Vicky Cristina Barcelona

Σκηνοθεσία: Woody Allen
Παραγωγής: Spain / USA / 2008
Διάρκεια: 96'



Το Vicky Cristina Barcelona είναι μια απολαυστική κωμωδία, χαρακτηριστική της μετά 00ς περιόδου του Woody Allen. Ίσως ότι πιο πολύχρωμο έχουμε δει μέχρι σήμερα. Και μια απόδειξη, πως όσα χρόνια και αν περάσουν, ο Woody θα είναι πάντα σύγχρονος!

Δυο πανέμορφες Αμερικανίδες επισκέπτονται την Βαρκελώνη για τουρισμό. Βέβαια στα προσχήματα, η παραδοσιακή και σεμνή και αρραβωνιασμένη Rebecca Hall, μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο, επισκέπτεται τη Βαρκελώνη, στα πλαίσια της σύγχρονης εργασιομανίας, για να εκπονήσει μια διδακτορική έρευνα πάνω στην Καταλανική ταυτότητα. Σε αντίθεση με την ελεύθερη και παρορμητική φίλη της, την Scarlett Johansson, η οποία πειραματίζεται και επιζητά διαρκώς το άγνωστο! Βέβαια όλα αυτά τα στερεότυπα καταρρίπτονται, καθώς και οι δυο τους θα παρασυρθούν στα μαγνητικά πεδία της αρρενωπής γοητείας του Javier Bardem. Ο οποίος μόλις έχει βγει από μια επεισοδιακή σχέση με την πληθωρική και μεσογειακού ταμπεραμέντου Penelope Cruz. Η παρουσία της οποίας αναμοχλεύει τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες, και γεννάει απρόβλεπτες καταστάσεις!


Η Βαρκελώνη, ο τόπος που διαδραματίζεται η ιστορία, αποκαλύπτεται μέσα από μια αναπάντεχα φωτεινή φωτογραφία, ενώ στολίζεται επαναληπτικά από την αβάσταχτη ελαφρότητα του εισαγωγικού soundtrack. Η αρχιτεκτονική του Gaudi προελαύνει στον φακό, προδίδοντας τις προθέσεις του δημιουργού να μην καταπιαστεί βαθύτερα με την Καταλανική ταυτότητα. Συναντώντας τη σύγχρονη ματιά σε ένα τουριστικό ταξίδι αναψυχής! Ο ερωτισμός διάχυτος. Δεν μπορείς να αρνηθείς μια αποπλάνηση στη στιβαρή παρουσία του Javier Bardem με τη διαπεραστική ματιά. Ενώ το γυναικείο τρίο, που απαρτίζεται από τις Rebecca Hall, Scarlet Johansson και Penelope Cruz, αφήνει την αντρική φαντασία να καλπάζει δίχως πλευρικά!

Η υπόγεια λεπτή ειρωνεία δε θα μπορούσε να απουσιάζει ούτε από αυτή την ταινία. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό της! Και ας ξεκινήσουμε από τους ήρωες. Τόσο η Scarlet όσο και η Rebecca θα ανακαλύψουν διαδοχικά πως η ευτυχία δεν έχει την μορφή που είχαν φανταστεί. Η καθεμία θα δεχτεί μια ολοκληρωτική αναίρεση τόσο στην κοσμοθεωρία όσο και στην κατά πρόφαση ταυτότητα της. Κάτι τους διαφεύγει. Ίσως αυτό που έχουν οι Javier Bardem, Penelope Cruz. Δηλαδή η δίψα για την βιωματική απόλαυση της στιγμής, αφού προηγουμένως έχουν παραδεχθεί την ματαιότητα της ζωής. Ωστόσο, και οι ιδεολογικά ανώτεροι Ισπανοί (Javier, Penelope) δεν παύουν να αποτελούν τα πιόνια στην ειρωνική σκακιέρα του Νεο Υορκέζου σκηνοθέτη! Αφού ο προαναφερθέν μηδενισμός, τον οποίον έχουν ομοίως διατυμπανίσει, αυτοαναιρείται μέσα από καταστάσεις έντονης θυμοκρατίας, οι οποίες με τη σειρά τους κατεδαφίζουν το οικοδόμημα της απόλαυσης!


Ωστόσο το αποκορύφωμα του σαρκασμού του σύγχρονου κόσμου, έρχεται με τον τρόπο που ο Woody Allen δοκιμάζει την πουριτανιστική κοινωνία μας. Η είδηση ενός ερωτικού τρίου αποτελεί δυσνόητη βόμβα στους συντηρητικούς κύκλους. Οι οποίοι καθόλου δεν ταράσσονται από την πραγματικά παρανοϊκή σύγχρονη καθημερινότητα, μια ρεαλιστικά αποτυπωμένη σύγχρονη καθημερινότητα η οποία καθρεφτίζεται στην αλλόκοτη εργασιομανία του καπιταλιστικού μοντέλου των επιχειρήσεων, τα φαινόμενα της οικογενειοκρατίας, τους κρυμμένους πόθους, την ουδετερότητα των σχέσεων και την συμβατικότητα των στιγμών. Μια καθημερινότητα η οποία είναι ολότελα παρανοϊκή, και που όμως η δύναμη της συνήθειας έχει καταστήσει φυσιολογικοφανή. Άραγε είναι πιο παρανοϊκή η άφεση στην ερωτική παρόρμηση, η οποία ως έναν βαθμό αποκρυσταλλώνεται και στην ανισόρροπη φύση του ανθρώπου, από τον σύγχρονο, ανέραστο και τυποποιημένο τρόπο ζωής; Προσέξτε χαρακτηριστικά τη σκηνή που η Rebecca Hall δέχεται μια σφαίρα στο χέρι. Με πρώτη αντίδραση, πώς θα κουκουλώσει το ατύχημα στον άνδρα της!


Άλλη μια καίρια παρατήρηση στα έγκατα του film είναι ο τρόπος που υποδηλώνεται η Τέχνη. Άραγε τα αληθινά καλλιτεχνήματα προκύπτουν μέσα από την τουριστική ματιά της σύγχρονής ελαφρότητας; Ένα τουριστικό καρτ ποστάλ; Άραγε τα έργα Τέχνης προκύπτουν από ανήσυχους καλλιτέχνες που καταστρέφονται στον εγκόσμιο βίο; Ή μήπως η Τέχνη βρίσκεται σε έναν αθόρυβο, αφανή και καθόλου ευπαρουσίαστο ασκητισμό; Έτοιμη να παραδοθεί μόνο σε εκείνους, τους λίγους, που έχουν τα μάτια να την εντοπίσουν;

Και όλα αυτά διαπράττονται δια χειρός ενός σπουδαίου cast. Η μούσα του Woody, Scarlett Johansson, σε μια "ερωτική" ερμηνεία σε έναν ρόλο που έρχεται διαρκώς δεύτερος. Η Rebecca Hall, ψυχρή, όντας ποτισμένη από τις σύγχρονες συμβάσεις, αλλά και θερμή καθώς την ξεκλειδώνει η διαπεραστική ματιά του Javier Bardem. Ο οποίος παραδίδει μια Αρσενική ερμηνεία (με το Α κεφαλαίο). Όμως αυτή που κλέβει την παράσταση είναι η Penelope Cruz. Με απίστευτη υποκριτική δύναμη, ζωντανεύει έναν πολύ δύσκολο ρόλο. Ένα αγρίμι αλλά και μια ευαίσθητη περσόνα. Ένα πραγματικό θηλυκό με αρσενικό δυναμισμό. Δικαίως μαζεύει τα φώτα πάνω της!


Το Vicky Cristina Barcelona δεν αποτελεί έκπληξη σε όσους παρακολουθούν τα βήματα της καριέρας αυτού του καλλιτέχνη. Ωστόσο, αν η συγκεκριμένη ταινία δεν είχε έναν Woody στο τιμόνι της, πιθανόν θα τύγχανε μιας άλλης αντιμετώπισης. Γιατί η άνιση μεταχείριση προδίδεται σε νωπά συναισθήματα λατρείας. Πάντως εδώ, ο Νεοϋορκέζος, έκανε μια ταινία τόσο ελαφριά ώστε να είναι προσβάσιμη στη μεγάλη μερίδα του κοινού και τόσο στοχαστική ώστε να κρατήσει σε εγρήγορση τους χρόνιους θαυμαστές του!


Βαθμολογία: 8/10