Sunday, November 30, 2008

Screening 1/12/08

24.11.08
panchamp posted:




Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"The Shawshank Redemption"
(1994, Frank Darabont, "Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ")
την Δευτέρα 1/12/08 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
Είσοδος ελεύθερη.







Trailer




-------------------------------------------



30.11.08
s_dany posted:



(click images for higher resolution)
Images via Journal of Impossible Things

Saturday, November 29, 2008

Kirschblüten - Hanami (Ανθισμένες Κερασιές)


Σκηνοθεσία: Doris Dörrie
Παραγωγής: Germany / France / 2008
Διάρκεια: 127'




Ένα σπαραχτικό δράμα πάνω στην εύθραυστη φύση του ανθρώπου ετούτες οι "Ανθισμένες Κερασιές". Τα πάντα εφήμερα και δανεικά. Που στην πεισμωμένη άγνοια μας, η ζωή ρέει ασταμάτητα απάνω σε άνυδρους αμμόλοφους, δίχως ανθούς. Όταν οι κόκκοι στερεύουν επικίνδυνα στο γυάλινο δοχείο του χρόνου.

Αυτή είναι γυναίκα. Ως μητέρα και σύζυγος, η ενσάρκωση της αγνότητας και της ολοκληρωτικής αγάπης. Η ενηλικίωση των παιδιών έχει ολοκληρωθεί. Τώρα μοιράζεται αφοσιωμένη την τρίτη ηλικία με τον σύντροφό της. Αυτός είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ένας τυπικός Γερμανός. Ολότελα πνιγμένος και ολίγον κυνικός στην γραφειοκρατία της καθημερινότητας. Αυτή θα μάθει τον επερχόμενο θάνατο του, ως αποτέλεσμα της ανίατης ασθένειας. Θα θυσιαστεί για άλλη μια φορά στο πλευρό του. Όπως έχει συνηθίσει, θα διοχετεύσει όλη την ενέργεια στον πυρήνα της οικογένειας. Μόνο που στην προσήλωση της να οδηγήσει τον καλό της σε ένα ευτυχισμένο τέλος, θα αιφνιδιαστεί από την ίδια τη ζωή. Όλοι μας χρωστάμε έναν θάνατο...


Η οικογένεια θα αποδομηθεί πλήρως στην επίσκεψη του ζευγαριού στο Βερολίνο. Εκεί οι "καρποί" της οικογένειας έχουν στρεβλωθεί παντελώς: ριζωμένοι στο μοντέλο της σύγχρονης κοινωνίας και γαλουχημένοι στην ψευδαίσθηση της προσωπικής ζωής, εκλαμβάνουν την γονεϊκή επίσκεψη ως βάρος. Η οικογένεια θρυμματισμένη προ πολλού και παραμορφωμένη σύμφωνα με τις βουλές του απρόσωπου κόσμου μας. Οι μεγαλουπόλεις επιστρατεύονται μαεστρικά για να τονίσουν τον γιγαντισμό των ανθρώπινων αποστάσεων.



----------------- S P O I L E R S -----------------


Η μητρική απώλεια πλήττει μόνο στην επιφάνεια τα υπόλοιπα μέλη. Γιατί κατ' ουσίαν, τα παιδιά αρνούνται να συγχωρέσουν-αποδεχτούν, την κληρονομιά ενός μαραμένου πατέρα! Και έτσι έρχονται σε πλήρης αντίθεση με τη μητέρα τους. "Το να φροντίζεις κάποιον από καταναγκασμό είναι κατάρα, όμως αν το κάνεις από αγάπη είναι ευχή!"


Ο πατέρας μοιραζόταν μια ολόκληρη ζωή με έναν άνθρωπο, τον οποίο όμως αρνήθηκε να αισθανθεί. Τα τραίνα περνάνε και μαζί φεύγει η ζωή. Όμως ποτέ δεν είναι αργά για να επανορθώσεις. Η αγάπη μπορεί να ενώσει κόσμους, η αγάπη μπορεί να νικήσει τον θάνατο. Αυτή είναι και το εισιτήριο που βγάζει τον αλλαγμένο πατέρα στο μακρινό Τόκιο. Στο Τόκιο που δεν πρόφτασε να επισκεφτεί η μητέρα, στο Τόκιο που κατοικεί το ένα εκ των τριών παιδιών. Και εκεί η ακόρεστη δίψα για την πραγματική ένωση, αφού αυτή δεν κατέστη εφικτή κατά την φυσική συμπαρουσία, κεραυνοβολεί τον πατέρα που μέσα από την ουσία τον μικρών στιγμών επιθυμεί να κατακτήσει και να "αναστήσει" την αιώνια σύντροφό του!


Στο Τόκιο της υπεραπασχόλησης και της συναισθηματικής απουσίας, θα διαδραματιστεί δραματουργικά μια δεύτερη ταινία! Ο πατέρας θα ενωθεί εγκάρδια με μια νεαρή γυναίκα. Η οποία θα τον μυήσει σε έναν σύγχρονο Γιαπωνέζικο χορό, που καλείται Butoh και αποτελούσε ανολοκλήρωτη επιθυμία της αποθανούσας συζύγου. Γιατί ποτέ δεν είναι αργά για να εκφραστείς, και ο χορός της ζωής επουλώνει τις πληγές σου! Οι δυο τους θα γίνουν αχώριστοι φίλοι, παρά την φαινομενική υπερπληθώρα στοιχείων που τους χωρίζει! Υπόγεια τους ενώνει κάτι βαθύτερο. Η αγάπη για τη ζωή, η συναίσθηση του παρελθόντος, η ανθρώπινη διάσταση απαλλαγμένη από την καθημερινή ανοησία.


---------------------------------------------------




Το "Cherry Blossoms" είναι μια ταινία που γεννάται, αναπτύσσεται και ολοκληρώνεται μέσα από εύθραυστες αντιθέσεις. Καμωμένη πάνω στον εφήμερο ανθό μιας ανθισμένης κερασιάς. Από τη μία πλευρά η συναισθηματική ολοκλήρωση, και από την άλλη η ψευδαίσθηση της επαγγελματικής, στο ετοιμόρροπο οικοδόμημα του σύγχρονου κόσμου. Ο ψυχικός θάνατος αντιμέτωπος με την εσωτερική αρμονία. Στο πλαίσιο των ανθρώπινων σχέσεων, η εγκάρδια ένωση απέναντι στην ανέπαφη συμπαρουσία. Γιατί η πραγματική ομορφιά κρύβεται κάτω απ' όσα μας καταπιέζουν. Συνειδητά και ασυνείδητα.

Παρ' όλα αυτά θα ήμασταν εξαιρετικά καλοπροαίρετοι αν δεν επισημαίναμε την αφηγηματική φλυαρία και μια ευδιάκριτη "αγαρμποσύνη" στο επίπεδο των συμβολισμών. Ωστόσο, ακόμα και αν δε σε συνεπάρει η τρυφερότητα των "Ανθισμένων κερασιών", ακόμα και αν δε λυγίσεις από τη συγκινητική υφή τους, σίγουρα θα αποζημιωθείς απ' τα καλαίσθητα φωτογραφημένα εξωτερικά τοπία!


Βαθμολογία: 7,5/10



German trailer

Tuesday, November 18, 2008

Screening 24/11/08

18.11.08
s_dany posted:



(click image for higher resolution)Image via euphoria-magazine.com


Όχι, δε θα προβάλουμε Simpsons, αλλά νομίζω οτι αυτο πρέπει να το "ελαφρύνουμε" λίγο!
No, we won't screen the Simpsons, but I think we have to "lighten" this one up!



-------------------------------------------



20.11.08
panchamp posted:





Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"One Flew over the Cuckoo's Nest"
(1975, Milos Forman, "Η Φωλιά του Κούκου")
τη Δευτέρα 24/11/08 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
Είσοδος ελεύθερη.




AUEB Film Club
invites you to the screening of
"One Flew Over the Cuckoo's Nest"
(1975, Milos Forman)
on Monday 24/11/08 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).
Free entrance.

The film will be screened in its original language, English,
with Greek subtitles.



Trailer




-------------------------------------------



28.11.08
s_dany posted:







(click image for higher resolution)Image via euphoria-magazine.com

Monday, November 17, 2008

Die Welle (Το Κύμα)


Σκηνοθεσία: Dennis Gansel
Παραγωγής: Germany / 2008
Διάρκεια: 110'




Το "Κύμα" έρχεται από τη Γερμανία με τη φόρα της απόλυτης εισπρακτικής του επιτυχίας! Το θέμα είναι ότι φέτος ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, με λιγότερο ή περισσότερο καλές ταινίες, έχει καταφέρει να προσελκύσει τον κόσμο στις σκοτεινές αίθουσες. Ανταγωνίζεται όχι μόνο ποιοτικά, όπως συνέβαινε τις άλλες χρονιές, αλλά και εμπορικά τον Αμερικανικό κινηματογράφο! Δείγμα των συνεπειών της παγκοσμιοποίησης και στο σινεμά.


Όλα ξεκινούν όταν ανατίθεται, όχι και τόσο δίκαια, σε έναν φιλο-αναρχικό καθηγητή λυκείου να διδάξει το μάθημα της απολυταρχίας. Ο ίδιος, με προσωπικό ζήλο, ιδρύει μια "φασιστική" εσωσχολική οργάνωση που ακούει στο όνομα "Κύμα", πάντα στα πλαίσια του μαθήματος. Όμως, η εσωτερική δράση εξαπλώνεται και στον εξωτερικό κόσμο, με κινητήριο δύναμη τον παρορμητισμό και την ανήλικη "ανοησία" των μαθητών. Ο καθηγητής απ' τη μεριά του, δέσμιος χαμηλής αυτοεκτίμησης, απολαμβάνει τις παθιασμένες εκφράσεις λατρείας και αναγνώρισης των μαθητών του. Και κάπου εκεί τα πράγματα παρεκτρέπονται ανεξέλεγκτα.


Ο Dennis Gansel θα προσπαθήσει να γίνει ξεναγός στους πολιτικούς και νοητικούς κώδικες της κοινωνίας. Ο καλοπροαίρετος θεατής (γιατί η καλή θέληση είναι αναγκαία στην (παρ)ακολούθηση) αντιλαμβάνεται πως ο φασισμός είναι κάτι ευρύτερο των προσωποποιημένων απολυταρχικών καθεστώτων που κουλουριάζονται στην Ιστορία. Η διαρκής ανάγκη ένταξης των ατόμων σε μια ομάδα και η "στέρεα" πειθαρχία σε έναν κοινό σκοπό-ενδιαφέρον (ανεξαρτήτως περιεχομένου), με δεδομένη την υπόγεια διάθεση των ατόμων για αυτοεπιβολή, καταδεικνύουν (παρά την ελλειπή ανάπτυξη τους) τις φασιστικές απαρχές του γύρω μας κόσμου. Κάτι που παρατηρείται και στις πιο "αριστερίστικες", κατά τα φαινόμενα, οργανώσεις. Χαρακτηριστική η σκηνή σύγκρουσης του "Κύματος" με τους αναρχικούς.


Όμως το Die Welle στην ανάπτυξη του δείχνει ετοιμόρροπο. Και με τα δύο πόδια σακατεμένα. Πρώτον, η σεναριακή μονομέρεια και η επιτηδευμένη αφέλεια αποκτούν θέση οδηγού στην πλοκή της ταινίας, μιας πλοκής που χαρακτηρίζεται από έλλειψη αντεπιχειρημάτων και που περισσότερο απολυταρχικά παρά στοχαστικά παγιώνεται στην υπάρχουσα μορφή της. Εμφανής είναι η προχειρότητα στο χτίσιμο των ηρώων αλλά και στον off χρόνο της ταινίας, βουλιάζοντας τελικά το κοινό σε μια απωθητική μονομέρεια, αποτρέποντας το από μια ουσιαστικότερη καλλιτεχνική κατάκτηση.


Δεύτερον, το αναπαραστατικό κομμάτι υπακούει σε εύκολες δραματουργικές οδούς, καταδικάζοντας τις σκηνές σε μια αποκρουστική απλοϊκότητα. Με αποτέλεσμα τόσο το σκηνοθετικό κομμάτι όσο και το σεναριακό να πλήττουν βαρέως τον ρεαλισμό. Τέλος, από τους συντελεστές της ταινίας διασώζεται μόνο ο πάντα άξιος προσοχής Jürgen Vogel.


Βαθμολογία: 4/10



Friday, November 14, 2008

Αφιέρωμα Jules Dassin στο Μουσείο Μπενάκη

(click image for higher resolution)Image by Melina Mercouri Foundation

Ξεκίνησε χθες Πέμπτη το 3ήμερο αφιέρωμα στο κινηματογραφικό έργο του Jules Dassin που διοργανώνει το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη με την προβολή μερικών από τις καλύτερες ταινίες του. Θα έλεγα οτι το αφιέρωμα επικεντρώνεται κυρίως στην περίοδο 1947-1955, ίσως την πιο δημιουργική του, σίγουρα την πιο ενδιαφέρουσα, στην οποία είχαμε επικεντρωθεί κι εμείς όταν κάναμε τον Απρίλιο (σχετικό post) το δικό μας πολύ μικρό αφιέρωμα στον μεγάλο σκηνοθέτη, λίγες μέρες μετά το θάνατο του. Οι προβολές γίνονται στο "Αμφιθέατρο" στον 2ο όροφο του νέου Μουσείου Μπενάκη (Πειραιώς 138) με ελεύθερη είσοδο.

... Και λέω να τις τιμήσω αύριο Σάββατο με το σπάνιο μικρού μήκους (αρχειακό υλικό) "The Trio" στις 17:00, το κλασσικό "Ριφιφί" στις 19:25 και το "Naked City" στις 21:30, όπου City η υπέροχα (απ' οτι φαίνεται) ασπρόμαυρα φωτογραφημένη Νέα Υόρκη (links για τις ταινίες στο σχετικό post του Απριλίου). Το κενό 17:30-19:30, οπου παίζεται το εξαιρετικό "Night and the City" (εδώ βλέπε νυχτερινό Λονδίνο, αυτό κι αν ήταν εκπληκτικά φωτογραφημένο!) που είδαμε φέτος στα θερινά, ενδείκνυται για καφεδάκι και επίσκεψη στην (άσχετη με τον Dassin) αναδρομική έκθεση του διάσημου Τσέχου φωτογράφου Josef Koudelka (είσοδος 6 ευρώ, φοιτητικό δωρεάν) που φιλοξενείται για λίγες μόνο μέρες ακόμα στο Μπενάκη. Όσοι την επισκέφθηκαν, λένε τα καλύτερα... Εξόρμηση 2 σε 1 με πολύ cine/φωτογραφικό ενδιαφέρον, μια χαρά έκατσε!


"The Naked City" opening sequence (narration by producer Mark Hellinger, who called the film "a celluloid tribute to NYC")

Thursday, November 13, 2008

Il Divo


Σκηνοθεσία: Paolo Sorrentino
Παραγωγής: Italy / France / 2008
Διάρκεια: 110'




Εν έτη 2008, το Ιταλικό cinema φέρεται εξ αρχής να επαναπροσεγγίζει και εν συνεχεία να επαναπροσδιορίζει την πολιτική ταινία. Αρχικά ήταν ο Matteo Garrone με τα Gomorra, σε μια υποδειγματική χρήση του ρεαλισμού. Και τώρα, ο Paolo Sorentino με μεγαλύτερες φιλοδοξίες ως προς τη φόρμα, και παρά τις όποιες ελλείψεις στο περιεχόμενο, θα φτιάξει μια εξίσου αξιοπρόσεκτη ταινία.

Με άροτρο ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά κεφάλαια της Ιταλίας, τον Giullio Andreotti, μεταφερόμαστε στο πολιτικό και ιστορικό γίγνεσθαι του τελευταίου μισού αιώνα. Αστραπιαία στο πανί παρελαύνουν ονόματα και θέματα όπως οι: Mino Pecorelli, Don Mario, Vittorio Sbardella, Franco Evangelisti, Aldo Moro, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες και πολλοί άλλοι. Ο 38χρονός σκηνοθέτης θα σκιαγραφήσει αιχμηρά, με έναν ευρηματικότατο σκηνοθετικό τρόπο, το πολιτικό πορτραίτο της εποχής. Τα περισσότερα των γεγονότων υπονοούνται και αυτοαποκαλύπτονται σταδιακά, οριοθετώντας τον γιγαντισμό ενός διαπλεκόμενου συστήματος που αποτελεί την πολιτική μηχανή του τόπου. Ένας γιγαντισμός που μέσα από την απάθεια του, εκλογικοποιεί εμετικές πολιτικές και αποφάσεις, προς τιμήν απώτερων στόχων.


Η σκηνοθεσία μας εισάγει δυναμικά στο "παιχνίδι". Ένα πολύ ρυθμικό μοντάζ, εναρμονισμένο με την απανταχού παρούσα μουσική και τα περίτεχνα οπτικά τεχνάσματα, μαρτυρεί την πρωτοποριακή αντίληψη του δημιουργού για το κάδρο και τον φιλμικό χώρο. Η λειτουργικότητα των οποίων εξυπηρετούν αριστουργηματικά την πλοκή στη δέση της ιστορίας. Δε λείπουν ωστόσο και οι υπερβολές στη φόρμα που καταδεικνύουν τις υπέρμετρες φιλοδοξίες του Il Divo. Υπερβολές που γίνονται πιότερο ορατές με την θεματική εξασθένιση των εικόνων, που φθίνουν δια της επαναλήψεως στον κορμό της ταινίας.

Τεράστιο ενδιαφέρον ενέχει η στάση του Paolo Sοrentino να παρομοιάσει τον πολιτικό χώρο με ένα αλλόκοτο θέατρο. Κάθε εμπλεκόμενος στο πολιτικό σύστημα παρουσιάζεται με δυναμισμό και λαμπερούς υπότιτλους. Τέτοιους υπότιτλους που θα παρουσίαζαν τους stars μιας κινηματογραφικής υπερπαραγωγής. Επιτρέποντας και προτείνοντας την κρίση του πολιτικού χώρου ως προς τις υποκριτικές του δεξιότητες και όχι τις πολιτικές του ιδεολογίες! Αυτές είναι, εκ της γέννεσης τους, ταγμένες σε ανήθικα συμφέροντα και κίνητρα. Έτσι ο Ιταλός σκηνοθέτης είναι σαν να μας λέει ότι: "Κάθε άνθρωπος με την ανάληψη πολιτικών καθηκόντων αναλαμβάνει ταυτόσημα και έναν θεατρικό-κινηματογραφικό ρόλο!"


Και ποια η ιδανικότερη επιλογή από τον Giulio Andreotti; Μια ανθρώπινη καρικατούρα που έχει αποδεχτεί πειθήνια την νέκρωση του "είναι" και έχει αναγάγει την ζωή του, προσωπική και κοινωνική, σε ένα ερμηνευτικό κρεσέντο υποκρισίας. Ακόμα και η μορφή έχει διαβρωθεί στην αποδοχή του θανάτου του περιεχομένου. Και η οξυδέρκεια του αιχμαλωτισμένη στην εφεύρεση τρόπων στο αιώνιο κυνηγητό αλλά και βαριά τραυματισμένη. Τα τραύματα έχουν όνομα, μοναξιά λέγονται, και βαθαίνουν διαρκώς στις ρυτίδες του χρόνου. Αν και εδώ ίσως περιμέναμε μια πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση. Αυτόν τον Giulio Andreotti υποδύεται ο Toni Servillo, με μια λειτουργική και έντονα θεατρική ερμηνεία. Και μέσα από τον ήρωα αντιλαμβανόμαστε πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ποτέ δεν ήταν. Η πολιτική είναι ένα άνευ ορίων διαπλεκόμενο σύστημα που απλώνει τα πλοκάμια του έτοιμο να υποδηλώσει την ανθρωπότητα.


Το Il Divo περιέχει ακόμα μια πολύ εύστοχη παρομοίωση. Η πολιτική καθρεφτίζεται στα μάτια της θρησκείας και αντιστρόφως. Τονίζοντας τη σύμπλευση και την ενθρόνιση του καπιταλιστικού συστήματος απάνω στα εκκλησιαστικά θεμέλια. Δυο τερατόμορφοι θεσμοί, που καπηλεύονται τη Θεϊκή ύπαρξη (και ανυπαρξία) ως αναπόσπαστα στοιχεία της ταυτότητας τους. Έτοιμοι να καθοδηγήσουν και να παρασύρουν το πάσας φύσης ποίμνιο μέσα στις ανήθικες, ακόλαστες και έκφυλες κερδοσκοπικές ορέξεις τους.

Το Il Divo αποτελεί μια πολύ τολμηρή ταινία που εναντιώνεται κραυγαλέα στην πολιτική ανηθικότητα. Μέσα από την προσωποποιημένη μορφή της απαιτεί στοιχειώδη γνώση της (Ιταλικής) ιστορίας. Αλλά και σε περίπτωση παντελής έλλειψης της αποτελεί κινητήριο μοχλό στην εξερεύνηση της...


Βαθμολογία: 7,5/10


Italian trailer

Saturday, November 08, 2008

Screening 10/11/08

8.11.08





-------------------------------------------



9.11.08


(click image for higher resolution)

AUEB Film Club
invites you to the screening of
"Pulp Fiction"
(1994, Quentin Tarantino)
on Monday 10/11/08 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).
Free entrance.

The film will be screened in its original language, English,
with Greek subtitles.


(click image for higher resolution)Image via www.goodisthenewbad.com


Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"Pulp Fiction"
(1994, Quentin Tarantino, "Pulp Fiction")
τη Δευτέρα 10/11/08 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
Είσοδος ελεύθερη.



Original trailer



Fan-made trailer



Mash up trailer with the Muppets



Breakfast scene ending (including Ezekiel 25:17)



Fuck Fiction
http://www.youtube.com/watch?v=jnDkruJ9V5M



-------------------------------------------



26.11.08


(click image for higher resolution)Image via www.deviantart.com



"What does Marsellus Wallace look like?" in Kinetic Typography




McCain meets Pulp Fiction
http://www.maniacworld.com/mccain-meets-pulp-fiction.html



"Would the film still be watchable if it were in (timely) order and with allot less dialogue?"

Boy A


Σκηνοθεσία: John Crowley
Παραγωγής: England / 2007
Διάρκεια: 100'




Αν το "Seabiscuit" ήταν ένα λυρικό παραμύθι και μια ωδή στη δεύτερη ευκαιρία, τότε το "Boy A" έχει ως σκοπό ύπαρξης να προετοιμάσει το έδαφος στη δύσκαμπτη κοινωνία για αυτή την πολυπόθητη δεύτερη ευκαιρία!

Ένα παιδί, ύστερα από δέκα χρόνια κράτησης, προσπαθεί να επιστρέψει στην κοινωνία. Το διαβατήριο της επανένταξης είναι μια δεύτερη ταυτότητα. Jack Burridge, ένα άλλο όνομα αναγράφει. Δεύτερη ταυτότητα, όχι για αυτόν. Αυτός δεν την έχει ανάγκη. Αυτός συζεί με το παρελθόν του κάθε μέρα, ίσως για αυτό έχει κερδίσει μια προσωπική συγχώρεση. Και ας είναι οι μνήμες λιοντάρια που τον κατασπαράσσουν. Και ας είναι ο πόνος ένα απέραντο σκοτεινό δωμάτιο που απαγορεύεται να μοιραστεί με άλλους. Τη δεύτερη ταυτότητα οι άλλοι έχουν ανάγκη. Οι άλλοι, που το μίσος τους κυριεύει. Που, για να κάνει θόρυβο το παρελθόν, σε ντενεκεδόκουτα στα πόδια του θύτη το κολλάνε. Ή μήπως του θύματος; Οι άλλοι, η δύσκαμπτη αυτή ανθρώπινη κοινωνία που έχει ανάγκη ταμπελοποιήσεις για την ευκολία της. Για να μη μπει ποτέ στη διαδικασία της σκέψης, της κατανόησης. Και πως από αυτούς να κερδίσεις μια δεύτερη ευκαιρία; Και ο νέος Jack Burridge θα βρει συμπαράσταση μόνο στον Terry. Το στήριγμα σε κάποιον που "μπορεί" να τον πιστέψει!


Μια βαθύτατα δραματικοποιημένη φόρμουλα η ταινία, που αγγίζει τα όρια της αλληγορίας. Καθώς ως προς τον ρεαλισμό πολλά εκείνα που δεν υπακούν. Ο Jack στην επάνοδο του, με το νέο όνομα, με τα νέα ρούχα, και το νέο πρόσωπο θα κερδίσει τους πάντες. Οι οποίοι όμως δε γνωρίζουν το παρελθόν. Το ήπιο παρουσιαστικό του νεαρού, τα ευγενικά του μάτια και μια απέραντη καλοσύνη (φορεμένη σε ηρωικές πράξεις) δε δύναται να περάσει απαρατήρητη. Για πόσο όμως; Μέχρι να αποκαλυφθεί το παρελθόν. Τότε δεν υπάρχει συγχώρεση. Το μίσος επιστρέφει! Η κοινωνία είναι αρνούμενη εξ' αρχής να δώσει χέρι βοηθείας, αλλά αρνείται επίσης να ανοίξει τα βλέφαρα και να αντικρίσει την αλλαγή που επήλθε ενός προσωπικού και επίπονου αγώνα. Μόνο κατακραυγή, και λυσσαλέος κοινωνικός ρατσισμός που πριονίζει τα φτερά της σωτηρίας. Και ο Jack πάλι στην απομόνωση. Κυνηγημένος και εξωστρακισμένος στο περιθώριο. Άραγε ποιος διαπράττει το έγκλημα; Και ο μέχρι πρόσφατα αγαπημένος ήρωας, αντικρίζει την Ιθάκη από πολύ κοντά. Ίσως γιατί το μακρυά έχει σβήσει πλέον. Και είναι η Ιθάκη που δίνει απαντήσεις στα αναπάντητα ερωτήματα σου...


Ο John Crowley θα φτιάξει μια ταινία για το ευρύ κοινό. Για το ίδιο κοινό που αποτελεί την κοινωνία της ταινίας. Την κοινωνία που καταδικάζει αμείλικτα χωρίς καν να εξετάζει. Για αυτό, θα ποιήσει με πολύ δραματικοποιημένη ένταση τον άξονα του film, ο οποίος αποκαλύπτεται τόσο σε παροντικούς όσο και παρελθοντικούς χρόνους. Και το σενάριο θα δώσει απλόχερα όλα τα άλλοθι στον νεαρό ήρωα του. Τόσο στο παρελθόν(οικογενειακά προβλήματα, περιθωριοποιημένη σχολική ηλικία κ.λ.π), όσο και στο παρόν(τρυφερός νέος, ηρωική δράση, αθωότητα κλπ). Άλλοθι που αποσκοπούν, ίσως χωρίς δεύτερη ευκαιρία, στο να αποκτηθεί η συμπόνοια και η συμπάθεια απ' τον πλειοψηφικό θεατή. Επαναλαμβάνουμε, τον θεατή που αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα του περιβάλλοντος του "Boy A". Όμως στους λίγους υπόλοιπους γεννάται το εξής ερώτημα: "Μόνο οι άγιοι αξίζουν δεύτερη ευκαιρία;" (Γιατί σχεδόν τέτοιος παρουσιάζεται ο Jack). Το να περιθωριοποιείς κάποιον που αξίζει την επανένταξη στη κοινωνία αποβαίνει εγκληματικό για το άτομο. Έτσι, με το να δώσεις χέρι βοηθείας σε κάποιον που δεν το αξίζει, ίσως επιτύχεις να τον εξαγνίσεις. Κάτι που δε θίγεται στην ταινία. Είναι σαφής η διάθεση του John Crowley να εμμείνει στην πλειοψηφία. Αρνούμενος και αυτός, μέσα από την ευκολία του δράματος, μια ακόμα πιο διεισδυτική ματιά!


Τέλος, το "Boy A" διαθέτει μια αξιοπρόσεκτη φωτογραφία. Με τραχύ κόκκο και πολύ ενδιαφέρουσα χρήση των τηλεφακών. Στις ερμηνείες θα δούμε έναν καταπληκτικό Andrew Garfield στον πρωταγωνιστικό ρόλο, με άξιο συμπαραστάτη τον Peter Mullan σε μια ιδιότυπη απόδοση του επαγγέλματος "κοινωνικός λειτουργός".


Βαθμολογία: 7,5/10



Wednesday, November 05, 2008

Gomorra (Γόμορρα)


Σκηνοθεσία: Matteo Garrone
Παραγωγής: Italy / 2008
Διάρκεια: 137'




Μέρες τώρα η ταινία σβουρίζει στο κεφάλι μου. Πως να αναμετρηθείς με το διαμέτρημα ενός τόσο πρωτότυπου film; Η Καμόρα ζωντανεύει μπροστά μας δια φακού Matteo Garrone.

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Roberto Saviano. Του οποίου τη ζωή και τον θάνατο, σύμφωνα πάντα με δηλώσεις της Καμόρα, μην απορρήσετε αν τις δείτε σε στοιχηματικό κουπόνι! Ξεχάστε όσα ξέρατε για τις ταινίες του είδους. Όπου το χρονικό της μαφίας ξεδιπλώνεται πίσω από την αίγλη πολύκροτων σκηνών και το glamourous ύφος των εκφραστών της. Εδώ οι ήρωες είναι τόσο ενδιαφέροντες και τόσο αδιάφοροι όσο είναι η πραγματική ζωή. Αναδύοντας τη ζοφερή ατμόσφαιρα που εκλύεται ενός ατόφιου ρεαλισμού. Και τα θεμέλια της παγκόσμιας ευημερίας τρίζουν για τα καλά!


Στο πανί πέντε ιστορίες. Που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν ασύνδετες, αποδεικνύοντας την τιμιότητα του δημιουργού, με την έλλειψη εμφανών δραματουργικών προθέσεων. Δύο νεαροί οραματίζονται τη δόξα μέσα από τον μύθο του Tony Montana. Ένας πιτσιρίκος, φοβισμένος και με μια υπαινικτική μαλθακότητα, επιθυμεί την ένταξή του στους δρόμους της μαφίας. Ένας αναγνωρισμένος ράφτης προδίδει την οργάνωση της Καμόρα πουλώντας μυστικά του επαγγέλματος στην Κινεζική παροικία. Ένας κομιστής χρημάτων υπερβολικά γερασμένος για τη σκληρότητα των δρόμων. Και τέλος ένας πιτσιρίκος στο πλάι ενός επαγγελματία "εξαφάνισης" τοξικών αποβλήτων. Όλες οι ιστορίες ερμηνευμένες από ερασιτέχνες ηθοποιούς που κόβουν την ανάσα με την επαγγελματική προσέγγιση τους! Πως συνδέονται όλα αυτά; Μέσα από την αφηρημένη έννοια της Καμόρα, καθώς ξεναγούμαστε στους σμπαραλιασμένους δρόμους της Νάπολης. Ιστορίες που παρέχουν μια πρωτόλεια θεώρηση της οργάνωσης, και του προσφέρουν το χάρισμα του στοχασμού μέσα από καθαρή παρατήρηση.


Κινηματογραφικά έχουμε να παρατηρήσουμε μια στιβαρότατη αφήγηση. Τρομερή δεξιοτεχνία στο ντεκουπάζ, που μετατρέπουν τα διαδοχικά πλάνα σε μια μοναδική σινεθεατική εμπειρία. Μέσα στα ελαφρώς ξεθωριασμένα τοπία του γυρίσματος μπορείς να συνειδητοποιήσεις πως η Καμόρα δεν είναι μόνο μια μακρινή απειλή. Η Καμόρα είναι γύρω σου, η Καμόρα βρίσκεται παντού, η Καμόρα είναι ο κόσμος. Ο ρεαλισμός στο απόγειό του, ωμός και κυνικός. Όπως υπαγορεύει μια βαθιά πολιτική ταινία αυτού του βεληνεκούς. Και μέσα από αυτές τις σκηνές υποθάλπεται διαρκώς ένα αιχμηρό σχόλιο για το, άνευ γεωγραφικών ορίων, προλεταριάτο.


Αν μη τι άλλο βλέποντας το Gomorra μπορείς να συλλάβεις τον εαυτό σου παραλυμένο απ' την ανία. Ίσως επειδή δεν έχεις μυηθεί στη βαθύτερη Τέχνη της παρατήρησης. Της παρατήρησης που πηγάζει από τα σχήματα και τις εκφάνσεις του κόσμου στην ατόφια τους μορφή. Όμως υπάρχει και το ενδεχόμενο να μεταφερθείς αυτούσια σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα, που δεν είναι τόσο μακρινή όσο φαντάζει. Και όλα αυτά με μια σπανιότατη κινηματογράφηση που εντυπωσιάζει. Με την ακόρεστη δίψα της για πειραματισμό, ενώ ταυτοχρόνως δημιουργεί cinema υψηλότατου επιπέδου, και όλα αυτά εν έτη 2008!


Βαθμολογία: 9,5/10



Italian trailer (with Greek subtitles)

Sunday, November 02, 2008

Der Baader Meinhof Komplex (Το Σύμπλεγμα Baader Meinhof)


Σκηνοθεσία: Uli Edel
Παραγωγής: Germany / France / Czech Republic / 2008
Διάρκεια: 150'




Το καρδιογράφημα της οργάνωσης Baader-Meinhof κατά του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της φιλικής προς αυτόν Γερμανικής κυβέρνησης. Αυτό είναι το θέμα του επανακάμπτοντα Uli Edel, σε μια στιβαρή παραγωγή του γνωστού πλέον Bernd Eichinger.

Οι ταινίες εποχής, ακόμα και μιας τόσο νωπής εποχής, έχουν ένα χαρακτηριστικό πλεονέκτημα. Μπορούν να διαμορφώνουν το, ούτως ή άλλως, φτιαχτό περιβάλλον μιας ιστορίας (αφού στο cinema τα πάντα είναι μια κατασκευή) με τρόπο βολικό και λειτουργικό προς την αφήγηση και τα εκπεμπόμενα μηνύματα, εκμεταλλευόμενες την χρονική απόσταση του θεατή από το διαδραματιζόμενο θέμα. Η παραπάνω παρατήρηση δε στοχεύει σε κάποιου είδους επίπληξη της εν λόγω ταινίας. Καθώς ταινίες σαν αυτή, μπορεί να βρίσκονται απέναντι από την άγνοια ή την ελλειπή γνώση του πλειοψηφικού κοινού, αλλά βρίσκονται και απέναντι από μια σειρά επακριβώς καθορισμένων ιστορικών γεγονότων. Και οποιοδήποτε εμφανές και παραπλανητικό παραστράτημα μπορεί να απομονωθεί και να εντοπιστεί.


Μεταφερόμαστε στην εποχή των 70s. Ο απάνθρωπος πόλεμος στο Βιετνάμ, η εξαθλίωση στον κόσμο της Ανατολής, οι κυβερνητικές βλέψεις υπεραξίας και ο φασιστικός τρόπος αντιμετώπισης του λαού και της κοινής γνώμης (χαρισματική η εναρκτήρια σεκάνς που υλοποιείται με "ανοιχτά" πλάνα και καθρεφτίζει τις όχι και τόσο δημοκρατικές μεθόδους καταστολής) είναι μόνο μερικά από τα κομμάτια του ιμπεριαλιστικού κόσμου της εποχής. Μια ομάδα παρορμητικών και κυρίως αντιδραστικών νέων οραματίζεται ένα καίριο και συνεχές πλήγμα στα έγκατα της Γερμανικής κυβέρνησης. Η ομάδα αυτή, υπό την άτυπη ηγεσία του Andreas Baader, σύντομα θα γίνει ένα αιχμηρό αγκάθι στην πολιτική ευημερία του τόπου. Στην οργάνωση θα ενσωματωθεί και η δημοσιογράφος Ulrike Meinhof, η οποία συνειδητοποιεί πως ο θεωρητικός τρόπος αδυνατεί να γίνει και ουσιαστικός.


Η μνηστή του Andreas Baader, η Gudrun Ensslin, μας εξηγεί εξ' αρχής τον τρόπο που λειτουργούν οι φιλελεύθερες δημοκρατίες. "Στην Αμερική και οπουδήποτε αλλού ο κόσμος θα πρέπει να τρώει και να καταναλώνει συνεχώς ώστε να μη σκέφτεται. Γιατί αν σκέφτεται τότε ίσως αποκτήσει συνείδηση και τότε ίσως θα πρέπει να κάνει κάτι." Αυτό το κάτι αναλαμβάνει η οργάνωση Baader-Meinhof, η τρομοκρατική δράση της οποίας προσανατολίζεται σε ανθρωποκεντρική βάση. Όμως, πώς ελέγχεις την κατεύθυνση ενός ένοπλου αντιδραστικού αγώνα; Ο Υπουργός Horst Herold προβληματίζεται, καθώς η οργάνωση έχει αποκτήσει μια πολύ μεγάλη μερίδα "φίλων" στις τάξεις των Γερμανών πολίτων και καθώς οι λεπτές-δημοκρατικές ενέργειες καταστολής της οργάνωσης παραμένουν άκαρπες.

Οι πρωτεργάτες, πρώτη γενιά της οργάνωσης, θα συλληφθούν και θα φυλακιστούν στα περιβόητα λευκά κελιά. Σε ένα τρόπο εξόντωσης του "εγώ" που ταυτίζεται με τις σύγχρονες ύπουλες "δημοκρατικές" διαδικασίες εξόντωσης των πληθών. Κελιά ευρύχωρα και διαρκώς λευκά φωτισμένα. Σε μια τεχνητή ψευδαίσθηση άνεσης. Όπου η απομόνωση διαπερνάει και ροκανίζει τις έλλογες διαδικασίες του ατόμου. Παρέχοντας σταδιακά μια υποβολιμαία αυτο-εξόντωση. Όπως ακριβώς οι σύγχρονες κυβερνήσεις δίνουν μια ψευδαίσθηση άνεσης στον (μόνο) φαινομενικά ελεύθερο πολίτη. Αφήνοντας τα λουριά ελεύθερα να κινείται σε έναν κόσμο ο οποίος είναι επίσης τεχνητός και εκ των προτέρων διαμορφωμένος. Τα Μ.Μ.Ε. βρίσκονται στα χέρια των κυβερνήσεων για διαμόρφωση της κοινής γνώμης, η οικονομία παράσχει τρόπους ζωής σύμφωνους με το κυβερνητικό όραμα, πρότυπα και ιδέες (τρομοκρατικά επιβεβλημένες) που μορφώνουν με τρόπο βολικό τον σύγχρονο άνθρωπο. Αυτά είναι μόνο ορισμένα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι κυβερνήσεις, όμοιας φιλοσοφίας με αυτή των λευκών κελιών, για την τεχνητή αυτο-υποδούλωση των πληθών.


Και ενώ εντός των φυλακών η πρώτη γενιά της οργάνωσης Baader-Meinhof δικάζεται και βασανίζεται, στον έξω κόσμο λαμβάνουν χώρα ποικίλες εξελίξεις. Είναι πολλοί αυτοί οι αντιδραστικοί νέοι που θα θελήσουν να πάρουν δράση. Η τρομοκρατία φουντώνει. Αντιδράσεις, δίχως (ευνόητη) λογική ταυτότητα, τείνουν να εκθρονίσουν(και θα τα καταφέρουν σύντομα) την οργάνωση από τη συνείδηση του κόσμου. Η δεύτερη και τρίτη γενιά στερείται ενιαίας κατεύθυνσης. Τα ιδρυτικά μέλη αποτελούν θεοποιημένα είδωλα στην άκρη του μυαλού των επόμενων, οι οποίοι αγνοούν παντελώς την ταυτότητα της οργάνωσης. Η οποία οργάνωση, προσανατολισμένη σε εκδίκιση και αντίδραση, αιμορραγεί ασταμάτητα. Τα πάντα μοιάζουν ανεξέλεγκτα, και τα θύματα προέρχονται ευκόλως από τα στρατόπεδα των αθώων. Κάτι που εξισώνει κυβερνήσεις και τρομοκρατικές οργανώσεις που μοιάζουν πιότερο σαν οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Ο Uli Edel έχει τεράστιο υλικό στα χέρια του. Το οποίο σε σχεδόν ντοκυμαντεριστική γραφή παρατίθεται δια μέσω του κοφτού μοντάζ. Είναι πολυάριθμες όμως οι φορές που η αφήγηση διακατέχεται από μια σκόπιμη προχειρότητα. Μια μεγάλη μερίδα γεγονότων παρελαύνει σχετικά αστραπιαία (π.χ. Ολυμπιακοί Αγώνες, τρόπος σύνδεσης τρομοκρατικής οργάνωσης με την Ανατολή) γεννώντας και αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα στο θεατή. Με αυτό το κοφτό μοντάζ πάντως, η ταινία αποκτάει ταχύτητα και ρυθμό, όμως από την άλλη αρνείται πεισματικά να εμβαθύνει στο επιθυμητό. Με αποκορύφωμα την αδυναμία της να περιγράψει οντολογικά τις επόμενες γενιές της οργάνωσης.


Στις ερμηνείες ξεχώρισα αυτές των Martina Gedeck, Bruno Ganz. Η Martina Gedeck πραγματοποιεί άλλη μια τεράστια ερμηνεία στο ρόλο της Ulrike Meinhof, ζωντανεύοντας τους ανθρώπινους προβληματισμούς της και τη διαρκή ταλάντωση μεταξύ των θεωρητικών και των πρακτικών οδών καταπολέμησης του ιμπεριαλισμού. Ο Bruno Ganz από την πλευρά του, σε ρόλο Υπουργού, δίνει μια γεμάτη και τίμια ερμηνεία παρά το σύντομο της παρουσίας του. Οι υπόλοιπες ερμηνείες φαίνονται σχετικά φτωχές. Οι ρόλοι μοιάζουν ανεπαρκείς στα πλαίσια ανθρώπινων καρικατούρων που επιστρατεύονται για την ευκολότερη διαχείριση του θέματος.

Τελικώς, το Baader Meinhof Komplex αποτελεί μια δυνατή ξενάγηση του θεατή στα έγκατα της εποχής που πραγματεύεται. Έιναι σαφείς οι βλέψεις του να περιγράψει σχέσεις, τάσεις, αποστάσεις μεταξύ κυβερνήσεων και τρομοκρατικών οργανόσεων, ακόμα και σε έναν αφαιρετικό βαθμό. Όμως δεδομένης της προσέγγισης του θέματος, ο απαιτητικός θεατής θα πρέπει να καλύψει μόνος του τις πτυχές στις οποίες ο Uli Edel αρνείται να εμβαθύνει...


Βαθμολογία: 7/10



German trailer
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...