Taking Woodstock (Έτσι Πήραμε το Γούντστοκ)

Σκηνοθεσία: Άνγκ Λι
Σενάριο: Τζέιμς Σέιμους
Παίζουν: Εμίλ Χιρς, Λιβ Σράιμπερ, Γιουτζίν Λέβι, Ιμέλντα Στάουτον, Ντιμίτρι Μάρτιν
Η.Π.Α. / 2009 / Κωμωδία / 110’



Το καλοκαίρι του 1969 και ενώ οι Η.Π.Α. βρίσκονταν σε πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό αναβρασμό, οι μουσικοί παραγωγοί Μάρτιν Λανγκ και Άρτι Κόρνφελντ συγκέντρωσαν τα μεγαλύτερα μουσικά ονόματα της εποχής, στη φάρμα Μπέθελ Γουντς, λίγο έξω από το Γούντστοκ, μια μικρή πόλη στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, για να συμμετάσχουν σε ένα τριήμερο φεστιβάλ αφιερωμένο στη μουσική, τη χαρά, την αγάπη και φυσικά τις υπόλοιπες αξίες του κινήματος των Χίπις. Αυτό που δεν ήξεραν όμως ήταν ότι η δέκατη πέμπτη, δέκατη έκτη και η δέκατη έβδομη ημέρα του Αυγούστου του 1969 έμελλε να γίνει η μεγαλύτερη πολιτιστική και κατ’ επέκταση πολιτική συνάντηση της προηγούμενης γενιάς και το σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής, που τώρα φαίνεται να βρίσκει νοσταλγούς περισσότερο από ποτέ.

Ο νεαρός Έλιοτ Τίμπερ (Ντιμίτρι Μάρτιν), προσπαθεί να τονώσει οικονομικά το σχεδόν ξοφλημένο οικογενειακό ξενοδοχείο, φέρνοντας στην περιοχή ένα, ορφανό από φυσικό χώρο, μουσικό φεστιβάλ, με σκοπό να εξασφαλίσει πελάτες.

Ο Ανγκ Λι σκηνοθετεί όσα έγιναν στο μουσικό φεστιβάλ του Γούντστοκ, βασισμένος στο βιβλίο του Έλιοτ Τίμπερ, σε μια ανώφελα μεγάλης διάρκειας ταινία, δίνοντας περισσότερη έμφαση στα συνηθισμένα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, αποστασιοποιημένος από τη σημασία των γεγονότων, με αποτέλεσμα να μην ξεχωρίζει κανείς αν παρακολουθεί την χρονικό του στησίματος μιας απλής συναυλίας ή του πολιτιστικού γεγονότος εκείνου που συμβολίζει ακόμα, το ζενίθ εκείνης της απελευθερωτικής ατμόσφαιρας της εποχής, το απόγειο μιας δεκαετίας κυριαρχημένης από την (ψευδ)αίσθηση ότι μπορεί μια γενιά να αλλάξει τον κόσμο, το μεταίχμιο όπου μια εποχή τελείωσε και μια άλλη ξεκίνησε.


Με μια μάλλον επιφανειακή και πρόχειρη προσέγγιση, όχι στο τι συμβολίζει πια το Γούντστοκ, αλλά μέσα σε τι είδους πλαίσιο πραγματοποιήθηκε στον πραγματικό χρόνο που πραγματοποιήθηκε, το "Έτσι Πήραμε το Γούντστοκ", δεν θα συγκινήσει τους νοσταλγούς του rock 'n' roll, καθώς είναι μια ελαφριά κωμωδία από τα χέρια ενός σημαντικού σκηνοθέτη για σημαντικά γεγονότα. Μια διασκεδαστική απεικόνιση του τι συνέβη στα παρασκήνια του μεγαλύτερου και σημαντικότερου μουσικού δρώμενου του εικοστού αιώνα. Ικανοποιητικοί είναι οι Ντιμίτρι Μάρτιν και Λιβ Σράιμπερ.

Όταν ακούς Γούντστοκ αυτομάτως σκέφτεσαι sex, drugs and rock 'n' roll και μάλλον όλα αυτά συνυπήρξαν αρμονικά για τρεις μέρες με τον εναλλακτικό πολιτισμό, το αντιπολεμικό κίνημα, την πολιτική αμφισβήτηση. Στο Γούντστοκ υπολογίζεται πως συγκεντρώθηκαν μισό εκατομμύριο άνθρωποι για ένα μουσικό τριήμερο του οποίου οι διοργανωτές, περίμεναν γύρω στις πενήντα χιλιάδες. Συμμετείχαν άνδρες, γυναίκες, παιδιά, λευκοί, μαύροι, στρέιτ, γκέι, πολιτικοποιημένοι νέοι και όχι, άνθρωποι που ήρθαν μόνο για το πάρτι και άλλοι που αντιλαμβάνονταν πως κάτι ξεχωριστό συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Το "Έτσι πήραμε το Γούντστοκ", αδυνατεί να αποδώσει την ελπίδα της κοινωνικής αλλαγής που είχε απλωθεί σε όλο τον κόσμο και έπαιρνε φωνή τον Αύγουστο του '69 και τελικά να απεικονίσει, πώς αυτή η μουσική συνάθροιση έγινε πράξη πολιτική, χωρίς να το θέλει.


Βαθμολογία: 2/5