Καλά Κρυμμένα Μυστικά - Αθανασία

Σκηνοθεσία: Πάνος Καρκανεβάτος
Παραγωγής: Belgium / Canada / Greece / Netherlands / USA / 2008
Διάρκεια: 100'




Κινηματογραφικά άτολμη, δραματουργικά άρρυθμη η νέα ταινία του Πάνου Καρκανεβάτου που αποχώρησε βραβευμένη απ' το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης! Παρ' όλα ταύτα είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία, ηθογραφική, γυρισμένη στην ηλιόλουστη Νίσυρο.

Νεαρή Ελληνοαμερικανίδα υπό την χειραγώγηση του συναισθηματικά άχρωμου και υπαρξιακά ανώτερου(;) θετού πατέρα της, επισκέπτεται τη Νίσυρο για να επαναγνωρίσει τις ρίζες της. Ρίχνοντας φως στο χρόνιο μυστικό της μητέρας της. Η οποία, προ τριακονταετίας, ακολουθώντας ως ψυχοκόρη τη μεγαλύτερη παντρεμένη αδερφή, έπεσε αναπόφευκτα θύμα μιας "κατακριτέας" ερωτικής σχέσης.


Η αφήγηση διατρέχεται σε δύο χρόνους. Τον παροντικό και τον παρελθοντικό, με εμφανή έμφαση στον δεύτερο. Το παρελθόν, πολλάκις πιο ενδιαφέρον κατασκευαστικά και σεναριακά, εξιστορεί την περιπέτεια της Αθανασίας του τίτλου με άλλοτε εντυπωσιακές, άλλοτε συγκινητικές και άλλοτε στεγνές, αλλά ελληνικά, σκηνές. Ωστόσο το σκηνοθετικά άτσαλο παρόν διακόπτει την κεντρική αφήγηση συχνά πυκνά και μαζί τον όποιο ρυθμό έχει επιτευχθεί. Ενώ και οι γέφυρες μεταξύ παρελθόντος και παρόντος μοιάζουν κατακερματισμένες, καθώς το σενάριο αδυνατεί να επιχειρηματολογήσει πάνω στη λογική συνέχεια του χρόνου, όντας πληγωμένο από ημιτελείς ήρωες και λοιπές ανακρίβειες.


Η κεντρική αφήγηση διαδραματίζεται στην πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφικά Νίσυρο. Αν και η ταινία διακλαδώνεται πάνω σε ένα θέμα μόνιμη πληγή του ελληνικού κινηματογράφου, δηλαδή την νόθα ερωτική συνουσία, καταφέρνει να απαλλαγεί μιας φετιχιστικής και αποκλειστικής σεξουαλικής εξιστόρησης και να εμβαθύνει στον ψυχισμό της ηρωίδας αλλά και την περιγραφή της κλειστής νησιωτικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας ηθικά προσκολλημένης σε συντηρητικά στερεότυπα. Που μηχανιστικά αποβάλλει και αποκλείει ό,τι διαφορετικό, επιβάλλοντας με φριχτό τρόπο τους μισάνθρωπους άτυπους νόμους της. Και ανάμεσα σε όλη αυτή τη στρέβλωση η Αθανασία. Μια τραγική ηρωίδα που καλείται να πληρώσει για τα κρίματα όλων. Εξοστρακίζεται ως τράγος αποδιοπομπαίος, όντας ορφανή από πατέρα. Μα περισσότερο ορφανή από αγάπη...


Αν κάτι μου ζητούσατε να κρατήσω απ' όλη την ταινία, αυτό θα ήταν η σκηνή απελευθέρωσης της Αθανασίας που ερμηνεύει η εντυπωσιακή Μαρίνα Καλογήρου. Ο Καρκανεβάτος εδώ εποίησε μια εξαίσια σκηνή. Ένας άνθρωπος, ξένος, ο μόνος σε όλο το χωριό που έσπευσε να απαλλάξει το εξωστρακισμένο αγρίμι από τα βάσανά του. Όπου το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας ανοίγει έναν ολόκληρο κόσμο, ενώ η πλεούμενη ελπίδα ωθείται από εναν ηλιόλουστο άνεμο αισιοδοξίας στην λυτρωτήρια έξοδο... Τέλος, θα ήταν τελείως άδικο να μην αναφέρουμε την εξαιρετική μουσική δουλειά του Γιώργου Ανδρέου.


Βαθμολογία: 5/10



Trailer

Låt den rätte komma in (Let The Right One In) preview

Σουηδία

Παγωνιά, ερημιά...

12χρονο κορίτσι-βαμπίρ + 12χρονο αγόρι

Όχι, δε θα τρομάξετε ιδιαίτερα (εώς καθόλου), ναι, έχει αργό ρυθμό και μακρινά πλάνα (κανένα πρόβλημα, έτσι;), θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερη, είναι όμως μια σοβαρή ταινία με βαμπίρ μετά απο απαράδεκτα σκουπίδια τύπου 30 Days of Night.


Imdb
Google

ΥΓ: Όχι στα trailer!




Βλέπε και 20.3.09:
Låt den rätte komma in (Άσε το Κακό να Μπει)

Movies

Apocalypse now


Ποιος Νονός και μαλακίες. Αυτό είναι το αριστούργημα του Κόπολα. Μια ταινία που αξίζει που βρίσκεται στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Το ταξίδι των στρατιωτικών κατά μήκος του ποταμού δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια βουτιά στην φρίκη και την παράνοια του πολέμου. Παρακολουθώντας την ταινία ένιωθα ότι είχα πάρει χάπια ξαπλωμένη στο καναπέ να κοιτάζω την οθόνη χωρίς να μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της. Σαν να ήμουν και εγώ σε αυτή τη βάρκα θεατής αυτού του θεάτρου παραλόγου.



Black Snake Moan


Η Christina Ricci έχασε το μισό της βάρος για να κερδίσει το συγκεκριμένο ρόλο. Παίζει ένα νυμφίδιο που πηδάει ότι βρει και σαν «πειρασμός» πέφτει στο κατώφλι του θεοσεβούμενου Samuel Jackson ο οποίος θα το θεωρήσει πρόκληση από το Θεό να την φέρει στο ίσιο δρόμο. Η Ricci περιφέρεται σε όλη την ταινία με ένα σώβρακο και μια ξεχειλωμένη μπλούζα αλυσοδεμένη στο καλοριφέρ. Όσοι πιστοί προσέλθετε.



The Innocents


Αν και ανήκει στην ίδια κατηγορία με το The Haunting αυτό εδώ το «gothic» ψυχολογικό θρίλερ με κέρδισε από την πρώτη στιγμή. Από το ανατριχιαστικό νανούρισμα των τίτλων αρχής. Έχει όλα τα στοιχεία για να μείνει χαραγμένο στη μνήμη σας. Μια συνεσταλμένη νταντά, ένα επιβλητικό κτίριο, 2 πονηρά πιτσιρίκια, απομόνωση, σκιές, αχανής κήποι και ενα, δυο πνεύματα(;).



Bug


Ένας συνεσταλμένος νεαρός τα φτιάχνει με μια πρώην κακοποιημένη γυναίκα και μετακομίζει στο μικρό διαμέρισμα της. Ο φαινομενικά αγαθός νεαρός κρύβει μια πραγματική τρέλα η οποία δεν αργεί να μεταδοθεί σαν «μικρόβιο» και στην συμβία του. Ο William Friedkin επιλέγει αυτό το θεατρικό για την επιστροφή του στην μεγάλη οθόνη και συνθέτει ένα κλειστοφοβικό ψυχολογικό θρίλερ. Η Ashley Judd και ο Michael Shannon στους πρωταγωνιστικούς ρόλους δίνουν δυο «παρανοϊκά» καλές ερμηνείες.



Juno


Ας ήταν όλα τα δεκαεξάχρονα τόσο έξυπνα και ετοιμόλογα.



Kontroll


Ταινία ουγγρικής παραγωγής του 2003 από έναν αμερικανό ουγγρικής καταγωγής. Θυμηθείτε με αυτή η ταινία είναι το νέο Donnie Darco. Πέρασε απαρατήρητη αλλά έχει κερδίσει φανατικό κοινό ανάμεσα στους σινεφιλ που την ανακάλυψαν στα ράφια.
Το σκηνικό είναι το υπόγειο μετρό της ουγγρικής πρωτεύουσας, ήρωες οι ελεγκτές (που από αυτά που τραβάνε κερδίζουν τη κατανόηση σας ). Επικίνδυνα στοιχήματα, τρέξιμο, κουλά αστεία και ένας ψυχοπαθής που σπρώχνει κόσμο στις ράγες. Μπορεί το τέλος να είναι αναμενόμενο αλλά ο σκηνοθέτης έχει καταφέρει πριν από αυτό να παραδώσει ένα αξιόλογο, ολοκληρωμένο από όλες τις απόψεις ντεμπούτο. Και φυσικά αμέσως μετά κατεβάζετε το soundtrack.



Salò o le 120 Giornate di Sodoma


Γενικά μου αρέσουν οι ταινίες με μια δόση διαστροφής, με twisted χαρακτήρες αλλά αυτή εδώ είναι τόσο δύσκολο να την παρακολουθήσεις. 4 σαδιστές που αντιπροσωπεύουν τις 4 εξουσίες μαζεύουν ένα τσούρμο αγόρια και κορίτσια σε μια βίλα με σκοπό να ικανοποιήσουν τις πιο νοσηρές τους επιθυμίες. Σαδισμός, αίμα, βιασμοί, βασανιστήρια, εξευτελισμός και σκατά. Η ταινία είναι αλληγορία για τον φασισμό και τη σκοτεινή πλευρά που κάθε άνθρωπος έχει. Είναι μια ταινία από αυτές που δε ξέρεις εάν αυτό που είδες είναι αριστούργημα ή μαλακία. Εγώ απλά πιστεύω ότι δεν έχει λόγο ύπαρξης. Όλοι ξέρουμε τι εστί φασισμός και για τι είναι ικανός ο άνθρωπος . Ειδικά σήμερα ότι δείχνει αυτή η ταινία τα έχουμε δει σε τόσες άλλες. Απλά δε νομίζω ότι υπάρχει νόημα να βλέπεις ένα μάτσο σάτυρους να τρώνε σκατά για γεύμα.

Elephant: Το Εθνικό Θέατρο συναντά το Κέντρο Κινηματογράφου

21.12.08 update

Την προηγούμενη Δευτέρα ο "Ελέφαντας" έχασε το δρόμο μέσα στα δακρυγόνα και τις πέτρες και δεν τα κατάφερε να φτάσει στο Τριανόν (βλ. σχετικό σχόλιο). Ελπίζω να τα καταφέρει αυτή τη Δευτέρα 22/12 στις 20:00. Τα υπνωτιστικά πλάνα του Gas Van Sant στους διαδρόμους του αμερικανικου high school θα τον περιμένουν, το ίδιο ελπίζω κι εμείς...

-------------------------------------------

15.12.08



Και να που ξεκινάει σήμερα στο Τριανόν (χωρίς να το έχει πάρει χαμπάρι πολύς κόσμος έχω την αίσθηση) η δεύτερη σεζόν συνεργασίας Εθνικού Θεάτρου και ΕΚΚ με την προβολή του "Elephant" (2003, Gus Van Sant, "Ελέφαντας"): της καλύτερης κατ' εμέ ταινίας του, πότε ανεξάρτητου, πότε mainstream, σκηνοθέτη (καλύτερης τουλάχιστον μέχρι να δούμε το πολυαναμενόμενο "Milk").



Από το myFILM.gr :

" Η θεατρική σκηνή συναντά τη μεγάλη οθόνη στη συνεργασία που ξεκίνησε πέρυσι το χειμώνα το Εθνικό Θέατρο με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου στη σκηνή του Θεάτρου «Κοτοπούλη–REX». Η συνεργασία συνεχίζεται φέτος για δεύτερη χρονιά στην αίθουσα του ΤΡΙΑΝΟΝ FILMCENTER, πάντα με το ίδιο σκεπτικό: προβολή ταινιών μυθοπλασίας που βασίζονται σε θεατρικές παραστάσεις από το φετινό ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου. Μετά την προβολή των ταινιών, γνωστοί κριτικοί κινηματογράφου, συγγραφείς, σκηνοθέτες και ηθοποιοί θα συνομιλούν με το κοινό για τη μεταφορά λογοτεχνικών έργων στη θεατρική σκηνή και τη μεγάλη οθόνη…

Η πρεμιέρα θα γίνει στις 15 Δεκεμβρίου με την ταινία Ελέφαντας (Elephant, 2003) του Γκας βαν Σαντ. Η ταινία, που έχει αποσπάσει το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών, είναι εμπνευσμένη από την παράλογη δολοφονία 13 μαθητών ενός σχολείου από τους συμμαθητές τους. Ένα πραγματικό γεγονός που συγκλόνισε την αμερικανική κοινωνία, αλλά και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Ο Γκας βαν Σαντ καταγράφει τα γεγονότα μ’ ένα ημι-ντοκιμαντερίστικο τρόπο αφήνοντας το θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Η προβολή της ταινίας γίνεται με αφορμή δύο νέα έργα που παρουσιάζει φέτος το Εθνικό: Tο «Ρομπέρτο Τσούκο»[n-t.gr] του Μπερνάρ – Μαρί Κολτές σε σκηνοθεσία της Έφης Θεοδώρου στην Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος». Ένα έργο, παραβολή για τη βία, γραμμένη σε δεκαπέντε σκηνές γεμάτες σαρκασμό, τρυφερότητα, απελπισία και «Το ξύπνημα της Άνοιξης»[n-t.gr] του Φρανκ Βέντεκιντ σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Προβλήματα, ανασφάλειες και ερωτήματα πνίγουν τους μαθητές ενός επαρχιακού σχολείου, που περνάνε στην εφηβική ηλικία χωρίς να υπάρχει κανείς να τους δώσει τις απαραίτητες απαντήσεις.

Μετά το τέλος της προβολής της ταινίας θα ακολουθήσει συζήτηση με τους Έφη Θεοδώρου, Γιάννο Μπερλέγκα, Μάκη Παπαδημητρίου, Ιωάννα Παπά, Όμηρο Πουλάκη και τον κριτικό κινηματογράφου Θοδωρή Κουτσογιανόπουλο.

Η έναρξη της προβολής θα γίνει στις 8 το βράδυ.
Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη. "





Εκτός των παραπάνω, στο panel θα βρίσκεται και ο αγαπημένος μας γνωστός-άγνωστος "επαγγελματίας θεατής" Ηλίας Φραγκούλης, ο οποίος στην εκπομπή του στο MAD είπε οτι θα έρθει χωρίς κουκούλα! Πώς θα το κάνεις αυτό Ηλία? Χωρίς κουκούλα δεν φτάνεις στην Κοδριγκτώνος αυτές τις μέρες, ρώτα και μας! (Πλάκα κάνω! Eλπίζω να μη μας την πέσουν οι καταληψίες εδώ στο blog :-))



Trailer

City of Ember (Απόδραση από τη Χαμένη Πόλη)

Σκηνοθεσία: Gil Kenan
Παραγωγής: USA / 2008
Διάρκεια: 95'



Η Caroline Thompson, γνωστή απ' τις συνεργασίες της με τον Tim Burton (Edward Scissorhands, The Nightmare Before Christmas, Corpse Bride), διασκευάζει το ομότιτλο βιβλίο του Jeanne Duprau. Πίσω από τις κάμερες είναι ο νεότατος Gil Kenan, με αποτέλεσμα μια φρεσκότατη οικογενειακή περιπέτεια με έντονο το φανταστικό στοιχείο!

Βρισκόμαστε στο 250ο έτος λειτουργίας της Ember, μιας πόλης που έχει χτιστεί στα έγκατα της γης με χρονικό ορίζοντα αντοχής 200 χρόνια, και σκοπό να αντιμετωπιστεί η ερήμωση του περιβάλλοντος. Τα διαρκώς αυξανόμενα black out και η στέρεψη των τροφίμων προοικονομούν ένα άδοξο τέλος. Δυο παιδιά(Doon Harrow, Lina Mayfleet), συνεχίζουν χωρίς να το γνωρίζουν την παράδοση των γονιών τους, αναζητώντας διέξοδο απ' την ετοιμοθάνατη πόλη. Χάρτης και οδηγός σε αυτή την προσπάθεια η νεανική τους δίψα για σωτηρία, τόσο προσωπική όσο και συλλογική. Για να επιτύχουν καλούνται να αποκρυπτογραφήσουν τον γρίφο που άφησαν οι κατασκευαστές της πόλης, αλλά και να υπερνικήσουν τα εμπόδια της διαφθοράς του δημάρχου και της απάθειας των πολιτών.


Στο 250ο έτος όλα μοιάζουν παραλυμένα. Η γεννήτρια της πόλης βρίσκεται στην εντατική, ενώ ο χαρακτήρας απομόνωσης αποτρέπει την δυνατότητα ολικής επέμβασης στα λέιτουργικώς νεκρά γρανάζια της Ember. Η σκηνογραφία μας παραπέμπει στο Brazil του Terry Gilliam, υπονομεύοντας την ίδια την αισθητική των ανθρώπων και καυτηριάζοντας τον τεχνοκρατικό κόσμο που χτίζονται οι νέες μέρες. Σκουριά, μούχλα και θάνατος η μολυσμένη ατμόσφαιρα στην οποία ο Kenan χτίζει την ταινία του. Επίσης, έντονο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος με τον οποίον απεικονίζονται οι κλειστές κοινωνίες. Οι κάτοικοι βρίσκονται προ των μη αναστρέψιμων προβλημάτων. Όμως είναι εντελώς και οικειοθελώς παραδομένοι στις βουλές της "κυβέρνησης". Μια συντηρητική κοινωνία που αποποιείται όποιας ευθύνης, και περιορίζεται σε ρόλο παθητικού δέκτη. Η ταυτότητα της ωστόσο οφείλεται σημαντικά στη "διπλωματική" τρομοκρατία που υφίσταται ο λαός εκ της εξουσίας. Σε αυτόν τον (μικρό) ρόλο βλέπουμε έναν απολαυστικό Bill Murray. Που υποδύεται έναν καλοφαγά, διεφθαρμένο και δημαγωγό δήμαρχο!


Ωστόσο, παρ' όσα κατέδειξα παραπάνω, το "City of Ember" δεν παύει να είναι μια ψυχαγωγική ταινία οικογενειακής φαντασίας. Ακολουθώντας τις ρομαντικές ωραιοποιήσεις και τα κλισέ της εμπορικής συνταγής. Όμως, μετριάζοντας σε μεγάλο βαθμό τις οπτικές υπερβολές, το αποτέλεσμα διατηρείται σε αξιοπρεπή επίπεδα ακόμα και για τα "ενήλικα" παιδιά! Η υπόθεση βρίσκεται στο επίκεντρο της παρακολούθησης. Ενώ το κοφτό μοντάζ, και το κινηματογραφικό ντεκουπάζ δίνουν έναν αποδοτικό εσωτερικό ρυθμό στον φιλμικό χρόνο της ταινίας.


Για να συνοψίσουμε, το "City of Ember", έχοντας ολοφάνερα δάνεια απ' τον κλασσικά αφηγηματικό κινηματογράφο, καταφέρνει να ξεχωρίσει. Παραπέμποντας μας στις "καλές" ταινίες του είδους (πχ Lemony Snicket), ωστόσο η αγκίστρωση στα holywoodιανά κλισέ δεν της επιτρέπει να αναμετρηθεί ευθέως μαζί τους.


Βαθμολογία 5,5/10



Trailer

Avaze gonjeshk-ha (...Και τα Σπουργίτια Τραγουδούν)

Σκηνοθεσία: Majid Majidi
Παραγωγής: Iran / 2008
Διάρκεια: 96'




Θα μπορούσαμε να πούμε πως το Ιρανικό cinema στις μέρες μας είναι ο μοναδικός εκρόσωπος του ρεύματος του νεορεαλισμού, καθώς αντλεί τα θέματα του απ' τις καθημερινές εκφάνσεις της ζωής και τα αναπτύσσει με απλότητα και λιτότητα σε μια ανθρωποκεντρική βάση. Το ίδιο συμβαίνει και στο "The Song of Sparrows" του Majid Majidi, ενός εκ των σημαντικότερων σκηνοθετών του σύγχρονου Ιρανικού κινηματογράφου. Στην αξιόλογη φιλμογραφία του διακρίνουμε τις ταινίες Children of Heaven (προτεινόμενο για Oscar), The Color of Paradise και Baran.


Στο "The Song of Sparrows" παρατηρούμε τον προσωπικό βίο μιας αντιπροσωπευτικής Ιρανικής οικογένειας, έχοντας πάντα ως σημείο αναφοράς τον πατέρα (Mohammad Amir Naji). Ο οποίος απολύεται απ' το ορνιθοτροφείο που εργάζεται καθώς θεωρείται υπαίτιος για την εξαφάνιση μιας στρουθοκαμήλου. Καθώς επισκέπτεται την Τεχεράνη για να επιδιορθώσει το ακουστικό της κόρης του, κάποιος πολυάσχολος businessman τον μπερδεύει με taxi. Και κάπως έτσι, εκμεταλλευόμενος την ευελιξία του scooter στους κυκλοφοριακά πηγμένους δρόμους της Τεχεράνης, ανοίγεται μια νέα καριέρα μπροστά του.


Μια μινιμαλιστική κωμωδία ετούτη. Ο Majid Majidi φιλοδοξεί να στιγματίσει στα φωτεινά και πολύχρωμα κάδρα του όλες τις διαστάσεις των ανθρώπινων συναισθημάτων. Κρατάει και μηδενίζει τις αποστάσεις με χαρακτηριστική άνεση. Σε αυτό το σημείο πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και η ερμηνεία του Mohammad Amir Naji, ο οποίος καταφέρνει να προσεγγίζει την κωμικότητα του ρόλου του με έναν λεπτά δραματικό τρόπο, με αποτέλεσμα η ταινία να κυλάει πάντα ευχάριστα και να μην λοξοδρομεί των σεναριακών της προθέσεων.


Αν για κάτι θέλει να μας μιλήσει ο σκηνοθέτης είναι ο καπιταλισμός ή μάλλον η εστέρνιση του καπιταλισμού. Όχι, δε πρόκειται περί πολιτικολογίας, ο Majidi κεντράρει ευθέως στην ανθρώπινη φύση. Μεγάλη εντύπωση κάνει η διαφορά της πόλης με το χωριό. Στο χωριό τα πάντα ρέουν βραδέως. Ένα κάδρο σε ένα αδέσποτο, τα γιγάντια ανεκμετάλλευτα φυσικά ανοίγματα, η γέννηση της Φύσης μέσα σε μια μικρή στέρνα και οι συσπάσεις συστολής στο πρόσωπο της μητέρας είναι στοιχεία που μαγνητίζουν τη θέαση με την ομορφιά τους. Όμως ο κόσμος συρρέει προς την πόλη, μια πόλη μπουχτισμένη στα αυτοκίνητα (ξεκαρδιστικές οι περιγραφές) και διαρκώς υπεραπασχολημένη για την αυγάτιση του οικονομικού πλούτου. Οι άνθρωποι είναι σκοτεινοί, βυθισμένοι στην αδιαφορία της δουλειάς και διαρκώς αγχωμένοι. Όμως παρά την ξεκάθαρη διαφορά, η οποία απεικονίζεται τέλεια και στα χρώματα της φωτογραφίας, όλοι υπακούουν στις βουλές του χρήματος. Με χαρακτηριστική περίπτωση τον πατέρα! Ο οποίος ψευτολογιάζοντας τον εαυτό του ονειρεύεται την ολοκλήρωση μέσω της οικονομικής αδηφαγίας. Ονειρεύεται να θρέψει το σπίτι του και έχει διαρκώς επεκτατικά σχέδια, τη στιγμή που τα οικογενειακά προβλήματα βυθίζονται στις απαρχές της απομόνωσης. Ο καπιταλισμός, μας λέει ο Majidi, γεννάται στην απληστία των απλών ανθρώπων (χαρακτηριστική η σκηνή με τα αχλάδια). Απληστία που παρατηρείται ακόμα και στα αθώα παιδιά, τα οποία απορροφούν τις επιρροές του περιβάλλοντος και τα όνειρα τους δεν αρκούνται στο απλό, στο ανθρώπινο. Χαρακτηριστική εδώ η υπερδραματικοποιημένη σκηνή με τα ψάρια, όπου τα παιδιά ονειρεύονται εκατομμύρια ψάρια μέσα στη στέρνα τους και τα δάκρυα τους ρέουν αδιάκοπα καθώς επιβάλλεται κάποια "Θεϊκή" δικαιοσύνη. Άλλωστε, το μεταβατικό-μεταφυσικό στοιχείο είναι έκδηλο σε ολόκληρη την ταινία.


Το "...Και τα Σπουργίτια Τραγουδούν" αποτελεί μια απολαυστική στιγμή στην καριέρα του Ιρανού σκηνοθέτη. Η εργασία του πατέρα είναι ένα ιδανικό τέχνασμα για την ξενάγηση μας στην Δυτική καθημερινότητα της Τεχεράνης. Έτσι, μας επιτρέπεται μαι ολοκληρωμένη παρατήρηση στη μεταβατική περίοδο της πόλης αλλά και γενικότερα στον "οικονομικά υγιή" κόσμο της Ασίας. Στην ταινία παρατηρούμε αρκετές θεματικές ομοιότητες με το προ επταετίας Baran. Μόνο που εδώ είμαστε μάρτυρες μιας εμφανώς πιο δραματικοποιημένης ταινίας, που παρακολουθείται πιο εύκολα χάρη στην κωμική χροιά της.


Βαθμολογία: 7/10



Trailer

Le Silence de Lorna (Η Σιωπή της Λόρνα)

Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Dardenne - Luc Dardenne
Παραγωγής: Belgium / France / Italy / Germany / 2008
Διάρκεια: 105'



Επιτρέψτε μου να μη μιλήσω καθόλου για την κινηματογραφική γλώσσα της ταινίας. Άλλωστε οι ικανότητες των αδερφών Dardenne πίσω από την κάμερα είναι αδιαμφισβήτητες. Επιτρέψτε μου επίσης να μη μιλήσω για την πρωταγωνιστική οπτασία της Arta Dobroshi και να αφοσιωθώ σε όσα μου εμφύσησε αυτό το κομψοτέχνημα!

Η Λόρνα, μια Αλβανίδα μετανάστρια, επιθυμεί να ανοίξει ένα μπαρ στο Βέλγιο με τον καλό της, για την εξοικονόμηση των βιοποριστικών. Κάθε σκοπός εντός του κόσμου απαιτεί έναν συμβιβασμό. Και έτσι η Λόρνα θα αποταθεί σε έναν μαφιόζο, ο οποίος θα της εξασφαλίσει την Βελγική ταυτότητα παντρεύοντας την με έναν τοξικομανή και θα της εξασφαλίσει το αναγκαίο αρχικό κεφάλαιο, αρκεί αυτή συμμετέχει στην πρώτη του δουλειά. Η μαφία και εδώ είναι (προ)σχηματική. Η μαφία είναι η άγρυπνη σκιά μας, η δικιά σου και η δικιά μου σκιά. Αυθύπαρκτη στις πατημασιές μας, η υπονομευμένη ροή των πράξεων μας, στο φέγγισμα ενός ετεροκατασκευασμένου και προϋπάρχοντος κόσμου.


Η Λόρνα θα δεθεί σταδιακά με τον Κλώντι, τον γραφειοκρατικό σύζυγο της, ο οποίος είναι μια ολοκληρωμένη περσόνα πέρα για πέρα ανθρώπινη (να μια βαθύτερη παρατήρηση για την παρουσία των ναρκωτικών στο σύγχρονο άνθρωπο!). Το δέσιμο δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα. Είναι το σμίξιμο δυο ανθρώπων, η ελεύθερη επικοινωνία. Για αυτήν γίνεται ο Κλώντυ. Για αυτούς δεν είναι παρά ένα πρεζόνι (όπως χαρακτηριστικά προσφωνείται). Είναι πάντα πιο βολικό στο σύγχρονο σύστημα να αντιμετωπίζεις τις υπάρξεις ως "ιδιότητες" παρά ως ανθρώπινες οντότητες. Πιο εύκολα μπορείς να σκοτώσεις μια επιγραφή. Έναν άνθρωπο όμως πως να τον σκοτώσεις; Όλα γίνονται στο βωμό αυτού του δοξασμένου εγκόσμιου Θεού που στην παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα είναι σχεδόν κοινός, Ευρώ λέγεται. Με αυτόν αγοράζεις την ευτυχία σου, και πουλάς ακόμα και την όποια ανασφάλεια σου. Μπορείς να θάψεις ένα φέρετρο. Τις τύψεις σου όμως πως να τις θάψεις;


Εκεί ξεκινάει και η εναντίωση της Λόρνα, του ανθρώπου. Η εναντίωση στο σύστημα δια της αποχής. Οι τύψεις και οι ενοχές είναι τα ενδόμυχα ίχνη πάνω στο κουρσευμένο ανθρώπινο κορμί μας. Και η Λόρνα, σε μια φαντασιακή σύλληψη, κυοφορεί μαζί με τις τύψεις και την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο. Την ελπίδα της ίδιας της ζωής!

Και εσύ θεατή, αν εκλαμβάνεις τη σιωπή του τίτλου ως αδυναμία, τότε απλά καθρεφτίζεις το είδωλο σου στον ματωμένο καθρέφτη των καιρών μας. Η σιωπή της Λόρνα είναι ένας εκκωφαντικός βόμβος, μια εκκωφαντική πρόσκληση για ζωή, για αγάπη. Και η βαθύτερη συνείδηση. Η μόνη που μπορεί να στοχεύσει στην ανθρώπευση του σήμερον...


Βαθμολογία: 8,5/10

Stanley Kubrick bloopers

Üç Maymun (Τρεις Πίθηκοι)

Σκηνοθεσία: Nuri Bilge Ceylan
Παραγωγής: Turkey / France / Italy / 2008
Διάρκεια: 109'



Βασισμένος στον μύθο των "Τριών Πιθήκων", όπου ο καθένας κρατάει με τα χέρια του ένα κομμάτι του προσώπου του (μάτια, αυτιά, στόμα εμποδίζοντας όραση, ακοή και λόγο αντίστοιχα), ο Nuri Bigle Ceylan, ένας απ' τους σπουδαιότερους auteur του καιρού μας, εισβάλει στα σπάργανα μιας οικογένειας, όπου η επικοινωνία είναι καταργημένη προ πολλού! Το "Uc Maymun" είναι ένα film μοναδικά κινηματογραφημένο, αντάξιο της φωτογραφικής φήμης του δημιουργού του!

Με λίγα λόγια: Ένας πολιτικός διαπράττει ένα φονικό τροχαίο ατύχημα. Η απάθεια του κοινωνικού συνόλου (της οποίας είμαστε μάρτυρες σε όλο τον φιλμικό χρόνο) του δίνει την ευκαιρία να φορτώσει το έγκλημα στον οδηγό του, ο οποίος πρόθυμα ανταλλάσσει την ελευθερία του έναντι ενος σημαντικού οικονομικού ποσού. Η μικροαστική οικογένεια του οδηγού δέχεται το γεγονός με απάθεια και στη συνέχεια, στο όνομα του χρήματος, του κουρσευτή των ψυχών, αναπτύσσει σχέσεις με τον πολιτικό παρομοίως έκφυλες και διεφθαρμένες.


Ο Nuri Bilge Ceylan κινείται σε γνώριμα λημέρια. Μέσω μιας πλανοθετικής κομψοτεχνίας και ενός εικαστικού ντελίριου θα εισβάλει για τα καλά στα δυσανάγνωστα χωρία της ψυχής, σπάζοντας κάθε συμβασιολογία του σύγχρονου κινηματογράφου. Αυτή την φορά θα μετατοπιστεί όσον αφορά την περιγραφή του ψυχρού ατομισμού που συναντάμε σε λοιπές ταινίες του ("Uzak", "Iklimler") και θα επαναπροσδιορίσει την ατομική ύπαρξη μέσα απ' τον θεσμό της οικογένειας, της πρωταρχικής μορφής της κοινωνίας. Οποιαδήποτε δίοδος επικοινωνίας μεταξύ των μελών είναι ριζικώς ακρωτηριασμένη: πατέρας, μητέρα και γιος παραλυμένοι στις κεραίες μιας άλλης Βαβέλ, με την εμετική νεκρώσιμη δυσωδία των ψυχών να αναδύει μια εφιαλτικά μπρουτάλ και αμοραλιστική ατμόσφαιρα. Δηλώνοντας πιο καθαρά από ποτέ πως το πρόβλημα είναι μέσα μας, ένα αδηφάγο θηρίο που κατασπαράσσει κάθε εσωτερική διάσταση.


Για πρώτη φορά ο Ceylan θα δώσει και μια ολοφάνερη αιτιολογία στην μισάνθρωπη μακέτα του: την έλλειψη κινήτρων για ζωή. Η οκνηρία παρατηρείται σε όλους τους ήρωες, άλλοτε γραφικά γιος) και άλλοτε υπονομευτικά (μητέρα), σηματοδοτώντας την πνευματική παράλυση. Μια οκνηρία που τοποθετεί την αλλοπαρμένη σάρκα σε έναν μεθυστικό χορό διαφθοράς, με τα ανεξέλεγκτα πέλματα να λυσσομανούν στην έκφυλη πίστα της ζωής. Η οκνηρία και η έλλειψη κινήτρων για ζωή διακωμωδούνται σε όλο το εύρος της ταινίας: η αποδοχή του πατέρα να φυλακιστεί είναι χαρακτηριστική περίπτωση. Ενώ, η ομαλώς τεκμηριωμένη ανθρώπινη ασυνειδησία κορυφώνεται στην τελική ειρωνική σκηνή, όπου ο πατέρας προσπαθεί να εξαγοράσει την άνευ ζωτικότητας ύπαρξη του με μια εξίσου κενή ζωή! Επίσης, εντυπωσιακός είναι ο τρόπος που εμφανίζεται το παρελθόν, καθώς η μνήμη ενος χαμένου παιδιού επισκέπτεται τα μέλη της οικογενείας επιφέροντας τους μια αδικαιολόγητα τρομοκρατική ατμόσφαιρα ενοχής, φόβου και τύψεων.


Θα ήταν επίσης αδικαιολόγητο να μην αναφερθούμε στη φωτογραφία, οπου ο Gökhan Tiryaki κάνει εκπληκτική δουλειά. Μια δουλειά που στοιχειώνει τα φλας κάθε φωτογράφου και τα πινέλα κάθε ζωγράφου και δίνει ένα άριστο πρότυπο σε κάθε κινηματογραφιστή! Ο θεατής δεν έχει παρά να παραδοθεί στην ευρηματική πολυσημία της εικόνας, οπου τα χρώματα φλερτάρουν επώδυνα με το γκρίζο σε ένα απερίγραπτου κάλλους οπτικό αποτέλεσμα. Και σε συνδυασμό με τις πανταχού παρούσες και καθόλου καθαρτήριες γκριζαρισμένες νεροποντές επιτυγχάνουν αρτίως την ψυχική αποσύνθεση των ηρώων και του δράματος (βλέπε την τελική σκηνή, όπου τίποτα δεν μπορεί να σε απαλύνει).


Αν κάτι κάνει τους "Τρεις Πιθήκους" να ξεχωρίζουν απ' τις λοιπές ταινίες του Nuri Bilge Ceylan, αυτό είναι η αυξημένη μυθοπλασία στο σενάριο. Αν και είναι ευδιάκριτη η αφηγηματική αμηχανία στα άγνωρα αυτά λημέρια, ο Τούρκος σκηνοθέτης κάνει φιλότιμες προσπάθειες, ενα στοιχείο που κρατάμε πολύ καλά για το μέλλον. Αρκεί μόνο να θυμηθούμε την εξέλιξη που έχει επιδείξει στην εξέλιξη της φιλμογραφίας του σχετικά με τον ήχο. Αρχικώς στο "Kasaba", ο Ceylan, ελέω και του οικονομικού προϋπολογισμού, απαξιώνει τον ήχο και επιδίδεται αποκλειστικώς στο οικείο πλανοθετικό κομμάτι. Σταδιακά, με αποκορύφωμα το Iklimler, εντάσσει και τον ήχο λειτουργικά στις ταινίες του. Για να φτάσουμε στο "Üç Maymun", όπου το τρίξιμο μιας πόρτας και το θρόισμα της κουρτίνας γίνονται κορυφωτικά και αναπόσπαστα στοιχεία του δράματος. Αν σημειωθεί η αντίστοιχη πρόοδο όσον αφορά και τη μυθοπλασία, τότε το μέλλον ίσως μας επιφυλάσσει έναν ολοκληρωτικά τελειοποιημένο κινηματογράφο!


Βαθμολογία: 8/10



Trailer

Roman Polanski: Wanted and Desired

Σκηνοθεσία: Marina Zenovich
Παραγωγής: Usa / England / 2008
Διάρκεια: 99'




Η νέα, τηλεοπτικών εμπειριών, Marina Zenovich κάνει ένα ντοκιμαντέρ για ενα απ' τα ηχηρότερα σκάνδαλα στην ιστορία του Hollywood. Σύμφωνα με το οποίο, ο διακεκριμένος σκηνοθέτης Roman Polanski κατηγορήθηκε για βιασμό, σοδομισμό και παροχή ναρκωτικών σε ενα ανήλικο κορίτσι 13 ετών. Η ιστορία συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του '60, όμως η Zenovich αρνείται να πάρει θέση ή να φωτίσει τα γεγονότα και αρκείται στην ακριβή αναπαραγωγή του ήδη γνωστού φαίνεσθαι.


Η κάμερα εξιστορεί την οδύσσεια του τότε νέου Roman Polanski καθώς έρχεται αντιμέτωπος με την Αμερικάνικη δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη που παρουσιάζεται ως έρμαιο του κάθε δικαστή που αρέσκεται στο να προσελκύει πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας. Επίσης καυτηριάζεται ο Τύπος, που αδημονεί για σκάνδαλα και θρέφεται με πομπώδεις ανακρίβειες για χάριν της ακροαματικότητας και του κοσμικού αυνανισμού του. Γεγονότα άκρως υποτιμητικά και εξευτελιστικά τόσο για τον κατήγορο όσο και για τον κατηγορούμενο. Αν και η αφήγηση περιλαμβάνει τα φερόμενα γεγονότα που οδήγησαν στη δίκη τον Roman Polanski (εμπλουτισμένα με εκτενή υλικό αρχείου και αποσπάσματα από ταινίες του μεγάλου δημιουργού), η Marina Zenovich αδιαφορεί χαρακτηριστικά για την αλήθεια αυτών. Παράγοντας έμμεσα ένα φιλικό βλέμμα προς τον ευφυή σκηνοθέτη.


Το καλώς σκηνοθετημένο "Roman Polanski: Wanted and Desired" χρεώνεται την αδυναμία του να εμβαθύνει πίσω απ' τα γεγονότα. Η υπόθεση εξιστορείται έτσι όπως ακριβώς αφέθηκε στην Ιστορία. Δηλαδή μέσα απ' τα ψευδή μάτια ανθρώπων που χειρίστηκαν την υπόθεση προς όφελός τους και έσπειραν γενναιόδωρα την αδαημοσύνη τους στην κοινή γνώμη. Η αλήθεια μοιάζει ακόμα ένα καλά κρυμμένο μυστικό μεταξύ του Roman Polanski και της φερόμενης ως θύματος Samantha Geimer. Αν ένα ντοκιμαντέρ έχει ως χρέος να εξερευνήσει την πραγματικότητα πίσω απ' τη συμβατικότητα του φαίνεσθαι τότε η Marina Zenovich αποτυγχάνει κατά κράτος. Καθώς η ταινία της μοιάζει ως μια απλή εξιστόρηση όσων ήδη γνωρίζουμε και αποτυγχάνει να εμπλουτίσει τους γνωστικούς χάρτες του θεατή.


Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ χωρίς ιδιαίτερο κινηματογραφικό ενδιαφέρον, που απευθύνεται περισσότερο στους extremely fans (απλοί fans είμαστε σχεδόν όλοι) του Roman Polanski αλλά και σε ενδιαφερόμενους δικηγόρους(ασκούμενους ή μη)!


Βαθμολογία: 4,5/10



Trailer

Body Of Lies (Η Πλεκτάνη)

Σκηνοθεσία: Ridley Scott
Παραγωγής: USA / 2008
Διάρκεια: 128'




Ο Ridley Scott, ένας απ' τους πιο αναγνωρίσιμους σύγχρονους σκηνοθέτες του Hollywood, έχει χτίσει μια χαρακτηριστική κινηματογραφική προσωπικότητα. Πρωταγωνιστικά στοιχεία αυτής είναι: το αστραπιαίο μοντάρισμα, η δραματουργική αφήγηση του σεναρίου και οι συνεχόμενες συνεργασίες με τον Russel Crowe!


Η Μέση Ανατολή έχει/είναι μονίμως θέμα. Η Μέση Ανατολή της ανελέητης αιματοχυσίας, της κατάργησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της εφιαλτικής Αμερικανικής παρέμβασης, της τρομοκρατικής παράδοσης και του εθνικού φανατισμού. Ο κινηματογράφος, ως μια εκ των λαϊκότερων Τεχνών, δε θα μπορούσε να είναι απών. Ο σύγχρονος κόσμος του πολιτισμού, έχει το δικαίωμα (!) να αποσταίνει των γεγονότων και οι όποιες κρίσεις του να παράγονται μέσω εξαιρετικά ελλειπών στοιχείων. Ο Ridley Scott θα πατήσει πάνω σε αυτή την απόσταση και θα μιλήσει με ορισμένες αλήθειες, οι οποίες δυστυχώς δεν ολισθαίνουν της επιφάνειας του σεναρίου. Η πλέον δεδομένη απάνθρωπη μεταχείριση των γηγενών πληθυσμών από τις Αμερικάνικες δυνάμεις ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Russel Crowe. Ενός ευτραφούς οικογενειάρχη, ηγέτη των επιχειρήσεων μέσα από την ασφάλεια της απομακρυσμένης war κονσόλας του. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των αντιτρομοκρατικών επιχειρήσεων είναι λυσσαλέος. Οι οποίες παρ' ότι συνδέονται δια της ταύτισης του στόχου (αντιμετώπιση τρομοκρατίας), αντιμάχονται ονειροπολώντας ολάκερη τη δόξα για τον εαυτό τους. Στο επίκεντρο βρίσκεται μια τρομοκρατική οργάνωση η οποία καμία σχέση δεν έχει με το ιδεαλιστικό status που της έχει προσαφτεί. Πρόκειται για εξίσου βίαιες επιχειρήσεις, εξίσου ματαιόδοξες, εξίσου ιμπεριαλιστικές κλπ, οι οποίες ανθίζουν στην αφέλεια, στον θρησκευτικό προσηλυτισμό και το φανατισμό των κατοίκων των περιοχών.


Συνδετικός κρίκος όλων αυτών είναι ένας εξαιρετικός Leonardo Di Caprio, ενας πολυπρόσωπος πράκτορας που εργάζεται για λογαριασμό της CIA και προσπαθεί να βρίσκεται σε επαφή με όλα τα μέτωπα. Ο Ridley Scott αν και έχει καταφέρει να ορίσει αρτίως τις συντεταγμένες του, θα μείνει αναλώσιμος σε ένα gang διαλεκτικό και εφετζίδικο επίπεδο, όπως ακριβώς επιθυμούν οι μεγαλοπαραγωγές (χαρακτηριστικό πως επιλέγεται η Ιορδανία, και όχι το Ιρακ, ως πρωταγωνιστικός τόπος). Βαρύγδουπες ατάκες στο σχεδιασμό των διαλόγων, δράση στο επίπεδο της πλοκής και ενα Χολιγουντιανό love story είναι οι πυλώνες αυτού του πολιτικού δράματος. Στα της σκηνοθεσίας, ο Scott εμφανίζεται αναμενόμενα γρήγορος στο μοντάζ και τρόπον τινά πιο βίαιος στη δραματουργία. Στην πραγματικότητα, χωρίς να διακρίνω κάποιο προφανή λόγο, βλέποντας το Body Of Lies το τοποθέτησα στο νου μου ως απλά μια βελτιωμένη εκδοχή του απαράδεκτου Blood Diamond.


Αν κάτι οφείλουμε να παρατηρήσουμε, είναι ο συνεχώς βελτιωμένος Leonardo Di Caprio. Ξεπερνάει την πεζότητα του ρόλου του (ενας πράκτορας που κλέβει πληροφορίες, εκβιάζει, ρίχνει/εισπράττει ξύλο, αλλά και ερωτεύεται) και καταφέρνει να κοινωνήσει τη μοναδική ίσως ουσία του "Body Of Lies": την ευθεία κατηγορία προς τον μέσο άνθρωπο για την ντροπιαστική-εξαθλιωτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Καθώς η απόσταση, η απάθεια και η αδιαφορία μας για την αλήθεια των "τσακισμένων" τόπων είναι οι παράγοντες που επιτρέπουν και υποβάλλουν τις εν λόγω χώρες σε ένα διαρκή και άνευ όρων πυροτεχνουργικό πείραμα!


Βαθμολογία: 5,5/10



Trailer

Screening 8/12/08

7.12.08 update

Η προβολή ακυρώνεται (αναβάλλεται) λόγω των εφιαλτικών γεγονότων των ημερών, τη συνέχιση της κατάληψης και της αναμενόμενης ανακοίνωσης της πρυτανείας.

-------------------------------------------

5.12.08

Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"Shallow Grave"
(1995, Danny Boyle, "Μικρά Εγκλήματα Μεταξύ Φίλων")
την Δευτέρα 8/12/08 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
Είσοδος ελεύθερη.

A scene