Un Homme et une Femme (Ενας Άντρας, μια Γυναίκα)

3.9.09
s_dany posted:




Συμφωνώ απόλυτα με kioy! Δε σε πείθει εντελώς, αλλά ... ΣΕ ΜΑΓΕΥΕΙ! Τα πλάνα, η φωτογραφία, το μοντάζ, όλη η σκηνοθεσία! Οι ερμηνείες, η μουσική.

"Και όλο αυτό το ρεσιτάλ φωτογραφίας δε μοιάζει καθόλου με κάποιο επειδεξιομανικό πειραματισμό. Αντιθέτως, οι εικόνες ενώνονται από το αίσθημα της μελαγχολικής απώλειας, αλλά και του έρωτα, που αποπνέονται σε ολόκληρο το φιλμικό χρόνο."
Σε βάζουν εντελώς μέσα στην ιστορία, σαν να είσαι στο πίσω κάθισμα της Mustang και τους παρακολουθείς... I totally bought it!


Αν έχεις δει το trailer με τη σκηνή στην παραλία και το πασίγνωστο μουσικό θέμα (αυτό που έχει ανεβάσει ο kioy) και έχεις ακούσει τα όσα λέγονται περί διαφήμισης κλπ, περιμένεις να δεις ενα διαφημιστικό 1,5 ώρας. Όμως όχι! Ο Λελούς δεν έκανε μια ταινία ξερά επηρεασμένη απ' τη διαφήμιση, έκανε ενα έργο τέχνης (έστω "λαϊκό", μαζικό, και με πολλά κλισέ) που με την μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία του, επηρέασε με τη σειρά του τη διαφήμιση, δημιούργησε σχολή.


Και όσο στυλιζαρισμένα και αν είναι τα πλάνα του, ειδικά αυτά από τους αγώνες αυτοκινήτου (που καταλαμβάνουν πολύ περισσότερο χρόνο απ' οτι περίμενα), έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται πόσο πιο "πραγματικά" και αληθινά φαίνονται σε σχέση αυτά των σύγχρονων ταινιών (και δε χρειάζεται να αγαπάς τα αυτοκίνητα και τους αγώνες για να τα εκτιμήσεις :-). Και δεν εννοώ μόνο τα πραγματικά πλάνα από το Ράλλυ του Μόντε Κάρλο! [βλέπε παρακάτω trailer]




Εγω βάζω 3,5 αστεράκια στα 5 (που είναι λίγο παραπάνω απ' τα 7 στα 10 του kioy, in my book τουλάχιστον).


PS.1 Αν φέρεις το story σε σύγχρονα και εντελώς ρεαλιστικά, πραγματικά πλαίσια [που δεν είναι εύκολο :-D], αυτό που κάνει ο Τρεντινιάν στο φινάλε της ταινίας... you got to have some balls! [ξέρω, ρίχνω λίγο το επίπεδο, ήθελε μια γαλλική έκφραση εδώ :-D, αλλά δεν τη κατέχω τη γαλλικήν δυστυχώς...]

PS.2 Μόλις έσκασε το πρώτο "μουσικό ιντερλούδιο" μου ήρθε αμέσως στο μυαλό το πώς χρησιμοποιεί ο Honore τα τραγούδια στις ταινίες του. Αν δεν είσαι προετοιμασμένος, μπορεί να ξενερώσεις. Αλλά μπορεί και να τα λατρέψεις! [Αναζητήστε "Dans Paris" (παίχτηκε στο Γαλλόφωνο 2008). Μάπα το "La Belle Personne" (φέτος στο Γαλλόφωνο), δυστυχώς δεν έχω δει ακόμα "Les Chansons d'Amour" (επίσης πέρσι).]

PS.3 Η ταινία αντεδείκνυται σε καψουρεμένους-ες ή/και πρόσφατα χωρισμένους-ες :-). Επίσης, νομίζω θα έπρεπε να είχε βγει στα θερινά αρχές ή μέσα του καλοκαιριού, όχι τώρα που σχεδόν μας τελείωσε. Θα είχε κάψει πολύ περισσότερες καρδιές. Ακούς Seven? [check link: ενδιαφέρουσες (και ποικίλες) κριτικές]


Jean-Louis Trintignant & Anouk Aimée

-------------------------------------------

25.8.09
kioy posted:


Σκηνοθεσία: Claude Lelouch
Παραγωγής: France / 1966
Διάρκεια: 102'




Πολυδοξασμένη και πολυβραβευμένη (Κάννες, Oscars) ταινία του Γαλλικού κινηματογράφου. Ο Claude Lelouch αναμειγνύει το άναρχο πνεύμα της avant garde με ένα προσωπικό, εξωγήινο όραμα λυρικής εικονοποιείας, και μεταφέρει τη διαδεδομένη μελό σημειολογία της εποχής στα σαλόνια της high class κοινωνίας.

Το story είναι απλό. Ο άντρας και η γυναίκα του τίτλου, χτυπημένοι απ' τη μοίρα αμφότεροι, ερωτεύονται. Ένας έρωτας αέρινος. Μια φωτιά σ' ενα φιτίλι, που στην ψευδαίσθηση των χθεσινών σταχτών, είχε παραδοθεί στην πρότερη ακινησία. Και όλα αυτά ο φακός τα κάνει μια οπτική πανδαισία. Σαν να αναλαμβάνει ρόλο χορευτή-καβαλιέρου, ντάμες όλοι εμείς, που μας καθοδηγεί σε τοπία ανείπωτης ομορφιάς και αθώας ρομαντικής ποίησης. Οι μουσικές του Francis Lai, σύμβολο μιας εποχής, κάνουν τα βήματα πιο εύκολα.


Η φόρμα της ταινίας είναι πραγματικά ανεπανάληπτη. Πρόκειται για εκείνες τις φορές που οι δεδομένες λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν το νόημα του απροσδιόριστου, του πρωτόγνωρου. Της γοητευτικής υπέρβασης. Στοιχεία που χαρακτήρισαν τον Claude Lelouch ως μοντερνιστή. Ο φακός εναλλάσσει τα χρώματα και τις στυλιστικές επιλογές ανά σκηνή. Κάτι που έχουμε ξανασυναντήσει στον κινηματογράφο, με τη χρήση των flash backs και της ασπρόμαυρης φωτογραφίας, χρήση που αποσκοπούσε αποκλειστικά στον προσδιορισμό του τώρα και του χθες. Όμως το "Un homme et une femme" είναι άλλη περίπτωση. Η εναλλαγή στα χρώματα δεν απευθύνεται στις μεταπτώσεις του εξωτερικού χρόνου, αυτός δε νοείται στο σινεμά του Claude Lelouch. Οι προαναφερθείσες εναλλαγές καθρεφτίζουν την απόχρωση, την εσωτερική απόχρωση της στιγμής. Ο χρόνος δεν έχει αυθύπαρκτη ροή, η στιγμή δεν υπακούει σε κάποια φυσική νομοτέλεια. Έτσι, σχεδόν όλο το φάσμα της ίριδος παρελαύνει στο κινηματογραφικό κάδρο, πλαισιωμένο με εμβόλιμα φυσικά πλάνα άπταιστης ποιητικότητας. Και όλο αυτό το ρεσιτάλ φωτογραφίας δε μοιάζει καθόλου με κάποιο επειδεξιομανικό πειραματισμό. Αντιθέτως, οι εικόνες ενώνονται από το αίσθημα της μελαγχολικής απώλειας, αλλά και του έρωτα, που αποπνέονται σε ολόκληρο το φιλμικό χρόνο.


Μόλις όμως ξεπεράσεις την επιφάνεια της φόρμας, θα 'ρθεις αντιμέτωπος με την κενότητα ενός έρωτα που συντηρείται μόνο από την εκκωφαντική ποιητικότητα και τις ικανές ερμηνείες της Anouk Aimée και του Jean-Louis Trintignant. Επιπροσθέτως, ο Claude Lelouch θα χειριστεί κάπως εκβιαστικά γεγονότα θανατηφόρων δυστυχημάτων, αφήνοντας αδικαιολόγητα υψίφωνες δραματικές κορώνες να καταβάλλουν τον θεατή.


Δεν ξέρω κατά πόσο είναι φρόνιμο να σπας μια ταινία σε επιμέρους ενότητες. Δεδομένου ότι ένα έργο Τέχνης αποτελεί μια ολότητα, μια αυθύπαρκτη οντότητα. Ωστόσο, το "Un Homme et une Femme" είναι μια ταινία που δεν καταφέρνει να πείσει, αλλά επιτυγχάνει με χαρακτηριστική ευκολία να μαγέψει.


Βαθμολογία: 7/10