Screenings for the Dreamers of Exarchia

11.12.09
s_dany posted:

AUEB Film Club
invites you to the screenings
for the Dreamers of Exarchia
on Monday 14/12/09
in classroom B (76, Patission Str., central building):

premiere of short documentary (12')
"Exarchia: Culture Shock"
(2009, Stamos Dimitropoulos)
[in Greek with English subs]
at 17:00 and 19:30

and in between
"The Dreamers"
(2003, Bernardo Bertolucci)
[in English with Greek subs].

Free entrance.



RSVP and invite your friends:
http://www.facebook.com/event.php?eid=203450335685


Η Κινηματογραφική Ομάδα
του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ)
σας προσκαλεί στην προβολή δυο ταινιών
για τους Ονειροπόλους των Εξαρχείων
την Δευτέρα 14/12/09
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο):

πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ μικρού μήκους (12')
"Εξάρχεια: Πολιτισμικό Σοκ"
(2009, Στάμος Δημητρόπουλος)
στις 17:00 και στις 19:30

και ενδιάμεσα
"The Dreamers"
(2003, Bernardo Bertolucci, "Οι Ονειροπόλοι").

Είσοδος ελεύθερη.

Το ντοκιμαντέρ "Εξάρχεια: Πολιτισμικό Σοκ" έχει ήδη συμμετάσχει στα παρακάτω κινημ/φικά φεστιβάλ στη Νέα Υόρκη (όπου πλέον ζει και σπουδάζει ο δημιουργός του Στάμος Δημητρόπουλος):
New York International Independent Film and Video Festival (Οκτώβριος 2009)
The Third Annual New York Greek Film Festival (Νοέμβριος 2009)
Queens International Film Festival (Νοέμβριος 2009)
και θα κάνει αυτή τη Δευτέρα την πρεμιέρα του στην Αθήνα στην ΑΣΟΕΕ, δυο βήματα από τα Εξάρχεια.



Περισσότερα από τον ίδιο:

Δευτέρα, 19 Οκτωβρίου 2009

" Τη στιγμή που ο νέος υπουργός του νέου υπουργείου της νέας κυβέρνησης αποφάσισε αυθαίρετα να κατακλείσει την γειτονιά των Eξαρχείων με αστυνομικές δυνάμεις για να προστατέψουν ποιον και από τι, ένα νέο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους για τα Εξάρχεια ταξίδεψε από την αφιλόξενη πατρίδα του στη Νέα Υόρκη για να γίνει δεκτό σε πολλά φεστιβάλ της.

Το ζητούμενο ήταν η δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ για τη γειτονιά των Εξαρχείων και η προπαραγωγή ξεκίνησε στις 3 Δεκεμβρίου του 2008. Όσα γεγονότα ακολούθησαν στο κέντρο της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008 επηρέασαν βαθιά την ουσία του ντοκιμαντέρ. Τελικά μέσα σε δώδεκα λεπτά αποφασίσαμε να μην είμαστε αντικειμενικοί και να δείξουμε ότι μια από τις πιο ιστορικές και ζωντανές, πολιτιστικά και πολιτικά, γειτονιές της Ελλάδας αξίζει καλύτερης τύχης από την περικύκλωσή της από ειδικές δυνάμεις των ΜΑΤ. Συνεντεύξεις από κατοίκους και μια μικρή ιστορική αναδρομή θα βοηθήσουν όλους, ελπίζουμε, να καταλάβουν γιατί τα Εξάρχεια έχουν αποκτήσει τον αντικαθεστωτικό χαρακτήρα τους και στη συνέχεια να τον εκτιμήσουν, όπως οφείλουν οι περήφανοι πολίτες κάθε καθεστώτος που αυτοαποκαλείται δημοκρατία. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις σχετικά με την εν λόγω δημοκρατία, αλλά σίγουρα δεν περιμέναμε ότι θα εγκατέλειπε κάθε πρόσχημα για να ενοχλήσει όσους συχνάζουν ή κατοικούν σε μια περιοχή που μέσα στην ποικιλομορφία της περιλαμβάνει και ανθρώπους που δεν συμφωνούν με το περιεχόμενό της εν λόγω δημοκρατίας. Γιατί όταν η αστυνομία μιας χώρας δεν ασχολείται με την πάταξη της εγκληματικότητας, αλλά με την πάταξη της πολιτικής και πολιτισμικής διαφορετικότητας, τότε απλά επιβεβαιώνονται.

Θέλουμε πραγματικά ο υπουργός να δει το ντοκιμαντέρ μας, γιατί φαίνεται ότι οι πηγές του σχετικά με το ποιόν της γειτονιάς είναι οι βουλευτές του ΛΑΟΣ. Ελπίζουμε πως μόλις συνειδητοποιήσει ότι τα πρώτα πανεπιστήμια της χώρας του παρήγαγαν την αμφισβήτηση και πόσο απαραίτητη είναι αυτή η αμφισβήτηση για κάθε πολίτευμα, θα σταματήσει να προσπαθεί να καταστήλει τέτοιες ιδέες και τρόπους ζωής. Αλλά σίγουρα δεν θέλουμε να προσδιοριστούμε απλά ως απάντηση σε έναν επίκαιρο υπουργό, αλλά ως πρόταση σε μια ελληνική κοινωνία που πανυγηρίζει επειδή την εγκατέλειψε ένας επικίνδυνα ανίκανος πολιτικός, να σεβαστεί αυτή την διαφορετικότητα.

Δεν θέλουμε να φανεί ότι αποδεχόμαστε την αμερικάνικη κοινωνία, επειδή προβαλλόμαστε σε αυτή. Απλά ασχολούμαστε με την κοινωνία, της οποίας είμαστε μέρος, και εκμεταλλευόμαστε την ανεκτικότητα άλλων κοινωνιών για κάτι που φαινομενικά δεν αναφέρεται σε αυτές.

Η πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ θα γίνει σε ένα από τα πιο δημοφιλή φεστιβάλ της Νέας Υόρκης, το New York International Independent Film and Video Festival στις 29 Οκτωβρίου 2009. Στη συνέχεια θα προβληθεί στο 3rd New York Greek Film Festival στις 11 Νοεμβρίου. Μετά στο Queens International Film Festival και αναμένονται επιπλέον προβολές, καθώς έχει σταλεί σε πολλά φεστιβάλ και υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον. Η διανομή του ντοκιμαντέρ θα γίνει δωρεάν μέσω Internet από το blog http://exarchia-documentary.blogspot.com/ καθώς και στο http://www.youtube.com/. Στην Ελλάδα το ντοκιμαντέρ μας θα προβάλλεται σε φοιτητικές λέσχες και σε όσους μας το ζητήσουν.

Για να μας το ζητήσετε και για οποιαδήποτε άλλη ερώτηση ή διευκρίνιση σχετικά με το ντοκιμαντέρ και την ελληνική κοινωνία, απευθυνθείτε στο: exarchiadocumentary@gmail.com "

Στάμος Δημητρόπουλος



Φυσικά, από εμάς ενα μεγάλο ευχαριστώ στον Στάμο (που αν συχνάζεις τα τελευταία χρόνια στις Νύχτες Πρεμιέρας, σίγουρα τον έχει πάρει το μάτι σου με μια κάμερα στο χέρι ;-) που μας έδωσε την ταινία του. Είχαμε προγραμματίσει την προβολή της για την προηγούμενη Δευτέρα 7/12, αλλά την αναβάλαμε (σχεδόν τελευταία στιγμή) γιατί θεωρήσαμε οτι λόγω της έντασης των ημερών η προσέλευση κόσμου στην ΑΣΟΕΕ εκείνη τη μέρα θα ήταν περιορισμένη (και έτσι ήταν, όπως απεδείχθη).

-------------------------------------------

30.12.09 update
s_dany posted:


Ολόκληρο το "Exarchia: Culture Shock"

-------------------------------------------

30.12.09 update
kioy posted:


Σκηνοθεσία: Bernardo Bertolucci
Παραγωγής: France / UK / Italy / 2003
Διάρκεια: 115'



Στη σινεμάνα της Γαλλίας αυτό το ποιητικό δράμα. Φόντο ο Μάης του '68. Η Γαλλική Ταινιοθήκη, κατάνοικτη για το κοινό και με χιλιάδες επιλογές, είναι πόλος έλξης για τα ανήσυχα νιάτα της εφηβείας. Εκεί 3 φοιτητές γίνονται μια παρέα, ένα σώμα. Πρόκειται για τα Γαλλικής υπηκοότητας αδέρφια Isabelle και Theo (Eva Green και Louis Garrel αντιστοίχως), που αυτοαποκαλούνται σιαμαία. Και για τον Αμερικάνο Matthew (Michael Pitt). Διαφορετικές εθνικότητες, διαφορετικές κουλτούρες. Οι Γάλλοι είναι γόνοι μιας προοδευτικής-φιλελεύθερης οικογένειας. Οι κηδεμόνες αποσύρονται σε ταξίδι αναψυχής. Το σπίτι, με κατάνοικτες αγκάλες, παραδίνεται στα χέρια των νεαρών. Ακολουθεί ένας ξέφρενος διαλεκτικός πανζουρλισμός, που τσουγκρίζει, ενώνει και συνουσιάζει -πάντα γόνιμη η συνουσία- τις διαφορετικές κουλτούρες.


Έξω μυρίζει Μάης. Οι δρόμοι ανάστατοι. Τα επαναστατικά ιδεώδη, καλοσμιλεμένα στο μυαλό των αντιφρονούντων, καθοδηγούν την εξέγερση. Μέσα στο σπίτι, το ερμητικά κλεισμένο σπίτι που μοιάζει με μονωμένο όνειρο, οι 3 νεαροί πραγματοποιούν την δική τους ατομική επανάσταση, επιδιδόμενοι σε μια αντισυμβατική ερωτική απελευθέρωση. Καταρρίπτοντας όλα τα κοινωνικά ταμπού περί επιτρεπτού και απαγορευμένου. Ο Bertolucci μας λέει πως η επανάσταση προϋποθέτει πνευματική ανάταση. Και για τις δύο επαναστάσεις σπέρμα αποτελούν οι ταινίες του Godard, του Bresson, του Chaplin, του Keaton, του Hawks και πολλών άλλων, οι οποίοι μπλέκονται ειδυλλιακά στην αφήγηση του Ιταλού σκηνοθέτη, με μια λιγωτική χροιά σινεφιλικής εξομολόγησης.

Ο Bertolucci θα εστιάσει στην παρέα των τριών. Για αυτό κατηγορήθηκε ότι παραλείπει τα ιστορικά γεγονότα. Τι αναίτια κατηγορία! Όντας μέσα σ' ένα σπίτι μπορείς να μιλήσεις για το χρώμα των τοίχων, για τα έπιπλα. Άντε μέχρι και για τη διακόσμηση του. Αν θες όμως να δεις την "αλήθεια" του, οφείλεις να βγεις έξω από αυτό και έπειτα ν΄ανέβεις στο υψηλότερο σημείο. Μέχρι την καμινάδα. Να εισπνεύσεις από κει όλον τον αέρα του, ρουφώντας έτσι όλο το είναι, και έπειτα να εκπνεύσεις το μόρφωμα της "αλήθειας" σε στάχτη, καπνό, φωτιά και αέρα. Και το "The Dreamers" έχει πολλά από αυτά!


Όπως προείπαμε ο Bertolucci εστιάζει στην τριμελή παρέα. Κοιτάει με κάποιο αχνό φίλτρο αυτολογοκριμένης αποφόρτισης τις ερωτικές περιπτύξεις των πρωταγωνιστών και εμβαθύνει στις σχέσεις τους, στην κουλτούρα τους. Διόδιο οι πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις για την ιστορία του κινηματογράφου, αλλά και της μουσικής. Και η αφήγηση είναι πλημυρισμένη από αυτοαναφορικότητα στο ίδιο το σινεμά. Χωρίς αυτές τις αναφορές, ίσως το κινηματογράφημα του Bertolucci να έμοιαζε γυμνό και κάπως άτολμο. Όμως οι σινεφιλικές παρενθέσεις είναι ικανές να σκορπίσουν το ρίγος και την συναισθηματική εκσπερμάτωση στο μυημένο κοινό. Απ' τη σχέση των τριών, ξεχωρίζουμε την επιμόρφωση του Αμερικάνου από τη Γαλλική κουλτούρα του Theo και της Isabelle. Έτσι ο Matthew θα απελευθερωθεί συντόμως από την ενοχλητική, Αμερικάνικης προέλευσης, πουριτανική τυπολατρία του. Όμως είναι ο ευφυής Matthew που θα ξεσκεπάσει τον κρυφό πουριτανισμό που εδρεύει στα αυτοκόλλητα αδέρφια.

Η επανάσταση προϋποθέτει πνευματική ανάταση. Και ο Bertolucci αμφισβητεί με διακριτικότητα την ουσιαστικότητα και την αξία των συλλογικών επαναστάσεων. Καθώς προβληματίζεται κατά πόσον οι συλλογικές ομάδες μπορούν να επιμορφωθούν πνευματικά. Η πνευματική ανάταση προϋποθέτει βίωμα. Εξερεύνηση. Ανοιχτούς ορίζοντες. Μη δεσμευμένη σκέψη. Η πνευματική ανάταση προϋποθέτει ανοιχτά μάτια και διαφορετικά βλέμματα εντός των εξωτερικών συμβάντων, ούτως ώστε να επιτελεστεί η εσωτερική διαπλάτυνση. Πόσο είναι αυτό εφικτό στις συλλογικές εξεγέρσεις; Σε αυτές η προσωπικότητα επεισέρχεται σε μηχανισμούς ατομικής απαλοιφής. Η κίνηση του δεν είναι ελεύθερη, ακολουθεί καταναγκαστικά τη ροή του όχλου. Τα μάτια είναι κλειστά. Περιορισμένα να θωρούν υπό ένα μονοσήμαντο πρίσμα, αυτό της ορισμένης μονομέρειας που επιτάσσουν οι σαφώς ορισμένες ιδέες και τα φρονήματα της συλλογικότητας. Η οποία καταλήγει να υπηρετεί, υπό τις λειτουργικές αρχές του κοπαδιού, την ατομικότητα της εκάστοτε καθοδηγήτριας ηγεσίας. Και έτσι τα άτομα, ως άβουλα όντα ενταγμένα στην ασφάλεια ενός άλλου κοπαδιού, είναι τα εκτελεστικά όργανα σαφώς καθορισμένων σκοπιμοτήτων. Δίχως διαλεκτικότητα. Και κυρίως, δίχως δυνατότητα κριτικής σκέψης. Χαρακτηριστική η σκηνή όπου ο αγανακτισμένος Theo ζητάει στον Matthew να παύσει την κριτική του.


Το "The Dreamers" είναι μια από τις σημαντικές ταινίες της δεκαετίας. Ένα ποιητικό άσμα πάνω στη φύση του ίδιου του σινεμά. Ένας ύμνος για την επανάσταση. Και μια αχνή φωνή αμφισβήτησης πάνω στη μηχανική εφαρμογή της. Ο Bertolucci μετριάζει βέβαια με αυτοσυγκράτηση το ανατρεπτικό σενάριο του Gilbert Adair. Κάνει μια ανθρώπινα πολιτική ταινία. Αφήνοντας σαφείς υπαινιγμούς (μέσω της φύσης της οικογενείας) και για τον οικονομικό φιλελευθερισμό που ακολούθησε εκείνης της εποχής. Δίνοντας μας ταυτόχρονα μερικές άρτια κομψοτεχνημένες σκηνές, όπως αυτή του φινάλε: με τον αποφυλακισμό του ονείρου απ' το εσωτερικό αδιέξοδο που έχει περιέλθει. Καθώς ο κόσμος του έξω θρυμματίζει βίαια το πηχτό νεφέλωμα που έχει σχηματιστεί γύρω από αυτό. Επιζητώντας πιεστικά την απόδραση.


Βαθμολογία: 8/10