Σκηνοθεσία: Craig Gillespie
Παραγωγής: Usa / 2007
Διάρκεια: 106'
Μέχρι την πόρτα των Oscars έφτασε η συγκεκριμένη αν μη τι άλλο πολυβραβευμένη ταινία. Ο Gillespie κρατώντας χαμηλούς τόνους θα φτιάξει μια συμβολική κομεντί που χρήζει πολυδιάστατών ερμηνειών.
Ο Λαρς (τον οποίο υποδύεται ο χαρισματικός Ryan Gosling) κουβαλώντας ένα προσωπικό οικογενειακό δράμα δείχνει αδύναμος να ενταχθεί στην κοινωνία των «φυσιολογικών». Η οικογένεια του, και συγκεκριμένα ο αδερφός του Gus και η κουνιάδα του Karin(την οποία παίζει η γλυκύτατη Emily Mortimer) προσπαθούν άσκοπα να τον χειραφετήσουν από τους φόβους του. Ο Λαρς θα βρει συμπαράσταση σε μια κούκλα(!) ονόματι Bianca. Που, αφού νοερά την εντάξει στον κόσμο των ζωντανών, θα γίνει το άλλο του μισό. Κάτι που θα θέσει σε ανησυχία τόσο την οικογένεια του όσο και την υπόλοιπη συνοικία και θα πυροδοτήσει το κωμικό στοιχείο της ταινίας. Ωστόσο η μικρή κοινωνία στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία ξεπερνάει το αρχικό σοκ και αποφασίζει συσπειρωμένη να βαδίσει στον «ψεύτικο» κόσμο του Λαρς και να τον ακολουθήσει μέχρις ότου ο ίδιος αποδεχτεί την πραγματικότητα.
Πρόκειται για ένα βαθύτερο συμβολικό δράμα. Ο κόσμος του ψεύτικου μέσα σε αυτόν του αληθινού και αντίστροφα. Σαν τις προσωπικές αυταπάτες που ο καθένας μας κουβαλάει σε αυτή την συμβιβαστική καθημερινότητα. Μόνο που η «σουρεαλιστική» καθημερινότητα της ταινίας, σε αντίθεση με αυτή του υπαρκτού κόσμου, αποφασίζει αρχικά να ανεχτεί και στη συνέχεια να αποδεχτεί αυτόν τον αλλιώτικο Λαρς. Δίνοντας τον χρόνο και τον χώρο να αναγνωρίσει και να επουλώσει μόνος του τις πληγές του. Σαν σε μια προσπάθεια διδαχής στον σύγχρονο κόσμο να σταματήσει να διαβρώνει και να κατασπαράσσει το διαφορετικό, το κιβδήλως ορισμένο ως μη φυσιολογικό. Άλλωστε ο δρόμος της αλήθειας προϋποθέτει την αναγνώριση του ψεύτικου και είναι προσωπικός…
Η ταινία εκπλήσσει ευχάριστα με το τέχνασμα της εισαγωγής μιας κούκλας στον κόσμο των αληθινών ανθρώπων, ενώ ακόμα πιο ευχάριστη είναι η επιλογή της αντιμετώπισης του θέματος με ρεαλιστικό τρόπο. Οι ηθοποιοί προσηλωμένοι με σοβαρότητα στην αντιμετώπιση μιας τόσο ακραίας κατάστασης είναι και ο λόγος που το γέλιο αποκτά χρώμα έντονο και αυθόρμητο. Άλλωστε όπως λέει και ο Woody Allen «το χειρότερο πράγμα σε μια κωμωδία είναι να βάλεις τους ηθοποιούς να παίξουν κωμικά». Ωστόσο, στη συνέχεια το σεναρίο χαρακτηρίζεται από δυσκαμψία, καθώς διακατέχεται από μια εκτεταμένη επαναληπτική αναπαραγωγή της σχέσης κούκλας-Λαρς, που κάνει αυτά τα 106’ λεπτά να μοιάζουν μακρύτερα. Ενώ ακόμα και τα ελάχιστα επεισόδια που παρεμβάλλονται μέχρι το αναμενόμενα ελπιδοφόρο φινάλε ασθμαίνουν από μια κλισέ μεταχείριση. Κάτι που είναι εντελώς αποθαρρυντικό, ιδίως όταν μιλάμε για «ανεξάρτητο» κινηματογράφο. Αισθητικά η ταινία ακολουθεί τη συνταγή των μουντών χρωμάτων, που σε συνδυασμό με την χαμηλόφωνη μουσική υπόκρουση και τις εξαίρετες ερμηνείες, επιτυγχάνουν μια βαθύτερη μελαγχολική ατμόσφαιρα.
Νομίζω τελικά πως αν και η προσπάθεια για μια αλληγορική συναισθηματική ταινία είναι εμφανής και εν μέρη επιτυχής, τελικά το Lars and the Real Girl εμφανίζεται με ξαναφορεμένα ρούχα και κινηματογραφικά ατελής.
Βαθμολογία: 5,5/10
Trailer
