(500) Days of Summer ((500) Μέρες με τη Σάμερ)

Σκηνοθεσία: Μαρκ Γουέμπ
Σενάριο: Σκοτ Νιούσταντερ, Μάικλ Γουέμπερ
Παίζουν: Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Ζόι Ντεσανέλ
Η.Π.Α. | 2009 | Ρομαντική Κομεντί | 95'



Όποιος αποφασίσει να περάσει "(500) Μέρες με τη Σάμερ", πρέπει να είναι έτοιμος για μια μη παραδοσιακή ρομαντική κομεντί. Μπορεί να μην είναι μια σπουδαία ιστορία αγάπης, αλλά κάνει την ευχάριστη έκπληξη, πραγματοποιώντας αυτό που αναμένεται να κάνουν όχι μόνο οι ταινίες αλλά οι δημιουργοί και η τέχνη εν γένει. Να είναι καθρέπτης των σημείων του καιρού, χωρίς να είναι μια κόπια από την τελευταία τάση του συρμού. Και όλο αυτό το κάνει έχοντας μια κατεξοχήν pop θεματική, με λίγο indie εκτέλεση. Μα μπορεί να είναι πιο "end of 00’s" (;), δεν μπορεί..!

Η Σάμερ είναι η κοπέλα που κάθε άντρας θέλει να ερωτευτεί όταν βρίσκεται στα late twenties του. Είναι ασυνήθιστα έξυπνη, επικίνδυνα γλυκιά, τραγικά ενδιαφέρουσα και αθεράπευτα αστεία, όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί ο Τομ από τις πρώτες μέρες της συναναστροφής τους στη δουλειά (μια εταιρία ευχετήριων καρτών). Η Σάμερ όμως, μαζί με όλα τα παραπάνω είναι και οδυνηρά ειλικρινής, υπερβολικά ανεξάρτητη και διαθέτει μια σπάνια μη απολογητική συμπεριφορά όντας ο εαυτός της, δηλαδή μια αληθινή, σύγχρονη, νέα γυναίκα, 24 ώρες το 24ωρο. (Το παραπάνω κάντε το "υπερβολικά ανεξάρτητη για τον Τομ"... γιατί τι σημαίνει υπερβολικά ανεξάρτητη στ' αλήθεια;).


Ο ανυποψίαστος, σε σημείο να προκαλεί συναισθήματα συμπόνιας Τομ, καταδικάζεται στο να ερωτευτεί την ακαταμάχητη Σάμερ μέσα στο ασανσέρ, over "There is a light that never goes out" των Smiths… και ποιος άλλωστε δεν θα ερωτευόταν έτσι;! (Το soundtack της ταινίας είναι εξαιρετικό). Όμως έτσι είναι η ζωή, "that's the way love goes" και άλλα τέτοια, αγαπητέ αναγνώστη και μετά από ενάμιση χρόνο περίπου η Σάμερ θα τερματίσει τη σχέση της με τον συμπαθέστατο, αν και λίγο μαλακό Τομ, αφήνοντάς τον να καταστρώνει σχέδια για το πώς θα ξανακερδίσει το κορίτσι και να αναπολεί τις ευτυχισμένες "μέρες του στη λιακάδα".


"Xerox machines are hot.."

Γιατί η ευτυχία ή η δυστυχία μιας σχέσης ερμηνεύεται (και τολμώ να πω μετριούνται) μόνο σε στιγμές απομονωμένες και χειρουργικά αφαιρεμένες από τον ζωντανό οργανισμό που λέγεται ρομαντική/σεξουαλική σχέση, επανεξεταζόμενες με καθαρό και φρέσκο μυαλό, χωρίς να έχει σημασία αν οι στιγμές συνέβησαν στην αρχή ή στο τέλος, την τριακοστή έβδομη ή η τεσσαρακοστή πεντηκοστή ένατη μέρα της σχέσης. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο θα δεις τις "(500) Μέρες με την Σάμερ" ανακατεμένες.


Η επιτυχία της ταινίας έγκειται, πρώτον, στο οτι αντανακλά διακριτικά τα σύγχρονα άγχη αυτής της γενιάς, δηλαδή το οτι οι περισσότεροι «almost thirty» συνάνθρωποί μας μισούν τη δουλειά που κάνουν (η οποία συνήθως καμία σχέση δεν έχει με το αντικείμενο των σπουδών τους), θέλουν να ερωτευτούν και/ή φοβούνται την δέσμευση. Δεύτερον, απεικονίζει αλήθειες για τις ερωτικές σχέσεις δοσμένες σε διαστάσεις και πλαίσια, αλήθειες των οποίων ο εντοπισμός αποτελεί προσωπική γνωστική κατάκτηση. Όπως το οτι η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από τις προσδοκίες σε μια σχέση, οτι το να είσαι ερωτευμένος δεν σημαίνει τίποτε άλλο από το να σου φαίνονται χαριτωμένες οι μικρές συνήθειες του άλλου (όσο ενοχλητικές κι αν είναι στην πραγματικότητα), οτι όσον αφορά στον έρωτα βλέπουμε ό,τι θέλουμε να δούμε, οτι αυτό το πράγμα που λέγεται έρωτας μπορεί και να είναι τόσο αληθινό όσο και ο Άγιος Βασίλης, και οτι τελικά η εξελικτική πορεία των σχέσεων, από τη γνωριμία μέχρι τον αποχαιρετισμό, είναι θέμα σύμπτωσης… Δεν είναι κυνισμός, είναι μοντέρνο love story.


Βαθμολογία: 4 / 5