Σκηνοθεσία: Bertrand Tavernier
Παραγωγής: USA / France / 2009
Διάρκεια: 102'
Παλιομοδίτικη, στην εμφάνιση, αστυνομική περιπέτεια. Με την επίμονη προσπάθεια του Bertrand Tavernier να χωρέσει την ποίηση και το φανταστικό στην αιματηρή πραγματικότητα της Λουϊζιάνα. Το αποτέλεσμα είναι ένα υποβλητικά ατμοσφαιρικό film, χωρίς όμως ραχοκοκκαλιά.
Ο Tommy Lee Jones (σε ρόλο γραμμένο και ραμμένο για πάρτη του) υποδύεται έναν κοινωνικά ευαίσθητο αστυνομικό. Η εγκληματικότητα και η βαρβαρότητα της περιοχής βαραίνουν τον συναισθηματικό του κόσμο. Αυτή τη φορά καλείται να εξιχνιάσει το χρονικό ορισμένων βίαια δολοφονημένων γυναικών, οι οποίες πρωτίστως έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά. Στο μεσοδιάστημα έχει "ανακαλύψει" το φονικό ενος νέγρου, που έχει πραγματοποιηθεί τουλάχιστον προ δεκαετίας. Ο υπεύθυνος Tommy Lee Jones υποπτεύεται τους τοπικούς άρχοντες, που όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνδέονται με το σινεμά. Και θα βρεθεί μπροστά από ένα γριφώδη κολάζ γεγονότων που καλείται να συναρμολογήσει.
Στην άλλη πλευρά, αντίθετα με τον Tommy Lee Jones που συγκεντρώνει όλα τα βάσανα του τόπου του, βλέπουμε ένα σωρό κινηματογραφικών αστέρων που δε νοιάζονται για τίποτε άλλο πέραν της γυαλάδας της δημόσιας εικόνας τους. Ο Bertrand Tavernier βρίσκει έτσι την ευκαιρία να εκφράσει ενα παράπονο: αφορά στην κατεύθυνση που έχει επιλέξει το σύγχρονο σινεμά, το οποίο έχει αποποιηθεί τη θέση του ως μέρος της κοινωνικής πραγματικότητας (και συνεπώς και τις ευθύνες που πηγάζουν απ' αυτή τη θέση) και έχει επιλέξει τον εγωκεντρικό μονόδρομο της διασκεδαστικής ματαιοδοξίας του. Αλλά ο Bertrand Tavernier, όπως εξελίσσεται η ταινία, το πάει και παρά πέρα. Διατυμπανίζοντας πως αυτή η στάση ζωής, δηλαδή η αποποίηση ευθυνών από την βουρκώδη πραγματικότητα, αποτελεί τελικά την ίδια τη λάσπη που μας βρωμίζει...
Είναι αλήθεια πως το "In the Electric Mist" προσπαθεί να στοχαστεί διατηρώντας το εύγλωττο λογοτεχνικό ύφος της νουβέλας του James Lee Burke. Και σχεδόν καταφέρνει να προσδώσει μια ομιχλώδη αύρα στο χώρο. Ωστόσο η δράση, άφιλτρη, ξεχαρβαλώνει τους ρυθμούς της ταινίας. Ενώ και η αφήγηση δε διστάζει να ακολουθήσει την πεπατημένη. Όχι όσον αφορά την κινηματογράφηση, αλλά όσον αφορά το συμβατικό τρόπο σκέψης. Το ποιητικό voice over ενίοτε καταλήγει σε μια παραφωνία. Και τελικά το μόνο που μπορεί να αποκομίσει ο θεατής, είναι μια τμηματική ευκαιρία για στοχασμό. Τέλος, ο διεκπαιρεωτικός Tommy Lee Jones είναι αναμενόμενα καλός .
Βαθμολογία: 5,5/10
Εντάξει, ποτέ δεν με τρέλαινε ο Ταβερνιέ, ούτε για τις ταινίες του, ούτε για τα πολιτικά του σχόλια- που περνάει και μέσα από τις ταινίες του..
ReplyDeleteΗ συγκεκριμένη είναι αρκετά μέτρια, πρσπαθεί μεν να δώσει κάποιες άλλες διαστάσεις μέσω των οραμάτων και της αφήγησης χρησιμοποιώντας το θολό τοποίο της Λουιζιάνα, κάνει ένα σχόλιο για την μετα-κατρίνα πολιτεία, κάνει ένα σχόλιο για το σινεμά που έχει φτάσει με τους αλκοολικούς ηθοποιούς και την καρικατούρα παραγωγό, και στη μέση κάποιος σίριαλ κίλερ να κρατάει το ενδιαφέρον.. Αυτό δεν μ αρέσει στον Ταβερνιέ, μπρεδεύει την ταινία με τα πολιτικά σχόλια, μην καταφέρνοντας να αναπτύξει σωστά τίποτα απ τα δύο. Σώζεται ο Τόμι Λι Τζόουνς.
Συμφωνώ μαζί σου... Το μόνο που θέλω να επισημάνω, είναι τη λογοτεχνικότητα του voice over(που κινηματογραφικά το καταγγέλω), η οποία μπορεί να επενεργήσει θετικότατα σε μερίδα θεατών!
ReplyDeletevoice over υπήρχε και στο Fight Club..!
ReplyDeleteΚαι η καταγγελία σου μου θυμίζει λίγο Adaptation αν θυμάσαι, που ο Cage έκανε κάποια σεμινάρια σεναρίου, και ο Guru που δίδασκε έλεγε πως το voice over χρησιμοποιείται σε ακρωτηριασμένα σενάρια ή κάτι τέτοιο.. Πάντως συμφωνώ πως αν η ταινία είναι αδύναμη, το voice over την ενοχοποιεί ακόμα περισσότερο..
voice over υπήρχε και στο Fight Club..!
ReplyDeleteΚαι η καταγγελία σου μου θυμίζει λίγο Adaptation αν θυμάσαι, που ο Cage έκανε κάποια σεμινάρια σεναρίου, και ο Guru που δίδασκε έλεγε πως το voice over χρησιμοποιείται σε ακρωτηριασμένα σενάρια ή κάτι τέτοιο.. Πάντως συμφωνώ πως αν η ταινία είναι αδύναμη, το voice over την ενοχοποιεί ακόμα περισσότερο..
Εντάξει, ποτέ δεν με τρέλαινε ο Ταβερνιέ, ούτε για τις ταινίες του, ούτε για τα πολιτικά του σχόλια- που περνάει και μέσα από τις ταινίες του..
ReplyDeleteΗ συγκεκριμένη είναι αρκετά μέτρια, πρσπαθεί μεν να δώσει κάποιες άλλες διαστάσεις μέσω των οραμάτων και της αφήγησης χρησιμοποιώντας το θολό τοποίο της Λουιζιάνα, κάνει ένα σχόλιο για την μετα-κατρίνα πολιτεία, κάνει ένα σχόλιο για το σινεμά που έχει φτάσει με τους αλκοολικούς ηθοποιούς και την καρικατούρα παραγωγό, και στη μέση κάποιος σίριαλ κίλερ να κρατάει το ενδιαφέρον.. Αυτό δεν μ αρέσει στον Ταβερνιέ, μπρεδεύει την ταινία με τα πολιτικά σχόλια, μην καταφέρνοντας να αναπτύξει σωστά τίποτα απ τα δύο. Σώζεται ο Τόμι Λι Τζόουνς.