Μια οικογένεια, φαινομενικά (μόνο) ξεχωριστή, καταλήγει ως λουκούλειο γεύμα στα αστραφτερά συρμάτινα δίχτυα του American Dream. Και τα φώτα ενός επιτακτικά άγνωστου Παρισιού, ώστε να δύναται να αποτελέσει ονειρικό προορισμό, λάμπουν σαν μαγνήτης σωτηρίας. Όχι το Παρίσι δεν είναι η λύση. Είναι η υπεκφυγή, το όνειρο που πρέπει να υπάρχει. Και ο λεκές στο επιχρυσωμένο πουκάμισο, που κορδώνεται με περηφάνια στο κοσμικό πανηγύρι.
Όταν όλα τελειώνουν, το σκουπιδιάρικο αρμενίζει στους δρόμους της ψυχής σου. Να σε αλαφρύνει από τα βαριά μπαγκάζια σου. Να ξεδιαλύνει τη χωματερή των τύψεων και των ενοχών. Και ύστερα βγαίνουν οι συγγραφείς να φτιάξουν την Ιστορία. Χωρίς να σε συμπεριλαμβάνουν. Και συ συνεχίζεις, χτίζοντας το σπίτι σου σ' έναν τόπο που καταλήγει να μη σου ανήκει. Ίσως τελικά ήρθε η ώρα να ψαχνίσεις στη χωματερή τα υπάρχοντα σου. Και να στάξεις το παχύ μελάνι τους, στις γλαφυρές καλλιγραφίες τους.
Η φθορά του σώματος ως καθρέφτης του πνευματικού παρηκμασμού. Θέαμα φτηνό σε μια παλαίστρα στημένων αγώνων. Και τώρα, μες στην αρένα που ξεχύθηκαν τα πλήθη, το ίδιο παραμύθι επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Ένας εαυτός που καταναλώνει και καταναλώνεται, μέσα από ανώδυνες εικόνες. Σ' έναν κόσμο που η απομόνωση βαρά κατακέφαλα. Καθώς η μοναξιά λικνίζεται ως επαγγελματίας stripper στο ρυθμικό τέμπο της εσωτερικής απογύμνωσης.
Απέριττη, ρυθμική και πρωτοποριακή η Sylvie Verheyde μας παραδίδει ένα αριστουργηματικό πορτραίτο της παιδικής ηλικίας. Δίχως ίχνη μελοδραματισμού και διδακτικότητας να κομπιάζουν στις κομψογραμμένες αφηγηματικές αρτηρίες της. Μια ταινία φωτιά, που μιλάει με το βλέμμα. Λυτρωτήρια, σαν αγκάθι που βγαίνει από βαθιά πληγή. Ας μην περάσει στα ψιλά!
O Laurent Cantet με το ντοκυμαντεριστικό βλέμμα βυθίζεται στο σχολείο-πρόδρομο συνύπαρξης της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Ένα ανθρωπόμορφο δράμα που πληγώνεται από το κατασπαρακτικό θεσμικό σύστημα της παιδείας. Όπου οι Σωκρατικοί ψίθυροι καταλήγουν σε αίθουσες άδειες, και η ρήση του Oscar Wilde γίνεται τραυματικά εύστοχη, "Η εκπαίδευση είναι θαυμάσιο πράγμα, αλλά καλό είναι να θυμόμαστε κάπου κάπου ότι, από αυτά που αξίζει να μάθει κανείς, τίποτα δεν μπορεί να διδαχτεί."
Ο κόσμος των γκάνγκστα όπως δεν τον έχουμε ξανά δει. Η πιο ρεαλιστική και σάρκινη περιγραφή, προσωποποιημένη μέσω της Camorra, δια χειρός Matteo Garrone. Λιτή σκηνοθεσία, επαναστατικό ντεκουπάζ, σε μια ιστορία που επαναλαμβάνεται μέσα από μια σπονδυλωτή αφήγηση. Εκεί που η βία συναντάει τη διαφθορά. Γιατί η Camorra δεν κατοικεί στην Ιταλία. Η Camorra είναι ο κόσμος σου, είναι ο κόσμος που μας περιβάλλει.
Ο Tarantino, και οι μπάσταρδοι του, γράφουν τη ναζιστική ιστορία από την αρχή. Διαπράττοντας την πιο αισθαντική και ερωτική εξομολόγηση του προς το σινεμά. Άφθονες δόσεις χιούμορ. Και κυρίως μια σκωπτική ματιά στην αδιάσπαστη σχέση βίας-θεάματος. Και όλα αυτά μέσα από έναν ύμνο στο αθάνατο σινεμά και την Τέχνη, και τη δύναμη τους να (δια)μορφώνουν.
Προσωπικά, ταινία σοκ! Που πέρασε στα ψιλά παγκοσμίως. Και όμως υπάρχει, ακόμα, ένα σινεμά αγνό που πειραματίζεται. Η Carri λέει για το La Rabia: «Νομίζω ότι υπάρχει μια κοινή θεματική: ο φόβος που μου προκαλούν τα επιβεβλημένα ήθη. Με απασχολεί η ατομικότητα και η προσωπική επιθυμία σε αντιδιαστολή με τους καταπιεστικούς κοινωνικούς θεσμούς που μας μετατρέπουν σε τέρατα, όπως ακριβώς τους ενήλικες στο 'La Rabia'»
Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Charlie Kaufman αποτελεί μια βουτιά, άνευ επιστροφής, στον παρανοϊκό κόσμο που μας είχε συστήσει ως σεναριογράφος. Μέσα από μια ονειρώδη τροχιά, που ξεδιπλώνεται ασυνάρτητα, ανάμεσα στις χημικές αντιδράσεις ενός εγκεφάλου, θα παρακολουθήσουμε την προσωπική μάχη ενός θεατρικού σκηνοθέτη που αναμετριέται με τον εαυτό του. Όπως ακριβώς η ίδια η Τέχνη.
O τρισμέγιστος Francis Ford Coppola επιστρέφει έπειτα από δέκα χρόνια απουσίας με την πιο προσωπική ταινία που είδαμε ποτέ. Ο άνθρωπος, το ετοιμόρροπο φρούριο στα χέρια του πανδαμάτωρος χρόνου. Εκεί, που μια στιγμιαία έκρηξη αγάπης αρκεί για να υπερβεί τον συμβατικό χρόνο και να αιωρηθεί στα ουρανοθέμελα της αβύσσου της αιωνιότητας. Μια σπαραχτική ωδή ενος auteur που αναμετριέται με τον καιρό του...
Βλέπε και:
Best of 2008-2009 Part I (Οι ταινίες που αξίζει να δείτε)
diafwnw me Youth Without Youth, Revolutionary Road, Gomorra, Wrestler....upertimimenes tainies! eidika to Wrestler! K to 3 Monkeys gia psilotera....
ReplyDeleteΚαλησπέρα Ανδρέα! Προφανώς και αυτός ο οδηγός δεν εκφράζει κάποια απόλυτη θέση! Παρά μόνο τις υποκειμενικές αισθήσεις της ατομικής μου θέ(α)σης! Υπό το πρίσμα αυτό σε προκαλώ, και όποιον θέλει, να μας δώσει τη δική του δεκάδα! Τώρα να αμυνθώ τις επιλογές μου.
ReplyDeleteΤο Wrestler διαθέτει μια μεγατονική ερμηνεία. Χρησιμοποιεί, σε μεγάλο βαθμό, τα κλισέ της Αμερικάνικης ταινίας. Όχι για να εκβιάσει, αλλά για να περιγράψει έναν ξεπσεσμένο κόσμο στην φτηνή αρένα του θεάματος. Νομίζω πως το Wrestler θα είναι μια ταινία που θα επανεκτιμηθεί αργότερα, όταν ο Arronofsky μας κατακτήσει ή μας χάσει εντελώς!
Το Revolutionary δεν είναι απλά το American Beauty σε σινεφίλ ρούχο. Δεν είναι μια ταινία κατά του συμβιβασμού-αλλοτρίωσης-κομφορμισμού. Ούτε μια ταινία δοξολογία στα ανθρώπινα όνειρα. Είναι μια ταινία για το ανεκπλήρωτο της επικοινωνίας-συνήπαρξης ανάμεσα στα ερείπια του κυνικά συμβιβασμένου ρεαλισμού και του ουτοπικά ονειρώδη ιδεαλισμού.
Για τ' άλλα δύο δε θα γράψω κάτι!
Good night and good luck...
Λοιπόν Κιου και η δική μου λίστα, αν και γύρω στις 8 δεν τις έχω δει.. Και επιλέγω πάντα απ' αυτές που έχεις εδώ..
ReplyDelete1. Synecdoche New York
2. Inglourious Basterds
3. Revolutionary Road
4. Youth Without Youth
5. The Wrestler
6. Let the right one in
7. Waltz with Bashir
8. Gran Torino
9. The Reader
10. Hunger
@ Quint Asper: WTF? Τί εννοείς γύρω στις 8 δεν τις έχει δει?
ReplyDelete@ kioy: Οι "Μπάστερδοι" βγήκαν μετά το 15Αύγουστο, τους είδαμε μετά τις διακοπές και τους συζητάμε ακόμα. Και δεν είναι οτι ήρθαν αργά στην Ελλάδα, ταυτόχρονα βγήκαν σε όλον τον κόσμο. Ανήκουν στη νέα σεζόν 2009-10, κάλύτερα λοιπόν βγάλτους από τη φετινή λίστα και ανέβασε στην πρώτη δεκάδα το #11, τη "Λόρνα". [και δεν το λέω επειδή εμένα δε μου άρεσαν :-P]
Εγω δε θα κατεβάσω αξιολογική και συντεταγμένη δεκάδα. Σίγουρα πάντως στην κορφή είναι η "Συνεκδοχή" (το "8 1/2" των '00s τηρουμένων των αναλογιών και με όσα εισαγωγικά θέλετε) και ακολουθούν "Γόμορρα" και "Wrestler", εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, εξίσου συγκλονιστικά και τα δύο. Επίσης, μέσα στη δεκάδα η έκπληξη "Παράδεισος στη Δύση" του Γαβρά και το υπέροχο "Two Lovers" του James Grey, το οποίο kioy μάλλον το ξέχασες (ή δεν το είδες?). Φυσικά, εχω και εγω πολλά κενά ακόμα: Coppola, "Stella", "La Rabia"... Συμφωνώ οτι είναι υπερτιμημένο το "Revolutionary Road".
Να προσθέσω ως ξεχωριστή επιλογή, για καλύτερη Ελληνική απ' αυτές που είδα στη χρονιά, την "Αθανασία (Καλά Κρυμμένα Μυστικά)".
Ντάνι υπήρχαν εποχές που έβλεπα κατα μέσο όρο 4 ταινίες τη μέρα, κάθε μέρα, για μήνες.. Έχουν πλουτίσει βιντεοκλαμπ από μενα.. Τώρα έχει πέσει αρκετά η συχνότητα, είχα μπλέξει ταυτόχρονα και με διάφορες σειρές αλλά θα αναπληρώσω κάποια στιγμή.. Όσο για τον ΄΄Δρόμο της επανάστασης΄΄, θα σου δώσω μια αναλυτική κριτική σκοπιά: η ταινία τα σπάει και είναι απίστευτα γαμάτη και είναι η καλύτερη του Μέντες και μετά από χρόνια θα την πουν και αριστούργημα! Ελπίζω να σε έπεισα με τα επιχειρήματά μου..
ReplyDeletegyro stis 8 ap tis 20 ennoousa, oxi ap tis 10!
ReplyDeleteConvinced!!!
ReplyDeleteΣε καταλαβαίνω. Και εγω δεν προλαβαίνω να δω όσα θέλω (μ' αρέσει να τρέχω και στις αίθουσες!), αλλά: ΚΟΨΕ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΣΕΙΡΕΣ :-D. Δε χρειάζεται να τις δεις όλες πια! Το να κατεβάσεις μια σειρά και να τη δεις το βράδυ στο σπίτι είναι η εύκολη λύση, το να πας σινεμά είναι η δύσκολη. Αλλά η Τέχνη θέλει θυσίες! Ο kioy τρέχει τα άγρια χαράματα στις δημοσιογραφικές!
Μη με παρεξηγείς, δε σε μαλώνω(!), απλά ξεκινάνε οι Νύχτες Πρεμιέρας και έχει αρχίσει να γυαλίζει το μάτι μου :-D
ΑΑΑ τώρα το είδα το "απ' τις 20". OK τότε :-) Αλήθεια, το "Γόμορρα" το είδες? Αν όχι, δώστου προτεραιότητα!
ReplyDeleteΘα ήθελα να τρέχω στις αίθουσες και έτσι πρέπει όντως απλά είναι τόσες πολλές οι ταινίες που και να θέλω δεν μπορώ.. Στις αίθουσες πάω επιλεγμένα.. Οι σειρές πλέον έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο που αποτελούν ξεχωριστό είδος κινηματογράφου.. Και μερικές απ' αυτές συναγωνίζονται πολλές αξιόλογες κινηματογραφικές εμπειρίες..
ReplyDeleteto Gomorra mou eipan oti einai malakia kai to xo kathysterhsei.. grrrrrrrr!!!!
ReplyDeleteh pentada m gia persi:
ReplyDelete1. Synecdoche, New York
2. 3 monkeys
3. Hunger
4. Waltz with Bashir
5. Stella
k skorpia:
Let the right one come in
La Rabia
Home
I am from Tito Veles
Boy A
Afterschool
Vicky Cristina Barcelona
Eden a l'ouest
Il divo
Gran Torino
@Quint Asper: to gomorra den einai mlk alla to il divo m arese pio polu!
ReplyDelete@kioy: to wrestler exei 8eikh ermineia, apla gt o mickey paizei ton eauto tou... :P
p.s: xalia to inglourious etsi???!!! :P
katw katw stin lista tou qt (prin to death proof)
@Andreas
ReplyDeleteΠολύ ωραία η λίστα. Και χαίρομαι που βρήκα κάποιον επιτέλους να μνημονεύει ταινίες όπως La Rabia, Afterschool, I am from Tito Veles που κακώς τα προσπέρασε το ελληνικό κοινό!
Τα La Rabia, Afterschool, I am from Tito Velles, Il Divo, Eden a l'ouest, Stella, Gommora and 3 Monkeys τα έχω και πρόκειται να τα δω προσεχώς. Όσο για το ''ps'' σου Αντρέα, μόλις γύρισα από μια δεύτερη προβολή του Inglourious και έχω μια σοβαρή αμφιβολία..: αν η ''συνεκδοχή'' θα έπρεπε να παραμένει στην κορυφή της λίστας μου. Μπορώ να κατανοήσω πολλές διαφορετικές απόψεις για πολλές εξαιρετικές και ΜΗ-αμφιλεγόμενες ταινίες. Όμως το να μην ΄΄πιάνει΄΄ κάποιος τους Μπάσταρδους με ξεπερνά. Τον φέρνει στο επίπεδο του ΄΄σινεφίλ΄΄ που καθόταν πίσω μου, που όταν τέλειωσε είπε δυνατά την κινηματογραφικά μεστωμένη με αξιοπρόσεκτα επιχειρήματα άποψή του: ΄΄ε εντάξει, ότι να ναι το ταινιάκι..΄΄ Λοιπόν σ΄ όποιον δεν αρέσει η ταινία να την δει όσες φορές χρειαστεί μεχρι να του αρέσει( με τη μέθοδο στο clockwork orange) αλλιώς να μην μου ξαναμιλήσει,ούτε καλημέρα (Αντρέα σε ξέρω!! :p :p :p)
ReplyDeleteΤα La Rabia, Afterschool, I am from Tito Velles, Il Divo, Eden a l'ouest, Stella, Gommora and 3 Monkeys τα έχω και πρόκειται να τα δω προσεχώς. Όσο για το ''ps'' σου Αντρέα, μόλις γύρισα από μια δεύτερη προβολή του Inglourious και έχω μια σοβαρή αμφιβολία..: αν η ''συνεκδοχή'' θα έπρεπε να παραμένει στην κορυφή της λίστας μου. Μπορώ να κατανοήσω πολλές διαφορετικές απόψεις για πολλές εξαιρετικές και ΜΗ-αμφιλεγόμενες ταινίες. Όμως το να μην ΄΄πιάνει΄΄ κάποιος τους Μπάσταρδους με ξεπερνά. Τον φέρνει στο επίπεδο του ΄΄σινεφίλ΄΄ που καθόταν πίσω μου, που όταν τέλειωσε είπε δυνατά την κινηματογραφικά μεστωμένη με αξιοπρόσεκτα επιχειρήματα άποψή του: ΄΄ε εντάξει, ότι να ναι το ταινιάκι..΄΄ Λοιπόν σ΄ όποιον δεν αρέσει η ταινία να την δει όσες φορές χρειαστεί μεχρι να του αρέσει( με τη μέθοδο στο clockwork orange) αλλιώς να μην μου ξαναμιλήσει,ούτε καλημέρα (Αντρέα σε ξέρω!! :p :p :p)
ReplyDeleteConvinced!!!
ReplyDeleteΣε καταλαβαίνω. Και εγω δεν προλαβαίνω να δω όσα θέλω (μ' αρέσει να τρέχω και στις αίθουσες!), αλλά: ΚΟΨΕ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΣΕΙΡΕΣ :-D. Δε χρειάζεται να τις δεις όλες πια! Το να κατεβάσεις μια σειρά και να τη δεις το βράδυ στο σπίτι είναι η εύκολη λύση, το να πας σινεμά είναι η δύσκολη. Αλλά η Τέχνη θέλει θυσίες! Ο kioy τρέχει τα άγρια χαράματα στις δημοσιογραφικές!
Μη με παρεξηγείς, δε σε μαλώνω(!), απλά ξεκινάνε οι Νύχτες Πρεμιέρας και έχει αρχίσει να γυαλίζει το μάτι μου :-D
Ντάνι υπήρχαν εποχές που έβλεπα κατα μέσο όρο 4 ταινίες τη μέρα, κάθε μέρα, για μήνες.. Έχουν πλουτίσει βιντεοκλαμπ από μενα.. Τώρα έχει πέσει αρκετά η συχνότητα, είχα μπλέξει ταυτόχρονα και με διάφορες σειρές αλλά θα αναπληρώσω κάποια στιγμή.. Όσο για τον ΄΄Δρόμο της επανάστασης΄΄, θα σου δώσω μια αναλυτική κριτική σκοπιά: η ταινία τα σπάει και είναι απίστευτα γαμάτη και είναι η καλύτερη του Μέντες και μετά από χρόνια θα την πουν και αριστούργημα! Ελπίζω να σε έπεισα με τα επιχειρήματά μου..
ReplyDelete@ Quint Asper: WTF? Τί εννοείς γύρω στις 8 δεν τις έχει δει?
ReplyDelete@ kioy: Οι "Μπάστερδοι" βγήκαν μετά το 15Αύγουστο, τους είδαμε μετά τις διακοπές και τους συζητάμε ακόμα. Και δεν είναι οτι ήρθαν αργά στην Ελλάδα, ταυτόχρονα βγήκαν σε όλον τον κόσμο. Ανήκουν στη νέα σεζόν 2009-10, κάλύτερα λοιπόν βγάλτους από τη φετινή λίστα και ανέβασε στην πρώτη δεκάδα το #11, τη "Λόρνα". [και δεν το λέω επειδή εμένα δε μου άρεσαν :-P]
Εγω δε θα κατεβάσω αξιολογική και συντεταγμένη δεκάδα. Σίγουρα πάντως στην κορφή είναι η "Συνεκδοχή" (το "8 1/2" των '00s τηρουμένων των αναλογιών και με όσα εισαγωγικά θέλετε) και ακολουθούν "Γόμορρα" και "Wrestler", εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, εξίσου συγκλονιστικά και τα δύο. Επίσης, μέσα στη δεκάδα η έκπληξη "Παράδεισος στη Δύση" του Γαβρά και το υπέροχο "Two Lovers" του James Grey, το οποίο kioy μάλλον το ξέχασες (ή δεν το είδες?). Φυσικά, εχω και εγω πολλά κενά ακόμα: Coppola, "Stella", "La Rabia"... Συμφωνώ οτι είναι υπερτιμημένο το "Revolutionary Road".
Να προσθέσω ως ξεχωριστή επιλογή, για καλύτερη Ελληνική απ' αυτές που είδα στη χρονιά, την "Αθανασία (Καλά Κρυμμένα Μυστικά)".