Σκηνοθεσία: Barry Levinson
Παραγωγής: USA / 2008
Διάρκεια: 104'
Πάει καιρός από τότε που ο Barry Levinson ήταν μαγαζί γωνία στην πιάτσα του Hollywood. Ωστόσο νέα συνεργασία του με τον Robert De Niro, έπειτα από μια δεκαετία, υπογράφει μια φρέσκια ταινία.
Στην κύρια θεματική εντοπίζουμε τη σάτιρα για την κινηματογραφική βιομηχανία. Όπου με έναν χιουμοριστικό τρόπο παρουσιάζεται η σχέση ηθοποιών, παραγωγών, σκηνοθετών, χρηματοδοτών. Με την μπίζνα τελικά να κατακρεουργεί το (εκκεντρικό) καλλιτεχνικό όραμα. Εννοείται πως το What Just Happened διακλαδώνεται με έναν soft τρόπο. Σε καμία περίπτωση δεν παραθέτει αποκαλύψεις. Όντας περισσότερο ένα αυτοσαρκαστικό σχόλιο παρά μια βαθύτερη ματιά στα έγκατα των μεγάλων studio. Ο Robert De Niro υποδύεται σε έναν οικείο ρόλο τον μεγαλοπαραγωγό, αλλά και τον (αποτυχημένο) οικογενειάρχη. Τον αποτυχημένο οικογενειάρχη στα φθοροποιά πλαίσια, ως προς τις ανθρώπινες σχέσεις, των business και του Star System.
Στο παράπλευρο σχόλιο της ταινίας, ενδιαφέρον παρουσιάζει η δήλωση για την εκτενή παρουσία τεχνητών ουσιών στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Χασίσι, ψυχοτονωτικά κλπ αποτελούν τις ψυχολογικές πατερίτσες του αδυνατισμένου μέσου ανθρώπου. Στην ύστατη προσπάθεια διαφυγής απ' τον εαυτό και από την καθημερινότητα. Μιας επιφανούς και fake καθημερινότητας, που διαρκώς ανοίγει ανυπέρβλητα τραύματα. Και αν το χασίσι είναι (ακόμα) κατακριτέο, δε συμβαίνει το ίδιο με τα ψυχοφάρμακα. Τα οποία παρ' ότι συγγενεύουν εξαιρετικά με τις λοιπές ναρκωτικές ουσίες, ελέω των τεράστιων συμφερόντων των φαρμακοβιομηχανιών, προωθούνται μαζικά και απενεχοποιημένα στο ευρύ κοινό. Και ο άνθρωπος, ως ζώον αγέλης, που έχει ανάγκη τη σύμφωνη γνώμη του περίγυρου του, στρέφεται σε αυτά και τα εναγκαλιάζει ως το ελιξήριο του. Ο Barry Levinson διακωμωδεί όλα τα παραπάνω με απολαυστικό τρόπο.
Τέλος, ευχάριστες σινεφίλ αναφορές αποτελούν το σύντομο πέρασμα ηθοποιών όπως ο Bruce Willis και ο Sean Penn. Ενώ επιτέλους, μετά από πολύ καιρό, παρακολουθούμε μια πολύ καλή ερμηνεία απ' τον Robert De Niro, που αν μη τι άλλο δείχνει να το απολαμβάνει!
Βαθμολογία: 5,5/10
kioy, επανήλθα,...(σόρι που γράφω εδώ(ασχετο είναι με την ταινία αυτή)αλλά είδα κενό και μπήκα)...........................
ReplyDeleteκι αυτή τη φορά είδα μία ταινία που κατα τη γνώμη μου η μουσική τα λέει όλα! the fountain όπως κατάλαβες και νομίζω πως δικαιολογημένα αξίζει το δεκάρι σου.(αφού την είδα, τσέκαρα την βαθμολογία σου και την ανάλυσή σου!) Δεν ξέρω αλλά αυτή η ταινία χωρίς τους μακροσκελείς διαλόγους και τα "τρελά" σκηνοθετικά τεχνάσματα, μέσα από ένα μουσικό τυφώνα (το κατέβασα το soundtrack!) σου δίνει κατευθείαν τα πιο δύσκολοειπωμένα, ακόμη και με λέξεις, συναισθήματα της απόγνωσης, του πόνου, της ανιδιοτελής αγάπης και του "μόνο μαζί σου ζω"!!!!
Και οι διάλογοι απλοί!!! Ούτε το μονόλογο τον ξεχειλωμένο ούτε τίποτα το βαρετό!! Λέει μόνο αυτά πού πρέπει να πει και πολλές φορές λέει και λιγότερα αφήνοντας τα υπόλοιπα στο μυαλό των θεατών...Και η μουσική...δεν έχω λόγια!!!
Τώρα, όσων αφορά το νόημα, προβληματίστηκα σίγουρα με την ατάκα του Τζάκμαν,"ο θάνατος είναι μια αρρώστια σαν όλες τις άλλες..."!!!! Συνειδητοποίησα οτι σε εκείνη τη σκηνή περίμενα να αντιδράσει υστερικά, (όπως συνηθίζεται σε τέτοιες σκηνές, σε άλλες ταινίες!) μόνο επειδή του λείπει η κοπέλα του,ή προσβλήθηκε από κάτι που είπαν στη κηδεία!!! Αντιθέτως η αντίδρασή του, μου έκανε εντύπωση επειδή, πολύ απλά με αφορμή του οτι του λείπει η κοπέλα του, τάθηκε απέναντι στο θάνατο, και πήρε μια πιο ενεργητική θέση απέναντι του(είναι αρρώστια και θα βρει γιατρειά)!!! Σε αντίθεση με τον σημερινό άνθρωπο που δεν αντιδράει ιδιαίτερα στο θάνατο, παρα τον αντιμετωπίζει στωικά σαν μια κατάσταση που όλοι μας κάποτε θα περάσουμε, αν μη τι άλλο!!! (δυο πράγματα είναι σίγουρα στη ζωή!ο θάνατος και η φόροι!!!!)Όπως και να έχει, πιστεύω οτι το οτι γνώριζε για την πηγή της ζωής ίσως συντέλεσε στο να πιστεύει κάτι τέτοιο!!!
Κάτι άλλο που θα ήθελα να θίξω είναι το βαθύτερο νόημα της ταινίας. Διάβασα οτι ο σκηνοθέτης ήθελε να αποδώσει παραστατικά οτι η μόνη διέξοδος για την "αρρώστια" του θανάτου είναι η αγάπη!!! Παρόλο που πιστέυω οτι εν μέρει αυτό είναι σωστό, ωστώσο δεν μπορώ να αναγνωρίσω κάτι τέτοιο στο σύνολο της ταινίας!!! Θα έλεγα καλύτερα οτι αντιλήφθηκα (αρχικά σε πρώτο επίπεδο) οτι η αγάπη δεν είναι μόνο να θες να σώσεις τον άλλο από μία ανίατη ασθένεια αλλά και να έχεις τη δύναμη να κινήσεις γη και ουρανό για να είσαι μαζί του!!! Πιστεύω δηλαδή οτι ο Τζάκμαν, ναι μεν κατάφερε να βρει την πηγή της ζωής και να ζήσει 500 χρόνια για να βρει τρόπο να την βοηθήσει (δηλαδή να την φέρει στη ζωή) αλλά το να είναι με την κοπέλα του τις τελευταίες τις στιγμές, αντιλήφθηκα οτι θα έπρεπε να ήταν πιο σημαντικό γι' αυτόν!!! Θα συμφωνήσω όμως στο οτι ο φόβος του θανάτου μπορεί να θεωρηθεί "ασθένεια"(κρίνωντας από το πόσο ψύχραιμα το είδε η κοπέλα)κι επίσης οτι ίσως να μην υπάρχει ζωή και θάνατος όταν υπάρχει αγάπη!!! Δηλ. οτι η αγάπη δεν έχει να κάνει με φυσικές ύλες που φθείρονται αλλά με άυλα συναισθήματα και αισθήσεις ψυχής!!!Και δεδομένου οτι η ψυχή/ενέργεια δε χάνεται παρά μεταφέρεται, τότε και η αγάπη συνεχίζει πέρα από κάθε θάνατο!!!Άρα μόνος της εχθρός είναι ο φόβος του θανάτου....κάτι που έκανε ο Τζάκμαν και γι αυτό ήθελε να τη γυρίσει πίσω...πίστευε οτι ο θάνατος ήταν "κακός" σαν μια ασθένεια!!!Μια ασθένεια που τον έκανε να μην μπορεί να αγαπήσει ουσιαστικά την κοπέλα του!!! Κάτι τέτοιο όμως δεν ίσχυει από τα παραπάνω που είπα!!!Δεν μπορούσε απλά να την έχει σε ύλη δίπλα του, και σε συνδιασμό με τ φόβο του για την αποτυχία(θάνατος), δεν κατάφερε να την έχει έστω και άυλα δίπλα του!!! Κοντά της πήγε μόνο όταν κατάλαβε πόσο την αγαπάει και πως δε φοβάται το θάνατο πια!!!
Αυτό νομίζα κατάλαβα!!!Άμα λέω βλακείες διόρθωσέ με!!!Αλλά αυτό νομίζω κατάλαβα...
Αλήθεια με τη σκηνή που ο Τζάκμαν πίνει το χυμό του δέντρου και γίνεται γρασίδι (πολύ ωραία σκηνή) ήταν άσχετη με όλο το γενικότερο νόημα??? Σε αυτό θέλω βοήθεια....
Αυτά μέχρι στιγμής!!!! Θα μπω τις επόμενες μέρες να δω την αντίδραση στο παραλήρημά μου!!!
Θα τα πούμε...
ΥΓ.τι είναι οι cult ταινίες; Πάντα το είχα απορία αυτό!!!!
Γεια σου Παναγιώτη με τα παρηληρήματα σου! (πόσο πιο ωραία θα περνάγαμε αν παραληρούσαμε μόνο γα ταινίες :-) Πολύ χαίρομαι που ενθουσιάστηκες με το "Fountain", είναι και για μένα απ' τις πολύ αγαπημένες ταινίες!
ReplyDeleteΤώρα όμως πρέπει να φορέσω το μανδύα του Ιεροεξεταστή... εεεεεε του "κακού" administrator εννοούσα! Επειδή προβάλαμε την ταινία στην ΑΣΟΕΕ πολύ πρόσφατα, θα μεταφέρω με copy-paste το σχόλιο σου στο σχετικό post δηλαδή εδώ:
Screening 26/1/09
για να συνεχιστεί η συζήτηση εκεί. Κι αυτό για να μη χανόμαστε και να μπορούμε όλοι μας να παρακολουθούμε άνετα τις συζητήσεις στο εκάστοτε θέμα και να μην ψαχνόμαστε μεταξύ διαφορετικών posts. Καταλαβαίνω βέβαια οτι το έγραψες εδώ για να το πάρουμε χαμπάρι. Γιαυτό αύριο το απόγευμα που θα κατέβω σχολή, θα προσθέσω το comment widget στο sidebar, έτσι ώστε να μπορεί ο καθένας μπαίνοντας στο blog να βλέπει άμεσα πού έχουν γίνει νέα σχόλια (είτε σε πρόσφατα είτε σε παλιότερα posts).
ΥΓ. Απ’ όσο ξέρω ο όρος cult αναφέρεται στη λατρεία ενός ανθρώπου/αντικειμένου/έργου /δόγματος όταν αυτή προέρχεται από μια μικρή ομάδα ανθρώπων και χαρακτηρίζεται από μεγάλη ένταση. Cult ταινίες λέμε λοιπόν συνήθως αυτές που δεν είναι πολύ γνωστές (δεν είναι mainstream δηλ. του "κυρίαρχου ρεύματος") αλλά "λατρεύονται" μόνο από λίγους "φανατικούς". Βέβαια νομίζω οτι τώρα που η ταμπέλα "cult" χρησιμοποιείται κατά κόρον, έχει χάσει λίγο τη σημασία της...