδόν εκσπερματώνουν, παρακολουθώντας έναν Άρειο να σφαγιάζει Εβραίους στο κινηματογραφικό πανί. Με ένα σαρδόνιο γέλιο το πάει παραπέρα. Καθώς αποτυπώνει με την ίδια καυστικότητα τη βία, όταν η "θετική" Σοσάνα πραγματοποιεί το σχέδιο της. Κάτι που μάλιστα αποτελεί και τη θε(α)ματική κορύφωση της ίδιας του της ταινίας.


Για να κλείσουμε το κείμενο, οφείλουμε μια ειδική μνεία στη σχέση άνθρωπου-ηθοποιού. Όπως έχει πολυαναφερθεί η σχέση Τέχνης-ζωής συγχέεται. Εδώ ο Tarantino μας υποδεικνύει και το συγγενές της σχέσης ηθοποιού-ανθρώπου. Ο ρόλος του ηθοποιού είναι να υποδύεται έναν άνθρωπο. Ένας άνθρωπος υποδύεται διάφορους ρόλους, ανάλογα το βάρος της περίστασης στην οποία βρίσκεται. Συντρίβοντας έτσι το μύθο της ενιαίας προσωπικότητας. Ο ηθοποιός δεν ερμηνεύει ρόλους, αλλά τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος υποδύεται τους ρόλους. Έτσι, δεν είναι σκοπός ο ηθοποιός να ερμηνεύσει τους συγκεκριμένους ρόλους. Ο σκοπός είναι ο ηθοποιός να ταυτιστεί με τον άνθρωπο, και συνεπώς να ερμηνεύσει τον εαυτό του. Ταυτοπροσωπία! Και το οπλοστάσιο του Ταρνατίνο είναι γεμάτο με μερικούς από τους πιο αξιόλογους και εξελίξιμους Ευρωπαίους ερμηνευτές (Christoph Waltz, Michael Fassbender, Diane Kruger, Daniel Brühl), οι οποίοι πλαισιώνονται με τον Brad Pitt που αποτελεί και το κερασάκι στη φάρσα! Η σκηνοθετική καθοδήγηση τους είναι αξιοπρόσεκτη. Ενώ οι ικανότητες του Quentin πίσω από την κάμερα είναι δεδομένες. Η κίνηση λυρική και ξεσαλωτική. Η θέση του υποκειμένου στο κάδρο φέρει βαρύνουσα σημασία. Ενώ στα γνωστά, προστίθονται και οι "αναγκαστικοί" πειραματισμοί ενός καλλιτέχνη που δεν επαναπαύεται.

Glory to Inglourious!


Βαθμολογία: 9/10


U.S. trailer