Σκηνοθεσία: Ji-woon Kim Παραγωγής: South Korea / 2008 Διάρκεια: 120'
Ένας φόρος τιμής στο σπαγγέτι Western του Sergio Leone ετούτη η ταινία. Και ταυτόχρονα, όπως προδίδει ο τίτλος (Ο Καλός, ο Κακός και ο Περίεργος), συναντάμε μια ειρωνική και περιπαικτική διάθεση απέναντι στο σύγχρονο Αμερικάνικο Western. Άλλωστε την τελευταία 5ετία η Ασία έχει βγει στην αντεπίθεση.
Το story εξελίσσεται ως το ανελέητο κυνηγητό των ανθρώπων για έναν χάρτη θησαυρού. Από τις ορδές των ενδιαφερόμενων τελικά θα απομείνουν τρεις. Ο Καλός (Woo-sung Jung), o Κακός (Byung-hun Lee) και ο Περίεργος (Kang-ho Song). Που εκτός των χρημάτων, μεταξύ τους διακυβέυεται και ένα παιχνίδι κυριαρχίας. Ο καθένας θέλει να αποδείξει πως είναι το number one!
Ο Καλός είναι ένας κυνηγός επικηρυγμένων. Με αδιαμφισβήτητες ικανότητες στο σημάδι. Είναι τιμωρός του κακού, και τις κινήσεις του υπαγορεύει μια άκαμπτη και άσειστη ηθική.
Ο Κακός είναι ένας άπληστος πιστολέρο, πληρωμένος δολοφόνος. Εγωκεντρικός που επιθυμεί όσο τίποτε άλλο την πρωτοκαθεδρία στο χώρο του. Τον συγκινεί ο Δυτικός τρόπος ζωής. Ενώ φυσιογνωμικά, αλλά και ως προς τον τρόπο σκηνοθεσίας του, θα συναντήσουμε ξεκαρδιστικές ομοιότητες με τον Johnny Depp των Πειρατών της Καραϊβικής.
Για τον Περίεργο δε μπορώ να σας εγγυηθώ πως δικαιώνει την ιδιότητα που του προσδίδει το όνομα του. Πρόκειται για έναν τύπο με σκοτεινό παρελθόν, αλλά και ένα αναπάντεχα κωμικό παρόν!
Η κάμερα του Ji-woon Kim σκηνοθετεί σε ταχύτατους ρυθμούς. Με ενδιαφέροντα φορμαλιστικά τερτίπια, στυλιζαρισμένα ή όχι. Αν μη τι άλλο, το Joheunnom nabbeunnom isanghannom αποτελεί μια ευχάριστη διασκεδαστική πρόταση!
Σκηνοθεσία: Rian Johnson Παραγωγής: USA / 2008 Διάρκεια: 109'
Έπειτα απ' το απρόσμενο "Brick", ο Rian Johnson αναμενόταν να δώσει μια νέα ώθηση στο νεο-νουάρ genre που οσφυαλγεί τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο καλό θα ήταν οι προσδοκίες σας να πάρουν μια αναβολή, διότι το "The Brothers Bloom" ουδεμία σχέση έχει, καθώς πρόκειται για μια απολαυστική screwball κομεντί. Για την ακρίβεια, ο Rian Johnson μοιάζει να έχει ως επιρροές τους άναρχους και φρενώδης ρυθμούς του Wes Anderson, καθώς και την twisty φιλοσοφία του Christopher Nolan. Χωρίς ωστόσο να μπορεί να αναμετρηθεί ευθέως με κάποιον από τους δύο.
Τα αδέρφια Bloom είναι απατεώνες από γεννησιμιού τους. Όντας ορφανά, εντρυφήσαν στην τέχνη της εξαπάτησης. Υπό αυτή τη σκοπιά, θα απολαύσουμε στα γρήγορα το στάδιο της ενηλικίωσης τους, για να φτάσουμε και να σταθούμε στο νέο μεγάλο κόλπο που ετοιμάζουν. Πρόκειται για την τέλεια απάτη, όπως την κατονομάζουν. Τέλεια απάτη: Η απάτη όπου ο καθένας παίρνει αυτό που θέλει. Ή καλύτερα, η απάτη που κανείς δε γνωρίζει ποιος εξαπατήθηκε και ποιος εξαπάτησε.
Ο Stephen (Mark Ruffalo), ο μεγάλος αδερφός, είναι ο εγκέφαλος της "συμμορίας". Είναι αυτός που σχεδιάζει τις κομπίνες και αυτός που γράφει τους ρόλους. Ο Bloom (Adrien Brody), ο μικρός αδερφός, ακολουθεί περισσότερο παθητικά. Όντας εγκλωβισμένος στην άνευ νοήματος ζωή του. Μαζί τους έχει κολλήσει η Bang Bang (Rinko Kikuchi), μια εκκεντρική Κινέζα με anime χαρακτηριστικά! Όλοι μαζί θα στήσουν το νέο κόλπο. Το οποίο αφορά την οικονομική αφαίμαξη πλούσιας μοναχοκόρης, της Penelope (Rachel Weisz), η οποία ζει κατα-μοναχικά στην υπερπολυτελή βίλα που έχει κληρονομήσει. Η ζωή της είναι παντελώς άδεια, όπως μαρτυρούν και τα πολυάριθμα αυτοαπασχολούμενα hobbies που έχει αναπτύξει. Οι αδερφοί Bloom θα δώσουν ένα σκοπό σε αυτή την κενή ζωή, και έτσι θα εξασφαλίσουν εύκολα τον ενθουσιασμό της γλυκύτατης Penelope. Τα πράγματα όμως θα μπλεχτούν, καθώς ο Bloom ταυτίζεται με το ρόλο του, και πέφτει θύμα της αγνότητας, της αυθεντικότητας και της γοητείας της Penelope.
Ο Rian Johnson θα μιλήσει για την αναιρετική χροιά της αλήθειας σε ένα σύμπαν ανελέητης εξαπάτησης. Κάτι που εδραιώνει και την αβεβαιότητα στον σύγχρονο κόσμο. Παράλληλα, θα υποδείξει τον ασκητισμό, ή έστω την απομάκρυνση από τη (δια)φθοροποιό συλλογική πραγματικότητα, ως μοναδική οδό διασφάλισης της αυθεντικότητας και της αγνότητας. Ωστόσο, η ταινία δε "βαραίνει" καθόλου. Ο σκηνοθέτης αποφεύγει χαρακτηριστικά την προσκόλληση σε μια βαθυστόχαστη προβληματική.
Αυτό που μένει παρακολουθώντας το "The Brothers Bloom" είναι οι φρενήρεις του ρυθμοί. Οι απολαυστικές καταστάσεις που κρατούν το κοινό ευδιάθετο, καθώς ο νεαρός Αμερικάνος σκηνοθέτης βγάζει διαρκώς λαγούς απ' το καπέλο του. Η εξαιρετική ερμηνεία της Rachel Weisz. H φρεσκάδα και η χημεία στο σύνολο του cast. Αλλά και το κλισέ στοιχείο της ρομαντικής κομεντί με το οποίο πασπαλίζεται η μοίρα του πρωταγωνιστικού ζεύγους!
Σκηνοθεσία: Kari Skogland Παραγωγής: UK / Canada / 2008 Διάρκεια: 117'
Η ζωή του Βρετανικού πράκτορα Martin McGartland και μέλος του IRA, που "έδινε" τους Ιρλανδούς συμπατριώτες του, μεταφέρεται στο κινηματογραφικό πανί δια χειρός της Kari Skogland.
Στην εισαγωγή της ταινίας θα παρακολουθήσουμε το μέγεθος των εχθροπραξιών μεταξύ του Βρετανικού στρατού και των δυνάμεων του IRA, στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού (μόνο στα προσχήματα είχε άλλη ταυτότητα) πόλεμου που ξεκίνησαν οι Βρετανοί εκεί. Η κάμερα στο χέρι, το γρήγορο μοντάζ και η απειλητική διάθεση συμβάλλουν στον να μεταφέρουν τον θεατή στα γεγονότα. Όπως επίσης και η όλη αισθητική του film. Ενώ και η κατακραυγή των εξουσιολάγνων Βρετανικών αρχών, αποτελούν τα αρχικά τεχνάσματα της σκηνοθέτριας προσπαθώντας να μας πείσει πως θα ακολουθήσει μια αντικειμενική οδό στην αφήγηση της. Βέβαια το πράγμα στη συνέχεια ξεφεύγει παρασάγγης, καθώς η ταινία εξελίσσεται απολύτως ως μια Βρεττανική προπαγάνδα.
Και μιλάμε για Αγγλική προπαγάνδα διότι: Η Kari Skogland αντιμετωπίζει τις δυνάμεις τους IRA αποκλειστικά ως τρομοκράτες. Υπονοεί ειρηνευτική απόχρωση στις Βρετανικές επιχειρήσεις. Πασπαλίζει την Ι(ι)στορία με ασάφειες και ανακρίβειες (ως Ιστορία με κεφαλαίο ορίζω αυτή της ανθρωπότητας, ιστορία με μικρό την πλοκή της ταινίας). Και τέλος, δε θα πει όχι στον δρόμο της υπερβολής, με τον οποίο θα στολίσει-εξιδανικεύσει τους ήρωες της.
Αλλά το περισσότερο ενοχλητικό απ' όλα, είναι η ταμπέλα αγίου που προσπαθεί να κολλήσει στον Martin McGartland (Jim Sturgess), τον γνωστό Ιρλανδό πράκτορα που δούλευε για τις Βρετανικές αρχές. Ο οποίος, σύμφωνα πάντα με τη σκηνοθέτιδα, καταδίδει τους τρομοκράτες IRA, με αποκλειστικό κριτήριο να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Ανεξαρτήτως εθνικότητας. Μόνο που η Kari Skogland παραλείπει να μας αναφέρει τις "πολιτισμένες" μεθόδους της Βρετανικής αστυνομίας, τις συνθήκες κράτησης των μελών του IRA (βλέπε "Hunger") καθώς και το μέγεθος του αφανισμού του Ιρλανδικού πληθυσμού. Επιπροσθέτως, επιστρατεύεται και μια γλυκερή απεικόνιση της προσωπικής ζωής του Martin McGartland, ώστε να εκβιαστεί η συμπάθεια μας προς αυτόν! Όλα αυτά καθιστούν το "Fifty Dead Men Walking" εξαιρετικά ρηχό και ύπουλο, που προορίζεται μόνο για εγχώρια κατανάλωση.
Τέλος, για να μην παρεξηγηθώ, θα ήθελα να διευκρινίσω κάτι. Το πρόβλημα με την ταινία δεν είναι η φιλοΒρετανική ματιά που υιοθετεί. Θα μπορούσαμε να προκύπτει ένα αριστούργημα ανεξαρτήτως αν κρατούσε ένα φιλοΒρετανικό, ένα φιλοΙρλανδέζικο ή ένα αποστασιοποιημένο βλέμμα. Θα μπορούσαμε δηλαδή όντως να δούμε μια μεγάλη ταινία που να έχει ως θετικό ήρωα τον Martin McGartland. Το πρόβλημα του film όμως, είναι η ύπουλη παράθεση των γεγονότων, καθώς και οι άνισες σταθερές στις οποίες περιστρέφεται. Στοιχεία που συνδυαστικά τελειοποιούν ενα, μη τίμιων σκοπών, ανακριβές πόνημα.
Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης Παραγωγής: Greece / 1986 Διάρκεια: 75'
Ο Δήμος Αβδελιώδης μεταφέρεται στη νησιωτική Ελλάδα του '80, για να μας περιγράψει με ποιητικό λόγο τα πάθη και τη γοητεία της. Η Χίος λειτουργεί σαν μούσα του σκηνοθέτη και γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι με την ιστορία παιδικής φιλίας των δύο αγοριών που πρωταγωνιστούν.
Ο τίτλος "Το Δέντρο Που Πληγώναμε" αποτελεί μια εύστροφη μεταφορά! Το δέντρο είναι το μαστιχόδεντρο. Και χύνει τα πολυπόθητα δάκρυα μαστίχας, σε λυρικότατες σκηνές, καθώς οι άνθρωποι πληγώνουν τον κορμό του. Όμοια είναι και τα δάκρυα των παιδιών. Οι αθώοι οφθαλμοί τους πλημμυρίζουν με δάκρυα καθώς δέχονται τα ραπίσματα του ενήλικου κυνισμού και καθωσπρεπεισμού. Όπως το δέντρο αποβάλλει τη μαστίχα, έτσι και τα παιδιά αποβάλλουν την παιδική τους αθωότητα. Στη διαδικασία της προετοιμασίας για την βάρβαρη ενήλικη πραγματικότητα.
Ο χρόνος της ταινίας αναφέρεται σκοπίμως στη διάρκεια ενός Καλοκαιριού. Εκεί που τα παιδιά είναι απαλλαγμένα από τις σχολικές υποχρεώσεις. Εκεί που απαλλάσσονται από τις ετεροπροσδιόριστες υποχρεώσεις. Με το πέρας του Καλοκαιριού, και μέσα από αληθινές εμπειρίες με έντονα συναισθήματα, τα παιδιά βγαίνουν πιο πλούσια και πιο ολοκληρωμένα εσωτερικά. Θυμίζοντας μας και τη ρήση του Oscar Wilde: "πρέπει να θυμόμαστε πως όλα εκείνα τα πράγματα που αξίζει να μάθει κανείς, δε διδάσκονται".
Ο Δήμος Αβδελιώδης σκηνοθετεί με έναν ακομπλεξάριστο ερασιτεχνισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που καταφέρνει να ανασταίνει ατόφιες τις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων. Αυθεντικές και απαλλαγμένες από κάθε επιτήδευση. Οι μουσικές του Δημήτρη Παπαδημητρίου τρέχουν στη ράχη του στεγνού Καλοκαιριού της Χίου. Ενός Καλοκαιριού γεμισμένου με ότι επεισόδιο μπορείς να συναντήσεις στη φύση των παιδικών διακοπών. Από τις νεανικές συμμορίες, την αγάπη για τη Φύση και τα ζωντανά, ως τους πλατωνικούς έρωτες και τον τρελό του χωριού κλπ. Όμως δεν είναι αυτά τα επεισόδια που κάνουν την ταινία ένα αριστούργημα νεανικής, και όχι μόνο, ηλικίας. Αλλά το απύθμενο βύθισμα στα έγκατα της παιδικής ψυχής.
Ο Wes Craven επέλεξε τον δικό μας Ντένη Ηλιάδη για το remake της πρωτότυπης ταινίας του(1972). Αν και το πρωτότυπο b-movie του Wes Craven αποτελεί σταθμό ορόσημο στο horror είδος, το έργο του Ντένη στο να αναστήσει αυτή την ταινία είναι σαφώς πιο δύσκολο!
Αλλά ας συνοψίσουμε για αρχή την υπόθεση. Τριμελής οικογένεια, με νωπές τις μνήμες του πρόσφατου άδικου χαμού του τέταρτου μέλους, καταφτάνει σε απόμερη εξοχική κατοικία. Η όμορφη πιτσιρίκα Mari θα συναντήσει τη φίλη της Paige στην πόλη. Και τα δυο όμορφα κορίτσια θα πέσουν θύματα αδίστακτης συμμορίας. Και εμείς θύματα αίματος και σπέρματος, κυρίως αίματος! Μια καταιγίδα ξεσπάει, και οι βαριά τραυματισμένοι "φονιάδες" της συμμορίας θα ζητήσουν στέγη και φροντίδα στους ανυποψίαστους γονείς της Mari. Όμως και η βαριά πληγωμένη Mari γνωρίζει πως η μοναδική της σωτηρία είναι να καταφτάσει στο σπίτι της. Όταν όλοι συναθροισθούν στο ίδιο σπίτι, η φιλήσυχη πολυτελή εξοχική κατοικία θα μετατραπεί σε ένα αιματηρό μακελειό επιβίωσης.
Τα horror movies εκείνης της περιόδου έχουν καταφέρει να κερδίσουν τον απόλυτο ενθουσιασμό ενός αριθμητικά περιορισμένου κοινού, κάτι που τους δίνει μια cult ταυτότητα. Έτσι, τα remake των ταινιών του είδους συναντούν την εξής διττή δυσκολία: Το σύγχρονο mainstream hollywood επιζητεί από τους διασκευαστές να κοινωνικοποιήσουν τις συγκεκριμένες ταινίες, δίνοντας τους έναν ευρύτερο χαρακτήρα, χωρίς ωστόσο να απογοητεύσουν την ενθουσιώδη μερίδα των fan. Η επίτευξη αυτής της ισορροπίας είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη, με διαρκή τον κίνδυνο της γελοιοποίησης, ή της κατασκευής ενός αδιάφορου remake αντίστροφα. Το Last House on the Left με το καρα-προβληματικό σενάριο και τις κραυγαλέες ευκολίες-απλοϊκότητες αποτελεί μια ακόμα πιο δυσμενή περίπτωση. Ωστόσο ο Ντένης Ηλιάδης τα πάει περίφημα. Και επιτυγχάνει το παραπάνω όχι με κάποια υπερφυσική ικανότητα στα καδραρίσματα, αλλά με την εύρεση του ιδανικού ρυθμού, έστω και ασθμαίνοντας, μεταξύ του (horror) αίματος και της αυθεντικής (thriller) αγωνίας. Και αν αναλογιστούμε τις τρύπες στο σενάριο που προαναφέραμε, το επίτευγμα του Έλληνα σκηνοθέτη είναι πραγματικά σπουδαίο. Ο οποίος καταφέρνει να δώσει σφυγμό σε μια παράλυτη ιστορία, έχοντας μάλιστα στα χέρια του ένα αμιγώς τηλεοπτικό cast!
Τα προβλήματα του σεναρίου είναι ποικιλόμορφα. Από τους ήρωες (με αποκορύφωμα το γιο) ως τα δραματικά στοιχεία. Η εγκληματικότητα και η βαρβαρότητα αντιμετωπίζονται με έναν ενοχλητικά στερεότυπο τρόπο σε κλισέ αιματηρές σκηνές. Η συμμορία αποθανατίζεται με εμφανές στοιχεία καρικατούρας, και ο Ηλιάδης, χωρίς να το κρύβει, γυρνάει την ταινία του Αμερικάνικα! Ωστόσο όταν η δράση μεταφέρεται εντός του σπιτικού τα πράγματα αλλάζουν. Η οικογένεια συσπειρώνεται καθώς βρίσκεται ευθέως αντιμέτωπη με την απειλή του θανάτου. Και τα μέλη της γίνονται εξίσου σκληρά, αιμοβόρα και αδίστακτα με τα μέλη της συμμορίας. Η βία αποκτάει μια υγιεινή απόχρωση ενστίκτου επιβίωσης, και ο Ντένης (ή μάλλον ο Wes Craven) μας κλείνει πονηρά το μάτι!
Για να κλείσουμε, το νέο Last House on the Left δεν είναι η ταινία που θα θυμόμαστε για χρόνια. Αλλά είναι η ταινία που μπορεί να εξαργυρώσει στον αξιοπρεπέστατο Ντένη Ηλιάδη το έναυσμα μιας καριέρας στο Hollywood!
Βαθμολογία: 5/10
-------------------------------------------
31.5.09 update s_dany posted:
I'll be doing "Last House" tomorrow and I can't wait! (δεν τα κατάφερα την Παρασκευή στο Kosmopolis για τεχνικούς λόγους :-). Αλλά, καιρός δεν είναι να "ψήσουμε" και κατι hardcore στην ΑΣΟΕΕ?
Σκηνοθεσία: Dennis Iliadis Παραγωγής: USA / 2009 Διάρκεια: 110'
[Μιας και η κουβέντα ξεκίνησε από εδώ, συνεχίζω σ' αυτό το post.] Για όσους δεν το έχουν πάρει ακόμα χαμπάρι, η ταινία του "δικού μας" Ντένη Ηλιάδη έκανε πρεμιέρα την Παρασκευή στις Η.Π.Α. και τα πηγαίνει εξαιρετικά!
Οι πρώτες κριτικές είναι μάλλον ενθαρρυντικές (για το είδος της ταινίας) τόσο στο IMDb όσο και στο Rotten Tomatoes: διχασμένοι οι επαγγελματίες κριτικοί (ακόμα κι αυτοί που τη θάβουν φωνάζοντας "exploitation! exploitation!" επισημαίνουν πάντως ως ατού της ταινίας τη σκηνοθεσία), ως και ενθουσιώδεις οι κριτικές των θεατών ("το καλύτερο horor movie της χρονιάς", "ενα απ΄τα καλύτερα horror remakes των τελευταίων ετών"). Στα συν: η ατμόσφαιρα και το σασπένς που χτίζει ο Ηλιάδης, οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών (σπάνιο για το είδος), η μουσική. Στα πλην: το crowd pleaser φινάλε. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στις περισσότερες κριτικές στην (καθώς φαίνεται) πιο δυνατή και πιο αμφιλεγόμενη στιγμή της ταινίας, τη σκηνή του βιασμού.
Στο box office έπιασε ακριβώς τις προβλέψεις με περίπου $5.5m την Παρασκευή (όσο και το "Watchmen" στη δεύτερη βδομάδα του) και $15m το τριήμερο! Και ο Ηλιάδης υπέγραψε ήδη για τη δεύτερη του Χολυγουντιανή ταινία, το επίσης θρίλερ "Cure", σε σενάριο του σεναριογράφου του "Max Payne" (χμμμ... αυτό μάλλον δεν είναι καλό!).
Ελπίζω να μην παρεξηγηθεί ο ενθουσιασμός μου! Δεν περιμένω κανα αριστούργημα. Απλά μια "αποτελεσματική" μεταφορά της cult classic ταινίας του Craven (που ήταν μεν θεματικά πρωτοπόρα για την εποχή αλλά ήταν τόσο κακοπαιγμένη και "no budget" κακογυρισμένη -και με μια "μπουρλεσκ" υποπλοκή- που σήμερα δεν βλέπεται!). Είναι όμως το πρώτο βήμα του Ηλιάδη προς την καταξίωση στη μεγαλύτερη κινημ/φική βιομηχανία στον πλανήτη, το οποίο αν επαναληφθεί στο "Cure", θα του δώσει νομίζω τη δυνατότητα εμπλοκής σε ακόμα σημαντικότερες ταινίες! Μήπως τώρα οι ταλαντούχοι νέοι Έλληνες filmakers αρχίσουν να κοιτάνε τολμηρά προς τα έξω? Μήπως τώρα αρχίσουν να σκέφτονται "yes we can!"?
" - Dennis Iliadis directed a great film in 2004 called Hardcore, is this how he appeared on your radar?
- We were looking at all of the directors that had interesting films coming out. Mostly from Europe because they are unknown and somebody hasn't bought them up already. It was instant recognition with Hardcore - wow this guy is a terrific filmmaker, [so] we met with him and within the parameters he was interested in doing something that was original, it was all pretty quick.
- What were some of these parameters you set?
- There were a lot of in house discussions, this and that, y'know [like] Jr. does he live or not, does Mari live or not, the mother killing weasel 'that way' the 'pissing the pants' all that sort of stuff. We came down to a general feeling of let's do a film that approaches an art film and yet is hard-hitting. But elevates it so it has this real beauty about it and the characters are real and complex. And then everything else followed along those lines as in what Dennis thought was appropriate...we had a lot of different versions and then at a certain point the version that we shot was what we felt good about. We didn't want to do something that people would just come out of and feel disgusted and hopeless. Part of that was the decision in the kids surviving. But not being 'la-la-la' about it.
- Ultimately, were you happy with all of these changes?
- Yes."
-------------------------------------------
14.1.09 panchamp posted:
AUEB Film Club invites you to the screening of "The Last House on the Left" (1972, Wes "Scream" Craven) on Monday 19/1/09 at 17:00 in classroom B (76, Patission Str., central building). Free entrance.
The film will be screened in its original language, English, with Greek subtitles.
* Το remake της ταινίας γυρίστηκε από τον "δικό μας" Ντένη Ηλιάδη ("Hardcore") σε παραγωγή Wes Craven και αναμένεται να κυκλοφορήσει κάποια στιγμή φέτος την άνοιξη.
Σκηνοθεσία: Norman Jewison Παραγωγής: USA / 1968 Διάρκεια: 102'
Νέος, γοητευτικός και εκατομμυριούχος οργανώνει το τέλειο έγκλημα σε κεντρική τράπεζα της Αμερικής. Και φεύγει με δυο δις στην τσέπη. Τα τζιμάνια της αστυνομίας προσλαμβάνουν femme-fatale να παγιδεύσει τον υποψήφιο δράστη. Η αναμεταξύ τους σχέση παρά τους δηλωμένους σκοπούς υποκύπτει σε έναν ισχυρό ερωτισμό. Και οι ισορροπίες είναι εξαιρετικά εύθραυστες!
Στον κινηματογράφο έχει διατυπωθεί πολλάκις, πως το σενάριο ίσως είναι το πιο σημαντικό στοιχείο μιας ταινίας. Χωρίς να μπορούμε να ισχυριστούμε πως η παραπάνω δήλωση έχει καθολική ισχύ, είναι σχεδόν αυτονόητο πως οι ταινίες που στηρίζονται στην πλοκή έχουν ως προϋπόθεση για την επιτυχία τους ένα καλό σενάριο. Το Thomas Crown Affair όμως, είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Το σενάριο δε διαθέτει τίποτα περισσότερο από ταινίες ανάλογης θεματολογίας, ενώ κάποιες φορές στοιχειώνεται και από διάφορες ευκολίες. Ωστόσο αυτό δεν εμποδίζει την ταινία να ηχεί σε σχεδόν αριστουργηματικό επίπεδο. Και αυτή την επιτυχία τη χρωστάει στον Norman Jewison. Ο οποίος δίνει με υποδειγματικό τρόπο την έννοια της μοντέρνας σκηνοθεσίας. Ενώ το βάρος της πλοκής σηκώνουν οι εκπληκτικοί Steve McQueen, Faye Dunaway. Ένα εκπληκτικό δίδυμο, που για την ερμηνεία του εδώ έχει μείνει στην ιστορία του cinema. Σχηματίζοντας ανάμεσα τους ένα ηλεκτροφόρο πεδίο, που διαπερνά εκκωφαντικά τους θεατές.
Αυτός (Steve McQueen) είναι ένας γοητευτικός νέος και εκατομμυριούχος. Θέμα επιβίωσης έχει πάψει να υφίσταται προ πολλού. Είναι καταξιωμένος και αναγνωρίσιμος στους υψηλούς κύκλους. Η υπέρβαση του νόμου είναι μια υπόθεση που αφορά αυτόν και το σύστημα. Μια απόδειξη ανωτερότητας, περισσότερο προς τον εαυτό του, έναντι ολόκληρου του συστήματος. Αυτή τη φορά, εκτός από την αστυνομία και τους οικονομικούς άρχοντες, έχει να τα βάλει και με την αισθησιακή Faye Dunaway. Υποκύπτει εθελούσια στην ερωτική παγίδα της, ενδίδοντας στην πρόκληση να την καθυποτάξει με την αρσενική γοητεία του...
Αυτή (Faye Dunaway) είναι το απόλυτο θηλυκό. Προκαλεί ρίγος με την παρουσία της στον αρσενικό πληθυσμό. Δουλεύει για την αστυνομία, αλλά και τον εγωκεντρισμό της. Καθώς πέρα από τις χρηματικές ανταμοιβές, μεγαλύτερο έπαθλο αποτελεί να παγιδεύει στον σαγηνευτικό ιστό της, τα αρσενικά θηράματα. Επιστρατεύοντας όλη τη θηλυκότητα και τον ερωτισμό που μπορείς να φανταστείς. Όμως στην περίπτωση της, ελοχεύει πάντοτε ο κίνδυνος, τα ίδια σου τα όπλα να στραφούν εναντίον σου.
Μεταξύ των δύο θα παρατηρήσουμε, στην ακραία του μορφή, το αδιάκοπο ερωτικό παιχνίδι μεταξύ των φύλων. Αλλά και την ανελέητη πάλη τους. Καθώς πρωτίστως πρόκειται για παιχνίδι κυριαρχίας. Ο Steve McQueen, όπως έχει δηλώσει, θα καταφέρει να φέρει την Faye Dunaway πιο κοντά στον εαυτό της, με ένα σχεδόν χαρτοπαιχτικό κόλπο. Ωστόσο και ο ίδιος, φέρεται να αυτοεξερευνείται εις βάθος κατά τη διάρκεια της συνύπαρξής τους. Τελικά ποιος είναι ο κυρίαρχος;
ΤοThomas Crown Affair παραμένει 40 χρόνια αργότερα εξαιρετικά ευχάριστο στην παρακολούθηση. Αλλά πέραν όλων των άλλων, θα μας δώσει την ευκαιρία να απολαύσουμε δυο σπουδαίους ερμηνευτές. Υπό την καθοδήγηση του Norman Jewison. Με μια σκηνοθεσία που έχει να διδάξει πολλά στο σύγχρονο Hollywood, περί μοντερνισμού στη σκηνοθεσία.
Σκηνοθεσία: Yann Arthus-Bertrand Παραγωγής: France / 2009 Διάρκεια: 110' Official site
Το Home είναι η πρώτη ταινία που θα προβληθεί την ίδια μέρα σε 50 χώρες και σε όλες τις πλατφόρμες: κινηματογράφος, dvd, τηλεόραση και internet. Πρόκειται για μια από τις πιο προσεγμένες παραγωγές στην ιστορία του ντοκιμαντέρ, με εικόνες πολύ δυνατές, που επιζητούν τη συμμετοχή όλων μας για την προστασία του περιβάλλοντος. Πείθοντας μας για την τραγική θέση στην οποία έχει περιέλθει ο πλανήτης. Στην Ελλάδα η προβολή του Home είναι προγραμματισμένη για την 5η του Ιούνη, Παγκόσμια ημέρα Περιβάλλοντος. Τα έσοδα της ταινίας θα παραχωρηθούν στο μη-κερδοσκοπικό οργανισμό του Yann Arthus-Bertrand, GoodPlanet, που αγωνίζεται για την προστασία του περιβάλλοντος (www.goodplanet.org).
Το Home είναι μια εκτενή περιήγηση στο θαύμα της ζωής. Εικόνες άπειρου κάλλους φυλακίζουν τα βασικά ζωοδόχα στοιχεία: ύδωρ, αέρας, γη. Φτιάχνοντας μια μαγική παρακολούθηση. Έπειτα ακολουθεί το χρονοδιάγραμμα στη ζωή του πλανήτη. Με έμφαση στα τελευταία 50 έτη, και την οδυνηρή κατάσταση που έχουμε επιφέρει στους φυσικούς πόρους και στην ομαλή λειτουργία του σύμπαντος. Εκτενή στατιστικά στέκουν αμείλικτα, όχι για το μακρινό μέλλον, αλλά για το αύριο που ζυγώνει. Το Home δεν είναι μια προειδοποίηση για την κατάσταση που έχει περιέλθει ο πλανήτης. Είναι πολύ αργά για κάτι τέτοιο, όπως θα ισχυριζόταν και ο Yann Arthus-Bertrand. Το Home είναι ένας εκκωφαντικός συναγερμός, που επιζητεί την αλλαγή μας, λίγες ανάσες πριν το απόλυτο σημείο μηδέν.
Το Home με ένα εξονυχιστικό οδοιπορικό στην ιστορία του πλανήτη, μας παραθέτει αυτούσιες τις συνέπειες του τρόπου ζωής που έχουμε επιλέξει. Από τότε που ο άνθρωπος ανεξαρτητοποιήθηκε από τον δημιουργό του, τη Φύση, υποκύπτοντας στην απληστία του, κατέστρεψε την ομαλή ζωή στον πλανήτη. Τα υλικά επιτεύγματα της βιομηχανοποιημένης κοινωνίας έσπειραν αυτές τις ματαιόδοξες βλέψεις στα ανθρώπινα μυαλά. Όμως στον πνευματικό χώρο δε σημειώθηκε καμία πρόοδο, σε αντίθεση με τον υλικό. Αυτή η υπέρογκη αντίθεση, μετέτρεψε τα υλικά επιτεύγματα σε φονικά όπλα στα χέρια του ανθρώπου. Που καθημερινά καταστρέφει αλόγιστα τον φυσικό πλούτο, καταναλώνει με ακατάσχετη βουλιμία τους φυσικούς πόρους, και ρυπαίνει με περίσσια ανευθυνότητα την ατμόσφαιρα. Προκαλώντας τεράστιες αντιθέσεις στην ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Όπου για τον πολυτελή Δυτικό κόσμο, δισεκατομμύρια άνθρωποι αφανίζονται καθημερινά κάτω απ' το όριο της πείνας. Ο πλανήτης, σύμφωνα πάντα με το Home, έχει φτάσει σε οριακό σημείο, και επιζητεί ραγδαίες αλλαγές.
Στο Home δε θα βρείτε εικόνες καταστροφής. Η μεγαλύτερη καταστροφή βρίσκεται κάτω από τις εικόνες. Όχι σε αυτό που αναπαριστούν, αλλά σε αυτό που σημαίνουν. Πρόκειται για ένα εκθαμβωτικά και ρεαλιστικά οπτικοποιημένο film, ένα άψογα μουσικά επιμελημένο έπος, που δεν υπόσχεται τη διασκέδασή σου, αλλά χρειάζεται τη συμμετοχή σου. Αφήστε, τουλάχιστον για δύο ώρες, τα ναρκωτικά media έξω από τη ζωή σας, και εναποθέστε την ενημέρωση σας, σε ένα άλλο κανάλι ενημέρωσης. Με σαφώς πιο τίμιους και πιο ευαίσθητους προσανατολισμούς.
Δε θα μπω στη διαδικασία βαθμολογίας. Βαθμολογία: (αναγκαιότητα να το δουν όλοι)
Άλλη μια ταινία του Luchino Visconti που θα βρείτε στα θερινά σινεμά (είχε προηγηθεί το "Gruppo di famiglia in un interno"). Αυτή είναι μια ταινία από την πρώτη δημιουργική περίοδο του σκηνοθέτη. Πρόκειται για ένα στιβαρό μελόδραμα, τοποθετημένο στο λαϊκό ύφος του ιταλικού νεορεαλισμού. Η υποδειγματική σκηνοθεσία του Ιταλού και η χειμαρρώδης ερμηνεία της Anna Magnani απογειώνουν το film, που παραμένει αγέραστο μέχρι σήμερα!
Νεαρή και γοητευτική μητέρα (Anna Magnani), λάτρης του cinema, σκορπάει το περιορισμένο εισόδημα της δεξιά και αριστερά ώστε να πραγματοποιήσει το όνειρο της, να απολαύσει την 8χρονή κόρη της, πλάι στους αγαπημένους της κινηματογραφικούς αστέρες. Για να εκπληρώσει την επιθυμία της, τραβολογάει το αθώο παιδί σε κομμωτήρια και σχολές χορού, ενδίδει στις προτάσεις δωροδοκίας των επιτήδειων ατζέντηδων και θυσιάζει την οικογενειακή γαλήνη. Η Anna Magnani θα λάμψει από ευτυχία όταν θα δει την άγαρμπη κόρη της στα studio της Cinecitta για δοκιμαστικό. Όμως θα φάει μια γερή σφαλιάρα, όταν θα διαπιστώσει εκ των έσω, τη σαθρότητα και τη βρομιά του εμπορικού κινηματογράφου.
Η ύπαρξη του star system, με όποια μορφή και σε όποια κοινωνία, είναι η ομολογία πως η ζωή δεν αρκεί. Η κατασκευή του star system έγκειται στους μηχανισμούς που αναπτύσσει ο μικροαστός για να αντιμετωπίσει τη μίζερη καθημερινότητα, εξιδανικεύοντας πλαστές καταστάσεις και δημιουργώντας κίβδηλα όνειρα. Δεν είναι τυχαίο που στον απόηχο της κινηματογραφικής λατρείας της Anna Magnani, πληροφορούμαστε με λεπτά γράμματα το πάθος των αντρών για το ποδόσφαιρο. Δηλαδή μια άλλη μορφή star system.
Ωστόσο, η εδραίωση του star system δεν οφείλεται πουθενά αλλού, παρά στη λαϊκή λατρεία. Δεν προϋποθέτει καμία ιδιαίτερη πνευματική ευστροφία για να αντιληφθεί κανείς τη σαθρότητα και τη βρομιά αυτού του χώρου. Το ότι τα αρνητικά μένουν αθέατα, δεν είναι παρά ένας κανόνας του παιχνιδιού! Έναν κανόνα εναρμονισμένο με τη λαχτάρα των μικροαστών να χτίσουν ωραιοποιημένα πρότυπα, που αρνούνται πεισματικά να τα αμαυρώσουν κοιτώντας βαθύτερα της χρυσένδυτης επιφάνειας. Αυτό το στοιχείο της εθελοτυφλίας είναι και το κυριότερο συστατικό που έχει εδραιώσει το star system στις διάφορες εκφάνσεις του.
Όσο υπάρχει το star system, με όποια μορφή και ένταση, ετούτη η ταινία του Visconti θα παραμένει εντυπωσιακά διαχρονική. Αν κάτι έχει αλλάξει στις μέρες μας από τότε, το 1951 δηλαδή, είναι η έκταση που έχει πάρει ο χώρος των celebrities. Καθώς επίσης και οι ανοχές μας σε ένα έκφυλο σύστημα που συντηρούμε με την υπέρμετρη λαγνεία μας! Αν θέλουμε όντως να απεγκλωβιστούμε απ' τη μίζερη καθημερινότητα μας, δε χρειάζονται θεοποιημένες εικόνες. Μόνο να επενδύσουμε ουσιαστικά στις "θνητές" ζωές μας.
Καλώς ήρθατε στο blog της Κινηματογραφικής Ομάδας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ο.Π.Α., πρώην Α.Σ.Ο.Ε.Ε.).
Η Ομάδα, τα μέλη της οποίας είναι τόσο φοιτητές όσο και απόφοιτοι του Ο.Π.Α., ξεκίνησε την δραστηριότητα της τον Απρίλιο του 2007 με την οργάνωση προβολών στο χώρο της ΑΣΟΕΕ.
Η επιλογή των ταινιών που προβάλουμε κινείται ηθελημένα προς διαφορετικές συνεχώς κατευθύνσεις, θέλοντας να κάνει απλώς τη σύσταση μεταξύ του Κινηματογράφου και του (όχι απαραίτητα σινεφίλ) φοιτητή / "νέου" / οποιουδήποτε θεατή, μέσα πάντα από τις αγαπημένες ταινίες της Ομάδας. Και αυτό όχι με αρχειακή - διδακτική αλλά με fun διάθεση, δίνοντας απλά το ερέθισμα για περισσότερο ψάξιμο. (Δε λείπουν φυσικά και οι cult παρεκτροπές!).
Αγαπάμε την ιδέα της προβολής στη μεγάλη οθόνη, με καλό ήχο και με παρέα (αντί για την ιδιωτική θέαση στην οθόνη του PC). Απ' την άλλη όμως, δεν προβάλουμε ταινίες που παίζονται την ίδια στιγμή στα σινεμά, επειδή για εμάς η κινημ/φική αίθουσα είναι the place to be, εκεί τις απολαμβάνουμε περισσότερο τις ταινίες! Εξάλλου το κινημ/φικό παρελθόν, απώτερο ή πιο πρόσφατο, έχει πάρα πολλά να μας δώσει.
Στο blog αυτό δεν επιχειρούμε την "δημοσιογραφική" κάλυψη της κινημ/φικής επικαιρότητας. Γράφουμε μόνο για τις ταινίες που βλέπουμε, για τα θέματα που μας κάνουν κλικ και τα events που μας ψήνουν. Μόνο για ο'τι τελικά αξίζει και μας αφορά! Δελτία Τύπου δε θα διαβάσετε εδώ :-P
Οι συναντήσεις της Ομάδας πραγματοποιούνται είτε στο φουαγιέ του αμφ. Αντωνιάδου (Πατησίων 76, 1ος όροφος πτέρυγας Αντωνιάδου) είτε στο Πολιτιστικό Στέκι (Πατησίων 76, υπόγειο κεντρικού κτιρίου) πριν ή/και μετά τις προβολές. Όποιος θέλει να συμμετάσχει, ας έρθει να μας συναντήσει! E-mail: kinimatografiki_omada_opa [at] hotmail.com
Το χειμερινό εξάμηνο 2010-2011 οι προβολές γίνονται κάθε Δευτέρα μετά τις 17:00 στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, ισόγειο κεντρικού κτιρίου), από DVD player ή Η/Υ, μέσω προβολέα Standard Definition, σε οθόνη πλάτους 2,75m και διαγωνίου 125'' (για κάδρο 16:9) και με στερεοφωνικό ήχο από την ηχητική εγκατάσταση του αμφιθεάτρου (8 ηχεία κατά μήκος της οροφής). Το αμφιθέατρο είναι προσβάσιμο από Άτομα με Κινητική Αναπηρία.
[English translation is made for visiting students (Erasmus, AIESEC, etc.) and other non-Greek-speaking friends.]
Welcome to the Athens University of Economics and Business (AUEB) Film Club blog.
The Club, whose members are both current and former students of the University, began its activity in April 2007 by organising film screenings. Club meetings are held in Antoniadou lobby (76, Patission Str., Antoniadou wing's 1st floor) or in the Cultural Club ("Politistiko Steki": 76, Patission Str., central building's basement, next to the restaurant) before or/and after screenings . If you want to join the Club, come and meet us!
E-mail: aueb_film_club [at] hotmail.com
During the 2010-2011 winter semester, screenings are held every Monday after 17:00 in classroom B (76, Patission Str., central building's ground floor).
_Ronald.jpg)
