Σκηνοθεσία: Terry GilliamΠαραγωγής: UK / Canada / France / 2009
Διάρκεια: 122'
Ένα αιωνόβιο τσίρκο γιορτάζει τον ξεπεσμό του. Σαν ξεθωριασμένο κουφάρι που σβήνει απ' τις κραυγές του χρόνου. Χωρίς την παύση της ύπαρξης, καταδικασμένο στο ακατάπαυστο του αθανάτου. Και αν τα πάντα εξηγούνται αιτιοκρατικά, η φαινομενική τεκμηρίωση αυτής της αθάνατης ύπαρξης έγκειται στην εκπλήρωση των "πικάντικων" στοιχημάτων του Doctor Parnassus (Christopher Plummer) με τον διάβολο. Στοιχήματα που εμπλέκουν την αιώνια άβυσσο, τη μάχη μεταξύ καλού και κακού, καθώς τη θυγατέρα του Parnassus(Lily Cole) και τους φιλόδοξους εραστές της.
Ο Terry Gilliam οχυρωμένος στα προπύργια της φαντασίας, αυτής που τον χαρτογράφησε στον κινηματογραφικό Άτλαντα, εκτοξεύει πολύχρωμα παραμύθια σ' ένα μάλλον υποψιασμένο κοινό. Τα παραμύθια είναι αληθινά; Ή η αλήθεια είναι ένα παραμύθι; Όπως και να το διαβάσεις το "The Imaginarium of Doctor Parnassus" είναι ένα βύθισμα στους κόσμους της εναλλακτικής πραγματικότητας. Αυτής του ονείρου. Αυτής της αυτοσχέδιας ταξιδευτικής μηχανής που παρανομεί ασυστόλως κατά της ανέραστης γεγονοτολογικής υφής της πραγματικότητας. Του μοναδικού ανθρώπινου επινοήματος, έμφυτου και κατεκτημένου, που μεταφέρει το σάπιο του χειροπιαστού χωροχρόνου σε υποφερτές κλίμακες. Σε αθάνατες κλίμακες. Φαντασία, Τέχνη, παραμύθι, όνειρο: σαν να λέμε οι αιώνιες σταλαγματιές που αντιμάχονται τη λήθη του θανάτου. Του πραγματικού θανάτου.
Βέβαια αυτή η αιωνιότητα που θα συναντήσουμε στον Doctor Parnassus δεν οφείλεται σε κάποιον ατέρμονο χρόνο. Ούτε καν σε κάποιο άπειρο τόπο. Επίσης, σε καμία περίπτωση δεν οφείλεται στην κυριαρχία της Τέχνης, της φαντασίας και του παραμυθιού έναντι της ζωής. Τουναντίον. Η αιωνιότητα του ήρωα, αλλά και της ιστορίας, οφείλεται σε εκείνο το υπερόγκως ανυπόφορο συναίσθημα της παρακμής, παρελθούσας της ακμής. Η στιγμή της παρακμής, ή καλύτερα το στιγμιότυπο, ως αιωνόβιος οδυνηρός κόσμος. Εσωτερικός κόσμος. Και μόνη παρηγοριά θέρμανσης της εσωτερικής ψύξης η ύπαρξη κάποιου κινήτρου. Κίνητρο, όπως λέμε κινητήριο μόχλευμα κατά της δυσκαμψίας του γύψου της λήθης. Ακόμα και αν προέρχεται από την ψευδαίσθηση της φαντασίας. Στην ταινία, τα κίνητρα αυτά αποτυπώνονται εύκολα -και μάλλον άκομψα- μέσα από τα στοιχήματα του πρωταγωνιστή με τον διάβολο. Και αφού μιλήσαμε για τη νομοτελειακή χρονική αλληλοδιαδοχή ακμής και παρακμής, διαφαίνεται τραγικά ειρωνικός ο τρόπος που αυτή εφαρμόζεται στον σκηνοθέτη και καλλιτέχνη Terry Gilliam. Ίσως και ο Terry Gilliam, εν αγνοία του, ποιεί (γοητευτικές) προσωπικές ταινίες, στα πλαίσια μιας (μάταιας) μονομαχίας με τον νομοτελειακό ερχομό της προσωπικής παρακμής του.
Όπως και να διαβάσετε το "The Imaginarium of Doctor Parnassus", ο Gilliam συντηρεί τις εμμονές του, αυτές που τον ανέδειξαν, και μας χορεύει στο ταγκό της φαντασίας του. Ένα από τα πιο μεγαλόπνοα project του, παρά τις γνωστές πλέον δεισιδαιμονίες που το έπληξαν, φλερτάρει επίμονα με την αδιαφορία. Και αυτό οφείλεται στη δραματουργική αρρυθμία, στα άγαρμπα κομπιάσματα, αλλά και στην (ενίοτε) παρωχημένη σημειολογία του. Όμως, παρ' όλα τα προηγούμενα -όσο βαριά και αν ακούγονται- για τους εθισμένους στο άρωμα του μεγάλου παραμυθά, μια βουτιά στον μαγικό καθρέφτη κρίνεται άκρως απαραίτητη!
Βαθμολογία: 6,5/10
@ kioy: Άλλαξα την αφίσα, δε μπορούσα να μη το κάνω μόλις ανακάλυψα αυτήν!
ReplyDeleteΓια σούπερ μεγάλο μέγεθος, κλικ στην εικόνα!
ReplyDeleteΤο περιμέναμε, το περιμέναμε... και λοιπόν;
ReplyDeleteΠολύ καλά τα λες kioy, ειδικά για το φλερτ (έτσι από μακριά) με την αδιαφορία.
Παρ' όλα αυτά ο κος Γκίλιαμ παραμένει αγαπημένος και ο "Δρ. Παρνάσους" είναι ό,τι καλύτερο έχει να μας δείξει εδώ και αρκετό καιρό.
Ο κος Γουέιτς ήταν απολαυστικότατα διεφθαρμένος, ενώ ο μακαρίτης Λέτζερ ήταν... απλά ήθελες να τον βλέπεις.
Τι θα σου μείνει από τα εκατόν εικοσιδύο λεπτά διάρκειας;
Η δυσκολία να λειτουργήσει το φιλμ κι αυτό ως μαγικός καθρέπτης, έτσι ώστε να μας κρατήσει στην χώρα του φανταστικού, παρ' όλη την οπτική φαντασία του κου Γκίλιαμ και η αμηχανία που αυτή η αστοχία δημιούργησε.
Τελικά αυτό που θέλω να μου μείνει στο μυαλό είναι ο ωραίος Χιθ Λέτζερ με βραχνάδα στη φωνή, eye-liner στα μάτια και ζαχαρί ριγέ κουστούμι, για πάντα νέος.
Χαίρομαι για το support και για την "ειλικρινή" κατάθεση σου. Και αφού πιάσαμε τα προσωπικά, εμένα δε θα μου μείνει ο (αξιοπρόσεκτος) Ledger, αλλά η σκηνή ανάμεσα στις δύο πόρτες που διαλέγει η ωραία της (αγαπημένης του s dany) αφίσας. Έτσι, γιατί σκηνοθετικά ο Gilliam βγάζει (ίσως τη μοναδική) στιγμή ιδιοφυίας. Αλλά και γιατί μου έφερε στη θύμιση το αγαπημένο Tales Of Hoffman!
ReplyDeleteΤο περιμέναμε, το περιμέναμε... και λοιπόν;
ReplyDeleteΠολύ καλά τα λες kioy, ειδικά για το φλερτ (έτσι από μακριά) με την αδιαφορία.
Παρ' όλα αυτά ο κος Γκίλιαμ παραμένει αγαπημένος και ο "Δρ. Παρνάσους" είναι ό,τι καλύτερο έχει να μας δείξει εδώ και αρκετό καιρό.
Ο κος Γουέιτς ήταν απολαυστικότατα διεφθαρμένος, ενώ ο μακαρίτης Λέτζερ ήταν... απλά ήθελες να τον βλέπεις.
Τι θα σου μείνει από τα εκατόν εικοσιδύο λεπτά διάρκειας;
Η δυσκολία να λειτουργήσει το φιλμ κι αυτό ως μαγικός καθρέπτης, έτσι ώστε να μας κρατήσει στην χώρα του φανταστικού, παρ' όλη την οπτική φαντασία του κου Γκίλιαμ και η αμηχανία που αυτή η αστοχία δημιούργησε.
Τελικά αυτό που θέλω να μου μείνει στο μυαλό είναι ο ωραίος Χιθ Λέτζερ με βραχνάδα στη φωνή, eye-liner στα μάτια και ζαχαρί ριγέ κουστούμι, για πάντα νέος.