Sunday, July 05, 2009

The Burning Plain (Τα Σύνορα της Μοναξιάς)


Σκηνοθεσία: Guillermo Arriaga
Παραγωγής: USA / Argentina / 2008
Διάρκεια: 106'




Ο Guillermo Arriaga, ο μέχρι πρώτινος μόνιμος σεναριογράφος του Alejandro Gonzalez Inaritu (Amores Perros, 21 Grams, Babel) βρίσκεται αυτή τη φορά και πίσω από την κάμερα. Φημολογείται ότι οι δυο τους τα "έσπασαν". Καθώς ο Arriaga διατύπωνε πως είχε μεγαλύτερη συμβολή στις ταινίες τους, και επί της ουσίας αρνούταν να αποδεχτεί τον αφανή ρόλο του σεναριογράφου. Η διαφορά όμως του Burningn Plain με το 21 Grams δεν είναι δα και μικρή. Αυτή η διαφορά πιθανώς επιχειρηματολογεί την κλίμακα ψεύδους της θέσης του Μεξικάνου σεναριογράφου. Και χρησιμοποιώ τη σύγκριση The Burning Plain - 21 Grams διότι εκ πρώτης άποψης συγγενεύουν (και) θεματικά.


Ως προς την αφήγηση θα περιπλανηθούμε στα γνωστά. Μια αποσπασματική ξεδίπλωση των σπονδυλωτών ιστοριών, κατακερματισμένη μάλιστα στο χρόνο. Είναι πολλοί αυτοί που φέρουν ενστάσεις για τις σπονδυλωτές ταινίες. Θεωρώντας αυτή τη μορφή αφήγησης απλά ως ένα εφετζίδικο τρυκ εντυπώσεων. Εν μέρει, ίσως έχουν δίκιο. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε πως η κατακερματισμένη αφήγηση αποτελεί ένα ουσιαστικό αντεπιχείρημα στη γραμμικότητα του χρόνου. Ο άνθρωπος, συνεπώς και ο θεατής, μπορεί να φέρει γνώση μόνο των γεγονότων που συμβαίνουν σε παραπλήσιες χωροχρονικές συντεταγμένες με τις δικές του. Παράλληλα όμως, στις άπειρες διαφορετικές χωροχρονικές συντεταγμένες, διεξάγονται επίσης άπειρα συμβάντα που εκ των πραγμάτων ο άνθρωπος αδυνατεί να παρατηρήσει. Συνεπώς, η γραμμικότητα του χρόνου δεν είναι παρά ένα πλαστό επινόημα. Καθώς ο χρόνος δεν ορίζεται με σημείο αναφοράς ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά με σημείο αναφοράς τον απειροστό χώρο. Έτσι, και η σπονδυλωτή ταινία θεωρεί άσκοπο να οργανώσει τα επεισόδια και τις σκηνές βάση μιας χρονικής αλληλουχίας. Αντιθέτως, φιλοδοξεί να παραθέσει τα γεγονότα βάση άλλων άτυπων κανόνων συνάφειας και συγγένειας, όπως θεματολογία, συναισθηματισμός, πρόσωπα κλπ, ώστε να εξασφαλίζει μια πιο ολοκληρωμένη θέαση για τον παρατηρητή - θεατή.


Στα της υπόθεσης τώρα. Μία σαραντάρα (Kim Basinger) και ένας σαραντάρης έχουν φλεγόμενη παράνομη ερωτική σχέση. Ένα ατύχημα θα κοστίσει τις ζωές τους. Οι επιμέρους οικογένειες αντιμετωπίζουν με οργή την απιστία. Από αυτές τις οικογένειες δυο έφηβα παιδιά ερωτεύονται. Η μικρή Mariana (Jennifer Lawrence) με τον Santiago. Στην αρχή, η ιστορία τους ξεκινάει ως ένα παιχνίδι μιμητισμού της παράνομης σχέσης των γονιών τους. Για να καταλήξει σε ατόφιο έρωτα. Τα παιδιά όμως είναι αδύναμα να αντιμετωπίσουν τόσο τις ευθύνες μιας ολοκληρωμένης σχέσης, όσο και το συντηρητικό περιβάλλον τους. Οχτώ περίπου χρόνια αργότερα, ένα οχτάχρονο κορίτσι που ακούει στο όνομα Maria, αναζητά τη μητέρα του, καθώς ο κηδεμόνας - πατέρας είναι θύμα αεροπορικού ατυχήματος. Η ενήλικη Mariana (Charlize Theron) είναι η μητέρα του κοριτσιού. Η ενήλικη Mariana, μια εκθαμβωτική γυναίκα, έχει διαλέξει μια εύκολη ζωή, ως ένα μέτρο αντιπερισπασμού απ' το τραυματικό παρελθόν της. Το παρελθόν, τα βιώματα και τις εμπειρίες του χθες που αδυνατεί να αντικρύσει κατάματα.


Ο Guillermo Arriaga στήνει ένα στιβαρό μελόδραμα. Μια συγκινητική ιστορία που δύναται να καθηλώσει το θεατή. Κάθε ήρωας και ένα τραύμα. Κάθε ήρωας και μια βαθιά πληγή. Οι πληγές αυτές καθορίζουν τα επιφανειακά στίγματα, δίνοντας ως νόημα το βάθος της ζούσας εμπειρίας. Ιστορίες τραυματικών γεγονότων, ανεκπλήρωτων ερώτων και ενός σκοτεινού μέλλοντος ανακατεύονται τμηματικά απάνω σε έναν μελαγχολικό καμβά. Για να μας οδηγήσουν στη λύτρωση ενός μάλλον εκβιαστικού φινάλε.

Όσο και αν ακούγεται περίεργο, δεν είναι ο σκηνοθέτης Arriaga, αλλά ο σεναριογράφος Arriaga που καταδικάζει το Burning Plain στην ημιτέλεια. Η ιστορία μπορεί από μόνη της να είναι υπερβολική, αλλά δεν είναι αυτό το κυρίως πρόβλημα. Ο Arriaga εμμένει στο να μας παρουσιάσει μονοσήμαντους χαρακτήρες, οι οποίοι δρουν μάλλον σ' ένα απλοϊκά ραμμένο περιβάλλον. Με αποκορύφωμα, την άνισα προκατασκευασμένη μανιέρα του μελό φινάλε. Όσον αφορά τώρα τη σκηνοθεσία, η ικανότητα του Arriaga ίσως να μη μπορεί να αντιπαραβληθεί με αυτή του Inaritu. Ο δεύτερος, με λυρικά περάσματα κατάφερνε να δίνει μια υπερφυσική γοητεία στις ιστορίες του Μεξικάνου σεναριογράφου, προσπερνώντας ακούραστα τις όποιες συγγραφικές κοινοτυπίες. Ο Arriaga είναι φανερό πως δε μπορεί να αυτό-παράσχει μια τέτοιου είδους κάλυψη. Ωστόσο, αν και διεκπαιρεωτική, τεχνικά η σκηνοθεσία του είναι κυριολεκτικά αψεγάδιαστη.


Το Burning Plain αποτελεί μια υποβλητική συναισθηματικά ταινία. Με τις αρετές της τριλογίας του Inaritu, αλλά και με εξόφθαλμα ατοπήματα που δεν είχαμε συναντήσει εκεί. Ωστόσο, το λαμπρότερο στοιχείο του film είναι το cast. Η Kim Bassinger, η Charlize Theron και η Jennifer Lawrence είναι κυριολεκτικά μοναδικές στις ερμηνείες τους. Ένα θηλυκό τρίο που ποτίζει με νερό, φωτιά και αέρα τη ραχοκοκαλιά της δραματουργίας.


Βαθμολογία: 6/10



10 comments:

  1. kostas panagiotopoulosSunday, July 05, 2009 10:20:00 PM

    mpravo, polu sostes parathrhseis, exo periergeia na do pos ta phge monos tou, einai mastoras s aytou tou eidous thn afhghsh, alla o inaritu einai dhmiourgos kai veltionei senariakes adunamies me ton lurismo tou opos sosta eipes.endiaferon kai to cast..

    ReplyDelete
  2. Το cast πολύ ενδιαφέρον! Και οι ερμηνείες του ακόμα πιο ενδιαφέρον! Περιμένω την πάντα σημαντική άποψη σου μετά και τη θεασή του! :)

    ReplyDelete
  3. Κώστας ΠαναγιωτόπουλοςWednesday, July 08, 2009 12:53:00 AM

    χαχαχα!!
    Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, μάλλον πήρες πρέφα τι ψωνάρα ειμαι!!
    Την ταινία την είδα χτες βράδυ και τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα.. Ναι μεν σαν ιστορία έχει ενδιαφέρον, η σπονδυλωτή μορφή έχει πάρει αυτή τη φορά άλλη μια διάσταση- αυτή του χρόνου, η σκηνοθεσία είναι παραδόξως άψογη- η κάμερα δεν χάνει γωνία σε αντίθεση με την πιο χαλαρή και πολλές φορές στο χέρι κάμερα του Ινιάριτου(amores perros) αλλά η ταινία είναι επίπεδη. Ούτε οι άλλες ταινίες του βέβαια κρεσένταραν τουλάχιστον εμφανώς αλλά ήταν αισθητά πιο ενδιαφέρουσες και σοκαριστικές, με μια παραπάνω κινηματογραφική άποψη του Ινιάριτου. Αυτή τη φορά ο Αριάγκα δεν πρόσεξε το σενάριο του. Απ'τη μετριότητα βγάζουν οι εξαιρετικές ερμηνείες -μηδενός εξαιρουμένου- με κορυφαία κατ' εμέ τη Σαρλίζ Θέρον. Το παράδοξο είναι ότι όταν σκέφτομαι την ιστορία, τη βρίσκω συναρπαστική σεναριακά, όμως αυτό που είδα, ειδικά προς το τέλος που πήραν όλα -νωρίτερα απ'ότι έπρεπε- το δρόμο τους οδεύοντας προς ένα αναπάντεχο χάπι εντ, μου άφησε την αίσθηση πως ''δεν έγινε και τίποτα''! Ίσως γιατί αυτή τη φορά δεν υπάρχαν πολλές παράλληλες ιστορίες, παρά μόνο μία που χωριζόταν χρονικά παρόν-παρελθόν, και απ τη στιγμή που το καταλάβαινες αυτό- λίγο μετά την αρχή- η ταινία γινόταν προβλέψιμη. Αλλά σε κρατούσε και την έπαιρνες απολύτως σοβαρά λόγω της αληθοφάνειας των ερμηνειών, στις οποίες το γυναικείο τρίπτυχο δίνει ρέστα. Καλή πρώτη προσπάθεια του Αριάγκα, πολύ υποσχόμενη σκηνοθετικά, αλλά με λάθος σενάριο. Επισκιάστηκε από το πρόσφατο ντεμπούτο Κάφμαν και τους συγκρίνω γιατί τους θεωρώ και τους δύο κορυφαίους, τον καθένα στο είδος του βέβαια..

    Υ.Γ.

    Μην βλέπεις που δεν σχολιάζω συχνά, τις παρακολουθώ τις κριτικές σου, είναι από τις λίγες που παρακολουθώ! Και περιμένω να διαβάσω κριτική για τους Watchmen, βγήκαν σε axxo ποιότητα, κατέβασέ τους!

    ReplyDelete
  4. Συμφωνώ σε πολύ μεγάλο βαθμό μαζί σου... Και κυρίως όσον αφορά τα σχόλια για την τεχνική αρτιότητα της σκηνοθεσίας.

    Αλλά έχω μια παρατήρηση. Δε νομίζω πως ο Arriaga μπορεί να μην πρόσεξε το σενάριο του. Έχοντας κατά νου τις κόντρες του με τον Inaritu, και σκιαγραφώντας την προσωπικότητα του από συνεντεύξεις, θεωρώ αδύνατο να στάθηκε μόνος πίσω από την κάμερα έχοντας στα χέρια του το πιο αδύναμο σενάριο. Απλά νομίζω πως η άρτια τεχνικά σκηνοθεσία του δε μπορούσε να καλύψει τις δραματουργικές κορώνες του(όπως ο Inaritu). Αντίθετα ο Arriaga σκηνοθέτησε το σενάριο του με ακριβώς την ίδια με τη συγγραφική φιλοσοφία, λειτουργώντας ουσιαστικά ως μεγενθυντικός φακός στα σεναριακά του ατοπήματα... (Και όταν μιλάμε για ατοπήματα χαίρομαι που αναφέρεις και το προμελετημένα και ύπουλα προσχεδιασμένο ανακουφιστικό χαπι εντ, ή ας πούμε τη σκηνή που ο άντρας της Kim φέρεται ανίκανος στο κρεβάτι(φτηνός τρόπος για να καθρεφτιστούν τα οικογενιακά προβλήματα) κλπ κλπ)

    ReplyDelete
  5. Κώστας ΠαναγιωτόπουλοςFriday, July 10, 2009 4:16:00 AM

    Βασικά αυτή η άρτια σκηνοθεσία που προσπαθούσε να τα παρουσιάσει όλα σημαντικά στον ίδιο βαθμό, μην δίνοντας έμφαση κάπου, η δυναμώνοντας κάποιες σεναριακές αδυναμίες ή κοινοτοπίες- που συνήθως υπάρχουν, ίσως αποτέλεσε τη κύρια αιτία της επίπεδης αίσθησης που αφήνει η ταινία. Για κάποιο λόγο συνεχίζω να πιστεύω πως σεναριακά ήταν πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, με πολλές προοπτικές- ειδικά ο χαρακτήρας της Θέρον που κατά την άποψη μου δεν αναπτύχθηκε σωστά και στο βαθμό που έπρεπε, και λίγο πριν το τέλος που βρήκε ο ένας τον άλλο, συνειδητοποιείς πως δεν κατάλαβες που οδήγησε όλη αυτή η οδύσσεια των γυναικών.. Το κλειδί ήταν ο χαρακτήρας της θέρον, και η ιστορία της έπρεπε να αναπτυχθεί αισθητά περισσότερο από τις άλλες.. Μια γυναίκα σημαδεμένη και σεξουαλικά χαμένη που προσπαθεί να καταλάβει αυτο που έγινε στο παρελθόν της με μόνη τιμωρία της τα σημάδια της.. Αυτή η τραγική φιγούρα, που είχε προκαλέσει το θάνατο της μητέρας της και το θάνατο του πατέρα του αγαπημένου της, ανταμοίβεται πρόσκαιρα όπως φάνηκε, με την χαμένη της οικογένεια. Πριν γίνει αυτό έπρεπε να μεσολαβήσει κάποιο γεγονός που να δείχνει τη θλ΄ψη της και τη μεταμέλοια αλλά και τη συγνώμη της. Η κάθαρση της κεντρικής ηρωίδας κατ εμέ ήταν ατελής ή απλα δεν συντελέστηκε ποτέ.. Και κάθε σημαντικό γεγονός όπως σωστά είπες σκηνοθετήθηκε όπως γράφτηκε, αλλά ο ίδιος ο Αριάγκα ίσως δεν κατάλαβε πως ο Ινιάριτου δεν σκηνοθετούσε τις ταινίες όπως τις διάβαζε, παρά έβαζε τη δραματουργικές πινελιές όπου χρειαζόταν, και όπου του επέτρεπε ο σεναριακός μινιμαλισμός του Αριάγκα.

    ReplyDelete
  6. Κώστας ΠαναγιωτόπουλοςFriday, July 10, 2009 5:00:00 AM

    σειρά 3 - ''μη δυναμώνοντας''

    ReplyDelete
  7. @ Κώστας Παναγιωτόπουλος: Άσχετο με την ταινία του Arriaga αλλά το βάζω εδώ για να το δεις.
    http://aueb-film-club.blogspot.com/2009/03/slumdog-millionaire.html?showComment=1244480253175#c3306856028229049889
    Για να μην έχεις απαντήσει τόσο καιρό, προφανώς δε το έχεις δει. Και εγω αμέλησα να στο επισημάνω, γενικά τον τελευταίο 1,5 μήνα που δούλευα για το Emotion Pictures αμέλησα και την Ομάδα και το blog :-( SORRY to all!

    ReplyDelete
  8. @ Κώστας Παναγιωτόπουλος: Άσχετο με την ταινία του Arriaga αλλά το βάζω εδώ για να το δεις.
    http://aueb-film-club.blogspot.com/2009/03/slumdog-millionaire.html?showComment=1244480253175#c3306856028229049889
    Για να μην έχεις απαντήσει τόσο καιρό, προφανώς δε το έχεις δει. Και εγω αμέλησα να στο επισημάνω, γενικά τον τελευταίο 1,5 μήνα που δούλευα για το Emotion Pictures αμέλησα και την Ομάδα και το blog :-( SORRY to all!

    ReplyDelete
  9. Κώστας ΠαναγιωτόπουλοςFriday, April 15, 2011 11:17:00 AM

    Βασικά αυτή η άρτια σκηνοθεσία που προσπαθούσε να τα παρουσιάσει όλα σημαντικά στον ίδιο βαθμό, μην δίνοντας έμφαση κάπου, η δυναμώνοντας κάποιες σεναριακές αδυναμίες ή κοινοτοπίες- που συνήθως υπάρχουν, ίσως αποτέλεσε τη κύρια αιτία της επίπεδης αίσθησης που αφήνει η ταινία. Για κάποιο λόγο συνεχίζω να πιστεύω πως σεναριακά ήταν πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, με πολλές προοπτικές- ειδικά ο χαρακτήρας της Θέρον που κατά την άποψη μου δεν αναπτύχθηκε σωστά και στο βαθμό που έπρεπε, και λίγο πριν το τέλος που βρήκε ο ένας τον άλλο, συνειδητοποιείς πως δεν κατάλαβες που οδήγησε όλη αυτή η οδύσσεια των γυναικών.. Το κλειδί ήταν ο χαρακτήρας της θέρον, και η ιστορία της έπρεπε να αναπτυχθεί αισθητά περισσότερο από τις άλλες.. Μια γυναίκα σημαδεμένη και σεξουαλικά χαμένη που προσπαθεί να καταλάβει αυτο που έγινε στο παρελθόν της με μόνη τιμωρία της τα σημάδια της.. Αυτή η τραγική φιγούρα, που είχε προκαλέσει το θάνατο της μητέρας της και το θάνατο του πατέρα του αγαπημένου της, ανταμοίβεται πρόσκαιρα όπως φάνηκε, με την χαμένη της οικογένεια. Πριν γίνει αυτό έπρεπε να μεσολαβήσει κάποιο γεγονός που να δείχνει τη θλ΄ψη της και τη μεταμέλοια αλλά και τη συγνώμη της. Η κάθαρση της κεντρικής ηρωίδας κατ εμέ ήταν ατελής ή απλα δεν συντελέστηκε ποτέ.. Και κάθε σημαντικό γεγονός όπως σωστά είπες σκηνοθετήθηκε όπως γράφτηκε, αλλά ο ίδιος ο Αριάγκα ίσως δεν κατάλαβε πως ο Ινιάριτου δεν σκηνοθετούσε τις ταινίες όπως τις διάβαζε, παρά έβαζε τη δραματουργικές πινελιές όπου χρειαζόταν, και όπου του επέτρεπε ο σεναριακός μινιμαλισμός του Αριάγκα.

    ReplyDelete

If you are a blogger, you know what to do :-D

If you are not, just select profile "Name/URL".
In "Name": put your name or any nickname (facebook profile name etc).
In "URL": put a link to your site, facebook profile etc (or leave blank).
Click "Subscribe by email" to get notified for new comments on this post.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...