Mary and Max (Μαίρη και Μαξ)

Σκηνοθεσία: Adam Elliot
Παραγωγής: Australia / 2009
Διάρκεια: 92'



Ο Adam Elliot συναντάει τους Philip Seymour Hoffman και Toni Collette που αναλαμβάνουν τα φωνητικά που αντιστοιχούν στους 2 animated πρωταγωνιστές του τίτλου, Max Jerry Horovitz και Mary Daisy Dinkle αντίστοιχα. Οι δυο τους είναι στενοί, πολύ στενοί, φίλοι δια αλληλογραφίας παρά την χαοτική διαφορά ηλικίας. Η επικοινωνία τους αποτελεί προσωπική όαση, αλλά και συναισθηματική σύγχυση, που δίνει ένα νόημα στην πληκτικά αδιάφορη και ψυχωτικά περιθωριοποιημένη καθημερινότητά τους.

Ανώδυνα καταθλιπτικό, ζαχαρωμένα μελαγχολικό, ξεκαρδιστικά αφελές και λαχταριστά απολαυστικό το "Mary and Max" είναι μια ταινία καταδικασμένη να αγαπηθεί από το κοινό δίχως δεύτερη κουβέντα. Η πυκνογραμμένη αφήγηση τρέχει με βομβαρδιστικούς ρυθμούς. Έτσι ο θεατής εκτίθεται σε έναν μεγάλο όγκο πληροφορίας, ο οποίος αποτελεί ένα επιδερμικό σχόλιο σε διάφορες σύγχρονες συνιστώσες, αλλά και μια εξομολογητική ιστορία πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις.


Η Mary και ο Max μοιάζουν. Είναι δυο περιθωριοποιημένοι τύποι που πληρώνουν το μάρμαρο της μη δημοφιλίας με την κατάθλιψη. Ή αντίστροφα, είναι δυο καταθλιπτικοί άνθρωποι, που πληρώνουν αυτή την παθογένεια με την περιθωριοποίηση τους. Και οι δύο ζουν σε εναν απρόσωπο κόσμο που τους ξερνάει και τους απορρίπτει καθημερινά χωρίς ποτέ να μπει στη διαδικασία να τους κατανοήσει, κρίνοντας τους αυστηρά και μονομερώς απ' το περίβλημα και τα στοιχεία της πρώτης εντύπωσης. Και οι δύο πάσχουν απ' τα ίδια συμπτώματα. Έτσι ηχούν στις ίδιες συχνότητες. Η επικοινωνία τους, αυτή η τόσο έντονη και περιπετειώδης επικοινωνία, παρ' οτι εξ' αποστάσεως, σύντομα θα γίνει λόγος ύπαρξης. Μαζί θα ανακαλύψουν το αντίδοτο στην πάθηση τους. Ή, καλύτερα, στην πάθηση του κόσμου: όπως χαρακτηριστικά διαπιστώνει ο Max, ο άνθρωπος είναι μια φυσική μάζα από ατέλειες. Εντός και εκτός. Οφείλεις να κατανοήσεις τον εαυτό σου και έπειτα να τον αγαπήσεις για την αληθινή υπόστασή του. Και όταν αποκτήσεις αυτόν τον αυτοσεβασμό θα δονήσεις ισοπεδωτικά τα τείχη της δυστυχίας σου. Όχι εξασφαλίζοντας κάποια ανέπαφη και στείρα δημοφιλία, αλλά συγκεντρώνοντας όλη την αγάπη από εκείνα τα μάτια που κοιτούν εντός σου.


Το "Mary and Max" υπό αυτό το πρίσμα καταλήγει ως ενας ύμνος στην ανθρώπινη φιλία. Λέγοντας χαρακτηριστικά, "τους συγγενείς μας τους δίνει ο Θεός. Τους φίλους ευτυχώς τους διαλέγουμε μόνοι μας". Και η Mary και ο Max γίνονται δυο αδερφικοί φίλοι παρ' οτι δεν έχουν συναντηθεί ποτέ. Στο συναισθηματικό και το πνευματικό επίπεδο ο χώρος και ο χρόνος λειτουργούν σε άλλες διαστάσεις. Μπορεί μεταξύ τους να απέχουν γεωγραφικά όσο η Αυστραλία με τη Νέα Υόρκη, όμως ο ένας είναι κυριολεκτικά μέσα στον άλλο. Τα συναισθήματα χαράσσουν ανεξίτηλα στίγματα πάνω τους. Ενώ και παρ' οτι χρονικά απέχουν περισσότερο από δυο δεκαετίες ζωής, ο χρόνος φαντάζει αμυδρός στο αιώνιο καζάνι των βαθύτερων συναισθημάτων. Ακόμα και αν τους χωρίσει ο θάνατος, θα παραμένουν αδιάσπαστοι στο νοερό επίπεδο της αγάπης, κατακτώντας έτσι μια επίπονη και λυτρωτική συνάμα αθανασία.


Η ταινία βάζει στο επίκεντρο τον μέσο θεατή. Θα προσπαθήσει με όλες τις δυνάμεις να τον κάνει να περάσει καλά. Εκκινώντας από την λαχανιασμένα υπερπληροφοριακή αφήγηση ως την αβάσταχτη γοητεία της ατέλειας που συναντάμε στη γραφική σχεδίαση. Ως θέαμα είναι διασκεδαστικό. Προσωπικά θα προτιμούσα το πιο κινηματογραφικό και πιο καλλιτεχνικά ανθρωποκεντρικό "American Splendor". Χωρίς αυτό να έχει καποια ιδιαίτερη σημασία!


Βαθμολογία: 7/10