Frost/Nixon

Σκηνοθεσία: Ron Howard
Παραγωγής: USA / UK / France / 2008
Διάρκεια: 122'



Ο Ron Howard σε κάτι που δε μας έχει συνηθίσει. Σε μια αμιγώς πολιτική ταινία πάνω στο debate των Frost και Nixon που διενεργήθη στα πλαίσια της υπαρκτής συνέντευξης του Πρόεδρου της Αμερικής πέρι στα 1970.

Ο Frost (Michael Sheen), ένας δημοφιλής talk showman, θα συνάψει συμφωνία συνέντευξης με τον ίσως πιο "αγαπητό" Πρόεδρο της Αμερικής. Τον Richard Nixon (Frank Langella), ο οποίος παρουσιάζεται (μόνο επιφανειακά) ως ένας ματαιόδοξος, φιλάργυρος και γυναικάς πολιτικός, που παρ' όλα αυτά με κάποιο παράξενο χαμελεοντικό τρόπο επιτυγχάνει να είναι συμπαθής. Εμείς θα παρακολουθήσουμε το χρονικό της συμφωνίας, της προετοιμασίας και της πραγματοποίησης της επικείμενης συνέντευξης. Με έμφαση στα δύο τελευταία στάδια. Ο Frost κατά τη μακροχρόνια προετοιμασία, με σκοπό να στριμώξει τον Πρόεδρο, έχει στο πλευρό του τον αγαπημένο του παραγωγό (Matthew Macfadyen), έναν πολιτικό αναλυτή (Oliver Platt) και έναν συγγραφέα και φανατικό αντίμαχο του Nixon (Sam Rockwell).


Ο Ron Howard θα αφηγηθεί με έναν ακαδημαϊκό μεν, αλλά εντυπωσιακό τρόπο. Οπτικά η ταινία είναι πολύ συμπαγής, κάτι που χρωστάει στις πυκνοσυρραμένες εικόνες. Όμως αντιθέτως, το σενάριο εμφανίζεται επιεικώς κάτω του αναμενόμενου. Αυτοπεριορισμένο σε μια δημοσιογραφική (με την κακή έννοια) κλιμάκωση της πλοκής, αμβλύνοντας το πολυπαθή ιστορικό πλαίσιο στο οποίο εξελίσσονται τα γεγονότα. Έιναι εμφανείς οι προθέσεις απομυθοποίησης ενος ούτως ή άλλως θεοποιημένου χώρου, αυτού της πολιτικής. Ωστόσο έχει μεγάλη διαφορά το να παρακολουθείς εξονυχιστικά (όπως ας πούμε στο "Il Divo") το σύστημα των εγκεφαλικά υποκινούμενων συμπεριφορών του πολιτικού χώρου, με το να αφηγείσαι με αφέλεια τύπους "πολιτικάντηδων". Το "πολιτικάντηδων" εννοούμενο με την Αριστοτελική ερμηνεία: "ο άνθρωπος είναι ον πολιτικό".


Έτσι, έχοντας χάσει το ενδιαφέρον για τη συνέντευξη, η οποία εξελίσσεται αποκλειστικά ως ένα παιχνίδι εντυπώσεων, θα ήθελα να σταθώ σε κάτι άλλο. Στον ήρωα Frost, ο οποίος στα μάτια μου δεν είναι παρά ο απόλυτος εκπρόσωπος της επιτυχίας του American way. Ο Frost είναι ένας ατάλαντος showman, ένας ελαφρύς και εξωστρεφής νέος, ο οποίος βαυκαλίζεται με φαίδρα όνειρα. Στο απόγειο μιας τέτοιας ονειρικής καύλας, να πάρει συνέντευξη από τον Nixon, διατίθεται να ρισκάρει τη ζωή και την περιουσία του. Όπως και πράττει. Απομονώνεται και ατομιστικά κάμπτει τις (εύλογες) αντιστάσεις των συνεργατών του. Ωστόσο, παρά την ύβρις του αριβισμού, στέφεται κατακτώντας βασιλικό αξίωμα στην κοινή γνώμη. Πλάι του ένα ακόμα τρόπαιο, μια πανέμορφη γυναίκα (καλά πως μεταμόρφωσαν έτσι την Rebecca Hall;), η οποία έρχεται να συμπληρώσει τη γυαλιστερή εικόνα του και να τον εξυψώσει στην κορυφή της Αμερικάνικης αίγλης. Και σε αυτά λοιπόν τα πλαίσια θέτω το εξής ερώτημα: Ποιος είναι ο αντιήρωας, ο Frost ή ο Nixon (με μέτρο τον τρόπο παρουσίασής τους στο film);


To Frost/Nixon, με τις μύτες στο γκρεμό, πατάει σε ποικίλες σεναριακές ανατροπές. Ωστόσο προσωπικά θα περίμενα κάτι παραπάνω από τον Ron Howard, ο οποίος κάπως άγαρμπα μοιάζει να περιπλανιέται στο δρόμο που χάραξε ο Orson Welles, προσπαθώντας να εξασφαλίσει μια μικρή αμνηστία στον ήρωα του, τον Nixon, δίνοντας του "Πολιτη Kane"-ικό βάθος. Στα αρνητικά προστίθεται και το εκνευριστικό voice over του finale. Όπου δια στόματος Sam Rockwell χαλάει μια από τις ελάχιστες μαγικές στιγμές της ταινίας. Συγκεκριμένα αναφέρομαι στο ερμηνευτικό ξέσπασμα του Frank Langella. Αυτό το σβησμένο, αποχρωματισμένο πρόσωπο, πού το προαναφερθέν voice over στερεί στο θεατή το "δημοκρατικό" δικαίωμα να το αποδομήσει αυτοβούλως.

Εν κατακλείδι για το Frost/Nixon: μια ακόμα ιστορία παρα/απο-πλάνησης του κινηματογραφικού κοινού.


Βαθμολογία: 4,5/10