Nine (Εννέα)

Σκηνοθεσία: Rob Marshall
Παραγωγής: USA / Italy / 2009
Διάρκεια: 118'



Με το θεατρικό "Victor Victoria" (1995) κέντρισε το ενδιαφέρον μας, με το "Memoirs of a Geisha" (2005) μας γοήτευσε ενώ με το "Chicago" (2002) μας άφησε απλά άναυδους. Ο λόγος φυσικά για τον χορογράφο-σκηνοθέτη Rob Marshall, ο οποίος κάνει την επάνοδο του με ενα νέο μιούζικαλ (τι άλλο άλλωστε?).

Το πολυπόθητο και πολυανεμενόμενο "Nine" λοιπόν είναι πλέον στις αίθουσες. Βασισμένο στο "8 ½" του Fellini, έρχεται να επιβεβαιώσει (σ' ενα βαθμό) την αξία και το περιεχόμενο της πρωτότυπης ταινίας, θυμίζοντας μας οτι όταν δεν υπάρχει ένα "δυνατό" σενάριο είναι δύσκολο μια ταινία να απογειωθεί βασισμένη μόνο στο μεγάλο βεληνεκές των ηθοποιών της!


Πιο συγκεκριμένα, ο Guido Contini (Daniel Day Lewis), διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης της δεκαετίας του ’60, φτάνει σε καλλιτεχνική τελμάτωση καθώς καθίσταται αδύναμος να εμπνευστεί το πολυπόθητο σενάριο που αναμένουν με αγωνία οι παραγωγοί και το οποίο θα σηματοδοτήσει και το μεγάλο του comeback μετά από μια σειρά αποτυχημένων ταινιών. Η πλοκή, λοιπόν, μας μεταφέρει σε ένα κλοιό από καλλιτεχνικές ανησυχίες, "ανάπηρες" σχέσεις με γυναίκες που σημάδεψαν την ζωή του και την προβολή μιας δημόσιας εικόνας η οποία ουσιαστικά είναι χτισμένη σε ψέματα (γεγονός που σε κάποια σημεία μπορούμε να πούμε ότι μας προκαλεί άγχος), ενώ η απάντηση σε όλα αυτά είναι ότι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής δεν ξέφυγε ουσιαστικά ποτέ από την παιδική του ηλικία!


Ο Guido προσπαθεί να βιώσει όσο πιο πολλά μπορεί και τα βιώματα αυτά γίνονται με την σειρά τους η βάση στην οποία θεμελιώνονται οι ταινίες του. Τί γίνεται όμως όταν το πνεύμα είναι ανικανοποίητο και ο δημιουργός γίνεται ένα αδηφάγο ον που όχι μόνο δεν απολαμβάνει τα βιώματα του αλλά σιγά σιγά πνίγεται από αυτά? Η απάντηση? Το πνεύμα και η έμπνευση φθείρονται, οι αρχές εξαλείφονται και όλα αυτά δικαιολογούνται κάτω από τον μανδύα της δημιουργίας, ώσπου επέρχεται το τέλος, είτε αυτό αφορά την έμπνευση, είτε τις σχέσεις, είτε τις συνεργασίες.


Μέσα στο καστ των πρωταγωνιστών συναντάμε αρχικά την μητέρα του (Sophia Loren) –μια μητέρα πρότυπο της ιταλικής οικογένειας, με φινέτσα, καθολική κουλτούρα αλλά και στοιχεία καθωσπρεπισμού. Στο ρόλο της γλυκιάς χαμηλών τόνων συζύγου συναντάμε τη Marion Cotillard (σε μια εντυπωσιακή ερμηνεία), η γοητευτική, προκλητική και αν μη τι άλλο σέξι Penélope Cruz κρατά το ρόλο της ερωμένης του, ενώ μεγάλη παράλειψη θα ήταν η απουσία της μούσας του Nicole Kidman, η οποία έχει γοητεύσει και έχει γοητευθεί από την δημιουργικότητα του σκηνοθέτη της. Επιπροσθέτως μέσα σε όλο το "χάος" των σχέσεων του με τις γυναίκες, συναντάμε και τη φιγούρα του πρώτου ερωτικού του ενδιαφέροντος στο πρόσωπο μιας ιερόδουλης (Fergie), την συμβουλάτορα του και ενδυματολόγου του (Judi Dench) και του πιο πρόσφατου ερωτικού του ενδιαφέροντος, στο πρόσωπο μιας αμερικανίδας δημοσιογράφου (Kate Hudson).


Συνοψίζοντας, έχουμε ένα κάστ πολλών αστέρων (και πιο συγκεκριμένα χρυσών αγαλματιδίων) με καλές ερμηνείες και τραγούδια που εκφράζουν τις κρυφές σκέψεις, επιθυμίες και πάθη των πρωταγωνιστών, ενώ τον καμβά χρωμάτων και μουσικής συνοδεύουν άψογα τα εντυπωσιακά χορευτικά, τα αξιομνημόνευτα πλάνα και η άψογη διεύθυνση φωτογραφίας. Σε ότι αφορά το περιεχόμενο τώρα, μας παρουσιάζεται μια εν μέρει πραγματικότητα καθότι "ότι λάμπει δεν είναι χρυσός" και πόσο μάλλον σε αυτούς τους χώρους της έντονης δημιουργικής δραστηριότητας.


Σαφώς και "Chicago" δεν είναι, αλλά σίγουρα είναι μια πολύ προσεγμένη δουλεία με υψηλό επίπεδο καλαισθησίας.


Βαθμολογία: 3/5