Σκηνοθεσία: Peter Weir
Παραγωγής: Australia / 1975
Διάρκεια: 115'
Αυτό το καλοκαίρι τεράστιο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι επανεκδόσεις: μυθικές ταινίες της ιστορίας του κινηματογράφου επανασυστήνονται στο νεότερο κοινό. Μια τέτοια είναι το Picnic at Hanging Rock που εγώ θα το χαρακτήριζα ως ένα αισθαντικό παραλήρημα.
"Ό,τι βλέπουμε και ό,τι φαινόμαστε δεν είναι παρά ένα όνειρο, ένα όνειρο μέσα στο όνειρο" πληροφορούμαστε στον εναρκτήριο λόγο, βγαλμένο από τα ανθολόγια των "καταραμένων" ποιητών. Αυτό που θα ακολουθήσει δεν είναι παρά ένα όνειρο, ένα ποίημα για την ομορφιά, ένας ύμνος για την φύση. Η ιστορία θα αναπτυχθεί σαν ενοράσεις της πραγματικότητας. Εκεί, ένα πλήθος κοριτσιών κολεγίου συνοδευόμενο από μια εκ των καθηγητριών θα καταφτάσει στον βράχο του τίτλου για εκδρομή. Μια δυσνόητη ένταση, μια παχιά σκόνη μυστηρίου και κάδρα που αποτυπώνουν παρθένα ομορφιά περιλούζουν την μαγική ατμόσφαιρα του film. Τα πάντα κυλούν ανεξήγητα και κάθε προσπάθεια εκλογικοποίησης μοιάζει παράλογη. Τρεις κοπέλες, τρεις άγγελοι εκ του πλήθους των κοριτσιών, υπακούν σε ένα ανεξήγητα υπνωτικό κάλεσμα, και είναι έτοιμες με την δική τους ομορφιά να διαδώσουν το εισιτήριο για αυτόν τον διαφορετικό κόσμο. Και αφού έχουν καταδείξει την ματαιότητα του εκ συνήθειας επιβεβλημένου κόσμου με το "είναι αξιολύπητο που ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων ζουν δίχως σκοπό, ωστόσο αυτοί πιθανόν να εκτελούν κάποιο έργο το οποίο οι ίδιοι αγνοούν" είναι έτοιμες να παραδοθούν σε κάτι ομορφότερο που οι υπόλοιποι δεν μπορούν καν να αντιληφθούν. Το πέρασμα αυτό το οπτικοποιεί ο Peter Weir με μια εκπληκτική χορογραφία καθώς τα κορίτσια χάνονται πίσω από τους προσωπόμορφους βράχους. Αυτή την αγγελική χορογραφία, αυτή την έκφραση ομορφιάς, επιθυμεί να ακολουθήσει και η δασκάλα, η περιγραφή της οποίας ωστόσο είναι τρόπον τινά πιο κυνική.
Η ατμόσφαιρα που αναφέραμε είναι δαιδαλώδης. Σαν έναν μανδύα μέσα στον οποίον ασφυκτιούν τα ερωτικά ένστικτα, οι αισθαντικές εκφράσεις, ολόκληρος ο κόσμος του ατόμου. Αυτή την αφανή καταπίεση καλείται να αποτυπώσει και να κρύψει ο Peter Weir πίσω από τα αφαιρετικά και ονειρώδη πλάνα του. Πλάνα, σκηνές, σεκάνς που βυθίζονται σε μια ονειρική αφήγηση και με την δέουσα οικονομία καταφέρνουν να υποβάλλουν στο μέγιστο τον θεατή. Άλλωστε, όπως υπαινίσσεται, οι ηρωίδες του υποκύπτοντας σε αυτό το "μεταφυσικό" κάλεσμα βίωσαν την ολοκληρωτική απελευθέρωση, την απελευθέρωση από την σεξουαλική καταπίεση, την απελευθέρωση από την υποχρέωση του συνηθισμένου, την απελευθέρωση από την μιζέρια του υπαρκτού κόσμου. Τον υπαρκτό κόσμο, που ο μεγάλος Αυστραλός σκηνοθέτης δεν θα αφήσει ατιμώρητο, καθώς θα τον αποτυπώσει με σαφώς μικρότερη ποιητική διάθεση.
Ο ίδιος ο Weir για την ταινία του έχει πει "Προσπαθήσαμε πάρα πολύ να δημιουργήσουμε μια ατμόσφαιρα υπνωτιστική, μέσα στις παραισθήσεις, ώστε να χάνει ο θεατής την αίσθηση των γεγονότων και να παρασύρεται από τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Έκανα τα πάντα για να υπνωτίσω τους θεατές και να μην ασχολούνται με την λύση της ταινίας". Και εμείς ένθερμοι χειροκροτούμε και αποδίδουμε τα εύσημα για το αποτέλεσμα αυτής της προσπάθειας. Μιας προσπάθειας που λειτουργεί άριστα σε όλα τα επίπεδα. Θα ήταν άδικο να μην εκθειάζαμε την καθηλωτική φωτογραφία αλλά και την σπαραχτική μουσική του.
Οι πιο πολλοί τον γνωρίζουν από το "Dead Poets Society". Ωστόσο θεωρώ πως η προαναφερθείσα ταινία δεν είναι παρά απλά η επαλήθευση της "εμμονής" του Weir με το ρεύμα των καταραμένων ποιητών, μα εκεί περιορίζεται αυστηρώς στο λεκτικό κομμάτι. Το Picnic at Hanging Rock είναι ασφαλώς μια ογκολιθική ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου, επηρεασμένη από το ίδιο ποιητικό ρεύμα. Χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς ευκολίες. Ο Weir κάνει ένα ποιήμα φτιαγμένο με εικόνες έτοιμες να παρασύρουν σε έναν από τους δυνατότερους αισθαντικούς χορούς που ούτε η φαντασία δεν μπορεί να ακολουθήσει...
Βαθμολογία: 9,5/10
Original trailer
The Vanishing
Καλά πλάκα κάνεις έτσι;!Είδα την ταινία σήμερα το βράδυ και παραλίγο να με πάρει ο ύπνος!Κλασική περίπτωση ωραίου περιτυλίγματος χωρίς ουσία!Μπορεί να είχε ωραία ατμόσφαιρα κλπ.Και επειδή;!Η χρησιμότητα της ατμίοσφαιρας έγκειται στο να αναδείξει με ταιριαστό τρόπο την ουσία της ταινίας.Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση η ταινία δεν έχει ουσία!Τρέλα το 9,5 στα 10!Ανάθεμα την ώρα που άκουσα τους ζαβοκριτικούς της Lifo και της Athens Voice και πήγα να τη δω!
ReplyDeleteΛοιπόν κατ' αρχάς καλησπέρα!
ReplyDeleteΕπί της ευκαιρίας του σχολίου σου θέλω να πω μερικά πράγματα.
Σχετικά με τις βαθμολογίες δεν είναι τίποτα άλλο από μαθηματικές παραστάσεις με σκοπό να δώσουν μια γενικότερη εικόνα του κειμένου.
Η συγκεκριμένη ταινία, παρ' ότι άγνωστη στο ευρύ κοινό είναι αναγνωρισμένη στο χώρο της κριτικής. 200 ταινίες cinema, λοιπές λίστες σε δημοφιλή ξένα περιοδικά, πράγμα που κάνει τους ολοένα και ανεύθυνους κριτικούς να έχουν μια εύΝΟΪΚΗ μεταχείριση.
Εκεί πιστεύω στηρίζεται και η κριτική συμφωνία για τις αναγνωρισμένες ταινίες του παρελθόντος σε σχέση με την ασυμφωνία για τις νέες ταινίες(που αν δεν έχουν εξαίρετες φεστιβαλικές συστάσεις) φαίνονται οι αποστάσεις μεταξύ των κριτικών. Σκοπός όμως της κριτικής δεν είναι να δώσει μια βαθμολογική περιγραφή, αλλά να αιτιολογήσει γιατί μια ταινία είναι καλή ή όχι(τόσο απλά).
Άρα αν το κείμενο δε σε βοηθάει μετά την ταινία προφανώς φαίνεται ότι δε σου ήταν χρήσιμο.
Εγώ με τη σειρά μου για το συγκεκριμένο κείμενο θέλω να απολογηθώ γιατί δεν ξεκαθάρισα το βαρύ ύφος της. Αντιτίθομαι πλήρως για αυτό που λες περί ανούσιας ταινίας. Η ταινία είναι κατά τη γνώμη μου και πολύ ουσιαστική μάλιστα. Αλλά δε μιλάμε σε καμμία περίπτωση για το σύγχρονο Cinema που έχουμε συνηθίσει. Εδώ η αφήγηση δεν στηρίζεται στο διαλεκτικό κομμάτι ενώ η πλοκή δεν πυροκροτείται βάση τα γεγονότα. Αντίθετα το εικαστικό μέρος είναι εκείνο που βασίζεται ενώ η πλοκή ξεδιπλώνεται βάση μιας ονειρικής αλληλουχιάς και συνειρμικής καθοδήγησης. Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη σου για δημιουργούς όπως ο Tarkovsky, ή ο Sokurov από τους πιο σύγχρονους, αλλά την ταινία θα την έντασσα ανεπιφύλακτα σε αυτό το ρεύμα...
Έχεις δίκιο ήμουν απότομος:γεια χαρά και συγχαρητήρια για ακόμη μια φορά για την εξαιρετική δουλεία που κάνετα στην κινηματογραφική λέσχη της σχολής!Στο θέμα μας:Sokurov δεν έχω δει(περιμένω τίτλους που προτείνεις) αλλά για τον Tarkovsky θα είμαι ειλικρινής:η χειρότερη!Πιστεύω πως οι ταινίες του είναι κλασικό δείγμα σινεφιλικής ανοησίας.Αυτό το πράγμα ίστεύουν οι φίλοι μου ότι θα φάνε στη μάπα όταν τους λέω να δούμε καμιά ευρωπαϊκή ταινία.Στην ίδια κατηγορία εντάσσω χερίς δισταγμό και το συγκεκριμένο έργο άλλα και τους Αγγελόπουλο, Φασμπίντερ και διάφορους άλλους.Βέβαια τα πάντα είναι θέμα προσωπικού γούστου και σε καμία περίπτωση δε θέλω να σε προσβάλλω.Απλά δεν παρακολουθώ σινεμά για να βλέπω ωραίες ατμόσφαιρες, συνειρμικές καθοδηγήσεις και ονειρικές αλληλουχίες.Πιστεύω πως τα έργα των παραπάνω είναι ανούσια βαρετά κατασκευάσματα και δεν μου λένε προσωπικά τίποτα.
ReplyDeleteΜια παρατήρηση στο θέμα της κριτικής:διαβάζουμε μια λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων τω εποχών που έγραψε κάποιος Γάλλος(συνήθως) κουλτουροπαπάρας και όποιες ταινίες αναφέρονται είναι τα αναμφισβήτητα αριστουργήματα που δεν πρέπει να χάσετε!Εγώ φταίω που ακούω τους κωλοκριτικούς λες και λίγες βλακείες έχω φάει στη μάπα εξαιτίας τους!Καμία σχέση με τις δικιές σου:αναφέρομαι σε αυτές των εντύπων υψηλής κυκλοφορίας που τις διαβάζει ο κόσμος και έχει αναγάγει τους κριτικούς σε σημαντικές προσωπικότητες με βαρύτητα γνώμης!Ελπίζω να μην την ξαναπατήσω ποτέ πια και τους ακούσω!
Δεν συμφωνώ μαζί σου, ωστόσο αντιλαμβάνομαι τις θέσεις σου...
ReplyDeleteΠάντως για να συνοψίσουμε θα θεωρούσα εαυτόν τουλάχιστον ως μωρό αν έβαζα 9,5 σε μια ταινία που απλώς έχει ατμόσφαιρες.
Για μένα η συγκεκριμένη ταινία είναι ένα υπόδειγμα, και ίσως ο καλύτερος κινηματογραφικός χειρισμός θεμάτων όπως η καταπίεση, σωματική-πνευματική-ψυχική σε ολοκληρωτικό επίπεδο. Ενώ θεωρώ σπουδαίο τον τρόπο του μοντάζ στα κάδρα δίνωντας την αίσθηση μιας οξύμορης ματαιότητας στον στέρεα διαμορφωμένο και παραπληγικό κόσμο.
Θα μπορούσα να σου αναφέρω δεκάδες λόγους που μπορώ να συγκαταλέγω αυτή την ταινία Βικτοριανής εποχής σαν μια από τις καλύτερες που έχω παρακολουθήσει, αλλά αυτοί φαίνονται και στο κείμενο.
Νομίζω πάντως πως αυτό το Cinema πάνω απ' όλα είναι αισθαντικό!
Πάντως απ' τα λεγόμενα σου καταλαβαίνω πως έχεις μια αγάπη για τον πιο σύγχρονο κινηματογράφο. Διαλεκτικό και γεγονοτολογικό, για ταινίες όπως το Usual Suspects, Al Pacino films of 80s, Taxi Driver, Fight Club κλπ.
Προσωπικά στη θέση σου θα σου πρότεινα όχι να αφορίζεις όλους τους κριτικούς, αλλά να βρεις αυτούς που ταιριάζεις περισσότερο. Χωρις αυτό να σημαίνει μια απόλυτη ταύτιση. Για παράδειγμα το athinorama έδωσε 3 στα 5 για αυτή την ταινία ενώ λιγότερα γνωστά όπως το ένθετο της εφημερίδας θέματος, αν δεν κάνω λάθος, μιλούσε για εσχατολογία. Άρα μπορείς να βρεις το επιθυμητό, στο οποίο θα έχεις περισσότερη εμπιστοσύνη!
Πολύ φιλικά...
Κατ'αρχάς, συμπαθώ πολύ την αγγλική ρήση "to each his own". Δε γίνεται εγώ, ο John 25aris, ο kioy ή ο κουλτουροπαπαρογάλλος (ο οποίος αν φτιάχνει μια 'ανώμαλη' -με τα προσωπικά κριτήρια κάποιου άλλου- λίστα, δεν το κάνει μόνο από ψώνιο, του αρέσουν κιόλας οι συγκεκριμένες ταινίες) να έχουμε τα ίδια γούστα όσον αφορά τον κινηματογράφο. Κανείς μας δεν είναι κατακριτέος, εκτός ίσως από τα καθυστερημένα των multiplex που πάνε για λόγο διαφορετικό από την παρακολούθηση της ταινίας. Οι ταινίες απευθύνονται σε ευρύ κοινό (συνήθως), η αντίληψη του κάθε θεατή όμως είναι διαφορετική, και αυτή είναι η γοητεία τους.
ReplyDeleteΔεύτερον, οι επαγγελματίες κριτικοί: Προσωπικά και με το συμπάθειο, τους έχω όλους χ@σμ@νους. Θεωρώ μειονέκτημα το να δεις μια ταινία όντας θετικά ή αρνητικά προκατειλημενος- και μερικές φορές να ξέρεις και παραπάνω πράματα για την πλοκή απ'όσα θα έπρεπε. Από περιέργεια και μόνο καμιά φορά διαβάζω κριτική αφού έχω δει την ταινία, ώστε να δω αν και κατά πόσο συμφωνώ. Οι μόνες που μπορούν να εξυπηρετήσουν κάποιον σκοπό είναι αυτές για παλιότερες ταινίες, ώστε να σε παρακινήσουν να δεις κάτι που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήξερες καν ότι υπήρχε.
Συμφωνώ panchamp με όσα λες.
ReplyDeleteΕδώ χρησιμοποιούμε τα Nicks ε; Ωστόσο προσωπικά δεν υποτιμώ τους κριτικούς, απλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να εκθιάσω καθολικά τον θεσμό της κριτικής, τουλάχιστον της υφιστάμενης.
Προσωπικά η κριτική έχει τον ρόλο ενός πολύ αχνού πληροφοριοδότη. Αν βλέπεις 2 και ταινίες τη βδομάδα cinema πρέπει να έχεις μια μικρή ιδέα των συστάσεων(κοινώς βαθμολογίες)! Μια ιδέα που λειτουργεί μέχρι να μπεις στο cinema, κυρίως στο στάδιο της επιλογής ταινίας. Μέσα εκεί τα μόνα κριτίρια ενός σοβαρού θεατή οφείλουν να στηρίζονται και να εξαντλούνται στη δική του άποψη! Έτσι κείμενα όποιασδήποτε μορφής, προσωπικά τα κρατάω μακρυά πριν την θέαση κάποιας ταινίας. Αυτά τα θεωρώ πολύ χρήσιμα αφ' ότου έχεις δει την ταινία. Και διευρύνουν τον διάλογο που έχει ανοίξει η ταινία με την δική σου ατομικότητα! Καθώς εμπλουτίζεις(;) τα σχήματα που ζωγράφισε ο προβολέας στο πανί του νου σου και των αισθήσεων. Γιατί τελικά ο διάλογος αποκτά ευρύτερες διαστάσεις!
Συμφωνώ panchamp με όσα λες.
ReplyDeleteΕδώ χρησιμοποιούμε τα Nicks ε; Ωστόσο προσωπικά δεν υποτιμώ τους κριτικούς, απλά σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να εκθιάσω καθολικά τον θεσμό της κριτικής, τουλάχιστον της υφιστάμενης.
Προσωπικά η κριτική έχει τον ρόλο ενός πολύ αχνού πληροφοριοδότη. Αν βλέπεις 2 και ταινίες τη βδομάδα cinema πρέπει να έχεις μια μικρή ιδέα των συστάσεων(κοινώς βαθμολογίες)! Μια ιδέα που λειτουργεί μέχρι να μπεις στο cinema, κυρίως στο στάδιο της επιλογής ταινίας. Μέσα εκεί τα μόνα κριτίρια ενός σοβαρού θεατή οφείλουν να στηρίζονται και να εξαντλούνται στη δική του άποψη! Έτσι κείμενα όποιασδήποτε μορφής, προσωπικά τα κρατάω μακρυά πριν την θέαση κάποιας ταινίας. Αυτά τα θεωρώ πολύ χρήσιμα αφ' ότου έχεις δει την ταινία. Και διευρύνουν τον διάλογο που έχει ανοίξει η ταινία με την δική σου ατομικότητα! Καθώς εμπλουτίζεις(;) τα σχήματα που ζωγράφισε ο προβολέας στο πανί του νου σου και των αισθήσεων. Γιατί τελικά ο διάλογος αποκτά ευρύτερες διαστάσεις!
Κατ'αρχάς, συμπαθώ πολύ την αγγλική ρήση "to each his own". Δε γίνεται εγώ, ο John 25aris, ο kioy ή ο κουλτουροπαπαρογάλλος (ο οποίος αν φτιάχνει μια 'ανώμαλη' -με τα προσωπικά κριτήρια κάποιου άλλου- λίστα, δεν το κάνει μόνο από ψώνιο, του αρέσουν κιόλας οι συγκεκριμένες ταινίες) να έχουμε τα ίδια γούστα όσον αφορά τον κινηματογράφο. Κανείς μας δεν είναι κατακριτέος, εκτός ίσως από τα καθυστερημένα των multiplex που πάνε για λόγο διαφορετικό από την παρακολούθηση της ταινίας. Οι ταινίες απευθύνονται σε ευρύ κοινό (συνήθως), η αντίληψη του κάθε θεατή όμως είναι διαφορετική, και αυτή είναι η γοητεία τους.
ReplyDeleteΔεύτερον, οι επαγγελματίες κριτικοί: Προσωπικά και με το συμπάθειο, τους έχω όλους χ@σμ@νους. Θεωρώ μειονέκτημα το να δεις μια ταινία όντας θετικά ή αρνητικά προκατειλημενος- και μερικές φορές να ξέρεις και παραπάνω πράματα για την πλοκή απ'όσα θα έπρεπε. Από περιέργεια και μόνο καμιά φορά διαβάζω κριτική αφού έχω δει την ταινία, ώστε να δω αν και κατά πόσο συμφωνώ. Οι μόνες που μπορούν να εξυπηρετήσουν κάποιον σκοπό είναι αυτές για παλιότερες ταινίες, ώστε να σε παρακινήσουν να δεις κάτι που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήξερες καν ότι υπήρχε.
Έχεις δίκιο ήμουν απότομος:γεια χαρά και συγχαρητήρια για ακόμη μια φορά για την εξαιρετική δουλεία που κάνετα στην κινηματογραφική λέσχη της σχολής!Στο θέμα μας:Sokurov δεν έχω δει(περιμένω τίτλους που προτείνεις) αλλά για τον Tarkovsky θα είμαι ειλικρινής:η χειρότερη!Πιστεύω πως οι ταινίες του είναι κλασικό δείγμα σινεφιλικής ανοησίας.Αυτό το πράγμα ίστεύουν οι φίλοι μου ότι θα φάνε στη μάπα όταν τους λέω να δούμε καμιά ευρωπαϊκή ταινία.Στην ίδια κατηγορία εντάσσω χερίς δισταγμό και το συγκεκριμένο έργο άλλα και τους Αγγελόπουλο, Φασμπίντερ και διάφορους άλλους.Βέβαια τα πάντα είναι θέμα προσωπικού γούστου και σε καμία περίπτωση δε θέλω να σε προσβάλλω.Απλά δεν παρακολουθώ σινεμά για να βλέπω ωραίες ατμόσφαιρες, συνειρμικές καθοδηγήσεις και ονειρικές αλληλουχίες.Πιστεύω πως τα έργα των παραπάνω είναι ανούσια βαρετά κατασκευάσματα και δεν μου λένε προσωπικά τίποτα.
ReplyDeleteΜια παρατήρηση στο θέμα της κριτικής:διαβάζουμε μια λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων τω εποχών που έγραψε κάποιος Γάλλος(συνήθως) κουλτουροπαπάρας και όποιες ταινίες αναφέρονται είναι τα αναμφισβήτητα αριστουργήματα που δεν πρέπει να χάσετε!Εγώ φταίω που ακούω τους κωλοκριτικούς λες και λίγες βλακείες έχω φάει στη μάπα εξαιτίας τους!Καμία σχέση με τις δικιές σου:αναφέρομαι σε αυτές των εντύπων υψηλής κυκλοφορίας που τις διαβάζει ο κόσμος και έχει αναγάγει τους κριτικούς σε σημαντικές προσωπικότητες με βαρύτητα γνώμης!Ελπίζω να μην την ξαναπατήσω ποτέ πια και τους ακούσω!
Λοιπόν κατ' αρχάς καλησπέρα!
ReplyDeleteΕπί της ευκαιρίας του σχολίου σου θέλω να πω μερικά πράγματα.
Σχετικά με τις βαθμολογίες δεν είναι τίποτα άλλο από μαθηματικές παραστάσεις με σκοπό να δώσουν μια γενικότερη εικόνα του κειμένου.
Η συγκεκριμένη ταινία, παρ' ότι άγνωστη στο ευρύ κοινό είναι αναγνωρισμένη στο χώρο της κριτικής. 200 ταινίες cinema, λοιπές λίστες σε δημοφιλή ξένα περιοδικά, πράγμα που κάνει τους ολοένα και ανεύθυνους κριτικούς να έχουν μια εύΝΟΪΚΗ μεταχείριση.
Εκεί πιστεύω στηρίζεται και η κριτική συμφωνία για τις αναγνωρισμένες ταινίες του παρελθόντος σε σχέση με την ασυμφωνία για τις νέες ταινίες(που αν δεν έχουν εξαίρετες φεστιβαλικές συστάσεις) φαίνονται οι αποστάσεις μεταξύ των κριτικών. Σκοπός όμως της κριτικής δεν είναι να δώσει μια βαθμολογική περιγραφή, αλλά να αιτιολογήσει γιατί μια ταινία είναι καλή ή όχι(τόσο απλά).
Άρα αν το κείμενο δε σε βοηθάει μετά την ταινία προφανώς φαίνεται ότι δε σου ήταν χρήσιμο.
Εγώ με τη σειρά μου για το συγκεκριμένο κείμενο θέλω να απολογηθώ γιατί δεν ξεκαθάρισα το βαρύ ύφος της. Αντιτίθομαι πλήρως για αυτό που λες περί ανούσιας ταινίας. Η ταινία είναι κατά τη γνώμη μου και πολύ ουσιαστική μάλιστα. Αλλά δε μιλάμε σε καμμία περίπτωση για το σύγχρονο Cinema που έχουμε συνηθίσει. Εδώ η αφήγηση δεν στηρίζεται στο διαλεκτικό κομμάτι ενώ η πλοκή δεν πυροκροτείται βάση τα γεγονότα. Αντίθετα το εικαστικό μέρος είναι εκείνο που βασίζεται ενώ η πλοκή ξεδιπλώνεται βάση μιας ονειρικής αλληλουχιάς και συνειρμικής καθοδήγησης. Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη σου για δημιουργούς όπως ο Tarkovsky, ή ο Sokurov από τους πιο σύγχρονους, αλλά την ταινία θα την έντασσα ανεπιφύλακτα σε αυτό το ρεύμα...