Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Παραγωγής: Greece / 1999
Διάρκεια: 178'
Ο Δήμος Αβδελιώδης παραδίδει μια από τις σημαντικότερες ταινίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Η σκηνοθετική του προσέγγιση αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση: με φανερές ενδείξεις αυτογνωσίας αποφεύγει την δραματουργία του πρώτου επιπέδου, κρατώντας την κάμερα συχνά σε απόσταση από το απεικονιζόμενο πρόσωπο. Δε διστάζει να δώσει, με εγκράτεια, ποιητικές διαστάσεις στα κάδρα του, υπογράφοντας μια άρτια δημιουργία και ξεναγώντας τον θεατή σε μια μύχια ερωτική νιρβάνα.
Τέσσερις αγροφύλακες αναλαμβάνουν διαδοχικά, με μια κάπως πλατιά αφήγηση, να επιβάλουν την τάξη στο κυνικά αδιάφορο χωρίο του Θολοποταμίου, προσωποποιώντας ταυτόχρονα και τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Το Θολοποτάμι είναι ένα ανιαρό χωριό, όπου η παράλυση του ανθρώπινου πνεύματος είναι βασικό συστατικό σχεδόν όλων των ανθρώπινων όντων. Τίποτα σημαντικό δε συμβαίνει, ενώ οι τέσσερις εποχές, μέσω της κυκλικότητας και της επαναληπτικότητας τους, αποκαλύπτουν καθολικά την ενοχλητική κενότητα και στασιμότητα του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω τη μαεστρική επιτραπέζια σκηνή της Σύναξης που (σκηνικά) μας παραπέμπει στο Alice In Wοnderland. Αλλά ας επιστρέψουμε στο σύμπαν της ταινίας, ενα κόσμο καταδικασμένο σε μια μπρουτάλ διάσταση που γυρίζει συστηματικά την πλάτη του στα σημαντικότερα που τον περιστοιχίζουν. Όπου η ομορφιά της ζωής είναι θαμμένη κάτω από τις ανθρώπινες αδυναμίες και συνήθειες. Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ηχητικά οι Τέσσερις Εποχές του Μότσαρτ γαργαλούν μεθυστικά την ατμόσφαιρα.
Και όμως, οι μαγικές εικόνες βρίσκονται εκεί, ανάμεσα μας. Δοσμένες μέσα από αψεγάδιαστα πλάνα λυρικής ποίησης. Και όμως εμείς τις προσπερνάμε ανέπαφα. Ακόμα και τις στιγμές που σκοντάφτουμε πάνω τους, φροντίζουμε να γυρνάμε επιδεικτικά την πλάτη. Όπως και οι σειρήνες του έρωτα βρίσκονται εκκωφαντικά ανάμεσα μας. Προσδοκώντας, άλλοτε με επιθετικότητα και άλλοτε με μια άγρια τρυφερότητα, για την ανταπόκρισή μας. Πόλεμος και έρωτας μαζί!
Όμως ακόμα και τότε, που κανείς δεν θα την περιμένει, η Άνοιξη θα 'ρθει... Μέσα απ' τον ολάνθιστο κήπο του Παραδείσου, με του ήλιου το άπλετο φως θα στεφανωθεί και του έρωτα τις ανταύγειες θα αφήσει παιχνιδίστικα να ανεμίζουν στον αέρα. Γιατί το θολό ποτάμι της ζωής το υπερβαίνει τελικά μόνο αυτός που ονειρεύεται. Όνειρο = έρωτας για τη ζωή στην ολότητα της. Ονειροπόλος δεν είναι αυτός που ψάχνει μια πόρτα φυγής απ' την πραγματικότητα. Ονειροπόλος είναι αυτός που δεν εγκαταλείπει ποτέ το Αληθινό πεδίο μάχης...
Βαθμολογία: 8,5/10
Vivaldi
ReplyDelete