Hunger

Σκηνοθεσία: Steve McQueen
Παραγωγής: England / Ireland / 2008
Διάρκεια: 96'



Ο Steve McQueen με την προγενέστερη καλλιτεχνική του ενασχόληση να επικεντρώνεται κυρίως στη φωτογραφία, φτιάχνει με το Hunger ένα πολύ δυνατό film που εντυπωσιάζει κυρίως με την κινηματογραφική πρωτοπορία του.

Παρακολουθούμε τις προσπάθειες μελών του IRA να αναγνωριστούν ως πολιτικοί κρατούμενοι με τα γυρίσματα να εξελίσσονται στο εσωτερικό των Βρετανικών φυλακών. Το καθεστώς της Θάτσερ έχει επιβάλλει τους νόμους του στα Ιρλανδικά εδάφη και οι Ιρλανδοί αγωνιστές καταπατούνται, εξοντώνονται από τους Βρετανούς φύλακες οι οποίοι μοιάζουν απαλλαγμένοι από κάθε ανθρώπινη φρόνηση. Η βία, η σκληρότητα και η κτηνωδία αποκτούν υπόσταση στις σκηνές του Άγγλου σκηνοθέτη που γροθοκοπούν δίχως σταματημό την κοιλιακή χώρα των θεατών. Η ταινία ξεδιπλώνεται, και με έναν χαρισματικό διάλογο που ξαφνιάζει απροσδόκητα οριοθετεί την ατομική ευθύνη στο κοινωνικό σύνολο. Ο Bobby Sants, τον οποίο υποδύεται χαρισματικά ο Michael Fassbender, αποκτά ξεκάθαρα πλέον θέση πρωταγωνιστή. Και με όπλο τη συνείδηση θα επιλέξει μια αυτοκαταστροφική οδό (απεργία πείνας) που θα καθοδηγήσει τους συντρόφους του στο επιθυμητό. Δηλαδή την αναγνώριση τους ως πολιτικούς κρατουμένους.


Η ταινία είναι πολύ σκληρή. Πλάνα που πυροβολούν ακατάπαυστα τις αντοχές του κοινού. Η κακομεταχείριση των κρατουμένων δεν έχει σταματημό καθώς αυτοί βρίσκονται στριμωγμένοι σε μικροσκοπικά κελιά αντάμα με την δυσωδία των ακαθαρσιών τους. Οι φύλακες, απαθής και φλεγματικοί (σε μια μάλλον εύκολη-ξύλινη παρουσίαση), επιδίδονται σε λυσσαλέες πράξεις βίας. Και οι πολιτικοί κρατούμενοι του IRA μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε έναν εφιάλτη που δεν έχει τελειωμό! Αυτός έχει βρει μια χαραμάδα μέσα απ' το κελί του. Μια λεπτή σκόνη φωτός να του υπενθυμίζει την ελευθερία, το μοναδικό λόγο ύπαρξης του. Μια αηδιαστική μύγα έχει υπακούσει το δύσοσμο κάλεσμα του κελιού. Για αυτόν δεν είναι όμως παρά μια ποθητή σύνδεση με τον έξω κόσμο. Η φρόνηση, η λογική παραμερίζονται και επαναπροσδιορίζονται σε αυτές τις νέες συνθήκες...

Και ο Steve McQueen φτιάχνει επιβλητικές σκηνές. Η απουσία λόγου απογειώνει τη δυναμική της εικόνας η οποία μέσα από μακρόσυρτες σκηνές εγκλωβίζει τον θεατή. Ωστόσο η υπερβολική οπτική εμμονή στις λεπτές πτυχές του θέματος προδίδει ορισμένες φορές την επιδειξιομανία του σκηνοθέτη. Στα μισά της ταινίας θα ξαφνιαστούμε ευχάριστα. Το Hunger εμπλουτίζεται δραματουργικά αλλάζοντας ύφος και δομή, καθώς παρακολουθούμε έναν εικοσάλεπτο διάλογο μαεστρικά και λιτά σκηνοθετημένο. Ο οποίος συνοψίζει ολόκληρο τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή και υποδηλώνει το ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής, το οποίο αφήνεται ελεύθερο στην κρίση του θεατή. Αυτό που θα ακολουθήσει είναι η ντοκυμαντεριστική καταγραφή των μαρτυριών που επέλεξε να υποστεί ο Bobby Sants. Η κάμερα εστιάζει την προσοχή της στο γυμνό σώμα του πρωταγωνιστή, το οποίο αποτελεί τρανό εργαλείο στην προσπάθεια οπτικοποίησης της αντίστασης. Γυμνά κακοποιημένα σώματα μαρτυρούν τη βία, συσπάσεις άμυνας και τέλος ένα υποσιτισμένο κορμί που μέσα απ' την αυταπάρνηση του επιδιώκει τη συλλογική-συνολική ανάσταση των μελών του IRA.


Μια ταινία για γερά νεύρα. Η εικόνα, η φωτογραφία είναι το βασικό της εργαλείο και μέσω αυτής δημιουργούνται ορισμένες αξιομνημόνευτες σκηνές. Μια από αυτές είναι εκείνο το μονοπλάνο όπου αξιοποιείται ολόκληρο το βάθος πεδίου του φακού. Εδώ ο φρουρός καθαρίζει το δάπεδο απ' τα ούρα των κρατουμένων ξεκινώντας από πολύ μακρυά για να φτάσει σταδιακά στο πρώτο οπτικό επίπεδο του θεατή και ενώ το ραδιόφωνο μας υπενθυμίζει πως τα πάντα διαδραματίζονται υπό το ασφυκτικό βλέμμα του φασιστικού καθεστώτος της Θάτσερ.


Βαθμολογία: 7,5/10