Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α. σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας "The Party" (1968, Blake Edwards, "Το Πάρτυ") τη Δευτέρα 3/12/07 στις 17:00 στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
AUEB Film Club invites you to the screening of "The Party" (1968, Blake Edwards) on Monday 3/12/07 at 17:00 in classroom B (76, Patission Str., central building).
In my father's den Νεοζηλανδικής προέλευσης κοινωνικό δράμα που εστιάζει στην σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ ενός νεαρού άντρα και μιας δεκαεξάχρονης. Δείτε την για τις ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών Matthew Macfadyenκαι Emily Barclay.
Reconstruction Ο σκηνοθέτης είναι σίγουρα επηρεασμένος από τον Kar Wai Wongaλλά η ταινία δεν καταφέρνει να μην «υιοθετήσει» την ψυχρή σκανδιναβική ατμόσφαιρα, το οποίο είναι και αυτό που στερεί πόντους από την ταινία. Μια ιστορία αγάπης από την αρχή, το τέλος, την μέση, πάλι από την αρχή ,χωρίς τέλος και γενικώς μπέρδεμα πολύ.
Herz aus Glas Αν καταφέρεις να ξεπεράσεις τα πρώτα βαρετά λεπτά της ταινίας και μείνεις μέχρι το τέλος τότε σίγουρα θα έχεις δει μια από τις καλύτερες δουλειές στον τομέα της φωτογραφίας που έχουν γίνει ποτέ για ταινία και βέβαια θα έχεις γνωρίσει το «παρανοϊκό» πνεύμα του Herzog. Στατικά πλάνα, μετρημένοι διάλογοι, αργοί ρυθμοί, ένα σωρό τρελοί και αξιαγάπητοι χαρακτήρες και ένα τέλος αλλού για αλλού. Ταινία για σινεφιλ στομάχια.
Imprint Ο Takashi Miike δε μου λέει σαν σκηνοθέτης τίποτα (μα το Αudition ήταν άθλιο, απορώ που όλοι αριστούργημα το ανεβάζουν και αριστούργημα το κατεβάζουν). Η εν λόγω ταινία είναι σαφώς καλύτερη με ένα σαδιστικό και ολίγον διαστροφικό θέμα. Τα έντονα χρώματα κυριαρχούν προσδίδοντας μια κόμικς αισθητική στην ταινία. Αν μη τι άλλο θα σας μείνει στο μυαλό η ενδιαφέρουσα σκηνή βασανισμού και η …αδελφή μάλαμα.
Notes on a scandal Αξίζει μόνο για τις ερμηνείες των πρωταγωνιστριών, αλλά αυτό το ξέρατε.
Benny's video(στα πλαίσια του Michael Haneke session) Κωλοπαίδι που έχει εμμονή με τα βίντεο και τις ταινίες βίας τραυματίζει μια φίλη του και στην συνέχεια την σκοτώνει για να σταματήσει να κλαίει. Όλα αυτά τα καταγράφει στην κάμερα και όταν τα δείχνει στους γονείς του αυτοί αποφασίζουν να τον καλύψουν. Αυτός στον κόσμο του... Οσο και αν με συναρπάζει η ικανότητα του Haneke να σοκάρει με την χρήση βίας στις ταινίες του χωρίς ποτέ να την καταγράφει θεωρώ ότι η κινηματογράφηση του είναι αρκετά «αποστειρωμένη» με αποτέλεσμα να αποξενώνει τον θεατή. Κάτι που ισχύει πλήρως για την ταινία από κάτω.
The seventh continent Η πρώτη του μεγάλου μήκους και βασισμένη σε αληθινό γεγονός. Θα βαρεθείτε μέχρι να φτάσετε στο τραγικό φινάλε.
Something like happiness Εκ Τσεχίας δράμα. Όταν η ευτυχία δεν βρίσκεται στην χώρα της Επαγγελίας, αλλά στις σχέσεις σου με τους γύρω ,έστω και σύντομες. Δείτε το αν σας αρέσουν αυτά τα ολίγον μίζερα αλλά με καρδιά μάλαμα.
John Τucker must die Ε μωρέ και κάτι για να μη σκεπτόμαστε καθόλου και να ξεχάσουμε αμέσως.
Νεαρός με πρόβλημα αϋπνίας πιάνει νυχτερινή δουλειά σε ένα σουπερμάρκετ και περνάει την ώρα του «σταματώντας» τον χρονο και ζωγραφίζοντας όλα τα θηλυκά του καταστήματος. Σαν ιδέα φαίνεται ενδιαφέρον αλλά το θέμα εξαντλείται νωρίς καταλήγοντας σε άλλη μια ρομαντική κωμωδία. Ο σκηνοθέτης πάντως διαθέτει ταλέντο.
Ναι είναι όλα αλήθεια. Ο Ed Wood είναι σκηνοθέτης της κακιάς ώρας. Πρέπει να το δείτε για να το πιστέψετε. Δεν αμφιβάλλω ότι ήταν σκηνοθέτης με όραμα, αλλά από τεχνική.....
Η περιέργεια θα σας φάει. Αν επιχειρήσετε να την δείτε μονό και μονό επειδή παίζει η Bjork σκεφτείτε το ξανά. Όσο και αν την λατρεύεται δεν αξίζει. Είναι από αυτές τις ψευτοκαλλιτεχνικές ταινίες όπου η Bjork με τα του συζύγου της παίρνουν μέρος σε κάτι τελετουργικά πάνω σε ένα φαλαινοθηρικό και σε κάποια φάση αρχίζουν να πετσοκόβουν ο ένας τον άλλο και να μετατρέπονται σε φάλαινες. Μέγιστη μαλακία.
Το τελευταίο πόνημα του Danny Boyle. Μια ομάδα αστροναυτών με σκοπό να σώσει τον ήλιο που «πεθαίνει». Φυσικά όλα θα πάνε σκατά. Πολυεθνικό καστ με «αρχηγό» τα ωραιότερα μπλε μάτια αυτού του πλανήτη. Cillian…αριστούργημα. Ας σοβαρευτούμε όμως. Ο σκηνοθέτης διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Η μουσική είναι αρκετά καλή. Γενικά αν σας αρέσουν αυτού του είδους οι ταινίες προτιμήστε την.
Μουσική και σενάριο Nick Cave που από μονό του σημαίνει ότι θα είναι το λιγότερο αρκετά καλή. Θυμίζει αρχαία τραγωδία και είναι άρτια σκηνοθεημενο. Κινηματογραφημένη στις αχανείς εκτάσεις της Αυστραλίας διηγείται την ιστορία ενός πρώην μέλους συμμορίας που αναγκάζεται να σκοτώσει τον μεγαλύτερο αδελφό του και αρχηγό της συμμορίας για να σώσει τον μικρό του αδελφό και τον εαυτό του από την θανατική ποινή.
Όχι μια βιογραφία της Diane Arbus. Αλλά μια φανταστική ιστορία για μια περίοδο της ζωής της που την ώθησε να ξεκινήσει να φωτογραφίζει ότι περίεργο, άσχημο και διαφορετικό της τραβούσε το ενδιαφέρον. Ο σκηνοθέτης του Secretary αναλαμβάνει τα ηνία, η Nicole Kidman ενσαρκώνει και ο Robert Downey Jr συμπληρώνει στον ρόλο ενός μαλλιαρού "φρικιού" που ανοίγει την πόρτα ενός αλλιώτικου κόσμου στην νεαρή φωτογράφο. Χωρίς να είναι κάτι εξαιρετικό η ταινία εκπληρώνει τον σκοπό της. Να σε εισάγει έστω και λίγο στο μυαλό της Arbus.
Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α. σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας "8 1/2" (1963, Federico Fellini, "8 1/2") την Πέμπτη 29/11/07 στις 17:00 στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
AUEB Film Club invites you to the screening of "8 1/2" (1963, Federico Fellini) on Thursday 29/11/07 at 17:00 in classroom B (76, Patission Str., central building).
Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α. σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας "The Rocky Horror Picture Show" (1975, Jim Sharman, "The Rocky Horror Picture Show") τη Δευτέρα 26/11/07 στις 17:00 στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
AUEB Film Club invites you to the screening of "The Rocky Horror Picture Show" (1975, Jim Sharman) on Monday 19/11/07 at 17:00 in classroom B (76, Patission Str., central building).
Σκηνοθεσία: Julian Schnabel Παραγωγής: France / USA / 2007 Διάρκεια: 112'
Ξεναγούμαστε στο παράλυτο κορμί του Jean-Dominique Bauby από το πρώτο πλάνο. Με τον τελειότερο οπτικά τρόπο. Ποικίλοι δύσμορφοι φακοί εναλλάσσονται για να δυισδύσουμε σε αυτόν τον δύσμορφο κόσμο του ήρωα μας. Του ήρωα μας που έμεινε παράλυτος έπειτα από ένα ατύχημα. Εγκλεισμένος στο "άψυχο" κορμί του, με μοναδική δυνατότητα το παίξιμο των ματιών του. Η ψυχή του όμως ταξιδεύει τώρα παρά ποτέ, μέσω της φαντασίας του μπορεί να ξεναγείται στις μνήμες του και να απολαμβάνει, έστω και μεταχρονολογημένα, τις μικρές στιγμές ευτυχίας μέσα από τα μικράτα συμβάντα της ζωής του που άφησε να φύγουν... Και αφού ξεπεράσει το πρώτο σοκ δυσφορίας για την ζωή απλώνει τα φτερά του και δραπετεύει από το σκάφανδρο του μεθώντας από την γύρη των αναμνήσεων.
Από την άλλη, υγιή πρόσωπα περιστοιχίζονται γύρω του. Οι ιατροί, η γυναίκα του, ο πατέρας του είναι μερικά από αυτούς. Που σε πρώτο στάδιο τον αντιμετωπίζουν σαν ένα σταθμό μες στη ρουτίνα τους. Σαν μια ευκαιρία για να απογειώσουν την καριέρα τους, ή μια στιγμή για να ελευθερωθούν από το παρελθόν τους. Στην πλέον μισάνθρωπη κατάθεση! Αυτός μπορεί να είναι εγκλεισμένος σε ένα ξερό κορμί αλλά αυτοί σε μια μίζερη πραγματικότητα!
Ο Jean-Do, μέσω μιας επίπονης διαδικασίας επικοινωνίας με τον έξω κόσμο καταφέρνει να συγγράψει ένα βιβλίο! Ω, κατόρθωμα! Και τότε κανείς δεν βλέπει τον παράλυτο Jean-Do. Όλοι βλέπουν έναν παθιασμένο άντρα για ζωή. Έναν άντρα αποφασισμένο να μην αφήσει ούτε ένα δευτερόλεπτο χωρίς να γίνει μεθυστική στιγμή. Από τα χιλιάδες χρώματα, από τα μαγικά ταξίδια που με οδηγό την φαντασία φτάνει στην ευτυχία! Και όλοι παίρνουν ένα μάθημα ζωής! Και καθώς εξελίσσεται η ταινία εξελίσσονται και αυτοί. Βαδίζοντας πιο κοντά στα μεταξωτά χνάρια του ονείρου!
Δείτε το ως μια τρυφερή, αλλά και αληθινή ματιά για την ζωή. Παρά τις ατέλειες του πρόκειται για μια καλοδουλεμένη ταινία σε όλα τα επίπεδα! Με την φωτογραφία, το ηχητικό δέσιμο αλλά και τον εκπληκτικό Mathieu Amalric στον ρόλο του πρωταγωνιστή να φιγουράρουν στο χρυσό κάδρο του Schnabel!
Ερμαφρόδιτη κοπέλα, μπαίνει στην εφηβεία και έρχεται αντιμέτωπη με το ερώτημα: θηλυκό η αρσενικό; Μπορεί σε πρώτο επίπεδο να αφορά την εξερεύνηση της σεξουαλικής ταυτότητας σε δεύτερο αφορά την εξερεύνηση του ίδιου του εαυτού της πρωταγωνίστριας. Αξιοπρεπώς σκηνοθετημένη με τουλάχιστον μια σκηνή που θα την θυμάσαι για καιρό. Προσωπικά δεν κατάλαβα γιατί έφυγε με το βραβείο από τις Νύχτες. Δεν ήταν άσχημη αλλά είμαι σίγουρη ότι υπήρχαν άλλες καλύτερες στο διαγωνιστικο.
Η μόνη ταινία από το αφιέρωμα στον ινδό κινηματογραφιστή Buddhadev Dasgupta που είδα. Και ναι το σινεμά της Ινδίας δεν είναι μόνο Bollywood. Μια γλυκόπικρη ταινία που κινείται ανάμεσα στον λυρισμό και στον μελοδραματισμό. Μια εμφανής τάση προς το δεύτερο κατά το δεύτερο μισό της ταινίας είναι και αυτό που αφαιρεί πόντους τελικά από την ταινία.
Από τις πιο πολυδιαφημισμένες ταινίες του φεστιβάλ με αποτέλεσμα να είναι γεμάτη η αίθουσα. Το αριστούργημα του Max Ophüls κατά τους κριτικούς του Σινεμά. Κατά τη γνώμη μου μια αρκετά καλή ταινία, ελαφρώς βαρετή, με καλύτερο δεύτερο μέρος από το πρώτο. Πάντως από ότι κατάλαβα σε πολλούς δεν άρεσε.
Η feel-good ταινία της χρονιάς ή αλλιώς η φετινή Μις Ηλιαχτίδα. Μια σερβιτόρα που φτιάχνει καταπληκτικές πίτες και μεταφράζει κάθε συναίσθημα και σε μια νέα συνταγή. Θέλει απεγνωσμένα να ξεφύγει από τον ηλίθιο σύζυγο της και την βαρετή ζωή της μέχρι που μένει έγκυος και ερωτεύεται τον γυναικολόγο της. Από τις καλύτερες που είδα στο φεστιβάλ. Αστείες ατάκες και καταστάσεις που σίγουρα θα σας φτιάξουν την διάθεση και θα σας κάνουν να χαμογελάτε σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Τι και αν το τέλος ήταν αρκετά "ζαχαρωμένο",το συγχωρούμε.
Μυστική Προβολή 3 δυσεύρετες ταινίες του Todd Haynes:
Assassins: A Film Concerning Rimbaud Ο εικοσάχρονος τότε Todd Haynes μάζεψε την παρέα του και γυρίσανε μια αναρχική εκδοχή της σχέσης του Rimbaud με τον Paul Verlaine. Μετά από αυτό πολλοί την κάνανε από την αίθουσα και έτσι χάσανε το καλύτερο.
Superstar: The Karen Carpenter Story Η ιστορία της Κaren Carpenter γυρισμένη με κούκλες Barbie. Εξαιρετική η ιδέα του να χρησιμοποιήσει τις κούκλες ως απεικόνιση της τέλειας ψεύτικης εικόνας που οι Carpenters δείχνανε στο κοινό τους και της εικόνας που η Κaren προσπαθούσε απελπισμένα να γίνει.
Dottie Gets Spanked Η πιο πρόσφατη και γυρισμένη για την τηλεόραση μικρού μήκους με κεντρικό ήρωα ένα οκτάχρονο αγοράκι που βλέπει φανατικά ένα γυναικείο χιουμοριστικό show και αναπτύσσει μια μικρή έμμονη με το ξύλο ή αλλιώς spanking προφανώς λόγω του ότι οι δικοί του ποτέ δεν σηκώνουν χέρι πάνω του.
Από τις καλύτερες που είδα στο φεστιβάλ και η οποία έφυγε με το βραβείο σεναρίου. Όταν 3 μικροκακοποιοί εισβάλουν σε μια απομονωμένη από τις φτωχογειτονιές κλειστή κοινωνία προνομιούχων και σκοτώνουν ένα από τα μέλη της τότε αυτοί ως αντίποινα θα εξαπολύσουν ένα αδυσώπητο κυνηγητό για να αποδώσουν δικαιοσύνη. Θα τα καταφέρει να σας συγκινήσει και να σας εξοργίσει, κάτι που συνήθως συμβαίνει με τις ταινίες του Trier.
Η δεύτερη του Max Ophüls που παρακολούθησα στα πλαίσια του φεστιβάλ. Μου άρεσε περισσότερο από τη προηγούμενη. Μια μητέρα θα κάνει τα πάντα για να σώσει την κόρη της εξαιτίας μιας λάθος στιγμής. Μελόδραμα με νουαρ ατμόσφαιρα. Αν δε κάνω λάθος στην ταινία έπαιζε και η «φωνή» του κακού εργοστασιάρχη από τους Simpsons. Πάντως πιστεύω ότι το αριστούργημα του Max Ophüls είναι το Letter from an Unknown Woman αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να τη δω.
Το λάτρεψα το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ. Μπορεί οι Sigur Ros να μην είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα και ένα live τους να φαντάζει βαρετό, η συγκεκριμένη ταινία κάθε άλλο παρά βαρετή είναι. Η κάμερα ακολουθεί το συγκρότημα στην τελευταία περιοδεία τους στην ενδοχώρα της Ισλανδίας. Και τη περιοδεία. Τα μέλη αποφάσισαν να δώσουν δωρεάν συναυλίες σε διάφορα χωριά και περιοχές ανεξάρτητα από την προσέλευση του κόσμου. Από μικρά καφέ, σπηλιές, εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, ξέφωτα, βράχια και πλατείες τους ακολουθούμε σε μια περιπλάνηση εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς. Πάνω από όλα όμως αυτή η ταινία είναι για την Ισλανδία και τους ανθρώπους της.
ΜΑΚΡΙΑ…Τις ταινίες της Μένκες τις ακολουθούσε μια αρνητική κριτική και με αυτή τη ταινία αντιλήφθηκα γιατί. Μια από τις χειρότερες που έχω δει. Είναι μια πόρνη η οποία πηδιέται συνέχεια με κάτι τύπους και στο ενδιάμεσο λέει κάτι ασυναρτησίες με μια άλλη συνάδελφο της. Κάπου παίζει και ένα έγκλημα και μια γυμνή, τρέχα γύρευε, γενικά παίζει με τα νεύρα σου και τις αντοχές.
Στην Αγγλία της Θάτσερ ένας πιτσιρικάς που δεν έχει φίλους μπλέκει με μια ομάδα skinheads προσπαθώντας έτσι να δικαιώσει τη μνήμη του πατέρα του. Μια ταινία για την παραπλάνηση, τον φανατισμό και τα τραύματα ενός λαού μιας ολόκληρης εποχής. Μπορεί ο σκηνοθέτης να μη παίρνει θέση φανερά, εμμέσως πλην σαφώς όμως το κάνει.
Η ταινία λήξης. Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Η. Δε κάνω πλάκα, μπορεί το ενενήντα τις εκατό να την έβριζε όταν βγήκε από την αίθουσα εγώ όμως έχω την άκρως αντίθετη γνώμη. Τις ικανότητες του ο Todd Haynes όταν αναλαμβάνει ένα μουσικό θέμα τις είχε δείξει από το Velvet Goldmine όπου απέδωσε την μουσική μιας ολόκληρης γενιάς ως ένα αστραφτερό παραμύθι. Στο I’m not there παρουσιάζει όλες τις περσόνες που ο Dylan κατά καιρούς «υποδύθηκε» και επηρεάστηκε από. Στις παράλληλες ιστορίες που ξεδιπλώνονται έχει προσθέσει στοιχεία από ταινίες ήρωες, βιβλία, φράσεις και εικόνες που επηρέασαν και διαμόρφωσαν την προσωπικότητα του. 6 διαφορετικοί ηθοποιοί τον υποδύονται σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του με την παράσταση φυσικά να κλέβει η Cate Blanchett, που αν δεν της δώσουν το Όσκαρ θα κατέβω να διαδηλώσω στην Ομόνοια. Μια από τις ταινίες της χρονιάς.
Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α. σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας "Underground" (1995, Emir Kusturica, "Underground") την Πέμπτη 22/11/07 στις 17:00 στο Αμφ. Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
AUEB Film Club invites you to the screening of "Underground" (1995, Emir Kusturica) on Thursday 22/11/07 at 17:00 in classroom B (76, Patission Str., central building).
German trailer
Ethnic Serbian song "Stani, stani, ibar vodo!" sang by Lazar Ristovski in one of the film's most touching scenes
Σκηνοθεσία: Vincent Paronnaud-Marjane Satrapi Παραγωγής: France / USA / 2007 Διάρκεια: 95'
Και ειδού ένα ερώτημα που προστίθεται; Κατά καιρούς έχουμε ακούσει αναλύσεις επί αναλύσεων για το πως μπορεί να αποτυπωθεί ένα λογοτεχνικό έργο στο πανί. Σταδιακά και όσο προχωράει το cinema σε αυτές τις αναζητήσεις προστίθεται και αυτή του κόμιξ. Πως μπορεί να αποτυπωθεί ένα κόμιξ στο cinema; Αν θέλετε πραγματικά να μάθετε, δείτε την ταινία, όπου η Marjane Satrapi με εμφανής ρίζες της γραπτής εικονογραφημένης της δουλειάς δίνει το πάτημα στο δυνατό Persepolis σε συνεργασία πάντα με τον Vincent Paronnaud.
Η ταινία είναι μια αφήγηση της Ιρανικής Τεχεράνης για όλους. Όπου ο κόσμος ταλαιπωρήθηκε από την δικτατορία του Σάχη και αφού απαλλάχτηκε από αυτή, υπέκυξε στην απαράμιλλη εξουσία της Θεοκρατικής υπερκαταπιεστικής κυβέρνησης. Βιώνοντας επί της ουσίας μια δεύτερη βαναυσότερη δικτατορία. Όμως δεν είναι τα τραγικά συμβάντα στα οποία εστιάζει. Αλλά στον άνθρωπο. Τον ατελή άνθρωπο μέσα στην ιστορία. Αν πιστεύετε ότι ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει, και το αναλύσετε σε ομαδικό πλαίσιο, τότε αυτή η Ιρανική καταγραφή αποτελεί ακλόνητο επιχείρημα. Όπου οι άνθρωποι πολεμούν αλλήλους χωρίς να γνωρίζουν τον εχθρό. Πνευματικά και ιδεοληπτικά προσηλωμένοι σε λέξεις μακριά από το περιεχόμενο των νοημάτων. Όπου χωρίς συνείδηση φορούν τα "κουστούμια" που νομίζουν πως τους πάνε, χωρίς βαθύτερη αναζήτηση των αιτιών και των λόγων αντιδρούν στα ερεθίσματα με τον τρόπο που προκατειλημμένα έχουν προεπιλέξει. Εμφανή και η δυτική επεκτατική επιρροή σε όλη αυτή την ιστορία.
Και εμείς παρακολουθούμε λοιπόν τα χρονικά της παρακμής μιας ολόκληρης χώρας μέσα από την ιστορία ενηλικίωσης της ηρωίδας μας. Της μικρής Μαρζί. Ένα παιδί μεσοαστικής κοινωνίας. Με έντονη και ελεύθερα αναπτυσσόμενη εφηβεία. Ελεύθερα αναπτυσσόμενη αν αναλογιστούμε τα ανεξάρτητα φρονήματα της. Η οποία με την καυστικότητα των δημιουργών ενσαρκώνει την κουλτούρα ενός ολόκληρου λαού. Εγκλωβισμένο σε δυτικά πρότυπα, μεταξύ Abba, Iron Maiden, Punk, Bruce Lee, Rocky, και sport-manaic ύφους. Προτύπων που παγιδεύουν την σκέψη και εγκλωβίζουν τον άνθρωπο. Εμείς παρακολουθούμε την μικρή να μεγαλώνει να φεύγει από το Ιράν σε μια πρώτη πολύ πυκνή ώρα. Γεμάτη πληροφορίες που συνθέτουν το μωσαϊκό της ταινίας. Με το ταξίδι της στη δύση αντιπαραβάλλει 2 διαφορετικούς τρόπους ζωής. Τον ανθρωποκεντρικότερο και συναισθηματικότερο του υποανάπτυχτου Ιράν και αυτόν του ιμπερεαλιστικού επεκτατικού Δυτικού κόσμου. Όμως και για τους δυο υπάρχει μια γέφυρα. Άτομα φερέφωνα λέξεων και όχι νοημάτων που χρίζονται ηγέτες και οδηγούν τις ομάδες στον δρόμο προς την καταστροφή. Η δεύτερη ώρα σηματοδοτεί την εσωτερική ωρίμανση της ηρωίδας. Έχει σαφώς πιο προσεγμένη γραφή, και αντικατοπτρίζει τον αντίκτυπο όλων αυτών των συμβάντων στο εσωτερικό των ατόμων.
Αν και το film έχει πολλούς συναισθηματισμούς αυτοί περνούν σε δεύτερη βάση. Καθώς είναι επιλογή να ξηραθούν οι με δάκρυα επιφορτισμένες σκηνές. Ξηρασία για χάρη της αντικειμενικής και ορθολογικής παρακολούθησης. Μην ξεχνάμε όμως ότι πρόκειται για animation film. Με διάθεση να προβληματίσει κρατώντας τις αρχές του animation. Επιμελώς πρόχειρο χειροποίητο σκιτσάρισμα είναι το βασικό οπτικό συστατικό που σε συνδυασμό με το ασπρόμαυρο χρώμα τονίζουν την διάθεση των δημιουργών να ασχοληθεί ο θεατής με την θεματολογία του.
Συνοπτικά πραγματικά καλή ταινία. Γενικά πιστεύω πως και φέτος το animation περνάει στιγμές δόξας. Όσο η τεχνολογία και κατ' επέκταση οι δυνατότητες διευρύνονται τόσο το είδος τελειοποιείται!
Σκηνοθεσία: Cristian Mungiu Παραγωγής: Romania / 2007 Διάρκεια: 113'
Ο 39χρονός πλέον Cristian Mungiu, με αυτή την τετράμηνη και κάτι κυοφορία καταφέρνει να φτιάξει μια αξιομνημόνευτη ταινία. Η αναγνώριση ήρθε άμεσα, από τις λίγες φορές που ταινία ανάλογου δυναμικού δεν πέφτει θύμα κριτικού εγκλήματος, με την βράβευση της στον βασιλιά των φεστιβάλ, στις Κάννες! Ο πολυτάλαντος Christian μετά από αξιοπρόσεκτες δουλειές μικρού μήκους στο παρελθόν, αλλά και το κωμικό Occident, κάνει μια ταινία που σπάει τα Ρουμανικά σύνορα. Μια ταινία για την χώρα του, μέσα από την αναλυτική πολιτικοκοινωνική ματιά του δημιουργού!
Μια Κινεζική παροιμία λέει το εξής: "Η διαφορά του σοφού απ’ τον κοινό άνθρωπο είναι ότι ο σοφός ξέρει πώς είναι ένας κοινός άνθρωπος." Νομίζω πως για όποιον δει την ταινία δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού του είδους την σοφία που διέπει τον δημιουργό. Μόνο που ο Christian Mungiu δεν περιορίζεται μόνο στην ανθρώπινη σοφία. Απεναντίας περνάει και στην κινηματογραφική, αν αυτή ορίζεται έτσι. Χρησιμοποιεί τα μέσα(τους ηθοποιούς του, την φόρμα του, τους φακούς του, τα κουστούμια κτλ) υπηρετώντας τον νατουραλισμό. Μιλάμε για το απόγειο του ρεαλισμού με ακρίβεια πραγματικότητας. Η πλήρη φυσικότητα που αποτελεί από μόνη της, την πιο επαναστατική κινηματογραφική δομή. Δομή που με τίποτα δε μπορεί να χωνέψει ο ανυποψίαστος θεατής.
Με αυτή την φυσικότητα λοιπόν μεταφερόμαστε στον τόπο του εγκλήματος. Στις δυο ηρωίδες. Εκ των οποίων η μία κυοφορεί τον ανεπιθύμητο καρπό μιας στιγμιαίας σχέσης. Οι φίλες αποφασίζουν ενωμένες να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Οδηγούνται στο κατώφλι μιας παράνομης έκτρωσης και στον ιστό ενός κακεντρεχή ιατρού που υπονομεύει την εκπόρνησή τους. Με χειρουργικό τρόπο κατευθύνει την ένταση, και αρμέγει τις ανάγκες ζωής σε ένα παράνομο παιχνίδι θανάτου. Μόνο που τα από ζωής βγαλμένα γεγονότα φανερώνουν στο προσκήνιο κάποιες απροσδόκητες ενδόμυχες πτυχές. Πτυχές οι οποίες εκπορεύονται από τον ατομισμό του καθένα. Τον ατομισμό που οριοθετείται στα προσωπικά συμφέροντα. Και εν τέλη αυτές οι νύξεις οδηγούν σε "άφωνες" εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ των ηρώων.
Απλό και λιτό το story. Εκκωφαντική η προσέγγιση του. Αυτοπεριγραφική εξιστόρηση της πραγματικότητας που στενεύει τα περιθώρια. Και ο θεατής εγκλωβίζεται μεταξύ της γυμνής φυσικότητας και της ευβρόντητης δραματουργίας. Η φυσικότητα στη σκηνή, η κάμερα παρατηρητής, και ο θεατής δέχεται τα χτυπήματα από την μοίρα των ηρώων. Μοναδικά αληθινό και το πολιτικό περιβάλλον που πλάθει η ταινία. Τοποθετείται στην διδακτορική Ρουμανική κοινωνία του Τσαουσέσκου του '80. Όπου η καχυποψία, η δυσκαμψία στη λήψη αποφάσεων και οι στείρες εκ στερεοτύπων προερχόμενες φιλοδοξίες συνθέτουν τόσο το πολιτικό αλλά και το σκηνικό background του film. Με σκηνές οι οποίες αλλεπάλληλα βγάζουν από την φαρέτρα τους πλούσια κοινωνικοπολιτικά μηνύματα.
Η κάμερα του Moungiou είναι κολλημένη στο ύψος του προσώπου των ηρώων. Σε μια επιτυχημένη απόπειρα να μην χάσει ούτε πόντο από την εσωτερικότητα των ηρώων του. Πρωτοποριακή μέθοδο που εξασφαλίζει την αιματηρή επιβίβαση του κοινού στον κόσμο του δημιουργού. Αυτή η "στενή" παρακολούθηση των ανθρώπων, και κυρίως της πρωταγωνίστριας και τραγικής ηρωίδας Otilia(Anamaria Marinca) της φίλης της εγκυμονούσας, δίνει την μισάνθρωπη φύση που διέπει το σύμπαν της ταινίας. Μισάνθρωπη φύση που εξάγεται από το πολιτικό σύστημα, και πρότερα από την προσωπογραφική ψυχοσύνθεση των ειδώλων με την δέουσα φυσική υπόσταση στο πανί. Κραυγαλέά ξεσπάσματα, σιωπηλές εσωτερικές συγκρούσεις, απόγνωση, απόρριψη είναι λίγα απ' το μισάνθρωπο πέπλο της ταινίας. Δεν υπάρχει πιο σοκκαριστική σκηνή. Από την κολλημένη κάμερα στο ύψος του νεκρού μωρού. Την κάμερα στον θάνατο πριν αυτός προλάβει να γίνει ζωή, και ταραγμένους ήχους από απεγνωσμένα μισοζωντανά είδωλα να ψάχνουν τρόπο να ξεφορτωθούν τον θάνατο... Αυτή η κάμερα εφιαλτικά ακολουθεί και συνδέει τον θεατή στο μίζερο σύμπαν της ψυχρής αυτής ανθρωπότητας...Ενώ ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε τόσο για το τελικό λυτρωτήριο πλάνο. Που δηλώνει την λεπτή μη αναστρέψιμη κόκκινη γραμμή. Όσο και για τα ατμοσφαιρικά σκοτεινά πλάνα που σκορπούν ναυτία στην απεγνωσμένη προσπάθεια της ηρωίδας να απαλλαγεί από το βαρύ φορτίο των ευθυνών. Τόσο των δικών της, όσο και αυτών που η ίδια έχει επωμιστεί.
Μια ταινία που κατά τη γνώμη μου εκτός από ότι θα μείνει στην ιστορία, βάζει τις βάσεις για ένα extra νατουραλιστικό κίνημα. Λοιπόν δείτε το, δεχτείτε "σαδιστικά" την γροθιά στο στομάχι. Και αφήστε την ακόμα, ανεξερεύνητη δύναμη της έβδομής τέχνης, να σας καθηλώσει...
Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α. σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας "The Shining" (1980, Stanley Kubrick, "Η Λάμψη") τη Δευτέρα 19/11/07 στις 17:00 στο Αμφ. Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
AUEB Film Club
invites you to the screening of "The Shining" (1980, Stanley Kubrick) on Monday 19/11/07 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).
Original trailer
"The Shining" as a romantic comedy spoof trailer
"Your son is a nigger!" (bathroom scene re-cut)
Stanley Kubrick bloopers
kioy added:
Η αλήθεια είναι πως ο Stanley Kubrick βρισκόταν στα μαχαίρια με τον Stephen King, του οποίου το βιβλίο διασκεύασε. Και αυτό γιατί μάλλον ο Stephen είχε στο νου του την αυτούσια μεταφορά του. Διασκευή όμως σημαίνει πως χτίζω κάτι από την αρχή και το υποστηρίζω με κινηματογραφικά εργαλεία για να το μεταφέρω στο πανί! Πάντως αυτή η συνεργασία απέφερε μια σπουδαία ταινία και μετέτρεψε τον Stephen King σε έναν αναγνωρισμένο συγγραφέα, του οποίου τα σενάρια και τα βιβλία έγιναν (και παραμένουν ακόμη) άκρως περιζήτητα!
Το σπουδαίο σε αυτή την ταινία είναι πως υφαίνεται σε δυο κλιμακωτές διαστάσεις. Την μία που ο θεατής βλέπει αυτούσια μέσα από το πανί και την άλλη που φειδωλά αναπτύσσει ο Kubrick και ο θεατής καλείται να αποκωδικοποιήσει μέσα από ολίγα συμβολικά πλάνα.
Όμως πρώτα ας δώσουμε μια συνοπτική περιγραφή της υπόθεσης! Ένας σαραντάρης άντρας (Jack Nicholson) αποφασίζει να καταφύγει με την τριμελή οικογένεια του σε κάποιο απομονωμένο ξενοδοχείο του Colorado ως συντηρητής του για την χειμερινή περίοδο. Ο Jack είναι συγγραφέας και θέλει να επωφεληθεί του ελεύθερου χρόνου που θα 'χει. Τον οποίον και τον βρίσκει. Όμως το ξενοδοχείο αποκλείεται σταδιακά τόσο φυσικά (χιόνια) αλλά και τεχνολογικά (τηλέφωνα) και η οικογένεια ζει για περισσότερους από τρεις μήνες πλήρως απομονωμένη. Το αίσθημα της απομόνωσης φιλτράρει με τρέλα και γεμίζει εντάσεις τους ήρωες. Εντάσεις που ξεκινούν από μικρά πράγματα και καταλήγουν στο να κυνηγά ο Jack όλη του την οικογένεια για να την θανατώσει. Ωστόσο ο γιος του έχει κάποιο κρυφό χάρισμα. Καταφέρνει να φέρνει οραματικές σκηνές στο νου του τόσο από το παρελθόν όσο και από το μέλλον αλλά και να συνομιλεί με άτομα που έχουν το ίδιο χάρισμα. Το λεγόμενο ως λάμψη. Γεγονός που κινεί τον μύθο μπροστά!
Όπως καταλαβαίνετε η θεματολογία μπορεί να μην διαφέρει από τα άθλια θρίλερ των καιρών μας. Όμως τι είναι αυτό που την κάνει αριστούργημα; Δυο λέξεις: STANLEY KUBRICK. Μία από τις σημαντικότερες σκηνοθετικές φιγούρες στα χρονικά. Και αυτό γιατί διαχειρίστηκε με πολύ λεπτότητα το θέμα του, δίνοντας όσο χώρο αναλογούσε για το θέμα του σε κάθε παράγοντα. Φίλτραρε κατ' αρχάς το αίσθημα της απομόνωσης. Με τις εντάσεις να κλιμακώνονται, και τον θεατή να μυείται σταδιακά στο νευρωτικό σύμπαν της αποξένωσης, με ότι αυτή συνεπάγεται. Ο Kubrick κινηματογραφεί τα πρόσωπα με μέτρο δίνοντας τους μόνο όσο χώρο χρειάζονται. Δεν αφήνει τις διορατικές εμπειρίες του εκπληκτικού πιτσιρίκου (Danny Lloyd) να στοιχειώσουν και να βαρύνουν μεταφυσικά την ταινία. Αντίθετα, την χρησιμοποιεί για να υποβάλει τον θεατή σε υπέρτατης έντασης πλάνα, όπως του αιματολουτρού που κατεβαίνει από το ασανσέρ και των σκοτεινών κοριτσιών που εστιάζονται με τηλεφακό, προκαλώντας τρόμο στο φευγαλέο μάτι του θεατή. Δεν αφήνει τον Jack να γίνει ο serial psycho killer, οι ψυχωτικές του φαντασιώσεις επικαλύπτονται σε αυτό που θα αναπτύξουμε στην επόμενη παράγραφο. Αντίθετα, μπουκώνει την ταινία με πολλά στοιχεία αγωνίας και κρατάει τα χαλινάρια της αιματηρής έκρηξης. Άλλωστε, ένα κοντινό του Jack αρκεί για να απογειώσει την ένταση, αποφεύγοντας την παγίδα του αδιάκοπου splatαρίσματος. Και τελικά αυτή η σκηνοθεσία μπορεί να καλύψει ακόμα και την μέτρια ερμηνεία της μητέρας της οικογενείας Shelley Duvall.
Ο Kubrick όμως δεν εμμένει απλά στην αριστουργηματική γραφή με την οποία διαχειρίζεται το ψυχαγωγικό μέρος της ταινίας, αλλά στοχάζεται πάνω στα θεμέλια του Αμερικάνικου έθνους. Του Αμερικάνικου glamourous έθνους. Πριν υπογράψει το συμβόλαιο του συντηρητή, έχει γνωστοποιηθεί στον Jack το ιστορικό του ξενοδοχείου καθώς και το ότι χτίστηκε πάνω από ένα ινδιάνικο νεκροταφείο. Ω, να οι βάσεις! Ο αφανισμός των ινδιάνων αποτέλεσε την ανάπτυξη του Αμερικάνικου έθνους σαν έναν υπερπολιτισμό που τροφοδοτεί όλο τον κόσμο. Μετ' έπειτα παρακολουθούμε τον πιτσιρίκο να ποδηλατεί πάνω από ινδιάνικα χαλιά, και την μητέρα εντυπωσιασμένη να παρακολουθεί μερικά πράγματα ινδιάνικης προέλευσης. Έτσι φειδωλά κάνει την εμφάνιση του μέσα από προσεκτικά δουλεμένα πλάνα ο ινδιάνικος πολιτισμός. Μετ' έπειτα, η τρέλα του Jack παίρνει την μορφή μιας συνεργασίας που έχει ξεκινήσει με τον παλιότερο διαχειριστή του ξενοδοχείου. Και δεν είναι τυχαίο πως ο μοναδικός φόνος γίνεται εις βάρος ενός αράπη (ω, ρατσισμός!), ο οποίος κείτεται πάνω σε ένα επιβλητικό ινδιάνικο χαλί. Οι φαντασιώσεις του Jack παίρνουν συνεχώς την μορφή γιορτών και γλεντιών, μέσα από ακριβά πολυπρόσωπα πλάνα που περιγράφουν επακριβώς την σύγχρονη δομή της Αμερικάνικης κοινωνίας. Ενώ στο τέλος μας φυλάει όλη την αλήθεια, καθώς βλέπουμε σε μια φωτογραφία τους θεμελιωτές του ξενοδοχείου. Ανάμεσα τους και ο Jack Nicholson. Τους θεμελιωτές ενός ξενοδοχείου που βρίσκεται πάνω από ένα ινδιάνικο τάφο! Και εδώ είναι ο παραλληρισμός που επιχειρεί ο Stanley. Ο παραλληρισμός με την σύγχρονη Αμερικάνικη κοινωνία η οποία θεμελιώνεται πάνω από το αίμα ινδιάνων που κουβαλούν την βαριά ιστορία του τόπου...
Καλώς ήρθατε στο blog της Κινηματογραφικής Ομάδας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ο.Π.Α., πρώην Α.Σ.Ο.Ε.Ε.).
Η Ομάδα, τα μέλη της οποίας είναι τόσο φοιτητές όσο και απόφοιτοι του Ο.Π.Α., ξεκίνησε την δραστηριότητα της τον Απρίλιο του 2007 με την οργάνωση προβολών στο χώρο της ΑΣΟΕΕ.
Η επιλογή των ταινιών που προβάλουμε κινείται ηθελημένα προς διαφορετικές συνεχώς κατευθύνσεις, θέλοντας να κάνει απλώς τη σύσταση μεταξύ του Κινηματογράφου και του (όχι απαραίτητα σινεφίλ) φοιτητή / "νέου" / οποιουδήποτε θεατή, μέσα πάντα από τις αγαπημένες ταινίες της Ομάδας. Και αυτό όχι με αρχειακή - διδακτική αλλά με fun διάθεση, δίνοντας απλά το ερέθισμα για περισσότερο ψάξιμο. (Δε λείπουν φυσικά και οι cult παρεκτροπές!).
Αγαπάμε την ιδέα της προβολής στη μεγάλη οθόνη, με καλό ήχο και με παρέα (αντί για την ιδιωτική θέαση στην οθόνη του PC). Απ' την άλλη όμως, δεν προβάλουμε ταινίες που παίζονται την ίδια στιγμή στα σινεμά, επειδή για εμάς η κινημ/φική αίθουσα είναι the place to be, εκεί τις απολαμβάνουμε περισσότερο τις ταινίες! Εξάλλου το κινημ/φικό παρελθόν, απώτερο ή πιο πρόσφατο, έχει πάρα πολλά να μας δώσει.
Στο blog αυτό δεν επιχειρούμε την "δημοσιογραφική" κάλυψη της κινημ/φικής επικαιρότητας. Γράφουμε μόνο για τις ταινίες που βλέπουμε, για τα θέματα που μας κάνουν κλικ και τα events που μας ψήνουν. Μόνο για ο'τι τελικά αξίζει και μας αφορά! Δελτία Τύπου δε θα διαβάσετε εδώ :-P
Οι συναντήσεις της Ομάδας πραγματοποιούνται είτε στο φουαγιέ του αμφ. Αντωνιάδου (Πατησίων 76, 1ος όροφος πτέρυγας Αντωνιάδου) είτε στο Πολιτιστικό Στέκι (Πατησίων 76, υπόγειο κεντρικού κτιρίου) πριν ή/και μετά τις προβολές. Όποιος θέλει να συμμετάσχει, ας έρθει να μας συναντήσει! E-mail: kinimatografiki_omada_opa [at] hotmail.com
Το χειμερινό εξάμηνο 2010-2011 οι προβολές γίνονται κάθε Δευτέρα μετά τις 17:00 στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, ισόγειο κεντρικού κτιρίου), από DVD player ή Η/Υ, μέσω προβολέα Standard Definition, σε οθόνη πλάτους 2,75m και διαγωνίου 125'' (για κάδρο 16:9) και με στερεοφωνικό ήχο από την ηχητική εγκατάσταση του αμφιθεάτρου (8 ηχεία κατά μήκος της οροφής). Το αμφιθέατρο είναι προσβάσιμο από Άτομα με Κινητική Αναπηρία.
[English translation is made for visiting students (Erasmus, AIESEC, etc.) and other non-Greek-speaking friends.]
Welcome to the Athens University of Economics and Business (AUEB) Film Club blog.
The Club, whose members are both current and former students of the University, began its activity in April 2007 by organising film screenings. Club meetings are held in Antoniadou lobby (76, Patission Str., Antoniadou wing's 1st floor) or in the Cultural Club ("Politistiko Steki": 76, Patission Str., central building's basement, next to the restaurant) before or/and after screenings . If you want to join the Club, come and meet us!
E-mail: aueb_film_club [at] hotmail.com
During the 2010-2011 winter semester, screenings are held every Monday after 17:00 in classroom B (76, Patission Str., central building's ground floor).