Σκηνοθεσία: P.J. Hogan
Παραγωγής: USA / 2009
Διάρκεια: 104'
Πριν πω οτιδήποτε άλλο οφείλω να ομολογήσω πως η ταινία δε μου άρεσε. Και δε μου άρεσε γιατί ακολουθεί τον γνωστό πλέον light, γλυκερό, videoclipίστικο αφηγηματικό τρόπο, εμπλουτισμένο με το εξυπνακίστικο χιούμορ των ταινιών της mainstream κινηματογραφικής βιομηχανίας. Ωστόσο, το Confessions of a Shopaholic έχει κάτι που το ξεχωρίζει από τις ταινίες της σειράς. Με αυτό το κάτι λοιπόν θα ασχοληθώ στο κείμενό μου, αγνοώντας τις επιμέρους θεματικές όπως το love story κλπ.
Από ψυχολογικής άποψης δεν είναι αποτελεσματικό (ως προς την θεραπεία) να στέκεσαι δεικτικά-κατηγορηματικά σε ένα παθολογικό σύμπτωμα που μπορεί να εμφανίζεται σε ένα άτομο. Μια τέτοια στάση μπορεί να έχει επιδράσεις αντίθετες απ' τις επιθυμητές. Καθώς είναι πιθανόν να ενεργοποιηθούν αντανακλαστικοί μηχανισμοί τέτοιοι που θα δέσουν αξεδιάλυτα το άτομο με την αρχική "εσφαλμένη" συμπεριφορά. Ο ενδεδειγμένος τρόπος για την εξάλειψη τέτοιων "εσφαλμένων" συμπεριφορών θεωρείται να οικιοποιηθείς και να προσεταιρισθείς την αδυναμία, να την παρουσιάσεις με έναν εν μέρει υπερβολικό τρόπο, ώστε το ίδιο το άτομο να αντιμετωπίσει κριτικά τα πάθη του. Μέχρι το στάδιο της ολοκληρωτικής χειραφέτησης. Τον παραπάνω τρόπο φαίνεται να έχει υιοθετήσει και το Confessions of a Shopaholic για την αντιμετώπιση ενός κραυγαλέου φαινομένου του καιρού μας, της καταναλωτικής μανίας. Ακολουθεί έναν "Αμερικάνικο" τρόπο αφήγησης για να απευθυνθεί σε ένα ευρύ κοινό (πιθανόν καταναλωτικό) και παρουσιάζει με ακρότητα καταστάσεις μανιακής κατανάλωσης. Προτρέποντας επί της ουσίας τον θεατή να συνειδητοποιήσει το άσκοπο της υπερβολικής κατανάλωσης και να ακολουθήσει την πρωταγωνίστρια στο απαραίτητο στάδιο της αποτοξίνωσης.
Πρωτού συνεχίσουμε θα ήθελα να αναφέρω μια φράση του Ίταλο Καλβίνο: "Περισσότερο και από τα πράγματα που κάθε μέρα κατασκευάζονται, πουλιούνται, αγοράζονται, ο πλούτος της Λεονίας μετριέται από τα πράγματα που κάθε μέρα πετιούνται για να δώσουν τη θέση τους σε καινούργια. Τόσο που κανείς αναρωτιέται αν το αληθινό πάθος της Λεονίας είναι πράγματι , όπως λένε, να απολαμβάνει καινούργια και διαφορετικά πράγματα, ή αν είναι μάλλον να αποβάλλει, να διώχνει μακριά της, να ξεφορτώνεται κάθε περιοδική μιαρότητα". Η ευκολία με την οποία αποχωριζόμαστε τα καταναλωτικά αγαθά καθρεφτίζει αν μη τι άλλο τη μηδαμινή πραγματική αναγκαιότητα τους. Η αγορά νέων πραγμάτων αποκτά μια υπερβάλλουσα φετιχιστική διάσταση. Έτσι, το άτομο παύει να προσδιορίζεται ως ύπαρξη από ανθρώπινους όρους, αλλά αντίθετα καθορίζεται αποκλειστικά από τους όρους της αγοράς αποκτώντας το χρίσμα του μανιακού καταναλωτή!
Κάπως έτσι και η πρωταγωνίστρια μας (Isla Fisher) πάσχει απ' το σύνδρομο του μανιακού καταναλωτή. Συνεπαίρνεται απ' οτιδήποτε νέο και φανταχτερό (ένδυμα ή υπόδημα) κυκλοφορεί στην αγορά και, ως υπνωτισμένη, φαλιρίζει διαδοχικά τις πολυάριθμες πιστωτικές της κάρτες δημιουργώντας υπέρογκα χρέη. Μπορεί να μην αποχωρίζεται ποτέ την υπερπλούσια γκαρνταρόμπα της, ωστόσο καθετί παλιό τοποθετείται σε έναν νοητό κάδο αχρήστων ώστε να δημιουργηθεί χώρος για τις καθημερινά φρέσκες παραλαβές της.
Ο P.J. Hogan θίγει τον καταναλωτισμό, έστω και με αυτή την ύπουλη διπλωματική εγκράτεια. Η δημιουργία προϊόντων έχει πάψει να αποσκοπεί στην κάλυψη των βασικών αναγκών. Αντιθέτως, τα νέα προϊόντα αποσκοπούν στη δημιουργία νέων πλαστών αναγκών με γεωμετρική πρόοδο, σαν ενα τρυπάνι που σκαλίζει χαοτικές τρύπες εντός του ατόμου. Το οποίο άτομο, χωρίς στέρεα πατήματα και εστερνισμένες αξίες, ματαίως στρέφεται στην αγορά για δανεικά μπαλώματα.
Το Confessions of a Shopaholic μπορεί να ιδωθεί και ως μια soft περιγραφή της οικονομικής κρίσης των καιρών μας. Δε θα μπορούσα να κλείσω το κείμενο παρά με τη σχετική αξιομνημόνευτη ατάκα: "Your mother and I think that if the American economy can be billions in debt and still survive, so can you."!!! (Η μητέρα σου και εγώ νομίζουμε πως αν η Αμερικάνικη οικονομία μπορεί να επιβιώνει με δισεκατομμύρια χρέη, τότε μπορείς και εσύ.)
Βαθμολογία: 4,5/10
Μια παραβολή πάνω στην οικονομική κρίση των καιρών μας και μόνο 4,5/10; Αφιέρωσες τόσο χρόνο και έχυσες τόσο μελάνι για ένα ποταπό τεσσάρι; Αλλά αν κρίνω και από την εξίσωση της βαθμολογίας με το Slumdog, μάλλον θα σαρώσει στα όσκαρ με τη διαφορά ότι θα πάρει ένα παραπάνω για την ερμηνεία της Isla Fisher! Αν και διακρίνω μια σύγκρουση μεταξύ της -σε βάθος κριτικής, και των πραγματικών συναισθημάτων που αχνά εμφανίζονται στο έμπειρο μάτι, θα έπρεπε να ακολουθήσεις το ένστικτό σου και να βάλεις ένα κραυγαλέο εννιάρι! Νομίζω Kioy πως έφτασε η ώρα να το παραδεχτείς: είσαι ένας φανατικός mainstreamάκιας! Και πως όλες αυτές οι σε βάθος κριτικές με τις χαμηλές βαθμολογίες είναι μια επίθεση στα αρχέγονα ένστικτα του mainstream και στα αγνά συναισθήματα που σε καταβάλλου σε μετά από κάθε προβολή crowd pleasin χολιγουντιανής ταινίας! Επιτέλους αποκαλύφθηκες!
ReplyDeleteΥ.Γ.1
Το κείμενο αυτό λειτουργεί ως εργαλείο εκδικησης για την κριτική σου στο Slumdog.
Υ.Γ.2
Το κείμενο αυτό είναι χιουμοριστικό και δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά. Καλή η προσπάθεια προσσέγγισης και ενός άλλου κοινού αλλά περίμενα στη θέση του μια κριτική για Watchmen ίσως. Είδα και Let the right one in, πραγματικά είναι ταινιάρα..
Υ.Γ.3
ReplyDeleteΈχοντας υπόψιν το 9/10 στο L' Argent, θεωρείς την προσωπική, μινιμαλιστική, υπαρξιακή παραβολή του Bresson πάνω στην καταστροφική δύναμη της απληστίας μόνο δύο φορές καλύτερο από το confessions of a Shopaholic;
ΧΑ ΧΑ ΧΑ το κατάλαβες Κώστα! Είναι όντως mainstremάκιας ο kioy! Δεν εξηγείται αλλιώς οτι μέσα σ' ενα 2μηνο είδε και το συγκεκριμένο, αλλά και αυτό :-D.
ReplyDelete"Watcmen" δεν είδα (ούτε ο kioy νομίζω). Το Κακό" (παρόλο που μου άρεσε) δυστυχώς δεν "Μπήκε" μέσα μου! Ίσως περίμενα περισσότερα λόγω του hype όλων των προηγούμενων μηνών. Seven, με κατέστρεψες :-(
Χα χα χα!-(Παρεπιπτόντως, πάντα πίστευα πως είναι λίγο μαλ.. η αποτύπωση του γέλιου μ' αυτό τον τρόπο αλλά είναι ίσως ο μόνος τρόπος να δείξεις ότι δεν θίχτηκες..!) Ομολογώ ότι η απάντηση σου s_dany είναι εν μέρη ανακουφιστική καθώς δεν έλαβα απάντηση από τον Kioy και θεώρησα πως το χιούμορ μου είναι μη ορατό ή μη αποδεκτό- ή και τα δύο.. Εξάλλου δεν μπορείς να είσαι πάντα σίγουρος πως φαίνονται οι μ... που γράφεις στους άλλους καθώς η αίσθηση χιούμορ είναι καθαρά υποκειμενική. Ο Κιου τώρα είναι λογικό να θάβει αυτού του είδους τις ταινίες καθώς τα δύο αντιπροσωπευτικά δείγματα που είδε δεν είναι απλά mainstream, είναι με παρέσυρε το stream(ρέμα), μάνα μου δεν είναι lie(ψέμα)- τον Αγέννητο ομολογώ δεν τον είδα ακόμα αλλά απ'ότι έμαθα δίνει μια νέα διάσταση στο είδος του(κωμωδία). Στο Κακό τώρα,ξεκίνησα με τη διάθεση να δω κάτι σε Horror και αυτό ήταν που με μπέρδεψε αρχικά.. Βασικά η ταινία είναι πιο κοντά σε κοινωνικό δράμα για την αποδοχή της διαφορετικότητας με κάποια στοιχεία ρεαλιστικής βίας. Αν δεν είχα διαβάσει τίποτα για την ταινία πιστεύω θα έμπαινα πιο γρήγορα στο κλίμα. Αργό μοντάζ, μακρινά πλάνα, παιδιά πρωταγωνιστές, αίμα πάνω στο χιόνι, σοβαρή και αποστασιοποιημένη προσέγγιση- μια καλή συνταγή επιτυχίας. Όσο για το hype, είναι καλό για την ταινία αλλά κακό για το θεατή.. Τώρα το Seven που λες δύσκολα συγκρίνεται καθώς είναι ίσως η ναυαρχίδα των αστυνομικών θρίλερ..
ReplyDeleteΚαλησπέρα και από μένα!
ReplyDeleteΘα ήθελα να αποτινάξω από πάνω μου τον όρο του mainstreamaκια! Αλλά δε θα το κάνω! Θά ήταν τόσο ξύλινο! Θα αποδεχτώ τον όρο του mainstreamakia, όπως και αυτόν του κουλτουράκια, όπως και αυτόν του adventurakia, και του ευγενή κλπ. Θα τους αποδεχτώ όλους μα όλους! Και ίσως με αυτό τον τρόπο η κάθε επιγραφή χάσει το νόημα της, και ίσως έτσι αποτινάξω τελικά τα ταμπελάκια! Χα Χα Χα(αφού το υιοθετήσαμε)!
Το Watchmen δεν το είδα τελικά. Δε μπορώ να σε βοηθήσω! Χαίρομαι που το Κακό μπήκε μέσα σου με θέρμη! Πραγματικά, πιστεύω, κάτι σπουδαίο και ιδιαίτερο στη φετινή σοδειά!
Υγ 1. (Αν και όπως ξεκαθάρισες δεν μιλάς σοβαρά). Δε θα ήθελα κάποια κριτική μου να είναι μέτρο σύγκρισης για άλλη κριτική. Τουλάχιστον όχι λαμβάνοντας υπόψιν τον παράγοντα βαθμολογία. Οι ταινίες δεν είναι πατάτες που της ζυγίζω στο δεξί ή στο αριστερό μου χέρι! Δύο όμοια 9αρια απευθύνονται για τελίως διαφορετικές δημιουργίες, δεν εξισώνουν καμία ταινία. όπως ούτε οι άνισες βαθμολογίες είναι εργαλείο σύγκρισης.
Υγ 2. Το 4,5 δεν είναι θάψιμο! Και τέλος, πιστεύω πως η ταινία σε καμιά εικοσαετία, αν υπάρχει ακόμα κινηματογραφικό ενδιαφέρον, ίσως να βλέπεται με τρόπο ανάλογο με αυό που εμείς(ως σημερινοί θεατες) βλέπουμε τα screwball του 50'.
Κώστα, στο θέμα του χιούμορ συμφωνούμε. Είναι δύσκολο να το αποτυπώσεις (με χα χα, φατσούλες και θαυμαστικά) στο γραπτό λόγο και ακόμα πιο δύσκολο να "περάσεις" ακριβώς αυτό που θέλεις στον αναγνώστη, ειδικά αν δεν τον γνωρίζεις και προσωπικά. Το έχω πάντα στο μυαλό μου για να αποφεύγω τις παρεξηγήσεις (εξάλλου δεν έχω να χωρίσω και κατι με κανεναν :-)
ReplyDeleteΜε το Seven δεν εννοούσα την ταινία (αν και είναι απ’ τις αγαπημένες μου!), αλλά την εταιρεία διανομής Seven Films. Για να μη χανόμαστε (όπως έχουμε ξαναπεί) έβαλα το σχόλιο μου στο σχετικό θέμα: Låt den rätte komma in (Άσε το Κακό να Μπει).
kioy, όταν λες "σε καμιά εικοσαετία, αν υπάρχει ακόμα κινηματογραφικό ενδιαφέρον" υποθέτω οτι εννοείς ενδιαφέρον για mainstream κωμωδιούλες των 00's, όχι ενδιαφέρον για τον κινηματογράφο γενικά, έτσι?
Εννοώ ενδιαφέρον για τον κινηματογράφο ιστορικά. Ως Τέχνη και όχι μονάχα ως υπερθέαμα!
ReplyDeleteΗ εποχή των 3D έχει ήδη καταφτάσει. Εφόσον ευδοκιμήσει, το επόμενο βήμα μπορεί να είναι ακόμα πιο ζωντανές αναπαραστάσεις(δεν θα επεκταθώ κλπ). Κάτι που μπορεί να μετατρέψει το cinema από αγωγό Τέχνης ως απλά ένα μέσο διασκέδασης! Άλλωστε είμαστε στην εποχη των τεχνολογικών εξελίξεων, και νομίζω πως στο χώρο του θεάματος θα έχουμε τις πιο ακραίες εφαρμογές τα επόμενα χρόνια. Δυστυχώς!
Το σχόλιο με τη Seven με μπέρδεψε και με ξένισε λίγο, έπρεπε να καταλάβω πως εννοούσες την εταιρία, ομολογώ έχω μείνει λίγο πίσω στις εξελίξεις! Και γω από τόρεντ την είδα την ταινία και την πήρα είδηση από σας! Στους κινηματογράφους δεν την πήρα είδηση, που αν και σινεφιλ δεν πηγαίνω και τόσο συχνά... Όσον αφορά το χιούμορ τώρα... Θεωρώ απαραίτητο συστατικό δύο ή και περισσότερων ατόμων που ασχολούνται με τον κινηματογράφο ή γενικότερα με την τέχνη, την αίσθηση χιούμορ. Αν δεν υπάρχει αυτό τότε πολύ πιθανόν μια συζήτηση να καταλήξει σε διαφωνία ή ακόμη και σε καυγά! Όταν κάποιος ασχολείται με το σινεμά περισσότερο από το μέσο όρο και έχει άποψη δύσκολα δέχεται κριτική πάνω σ' αυτή από κάποιον μη αυθεντία στο θέμα. Έχει διαμορφώσει ξεχωριστή σχέση με τον κινηματογράφο και ανάλογα με την προσωπικότητά του, δέχεται λιγότερο ή περισσότερο την άλλη άποψη. Πέρα όμως από την κουβέντα που κάνουμε μεταξύ μας, πιστεύω πως η κάθε ταινία ή ο κάθε σκηνοθέτης, ακόμα και η χείριστη ή ο χειρότερος αντίστοιχα, θα είναι πάντα ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από τoν οποιonδήποτε κριτικό. Οπότε ας συγκεντρώνουμε σιγά σιγά γνώσεις ώστε κάποτε να μπορούμε να την λέμε στα ίσια σε σκηνοθέτες που κάνουν πατάτες τύπου Slumdog..! Τώρα να πάω λιγο στον Κιου και να πω πως φυσικά αστειευόμουν με τις μονάδες μέτρησης απλά ήθελα να δείξω το παράλογο της βαθμολογίας. Τώρα πλέον που είσαι και δηλωμένος mainstreamάκιας περιμένω εναγωνίως την κριτική σου για το Hannah Montana: The Movie που παίζεται στην άλλη όχθη. Έχω περιέργεια να δω αν η βαθμολογία σου ξεπεράσει- προς τα κάτω πάντα- το 2.7 του IMDB! Διέκρινα και γω το τρομακτικά απαισιόδοξο μήνυμα για το τέλος του κινηματογράφου αλλά όσο υπάρχει isohunt και pirate bay να διακινείται ελεύθερα όλη αυτή η τέχνη, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι νομίζω..! Τέλος να ευχηθώ σε σας και όλη την ομάδα καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση(αν και το περιοδικό σινεμά με δώρο δυο ταινίες του Ρομέρο Πασχαλιάτικα, θέλει να δώσει μια νέα διάσταση στη φράση ''Προσδοκώ Ανάστασιν Νεκρών!!)
ReplyDeleteΕγω δε βλέπω κανένα "τέλος του Κινηματογράφου"! Με εναν αιώνα πλέον ζωής, έχει εδραιωθεί όχι μόνο στην καθημερινότητα αλλά κυρίως στις καρδιές των ανθρώπων :-). Μπορεί να φτάσουμε σε οικονομικά βιώσιμες εφαρμογές τεχνολογικών επιτευγμάτων πολύ πέρα του 3D, όπως η προβολή ολογραμμάτων (σαν αυτή στο "Minority Report" αν θυμάστε), αλλά πιο πιθανό το βλέπω να είναι κατι στο στυλ "πάω μια φορά στο τόσο για να χαζέψω", όπως τώρα οι αίθουσες IMAX στο εξωτερικό. Νομίζω οτι για τα 50 επόμενα χρόνια είμαστε safe!
ReplyDeleteΓια το Πάσχα τα παιδιά στο ΣΙΝΕΜΑ το έχουν πιάσει το νόημα με τον Romero! Αλλά πού να δείτε τι όργια κάνει ο "Cinemad" στο facebook profile του: επειδή δε χωνεύει το Πάσχα, γιορτάζει εδω και μια βδομάδα τα Χριστούγεννα :-)))
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ !!!
Το σχόλιο με τη Seven με μπέρδεψε και με ξένισε λίγο, έπρεπε να καταλάβω πως εννοούσες την εταιρία, ομολογώ έχω μείνει λίγο πίσω στις εξελίξεις! Και γω από τόρεντ την είδα την ταινία και την πήρα είδηση από σας! Στους κινηματογράφους δεν την πήρα είδηση, που αν και σινεφιλ δεν πηγαίνω και τόσο συχνά... Όσον αφορά το χιούμορ τώρα... Θεωρώ απαραίτητο συστατικό δύο ή και περισσότερων ατόμων που ασχολούνται με τον κινηματογράφο ή γενικότερα με την τέχνη, την αίσθηση χιούμορ. Αν δεν υπάρχει αυτό τότε πολύ πιθανόν μια συζήτηση να καταλήξει σε διαφωνία ή ακόμη και σε καυγά! Όταν κάποιος ασχολείται με το σινεμά περισσότερο από το μέσο όρο και έχει άποψη δύσκολα δέχεται κριτική πάνω σ' αυτή από κάποιον μη αυθεντία στο θέμα. Έχει διαμορφώσει ξεχωριστή σχέση με τον κινηματογράφο και ανάλογα με την προσωπικότητά του, δέχεται λιγότερο ή περισσότερο την άλλη άποψη. Πέρα όμως από την κουβέντα που κάνουμε μεταξύ μας, πιστεύω πως η κάθε ταινία ή ο κάθε σκηνοθέτης, ακόμα και η χείριστη ή ο χειρότερος αντίστοιχα, θα είναι πάντα ένα σκαλοπάτι πιο πάνω από τoν οποιonδήποτε κριτικό. Οπότε ας συγκεντρώνουμε σιγά σιγά γνώσεις ώστε κάποτε να μπορούμε να την λέμε στα ίσια σε σκηνοθέτες που κάνουν πατάτες τύπου Slumdog..! Τώρα να πάω λιγο στον Κιου και να πω πως φυσικά αστειευόμουν με τις μονάδες μέτρησης απλά ήθελα να δείξω το παράλογο της βαθμολογίας. Τώρα πλέον που είσαι και δηλωμένος mainstreamάκιας περιμένω εναγωνίως την κριτική σου για το Hannah Montana: The Movie που παίζεται στην άλλη όχθη. Έχω περιέργεια να δω αν η βαθμολογία σου ξεπεράσει- προς τα κάτω πάντα- το 2.7 του IMDB! Διέκρινα και γω το τρομακτικά απαισιόδοξο μήνυμα για το τέλος του κινηματογράφου αλλά όσο υπάρχει isohunt και pirate bay να διακινείται ελεύθερα όλη αυτή η τέχνη, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι νομίζω..! Τέλος να ευχηθώ σε σας και όλη την ομάδα καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση(αν και το περιοδικό σινεμά με δώρο δυο ταινίες του Ρομέρο Πασχαλιάτικα, θέλει να δώσει μια νέα διάσταση στη φράση ''Προσδοκώ Ανάστασιν Νεκρών!!)
ReplyDeleteΚαλησπέρα και από μένα!
ReplyDeleteΘα ήθελα να αποτινάξω από πάνω μου τον όρο του mainstreamaκια! Αλλά δε θα το κάνω! Θά ήταν τόσο ξύλινο! Θα αποδεχτώ τον όρο του mainstreamakia, όπως και αυτόν του κουλτουράκια, όπως και αυτόν του adventurakia, και του ευγενή κλπ. Θα τους αποδεχτώ όλους μα όλους! Και ίσως με αυτό τον τρόπο η κάθε επιγραφή χάσει το νόημα της, και ίσως έτσι αποτινάξω τελικά τα ταμπελάκια! Χα Χα Χα(αφού το υιοθετήσαμε)!
Το Watchmen δεν το είδα τελικά. Δε μπορώ να σε βοηθήσω! Χαίρομαι που το Κακό μπήκε μέσα σου με θέρμη! Πραγματικά, πιστεύω, κάτι σπουδαίο και ιδιαίτερο στη φετινή σοδειά!
Υγ 1. (Αν και όπως ξεκαθάρισες δεν μιλάς σοβαρά). Δε θα ήθελα κάποια κριτική μου να είναι μέτρο σύγκρισης για άλλη κριτική. Τουλάχιστον όχι λαμβάνοντας υπόψιν τον παράγοντα βαθμολογία. Οι ταινίες δεν είναι πατάτες που της ζυγίζω στο δεξί ή στο αριστερό μου χέρι! Δύο όμοια 9αρια απευθύνονται για τελίως διαφορετικές δημιουργίες, δεν εξισώνουν καμία ταινία. όπως ούτε οι άνισες βαθμολογίες είναι εργαλείο σύγκρισης.
Υγ 2. Το 4,5 δεν είναι θάψιμο! Και τέλος, πιστεύω πως η ταινία σε καμιά εικοσαετία, αν υπάρχει ακόμα κινηματογραφικό ενδιαφέρον, ίσως να βλέπεται με τρόπο ανάλογο με αυό που εμείς(ως σημερινοί θεατες) βλέπουμε τα screwball του 50'.