Public Enemies (Δημόσιος Κίνδυνος)

Σκηνοθεσία: Michael Mann
Παραγωγής: USA / 2009
Διάρκεια: 140'



Μια ταινία αφιερωμένη στον περιβόητο κακοποιό John Dillinger των 30's. Του οποίου οι αποδράσεις του και οι δράσεις του οι ενδοκοινωνικές θα τον περιέγραφαν καλύτερα ως rock star. Βέβαια, το ιστορικό φόντο της εποχής παρουσιάζεται ασύλληπτα ξεθωριασμένο. Σαν την αποχρωματισμένη ψηφιακή φόρμα που επιλέγει ο Mann για να κινηματογραφήσει. Όχι, δεν έχω κάτι με την ψηφιακή φόρμα. Αντιθέτως! Ο Michael Mann καταφέρνει να την αξιοποιήσει στο έπακρο. Ίσως και να της δώσει μια ακόμα μεγαλύτερη (κινηματογραφική) διάσταση, τονίζοντας τις δυνατότητες του μέσου αλλά και τις δικές του παράλληλα. Όμως, η ιστορική εποχή γιατί να παρουσιάζεται με τόση αφαιρετικότητα; Γιατί ο Mann επιλέγει να ενσωματώσει στην ιστορία του μέχρι και το τελευταίο (υπαρκτό) πρόσωπο, και από την άλλη αγνοεί τις τάσεις της εποχής; Γιατί δίνει τόσο μεγάλη βαρύτητα στα κουστούμια και στα αυτοκίνητα (περίβλημα), και καμία στην ουσία της περιόδου;


Η ταινία αναφέρεται κυρίως στην περίοδο της εκτεταμένης καταδίωξης του John Dillinger (Johnny Depp) από τους κρατικούς μηχανισμούς, τους οποίους ενσαρκώνει ο πράκτορας Purvis (Christian Bale). Η κάμερα περιστρέφεται κυρίως γύρω από τον ηθικά ακέραιο και τον εσωστρεφή John Dillinger. Και με σημείο αναφοράς αυτόν, θα παρακολουθήσουμε και τα μέλη της παρέας του αλλά και την εκλεκτή της καρδιάς του, την Billie (Marion Cotillard).


Αναπαραστατικά το Public Enemies έχει πραγματικά την ικανότητα να μας κόψει την ανάσα! Μοναδική η σκηνοθεσία του Michael Mann, με κάμερα στο χέρι και με αξιοσημείωτη φροντίδα στα κάδρα. Μια απίστευτη αρμονία στο ντεκουπάζ, παρά το συνεχή τεμαχισμό του χώρου, και μια αξιοθαύμαστη εναλλαγή στα μεγέθη των κάδρων. Έτσι, θα μας παραθέσει ορισμένες αξιομνημόνευτες σεκάνς. Όπως αυτή στο δάσος ή την τελική του σινεμά ή τις διάσπαρτες ληστείες. Και είναι πράγματι ιδιαίτερα τιμητικό για έναν σκηνοθέτη του βεληνεκούς του Michael Mann να καταπιάνεται και να πειραματίζεται τόσο πολύ με το κινηματογραφικό μέσο. Τόσο που και οι επίδοξοι -και μη καταξιωμένοι- συνάδελφοι του δεν καταπιάνονται.


Σεναριακά όμως το Public Enemies με απογοήτευσε. Και όχι, δε θα βρούμε πολλά διολισθήματα πέραν αυτού που ανέφερα στην πρώτη παράγραφο. Ίσως θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και την αοριστολογία στο πλάσιμο των ηρώων. Όμως ακόμα και αυτή (η αοριστολογία δηλαδή), θα δικαιολογούνταν κάλλιστα απ' το "εδώ και τώρα" (το παρόν), που αποτελεί και το μοναδικό πρίσμα μέσω του οποίου ξεδιπλώνεται η αφήγηση. Αυτό που με πειράζει -μόνο την προσωπική άποψη εκφράζω- είναι ο μιμητισμός που ακολουθεί η Αμερικάνικη ταινία ως προς τις θεωρητικά επιτυχημένες συνταγές. Τι εννοώ; Θεωρώ πως αδικείται η Αμερικάνικη λογοτεχνία όταν ο Λόγος, ως προς το διαλεκτικό τουλάχιστον κομμάτι, λογίζεται απλά ως ένα ατού για την κατάκτηση του παιχνιδιού των εντυπώσεων. Ως το εφέ δηλαδή της παράστασης! Όπως επίσης απαράδεκτη θεωρώ την απαρέγκλιτη ακολουθία της σεναριακής πεπατημένης. Όπως εδώ για παράδειγμα, το κορίτσι χρησιμοποιείται για να αναδείξει τη συναισθηματική πλευρά του ήρωα, αλλά και το τρωτό σημείο στο πορτραίτο του. Η αμφιβόλου ηθικής αστυνομία χρησιμοποιείται για να εξασφαλισθεί μια minimum συμπάθεια προς τον πρωταγωνιστή. Όχι, δε με ενοχλεί ούτε το κορίτσι, ούτε η αστυνομία. Άλλωστε θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες περί της αγνότητας του αστυνομικού σώματος, αλλά και για τις "ιδιότητες" του έρωτα. Αυτό που με ενοχλεί είναι το "για να", που έχει γίνει πλέον πανάκεια!


Δε θέλω να μιλήσω για τις ερμηνείες, αν και έχει γίνει πολύς λόγος για το cast. Φοβάμαι πως θα αδικήσω τις ερμηνευτικές ικανότητες του τρίο (Johny Depp, Christian Bale, Marion Cotillard), που και εδώ τα πάει ικανοποιητικά. Το Public Enemies ιδεολογικά δε διαφέρει πολύ από τις φετινές γκανγκστερικές ταινίες. Και, κατά τη γνώμη μου, είναι μια ταινία που έχει χάσει τη μάχη της με το τώρα, αλλά έχει να δώσει μια άλλη (ουσιαστικότερη) μάχη με το χρόνο. Για την οποία, πάντως, κατέχει τα πρέποντα εφόδια. Όσο για σένα αναγνώστη, αν είσαι λάτρης του Michael Mann και του Αμερικάνικου σινεμά, τότε το Public Enemies είναι ένα must. Οι υπόλοιποι μάλλον θα δουν μια (ενοχλητικά) αδιάφορη ιστορία, ενορχηστρωμένη υπό την αριστοτεχνική μπαγκέτα ενός σημαντικού σκηνοθέτη.


Βαθμολογία: 6/10