Thursday, March 05, 2009

Slumdog Millionaire


Σκηνοθεσία: Danny Boyle
Παραγωγής: UK / 2008
Διάρκεια: 120'





Ποτέ δεν έτεινα να θεωρήσω τον εαυτό μου αντιδραστικό. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, που θα εναντιωθώ στην πρόωρη και "παράξενη" (στα δικά μου μάτια) ενθρόνιση του Slumdog Millionaire, τείνω να θεωρώ τις κριτικές (και μη κριτικές) διθυραμβολογίες ως την εκτύφλωση της ακόμα νωπής Oscarικής χρυσόσκονης.


Ας πιάσουμε εν συντομία το θέμα. Η αφήγηση μοιράζεται σε δύο χρόνους, την παροντική και την παρελθοντική. Στην παροντική αφήγηση, ο Jamal K. Malik (Dev Patel), μπουφετζής στο επάγγελμα, διαγωνίζεται στο γνωστό σε όλους μας "Ποιος Θέλει να Γίνει Εκατομμυριούχος;" και πηγαίνοντας τα περίφημα σκορπάει από τη μία ανησυχία στην παραγωγή και από την άλλη χαρά στον εξαθλιωμένο πληθυσμό της Ινδίας που ταυτίζεται μαζί του. Για την παρελθοντική αφήγηση (στην οποία κορυφώνεται και η δραματουργία) ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται την βιωματική υφή της γνώσης, και με αφορμή κάθε ερώτηση που καλείται να απαντήσει ο νεαρός πρωταγωνιστής, μας αποκαλύπτει (με flash back) το κομμάτι της ζωής που συνδέεται με την ενδεχόμενη απάντηση. Αποκαλύπτεται έτσι σιγά σιγά το τραυματικό παρελθόν του πρωταγωνιστή, που όντας ορφανό φτωχόπαιδο στις γειτονιές της Ινδίας, βιώνει μια πολύπαθη ενηλικίωση. Σε αυτό το παρελθόν ξεχωρίζει η έκρυθμη σχέση με τον αδερφό του, η σημαδιακή και αιώνια αγάπη για την πανέμορφη Latika και οι πολυάριθμες περιπέτειες στο παιχνίδι της επιβίωσης.


Είναι γεγονός πως (σχεδόν) σε κάθε ταινία ο θεατής ταυτίζεται με ένα μόνο κεντρικό πρόσωπο, το οποίο προκαλεί τις περισσότερες συναισθηματικές κορυφώσεις. Ωστόσο κατά πόσο αυτοί οι δεσμοί είναι ισχυροί και ακράδαντοι, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους περιμετρικούς παράγοντες (β', γ' ρόλοι, ιστορικό περιβάλλον κλπ) που αποτελούν και τους πυλώνες που θεμελιώνουν το σύμπαν της ταινίας. Έτσι, πολλές φορές ένα καλό κριτήριο εξέτασης της "τιμιότητας" των προθέσεων του δημιουργού είναι η εξέταση της αλήθειας/αληθοφάνειας αυτών των παραγόντων. Στο Slumdog Millionaire θα μπορούσαμε να κατηγοριοποιήσουμε τα β' πρόσωπα (μόνο με αυτά θα ασχοληθώ παρά το γεγονός ότι και το ιστορικό πλαίσιο είναι εξίσου αβανταδόρικα διατυπωμένο) σε δυο κατηγορίες: α) παροντικής αφήγησης, β) παρελθοντικής αφήγησης. Στην παροντική αφήγηση βλέπουμε κυρίως έναν τηλεπαρουσιαστή καρικατούρα. Καμία ρεαλιστική απόχρωση. Η προσωποποίηση των μοχθηρών ηρώων σε εκείνα τα παλιά παραμύθια με βασιλιάδες και πρίγκιπες. Ακόμα, οι σύγχρονοι γκάνγκστερ δεν είναι παρά επιδερμικοί εκφραστές ταινιών γκανγκστερικής κατανάλωσης. Τέλος, ούτε στους ρόλους των αστυνόμων θα βρούμε κάποιο βάθος. Στην παρελθοντική αφήγηση τώρα ξεχωρίζουν οι συμμορίτες που εκμεταλλεύονται τα παιδιά προς όφελος τους. Και σε αυτή την αποτύπωση δε λείπει ούτε το καρτουνίστικο στοιχείο, ούτε η υπερβάλλουσα διάθεση αποπλάνησης του θεατή.


Παρακολουθώντας το Slumdog Millionaire συνειρμικά μου ανέσυρε απ' τη μνήμη δύο συγκεκριμένες ταινίες και μια συγκεκριμένη κατηγορία τηλε-ταινιών. Θα ξεκινήσω με την "Πόλη Του Θεού". Μόλις έπεσαν οι τίτλοι αρχής, υπέρμετρες προσδοκίες γεννήθηκαν, πως στις ταχύτατες τοπικές σκηνές κοινωνικοϊστορικού ενδιαφέροντος θα αποτυπωνόταν ένα ακριβές μωσαϊκό της Ινδίας. Ή τουλάχιστον ένα υπεύθυνο τέτοιο. Η συνέχεια όμως με διέψευσε κατηγορηματικά. Γιατί το Slumdog Millionaire απέχει κατά πολύ από τις ταινίες εκείνες που με διάχυτη καλλιτεχνική ευαισθησία (η οποία ταυτολογικά συνεπάγεται κοινωνική, πολιτική και ανθρωπιστική ευαισθησία) αγκαλιάζουν τα βαρυσήμαντα τραύματα και την αλήθεια του θέματος που πραγματεύονται. Αντιθέτως, θα ήταν πιο εύστοχο (στο ρεύμα του ακμάζοντα καπιταλισμού) να παρομοιάσουμε το Slumdog με μια κολοσσιαία πολυεθνική που ψάχνει εναγωνίως αποδοτικά φτηνά χέρια. Αυτά τα φτηνά χέρια φέρεται να βρίσκει στο Ινδικό τοπίο, το οποίο θα εκμεταλλευτεί και θα το ξεζουμίσει με βέβηλο τρόπο, με μοναδικό σκοπό να στοιβάξει με φαία και κατασκευασμένη ένταση τα καλόπιστα μάτια του θεατή. Του θεατή που ούτως ή άλλως αποσταίνει παρασάγγης από τα γεγονότα και αρέσκεται στην αποπλάνηση.


Έπειτα, o Danny Boyle με στυλιζαρισμένη οπτική πασχίζει, όχι για πρώτη φορά, να αποδείξει μια κάποια σκηνοθετική μεγαλοφυΐα. Κάτι που μου φέρνει στο νου το "Requiem For A Dream". Μόνο που εκεί, ο Darren Aronofsky κατάφερε σε πολύ μεγάλο βαθμό να εναρμονίσει και να προσαρμόσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες στον πυρήνα του σεναρίου του, στο κέντρο του ανθρώπινου δράματος! Αντίθετα ο Danny Boyle, δίχως φραγμούς, μοιάζει να καταχράζεται κάθε πτυχή της ταινίας του με αυτοσκοπό την προσωπική ανάδειξη. Εκ πρώτης άποψης επιτυγχάνει ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα! Πλάγιες λήψεις, ταχύτατο μοντάζ, κίνηση στη μηχανή λήψης, οι λάμπες του φωτογράφου (Anthony Dod Mantle) με πατημένα τα γκάζια, είναι στοιχεία που μαγνητίζουν. Σε αυτά οφείλουμε να αναφέρουμε προσθετικά και ορισμένες σκηνές που αυτόνομα ενέχουν μια ηχηρή ποιητική χροιά. Όπως για παράδειγμα οι σκηνές αναμονής στο τραίνο. Ωστόσο σε μια βαθύτερη ανάλυση, σημασιολογικά το Slumdog Millionaire είναι στείρο, εγκλωβισμένο στους σκηνοθετικούς παροξυσμούς του αφέντη του.


Τέλος, δε θα μπορούσα να παραλείψω να αναφέρω τις ομοιότητες του Slumdog με τις πασπαλισμένες με σιρόπι μεσημεριανές τηλεταινίες. Και μάλιστα με έναν κρυφό, ύπουλο και καμουφλαρισμένο τρόπο. Ενώ αυτή η οπτική έρχεται να "εμπλουτιστεί" από τις νέες τάσεις της pop art, όπου η video clip τεχνική έχει αφομοιωθεί πλήρως.

Νομίζω πως είναι δεδομένη η θέρμη με την οποία το κοινό θα υποδεχτεί αυτή την ταινία. Αλλά τελικά ίσως δεν πρόκειται παρά για μια οφθαλμαπάτη. Ως συνέχεια (ή και επαλήθευση) των αυταπατημένων ζωών μας, στην καρδιά του καπιταλιστικού οικοδομήματος των καιρών μας! Καθότι αυτό που θα παρακολουθήσουμε δεν είναι παρά μια feel-good αγιοποίηση του χρηματολάγνου ονείρου και των επακόλουθων του.


Βαθμολογία: 4,5/10



34 comments:

  1. Ρε kioy πολύ αυστηρός είσαι!!! Οσκαρ πήρε η ταινία, γιατί μόνο 4/10...Αξίζει τουλάχιστον να τη δω???Πολύ αυτστηρός μωρε αδερφάκι μου, και οι άλλες που βλέπω όλο 3 και 4 βάζεις!!!!

    ReplyDelete
  2. @Καλησπέρα Παναγιώτη.
    Το ξέρω (υποψιάζομαι) πως μιλάς μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά θα προσπαθήσω να τοποθετηθώ. Η βαθμολογία είθισται να μπαίνει σε μια κριτική ως ένα υπερσυνοπτικό σχόλιο. Ωστόσο, από μόνη της είναι εξαιρετικά μονοδιάστατη για να καλύψει το εύρος του όποιου κειμένου. Και το να στεκόμαστε αυστηρά σε αυτή είναι μάλλον ριψοκίνδυνο και αβάσιμο! (Εννοείται πως δεν αποτρέπω κανέναν απ' το να βλέπει οποιαδήποτε ταινία, άλλωστε η εμπειρία είναι εξίσου σημαντική από αυτά που μας αρέσουν όσο και από αυτά που δε μας αρέσουν, το νόημα είναι στο να "ταξιδέψουμε" μέσα από το οποιοδήποτε έργο)

    Όσο για την αυστηρότητα, και αν την κατέχω μάλλον δε μμπορώ να σου απαντήσω! :) Εκτός αν μου αποσαφηνίσεις τα όρια αυτής, το σημείο αρχής της και αυτό του τερματισμού της... Γενικά νομίζω πως η απόδωση επιθέτων-ταμπέλων(αυστηρός, ελαστικός, κουλτουριάρης, mainstreamάκιας κλπ κλπ) δίνονται αποκλειστικά για τη δική μας ευκολια, λειτουργώντας τερματικά ως προς τη βαθύτερη εξερευνητική ματιά που οφείλουμε στα πράγματα! Άλλωστε αν το καλοσκεφτείς, οι λέξεις δεν είναι παρά (παν)ανθρώπινες συμβάσεις!

    Τεσπα, μετά από αυτό το παραλλήρημα δέχομαι απλόχερα ντομάτες...!!! :)

    ReplyDelete
  3. Πράγματι αστειευόμουν...Απλά κρίνω από τα τρέιλερ πολλές φορές και τα βραβεία για να δω πώς κρίνουν μια ταινία οι άλλοι κι αν είναι καλή!!! Με άλλα λόγια αναρωτιέμαι κατα πόσο μια ταινία μπορείς να την κρίνεις σε όλα της τα επίπεδα...σενάριο, σκηνοθεσία,ερμηνεία, μουσική κλτ. χωρίς να έχεις τουλάχιστον μία ταινία οδηγό στο μυαλό σου σαν μέτρο σύγκρισης!!!Τουλάχιστον εγώ (καλώς ή κακώς) αυτό κάνω... Προς θεού δε σε κρίνω για την κριτική σου. Άλλωστε λένε οτι καλή κριτική ίσον άχρηστη κριτική!!! Αρα καλά κάνεις και είσαι χασάπης!!! Απλά ρωτάω να δω αν πρέπει να τη δω, γιατί κατα τη γνώμη μου μία ταινία με 4/10 δεν με μαγεύει όσο μία που είναι πραγματική επιτυχία, όχι απαραίτητα αντικειμενικά βέβαια!!!ΟΚ μετράει το ταξίδι και η περιπλάνηση αλλά επείγομαι για μια ταινία που θα με ταξιδέψει...Αν απλά είναι μόνο 4/10 θα τη δω από περιέργεια γιατί πήρε όσκαρ!!! Αλήθεια δεν επηρεάζομαι τόσο πολύ από βαθμολογίες και δεν τις θεοποιώ... Δεν τις κοιτάω κάν οι αλήθεια είναι...Και πραγματικά δεν μου αρέσει να βάζω ταμπέλες στους άλλους...ειδικά σε θέματα κινηματογράφου!!!Ότι βλέπει κανείς καλό είναι!!!...Καλό το παραλήρημα...χαχαχαχα!!!! Οκ τελευταία ερώτηση... Το ΣΚΛΑΒΟΙ ΣΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥΣ λέει τπτ??? Με ενθουσιάζει το οτι παίζουν καλοί ηθοποιοί και πραγματεύεται την εποχή της αριστοκρατίας....


    ΚΑΛΟ το παραλήρημα το δικό σου...αλλά νομίζω σε νίκησα!!!! Ντομάτες κανείς???

    ReplyDelete
  4. einai h proti fora pou diavazo kritiki sou kai mporo na po pos eixa kairo na diavaso toso mesti kai emperistatomeni kritiki me sosti domi kai xrisi kinimatografikis glossas. diakrino omos kapoia monomeria os pros th skinothetiki ikanothta tou Boyle. kai sigoura diafono os pros to oti to stylizarisma pou einai stoixeio tou Boyle epireazei arnitika thn tainia h telos panton, o Boyle afise ton paroksysmo tou na epireasei thn tainia. pisteuo pos stoixeia megalofyias exei deiksei kai sto parelthon me thn kaluteri kat eme tainia tou, trainspotting, h akoma kai me to sunshine. alla to stoixeio tou peiramatismou einai afto pou aresei ston boyle kai afto ton othise sto slumdog opos eixe pei kai ston arronofsky se mia sunedeuksi tou pros afton. den pisteuo pos ksegelastike h esfale kaneis me to na thn anakyriksei eukola tainai ths xronias. kai h epityxia ths ofeiletai kat eme sto senario kai sto modaz kat eme kai ligotero sth skinothesia. kai pisteuo pos gia na einai mia tainia eksairetiki den xreiazetai na einai apokyhma megalofuias.

    ReplyDelete
  5. @Παναγιώτη
    Προφανώς ο καθένας βλέποντας μια ταινία(και όχι μόνο ταινία) έχει τα δικά του κριτήρια... Αν και θα ήταν βέλτιστο να απαλλαγούμε απ' τα αγιοπαίδια της νόησης μας(στερεότυπα) ώστε να εμβαθύνουμε στο εκπεμπόμενο μύνημα.

    Στα ίδια παίσια ο καθένας δίνει διαφορετικό βάρος σε κάθε πτυχή της ταινίας, αλλά ποτέ κατά τη γνώμη μου ένα film δεν είναι οι συνιστώσες που το απαρτίζουν(μουσική, ερμηνεία, σκηνοθεσία κλπ). Αλλά είναι το ενιαίο παραγώμενο σύστημα αυτών!

    Προσωπικά δε δίνω βάρος στα oscars ούτε στα trailer(δίνω κάποιο ενδιαφέρον, αλλά περιορισμένο, σε ορισμένους κριτικούς που μακροχρόνια τείνω να συμφωνώ, και σε δίαφορα φεστιβάλ τύπου Κάννες-Βερολίνο-Βενετία). Τα oscars, κατά τη γνώμη μου, προκύπτουν από ταινίες που συγκεντρώνουν την εύνοια της κριτικής. Πολλές φορές μάλιστα για παρπαπλευρούς λόγους. Ενώ έχουν και ένα συγκεκριμένο target group! Χωρίς ωστόσο σε καμία περίπτωση να απαξιώνω τις συγκεκριμένες ταινίες. Πχ το There Will Be Blood ήταν αριστούργημα! Ενώ τα trailer δεν είναι παρά ένα μέσω προώθησης των πωλήσεων του "προϊόντος". Σαφώς σου δίνει μια ιδέα. Προσωπικά θα σε προέτρεπα να δεις τη συγκεκριμένη ταινία. Ακόμα αν σου προξενήσει σημασιολογικά τις ίδιες εντυπώσεις με εμένα, θα βρεις σίγουρα στη γενναιόδωρη παραγωγή κάποιο ενδιαφέρον. Ενώ από την άλλη υπάρχει η περίπτωση να ανήκεις στη μεγάλη μερίδα του κοινού που δηλώνει απερίφραστο θαυμασμό.

    Τέλος, αποποιούμαι τη στόφα του Χασάπη! Αν παρατηρήσεις σε μάκρος τις βαθμολογίες μου, θα δεις πως δεν έχω τάση να θάβω τις ταινίες... Σέβομαι κάθε έργο, ακόμα και αυτό που φαντάζει το πιο ευτελές, και προσπαθώ απλά να μεταδώσω το σφυγμό του πάνω μου...

    Στους Σκλάβους προσωπικά δε βλέπω κα΄ποιο ενδιαφέρον. Βρήκα όλα τα τραύματα του ελληνικού κινηματογράφου στεγασμένα εκεί. Αλήθεια ποιους ηθοποιούς θεωρεία αξιόλογους; Γιατί πλην του προσφάτως αποθανώντα Παπαχρόνη, όλες οι άλλες ερμηνείες είναι τουλάχιστον ελλειπής!

    Την καληνύχτα μου! Περιμένω εντυπώσεις εφόσον το δεις!

    υγ. Με τα παραληρήματα μaς δώσαμε ζωή σε αυτό το post!

    ReplyDelete
  6. @Κώστα
    Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Για το Trainspotting συμφωνούμςε ως την καλύτερη ταινία του.

    Αλήθεια βρήκες το μοντάζ και το σενάριο ως τα σημαντικότερα στοιχεία της ταινίας. Το μοντάζ κατά μία άποψη είναι προέκταση της σκηνοθεσίας πάντως. Καθώς το πως παντρεύεις το υλικό σου, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό απ' το πως έχεις κινηματογραφήσει τις σκηνές σου. Το σενάριο κατά τη γνώμη μου ήταν το ασθενές σημείο. Εγκλωβισμενο σε feel-good αποχρώσεις που εκφυλίζουν το κοινωνικοπολιτικό, και όχι μόνο, περιεχόμενο(ακόμα και τα συναισθηματικά κομμάτια μοιάζουν πνιγμένα σε έναν ακμάζοντα μικροαστισμό). Κατά τη γνώμη μου, το αναφέρω άλλωστε, ο τρόπος που ξεδιπλώνεται η ταινία μου θυμίζει τα αντιουμανιστικά καπιταλιστικά γρανάζια των καιρών μας. Χωρίς την παραμικρή καλλιτεχνική ευαισθησία και με το βλέμμα στραμένο στο εισπρακτικό κέρδος.

    Εννοείται πως για να είναι μια ταινία εξαιρετική δε χσρειάζεται να είναι παράγωγο μεγαλοφυίας(αν και έχει σημασία το τι ορίζουμε μεγαλοφυία). Κάθε άλλο... Άλλωστε ο κινηματογράφος, ίσως στις μινιμαλιστικές του οδούς, μας έχει δώσει τα μεγαλύτερα αριστουργήματα.

    Χαιρετώ! :)

    ReplyDelete
  7. ksereis kati, ta katalavaino afta pou les gia to feel good senario, ta klise th videoclip skinothesia ktl alla yparxoun merikes tainies me entelos klise dialogous pou apogionontai eksaitias tou ypoloipou sunolou. o boyle einai sto kalitero perivallon gia na sthriksei ena toso profanes oumanistiko senario, exei vrei apoluta authentikous hthopoius kai kinimatografei me megalomania th vromiki Vomvai. gia mena den einai pagida h authediki aksia ths tainia.. einai h poreia enos slumdog pros to pepromeno tou. kseroume apo thn arxi ti tha ginei kaiomos to telos to giortazoume. kai afti h celebration aisthitiki apo thn arxi ths tainias mas kanei koinonous ths thelisis kai ths anagis gia eksileosi afton ton paidion. kai oson afora tous klise dialogous vlepe thn apotheosi ton kritikon gia to brockeback pou omos tou dothike mia alli diastasi logo ths skinothesias ang lee. mou aresei aftos o skinothetis k an den mou arese h hmoun adiaforos tha hmoun perissotero konta sthn kritiki sou. to senario mou arese gi afto mou arese k h tainia. xoris afto to senario afto tha htan kati allo. kai o boyle einai epidiksiomanis alla kai talantouxos kai aftos einai enas kalos sundiasmos polles fores, vl tarantino, aronofsky.polles pisteuo fores kanoume to lathos na spame ena ergo texnis se polla epeimerous kommatia kai na xanoume thn omorfia ths olothtas tou. thelo na pisteuo pos kati paromoio sunevi me to slumdog kai polloi kritikoi epesan ekso. alla oson afora emena htan ena euxaristo kai therapeutiko taksidi kati pou polles tainies thysiazoun sto vomo ths kallitexnikis artiothtas. o kinimatografos den exei oria opos kai h texni para mono gnorismata. kai o kinimatografos tou Boyle einai mia texnh pou aksizei na afieroneis to xrono sou tis skepseis sou kai ta oneira sou.
    parauta, opos proeipa, kali h kritiki sou..

    ReplyDelete
  8. Έχεις δίκιο...Αν απενοχοποιηθούμε και απαλλαχτούμε τελείως από τα στερεότυπα και τις κολλημμένες απόψεις που μας περικλύουν,πιστεύω πως ίσως αρχίσουμε να κατανοούμε καλύτερα τα νοήματα που προσπαθούν να περάσουν οι δημιουργοί των ταινιών... Οκ κι εγώ δεν επηρεάζομαι και τόσο από ένα τρέιλερ, απλά πιστεύω οτι αυτό είναι το πρώτο ερέθισμα με το οποίο ο θεατής έρχεται σε επαφή με την ταινία...ουσιαστικά τον παροτρύνει να τη δει...ΘΕΜΑ ΠΡΟΒΟΛΗΣ!!!Άρα λογικό είναι να σχηματίζει κανείς μία άποψη χ από αυτό, χωρίς να σημαίνει οτι απαραίτητα θα κολλήσει σε αυτή την άποψη και μετά την ταινία...

    Όσο για το Σκλάβοι στα δεσμά τους, θεωρώ οτι παίζουν ταλαντούχοι ηθοποιοί, αν και δεν τους έχω παρακολουθήσει εκτενέστερα στη συγκεκριμένη ή σε άλλη ταινία...πλην του Λούλη!!! Ψήνομαι βέβαια να το δω, λόγω της εποχής που πραγμαατεύεται!!!Τώρα τα συμπεράσματα που θα βγάλω για το σύνολο της ταινίας...θα δείξει η νεκροψία αργότερα!!!

    Έχω περιέργεια να καταλάβω πώς πρέπει να ψάχνεις για να κατανοήσεις το νόημα μιάς ταινίας...πώς να αναλύεις τα εκφραστικά μέσα με τρόπο τέτοιο ωστε να αντιληφθείς απόλυτα το τι θέλει να περάσει...Δεν ξέρω, με έχει απασχολήσει καιρό αυτό...Κι από την άλλη πώς μπορείς να περάσεις το δικό σου νόημα μέσα από μια ταινία...Σίγουρα θα δω το there will be blood για να σου πώ μετά τι κατάλαβα, μήπως κι έχουμε καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα!!!!

    Σίγουρα ο κινηματογράφος είναι περισσότερα πράγματα από τα Όσκαρ και τα μπλόκμπάστερ,(όχι οτι κι αυτά δεν έχουν τη γλύκα τους) ...ή του στυλ βλέπω ταινία για να περάσω καλά το Σαββατοκύριακο... Αλλά δεν νομίζω οτι έχω καταλάβει απόλυτα το τι είναι...!!!!!


    Τα λέμε...Εις το επανειδείν...

    Με τα παραληρήματα...έπεται και συνέχεια!!!!!!

    ReplyDelete
  9. @Kostas
    Ναι νομίζω οι διαφωνίες μας είναι θέμα οπτικής... Πολύ ωραίο το σχόλιο που παραθέτεις, γιατί αφουγκράζομαι πως έχει πολύ από εσένα...

    Μόνο θέλω να σταθώ λίγο στο θέμα της αρεσκείας. Χωρ'ις απαραίτητα να εκφράζομαι ως προς τη "σχέση" σου με τον Boyle. Κάποια πράγματα μας αρέσουν στο σινεμά, αλλά δε νομίζω πως αυτά οφείλουν να γίνονται οι σημαδούρες της νόησης μας. Η αρεσκεία μας, οφείλει ως προς την ρευστότητα του ίδιου μας του εαυτού, να καθορίζεται δυναμικά. Κάτι σαν να περνάει από περιοδικούς ελέγχους συμβατότητας με τις βαθύτερες διαστάσεις του "είναι" μας.

    Αναφέρω το ακραίο παράδειγμα, πόσα πράγματα στον κινηματογράφο αγαπούσαμε ως (πολύ) παιδιά, και πόσα από αυτά έχουν διατηρήσει αναλοίωτη την ίδια τους ταυτότηταστο σύστημα της νόησης μας;



    @Παναγιώτης
    Να δεις λοιπόν όλες τις τανίες που αναφέρεις, και να επανέλθεις για διεξοδικότερη συζήτηση...

    Τώρα ως προς τα ερωτήματα σου... Δε νομίζω πως υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος στο πως αναλύεις μια ταινία. Για να αντιλαμβάνεσαι περισσότερα, απλά χρειάζεται μια εξοικίωση με το μέσο και τη γλώσσα του. Από εκεί και πέρα, ο δημιουργο΄ς εκθέτεις τους προβληματισμούς του μέσω μιας ταινίας. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θέλει να περάσει κάποιο συγκεκριμένο νόημα. Αυτό θα ήταν μια "προπαγάνδα". Η ταινία όταν "δημοσιοποιείται" με οποιοδήποτε τρόπο, παύει σημασιολογικά να είναι κτήμα του δημιουργού. Αλλά πλέον διαμορφώνεται ως το παραγώμενο των συνιστώσων του εκτιθέμενου σε αυτή κοινού. Όλοι μπορεί να βλέπουμε την ίδια ταινία, όμως οι μεταξύ μας διαφορετικότητες, είναι αυτές που συνηγορούν σε ισάριθμες διαφορετικές (παρ)ερμηνείες. Και βάση αυτών προκύπτει ένας ουσιαστικότερος διάλογος, ο οποίος μπορεί να προωθήσει περεταίρω τους προβληματισμούς του καθένα. Αυτό το ρόλο νομίζω πως θα έπρεπε να επωμίζεται η κριτική. ¨οχι ως θεσμός κλπ, αλλά ωςσυμμετοχή των θεατών στα πλαίσια ενός βαθύτερου και ουσιαστικού διάλογου. Πάντα με αφορμή την ταινία...

    Αυτό που θέλω να πω είναι, ότι οποιαδήποτε λέξη δε σημαίνει το άθροισμα των συμβόλων(γραμμάτων) της. Γιατί κάθε λέξη, (είτε απ' τις υπαρκτές είτε απ' τις ανύπαρκτες) δεν είναι παρά μια επικοινωνιακή σύμβαση. Αυτό που δίνει νόημα στη λέξη, είναι η νόηση μας(πολλές φορές υποσυνείδητη) πάνω σε αυτή. Τό ίδιο συμβαίνει και σε μια ταινία. Η οποία δε διαφέρει πολύ από ένα λογοτεχνικό κείμενο, που αντί να αποτελείται από λέξεις, απαρτίζεται από εικόνες.

    Τώρα να δώσω και έναν από τους αγαπημένους ορισμούς που έχω διαβάσει για τον κινηματογράφο. Ο Jean Cocteau έλεγε:"Το προνόμιο του κινηματογράφου είναι ότι δίνει τη δυνατότητα σε έναν μεγάλο αριθμό ατόμων να ονειρεύονται μαζί το ίδιο όνειρο, και ότι μας δείχνει εκτός των άλλων, με την ακρίβεια του ρεαλισμού, τα φαντάσματα του εξωπραγματικού".

    ReplyDelete
  10. Για να σου εκμυστηρευτώ κάτι, η πρώτη μου απόπειρα με το ποιοτικό ασπρόμαυρο σινεμά ήταν η 'Πηγή των Παρθένων'' του Μπέργκμαν εκεί στις αρχές του γυμνασίου, για να καταλάβω τέλος πάντων πως εννοούσαν το ''αριστούργημα'' όλοι αυτοί οι κουλτουριάρηδες για μια ταινία που δεν είχε καν χρώμα! Και μπορώ να σου πώ ότι μου αρέσει το ίδιο με σήμερα όπως και οι περισσότερες αγαπημένες μου ταινίες τότε παραμένουν αγαπημένες και τώρα. Μπορεί μικρότεροι να μην είχαμε γνώσεις είχαμε όμως ισχυρό ένστικτο και αστείρευτη φαντασία που μας βύθιζε αυτόματα σε οπιδήποτε γνήσια μυθοπλασία. Μου αρέσει να θυμάμαι αυτές της εποχές και κυρίως το παιδι- κριτικό που έχω μέσα μου, και που δεν θα απέρριπτε τον κόπο και τον μόχθο για την τέχνη ορισμένων σκηνοθετών. Επειδή δεν έχω σκηνοθετήσει ποτέ δικό μου πράγμα, τείνω να είμαι επιφυλακτικός με τις δουλειές των άλλων και συνήθως επιοικής. Μόνο ο Μιχαήλ Άγγελος είχε τα κότσια να πει '' Κάνω τέχνη δημιουργώντας και όχι ψάχνοντας να βρω λάθη'' , και δεν διαθέτω ούτε τα κότσια ούτε τη νοημοσύνη του. Αγαπώ όμως μια τέχνη που επιδέχεται κατ' εμέ περισσότερο μόχθο παρά ταλέντο. Και αν όλοι κάναμε έστω και μια μικρού μήκους ίσως να είμασταν πιο επιοικής στις δουλειές άλλων. Δεν αναφέρομαι σε σένα αγαπητέ kioy, παρά σε μένα. Στην ελληνική κριτική ξεχειλίζει ο κομπλεξισμός και εν μέρη τουλάχιστον αυτό εξηγεί γιατι παράγουμε σχεδόν τίποτα σε σινεμά. Πέρα απ' όλα τα άλλα που φταίνε, οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να περιμένουν και να κατηγορούν μόνο το κράτος και το ΕΚΚ παρά να αφήσουν τα αλληλομαχαιρώματα και να στρώσουν τον κώλο τους κάτω και να γράψουν κανένα σενάριο της προκοπής! Ξέφυγα, το ξέρω, όμως καθώς ήμουν στο imdb είδα ότι βγαίνει την άλλη βδομάδα στην Αμερική, μια ταινία του δικού μας, Ντένη Ηλιάδη(Hardcore), ένα θρίλερ ονόματι ''The last House on the Left'' , σε παραγωγή Wes Craven. Θα μου πεις ''αμερικανικό θριλεράκι'' , αλλά πάλι.. Hollywood! Μπράβο στο παιδι!

    ReplyDelete
  11. Κι εγώ προσπαθώ συνεχώς να "φροντίζω" το σινεφίλ παιδί που κρύβω μέσα μου! Κώστα, συμφωνώ απόλυτα με όσα λες για μόχθο και ταλέντο! Για τον Ηλιάδη, τσέκαρε το σχόλιο μου στο post
    Screening 19/1/09
    Τα τελευταία χρόνια δουλεύει μόνιμα στη Νότιο Αφρική σε πολλές χολυγουντιανές ταινίες που γυρίζονται εκεί και σε διάφορα πόστα (βοηθός παραγωγής, βοηθός σκηνοθέτη κλπ)). Το "LHOTL" βγαίνει αυτή την Παρακευή στις ΗΠΑ και φυσικά εύχομαι να σκίσει!

    ReplyDelete
  12. Οκ...την επόμενη φορά που θα σου γράψω θα έχω δει τις ταινίες!!!!

    Τα ξαναλέμε!!!!

    ReplyDelete
  13. @Κώστας
    Σίγουρα θα ήταν όμορφο να μπορούσαμε όλοι να κάνουμε μια κινηματογραφική απόπειρα. ίσως και να μπορούμε, πιο πολύ στη θέληση μας εξαρτάται...

    Βέβαια ακόμα και τότε, η διαδικασία αυτή δε θα είχε καμία σχέση με τον τρόπο που δημιουργούνται οι "κανονικές" ταινίες. Άλλωστε στο σύγχρονο cinema, δυστυχώς, ο ρόλος του σκηνοθέτη διαρκώς υποβιβάζεται... Πάντως θα ήταν πολύ θετικό για όλους τους κινηματογραφόφιλους να έχουν τη δυνατότητα να βρεθούν ενεργά στη διαδικασία κάποιου γυρίσματος. Αν μη τι άλλο είναι κάτι που εμπλουτίζει την αντίληψη μας για την κινηματογραφική διαδιακασία.

    Στο άλλο θέμα τώρα, και εγώ πήγαινα πρώτη Λυκείου όταν είδα το Persona και ομολογώ πως έμεινα μ****ας! Και σήμερα μου αρέσει το ίδιο, αλλά με άλλο τρόπο. Όπως και στη ζωή, η κάθε ζώσα εμπειρία συντελεί στην επιμήκυνση της διαδρομής στο επόμενο ταξίδι, έτσι νομίζω είναι και στο σινεμά. Ένα αριστούργημα ο θεατής το βιώνει καθαρτικά ως ενδότερο τραύμα, και ίσως είναι μια μοναδική αφορμή-εμπειρία ενδοσκοπησης-αυτοπαρατήρησης. Καθώς, με κάποιο μεταφυσικό τρόπο, είναι σαν να ενώνεσαι με την ψυχολογική κατάσταση που ώθησε τον δημιουργό στην εκπόνηση του έργου του...

    ReplyDelete
  14. Καλή ιδέα η ταινία, και θα την κάνουμε κάποια στιγμή, αφού αποκτήσουμε τον εξοπλισμό, ένα καλό σενάριο βέβαια, μάθουμε πως να γράφουμε ένα καλό σενάριο, πείσουμε το ΕΚΚ να μας δωσει 1000 γιούρο για να πίνουμε καμιά πορτοκαλάδα στη διάρκεια των γυρισμάτων, και μετά να οργανώσουμε μια ιδιωτική προβολή να την δούμε εμείς και άλλοι 5(το πολύ) φίλοι μας. Αλλά τώρα που το γράφω σαν να μ' αρέσει η ιδέα. Α, και μην ξεχάσω, να τελειώσουμε και την ΑΣΟΕΕ πρώτα(πάλι μου διέφυγε..). Η τέχνη βέβαια όπως πολύ ωραία λες, προκαλεί όλες αυτές τις μεταβολές στο εσωτερικό του ανθρώπου, αλλά το προτέρημα του κινηματογράφου, κάτι που δεν εκμεταλλεύονται πλήρως αυτοί που εμένουν στη θέση τέχνη για την τέχνη - βλ. Αγγελόπουλος, είναι ότι το cinema είναι διασκέδαση, είναι ψυχαγωγία, είναι θαυμασμός, είναι δέος- όχι το τμήμα, είναι καταστάσεις και πράγματα που δεν μπορούν θεατρικά, είναι το matrix που αρνείται να εγκαταλείψει ο άνθρωπος που αγαπάει την τέχνη- ο ονειροπόλος και με φαντασία άνθρωπος, αυτός που κοιτάει να αλλάξει το κόσμο παρά να προσαρμοστεί σ'αυτόν. Αυτός λοιπόν ο κινηματογράφος, που έχει ''τόσο πολύ πλάκα'' κατά τον Tarantino , δεν ελλείπει ουσίας, καθώς όλα τα παραπάνω είναι η ουσία. Η τέχνη είναι ένα περίεργο πράγμα, δεν μπαίνει σε καλούπια. Και είναι ότι πιο υποκειμενικό έχει δημιουργηθεί ποτέ,καθώς αφορά τον καθένα μας. Γι' αυτο και μεθαύριο που θα δω τους Watchmen ξέρω ήδη τι θα πουν οι κριτικοί, καθώς διαβάζω τι λέει ο κόσμος. Αυτό όμως που θεωρώ εγώ πρωτοπορεία (όπως με τους ''300''), άλλοι το θεωρούν στυλιζάρισμα και βιντεοκλίπ. Αλλά στην τέχνη, η ομοφωνεία δεν θα υπάρξει ποτέ, και αυτό είναι άλλωστε μέρος της μαγείας της..

    ReplyDelete
  15. Σε ευχαριστώ πολύ καλέ μου φίλε που την έγραψες την κριτική σου και αισθάνθηκα κανονικός άνθρωπος ξανά, γιατί βγαίνοντας από την αίθουσα του κινηματογράφου χθες ένιωσα σαν εξωγήινος! Ούτε το θυμικό μου κίνησε, ούτε το μάτι μου χάρηκε - με εξαίρεση τα πρώτα λεπτά, στα οποία πράγματι δημιουργούνται προσδοκίες-, ούτε το μυαλό μου πήγε παρακάτω.
    Να τη δείτε; Βεβαίως σε dvd, ίσα για να πάρουμε μια ιδέα για το πού πάνε τα βραβεία, ευτυχώς όχι πάντα...

    ReplyDelete
  16. @Τζίντζερ Μπου
    Να είσαι καλά!
    Χαίρομαι ομοίως που οι απόψεις μας συγγενεύουν. Και αν ένα κείμενο μου σε έκανε να αισθανθείς πιο "γηινή". Η αλήθεια είναι ότι η ταινία έχει πάρει πολύ μεγάλες διαστάσεις. Η γνώμη μου είναι ότι γενικά στο ευρύ κοινό αρέσουν ταινίες σαν το Slumdog(όχι ότι απαραίτητα είναι κακή ταινία). Μόνο που τα βραβεία έδωσαν την ευκαιρία στο απενεχοποιημένο πλέον κοινό να ζητογραυγάξει εντόνως!

    Έχεις δίκιο σε αυτό που λες με τα βραβεία. Ξέρεις, είναι λίγο σχετικό που πάνε. Εξαρτάται βέβαια για πια βραβεία μιλάμε(άλλο oscar, Cannes, Berlin, Sudance κλπ). Κάθε κριτική επιτροπή νομίζω πρωτίστως επιθυμεί να "ικανοποιήσει" το target group στο οποίο απευθύνεται και έπειτα σημαντικό ρόλο παίζει και το παρασκηνιακό κομμάτι. Π.χ αν έχουν χρωστούμενα σε κάποιον, αν η χρονιά "τραβάει" μια Hopefull ταινία κλπ κλπ.

    Την καλημέρα μου!

    ReplyDelete
  17. Επειδή διαβάζω πολλές κριτικές, και βαρέθηκα να ακούω πόσο μέτρια είναι η ταινία κυρίως από την εγχώρια κριτική όπως και από φίλους που δεν έχουν και την καλύτερη σχέση με τον κινηματογράφο, θυμήθηκα να κοιτάξω την κριτική ενός από τους αγαπημένους μου κριτικούς, του Roger Ebert, της οποίας το link παραθέτω παρακάτω:
    http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/20081111/REVIEWS/811110297/1023
    Θα κάνω προσωπικό σχόλιο στην κριτική σου Kioy, σαν μέλος του πανεπιστημίου που ''εκπροσωπείται'' κινηματογραφικά από το Aueb Film Club, με απόλυτα φιλική διάθεση, και με σεβασμό στο υψηλό επίπεδο γνώσεων και παιδείας που έχω διαπιστώσει σε σένα: Γράφεις καλύτερα και από τους κριτικούς του περιοδικού σινεμά. Είναι κάτι που θεωρείται άνετα κοπλιμέντο αλλά το αναφέρω κυρίως σαν παράπονο, καθότι είσαι μικρότερος από μένα, δηλαδή πολύ νέος, και δίνεις πολύ περισσότερη βάση στο που στέκεται μια ταινία αξιολογικά σε σχέση με το είδος της, παρά στην δυναμική του θέματος της και τη διαφορετικότητα της εκάστοτε οπτικής του κάθε σκηνοθέτη. Το παραθέτω σαν διαπίστωση και σαν κάτι που με απασχόλησε στο διάλογό μας, καθώς υποψιάζομαι πως είσαι αρκετά ανοιχτόμυαλο άτομο, που επιδέχεται τέτοιου είδους παρατηρήσεις. Θα ήθελα και ένα σχόλιο για τους Watchmen, αν τους είδες.

    ReplyDelete
  18. Κώστα, για μια ακόμα φορά συμφωνώ απόλυτα με όσα λες για το σινεμά ως τέχνη και ψυχαγωγία (στο προτελευταίο σχόλιο σου)! Χαίρομαι πολύ που έχουμε κοινές απόψεις. Γιατί δεν περνάς να τα πούμε και από κοντά στη συνάντηση της Ομάδας αύριο μετά τις 5 στο Αντωνιάδου? αν φυσικά προλάβεις να δεις αυτό...

    Έχουν σχολιαστεί τόσα θέματα σ' αυτό το post, που για να τοποθετηθώ σε όλα (όπως θέλω!) θα μου πάρει ώρες :-D, τις οποίες δεν έχω αυτές τις μέρες. Επιφυλάσσομαι...
    Note: μιας και πλέον κάνουμε τόσα πολλά σχόλια (μπράβο μας! πάντα τέτοια!), ίσως πρέπει να βάλω comment widget στο sidebar του blog. Θα βολέψει όσους δεν έχουν κάνει subscribe στην ειδοποίηση για Post Comments (είναι κάτω κάτω στη σελίδα).

    ΥΓ1. Ο kioy δεν έχει τους "Watchmen" στο πρόγραμμα. Προσπαθώ να τον ψήσω να πάμε να το δούμε αύριο. Όσοι πιστοί (της Ομάδας ή μη) προσέλθετε...

    ΥΓ2. Ο Ebert έβαλε στο "LHOTL" 2,5/5! Και η ταινία πάει πολύ καλά στο box office! Θα γράψω κατι αύριο...

    ReplyDelete
  19. Καλησπέρα Κώστα,
    Κατ' αρχλας θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν γράφω ούτε ως κάποιος "γνώστης" του κινημαοτγράφου, και προσπαθώ να αποφεύγω τον ξερολαισμό που παρατηρώ συχνά γύρω μου. Δηλώνω πως γράφω μόνο ως θεατής, με ένα ζεύγος θνητών οφθαλμών, που έχει ανάγκη (περισσότερο για εμένα) να διοχετεύσει την ενέργεια που μου γεννάει κάποια ταινία. Σαν ένα εσώτερο καρδιογράφημα, στους σφυγμούς και στον πυρετό που εντρυφεί εντός μου κάθε δημιούργημα. Και δε σου κρύβω πως συνήθως αποτυγχάνω στο να εκφράσω αυτό που επιθυμώ.

    Μετά λοιπόν αυτόν τον μονόλογο θα τοποθετηθώ στο προσωπικό σου ερώτημα/διαπίστωση. Λες ότι: "δίνεις πολύ περισσότερη βάση στο που στέκεται μια ταινία αξιολογικά σε σχέση με το είδος της". Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό. Προσωπικά θεωρώ ως ο κινηματογράφος είναι Ένας. Χωρίς είδη, και κατηγορίες. Νομίζω τα είδη, τουλάχιστον με την αυστηρή ορολογία που προέκυψαν στο χρόνο, πέραν τς ιστοικής τους σημασίας, σήμερα δε χρησιμοποιούνται παρά για προσωπική χρήση. Στα πλαίσια της ευρύτερης μας τάσης να καλουπώνουμαι τα πάντα πίσω από λέξεις και ταμπέλες. Ίσως ωστόσο δεν αντιλαμβάνομαι επακριβώς αυτό που θες να πεις...

    Τώρα για το Slumdog θα το πω λίγο ωμά τι με πείραξε. Δεν είναι θέμα αισθητικής, δεν είναι θέμα θεματολογίας. Με πείραξε ότι ασχολείται με ένα πολύ σημαντικό θέμα. Του αναπτυσσόμενου κόσμου και συγκεκριμένα της Ινδίας. Δε διακρίνω την παραμικρή ευαισθησία(βέβαια αυτά είναι θέματα οπτικής), και με πειράζει ο τρόπος μεταχείρισης όλων αυτών για το φτιάξιμο της ταινίας. Με πείραξαν οι σκηνοθετικοί ακροβατισμοί γιατί δεν είδα κάποιο βαθύτερο νόημα σε όλους αυτούς. Όχι, δεν είναι θέμα φορμαλισμού. Για να καταλάβεις ένας απ' τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες είναι ο Kar Wai Wong. Όπου η φόρμα είναι το κατ' εξοχήν κύριο συστατικό. Με πείραξε η σεναριακή ευκολία. Και με πειράζει που ο θεατής βγαίνει με χαμόγελο απ' την αίθουσα, έχοντας δει μια ταινία που ακουμπάει στα πιο φριχτά χωρία των καιρών μας! Ανθρώπινη εκμετάλλευση κλπ...
    (Το σχόλιο είναι κάπως γρήγορα γραμμένο, απολογούμαι για αυτό)

    Σε ευχαριστώ για την εκτενή κουβέντα,
    Χαιρετώ φιλικά...

    ReplyDelete
  20. Υγ. Δεν απάντησα για το Watchmen.
    Λοιπόν, ως πλέον αρμόδιος να απαντήσω για τον εαυτό μου, η αλήεια είναι ότι δεν το έχω δει. Οι κινηματογραφικές προτεραιότητες της εβδομάδας το έχουν βγάλει εκτός του εβδομαδιαίου προγράμματος(όπως είπε και ο S_danny). Αλλά δεσμεύομαι σε περίπτωση που το δώ στο προσεχής μέλλον, είτε να ανεβάσω κείμενο είτε να σου πω την αποψή μου σε τούτο εδώ τον χώρο!

    ReplyDelete
  21. Καταρχήν αποδέχομαι την πρόταση του s_dany αλλά δυστυχώς όχι για σήμερα, αλλά στην επόμενη προβολή σας παιδιά θα περάσω να τα πούμε και από κοντά. Τώρα όσον αφορά εσένα Kioy, σου εξέφρασα ένα παράπονο που είναι περισσότερο ρητορικής φύσης παρά σαν κάτι λάθος που χρειάζεται αλλαγή. Όπως θα κατάλαβες είμαι λίγο ευθύς στις εκφράσεις μου και ίσως δεν φαίνεται ξεκάθαρα αυτό που θέλω να πω όταν μιλάω ''δυνατά και ελληνικά''. Αντιλαμβάνομαι πως η κριτική της τέχνης επιβάλλει το βερμπαλισμό αλλά τείνω να συγχέω κριτικούς που γράφουν τόσο ΄΄φτιασιδωμένα΄΄ με ευγενείς του 18ου αιώνα, που γράφουν με γραφίδα αντί σε πληκτρολόγιο! Ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι το χιούμορ μου και συνεχίζω διευκρινίζοντας, πως το σχόλιο μου αφορούσε κυρίως τη βαθμολογία σου και στα ''κολλήματά'' σου για το είδος της φόρμας, το feel good σενάριο ή για το πόσο έθιξε ή οχι ένα κοινωνικό θέμα. Τα γράφω πολύ χύμα τώρα και ξέρω πως θα διαφωνήσεις, αλλά όσον αφορά τις κριτικές σου- και όχι μόνο τις δικές σου, θα ήταν πολύ καλύτερες αν δεν υπήρχε η βαθμολογία στο τέλος. Μπορεί εσύ να δηλώνεις πως γράφεις σαν θεατής αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρεις πως είναι να αντιλαμβάνεσαι μια ταινία όπως ο μέσος θεατής, καθώς είσαι cinefil και σαν τέτοιος γράφεις. Αυτό σημαίνει ότι έχεις γνώσεις για τον κινηματογράφο, και όχι μόνο για ταινίες αυτές καθαυτές, αλλά και το πως δημιουργήθηκαν, ποιοί τις έκαναν, ποιά -ίσως- είναι τα ελλαττώματα τους κρινόμενες συνειδητά ή όσον αφορά τους σινεφίλ, ασυνείδητα με κορυφαίες του είδους. Αυτό όμως λίγο έως καθόλου ενδιαφέρει το μέσο θεατή. Γι' αυτό είμαι περισσότερο της άποψης πως η κριτική θα έπρεπε να εστιάζει περισσότερο στο κοινό της -εφόσον απευθύνεται σ'αυτό- και λιγότερο σε σπουδαστές σχολών κινηματογράφου. Θα πρέπει βέβαια να υποψιάζει τον θεατή αν όντως κάτι δεν πάει καλά, αλλά με όρους κατανοητούς και ευανάγνωτους και όχι με τη μέθοδο της αποτροπής -βαθμολογία. Η εστίαση θα πρέπει να αφορά περισσότερο το θέμα και τη δυναμική του παρά τα τεχνικά μέρη. Αυτή είναι η άποψή μου για την κριτική και κατά τη γνώμη μου δεν είναι τυχαίο που ο πιο γνωστός εν ελλάδι κριτικός κινηματογράφου είναι ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος. Καταφέρνει να εξηγεί μια ταινία στην δήθεν ΄΄χαζή΄΄ Μενεγάκη τόσο απλοικά ώστε να μην κάνει ούτε τη μέση νοικοκυρά να κάνει ζάπινγκ και κινεί την περιέργεια να δοκιμάσει κάποιος να πάει κινηματογράφο, να δει μια ταινία. Κι όλα αυτά με μια cool προσσέγγιση και ένα ακατέργαστο καθημερινό λόγο που όμως πετυχαίνει το στόχο του. Ξέρει πολύ περισσότερα κι όμως τα φιλτράρει πριν τα πει. Μ'αρέσει επίσης πολύ και ο γραπτός λόγος του Roger Ebert. Αυτή είναι η άποψή μου για την κριτική. Έχοντας αυτά περίπου κατά νου, έκανα σχόλιο στη δική σου κριτική. Χαίρομαι που κάποιος σινεφίλ με άποψη και ικανότητα στο λόγο γράφει τέτοιες κριτικές. Αλλά σου είπα σε τι δεν συμφωνώ. Τώρα στο Slumdog πάλι. Πιστεύω τελικά πως θα σου άρεσε η ταινία αν δεν διαφωνούσες με το σενάριο. Αν ήταν δημιούργημα κάποιου ινδού σκηνοθέτη, δεν τη είχε αναλάβει η Fox Searchlight, και παιζόταν σε δυο τρεις κινηματογράφους τις αθήνας χωρίς να είχες διαβάσει άλλες κριτικές, ίσως να είχες διαφορετική άποψη. Αλλά κάτι τέτοιο δεν θα γινόταν γιατι πρόκειται για μια πολυ καλή ταινία. Προσωπικά θεωρώ φετινές καλύτερες το Milk και το Revolutionary Road αλλά δεν είναι καθόλου κακό να δίνεις τα βραβεία σε μια πολύ καλή ταινία που αγαπάει και το κοινό σου. Δεν νομίζω πως το θέμα της ταινίας είναι το μεταβατικό στάδιο της παρακμής που χαρακτηρίζει μια αναπτυσσόμενη χώρα. Αυτό είναι απλά το θέατρο. Δεν είναι το θέμα της ο πόνος και η ανθρώπινη μιζέρια, απλά είναι τα γνωρίσματα του χώρου που εκτυλλισεται η ιστορία. Δεν είδα καθόλου τα φριχτά χωρία που αναφέρεις γιατί ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος δεν με οδήγησαν εκεί. Δεν πιστεύω πως ένας τόσο πρωτοποριακός σκηνοθέτης που αλλάζει τα είδη για την πλάκα του, απορρίπτει χολιγουντιανά πρότζεκτ μόνο και μόνο για να κινείται στα όρια του πειραματισμού που γουστάρει, και δεν έχει καμμία μέτρια- κατα κοινή ομολογία- ταινία στο ενεργητικό του, αυτός ο άνθρωπος, να ήθελε να πει αυτό που λες εσύ, και να μην τα κατάφερε. Άλλο ήταν το θέμα του κατ' εμέ, και κατάφερε να βγάλει τον θεατή έξω με ένα χαμόγελο, αφού είχε βιώσει όλο αυτό το βρόμικο φόντο. Δεν είναι η Ινδία το θέμα, παρά το εμπόδιο, και δείχνει πως η θέληση που μετατρέπεται σε πεπρωμένο, δεν αναγνωρίζει εμπόδια. Είναι καθαρά θέμα πως το βλέπεις, αλλά νομίζω πως και οι δημιουργοί της ταινίας αυτό είχαν στο μυαλό τους. Οι σκηνοθετικοί ακροβατισμοί λαμβάνουν χώρα καθώς η δράση εκτυλλίσεται μέσα από τα μάτια παιδιών. Τώρα κάθομαι και στα γράφω αυτά καθώς για μένα είσαι ο κριτικός που έβαλε 10/10 στο Fountain, γι' αυτό με ξένισε λίγο το τεσσάρι του Slumdog. Μ' αρέσει και μένα ο Kar Wai, ήταν από τους αγαπημένους μου, τρεις ταινίες του βασικά, αλλά αν συνεχίσει έτσι κινηματογραφικά, θα τον απομυθοποιήσω. Βασικά έβαλε υψηλά τον πήχυ εξαρχής και το soundtrack του Umebayashi εκτόξευσε την ποιητική διάσταση των ταινιών του σε σημείο να αναρωτιέσαι τι θα ήταν αυτές χωρίς αυτό. Αλλά η απορία μου είναι λάθος νομίζω. Αλλά και ChungKing Express που θυμάμαι, χωρίς Umebayashi και μόνο με California Dreamin' μια χαρά ήταν, εξαιρετικό. Οι Watchmen δεν ξέρω αν θα σ'αρέσουν καθώς κινουνται στο στυλιζάρισμα των ΄΄300΄΄ , αλλά προσωπικά θεωρώ πως πρόκειται για αριστούργημα, καθώς το κόμικ είναι αριστούργημα, και ο Σνάιντερ κατά στιγμές το αποτυπώνει με θρησκευτική ευλάβεια. Είναι το πρώτο κόμικ στο cinema που μου αφήνει μια αίσθηση director's cut, 10 τουλάχιστον σκηνές ανθολογίας και ένας νέος τρόπος αποτύπωσης της βίας που αγγίζει ταυτόχρονα τα όρια της χορογραφίας, του ρεαλισμού αλλά και του σπλάτερ! Πάντως αν δεν σ'αρέσουν τα κόμικς καλύτερα να μην πας καθώς άκουσα τρομερές παπαριές μέσα στον κινηματογράφο. Ή θα τη μισήσεις η θα την αγαπήσεις πιστεύω. Πάντως την τράβηξε και καμμιά ώρα παραπάνω για να δώσει το απαιτούμενο βάθος στους χαρακτήρες. Μακράν το πιο σκοτεινό και ενήλικο κόμικ, σε κάνει να συνειδητοποιείς πως οι υπερήρωες είναι απλά άνθρωποι με υπερδυνάμεις - με όλες τις αδυναμίες που συνεπάγεται αυτό.

    ReplyDelete
  22. Καλησπέρα Κώστα.
    Όπως έχω ξαναπει σε αυτό το σεντόνι σχολίων, δε μου αρέσουν οι χαρακτηρισμοί που τερματίζουν το μυαλό μας σε μια κατασκευασμένη βολικότητα. Δεν αποδέχομαι τον όρο σινεφίλ. Αλλά αν τον αποδεχτώ, ίσως θα πρέπει να υιοθετήσω και τον ρόλο κάποιου τροχονόμου που θα μου επέτρεπε να κινούμαι πιο ελεύθερα ανάμεσα στις λέξεις.

    Εσύ, καλοπροέραιτα πιστεύω, θεωρείς πως εχω κάποια σινεφίλ κολλήματα. Με την ίδια οπτική θα μπορούσα να αντικρούσω λέγοντας σου ότι έχεις προκατάληψεις κατά αυτών που παρουσιάζονται σινεφίλ-κουλτουριάρικες-βαριές ταινίες. Ωστόσο κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς εσφαλμένο προς αυτά που πιστεύω. Προσωπικά πιστεύω πως ο καθένας μας δεν είναι παρά η θέα του προσωπικού παραθύρου του, με διαφορετικές χωροταξικές συνιστώσες, απ' όπου κοιτάζουμετον ίδιο κόσμο.

    Προσωπικά θα στεναχωριόμουν πολύ, αν περιόριζα την κριτική ως ένα εργαλείο της καταναλωτικής κοινωνίας για να σπρώχνει τον θεατή στην εύκολη απόλαυση. Ή έστω ως έναν τροχονόμο της κινηματογραφικής επικαιρότητας. Ωστόσο, απ' την άλλη είμαι χαρούμενος που έχεις βρει κάποιους κριτικούς(δε μιλάω με ειρωνικό τρόπο) με τους οποίους συμφωνείς. Γιατί ταυτόχρονα έχεις βρει εκείνους που μπορούν να είναι οι φάροι του δικού σου κινηματογραφικού ταξιδιού.

    Τέλος, θα στεναχωριόμουν πολύ αν εστερνιζόμουν πως θεατής και κριτική πρέπει να έχουν πελατιακή σχέση. Εννοείται πως κάθε κριτική ίσως να απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό. Ωστόσο είναι μάλλον αυτοσκοπός για κάθε κριτική να γίνεται κατανοητή. Προσωπικά επιθυμώ απ' την κριτική(θεσμικά) να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για την μύηση του ενδιαφερόμενου θεατή. Και να παράγει κινηματογραφική και καλλιτεχνική παιδεία. Αν μη τι άλλο να εμβαθύνει το διάλογο. Να σου θυμήσω πως όταν γεννιέσαι δεν γνωρίζεις να κολυμπάς. Έχεις έμφυτο το αίσθημα της επιβίωσης, αλλά όχι της σκέψης. Δε γνωρίζεις να διαβάζεις. Ωστόσο σε όλα αυτά(και εννοείται σχεδόν στα πάντα) όσο βαθύτερα εισχωρείς τόσο μεγαλύτερη και αυθεντικότερη είναι η απόλαυση σου...Το ίδιο συμβαίνει και με το σινεμά!

    Τέλος, και συγχώρεσε με για αυτό, θεωρώ όντως ως ρητορική ερώτηση, την υπόθεση που κάνεις με τον Ινδό σκηνοθετη. Προφανώς και δε θα απαντήσω, την εκλαμβάνω απλά ως αστείο... Ενώ επίσης αδυνατώ να καταλάβω πως με καθορίζει το 10/10 στο αριστουργηματικό Fountain;!!!

    Την καληνύχτα μου...

    ReplyDelete
  23. Ο ινδός σκηνοθέτης δεν είναι αστείο, μου αρέσει αρκετά ο Tarsem.. Οι κριτικοί που ανέφερα δεν λειτουργούν ως φάροι. Δεν έχω προκαταλήψεις απέναντι στους σινεφίλ καθώς θεωρώ εαυτόν έναν απ΄ αυτούς - το έλεγα με την έννοια του ατόμου που αγαπάει το σινεμα, αυτό σημαίνει νομίζω. Το Fountain ήταν διφορούμενο κινηματογραφικά, συμφωνώ πως ήταν αριστούργημα, αλλά η κριτική δεν το αποθέωσε ακριβώς. Και η κριτική σου είχε μια πολύ έντονη προσωπική χροιά. Δεν σε καθορίζει απλά σε προσδιορίζει και σου δίνει πόντους στα μάτια μου. Δεν αναφερόμουν σε καμμία ΄΄εύκολη΄΄ κριτική παρά σε μία κατανοητή κριτική. Επίσης μια κριτική μπορεί να παράγει παιδεία αλλά και πανεύκολα να αναιρέσει τη δυνατότητα να αποκτήσει ο θεατής παιδεία μέσω παρακολούθησης ενός έργου λόγω μιας αρνητικής κριτικής. Κοίτα, είσαι πολύ ευγενής, νομίζω πως οι απόψεις μου για την κριτική είναι κατανοητές, απλά σου είπα τη γνώμη μου μήπως σου δώσω καμμιά ιδέα παραπάνω. Όχι πως χρειάζεσαι, αλλά νομίζω εξήγησα τους λόγους των θέσεων μου. Είναι μια κριτική στην ουσία της κριτικής σου. Δεν χαίρομαι πάντως που βρίσκεις αψεγάδιαστη την προσσέγγισή σου. Αν όντως την βρίσκεις, τότε οι παρατηρήσεις μου ήταν άστοχες και άκαιρες. Όπως και να 'χει, διαθέτεις και με το παραπάνω το επίπεδο που χρειάζεται για να γράφεις κριτικές γι'αυτό το blog. Και αυτό που σου είπα για το περιοδικό σινεμά, δεν αστειευόμουν. Οι παρεμβάσεις μου πάνω στην συγκεκριμένη κριτική σταματούν εδώ. Συνέχισε την καλή δουλειά και να εμπιστεύεσαι περισσότερο το ένστικτό σου, καθώς να σου θυμήσω πως όταν γεννιέσαι, γνωρίζεις να κολυμπάς. Καλό βράδυ και να είσαι καλά!

    ReplyDelete
  24. Στο ΄΄αν όντως την βρίσκεις΄΄ βάλε ΄΄αν όντως δεν την βρίσκεις΄΄

    ReplyDelete
  25. Παιδιά νομίζω οτι τέτοιες συζητήσεις γίνονται πολύ καλύτερα, πιο αποδοτικά, όταν γίνονται από κοντά (αφήστε που δε νομίζω οτι επί της ουσίας διαφωνείτε κάπου, είναι απλά θέμα προσέγγισης της "κριτικής"). Ας τα πούμε λοιπόν από κοντά...

    Επίσης, αυτή είναι ίσως μια καλή αφορμή να ενεργοποιήσουμε τη σκέψη που υπάρχει από παλιά για τη διεξαγωγή συζήτησης μετά από κάθε προβολή στην ΑΣΟΕΕ.

    Καληνύχτα :-)

    ReplyDelete
  26. Καλησπέρα Κώστα και πάλι!
    Δεν εννοούσα ως αστείο τα περί Ινδού σκηνοθέτη, αλλά το ότι μπορώ να απαντήσω στο αν η ταινία θα μου άρεσε περισσότερο. Προσωπικά θέλω να πιστεύω πως η στάση μου θα ήταν η ίδια. Δεν μπορώ να ξέρω τις υποσυνείδητες επιρροές μου, αλλα προσωπικά θέλω να κοιτώ όλες τις ταινίες το ίδιο αμερόληπτα. Πόσο επιτυγχάνεται αυτό έχει μεγάλη σημασία. Ωστόσο η ερώτηση δεν είναι κάτι που μπορεί να απαντηθεί νομίζω!

    Τώρα για το Fountain προφανώς ήταν μια διαισθητική κριτική. Άλλωστε όπως έχω ξαναπει, αυτά που γράφω δεν είναι μια κριτική παρουσίαση αλλά οι εντυπώσεις μου εκφρασμένες με λέξεις. Το ίδιο ισχύει και για το Slumdog, και για όποια άλλη ταινία. Ωστόσο αν εδώ βλέπεις περισσότερες συγκρίσεις, ανάλυση κλπ, αυτές προκύπτουν για έναν λόγο: Επειδή γνώριζα πως η ταινία θα αρέσει, θέλησα να είμαι πιο αναλυτικός σαφής σε αυτά που δε μου άρεσαν, ώστε να αποφευχθεί κάποιος να σταθεί μόνο στη χαμηλή βαθμολογία.(Συμφωνώ μαζί σου πως η ύπαρξη βαθμολογίας ίσως αδικεί ένα κείμενο, ωστόσο είναι πολλοί αυτοί που αδυνατούν για διάφορους λόγους(χρόνος, γλώσσα μου, ενδιαφε΄ρον, ιδεολογία κλπ) να διαβάσουν ολόκληρο το κείμενο. Έτσι προτιμώ να έχω τη βαθμολογία, έστω και αν γνωρίζω πως αυτό γυρίζει μπούμερανγκ κατά του περιεχομένου της όποιας συγγραφικής μου προσπάθειας.

    Να σε ευχαριστήσω για τα καλά-γενναιόδωρα σου λόγια! Προφανώς και δε θεωρώ τις κριτικές μου αψεγάδιαστες. Αντιθέτως τις θεωρώ εξαιρετικά ελειπής. Και εννοείται πως οποιεσδήποτε παρατηρήσεις είναι ευπρόσδεκτες. Άλλωστε (σημαντικό) μέρος όλου αυτού είναι ο διάλογος. Και χαίρομαι και για τον χρόνο που αφιέρωσες, αλλά και το ενδιαφέρον, να ασχοληθείς με το κειμενό μου. Το ότι μπορεί να έχουμε ελαφρώς διαφορετικές απόψεις σε ένα θέμα(που ίσως και να μην έχουμε) δεν μας απαγορεύει να επικοινωνούμε! Νμίζω το αντίθετο... Άλλωστε αυτή η διαφορετικότητα είναι γοητευτική, και από δαύτην ίσως προκύπτει κάτι νέο...

    Σε χαιρετώ!

    ReplyDelete
  27. Κουτσογιαννόπουλος ΘοδωρήςMonday, June 08, 2009 7:57:00 PM

    Χαίρομαι πολύ που διαβάζω διάλογο που μου θυμίζει τους δικούς μας ουτοπικούς και διακαείς προβληματισμούς, πριν από πολλά πολλά χρόνια- τα πράγματα δεν αλλάζουν τελικά. Βλέπω και τη σωφροσύνη, αλλά και την αλαζονία της νεότητας μέσα από τα κείμενα. Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον κύριο Παναγιωτόπουλο, όχι γιατί είπε έκανε θετικά σχόλια για μένα, αλλά γιατί επιτέλους κάποιος, επωνύμως, έχει σημασία, διακρίνει τον τρόπο της πρακτικής της κριτικής, μαζί με το περιεχόμενο της, ειδικά στο μυστήριο μέσο που λέγεται τηλεόραση. Οι περισσότεροι φερέλπιδες κριτικοί που επιτίθενται σε "συναδέλφους", πρώτον δεν πρέπει να ξεχνάνε πως τουλάχιστον έχουν τη δυνατότητα να γράφουν αυτά που θέλουν στο διαδίκτυο αντίθετα με τους παλιούς που δεν είχαν βήμα να εκφραστούν, και δεύτερον, οφείλουν να επιδείξουν υπομονή και επιμονή για να ασκήσουν το επάγγελμα, κερδίζοντας σε βάθος χρόνου την εμπιστόσύνη του εκάστοτε εργοδότη, σε μια εποχή που η θεωρία του σινεμά αποτελεί πολυτελές προνόμιο για οποιοδήποτε εμπορικό έντυπο ή μέσον μαζικής επικοινωνίας. Καλή συνέχεια...

    ReplyDelete
  28. Κώστας ΠαναγιωτόπουλοςFriday, July 10, 2009 7:07:00 PM

    Αν δεν μου το επισήμαινε σήμερα ο s_dany, δεν θα το είχα δει , και αν μου το έλεγαν δεν θα το πίστευα! Σημαίνει πολλά ότι απαντήσατε και επιβεβαιώνει τις απόψεις μου για εσάς. Η κριτική και ο κινηματογράφος εν ελλάδι, είναι μια δύσκολη και περίεργη υπόθεση και πραγματικά θαυμάζω τους ανθρώπους που καταφέρνουν και αναδυκνύονται μιλώντας ή χρησιμοποιώντας το μέσο. Ακόμα δε η τηλεόραση, είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα.. Το χειρότερο όμως όλων είναι να υπάρχουν όνειρα και προθέσεις από νέους ανθρώπους τα οποία περιθωριοποιούνται ή καταστρέφονται, είτε από την έλλειψη δυνατοτήτων- που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην πολιτεία, είτε από τον κομπλεξισμό ορισμένων που νομίζουν πως το σινεμά τους ανήκει. Αλλά από την πληθώρα τον blogs αυτό είναι από τα πιο έντιμα και σωστά, και χαίρομαι που παρακολουθείται και από γνώστες του αντικειμένου.

    ReplyDelete
  29. Κουτσογιαννόπουλος ΘοδωρήςFriday, April 15, 2011 11:15:00 AM

    Χαίρομαι πολύ που διαβάζω διάλογο που μου θυμίζει τους δικούς μας ουτοπικούς και διακαείς προβληματισμούς, πριν από πολλά πολλά χρόνια- τα πράγματα δεν αλλάζουν τελικά. Βλέπω και τη σωφροσύνη, αλλά και την αλαζονία της νεότητας μέσα από τα κείμενα. Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον κύριο Παναγιωτόπουλο, όχι γιατί είπε έκανε θετικά σχόλια για μένα, αλλά γιατί επιτέλους κάποιος, επωνύμως, έχει σημασία, διακρίνει τον τρόπο της πρακτικής της κριτικής, μαζί με το περιεχόμενο της, ειδικά στο μυστήριο μέσο που λέγεται τηλεόραση. Οι περισσότεροι φερέλπιδες κριτικοί που επιτίθενται σε "συναδέλφους", πρώτον δεν πρέπει να ξεχνάνε πως τουλάχιστον έχουν τη δυνατότητα να γράφουν αυτά που θέλουν στο διαδίκτυο αντίθετα με τους παλιούς που δεν είχαν βήμα να εκφραστούν, και δεύτερον, οφείλουν να επιδείξουν υπομονή και επιμονή για να ασκήσουν το επάγγελμα, κερδίζοντας σε βάθος χρόνου την εμπιστόσύνη του εκάστοτε εργοδότη, σε μια εποχή που η θεωρία του σινεμά αποτελεί πολυτελές προνόμιο για οποιοδήποτε εμπορικό έντυπο ή μέσον μαζικής επικοινωνίας. Καλή συνέχεια...

    ReplyDelete
  30. Παιδιά νομίζω οτι τέτοιες συζητήσεις γίνονται πολύ καλύτερα, πιο αποδοτικά, όταν γίνονται από κοντά (αφήστε που δε νομίζω οτι επί της ουσίας διαφωνείτε κάπου, είναι απλά θέμα προσέγγισης της "κριτικής"). Ας τα πούμε λοιπόν από κοντά...

    Επίσης, αυτή είναι ίσως μια καλή αφορμή να ενεργοποιήσουμε τη σκέψη που υπάρχει από παλιά για τη διεξαγωγή συζήτησης μετά από κάθε προβολή στην ΑΣΟΕΕ.

    Καληνύχτα :-)

    ReplyDelete
  31. Καλησπέρα Κώστα.
    Όπως έχω ξαναπει σε αυτό το σεντόνι σχολίων, δε μου αρέσουν οι χαρακτηρισμοί που τερματίζουν το μυαλό μας σε μια κατασκευασμένη βολικότητα. Δεν αποδέχομαι τον όρο σινεφίλ. Αλλά αν τον αποδεχτώ, ίσως θα πρέπει να υιοθετήσω και τον ρόλο κάποιου τροχονόμου που θα μου επέτρεπε να κινούμαι πιο ελεύθερα ανάμεσα στις λέξεις.

    Εσύ, καλοπροέραιτα πιστεύω, θεωρείς πως εχω κάποια σινεφίλ κολλήματα. Με την ίδια οπτική θα μπορούσα να αντικρούσω λέγοντας σου ότι έχεις προκατάληψεις κατά αυτών που παρουσιάζονται σινεφίλ-κουλτουριάρικες-βαριές ταινίες. Ωστόσο κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς εσφαλμένο προς αυτά που πιστεύω. Προσωπικά πιστεύω πως ο καθένας μας δεν είναι παρά η θέα του προσωπικού παραθύρου του, με διαφορετικές χωροταξικές συνιστώσες, απ' όπου κοιτάζουμετον ίδιο κόσμο.

    Προσωπικά θα στεναχωριόμουν πολύ, αν περιόριζα την κριτική ως ένα εργαλείο της καταναλωτικής κοινωνίας για να σπρώχνει τον θεατή στην εύκολη απόλαυση. Ή έστω ως έναν τροχονόμο της κινηματογραφικής επικαιρότητας. Ωστόσο, απ' την άλλη είμαι χαρούμενος που έχεις βρει κάποιους κριτικούς(δε μιλάω με ειρωνικό τρόπο) με τους οποίους συμφωνείς. Γιατί ταυτόχρονα έχεις βρει εκείνους που μπορούν να είναι οι φάροι του δικού σου κινηματογραφικού ταξιδιού.

    Τέλος, θα στεναχωριόμουν πολύ αν εστερνιζόμουν πως θεατής και κριτική πρέπει να έχουν πελατιακή σχέση. Εννοείται πως κάθε κριτική ίσως να απευθύνεται σε διαφορετικό κοινό. Ωστόσο είναι μάλλον αυτοσκοπός για κάθε κριτική να γίνεται κατανοητή. Προσωπικά επιθυμώ απ' την κριτική(θεσμικά) να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για την μύηση του ενδιαφερόμενου θεατή. Και να παράγει κινηματογραφική και καλλιτεχνική παιδεία. Αν μη τι άλλο να εμβαθύνει το διάλογο. Να σου θυμήσω πως όταν γεννιέσαι δεν γνωρίζεις να κολυμπάς. Έχεις έμφυτο το αίσθημα της επιβίωσης, αλλά όχι της σκέψης. Δε γνωρίζεις να διαβάζεις. Ωστόσο σε όλα αυτά(και εννοείται σχεδόν στα πάντα) όσο βαθύτερα εισχωρείς τόσο μεγαλύτερη και αυθεντικότερη είναι η απόλαυση σου...Το ίδιο συμβαίνει και με το σινεμά!

    Τέλος, και συγχώρεσε με για αυτό, θεωρώ όντως ως ρητορική ερώτηση, την υπόθεση που κάνεις με τον Ινδό σκηνοθετη. Προφανώς και δε θα απαντήσω, την εκλαμβάνω απλά ως αστείο... Ενώ επίσης αδυνατώ να καταλάβω πως με καθορίζει το 10/10 στο αριστουργηματικό Fountain;!!!

    Την καληνύχτα μου...

    ReplyDelete
  32. @Κώστας
    Σίγουρα θα ήταν όμορφο να μπορούσαμε όλοι να κάνουμε μια κινηματογραφική απόπειρα. ίσως και να μπορούμε, πιο πολύ στη θέληση μας εξαρτάται...

    Βέβαια ακόμα και τότε, η διαδικασία αυτή δε θα είχε καμία σχέση με τον τρόπο που δημιουργούνται οι "κανονικές" ταινίες. Άλλωστε στο σύγχρονο cinema, δυστυχώς, ο ρόλος του σκηνοθέτη διαρκώς υποβιβάζεται... Πάντως θα ήταν πολύ θετικό για όλους τους κινηματογραφόφιλους να έχουν τη δυνατότητα να βρεθούν ενεργά στη διαδικασία κάποιου γυρίσματος. Αν μη τι άλλο είναι κάτι που εμπλουτίζει την αντίληψη μας για την κινηματογραφική διαδιακασία.

    Στο άλλο θέμα τώρα, και εγώ πήγαινα πρώτη Λυκείου όταν είδα το Persona και ομολογώ πως έμεινα μ****ας! Και σήμερα μου αρέσει το ίδιο, αλλά με άλλο τρόπο. Όπως και στη ζωή, η κάθε ζώσα εμπειρία συντελεί στην επιμήκυνση της διαδρομής στο επόμενο ταξίδι, έτσι νομίζω είναι και στο σινεμά. Ένα αριστούργημα ο θεατής το βιώνει καθαρτικά ως ενδότερο τραύμα, και ίσως είναι μια μοναδική αφορμή-εμπειρία ενδοσκοπησης-αυτοπαρατήρησης. Καθώς, με κάποιο μεταφυσικό τρόπο, είναι σαν να ενώνεσαι με την ψυχολογική κατάσταση που ώθησε τον δημιουργό στην εκπόνηση του έργου του...

    ReplyDelete
  33. Έχεις δίκιο...Αν απενοχοποιηθούμε και απαλλαχτούμε τελείως από τα στερεότυπα και τις κολλημμένες απόψεις που μας περικλύουν,πιστεύω πως ίσως αρχίσουμε να κατανοούμε καλύτερα τα νοήματα που προσπαθούν να περάσουν οι δημιουργοί των ταινιών... Οκ κι εγώ δεν επηρεάζομαι και τόσο από ένα τρέιλερ, απλά πιστεύω οτι αυτό είναι το πρώτο ερέθισμα με το οποίο ο θεατής έρχεται σε επαφή με την ταινία...ουσιαστικά τον παροτρύνει να τη δει...ΘΕΜΑ ΠΡΟΒΟΛΗΣ!!!Άρα λογικό είναι να σχηματίζει κανείς μία άποψη χ από αυτό, χωρίς να σημαίνει οτι απαραίτητα θα κολλήσει σε αυτή την άποψη και μετά την ταινία...

    Όσο για το Σκλάβοι στα δεσμά τους, θεωρώ οτι παίζουν ταλαντούχοι ηθοποιοί, αν και δεν τους έχω παρακολουθήσει εκτενέστερα στη συγκεκριμένη ή σε άλλη ταινία...πλην του Λούλη!!! Ψήνομαι βέβαια να το δω, λόγω της εποχής που πραγμαατεύεται!!!Τώρα τα συμπεράσματα που θα βγάλω για το σύνολο της ταινίας...θα δείξει η νεκροψία αργότερα!!!

    Έχω περιέργεια να καταλάβω πώς πρέπει να ψάχνεις για να κατανοήσεις το νόημα μιάς ταινίας...πώς να αναλύεις τα εκφραστικά μέσα με τρόπο τέτοιο ωστε να αντιληφθείς απόλυτα το τι θέλει να περάσει...Δεν ξέρω, με έχει απασχολήσει καιρό αυτό...Κι από την άλλη πώς μπορείς να περάσεις το δικό σου νόημα μέσα από μια ταινία...Σίγουρα θα δω το there will be blood για να σου πώ μετά τι κατάλαβα, μήπως κι έχουμε καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα!!!!

    Σίγουρα ο κινηματογράφος είναι περισσότερα πράγματα από τα Όσκαρ και τα μπλόκμπάστερ,(όχι οτι κι αυτά δεν έχουν τη γλύκα τους) ...ή του στυλ βλέπω ταινία για να περάσω καλά το Σαββατοκύριακο... Αλλά δεν νομίζω οτι έχω καταλάβει απόλυτα το τι είναι...!!!!!


    Τα λέμε...Εις το επανειδείν...

    Με τα παραληρήματα...έπεται και συνέχεια!!!!!!

    ReplyDelete
  34. Κώστας ΠαναγιωτόπουλοςFriday, April 15, 2011 11:15:00 AM

    Καλή ιδέα η ταινία, και θα την κάνουμε κάποια στιγμή, αφού αποκτήσουμε τον εξοπλισμό, ένα καλό σενάριο βέβαια, μάθουμε πως να γράφουμε ένα καλό σενάριο, πείσουμε το ΕΚΚ να μας δωσει 1000 γιούρο για να πίνουμε καμιά πορτοκαλάδα στη διάρκεια των γυρισμάτων, και μετά να οργανώσουμε μια ιδιωτική προβολή να την δούμε εμείς και άλλοι 5(το πολύ) φίλοι μας. Αλλά τώρα που το γράφω σαν να μ' αρέσει η ιδέα. Α, και μην ξεχάσω, να τελειώσουμε και την ΑΣΟΕΕ πρώτα(πάλι μου διέφυγε..). Η τέχνη βέβαια όπως πολύ ωραία λες, προκαλεί όλες αυτές τις μεταβολές στο εσωτερικό του ανθρώπου, αλλά το προτέρημα του κινηματογράφου, κάτι που δεν εκμεταλλεύονται πλήρως αυτοί που εμένουν στη θέση τέχνη για την τέχνη - βλ. Αγγελόπουλος, είναι ότι το cinema είναι διασκέδαση, είναι ψυχαγωγία, είναι θαυμασμός, είναι δέος- όχι το τμήμα, είναι καταστάσεις και πράγματα που δεν μπορούν θεατρικά, είναι το matrix που αρνείται να εγκαταλείψει ο άνθρωπος που αγαπάει την τέχνη- ο ονειροπόλος και με φαντασία άνθρωπος, αυτός που κοιτάει να αλλάξει το κόσμο παρά να προσαρμοστεί σ'αυτόν. Αυτός λοιπόν ο κινηματογράφος, που έχει ''τόσο πολύ πλάκα'' κατά τον Tarantino , δεν ελλείπει ουσίας, καθώς όλα τα παραπάνω είναι η ουσία. Η τέχνη είναι ένα περίεργο πράγμα, δεν μπαίνει σε καλούπια. Και είναι ότι πιο υποκειμενικό έχει δημιουργηθεί ποτέ,καθώς αφορά τον καθένα μας. Γι' αυτο και μεθαύριο που θα δω τους Watchmen ξέρω ήδη τι θα πουν οι κριτικοί, καθώς διαβάζω τι λέει ο κόσμος. Αυτό όμως που θεωρώ εγώ πρωτοπορεία (όπως με τους ''300''), άλλοι το θεωρούν στυλιζάρισμα και βιντεοκλίπ. Αλλά στην τέχνη, η ομοφωνεία δεν θα υπάρξει ποτέ, και αυτό είναι άλλωστε μέρος της μαγείας της..

    ReplyDelete

If you are a blogger, you know what to do :-D

If you are not, just select profile "Name/URL".
In "Name": put your name or any nickname (facebook profile name etc).
In "URL": put a link to your site, facebook profile etc (or leave blank).
Click "Subscribe by email" to get notified for new comments on this post.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...