11.8.09
panchamp posted:
Σκηνοθεσία: Quentin TarantinoΠαραγωγής: USA / Germany / France / 2009
Διάρκεια: 153'
Tο "Death Proof", τη χειρότερη ως τότε στιγμή του Tarantino, (ιεραρχικά πάντα, από μόνη της δεν ήταν κακή, κάτι οι ρομαντικοί χοροί "Κάτω στο Μεξικό", κάτι οι χορογραφίες με ιπτάμενα μέλη σώματος συν το ότι συνδυάζεται με το κλάσεις ανώτερο "Planet Terror" του Robert "φτιάχνω-ενα-Sin City-αλλά-και-$py Kid$-έτσι-γιατί-μπορώ" Rodriguez) το συγχωρέσαμε και το κατάπιαμε εύκολα.
Και έρχονται 2 χρόνια μετά τα πολλά υποσχόμενα (για προφανείς λόγους) 153 λεπτά του "Inglourious Basterds" να μας απογοητεύσουν με τον χειρότερο τρόπο. Για να το συνοψίσω: Κοίταξα από περιέργεια το πρώτο review που υπήρχε στο Imdb και εκθείαζε το μεγαλείο του Quentin επειδή έκανε λογοπαίγνιο στην εισαγωγική σκηνή με το "Vache", που στα γαλλικά σημαίνει αγελάδα αλλά στην αργκό τους είναι και χυδαία αναφορά στις γυναίκες. Μάλιστα. Έχεις δηλαδή ενα "Reservoir Dogs" και ενα "Pulp Fiction" στο ιστορικό σου και φτάνεις στο σημείο τα fanboys σου να εκθειάζουν λογοπαίγνια με αγελάδες. Το παραπάνω δεν είναι φυσικά απολύτως αντιπροσωπευτικό αλλά σίγουρα συμβολικό.
Μιας και ανέφερα την πολύ καλή αλλά δυστυχώς μη ανάλογη της συνέχειας αρχική σκηνή, ο Christopher Waltz είναι ό,τι καλύτερο (και το μοναδικό καλό) έχει να προσφέρει η ταινία, ειδικά επειδή καταφέρνει να προσθέσει κάποιο σασπένς μέσα σε ένα τέτοιο χάος. Κατά τ'άλλα, θα γελάσετε μερικές φορές, θα χαμογελασετε κάποιες παραπάνω, θα βαρεθείτε τελικά το χιούμορ, θα βρείτε μερικούς διαλόγους ενδιαφέροντες και διασκεδαστικούς, περισσότερους βαρετούς και αδιάφορες τις όποιες σκηνές δράσης. Όλα αυτά για 153 λεπτά; Λυπάμαι, δεν.
Μην προσπαθήσουν να σας ξεγελάσουν ότι είναι "φόρος τιμής", ότι "δεν το πιάσατε". Πολλές φορές αυτό που βλέπετε είναι απλά αυτό που βλέπετε.
Ξαναδείτε το "Kill Bill", ήταν όσα θα ήθελαν αλλά δεν είναι οι Inglourious Basterds.
Εναλλακτικά, νοικιάστε τα "The Dirty Dozen" και "La Grand Vadrouille".
Θέλετε και βαθμό;
-------------------------------------------
18.8.09 update
s_dany posted:
Με το πρώτο teaser και τον διαφαινόμενο φαρσικό χαρακτήρα, είχα πάρει την πρώτη κρυάδα. Με τις ανταποκρίσεις από Κάννες που μιλούσαν για ολοκληρωτική κυριαρχία των λέξεων και του Λόγου, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Το International Trailer είχε αναπτερώσει κάπως τις ελπίδες μου, από τον άνθρωπο που μας έχει δώσει Dogs, Fiction και Bill (καθώς και το σήμα της Ομάδας!) περίμένεις πάντα το καλύτερο! (αν έχεις επιλέξει όπως εγω να διαγράψεις από τη μνήμη σου το Death Proof)
Μάταια όμως! Όπως πολύ σωστά είπε ο panchamp "θα βρείτε μερικούς διαλόγους ενδιαφέροντες και διασκεδαστικούς, περισσότερους βαρετούς και αδιάφορες τις όποιες σκηνές δράσης". Η ταινία μοιάζει σχεδόν με συρραφή ατελείωτων διαλογικών σκηνών. Ασφαλώς κάποιοι διάλογοι (ή μάλλον κάποια σημεία τους) είναι εξαιρετικοί, ασφαλώς περιλαμβάνουν κάποια απίθανα λεκτικά ευρήματα (εξαιρετικά τα σινεφιλικά "Γαλλία-σκηνοθέτες", "Γκέμπελς-Σέλζνικ") αλλά και ανατροπές (δια χειρός Christopher Waltz/"Hans Landa" κυρίως), παίζει πολύ και ο Tarantino με τις εθνικές γλώσσες των ηρώων του. Αλλά πλατειάζουν σχεδόν αφόρητα και βαραίνουν τόσο (μα τόσο!) πολύ τον ρυθμό της ταινίας! Ο Tarantino στη συγκεκριμένη περίπτωση χάνει πιστεύω τη μπάλα. Όπως φαίνεται και στην συνέντευξη του 2004 στον Charlie Rose (που επισήμανε ο Κώστας Παναγιωτόπουλος, thanks!) δεν ξέρει πώς να σταματήσει να γράφει! Ο σεναριογράφος QT "καταλαμβάνει" κανονικά τον σκηνοθέτη QT! Γράφει για τη χαρά της γραφής, σα να γράφει μυθιστόρημα ή μίνι-σειρά στην τηλεόραση, οχι σενάριο ταινίας (βλέπε 5o-7o min του video). Και μινι-σειρά θα έπρεπε να είναι οι Μπάστερδοι if you ask me...
Δεύτερο μεγάλο πρόβλημα για μένα, ο φαρσικός τόνος που διατρέχει σχεδόν όλη την ταινία, τόσο στους διαλόγους όσο (κυρίως!) στην εξέλιξη του story line, ο οποίος κλιμακώνεται όσο πλησιάζουμε στο τέλος. Ξαναγράφει την Ιστορία "σαν φάρσα" ο Tarantino και δίνει λύση στον Β΄ Π.Π., αλλά με εναν φαρσικό τρόπο ξένο σε σχέση με τις υπόλοιπες ταινίες του (πλην Death Proof). Αυτό δεν είναι κακό, το θέμα όμως είναι οτι (για μένα τουλάχιστον) δε λειτουργεί καθόλου! Μπαίνει σχεδόν σε ενα φαρσικό Κοεν-ικό σύμπαν (χαρακτηριστική περίπτωση ο Brad Pitt/"Aldo Raine") και κάνει χαβαλέ. Θα μου πεις κακό είναι αυτό? Όχι, αλλά όταν "Jules" και "Vincent Vega" μιλούν στο Pulp Fiction για "pig’s και dog’s personality" συζητούν (σχεδόν!) σοβαρά και όταν η "Bride" κοιτάει την κάμερα με απαράμιλλο στυλ και λέει οτι "she will kill Bill", το εννοεί και (κυρίως!) μας πείθει. Ενώ εδώ ο Brad Pitt παίρνει τα περισσότερα γέλια στην ταινία με το αμερικάνικο του "arrivederci", για να μην αναφερθώ στο με ποιο γελοίο τρόπο σκοπεύουν να εκτελέσουν το τελικό μέρος του σχεδίου τους οι Basterds! Δεν είναι το ίδιο πράγμα, όπως και να το κάνεις! Και ως γνωστόν, η φάρσα είναι πολύ κοντά στη "μπαλαφάρα"...
Για τη σκηνοθεσία, τί να πω? Έχει τόσες πολλές στατικές διαλογικές σκηνές, που δεν κάνει τίποτα. Οι σκηνές που μου έμειναν στη μνήμη, που είδα την μαστοριά του, είναι μόνο 3: H εξαιρετική πρώτη σκηνή (teaser clip) που όντως θυμίζει Sergio Leone, γεμάτη ένταση (παρά τον 20λεπτο σχεδόν διάλογο), στην οποία γνωρίζουμε και τον "Landa". Η σκηνή προς το τέλος στο δωματιάκι προβολής με Brühl και Laurent, η πιο όμορφη σκηνή της ταινίας (δεν λέω τίποτα παραπάνω!). Και το background story - γνωριμία με τον "Stiglitz" [το Ναζί αξιωματικό έτσι? όχι τον γνωστό οικονομολόγο :-D], είναι στην αρχή του trailer, φοβερή φάτσα ο Til Schweiger που δεν αξιοποιείται όμως όσο θα έπρεπε στη συνέχεια.
Αυτά πάνω-κάτω! Εγω θα βάλω βαθμό, είναι 2 στα 5 αστεράκια (η κακή μέρα του QT είναι καλύτερη απ’ την καλή πολλών άλλων!). Οι υποστηρικτές της ταινίας λένε οτι τεστάρει τον εαυτό του, οτι πειραματίζεται κλπ. ΟΚ αλλά για μένα το πείραμα απέτυχε! Η λατρεία και η δικιά μου και των περισσότερων της Ομάδας είναι δεδομένη (κοίτα και στην κορφή της σελίδας!). Εύχομαι και πιστεύω σε καλύτερα πράγματα στο μέλλον (αληθεύει το "Kill Bill 3"?). Αμήν!
PS.1 Όπως είχε γράψει παλιά και ο specton, οι τίτλοι των ταινιών του Tarantino DEN METAFRAZONTAI! Μη χαλάμε τα brand names και τις παραδόσεις, μπας και δεν καταλάβουν οι Ελληναράδες την Αγγλική "ανορθογραφία" ;-D
PS.2 Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η ταινία-μέσα-στην-ταινία "Stolz der Nation" ("Pride of the Nation") που σκηνοθέτησε ο Eli Roth, η οποία έχει (φυσικά!) και το δικό της trailer!
-------------------------------------------
22.8.09 update
s_dany posted:
Ο Quentin Tarantino αποκλειστικά στο CineMad για το Inglourious Basterds from Mad TV on Vimeo.
-------------------------------------------
25.8.09 update
s_dany posted:
(click image for higher resolution)
Image by panchamp
Image by panchamp-------------------------------------------
27.8.09 update
kioy posted:
Ο Quentin Tarantino είναι ένας μεγάλος αστειάτορας! Ίσως ο μεγαλύτερος φαρσοπλόκος των (κινηματογραφικών) καιρών μας. Και διατυπώνω τα παραπάνω χωρίς το παραμικρό ίχνος υποτίμησης. Αντιθέτως! Γιατί στον QT συναντάμε εκείνο το χαρακτηριστικό στο οποίο καθομοιάζουν σχεδόν όλες οι μεγάλες προσωπικότητες. Δηλαδή την πλήρη συνείδηση του εαυτού. Και δεν υπάρχει πιο πρόσφορο έδαφος για να στήσεις μια πλάκα -μα τί πλάκα!- από 'κείνο των ακαλλιέργητων χωραφιών της (φαρσο)Ιστορίας!
Γιατί τι άλλο είναι η Ιστορία πέραν από μια φάρσα; Μια σειρά γεγονότων, γενναιόδωρα πασπαλισμένη με ανακρίβειες, τυλιγμένη με τα σάβανα της απολυτότητας, τα οποία σχηματίζουν μια ανέγγιχτη μούμια. Μια μούμια που παραμένει άθιχτη, τόσο από τον καιρό όσο και από εμάς. Από εμάς που "καλούμαστε" να χωνέψουμε αμάσητα γεγονότα αμφιβόλου αληθείας. Δίχως περιθώριο διαφυγής. Άλλωστε η "χορήγηση" του εμβολίου γίνεται από τη σχολική ηλικία.
Πριν 57 χρόνια το 'χε κάνει ο Ernst Lubitsch ("To Be Or Not To Be"). Ο οποίος είχε μεταφέρει το story του στην κατεχόμενη από τους Ναζί Πολωνία, για να σατιρίσει μέχρι δακρύων μία από τις πιο μελανές περιόδους της ανθρωπότητας. Ο Quentin Tarantino το κάνει τώρα μεταφερόμενος στην κατεχόμενη Γαλλία. Όχι για να σατιρίσει αποκλειστικά, αλλά ούτε και να αντιδράσει για να ικανοποιήσει τα λαϊκά αισθήματα. Άλλωστε, έχει περάσει καιρός από τότε, που δε θα δικαιολογούσε μια παροξυστική αντίδραση σαν εκείνη την αριστουργηματική του Lubitch. Ο Tarnatino έχει τη θρασύτητα αλλά και την υπευθυνότητα -ω ναι! χρειάζεται περίσσευμα τέτοιας- για να κανιβαλίσει την Ιστορία όπως της αρμόζει. Επαναγράφοντας την ως φαρσικό αστείο. Με τη μόνη διαφορά πως οι φάρσες του αγαπημένου σκηνοθέτη είναι τρόπον τινά πιο καλόγουστες, και έχουν και μια στοιχειώδη (τί στοιχειώδη;) αίσθηση του χιούμορ. Ταυτόσημα, μέσα από αυτή τη φάρσα, το "Inglourious Basterds" μας υπενθυμίζει τη δύναμη του cinema-Τέχνης να επιδρά στην ιστορία. Γιατί η ιστορία στο cinema δεν τερματίζεται με την τελευταία μολυβιά του δημιουργού. Συμμετέχουμε όλοι μας σε αυτή. Τα δάχτυλα της σκέψης μας αφήνουν τα μοναδικά τους αποτυπώματα πάνω στο έργο, μετά το πέρας του. Ξανά και ξανά. Έτσι η ιστορία επικαιροποιείται διαρκώς. Αφού η δυναμικά μεταβαλλόμενη Τέχνη επιδρά πάνω της. Και έτσι η Τέχνη διαμορφώνει - επεμβαίνει, και έτσι η Ιστορία προχωρά. Εσαεί!
----------------- S P O I L E R S -----------------
Άλλωστε ο Tarantino θα μας παραθέσει μια σεκάνς μνημόνιο και αντικείμενο μελέτης, περί αθανασίας του κινηματογράφου αλλά και της δύναμης του να επεμβαίνει στην Ιστορία. Ασφαλώς και αναφέρομαι στη σεκάνς της αλληλοεξόντωσης Τσόλερ και Σοσάνας. Όπου ο πεπερασμένος χρόνος ζωής του πραγματικού υποκείμενου σβήνει μπροστά στον αιώνιο χρόνο του κινηματογραφικού υποκειμένου. Και όπου, δεν είναι ο πραγματικός ήρωας, αλλά ο κινηματογραφικός αυτός που διαδραματίζει την πραγματική Ιστορία. Ασύλληπτο!
---------------------------------------------------
Και όλος αυτός ο κανιβαλισμός της ιστορίας εξελίσσεται σε μια αρένα-πανδαιμόνιο σινεφίλ αναφορών. Που εκκινούν απ' τον βωβό του Pabst και διατρέχουν ολόκληρη την κινηματογραφική ιστορία. Μπορεί αναπόφευκτα το χρονικό πλαίσιο που τοποθετείται η ιστορία, αλλά και οι ανάγκες της, να της επιβάλλουν να αναφερθεί στο βωβό, αλλά εδώ όχι δε μιλάμε για επιβολή. Και λέω όχι, γιατί κοιτώντας το σινεμά του Ταραντίνο, το chapter-ικό αυτό σινεμά, μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε μια στενή αφηγηματική συγγένεια με την δομή του βωβού. Καθώς και ο βωβός δομείται αφηγηματικά πάνω σε σχεδόν αυτόνομα επεισόδια.
Και για να συνεχίσουμε τις σινεφίλ αναφορές, δε θα ήταν ακραίο να αναφέρουμε πως ο Tarantino συναντάει τον Haneke ως προς τη θεματολογία του. Και αναφέρομαι στην απεικόνιση της αδιάσπαστης σχέσης βίας-θεάματος. Σαφώς ο Haneke είναι πιο βαθύς, δε χωράει αμφιβολία. Σαφώς ο Tarantino είναι πιο ευθύβολος. Σαφώς δεν τίθεται θέμα σύγκρισης! Πάντως ο Tarantino δεν μένει σε κάποια αφελή αναπαράσταση. Ο καυτηριασμός της βίας και της πρωταγωνιστούσας θέσης που φέρει στον κόσμο του θεάματος είναι πλήρης. Δεν περιορίζεται μόνο στους "αρνητικούς" ναζί που σχεδόν εκσπερματώνουν, παρακολουθώντας έναν Άρειο να σφαγιάζει Εβραίους στο κινηματογραφικό πανί. Με ένα σαρδόνιο γέλιο το πάει παραπέρα. Καθώς αποτυπώνει με την ίδια καυστικότητα τη βία, όταν η "θετική" Σοσάνα πραγματοποιεί το σχέδιο της. Κάτι που μάλιστα αποτελεί και τη θε(α)ματική κορύφωση της ίδιας του της ταινίας.
Για να κλείσουμε το κείμενο, οφείλουμε μια ειδική μνεία στη σχέση άνθρωπου-ηθοποιού. Όπως έχει πολυαναφερθεί η σχέση Τέχνης-ζωής συγχέεται. Εδώ ο Tarantino μας υποδεικνύει και το συγγενές της σχέσης ηθοποιού-ανθρώπου. Ο ρόλος του ηθοποιού είναι να υποδύεται έναν άνθρωπο. Ένας άνθρωπος υποδύεται διάφορους ρόλους, ανάλογα το βάρος της περίστασης στην οποία βρίσκεται. Συντρίβοντας έτσι το μύθο της ενιαίας προσωπικότητας. Ο ηθοποιός δεν ερμηνεύει ρόλους, αλλά τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος υποδύεται τους ρόλους. Έτσι, δεν είναι σκοπός ο ηθοποιός να ερμηνεύσει τους συγκεκριμένους ρόλους. Ο σκοπός είναι ο ηθοποιός να ταυτιστεί με τον άνθρωπο, και συνεπώς να ερμηνεύσει τον εαυτό του. Ταυτοπροσωπία! Και το οπλοστάσιο του Ταρνατίνο είναι γεμάτο με μερικούς από τους πιο αξιόλογους και εξελίξιμους Ευρωπαίους ερμηνευτές (Christoph Waltz, Michael Fassbender, Diane Kruger, Daniel Brühl), οι οποίοι πλαισιώνονται με τον Brad Pitt που αποτελεί και το κερασάκι στη φάρσα! Η σκηνοθετική καθοδήγηση τους είναι αξιοπρόσεκτη. Ενώ οι ικανότητες του Quentin πίσω από την κάμερα είναι δεδομένες. Η κίνηση λυρική και ξεσαλωτική. Η θέση του υποκειμένου στο κάδρο φέρει βαρύνουσα σημασία. Ενώ στα γνωστά, προστίθονται και οι "αναγκαστικοί" πειραματισμοί ενός καλλιτέχνη που δεν επαναπαύεται.
Glory to Inglourious!
Βαθμολογία: 9/10
U.S. trailer
To ''Death Proof'' δεν είναι η χειροτερη στιγμή του Ταραντίνο, το ''Jackie Brown'' ίσως είναι η πιο μέτρια πάντως.. Η ταινία του Ροντρίγκεζ ήταν μεν πιο διασκεδαστική (λόγω ζόμπι ίσως;!)όμως σκηνοθετικά η ανωτερότητα του Ταραντίνο ήταν εμφανής. Μόνο και μόνο η τελική σεκάνς με τα πραγματικά stunts μαρτυρούσε ξεκάθαρα ποιος είναι ο άρχοντας του ''Grindhouse''. Προσωπικά πάντως βρήκα την ταινία του Ροντρίγκεζ λίγο ''φορτωμένη'', ακόμα και για το είδος που εξυπηρετούσε. Η μόνη μάχη που ίσως δεχτώ ότι πήρε ο Ροντρίγκεζ είναι αυτή του ''Four Rooms'', στην οποία ξεκάθαρα ο Ταραντίνο πήρε πιο χαλαρά και σινεφιλικά την ιστορία του. Όσον αφορά την ταινία επιφυλλάσομαι αρκετα.. Πόσο άσχημες μπορεί να ναι δυόμιση ώρες Ταραντίνο μιας ταινίας που το τρέιλερ είναι πιο ενδιαφέρον και από το ''Jackie Brown'' ολόκληρο??
ReplyDeleteΓια το ποια είναι καλύτερη ή χειρότερη μεταξύ Jackie και Proof είναι καθαρά υποκειμενικό, οπότε δεν έχει νόημα να διαφωνούμε.
ReplyDeleteΓια το Grindhouse πάντως, η (όποια) σκηνοθετική ανωτερότητα (και γενικά, η ανωτερότητα μιας ταινίας σε τεχνικό επίπεδο) με αφήνει αδιάφορο, καθώς σημασία στο τέλος έχει ποια μου προσέφερε μεγαλύτερη απόλαυση/διασκέδαση, πόσο μάλλον για τέτοιες ταινίες οι οποίες πανω απ'όλα για τον σκοπό αυτό φτιάχτηκαν.
Tarantino vs Rodriguez? ΟΚ συμφωνώ,είναι εύκολος άσσος, αλλά...Sin City, Sin City, Sin City...
Σε λίγες μέρες θα μας πεις και συ την άποψη σου για το Basterds, την περιμένουμε :)
Αν δεν διαφωνούσαμε δεν θα είχαμε και τίποτα να συζητήσουμε..! To Sin city ναι μεν είναι ταινιάρα αλλά θα έπρεπε να ευχαριστείς περισσότερο τον Frank Miller γιατί το storyboard δικό του είναι.. Και καταλαβαίνω όσον αφορα το sin city καθώς και γω όταν είχε βγει είχα φάει ΤΟ κόλλημα! Να φανταστείς στα κλειδιά μου έχω μπρελόκ με Jessica Alba στη γνωστή αφίσα! Και ο Ταραντίνο είχε γυρίσει και τη σκηνή με Όουεν και Ντελ Τόρο στο αμάξι πριν τους σταματήσει ο μπάτσος αν θυμάμαι καλά.. Μ αρέσει πάντως που και οι δύο είναι χαβαλετζήδες με τη διαφορα ότι ο Ταραντίνο γράφει φοβερούς διαλόγους και έχει πιο σινεφίλ επιρροές.. Η αλήθεια είναι όμως ότι σε μερικές σκηνές των δύο δεν θα μπορούσες να ξεχωρίσεις εύκολα ποιος έκανε τι, είναι κοντά σε ύφος.. Περιμένω πολλά πάντως απο το μυαλό του Κουέντιν καθώς είναι περιπτωση σπάνιου ταλέντου και σε συνδυασμό με το πάθος του για το σινεμά μπορεί να κάνει κι άλλα θαύματα. Μένει να δω και τους μπάσταρδους και μπορεί να μην το θεωρήσω τόσο κακό γιατί απ αυτά που εχω διαβάσει μειώθηκαν κάπως οι προσδοκίες μου..
ReplyDeleteΠροσωπικά τον Rodriguez τον θεωρώ μετριότατο σκηνοθέτη (το "Sin City" παρόλο που δεν το έχω δει [ντροπή!], θεωρώ οτι είναι πολυ περισσότερο έργο Frank Miller) και έχω αρχίσει να πιστεύω οτι είναι κακή επιρροή στον Tarantino (καλλιτεχνικά πάντα).
ReplyDelete@ Κώστας Παναγιωτόπουλος: δεν σε προβληματίζει οτι "δεν θα μπορούσες να ξεχωρίσεις εύκολα ποιος έκανε τι"? Όχι για σένα! Για τον QT :-D
Το international trailer κάνει τη δουλειά του: μαζεύει τις πιο action και κωμικές στιγμές και τις συνδιάζει ώστε να φαίνεται η ταινία καλύτερη απ'οτι είναι! Κακή δεν είναι, απλά πολύ μέτρια για Tarantino. Καλό είναι που πας με χαμηλότερες προσδοκίες...
Το inside joke της εβδομάδας: συμμετέχω πλέον στο blog επώνυμα (look closer!). Μας επικήρυξαν που μας επικήρυξαν, ας ξέρουν τουλάχιστον με ποιούς έχουν να κάνουν :-P. Be brave!
ReplyDeleteΓια αυτό παιδιά, ποτέ δε βλέπουμε teasers, trailers και ποτέ δε διαβάζουμε κριτικές πριν δούμε μια ταινία, κατά προτίμηση δεν μαθαίνουμε και τίποτα για την υπόθεση.
ReplyDelete@s_dany: καλώς, δε μπορώ τη φυλάκα τώρα, έχω εξεταστική:P
Λοιπόν
ReplyDeleteεπικηρυγμένε φίλε μου s_dany, πάρε να δεις το sin city μαζί με το
''spirit''. Το spirit είναι σκηνοθεσία του Μίλερ. Τότε μόνο θα
καταλάβεις τη συμβολή -που όντως είναι σημαντική- του Ροντρίγκεζ, ακόμα
και σε έτοιμο στόριμπορντ. Και αν δεις και τα spy kids- που για να μην
εχεις δει την ''αμαρτωλή πόλη'' θα θεωρήσω πως ούτε αυτά έχεις δει, θα
τα βρεις πολύ ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά, ακόμα και για παιδικές
ταινίες. Και από Ντεσπεράντος, Ελ Μαριάτσι, Κάποτε στο Μεξικό κτλ έχει
δείξει δείγματα ιδιοφυίας ο Τεξανός σκηνοθέτης. Πιστεύω πως ανήκει στην
ίδια κατηγορία παρεξηγημένων με Τόνυ Σκοτ, τουλ. όσον αφορά το
στυλιζάρισμα.
Τώρα όσον αφορά το καμάρι μας τον Κουέντιν, όντως ο άνθρωπος όταν
γράφει σενάρια τα γράφει υπό δαιμονική επιρροή. Για όποιον έχει
διαβάσει Φίλιπ Κ. Ντικ τον έχει στοχεύσει εκείνη η εξωγήινη ροζ ακτίνα,
που πέφτει κατά καιρούς σε διάφορους ανθρώπους δημιουργώντας τους ένα
είδος ''γλωσσολαλίας'', καθιστώντας τους ηγέτες των καιρών τους και
αναμεταδότες του Μηνύματος. Και το μεγαλείο του είναι, όπως λέει στη
συνέντευξη πιο πάνω, να φτάσει τους γνωστούς μεγάλους σκηνοθέτες και
γιατί όχι, να τους ξεπεράσει! Εδώ και χρόνια πιστεύω πως η καλύτερη
ταινία που έγινε ποτέ, σε όλα τα επίπεδα, είναι το Fight Club. Αυτή η
άποψη ίσως να κλονιζόταν αν το Kill Bill(σκότωσε το Βασίλη ελληνιστί)
έβγαινε ως μία ταινία, γιατί αυτή η ταινία θα αντιπροσωπεύε την ψυχή
του κινηματογράφου, και σε επίπεδο διασκέδασης και σε επίπεδο τέχνης.
Τώρα που την έσπασε το πιο εκνευριστικό που μπορεί να σε ρωτήσει
κάποιος είναι το kill bill 1 ή 2 σ'άρεσε!!!(εγώ πάντως απαντάω το 2).
Εδώ ο Αγγελόπουλος είχε βγει με 4 ώρες ''Θίασο'', ο Ταραντίνο δεν το
ήξερε αυτο?? Τεσπα, ξέφυγα πάλι..
Πάντως μια μίνι σειρά Ταραντίνο σε στυλ Band of Brothers δεν είναι
κακό..Και κάτι άλλο.. Ρε συ s_dany τι κόλλημα έχεις φάει με τους
κοενικούς χαρακτήρες? Επειδή ο Μπραντ έχει νοτιοαμερικάνικη προφορά και
διάθεση για πλάκα? Και αναφέρεσαι μάλλον στην ταινία ''ω αδερφέ που
είσαι?'' ως την κακή απομίμηση? Και τόσο έξω έπεσε ο Κουέντιν με το να
επαναλαμβάνει ότι είναι οι καλύτεροι διάλογοι που έγραψε? Κοίτα μη τη
δω και είναι κανένα αριστούργημα, αλίμονό σας!
Πάρτε και μία συνέντευξη που μου ήρθε πουρνό-πουρνό:
http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/20090817/PEOPLE/908179997
Α,
και γιατί σας επικήρυξαν?
http://www.youtube.com/watch?v=Wz4K-Rxx2Bk&eurl=http%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2Fhome.php&feature=player_embedded#t=381
ReplyDelete@ panchamp: Συμφωνώ με το να μη βλεπεις teasers, trailers, κριτικές κλπ, για τις περιπτώσεις που αυτά αποκαλύπτουν περισσότερα απ' οτι πρέπει για το story (και αν παρασύρεσαι εύκολα σε υψηλές προσδοκίες βεβαίως βεβαίως!). Από την άλλη, τα trailers σου δίνουν ενα καλό οπτικό ερέθισμα-preview για μια ταινία και την αισθητική της, πράγμα αρκετά χρήσιμο. Γενικά πάντως, ποτέ δεν τους έδινα ιδιαίτερη σημασία, τα βλέπω μόνο εφόσον τα πετύχω μπροστά μου (και αν!). Για τους "Basterds", οι προσδοκίες μου οφείλονταν ασφαλώς στον Tarantino, όχι σε οτιδήποτε άλλο!
ReplyDelete@ Κώστας Παναγιωτόπουλος: Βρε, μακάρι να τη θεωρήσεις αριστούργημα (είναι πιθανό, άλλωστε ήδη αρκετός κόσμος αυτό πιστεύει για τους "Basterds"), θα χαρώ για σένα! Νομίζεις εμένα μου αρέσει που δε μου άρεσε?
Για τον Rodriguez, είπα τον θεωρώ μετριότατο, χωρίς να έχω δει "Sin City" και "Spirit" (μπορεί εκεί να αλλάξω γνώμη). Από "Mariachi", "Desperado" και "Dusk till Dawn" είδα μια ικανότητα στο χαβαλέ και το στυλιζάρισμα, αλλά μέχρι εκεί! Δείγματα ιδιοφυίας δυστυχώς πουθενά. Για μένα δεν είναι παρεξηγήμένος (ο Tony Scott όντως είναι!), αλλά υπερτιμημένος. Πάντως, μάλλον είναι πιο εύστοχο να το θέσω ως "μετριότατος σε σχέση με τον Tarantino" :-D. Είναι χαβαλές και ταιριάζει με τον QT αλλά μιλάμε για ΕΝΤΕΛΩΣ άλλο επίπεδο, άλλη κατηγορία (άλλο κοινές επιρροές και θεματολογία και άλλο η έμπνευση και η ιδιοφυία). Αν δεν ήταν κολλητοί (και δεν μνημονεύονταν ως τέτοιοι) δε νομίζω οτι θα ακούγαμε το όνομα του τόσο συχνά. Και ίσως να μη τον παρέσερνε στη φόλα "Death Proof" [τα φορτώνω στον Μεξικάνο για να μη τα φορτώσω στον QT! κλασική ψυχαναγκαστική συμπεριφορά fan :-D, "δε φταίει ο Tarantino, τον παρέσυραν"!!!]
Για το σενάριο των "Basterds" τώρa: σίγουρα τον στοχεύει εκείνη η "εξωγήινη ροζ ακτίνα" και σίγουρα είναι υπό "δαιμονική επιρροή" όταν γράφει. Νομίζω όμως οτι πρέπει να μπεις υπό την επιρροή, να γράψεις, και μετά να βγεις και να το μαζέψεις για να γίνει σενάριο! Ως νουβέλα οι "Inglourious Basterds" με όλο το υλικό ή ως μίνι-σειρά , είμαι σίγουρος πως θα ήταν γ_ _άτοι!
Και αυτό που για μένα έκανε τους διαλόγους να φαίνοται ατελείωτοι και την ταινία άρρυθμη, τους χαρακτήρες μη πειστικούς, αυτό που δεν με έπεισε και συνεχώς με "πέταγε έξω" είναι ο φαρσικός τόνος που έλεγα, ο οποίος κλιμακώνεται όσο εξελίσσεται η ιστορία. Αυτός μου θύμισε εμένα το φαρσικό Κοεν-ικό σύμπαν, ο Brad Pitt είναι απλά η πιο χαρακτηριστική περίπτωση (δε μίλησα για "κακή απομίμηση"). Στο "Kill Bill" όταν είδα το 2ο μέρος, μου έκανε εντύπωση που άκουγα μετά κόσμο να παραπονιέται για τους "μεγάλους διαλόγους", εγω δεν είχα πάρει χαμπάρι, δεν με είχε ενοχλήσει καθόλου, ήμουν εντελώς "μέσα στην ταινία" (και με ενα χαμόγελο σινεφιλικής ηδονής στα χείλη σε όλη τη διάρκεια της :-). Στους "Basterds" βαρέθηκα από το 2ο chapter...
PS.1 Οι Ναζί μας επικήρυξαν βρε! Επειδή θάβουμε την ταινία :-D. Έχουν βάλει τον "Lada" να μας εντοπίσει!
PS.2 (Και) στο δικό μου μυαλό το "Kill Bill" είναι μία ταινία. Και όταν με το καλό βγει το DVD που θα παρουσιάζεται ως "one feature" μαζί με τα κομμένα και με τις προσθήκες που λέγεται οτι θα κάνει ο Tarantino, εδώ θα είμαστε ελπίζω για να κάνουμε τρικούβερτη προβολή στην ΑΣΟΕΕ (ή στην Okinawa, εξαρτάται ;-)
Μόλις μπήκα στο Αθηνόραμα να δω τί γράφεται (ο Χρήστος ο Μήτσης έβαλε 2,5/5) και όλα τα links των νέων ταινιών στην κεντική σελίδα του σινεμά "δείχνουν" αλλού. Μα εντελώς αλλού! Το link των "Basterds" σε πηγαίνει:
ReplyDelete---------------------------
Η ΤΙΓΡΗ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΡΑΚΙΑ
LADY CHALLENGE OF NINJA Περιπέτεια 1986 Έγχρ.
σε σκηνοθεσία Λι Τζο Μαν Ναν με τους: Τσεν Κουόν Τάι, Γιάνγκ Γουάι Σαν
Η πρώτη γυναίκα που γίνεται Νίνζα επιστρέφει στην πατρίδα της, την Κίνα, που βρίσκεται σε πόλεμο με την Ιαπωνία, και μαθαίνει ότι ο αρραβωνιαστικός της έχει γίνει προδότης ενώ έχει σκοτωσει και τη μητέρα της. Τότε αποφασίζει να πάρει εκδίκηση.
---------------------------
Δάκτυλος εξαγριωμένων φανς του "Kill Bill" προφανώς!
Έχει και συνέχεια!!! Το "Τσάι στη Σαχάρα" δείχνει στην "ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΚΟΜΑΝΤΟ" (o Μπερτολούτσι σκηνοθετεί Σβαρτζενέιγκερ, τί άλλο?), ο "Κανόνας του Παιχνιδιού" του Ρενουάρ σε πάει στο "ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ ΤΙΓΡΗ ΚΑΙ ΣΚΟΡΠΙΖΕ ΤΡΟΜΟ" (αυτό ΘΕΛΩ να το δω!) και το "Ενας Άντρας, μια Γυναίκα" στο "ΤΡΕΝΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΦΥΓΗΣ" (instant classic!). Δώσε και σώσε!
Ναι, πολύ πλάκα αυτό με το Αθηνόραμα, η αλήθεια είναι ότι θέλω να τις δω όλες!!
ReplyDeleteΌτι και να δεις πριν για μια ταινία, αν η ταινία είναι καλή θα σε αποζημιώσει. Για τους Μπάσταρδους το μόνο που έχω δει είναι το teaser πάντως, απλά να έχω μια ιδέα..
Για τους Κοέν είχες αναφέρει σε ένα σχόλιο στον Φραγκούλη αν θυμάμαι, πως θυμίζει ο Μπραντ φαρσικό Κοενικό χαρακτήρα της κακής τους πλευράς, γι' αυτό στο είπα.
Αν μας τα χάλασε και λίγο ο Ταραντίνο, σίγουρα θα μας αποζημιώσει ο Κάμερον.
http://www.slashfilm.com/2009/08/10/kill-bill-the-whole-bloody-affair-new-anime-sequence-at-last-completed-and-more/
ReplyDeleteΔεν ξέρω τι λέτε για τον Rodriguez, τα 3 λεπτά του fake (όχι πια καθώς θα γυριστεί!) trailer του Machete από το Grindhouse ειναι το πιο ευχάριστο και διασκεδαστικό 3λεπτο :)
ReplyDeleteΑν διαβάσεις λίγο για τον Ροντρίγκεζ θα καταλάβεις πως δεν είναι υπερτιμημένος. Και ειδικά να δεις και την ''αμαρτωλή πόλη'' την οποία κατάφερε να κάνει ένα υποδειγματικό φιλμ νουάρ. Μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος έκανε δοκιμαστικά πειράματα σε διάφορα φάρμακα για να μαζέψει λεφτά για το ''ελ μαριάτσι'' το οποίο στοίχησε 7000 δολλαρς!!!! Είναι ο ''μάγος'' του λόου μπάτζετ αμερικανικού σινεμά και ενέμπνευσε πολύ κόσμο και άνοιξε δρόμους. Έφτιαξε και την καριέρα σε Κλούνει, Μπαντέρας και Χάγιεκ.
ReplyDeleteΣυμφωνώ με τον panchamp πως ο υπέρτατος σκοπός του σινεμά (και της τέχνης γενικότερα), είναι η διασκέδαση και κυρίως η ψυχαγωγία (με την ετυμολογική έννοια)- τείνω όμως κυρίως προς την ψυχαγωγία.. Ο Ροντρίγκεζ με τα έργα του εξυπηρετεί κυρίως τη διασκέδαση ενώ ο Ταραντίνο καταφέρνει να εναρμονίζει τις δύο έννοιες. Το να γελάσεις ή να εντυπωσιαστείς είναι εύκολο. Το να σκεφτείς, να ξαφνιαστείς ή να προβληματιστείς είναι πιο δύσκολο, ειδικά στο σύγχρονο άνθρωπο που ο κυνισμός έχει ριζωθεί για τα καλά. Το δεύτερο χρειάζεται μάστορα στο σενάριο και μεράκι στο καδράρισμα και στη δραματουργία. Αυτό είναι και που ξεχωρίζει την ποπκορν διασκέδαση με την κινηματογραφική εμπειρία. Το σινεμά μας τα προσφέρει και τα δύο. Και είναι χρήσιμο να ξεχωρίζουμε τους διασκεδαστές από τους καλλιτέχνες. Αλλά κυρίως να ξεχωρίζουμε αυτόν που καταφέρνει και τα δύο: Κουέντιν Ταραντίνο.
ReplyDeleteΕίσαι αστείος.
ReplyDeleteThanks,κάνω ό,τι μπορώ..
ReplyDeleteΤί έγινε ρε παιδιά? Γιατί την πέφτουν όλοι σήμερα στον "εξωτερικό συνεργάτη" μας, τον Κ.Π. :-)
ReplyDeleteΕγω πάντως συμφωνώ απόλυτα με τη διάκριση διασκέδασης/ψυχ-αγωγίας και Rodriguez/Tarantino. Ο ενας είναι pop-corn, ο άλλος είναι "death by pop-corn" ;-D. Το trailer πάντως του "Machete" είναι κορυφαίο! (μου το είχες ξαναπει panchamp αλλά τώρα το είδα πρώτη φορά), το πρώτο δείγμα εφυίας που βλέπω εγω από τον όχι-και-"μάγο"-μαθητευόμενο-θα τον-έλεγα-εγω. Μακάρι να είναι και η ταινία τόσο καλή! (αν και συνήθως τέτοια πειράματα δεν πολυπετυχαίνουν)
Ακόμα να τους δει κανεις τους Basterds?
Άσε ρε σήμερα έχω φάει ΤΟ βρίσιμο.. Αλλά γιατι δεν ξέρω, είμαι καλο παιδί, το τρώω όλο το φαί μου κτλ.. Μάλλον είμαι πολύ ενθουσιώδης η αλήθεια είναι- η ελληνική μετάφραση της λέξης πλησιάζει στο μαλάκας..! Το παραπάνω πάντως δεν το έγραψε ο απογευματινός, τον τσέκαρα, είναι πλεον φίλος μου! Ντάνι βρες μου γρήγορα ψευδώνυμο, τουλ να βρίζω με την ησυχία μου! Το ''Μασέτι'' τα σπάει και το τρέιλερ είχε χαραχτεί στη μνήμη μου από Γκριντχάουζ, ειδικά η σκηνή που ''κερδίζει'' και τα κορίτσια (μάνα-κόρη)..!
ReplyDeleteΑ, και το ''μάγος'' δεν το είπα τυχαία, είναι το παρατσούκλι του(Wizzard)..
ReplyDeleteΗ φωνή του αφηγητή, οι σταυροί στα πρόσωπα στη σκηνή της εκκλησίας, το "they fucked with the wrong Mexican"! Αυτό όντως θα μπορούσε να το έχει κάνει ο QT :-D
ReplyDeletePS. Danny Trejo rules!
Μια φίλη μου έχει στο fb το "Marla Singer".Διάλεξε κι εσύ κάτι από "Fight Club". Το (dark) tyler όμως είναι πιασμένο :-D
ReplyDeleteΤο ξέρω, το Τάιλερ είναι χιλιοπιασμένο.. Μάλλον κάτι από Ταραντινικό σύμπαν θα διαλέξω.. Είναι και δική μου φίλη η Μάρλα.. Έστειλα add μόλις είδα το όνομα ;-) Δεν έχω πρόβλημα με την επωνυμία, απλά ένα nickname δεν θα ήταν τόσο βαρύγδουπο, το λινκ για το fb πάντως θα παραμείνει..
ReplyDeletepos sou fainetai to Mr Blonde(Madsen)?
ReplyDeleteTorture you? That's agood idea. I like that.
ReplyDeleteToo obvious! Τί θα έλεγες για Captain Koons ή Ezekiel 25:17 ?
ReplyDelete"The way your dad looked at it, this watch was your birthright. He'd be damned if any slopes gonna put their greasy yellow hands on his boy's birthright, so he hid it, in the one place he knew he could hide something: his ass. Five long years, he wore this watch up his ass. Then when he died of dysentery, he gave me the watch. I hid this uncomfortable piece of metal up my ass for two years. Then, after seven years, I was sent home to my family. And now, little man, I give the watch to you"
ReplyDeleteή
"The path of the righteous man is beset on all sides by the inequities of the selfish and the tyranny of evil men. Blessed is he who, in the name of charity and good will, shepherds the weak through the valley of the darkness. For he is truly his brother's keeper and the finder of lost children. And I will strike down upon thee with great vengeance and furious anger those who attempt to poison and destroy my brothers. And you will know I am the Lord when I lay my vengeance upon you."
san na ta eixes etoima mou faineta.. to proto tou walken mou fainetai ligo gay, eno to allo einai ena xorio apo palaia diathiki.. se vrisko panetoimo pantos.. mhpos skeftesai n allakseis to diko sou?
ReplyDeleteto Dr Manhattan einai pali too obvious, ti les? mou arese polu o xarakthras.. Efyga apo tarantino, ola obvious einai ekei..
ReplyDeleteΔε το είχα σκεφτεί μέχρι τώρα :-D. Ίσως πρέπει όλοι να βάλουμε Tarantino nicknames!
ReplyDeleteΕννοείται οτι είμαι fan του Christopher Walken αλλά άνοιξα imdb για να θυμηθώ το όνομα. Για Ezekiel (το οποίο είναι γαμάτο, σκέψου το, πριν το κρατήσω για μένα!) δε χρειάστηκε :-D
Δε σε προλαβαίνω :-D
ReplyDeleteΚαλό το Dr Manhattan!
enallaktikh mou htan stuntman mike h esteban vihaio.. dyskolo telika..
ReplyDeleteΜακριά από τη Death Proof φόλα :-P. Και το esteban μέτριο! Από QT Ezekiel, αλλιώς Manhattan, δεν είναι τόσο obvious, πόσοι νομίζεις το είδαν? (καλώς ή κακώς...)
ReplyDeleteΦίλε Watchmen rulz! και ozymandias apo kei kalo einai.. alla p Manhattan einai theos.. thn eides pos sou fanhke? nomizo pos thn eidan poloi alla thn ksexasan grhgora.. kala asto leo na vro ena souper psagmeno alla thelei souper psaksimo..
ReplyDeleteto vrika! Sutter Cane apo to in the mouth of madness! e?
ReplyDeleteEzekiel it is mallon.. varethika..
ReplyDeleteΔεν πρόλαβα! Αλλά θα το δω!
ReplyDeleteHappy hunting :-D
Ρε δεν ξέρετε τι σας γίνεται.. Και σεις και ο Ταραντίνο.. Πάρτε τον κι αυτόν μαζί να πάτε σε καμμιά σχολή, μπας και μάθει αυτός να σκηνοθετεί και σεις να γράφετε.. Αστεία τυπάκια.. Και κάτω τα χέρια απ το Ροντρίγκεζ, θα πλένετε το στόμα σας με τεκίλα πριν αναφερθείτε σ' αυτόν.. Και αν κάποιος είναι μάγκας και δεν του αρέσουν οι κουβέντες μου, να ρθει να με βρει στο πασαλιμάνι, να δει πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.. Παιδάκια που παίζεται με τα πληκτρολόγια, άντε παίξτε με τίποτ άλλο.. Και αν είστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως, να έρθεται στο Νώντα να σας μάθει πως γυαλίζουνε το πόμολο.. Κουραμπιέδες, που μου μάθατε και τον Ταραντίνο..
ReplyDeleteΠως σου φαίνεται ντάνι το νέο λουκ? Η ανωνυμία είναι γαμάτη τελικά..!
χαχαχαχαχαχα!!! Στην αρχή τρόμαξα, νόμιζα οτι είσαι κάποιος από τους χθεσινούς :-D blog flamer anonymous! Μου' φτιαξες το βράδυ (η μέρα έγινε όλη στάχτη!)
ReplyDeleteΚαι εύηχο και ψαγμένο! Με γεια!
o xarakthras aytos toy Reynolds, einai o nonos tou Tarantino! google it..
ReplyDeletentrepomai ligo giati grafete maniasmena katevata kai ego afta ta afino mono gia sizitiseis tete a tete.
ReplyDeleteeida molis to basterds kai pistevo oti einai ARISTOURGIMA!!!!!! kai malista mou arese kai oso to Kill Bill ( a pa pa...) giati einai diaforetiki, kai o metre den fovatai ( giati xestike episeis) na dokimasei alli aisthitiki, alli analogia drasis kai dialogou, na valei mikres splater stigmes a-va-sa-ni-sta en meso mias kaloftiagmenis me orous hollywood tainias.
Ma agapite dany anarotiemai, toso aima pia emena de mou exei didaxei tipota pou theoro oti to proto skalp pou pire itan san kinimatografiki parthenia san thesi kai stil?
Isos giati ontos (opws proteinei o panchamp) arnoumai na diavaso kritiki kai na do treiler prin na do tin tainia. Ektos an simmetexo stous titlous (mouaxaxa)
omologo pws stelno afto to comment me mia mikri enoxi kathoti den diavasa kai ta 3000 comments pou exete idi anartisi (ligo megalitera se ogo apo to shooting script tis tainias... )
sas filo
diki sas, i madame
@ Quint Asper: Είδα τον χαρακτήρα στο Imdb αλλά δεν ήξερα για το godfather-ιλίκι! Τέλεια επιλογή! Το "Gunsmoke" λέει το παίζει η TV στην Κύπρο! Αν και δε νομίζω να βλέπεται!
ReplyDeleteΈχουμε κάνει 40 comments εδώ και στην ουσία μόνο 5-6 αναφέρονται στους Μπάστερδους (Πέμπτη και Παρασκευή δεν το είδε κανείς?). Ενδεικτικό:
οτι πολλοί δεν έχουν γυρίσει ακόμα?
οτι δε μας διαβάζει κανείς?
οτι δεν ενθουσιάζει η ταινία? [εγω, αν δεν ενθουσιαστώ για κάτι, δε γράφω. Τώρα το έκανα για να πω τον πόνο μου (και για να ψυλιάσω όποιον είχε τεράστιες προσδοκίες)]
Kioy πού είσαι???
Αλλά ΝΑ! Η madame Buche to the rescue :-D. Λοιπόν:
Το δικό μου πρόβλημα δεν είναι η αισθητική αλλά ο φαρσικός τόνος, η δυσαναλογία δράσης-διαλόγων και η δραματουργική (μη) συνοχή.
Για το σκαλπ, μου φάνηκε οτι το πήρε για να το πάρει! Δεν μου φάνηκε σαν μια στιγμή σεναριακής έμπνευσης και απαράμιλλου στυλ όπως η "Stuck in the middle with u" σκηνή με το αυτί στο Reservoir Dogs ή πολλές αντίστοιχες στο Kill Bill (πχ το ξερίζωμα των ματιών της Daryl Hannah). Η έμπνευση ήταν το δάχτυλο στην Diane Kruger, αλλά και πάλι τίποτα σπουδαίο...
Το ξέρουμε οτι δεν κωλώνει (γιαυτό τον αγαπάμε!) και οτι πειραματίζεται, αλλά όπως είπα: για μένα το πείραμα απέτυχε. Ο ασθενής s_dany ψιλο-πέθανε (από βαρεμάρα!)
PS.1 Κάπου άκουσα οτι ο QT δήλωσε πρόσφατα οτι θέλει να τον θυμούνται όχι ως μεγάλο σκηνοθέτη αλλά ως μεγάλο σεναριογράφο. Και ίσως αυτό είναι το πρόβλημα! Το original script πρέπει να ήταν σαν τη ΔΟΜΗ! Ολόκληρη :-P
PS.2 Έχω μερικά ζόμπι κλειδωμένα στο υπόγειο. Αν δε διαβάσεις και τα 3000 comments, θα τα αμολήσω πάνω σου! Και είναι από άλλη ταινία, δε σε υπακούνε :-D
Παρόλα αυτά, κι εγώ προτιμώ τις tet-a-tet συζητήσεις! Βαριέμαι απίστευτα να πληκτρολογώ! Προτείνω να κάνουμε AUEB Film Club skype cine-parties με ομαδική τηλε-ή-μάλλον-σινε διάσκεψη. Γίνεται άραγε?
ReplyDeleteΠαιδιά ούτε εγώ την είδα ακόμα, προτίμησα τις εξόδους και εδώ που είμαι ο κινηματογράφος είναι μακριά.. Επιτέλους ο αριθμός των comments μαρτυρεί και κάτι το Ταραντινικό για την ομάδα, αφού ο Ντάνι απόφάσισε να ''δώσει στεγνά'' το δάσκαλο, χαρακτηρίζοντάς τον -θου κύριε- βαρετό! Μίλησε και για μούφα death proof.. Επειδή είμαι σίγουρος πως παρακολουθεί αυτο το μπλογκ, θέλω να απευθυνθώ στο Δάσκαλο και να πω πως η φήμη του θα αποκατασταθεί πλήρως τη στιγμή που ο Κιου και γω δούμε την ταινία.. Ειδικά ο Κιου που τις πιάνει και τις σινεφιλικές αναφορές.. Όλοι εμεις οι υπόλοιποι δωσίλογοι ας πνίξουμε την άγνοια των κατα ριπάς σινεφιλικών αναφορών του Δασκάλου στην τεκίλα και ας διαλέξουμε έναν σκηνοθέτη με ίδιο ύφος αλλά που δεν μας κουράζει τόσο: Ροντρίγκεζ. Ντάνι δες ''Αμαρτωλή Πόλη'', χάνεις μεγάλη ταινία..
ReplyDelete"Sin City" ελπίζω αύριο (vive Cuervo!). Τις τελευταίες μέρες έβλεπα το "Athens Flaming City", είναι ολόκληρο franchise, κάθε 2 χρόνια βγαίνει νέο επεισόδιο :-(
ReplyDeleteΌσον αφορά τον Grand Master QΤ είναι γνωστό, εδώ και μήνες και δια χειρός panchamp, οτι παρακολουθεί το blog :-D. Για του λόγου το αληθές έφερα τη σχετική εικόνα και σε αυτό εδώ το post (το οποίο μ' αυτά και μ' αυτά κοντεύει να γίνει υπερπαραγωγή).
PS. Μιλώντας για υπερπαραγωγές, υπενθυμίζω οτι το απόλυτο σημείο συνάντησης εν Ελλάδι για τους τελειωμένους Tarantino fans είναι το blog της Annie Hall με το εύγλωττο όνομα "QT is the Messiah" :-D. Ανεξάρτητα από το αν λάτρεψες ή βαρέθηκες (όπως εγω) τους "Μπάστερδους", μιλάμε για κάψιμο :-DDD.
What bullshits are you said about my father(Robert Rodriguez) and about my father's brother(Quentin Tarantino)? Me, my father and his brother against the world! Me, my father and his brother against your fucking blog, and your fucking team!
ReplyDeleteI think we just fucked with the wrong Family..!
ReplyDeleteEl Wray: You fuck with our blog, you fucking with the best!
ReplyDeleteGive me their scalps now!!!
ReplyDeletes_danny στην παράγραφο που λέω για το βωβό. Εκεί που γράφει τσαπερικό, έχω φάει ένα τ. Είναι τσαπτερικό(chapter).
ReplyDeleteDone! Και με είχε φάει η περιέργεια, πού είναι αυτή η τσάπα :-D
ReplyDeleteΓια την ταινία, το βράδυ! Τώρα θέλω να δω "Bashir" και δε μ' αφήνετε!
PS. Αν ξαναγράψεις το όνομα μου με δύο "n", θα σου φορτώσω το administr-εϊλίκι να γλιτώσω την αγγαρεία :-D
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα απ' αυτό το μπλογκ να βγάλει ο Κιου ασπροπρόσωπο τον Ταραντίνο σε μία ΄΄αμφιλεγόμενη΄΄ ταινία του, όντας πολλές φορές σκληρός κριτής. Επιβεβαιώνομαι ως προς την επιλογή μου και αν μπορεί να διαφωνώ ως προς τις βερμπαλιστικές του -καμμιά φορά- κορόνες, ΄΄το πιάνει το νόημα΄΄.. Εξηγούμαι:
ReplyDeleteΑν και διάβασα πολλά για την ταινία δεν ήξερα τι να περιμένω. Το αποτέλεσμα με αποζημίωσε, χαρίζοντάς μου μία από τις σημαντικότερες κινηματογραφικές εμπειρίες που έχω ζήσει. Ο Ταραντίνο είναι δημιουργός και αυτο είναι το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ του!
Σπάνια συναντάμε περιπτώσεις ανθρώπων που είναι ιδιοφυίες, έχουν επίγνωση του ταλέντου τους και τολμούν βάζοντας όλο και πιο ψηλά τον πήχυ. Ο Ταραντίνο έχοντας επίγνωση του ΄΄αριστουργήματος΄΄ που τόσα χρόνια τριβέλιζε τις σκέψεις και τη γραφή του, μας το παραδίσει όντας σίγουρος για το αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που τον αφήνει αδιάφορο για το τι θα πει ο οποιοσδήποτε καθώς , δια στόματος Μπραντ Πιτ, είναι ξεκάθαρος: ΄΄μάλλον αυτό είναι το Αριστούργημά μου΄΄
Η γραφή του συνήθης, με το ΄΄τσαπτερικό΄΄ σπάσιμο μιας ιστορίας και κορυφώνοντάς την στο τέλος. Η εμμονή του ως σεναριογράφου είναι εμφανής όμως είναι αυτή που τον ξεχωρίζει. Είναι ίσως ο μόνος που μπορεί να κάνει μια νουβέλα shooting script και το αποτέλεσμα να είναι αριστουργηματικό. Οι χαρακτήρες του μοναδικοί, ένας προς έναν σμιλευμένοι στο σκοπό ενός Ανώτερου σινεμά, ενός σινεμά που ξέρει να αγαπάει τον εαυτό του, να διασκεδάζει το κοινό του και να αλλάζει την (κινηματογραφική) ιστορία.
Σπάνια μια ταινία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τόσο σινεφίλ όσο αυτή. Μια αγάπη για όλα τα κινηματογραφικά είδη που ξεχειλίζει από σκηνή σε σκηνή. Και ο Ταραντίνο πετυχαίνει αυτό που κανείς άλλος μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει. Να προσθέσει άλλο ένα favourite genre στον κινηματογράφο. Το ΄΄Ταραντινικό΄΄. His own Genre.
Το υποδειγματικά κλιμακούμενο και εξαιρετικά γραμμένο Πρώτο Κεφάλαιο είναι μόνο η αρχή. Η ένταση που επικρατεί ανάμεσα στον -ήδη θρυλικό- συνταγματάρχη Hans Landa και στον δύσμοιρο περίοικο και ο τρόπος που σκηνοθετείται η κλιμάκωση είναι μνημειώδης. Νιώθεις πως είσαι ο Εβραίος κάτω από το πάτωμα, ανήμπορος να αντιδράσεις στην εξυπνάδα, την ειρωνία και την αναλγησία του αξιωματικού των Ες Ες. Το ίδιο σκηνικό εξελλίσεται και στα επόμενα κεφάλαια με αυτή την ΄΄διαλογική ένταση΄΄ που δημιουργουν οι χειμαρρώδεις διάλογοι καθώς και το αναπόφευκτο Ταραντινικό τελείωμα.
Δεν θέλω να πλατιάσω άλλο, εξάλλου άποψη γράφω και όχι κριτική, θα μείνω όμως σε κάτι που απ όσα διάβασα μόνο ο Κιου το πρόσεξε: τη σχέση ανθρώπου-ηθοποιού. Στο πιο σινεφιλικό Κεφάλαιο της ταινίας, αναπτύσσεται το ειδυλλιο Τσόλερ - Σουζάνας, ενός στρατιώτη - ηθοποιού των Ες Ες και μιας ιδιοκτήτριας ενός τοπικού γαλλικού σινεμά. Θα μείνω μόνο στη σκηνή ανθολογίας της αίθουσας προβολής. Ο Γερμανός μπαίνει σχεδόν με τη βία μέσα στην αίθουσα ενώ η Σουζάνα ελέγχει την προβολή της ταινίας με πρωταγωνιστή αυτόν. Μετά ένα βίαιο ξέσπασμά του και ενώ πριν η Σουζάνα είχε παρακολουθήσει τον ίδιο στην ταινία να ξεπαστρεύει τους Εβραίους τον έναν μετά τον άλλον, χωρίς δισταγμό και με μια πρωτοφανή για το χαρακτήρα της ψυχραιμία και κυνικότητα, σκοτώνει τον Τσόλερ. Αμέσως μετά όμως βλέπει πάλι στην ταινία μια σκηνή με τον ίδιο ήρεμο, νηφάλιο, και στρέφει το βλέμμα της με κατανόηση και κινείται προς αυτό. Δεν θα πω άλλα καθότι έδωσα πολλά σπόιλερς για όσους δεν την είδαν, μονάχα μια συμβουλή σε όσους δεν άρεσε: Δείτε την ξανά. Πολλές ταινίες που είχα υποτιμήσει τις εκτίμησα μετά από μια δεύτερη ή και τρίτη προβολή. Αν είναι δυνατόν δείτε τη και μόνοι σας, συνήθως με παρέα είμαστε ανυπόμονοι..
Το Inglourious Basterds είναι η ναυαρχίδα του Ταραντινικού στόλου. Φέρτε μου το Kill Bill ενιαίο και το ξανασυζητάμε.
Καλή συνέχεια!
Για να ιντριγκάρω ακόμα περισσότερο το ντάνι να απαντήσει θα πω μόνο πως ο μόνος χαρακτήρας της ταινίας που είναι αναφορά στο Kill Bill είναι η γλυκιά και αριστοκρατική διερμηνέας Sofie. Εδώ είναι διερμηνέας του Γκέμπελς και ο ρόλος της είναι στα.. τέσσερα! Σημάδι πως αυτή η δημιουργία.. πηδάει όλες τις προηγούμενες?? χαχαχα
ReplyDeleteΌλες οι ταινίες του Ταραντίνο μεγαλώνουν μέσα σου με κάθε προβολή. Αυτό κι αν είναι ταλέντο. Να κάνεις ταινίες που όσες φορές και να τις δει ο άλλος όχι μόνο να μη βαριέται, αλλά να του αρέσουν και περισσότερο. Κλασσικότερο παράδειγμα το Death Proof.
ReplyDeleteΥ.Γ.: Ποια είναι η Σουζάνα; :p
Μάλλον το είπα λάθος γιατί τα γαλλικά μου είναι λίγο χειρότερα από τα ιταλικά του Μπραντ Πιτ..! Εννοώ την Shosanna Dreyfus, την εβραιοπούλα.. Στο Death Proof για άλλη μια φορά πέρα από τις φοβερές σκηνές δράσης έφτιαξε και χαρακτήρες, που άλλος(Rodriguez) θα θεωρούσε περιττό για μια Grindhouse ταινία..
ReplyDeleteΚάτι για το Χάνεκε που σύγκρινες Κιου και ξέχασα να αναφέρω.. Που τον συναντά ακριβώς ο Ταραντίνο? Επειδή η βία είναι κοινός παρονομαστής και για τους δύο? Ο Χάνεκε μπορεί μεν να αναφέρεται στη γενεαλογία της βίας ως κοινωνικό φαινόμενο και να ασχολείται κυρίως με φαινόμενα παιδικής εγκληματικότητας και να ακολουθεί μια πιο αυστηρή φόρμα όμως όταν έρθει η ώρα, πετάει αβίαστα σκηνές σπλάτερ. Η διαφορά του με το σινεμά του Ταραντίνο είναι ότι οι ταινίες του δεν έχουν χιούμορ- και πιστεύω είναι χειρότερο και πιο επώδυνο να παρουσιάσεις τη βία μη καρτουνίστικα, όπως επίσης οι ταινίες του είναι σχεδόν μονοθεματικές σπουδές πάνω στη βία ενώ του Ταραντίνο είναι πολυθεματικές σπουδές πάνω στον κινηματογράφο και στην κινηματογραφική βία. Σπουδαίοι σκηνοθέτες και οι δύο όντως με τη διαφορά πως ο Ταραντίνο έχει μια πολύ πιο ανοιχτή φόρμα που χωράει όλα τα είδη και σαφώς πιο διασκεδαστικός και πολυδιάστατος.
ReplyDeleteΓια αυτό που με ρωτάς. Funny Games! Όχι μόνο κοινός παρανομαστής, αλλά και παρόμοια ξεδίπλωση! Θέαμα-βία. Σαφώς δε συγκρίνω τα σινεμά των δύο... Δε τίθεται...
ReplyDeleteFunny Games??? Μάλλον εκεί το πήγαινες.. Παρόμοια ξεδίπλωση ναι σε ένα βαθμό αλλά δύο εντελώς διαφορετικές ταινίες και δύο μακράν διαφορετικές προσσεγγίσεις του διπόλου θέαμα - βία. Φυσικά και δεν τίθεται θέμα σύγκρισης των δύο.. Ο Ταραντίνο είναι καλύτερος!;-)
ReplyDeleteΕπειδή δεν διαβάζω πολλά πράγματα, όσον αφορά τα μπλογκ μόνο μ' αυτό ασχολούμαι, είδα και την κριτική της Annie Hall που επισήμανε και ο Ντάνι και είναι και αυτή όντως εξαιρετική. Το γράφω αυτό μόνο και μόνο για να καταλήξω στο εξής: : QT is indeed the Messiah!( Για όσους έχουν ακόμα ταυτότητες Χ.Ο. παρακαλούνται να το αλλάξουν σε Q.T. αλλιώς θα συλλέξουμε τα σκαλπς τους!)
@ Quint Asper: Ας πηδούσε αυτή η δημιουργία του Tarantino όλες τις προηγούμενες και... θα καθόμουν εγώ στα τέσσερα όπως η διερμηνέας Sofie!!! [Disclaimer: Η παραπάνω πρόταση σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει καποια συνειδητή ή υποσυνείδητη επιθυμία του γράφοντα. Παρακαλείσθε να μη την εκλάβετε κυριολεκτικά και να διαγράψετε από το μυαλό σας οποιαδήποτε φαντασιακή εικόνα που αυτή πιθανά προκάλεσε] :-D
ReplyDeleteΓια το "σινεμά που ξέρει να αγαπάει τον εαυτό του, να διασκεδάζει το κοινό του και να αλλάζει την (κινηματογραφική) ιστορία":
OK, την Ιστορία την αλλάζει, την κινηματογραφική Ιστορία όμως όχι (για μένα πάντα! έτσι?).
Για το αν διασκεδάζει το κοινό, νομίζω τα πράγματα είναι 50-50. Το άνοιγμα σε Ελλάδα (38.000 στην Αθήνα) και Αμερική ($38mil.) δε μου λένε και πολλά. Δε σημαίνει οτι άρεσε σε όλους. Και μη ξεχνάμε οτι η ταινία προωθήθηκε (οι Weinstein είναι γάτες!) ως "ο superstar Brad Pitt και άλλοι cool Αμερικάνοι γ_ _άνε τους Ναζί στον Β'ΠΠ". Ειδικά το U.S. trailer είναι μια εμπλουτισμένη έκδοση του αρχικού teaser με αυτό ακριβώς το theme (και αυτο πήγαν οι περισσότεροι Αμερικάνοι να δουν).
Στο σημαντικότερο τώρα, στο σινεμά "που αγαπάει τον εαυτό του" και στο "πανδαιμόνιο σινεφίλ αναφορών" που έγραψε ο kioy. Ασφαλώς είναι από τα στοιχεία που λατρεύουμε στις ταινίες του QT. Βέβαια, πολλοί επικριτές (του ίδιου γενικώς αλλά, κυρίως, των "Basterds" ειδικώς) λένε οτι πλέον τις κάνει για να τις κάνει, επειδή αυτο περιμένει ο κόσμος στις ταινίες του κλπ. Εγω δε θα πάω εκεί, δεν το πιστεύω! Το δικό μου πρόβλημα είναι το είδος των αναφορών. Ρίξτε μια ματιά στο σύντομο αλλά περιεκτικό "UNDERSTANDING BASTERDS" της New York Post. Όταν οι αναφορές σου είναι τόσο "ψαγμένες" (καταλαβαίνετε γιατι το βάζω σε εισαγωγικά), πόσοι περιμένεις να τις πιάσουν? [από αυτά που αναφέρονται στο άρθρο, εγω ήξερα μόνο τη Ρίφενσταλ και τους Μάγιερ-Σέλζνικ]. Ξεπερνάς πλέον το επίπεδο του "film enthusist", και του "film buff" ακόμα θα έλεγα, και φτάνεις σχεδόν στο επίπεδο του "film critic". Για μένα, αριστούργημα είναι η ταινία που είναι προσβάσιμη και στον "μη έχων κινηματογραφική παιδεία" (έστω με την εξοικοίωση της 2ης ή 3ης προβολής, για να μην είμαι απόλυτος) και στον "film critic". Όπως ήταν Dogs, Fiction και Bill!
Θα μου πεις, χρειάζεσαι να τις πιάσεις όλες τις αναφορές για να απολαύσεις την ταινία? Ο ίδιος ο Tarantino σε αυτή ακριβώς την ερώτηση (27:56-28:53 στο CINEMaD video πιο πάνω) που του έκανε ο Ηλίας Φραγκούλης [btw από τους λίγους "interviewers" που πραγματικά αξιοποιουν τα ελάχιστα διαθέσιμα λεπτά, πάντα με to-the-point ερωτήσεις] λέει όχι. Sorry, αλλά I DO NEED TO GET IT! Ειδικά όταν οι διάλογοι είναι τόσο μακροσκελείς-to-boring, όταν δεν υπάρχει καμιά δραματουργική συνοχή, και ΕΙΔΙΚΑ όταν η ραχοκοκαλιά, το στόρι της ταινίας, είναι τόσο μα τόσο αδύναμο! [Άσε που όταν λέει "u don't need to get it" στο 28:46 μου φαίνεται και λίγο αμήχανος, όχι οτι έχει καμια ιδιαίτερη σημασία [η Annie Hall θα με σκοτώσει που της πειράζω τον Messiah :-D].
PS.1 Όταν τους ξαναδώ τους Μπάστερδους, το μόνο που θα έχει αλλάξει θα είναι οι προσδοκίες που είχα. Στην καλύτερη, το σκορ που βάζω στο κούφιο κεφαλάκι μου για την ταινία μπορεί να ανέβει από 2 σε 2,5 (στα 5) αστεράκια.
PS.2 Δευτέρα πάω όντως να αλλάξω ταυτότητα. Η νέα θα γράφει: QT 1992-2004 :-D
You know I kill both Nazis and Greeks, depending on the mood! So, watch it boys!
ReplyDeleteAnd tell QT or his sidekick Rodriguez that if they don't make a feature film about me, I'll have their scalps too!
Sgt. Hugo Stiglitz (no need to hide)
Ρε ντάνι οι αναφορές είναι το κερασάκι στην τούρτα. Ακόμα και τη φιλμογραφία να θυμάσαι της Ρίφενσταλ ή του Σέλζνικ ή διάφορων φιλμ προαπαγάνδας που επηρεάστηκε και χτες να τις είδες, μπορεί να μην εντοπίσεις τη αναφορά. Το ζητούμενο είναι να μην περιμένεις τον Ταραντίνο στην γωνία να σε εντυπωσιάσει με κάτι πρωτόγνωρα κουλ ή πρωτόγνωρα βίαιο. Εσύ μάλλον αυτό περίμενες και οι διάλογοι σου χάλαγαν το αποτέλεσμα. Οι διάλογοι που έχει γράψει σ αυτήν την ταινία είναι οι καλύτεροι που έχω δει στο σινεμά όσον αφορά την ένταση που δημιουργούν. Η ίδια η ταινία είναι ερωτικό γράμμα στο σινεμά. Είναι ο μόνος που μπορεί να φτιάξει τέτοιους χαρακτήρες και να δημιουργεί αυτή την ένταση. Εσύ τον περίμενες στη γωνία να σε διασκεδάσει. Αυτ'η τη φορά το κάνει με ένα λίγο πιο διαφορετικό τρόπο. Πολύ πιο ώριμο. Η αλήθεια είναι ότι μερικές σκηνές τις θυμάμαι καρέ καρέ. Τόσο με επηρέασε. Τώρα την άποψη δεν στην αλλάζω αλλά τουλ. άκου τον ίδιο τον Ταραντίνο στην συνέντευξη του στον charlie rose στις 21/8.
ReplyDeleteΔεν του αρέσουν οι βιογραφίες του Ταραντίνο, δες τη συνέντευξη. Και σου είπα να μην δανείζεσαι χαρακτήρες από την ταινία μέχρι να αναθεωρήσεις.. Σου πάει ο χαρακτήρας του Stiglitz.. προδότη! Μην πιστεύεις τους κριτικούς, αν ήξεραν από ταινίες θα τις έκαναν μόνοι τους..
ReplyDeleteΚαι η ταινία δεν άρεσε μόνο σ αυτούς που ΄΄ έπιασαν΄΄ τις αναφορές, άρεσε σ' αυτούς που πρόσεχαν και ''έμπαιναν'' μέσα στο διάλογο. Απ την κριτική σου που διάβασα πολλά στοιχεία σου δημιούργησαν προκατάληψη απέναντί της. Εγώ επίτηδες την είδα μόνος μου, σε κινηματογράφο που είχε άλλα τρία-το πολύ- άτομα, ώστε να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία..
ReplyDeleteΚαι μην αναλύεις τις προτάσεις μου γιατί πρέπει να απαντάω και σ αυτό!! Η ταινία αυτή αγαπάει τον εαυτό της- όπως είπα, ερωτικό γράμμα στο σινεμά και δεν αναφέρομαι στις αναφορές-ποιος τις χέζει άλλωστε- αναφέρομαι στην υπόθεση, διάβασε και τον Φραγκούλη, το δένει όλο σε μια παράγραφο. Η ταινία αυτή διασκεδάζει το κοινό τη: ποτέ δεν αναφέρομαι σε εισπράξεις, αναφέρομαι σε άτομα όπως εγώ που τους αρέσει το καλό σινεμά. Η ταινία αυτή αλλάζει την (κινηματογραφική) ιστορία: οι καλύτερα γραμμένοι διάλογοι που έχω δει όσον αφορά την ένταση και την κλιμάκωση που δημιουργούν ώστε το βίαιο τελείωμα μοιάζει κυριολεκτικά ανακούφιση. Σκηνοθεσία στο ίδιο επίπεδο. Και ένας από τους καλύτερους και πιο ολοκληρωμένους χαρακτήρες της κινηματογραφικής ιστορίας, σίγουρα ο καλύτερος χαρακτήρας που έχει παίξει ποτέ Ναζί, ο Χανς Λάντα. Το ότι αλλάζει και την ιστορία στο τέλος μοιάζει μικρό σε σχέση με τα υπόλοιπα.
ReplyDeleteΚι όμως! Ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος αλλά η μόνη στιγμή που "μπήκα" στους διαλόγους ήταν στην αριστουργηματική πρώτη σκηνή. Μετά, η μαγεία και η ένταση χάθηκαν!
ReplyDeleteΚαι δε νομίζω οτι περίμενα στη γωνία να διασκεδάσω! Ήμουν ήδη ψυλιασμένος για τη διαλογική φύση του σεναρίου κλπ από Κάννες. Τσέκαρε τα πρώτα πράγματα που έγραψα όταν την είδα. Εκεί έγραψα και τα βασικά προβλήματα μου με το film: μεγάλοι διάλογοι, καμία συνοχή, φαρσικό και αδύναμο στόρι. Οι αναφορές είναι όντως το κερασάκι, απλά επιβαρύνουν τα υπόλοιπα (ή μάλλον δεν προσθέτουν). Απλά σχολιάζω την όλη "loveletter to cinema" άποψη και πώς (δεν) λειτούργησε για μένα στους Basterds.
O Stiglitz ήταν φοβερός και δεν αξιοποιήθηκε αρκετά, το είπα απ' την αρχή! Πάντως είναι ο πρώτος χαρακτήρας που "δανείζομαι" (και λέω να τον κρατήσω!). Τα προηγούμενα δεν τα είχα κάνει εγω.
Ανακούφιση? Ναι! που τέλειωσε! (σε πειράζω!)
ReplyDeleteΜε τον Ηλία απλά δε συμφωνούμε εδώ. Στο Death Proof νομίζω πάντως πως ούτε αυτού του άρεσε ιδιαίτερα.
Ο μόνος λόγος που "αναλύω" τις προτάσεις σου είναι για να "πατάω" κάπου, να έχει ενα μπούσουλα η κουβέντα.
Μεγάλοι διάλογοι? όπως λέει και ο ίδιος η ένταση που δημιουργείται ειναι μεγαλύτερη σε ένα 20λεπτο διάλογο παρά σε ένα πεντάλεπτο, φτάνει να ξέρεις πως να το χειριστείς. Έφτασε τον κινηματογραφικό διάλογο στα όρια του, με την καλύτερη κλιμάκωση.
ReplyDeleteΦαρσικό και αδύναμο στόρι? Το αδύναμο το προσπερνώ, ξέρεις κανένα Ταραντινικό στόρι που να μην είναι χιουμοριστικό? Το φαρσικό που λες είναι αποτέλεσμα του αδύναμου στόρι που υποστηρίζεις και όχι αυτόνομο.
Τέλος, πως γίνεται να είναι αριστουργηματικό το πρώτο 20λεπτο και στην πορεία να τα κανε σκατά?? Με την ίδια διάρκεια διαλόγων? Τους ίδιους χαρακτήρες? Την ίδια ανακριτική παράνοια του Λάντα? Ντάνι είναι στραβός ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Σου είπα περιμένω να αναθεωρήσεις, δεν κάνω πίσω. ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση αυτή η ταινία να είναι κάτι λιγότερο από αριστούργημα!
Μετά απ όσα είπα περιμένω και ο QT να μπει στην κουβέντα..!
Κάτσε να του στείλω mail και έρχεται :-D
ReplyDeleteΆλλο χιουμοριστικό και άλλο φαρσικό.
Από την πρώτη μέρα:
"...και κάνει χαβαλέ. Θα μου πεις κακό είναι αυτό? Όχι, αλλά όταν "Jules" και "Vincent Vega" μιλούν στο Pulp Fiction για "pig’s και dog’s personality" συζητούν (σχεδόν!) σοβαρά και όταν η "Bride" κοιτάει την κάμερα με απαράμιλλο στυλ και λέει οτι "she will kill Bill", το εννοεί και (κυρίως!) μας πείθει...". Η λέξη-κλειδί εδώ είναι το "πείθει"!
Anyway, μην το κουράζουμε, δεν είπα ποτέ οτι αρμενίζω σωστα :-D. Αλλά δεν αναθεωρώ, πρέπει να μου πάρεις το σκαλπ για να γίνει αυτό :-)
QT on Charlie Rose 2009 θα το δω αύριο ελπίζω (είναι και μια ώρα!)
sumfwnw me s_dany k pachamp
ReplyDeleteΚάτσε να του στείλω mail και έρχεται :-D
ReplyDeleteΆλλο χιουμοριστικό και άλλο φαρσικό.
Από την πρώτη μέρα:
"...και κάνει χαβαλέ. Θα μου πεις κακό είναι αυτό? Όχι, αλλά όταν "Jules" και "Vincent Vega" μιλούν στο Pulp Fiction για "pig’s και dog’s personality" συζητούν (σχεδόν!) σοβαρά και όταν η "Bride" κοιτάει την κάμερα με απαράμιλλο στυλ και λέει οτι "she will kill Bill", το εννοεί και (κυρίως!) μας πείθει...". Η λέξη-κλειδί εδώ είναι το "πείθει"!
Anyway, μην το κουράζουμε, δεν είπα ποτέ οτι αρμενίζω σωστα :-D. Αλλά δεν αναθεωρώ, πρέπει να μου πάρεις το σκαλπ για να γίνει αυτό :-)
QT on Charlie Rose 2009 θα το δω αύριο ελπίζω (είναι και μια ώρα!)
Μεγάλοι διάλογοι? όπως λέει και ο ίδιος η ένταση που δημιουργείται ειναι μεγαλύτερη σε ένα 20λεπτο διάλογο παρά σε ένα πεντάλεπτο, φτάνει να ξέρεις πως να το χειριστείς. Έφτασε τον κινηματογραφικό διάλογο στα όρια του, με την καλύτερη κλιμάκωση.
ReplyDeleteΦαρσικό και αδύναμο στόρι? Το αδύναμο το προσπερνώ, ξέρεις κανένα Ταραντινικό στόρι που να μην είναι χιουμοριστικό? Το φαρσικό που λες είναι αποτέλεσμα του αδύναμου στόρι που υποστηρίζεις και όχι αυτόνομο.
Τέλος, πως γίνεται να είναι αριστουργηματικό το πρώτο 20λεπτο και στην πορεία να τα κανε σκατά?? Με την ίδια διάρκεια διαλόγων? Τους ίδιους χαρακτήρες? Την ίδια ανακριτική παράνοια του Λάντα? Ντάνι είναι στραβός ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Σου είπα περιμένω να αναθεωρήσεις, δεν κάνω πίσω. ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση αυτή η ταινία να είναι κάτι λιγότερο από αριστούργημα!
Μετά απ όσα είπα περιμένω και ο QT να μπει στην κουβέντα..!
Και μην αναλύεις τις προτάσεις μου γιατί πρέπει να απαντάω και σ αυτό!! Η ταινία αυτή αγαπάει τον εαυτό της- όπως είπα, ερωτικό γράμμα στο σινεμά και δεν αναφέρομαι στις αναφορές-ποιος τις χέζει άλλωστε- αναφέρομαι στην υπόθεση, διάβασε και τον Φραγκούλη, το δένει όλο σε μια παράγραφο. Η ταινία αυτή διασκεδάζει το κοινό τη: ποτέ δεν αναφέρομαι σε εισπράξεις, αναφέρομαι σε άτομα όπως εγώ που τους αρέσει το καλό σινεμά. Η ταινία αυτή αλλάζει την (κινηματογραφική) ιστορία: οι καλύτερα γραμμένοι διάλογοι που έχω δει όσον αφορά την ένταση και την κλιμάκωση που δημιουργούν ώστε το βίαιο τελείωμα μοιάζει κυριολεκτικά ανακούφιση. Σκηνοθεσία στο ίδιο επίπεδο. Και ένας από τους καλύτερους και πιο ολοκληρωμένους χαρακτήρες της κινηματογραφικής ιστορίας, σίγουρα ο καλύτερος χαρακτήρας που έχει παίξει ποτέ Ναζί, ο Χανς Λάντα. Το ότι αλλάζει και την ιστορία στο τέλος μοιάζει μικρό σε σχέση με τα υπόλοιπα.
ReplyDelete@ Quint Asper: Ας πηδούσε αυτή η δημιουργία του Tarantino όλες τις προηγούμενες και... θα καθόμουν εγώ στα τέσσερα όπως η διερμηνέας Sofie!!! [Disclaimer: Η παραπάνω πρόταση σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει καποια συνειδητή ή υποσυνείδητη επιθυμία του γράφοντα. Παρακαλείσθε να μη την εκλάβετε κυριολεκτικά και να διαγράψετε από το μυαλό σας οποιαδήποτε φαντασιακή εικόνα που αυτή πιθανά προκάλεσε] :-D
ReplyDeleteΓια το "σινεμά που ξέρει να αγαπάει τον εαυτό του, να διασκεδάζει το κοινό του και να αλλάζει την (κινηματογραφική) ιστορία":
OK, την Ιστορία την αλλάζει, την κινηματογραφική Ιστορία όμως όχι (για μένα πάντα! έτσι?).
Για το αν διασκεδάζει το κοινό, νομίζω τα πράγματα είναι 50-50. Το άνοιγμα σε Ελλάδα (38.000 στην Αθήνα) και Αμερική ($38mil.) δε μου λένε και πολλά. Δε σημαίνει οτι άρεσε σε όλους. Και μη ξεχνάμε οτι η ταινία προωθήθηκε (οι Weinstein είναι γάτες!) ως "ο superstar Brad Pitt και άλλοι cool Αμερικάνοι γ_ _άνε τους Ναζί στον Β'ΠΠ". Ειδικά το U.S. trailer είναι μια εμπλουτισμένη έκδοση του αρχικού teaser με αυτό ακριβώς το theme (και αυτο πήγαν οι περισσότεροι Αμερικάνοι να δουν).
Στο σημαντικότερο τώρα, στο σινεμά "που αγαπάει τον εαυτό του" και στο "πανδαιμόνιο σινεφίλ αναφορών" που έγραψε ο kioy. Ασφαλώς είναι από τα στοιχεία που λατρεύουμε στις ταινίες του QT. Βέβαια, πολλοί επικριτές (του ίδιου γενικώς αλλά, κυρίως, των "Basterds" ειδικώς) λένε οτι πλέον τις κάνει για να τις κάνει, επειδή αυτο περιμένει ο κόσμος στις ταινίες του κλπ. Εγω δε θα πάω εκεί, δεν το πιστεύω! Το δικό μου πρόβλημα είναι το είδος των αναφορών. Ρίξτε μια ματιά στο σύντομο αλλά περιεκτικό "UNDERSTANDING BASTERDS" της New York Post. Όταν οι αναφορές σου είναι τόσο "ψαγμένες" (καταλαβαίνετε γιατι το βάζω σε εισαγωγικά), πόσοι περιμένεις να τις πιάσουν? [από αυτά που αναφέρονται στο άρθρο, εγω ήξερα μόνο τη Ρίφενσταλ και τους Μάγιερ-Σέλζνικ]. Ξεπερνάς πλέον το επίπεδο του "film enthusist", και του "film buff" ακόμα θα έλεγα, και φτάνεις σχεδόν στο επίπεδο του "film critic". Για μένα, αριστούργημα είναι η ταινία που είναι προσβάσιμη και στον "μη έχων κινηματογραφική παιδεία" (έστω με την εξοικοίωση της 2ης ή 3ης προβολής, για να μην είμαι απόλυτος) και στον "film critic". Όπως ήταν Dogs, Fiction και Bill!
Θα μου πεις, χρειάζεσαι να τις πιάσεις όλες τις αναφορές για να απολαύσεις την ταινία? Ο ίδιος ο Tarantino σε αυτή ακριβώς την ερώτηση (27:56-28:53 στο CINEMaD video πιο πάνω) που του έκανε ο Ηλίας Φραγκούλης [btw από τους λίγους "interviewers" που πραγματικά αξιοποιουν τα ελάχιστα διαθέσιμα λεπτά, πάντα με to-the-point ερωτήσεις] λέει όχι. Sorry, αλλά I DO NEED TO GET IT! Ειδικά όταν οι διάλογοι είναι τόσο μακροσκελείς-to-boring, όταν δεν υπάρχει καμιά δραματουργική συνοχή, και ΕΙΔΙΚΑ όταν η ραχοκοκαλιά, το στόρι της ταινίας, είναι τόσο μα τόσο αδύναμο! [Άσε που όταν λέει "u don't need to get it" στο 28:46 μου φαίνεται και λίγο αμήχανος, όχι οτι έχει καμια ιδιαίτερη σημασία [η Annie Hall θα με σκοτώσει που της πειράζω τον Messiah :-D].
PS.1 Όταν τους ξαναδώ τους Μπάστερδους, το μόνο που θα έχει αλλάξει θα είναι οι προσδοκίες που είχα. Στην καλύτερη, το σκορ που βάζω στο κούφιο κεφαλάκι μου για την ταινία μπορεί να ανέβει από 2 σε 2,5 (στα 5) αστεράκια.
PS.2 Δευτέρα πάω όντως να αλλάξω ταυτότητα. Η νέα θα γράφει: QT 1992-2004 :-D
Δε το είχα σκεφτεί μέχρι τώρα :-D. Ίσως πρέπει όλοι να βάλουμε Tarantino nicknames!
ReplyDeleteΕννοείται οτι είμαι fan του Christopher Walken αλλά άνοιξα imdb για να θυμηθώ το όνομα. Για Ezekiel (το οποίο είναι γαμάτο, σκέψου το, πριν το κρατήσω για μένα!) δε χρειάστηκε :-D
Το ξέρω, το Τάιλερ είναι χιλιοπιασμένο.. Μάλλον κάτι από Ταραντινικό σύμπαν θα διαλέξω.. Είναι και δική μου φίλη η Μάρλα.. Έστειλα add μόλις είδα το όνομα ;-) Δεν έχω πρόβλημα με την επωνυμία, απλά ένα nickname δεν θα ήταν τόσο βαρύγδουπο, το λινκ για το fb πάντως θα παραμείνει..
ReplyDeleteΆσε ρε σήμερα έχω φάει ΤΟ βρίσιμο.. Αλλά γιατι δεν ξέρω, είμαι καλο παιδί, το τρώω όλο το φαί μου κτλ.. Μάλλον είμαι πολύ ενθουσιώδης η αλήθεια είναι- η ελληνική μετάφραση της λέξης πλησιάζει στο μαλάκας..! Το παραπάνω πάντως δεν το έγραψε ο απογευματινός, τον τσέκαρα, είναι πλεον φίλος μου! Ντάνι βρες μου γρήγορα ψευδώνυμο, τουλ να βρίζω με την ησυχία μου! Το ''Μασέτι'' τα σπάει και το τρέιλερ είχε χαραχτεί στη μνήμη μου από Γκριντχάουζ, ειδικά η σκηνή που ''κερδίζει'' και τα κορίτσια (μάνα-κόρη)..!
ReplyDeleteΣυμφωνώ με τον panchamp πως ο υπέρτατος σκοπός του σινεμά (και της τέχνης γενικότερα), είναι η διασκέδαση και κυρίως η ψυχαγωγία (με την ετυμολογική έννοια)- τείνω όμως κυρίως προς την ψυχαγωγία.. Ο Ροντρίγκεζ με τα έργα του εξυπηρετεί κυρίως τη διασκέδαση ενώ ο Ταραντίνο καταφέρνει να εναρμονίζει τις δύο έννοιες. Το να γελάσεις ή να εντυπωσιαστείς είναι εύκολο. Το να σκεφτείς, να ξαφνιαστείς ή να προβληματιστείς είναι πιο δύσκολο, ειδικά στο σύγχρονο άνθρωπο που ο κυνισμός έχει ριζωθεί για τα καλά. Το δεύτερο χρειάζεται μάστορα στο σενάριο και μεράκι στο καδράρισμα και στη δραματουργία. Αυτό είναι και που ξεχωρίζει την ποπκορν διασκέδαση με την κινηματογραφική εμπειρία. Το σινεμά μας τα προσφέρει και τα δύο. Και είναι χρήσιμο να ξεχωρίζουμε τους διασκεδαστές από τους καλλιτέχνες. Αλλά κυρίως να ξεχωρίζουμε αυτόν που καταφέρνει και τα δύο: Κουέντιν Ταραντίνο.
ReplyDeleteΑν διαβάσεις λίγο για τον Ροντρίγκεζ θα καταλάβεις πως δεν είναι υπερτιμημένος. Και ειδικά να δεις και την ''αμαρτωλή πόλη'' την οποία κατάφερε να κάνει ένα υποδειγματικό φιλμ νουάρ. Μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος έκανε δοκιμαστικά πειράματα σε διάφορα φάρμακα για να μαζέψει λεφτά για το ''ελ μαριάτσι'' το οποίο στοίχησε 7000 δολλαρς!!!! Είναι ο ''μάγος'' του λόου μπάτζετ αμερικανικού σινεμά και ενέμπνευσε πολύ κόσμο και άνοιξε δρόμους. Έφτιαξε και την καριέρα σε Κλούνει, Μπαντέρας και Χάγιεκ.
ReplyDeleteΝαι, πολύ πλάκα αυτό με το Αθηνόραμα, η αλήθεια είναι ότι θέλω να τις δω όλες!!
ReplyDeleteΌτι και να δεις πριν για μια ταινία, αν η ταινία είναι καλή θα σε αποζημιώσει. Για τους Μπάσταρδους το μόνο που έχω δει είναι το teaser πάντως, απλά να έχω μια ιδέα..
Για τους Κοέν είχες αναφέρει σε ένα σχόλιο στον Φραγκούλη αν θυμάμαι, πως θυμίζει ο Μπραντ φαρσικό Κοενικό χαρακτήρα της κακής τους πλευράς, γι' αυτό στο είπα.
Αν μας τα χάλασε και λίγο ο Ταραντίνο, σίγουρα θα μας αποζημιώσει ο Κάμερον.
@ panchamp: Συμφωνώ με το να μη βλεπεις teasers, trailers, κριτικές κλπ, για τις περιπτώσεις που αυτά αποκαλύπτουν περισσότερα απ' οτι πρέπει για το story (και αν παρασύρεσαι εύκολα σε υψηλές προσδοκίες βεβαίως βεβαίως!). Από την άλλη, τα trailers σου δίνουν ενα καλό οπτικό ερέθισμα-preview για μια ταινία και την αισθητική της, πράγμα αρκετά χρήσιμο. Γενικά πάντως, ποτέ δεν τους έδινα ιδιαίτερη σημασία, τα βλέπω μόνο εφόσον τα πετύχω μπροστά μου (και αν!). Για τους "Basterds", οι προσδοκίες μου οφείλονταν ασφαλώς στον Tarantino, όχι σε οτιδήποτε άλλο!
ReplyDelete@ Κώστας Παναγιωτόπουλος: Βρε, μακάρι να τη θεωρήσεις αριστούργημα (είναι πιθανό, άλλωστε ήδη αρκετός κόσμος αυτό πιστεύει για τους "Basterds"), θα χαρώ για σένα! Νομίζεις εμένα μου αρέσει που δε μου άρεσε?
Για τον Rodriguez, είπα τον θεωρώ μετριότατο, χωρίς να έχω δει "Sin City" και "Spirit" (μπορεί εκεί να αλλάξω γνώμη). Από "Mariachi", "Desperado" και "Dusk till Dawn" είδα μια ικανότητα στο χαβαλέ και το στυλιζάρισμα, αλλά μέχρι εκεί! Δείγματα ιδιοφυίας δυστυχώς πουθενά. Για μένα δεν είναι παρεξηγήμένος (ο Tony Scott όντως είναι!), αλλά υπερτιμημένος. Πάντως, μάλλον είναι πιο εύστοχο να το θέσω ως "μετριότατος σε σχέση με τον Tarantino" :-D. Είναι χαβαλές και ταιριάζει με τον QT αλλά μιλάμε για ΕΝΤΕΛΩΣ άλλο επίπεδο, άλλη κατηγορία (άλλο κοινές επιρροές και θεματολογία και άλλο η έμπνευση και η ιδιοφυία). Αν δεν ήταν κολλητοί (και δεν μνημονεύονταν ως τέτοιοι) δε νομίζω οτι θα ακούγαμε το όνομα του τόσο συχνά. Και ίσως να μη τον παρέσερνε στη φόλα "Death Proof" [τα φορτώνω στον Μεξικάνο για να μη τα φορτώσω στον QT! κλασική ψυχαναγκαστική συμπεριφορά fan :-D, "δε φταίει ο Tarantino, τον παρέσυραν"!!!]
Για το σενάριο των "Basterds" τώρa: σίγουρα τον στοχεύει εκείνη η "εξωγήινη ροζ ακτίνα" και σίγουρα είναι υπό "δαιμονική επιρροή" όταν γράφει. Νομίζω όμως οτι πρέπει να μπεις υπό την επιρροή, να γράψεις, και μετά να βγεις και να το μαζέψεις για να γίνει σενάριο! Ως νουβέλα οι "Inglourious Basterds" με όλο το υλικό ή ως μίνι-σειρά , είμαι σίγουρος πως θα ήταν γ_ _άτοι!
Και αυτό που για μένα έκανε τους διαλόγους να φαίνοται ατελείωτοι και την ταινία άρρυθμη, τους χαρακτήρες μη πειστικούς, αυτό που δεν με έπεισε και συνεχώς με "πέταγε έξω" είναι ο φαρσικός τόνος που έλεγα, ο οποίος κλιμακώνεται όσο εξελίσσεται η ιστορία. Αυτός μου θύμισε εμένα το φαρσικό Κοεν-ικό σύμπαν, ο Brad Pitt είναι απλά η πιο χαρακτηριστική περίπτωση (δε μίλησα για "κακή απομίμηση"). Στο "Kill Bill" όταν είδα το 2ο μέρος, μου έκανε εντύπωση που άκουγα μετά κόσμο να παραπονιέται για τους "μεγάλους διαλόγους", εγω δεν είχα πάρει χαμπάρι, δεν με είχε ενοχλήσει καθόλου, ήμουν εντελώς "μέσα στην ταινία" (και με ενα χαμόγελο σινεφιλικής ηδονής στα χείλη σε όλη τη διάρκεια της :-). Στους "Basterds" βαρέθηκα από το 2ο chapter...
PS.1 Οι Ναζί μας επικήρυξαν βρε! Επειδή θάβουμε την ταινία :-D. Έχουν βάλει τον "Lada" να μας εντοπίσει!
PS.2 (Και) στο δικό μου μυαλό το "Kill Bill" είναι μία ταινία. Και όταν με το καλό βγει το DVD που θα παρουσιάζεται ως "one feature" μαζί με τα κομμένα και με τις προσθήκες που λέγεται οτι θα κάνει ο Tarantino, εδώ θα είμαστε ελπίζω για να κάνουμε τρικούβερτη προβολή στην ΑΣΟΕΕ (ή στην Okinawa, εξαρτάται ;-)
Λοιπόν
ReplyDeleteεπικηρυγμένε φίλε μου s_dany, πάρε να δεις το sin city μαζί με το
''spirit''. Το spirit είναι σκηνοθεσία του Μίλερ. Τότε μόνο θα
καταλάβεις τη συμβολή -που όντως είναι σημαντική- του Ροντρίγκεζ, ακόμα
και σε έτοιμο στόριμπορντ. Και αν δεις και τα spy kids- που για να μην
εχεις δει την ''αμαρτωλή πόλη'' θα θεωρήσω πως ούτε αυτά έχεις δει, θα
τα βρεις πολύ ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά, ακόμα και για παιδικές
ταινίες. Και από Ντεσπεράντος, Ελ Μαριάτσι, Κάποτε στο Μεξικό κτλ έχει
δείξει δείγματα ιδιοφυίας ο Τεξανός σκηνοθέτης. Πιστεύω πως ανήκει στην
ίδια κατηγορία παρεξηγημένων με Τόνυ Σκοτ, τουλ. όσον αφορά το
στυλιζάρισμα.
Τώρα όσον αφορά το καμάρι μας τον Κουέντιν, όντως ο άνθρωπος όταν
γράφει σενάρια τα γράφει υπό δαιμονική επιρροή. Για όποιον έχει
διαβάσει Φίλιπ Κ. Ντικ τον έχει στοχεύσει εκείνη η εξωγήινη ροζ ακτίνα,
που πέφτει κατά καιρούς σε διάφορους ανθρώπους δημιουργώντας τους ένα
είδος ''γλωσσολαλίας'', καθιστώντας τους ηγέτες των καιρών τους και
αναμεταδότες του Μηνύματος. Και το μεγαλείο του είναι, όπως λέει στη
συνέντευξη πιο πάνω, να φτάσει τους γνωστούς μεγάλους σκηνοθέτες και
γιατί όχι, να τους ξεπεράσει! Εδώ και χρόνια πιστεύω πως η καλύτερη
ταινία που έγινε ποτέ, σε όλα τα επίπεδα, είναι το Fight Club. Αυτή η
άποψη ίσως να κλονιζόταν αν το Kill Bill(σκότωσε το Βασίλη ελληνιστί)
έβγαινε ως μία ταινία, γιατί αυτή η ταινία θα αντιπροσωπεύε την ψυχή
του κινηματογράφου, και σε επίπεδο διασκέδασης και σε επίπεδο τέχνης.
Τώρα που την έσπασε το πιο εκνευριστικό που μπορεί να σε ρωτήσει
κάποιος είναι το kill bill 1 ή 2 σ'άρεσε!!!(εγώ πάντως απαντάω το 2).
Εδώ ο Αγγελόπουλος είχε βγει με 4 ώρες ''Θίασο'', ο Ταραντίνο δεν το
ήξερε αυτο?? Τεσπα, ξέφυγα πάλι..
Πάντως μια μίνι σειρά Ταραντίνο σε στυλ Band of Brothers δεν είναι
κακό..Και κάτι άλλο.. Ρε συ s_dany τι κόλλημα έχεις φάει με τους
κοενικούς χαρακτήρες? Επειδή ο Μπραντ έχει νοτιοαμερικάνικη προφορά και
διάθεση για πλάκα? Και αναφέρεσαι μάλλον στην ταινία ''ω αδερφέ που
είσαι?'' ως την κακή απομίμηση? Και τόσο έξω έπεσε ο Κουέντιν με το να
επαναλαμβάνει ότι είναι οι καλύτεροι διάλογοι που έγραψε? Κοίτα μη τη
δω και είναι κανένα αριστούργημα, αλίμονό σας!
Πάρτε και μία συνέντευξη που μου ήρθε πουρνό-πουρνό:
http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/20090817/PEOPLE/908179997
Α,
και γιατί σας επικήρυξαν?
Αν δεν διαφωνούσαμε δεν θα είχαμε και τίποτα να συζητήσουμε..! To Sin city ναι μεν είναι ταινιάρα αλλά θα έπρεπε να ευχαριστείς περισσότερο τον Frank Miller γιατί το storyboard δικό του είναι.. Και καταλαβαίνω όσον αφορα το sin city καθώς και γω όταν είχε βγει είχα φάει ΤΟ κόλλημα! Να φανταστείς στα κλειδιά μου έχω μπρελόκ με Jessica Alba στη γνωστή αφίσα! Και ο Ταραντίνο είχε γυρίσει και τη σκηνή με Όουεν και Ντελ Τόρο στο αμάξι πριν τους σταματήσει ο μπάτσος αν θυμάμαι καλά.. Μ αρέσει πάντως που και οι δύο είναι χαβαλετζήδες με τη διαφορα ότι ο Ταραντίνο γράφει φοβερούς διαλόγους και έχει πιο σινεφίλ επιρροές.. Η αλήθεια είναι όμως ότι σε μερικές σκηνές των δύο δεν θα μπορούσες να ξεχωρίσεις εύκολα ποιος έκανε τι, είναι κοντά σε ύφος.. Περιμένω πολλά πάντως απο το μυαλό του Κουέντιν καθώς είναι περιπτωση σπάνιου ταλέντου και σε συνδυασμό με το πάθος του για το σινεμά μπορεί να κάνει κι άλλα θαύματα. Μένει να δω και τους μπάσταρδους και μπορεί να μην το θεωρήσω τόσο κακό γιατί απ αυτά που εχω διαβάσει μειώθηκαν κάπως οι προσδοκίες μου..
ReplyDeleteTo ''Death Proof'' δεν είναι η χειροτερη στιγμή του Ταραντίνο, το ''Jackie Brown'' ίσως είναι η πιο μέτρια πάντως.. Η ταινία του Ροντρίγκεζ ήταν μεν πιο διασκεδαστική (λόγω ζόμπι ίσως;!)όμως σκηνοθετικά η ανωτερότητα του Ταραντίνο ήταν εμφανής. Μόνο και μόνο η τελική σεκάνς με τα πραγματικά stunts μαρτυρούσε ξεκάθαρα ποιος είναι ο άρχοντας του ''Grindhouse''. Προσωπικά πάντως βρήκα την ταινία του Ροντρίγκεζ λίγο ''φορτωμένη'', ακόμα και για το είδος που εξυπηρετούσε. Η μόνη μάχη που ίσως δεχτώ ότι πήρε ο Ροντρίγκεζ είναι αυτή του ''Four Rooms'', στην οποία ξεκάθαρα ο Ταραντίνο πήρε πιο χαλαρά και σινεφιλικά την ιστορία του. Όσον αφορά την ταινία επιφυλλάσομαι αρκετα.. Πόσο άσχημες μπορεί να ναι δυόμιση ώρες Ταραντίνο μιας ταινίας που το τρέιλερ είναι πιο ενδιαφέρον και από το ''Jackie Brown'' ολόκληρο??
ReplyDelete