Friday, April 24, 2009

Synecdoche, New York (Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης)


Σκηνοθεσία: Charlie Kaufman
Παραγωγής: USA / 2008
Διάρκεια: 124'





Αγαπητέ θεατή προτού δεις αυτή την ταινία θα ήθελα να σου ζητήσω, για καλό δικό σου αλλά και του έργου, να απαλλαχθείς απ' τις συνήθεις προσδοκίες σου. Το είχαμε ψιλιαστεί ότι κάτι "δεν πάει καλά" με τον σεναριογράφο Charlie Kaufman (Eternal Sunshine of the Spotless Mind, Adaptation., Being John Malkovich). Ωστόσο εδώ, στη "Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης", στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, θα μας διαλύσει κάθε επιφύλαξη. Τίποτα δεν πάει στα καλά του! Η δομή της αφήγησης στις ταινίες που υπογράφει ο Kaufman παρεκκλίνει της συμβατικής, ακαδημαϊκής, λογικής -θα το τολμήσω- σημειολογίας. Το έργο του Kaufman φέρεται να λειτουργεί ως μια σπουδή πάνω στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Και κατά την αφήγηση είναι σαν να μαθητευόμαστε, ίσως και να καιγόμαστε, στα δαιδαλώδη σοκάκια αυτού του ανθρώπινου οργάνου (εγκέφαλος), που και η επιστήμη ακόμα δεν έχει καταφέρει να αποκρυσταλλώσει τη λειτουργία του. Έτσι και η κινηματογραφική αφήγηση ακολουθεί μια ασυνάρτητη, ονειρώδη τροχιά. Όπου ανάμεσα στα "κοινά σεναριακά επεισόδια" κυριαρχεί η ασυναρτησία του υποσυνείδητου, οι νευρώσεις των εμπειριών αλλά ακόμα και μια σειρά ενστίκτων που επιδρούν στην ανθρώπινη ύπαρξη.


Και αν ο Charlie Kaufman καταφέρνει να υπερβεί κάθε κοινοτοπία, χρωστάει παρά πολλά στον τρισμέγιστο Philip Seymour Hoffman. Η λέξη χαρισματικός είναι μάλλον μικρή για να περιγράψει το ανάστημα αυτού του ηθοποιού. Ο Philip Seymour Hoffman λοιπόν υποδύεται έναν θεατρικό σκηνοθέτη, ο οποίος θα εξαργυρώσει την τοπική του επιτυχία με μια επιχορήγηση για ενα τεράστιο θίασο. Διακαής του πόθος είναι να σκηνοθετήσει κάτι προσωπικό, κάτι που θα διασώσει αιώνια την υπογραφή του. Εν τω μεταξύ, η προσωπική του ζωή έχει σμπαραλιαστεί: γυναίκα και κόρη τον έχουν εγκαταλείψει και κάθε προσπάθεια για νέα προσωπική ζωή γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα ερείπια του παρελθόντος. Είναι η προσωπική ζωή του αυτή που μεταφέρει με "ωμό ρεαλισμό" στον προαναφερθέντα θίασο. Προσεγγίζοντας έτσι την καρδιά της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης. Της δικής του ύπαρξης.


Ο Αριστοτέλης είχε δώσει τον ακόλουθο ορισμό για την τραγωδία: "Έστιν ουν τραγωδία, μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω, χωρίς εκάστου των ειδών εν τοις μορίοις, δρώντων και ου δι' απαγγελίας, δι' ελέου και φόβου περαίνουσαν την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν". Δηλαδή η τραγωδία είναι μίμηση πράξης σπουδαίας και τέλειας, η οποία έχει αρχή, μέση και τέλος, καθώς και κάποια έκταση, με έκφραση καλλιτεχνική χωριστά για κάθε μέρος, που εκτελείται με πρόσωπα, τα οποία δρουν πάνω στη σκηνή και δεν απαγγέλλουν απλώς και που με τη συμπάθεια του θεατή για τον ήρωα που πάσχει και το φόβο μήπως και ο ίδιος ο θεατής βρεθεί σε όμοια θέση με τον ήρωα, εξαγνίζει στην ψυχή των θεατών τα πρόσωπα που δρουν για τα σφάλματά τους.


Θα επαναλάβω σε αυτό το σημείο πως η ταινία εξελίσσεται σε ένα ονειρικό τέμπο. Όπως θα την παρατηρούσαμε ανάμεσα στις χημικές αντιδράσεις ενός εγκεφάλου. Για αυτό η παρακάτω ανάλυση που θα επιχειρήσω είναι καθαρά υποκειμενική, και μάλλον αχρείαστη για κάποιον προτού δει την ταινία. Ο Philip Seymour Hoffman είναι ένα παιδί (καλλιτέχνης) που κλαίει ακόμα πριν και μετά τη συνουσία. Ρίχνεται στην καρδιά ενός βάρβαρου κόσμου, ενός κόσμου καθόλου οικείου (άλλωστε και ο καλλιτέχνης, εξ ορισμού, είναι ένας αποστάτης της συμβατικής πραγματικότητας). Για να αντιμετωπίσει αυτον τον βάρβαρο κόσμο και το παρελθόν του, αναπτύσσει υποσυνείδητα μια σωρεία αντανακλαστικών μηχανισμών, όπως το τρέμουλο στο πόδι ή η αναστολή της ικανότητας έκκρισης σάλιου. Όντας περιθωριοποιημένος απ' την συλλογική πραγματικότητα κουβαλάει σε μια δυσβάσταχτη μοναχικότητα την τραυματική του παρελθόντος. Αυτή η τραυματική μοναχικότητα, ως μύχια παρόρμηση, γίνεται και η ανάγκη έκφρασης του καλλιτέχνη. Και είναι ο λόγος αυτός που ο Philip Seymour Hoffman μεταφέρει στο θίασο του την ίδια του τη ζωή. Στην ουσία πρόκειται για την μίμηση της ίδιας του της ζωής, καθώς οι ηθοποιοι λειτουργούν ως οι δορυφόροι που περιστρέφονται γύρω του και καλούνται να αποτυπώσουν με ωμό ρεαλισμό την ζωή του. Μα η μεγαλύτερη τραγικότητα της ύπαρξης είναι αυτή η μοναχικότητα. Αυτός ο ατομικός εγκλεισμός. Η βίωση του κόσμου μέσα απ' τα στενά πρίσματα του Εγώ είναι οι ίδιες μας οι θεόρατες πληγές.


Μα όπως είχε πει ο Αριστοτέλης, η τραγωδία έχει ορισμένη έκταση, έχει αρχή και τέλος. Έτσι και αυτή η τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης οδεύει σταδιακά προς ένα τέλος. Η αρχή γίνεται όταν ο Philip Seymour Hoffman διαπιστώνει ότι: "Υπάρχουν 13 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο, μα κανείς δεν είναι κομπάρσος στη ζωή του". Ίσως αυτή η διαπιστώσει αποτελεί και το αίτιο της προσωπικής δυστυχίας, αλλά και της αποτυχίας του έργου του. Ο θεατρικός σκηνοθέτης έχει κλείσει έναν τεράστιο θίασο, όπου οι ηθοποιοί δεν είναι παρά κομπάρσοι που μιμούνται με εξονυχιστική ακρίβεια τους επίσης κομπάρσους στην προσωπική ζωή του σκηνοθέτη. Και μόνο όταν ο τελευταίος επιτρέψει σε μια διαφορετική ύπαρξη να κατοικήσει στο Εγώ του, θα οδηγηθεί σε μια ανακουφιστική λύτρωση απ' τα τραύματα και από τα πάθη του. Θα οδηγηθεί στη Θέωση και στην κάθαρση. Όπως παρόμοια κάθαρση θα βιώσει και ο θεατής στην συνθλιπτική κορύφωση του τέλους. Σε μια σεκάνς υπέρμετρης συναισθηματικής φόρτισης, που όμοια της δύσκολα συναντάμε στον σύγχρονο κινηματογράφο.


Βαθμολογία: 9/10



10 comments:

  1. Κώστας ΠαναγιωτόπουλοςFriday, May 01, 2009 1:27:00 PM

    Η πιο φιλόδοξη και η πιο προσωπική του, περισσότερο προσωπική και από το Adaptation ίσως. Η καλύτερη ερμηνεία του Hoffman έως τώρα και θα τολμήσω να πω η ερμηνεία της δεκαετίας. Υπάρχουν ανισότητες πιστεύω ως προς την ανάπτυξη και τη συνοχή καθώς και το μοντάζ έρχεται περισσότερο κοντά σε ταινίες του Lynch. Η σκηνοθεσία όμως αυτή του ίδιου του Κάφμαν είναι πιο κοντά στο ''μυαλό'' του, απ' όσο κατάφεραν ποτέ να φτάσουν ο Τζόνζι ή ο Γκοντρί. Ίσως γι'αυτό είναι και η πιο δύσκολη άρα και η πιο αμφιλεγόμενη ταινία του. Σαν ταινία δεν μπορώ να πω πως με μάγεψε. Με δυσκόλεψε αρκετά. Σαν σύλληψη όμως και σαν ιδέα είναι τόσο ανατρεπτικό και πρωτοπορειακό όσο λίγα έργα στον κινηματογράφο. Η σωματική, ψυχολογική και ψυχική παρακμή του Χόφμαν που πηγάζουν όχι τόσο από τη μοναξιά του παρά από το υπαρξιακό κενό του και την κρίση καλλιτεχνικής ταυτότητας επιβαρύνονται από το θεατρικό -που '' δεν είναι κάτι δικό του''- ταυτίζοντας το θάνατο του εμποράκου με τον δικό του καθώς και την ουσιαστική απώλεια της μόνης του οικογένειας με μια (κινηματογραφική) ταχύτητα στην οποία ο θάνατος δεν αφήνει περιθώρια και οδηγεί στη μοναξιά και στη λήθη. Μέσα από την αναβίωση όμως ενός θεατρικού που αποτελεί συνεκδοχή της δικής του ζωής θα δώσει στέγη στην πλέον δημιουργική του μοναξιά και στην ευκαιρία να κάνει κάτι δικό του με το οποίο όλοι θα τον θυμούνται. Η παραγωγή όμως διαρκεί ασυνήθιστα πολύ για να καταλάβει στο τέλος το ποιος είναι και πως όλοι όσοι έπαιζαν ρόλο στη ζωή του δεν ήταν τελικά κομπάρσοι- όπως νόμιζε, παρά σημαντικά κομμάτια της εξέλιξης του έργου- της ζωής του δηλαδή, και πως η μοναξιά στην ουσία ήταν περισσότερο επιλογή του και όλος ο κόσμος ένας θίασος γύρω από το κέντρο της δικής του καλλιτεχνικής- υπαρξιακής αναζήτησης.. Ή τουλάχιστον αυτό κατάλαβα εγώ! Επρεπε να τα γράψω πάντως γιατί μετά από χθες δεν ήμουν σίγουρος αν κατάλαβα κάτι.. Φοβερό και το εύρημα με το φλεγόμενο σπίτι.. Καλός ο Κάφμαν αλλά νομίζω ήταν ήδη πολύς στο σενάριο, αν αναλαμβάνει και σκηνοθεσίες τώρα, θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε!

    ReplyDelete
  2. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΔΩ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ!

    Διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο, και φυσικά την παρουσίαση της ταινίας στο blog σας, ανακουφίζομαι καθώς μπερδεύτηκα αρκετά στο να πιάσω την ουσία της ταινίας. Μία πολύ πολύπλοκη ταινία, μπερδεμένη από μόνη της κατα τη γνώμη μου που πραγματεύεται όμως ένα πολύ ωραίο θέμα, σχετικά με την αληθινή αποτύπωση της ζωής ενός ανθρώπου! Δεν μπορώ να πω οτι ενθουσιάστικα με την ταινία στο σύνολό της, (εξαιρείται φυσικά η καταπληκτική ερμηνεία του Hoffman!!!)αλλά η ιδέα του να φτιάχνεις σε θεατρικό έργο τη ζωή σου, και μάλιστα να βάζεις και τα κομμάτια που ο ήρωάς σου (δηλ. εσύ) φτιάχνει σε έργο τη ζωή του, ...είναι από μόνο του εξωφρενικό και απόλυτα πρωτοποριακό σαν ιδέα!!!!!!Είναι σαν να παίζεις στο Sims τη ζωή σου!!!Φυσικά σε πιο "ελαφριά" βερσιόν.

    Απογοητέυτηκα λίγο, γιατί περίμενα μία ταινία το ίδιο προσιτή, σε μένα τουλάχιστον, όπως και το "Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού"!!!! Υπήρξαν μερικές στιγμές που πράγματι χανόμουν μέσα στην ταινία, αλλά το δικαιολογούσα οτι πρόκειται για σκέψεις, έντονα συναισθήματα, και ενδόμυχες φαντασιώσεις, του μυαλού του ήρωα! Κάτι δηλ. σαν το "Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού"!!!!! Στοιχεία όμως, όπως το φλεγόμενο σπίτι, και η γενικότερη ατμόσφαιρα αρρώστιας και θανάτου που μου φάνηκε οτι βίωνε ο ήρωας, δεν κατάφερα να τα συσχετίσω με το σύνολο της ταινίας. Δεν ξέρω, μου φάνηκε να μην έχει κάποιο κύριο σημείο, η όλη δράση!!!(έλειπε ο μπούσουλας που λένε!!!)

    Φάνηκε αρκετά συνειρμικό(και συνεπώς ακαταλαβίστικο), αλλά θα συμφωνήσω στο οτι μόνο όταν άρχισε να υποδείεται κάποιον άλλον, κατάλαβε ποιος είναι πραγματικά!!Και πιστέυω οτι μάλλον όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να υποδειθούν καποιους άλλους πριν καταλάβουν πλήρως και σε βάθος, ποιοι πραγματικά είναι!!!

    Ωστόσο ήταν μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία! Μπορώ να πώ οτι προβληματίστηκα πολύ περισσότερο απ' όσο φαίνεται!(Θα έγραφα κι άλλα, αλλά είναι όλα τόσο μπερδεμένα στο μυαλό μου σχετικά με την όλη δράση του έργου!)


    Λοιπον, θα τα ξαναπούμε....ADIOS!!!!

    ΥΓ:Ελπίζω οι υπόλοιπες ταινίες που σκοπέυω να δω να είναι πιο βατές...για μένα

    ReplyDelete
  3. Ρε παιδιά,...περιμένω μια απάντηση...Καλά δεν επείγομαι κιόλας αλλά μη σκάσω κι από αγωνία..!!!!

    ......Περιμένω!!....οβερ!

    ReplyDelete
  4. @Κώστας Παναγιωτόπουλος
    Κατ' αρχάς νομίζω πως η ανάλυση σου είναι υπέροχη! Η ταινία εκτείνεται σε πάρα πολλά επίπεδα. Αλλά νομίζω το κλειδί είναι το ότι ο Hoffman μεταφέρει την δημιουργική-καταστροφική του μοναξία σε έναν θιάσσο διαπράττωντας τη συνεκδοχή της δικής του ζωής! Δίνωντας τεράστια έκταση σε αυτόν τον αυτοκαταστροφικό πόνο του ατομικού εγκλεισμού. Έχοντας στην ουσία περιορίσει όλους τους γύρω του σε θέση κομπάρσων. (Ότι λες και εσύ δλδ, παραπάνω). Δεν ξέρω αν είναι η ερμηνεία της δεκαετίας. Ο Hoffman όπου και αν έχει παίξει τα τελευταία χρόνια είναι εκπληκτικός. (Με πρώτη συγκλονιστική ανάμνηση το περσινό Before the Devil knows that you are Dead). Όσο για τον Kaufman γιατί να του κόψουμε τη σκηνοθεσία ρε συ; Ο κινηματογράφος έχει ανάγκη από πρωτοποριακά και καινοτόμα ευρύματα (σε μορφή και ιδέες) για να εξελίσσεται! Πόσο μάλλον όταν τα υλοποιεί με αυτόν τον τρόπο;



    @Panagiotis Katsiaounis
    Καλησπέρα, ήρθα να δώσω τέλος στην αναμονή σου!
    Εϊναι καλό να ερχόμαστε αντιμέτωποι με "απρόβλεπτες" εμπειρίες. Γιατί έτσι βιώνουμε τον εαυτό μας σε μια διαφορετική βάση απ' τη συνηθισμένη. Κάτι που προάγει και την εξέλιξη του ίδιου του θεατή. Με αυή την έννοια σου εύχομαι και οι ταινίες που θα δεις στη συνέχεια να είναι το ίδιο δύσβατες! :)

    Για την Συνεκδοχή τώρα, όπως κάθε μεγάλη ταινία, νομίζω πως λειτουργεί σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι το συναισθηματικό-αισθητηριακό. Στο οποίο η ταινία νομίζω καταφέρνει απ' την πρώτη στιγμή να τορπιλίσει τις αισθήσεις του θεατή μέσω της μυστήριας αλλά και απειλητικής ατμόσφαιρας που χτίζει. μέσα από την εκπληκτική ερμηνεία του Hoffman. Η οποία ρυθμίζει το αισθητηριακό μας σύστημα σε μια υπαρξιακή συχνότητα με σπαρραχτικό τρόπο. Αυό νομίζω είναι το ένα επίπεδο, απ' το οποίο λίγο πολύ κανείς δε δραπετεύει βλέπωντας την έντονη δραματουργικά Συνεκδοχή.

    Το δεύτερο επίπεδο είναι αυτό του προβληματισμού που επιφέρει η ταινία. Εδώ τα πράγματα είναι εμφανώς πιο αδόμητα! Η ταινία αν και θίγει ποίκιλα θέματα, σε μεγάλο βαθμό καινοτόμα, δεν επιτυγχάνει με ευκολία να προβληματίσει τον θεατή γύρω από τα υπαρξιακά ζητήματα της. Και αυτό όχι γιατί έχει κάποια αδυναμία. Αλλά επειδή εμέις είμαστε αδύναμοι ως θεατές, και κυρίως ανεξοικίωτοι με το ΝΕΟ αυτό cinema του Kauffman. Για αυτό προτρέπω σε όποιον αισθάνεται μπερδεμένος στο νοητικό-λογικό-εγκεφαλικό κομμάτι της ταινίας, να της δώσει μαι δεύτερη προβολή. Ίσως με αυτή επέλθει και ένας βαθμός εξοικίωσης με αυτή την πρωτοποριακή αφήγηση, και ίσως ξεμπλεχθούν τα πράγματα εντός μας...

    ReplyDelete
  5. Κώστας ΠαναγιωτόπουλοςTuesday, May 05, 2009 9:10:00 PM

    Φίλε Κιου ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, όμως το κείμενο μου δεν είναι παρά ένα σχόλιο και μια εξαιρετικά μικρή περίληψη αυτού του πράγματος που λέγεται ΄΄μυαλό Κάφμαν΄΄.. Όσο για τον Χόφμαν πιστεύω πως είναι πιο καλός και ο πιο σταθερός ηθοποιός αυτή τη στιγμή, και ο κορυφαίος της γενιάς του, και την τελευταία δεκαετία παραδίδει μόνο μεγάλες ερμηνείες, από την ΄΄25η ώρα΄΄ μέχρι τις ΄΄Αμφιβολίες΄΄ και την ΄΄Συνεκδοχή΄΄ όπου προσωπικά την θεωρώ την καλύτερη και πιο ώριμη ερμηνεία του. Πολύ δύσκολος ρόλος και πολύ απαιτητικό σενάριο και σκηνοθέτης.. Πάντως, δεν πιστεύω πως το μυαλό του Κάφμαν (ή του Λιντς ή του Φελίνι) είναι πιο μπροστά και εμείς χρειαζόμαστε την προσαρμογή- με την έννοια ότι αυτού του είδους η αφήγηση που λειτουργεί πολλές φορές συνειρμικά είναι ιδανική για το δημιουργό αλλά όχι για το θεατή. Δεν θεώρησα μαγκιά του Κάφμαν να κάνει την ταινία του εντελώς εγκεφαλική και συνειρμική σε βαθμό που για να καταλάβουμε μερικά πράγματα να πρέπει να ρωτήσουμε τον ίδιο τον σκηνοθέτη. Νομίζω στους περισσότερους θα άρεσε η ταινία αλλά δεν νομίζω να είναι απολύτως σίγουροι για το ΄΄γιατί΄΄! Και ο Κάφμαν αντιλαμβανόμενος αυτό το αφηγηματικό χάσμα ανάμεσα σ'αυτόν και το θεατή προσπάθησε σε μια ονειρική τελική σεκάνς να τα μπαλώσει, αλλά εν μέρη τα κατάφερε. Πιστεύω μπορεί και ΄΄πιο απλά΄΄, και στο στο ζύγι να δώσει πιο πολύ βάρος στο συναίσθημα παρά στη σκέψη γιατί πολλές φορές το ένα δεν αφήνει το άλλο να εξελιχθεί.. Για τον Κάφμαν είμαι σίγουρος πως δύσκολο είναι να κάνει μια ταινία πιο απλή, αλλά δεν θα μ' άρεσε ένα μεγαλύτερο φλερτ με τον κινηματογράφο του Λιντς.. Θέλησα να τα γράψω αυτά γιατί πιστεύω πως αν δεν πιάσαμε κάποια πράγματα είναι γαιτι δεν δόθηκαν αρκετά στοιχεία και με το σωστό τρόπο και όσον αφορά το θέμα της εξοικείωσης μπορώ να σου πω ότι έχω δει ταινίες του Λιντς δεκάδες φορές και σχεδόν πάντα βγάζω μια διαφορετική ερμηνεία.. Και σκέφτομαι πως είτε είμαι γω χαζός ή κάτι δεν πάει καλά με την ταινία- με βολεύει το δεύτερο!

    Υ.Γ.

    Είδα το Martyrs πριν μερικές μέρες όπως με προέτρεψε το περιοδικό σινεμά, και έχω αμφιβολίες για το ποιά ήταν τελικά η ταινία της περισινής χρονιάς. Αν ο Χάνεκε σε συνεργασία με τον Κάρπεντερ αποφάσιζαν να κάνουν ταινία από κοινού πάλι το αποτέλεσμα δεν θα ήταν τόσο καλό. Οι Γάλλοι εδώ και μερικά χρόνια είναι στην κορυφή όσον αφορά το horror genge όμως αυτή η ταινία είναι αταξινόμητη. Μια ταινία στην οποία θα έβαζες άριστα ασυζητητί αλλά δεν θα ήθελες- άντεχες να τη δεις δεύτερη φορά. Ένα κατόρθωμα στο σινεμά τρόμου, μια ταινία συγκλονιστική σε όλα τα επίπεδα και προσωπικά η καλύτερη του είδους που έχω δει. Αν υπάγεται σε είδος..

    ReplyDelete
  6. Κώστας ΠαναγιωτόπουλοςWednesday, May 06, 2009 3:38:00 PM

    Βασικά πρώτη φορά βλέπω το τρέιλερ και θυμίζει λίγο Hostel, αν και η ταινία αυτή δεν έχει να κάνει καθόλου με την βλακεία και την απόλυτη μετριότητα του σινεμά του Ροθ- ούτε καν με τον ενθουσιασμό του.. (Μάλλον ο Lauzier θα αντιμετώπισε πρόβλημα στο πως να παρουσιάσει την ταινία καθώς συγκρούστηκε με την λογοκρισία και τις αποδοκιμασίες κάποιων σεμνότυφων μέχρι να αρχίσει σιγά σιγά να ανακαλύπτεται από τον κόσμο και να της δοθεί η σημασία που της αξίζει.) Η ταινία είναι απόλυτα σοβαρή και δεν χαρίζεται ούτε στιγμή στον θεατή που πάει ΄΄για να τρομάξει΄΄. Αφήνει πίσω της κάθε τρομολαγνεία και χρησιμοποιεί τον πειραματισμό για να οδηγήσει τον θεατή σε μια εμπειρία που τελικά οδηγεί πέρα από τον πόνο. Απίστευτες οι ερμηνείες από τις δύο κοπέλες και τρομερή λεπτομέρεια στα πάντα, κλιμακωτό και πολυεπίπεδο, αυτό το ξεχωριστό δημιούργημα δύσκολα ξεχνιέται όσο και αν προσπαθήσεις. Από το Haute Tension και το Frontiers εως το A l' interieur, οι Γάλλοι έπαιζαν συνεχώς με τα όρια του σινεμά τρόμου. Με το Martyrs, τα ξεπέρασαν..

    ReplyDelete
  7. Κώστας ΠαναγιωτόπουλοςSunday, May 10, 2009 10:15:00 PM

    Τελικά τους ΄΄Μάρτυρες΄΄ τους είδε κανείς; Περιμένω εντυπώσεις!

    ReplyDelete
  8. Κώστας ΠαναγιωτόπουλοςFriday, April 15, 2011 11:16:00 AM

    Βασικά πρώτη φορά βλέπω το τρέιλερ και θυμίζει λίγο Hostel, αν και η ταινία αυτή δεν έχει να κάνει καθόλου με την βλακεία και την απόλυτη μετριότητα του σινεμά του Ροθ- ούτε καν με τον ενθουσιασμό του.. (Μάλλον ο Lauzier θα αντιμετώπισε πρόβλημα στο πως να παρουσιάσει την ταινία καθώς συγκρούστηκε με την λογοκρισία και τις αποδοκιμασίες κάποιων σεμνότυφων μέχρι να αρχίσει σιγά σιγά να ανακαλύπτεται από τον κόσμο και να της δοθεί η σημασία που της αξίζει.) Η ταινία είναι απόλυτα σοβαρή και δεν χαρίζεται ούτε στιγμή στον θεατή που πάει ΄΄για να τρομάξει΄΄. Αφήνει πίσω της κάθε τρομολαγνεία και χρησιμοποιεί τον πειραματισμό για να οδηγήσει τον θεατή σε μια εμπειρία που τελικά οδηγεί πέρα από τον πόνο. Απίστευτες οι ερμηνείες από τις δύο κοπέλες και τρομερή λεπτομέρεια στα πάντα, κλιμακωτό και πολυεπίπεδο, αυτό το ξεχωριστό δημιούργημα δύσκολα ξεχνιέται όσο και αν προσπαθήσεις. Από το Haute Tension και το Frontiers εως το A l' interieur, οι Γάλλοι έπαιζαν συνεχώς με τα όρια του σινεμά τρόμου. Με το Martyrs, τα ξεπέρασαν..

    ReplyDelete
  9. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΔΩ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ!

    Διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο, και φυσικά την παρουσίαση της ταινίας στο blog σας, ανακουφίζομαι καθώς μπερδεύτηκα αρκετά στο να πιάσω την ουσία της ταινίας. Μία πολύ πολύπλοκη ταινία, μπερδεμένη από μόνη της κατα τη γνώμη μου που πραγματεύεται όμως ένα πολύ ωραίο θέμα, σχετικά με την αληθινή αποτύπωση της ζωής ενός ανθρώπου! Δεν μπορώ να πω οτι ενθουσιάστικα με την ταινία στο σύνολό της, (εξαιρείται φυσικά η καταπληκτική ερμηνεία του Hoffman!!!)αλλά η ιδέα του να φτιάχνεις σε θεατρικό έργο τη ζωή σου, και μάλιστα να βάζεις και τα κομμάτια που ο ήρωάς σου (δηλ. εσύ) φτιάχνει σε έργο τη ζωή του, ...είναι από μόνο του εξωφρενικό και απόλυτα πρωτοποριακό σαν ιδέα!!!!!!Είναι σαν να παίζεις στο Sims τη ζωή σου!!!Φυσικά σε πιο "ελαφριά" βερσιόν.

    Απογοητέυτηκα λίγο, γιατί περίμενα μία ταινία το ίδιο προσιτή, σε μένα τουλάχιστον, όπως και το "Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού"!!!! Υπήρξαν μερικές στιγμές που πράγματι χανόμουν μέσα στην ταινία, αλλά το δικαιολογούσα οτι πρόκειται για σκέψεις, έντονα συναισθήματα, και ενδόμυχες φαντασιώσεις, του μυαλού του ήρωα! Κάτι δηλ. σαν το "Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού"!!!!! Στοιχεία όμως, όπως το φλεγόμενο σπίτι, και η γενικότερη ατμόσφαιρα αρρώστιας και θανάτου που μου φάνηκε οτι βίωνε ο ήρωας, δεν κατάφερα να τα συσχετίσω με το σύνολο της ταινίας. Δεν ξέρω, μου φάνηκε να μην έχει κάποιο κύριο σημείο, η όλη δράση!!!(έλειπε ο μπούσουλας που λένε!!!)

    Φάνηκε αρκετά συνειρμικό(και συνεπώς ακαταλαβίστικο), αλλά θα συμφωνήσω στο οτι μόνο όταν άρχισε να υποδείεται κάποιον άλλον, κατάλαβε ποιος είναι πραγματικά!!Και πιστέυω οτι μάλλον όλοι οι άνθρωποι θα πρέπει να υποδειθούν καποιους άλλους πριν καταλάβουν πλήρως και σε βάθος, ποιοι πραγματικά είναι!!!

    Ωστόσο ήταν μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία! Μπορώ να πώ οτι προβληματίστηκα πολύ περισσότερο απ' όσο φαίνεται!(Θα έγραφα κι άλλα, αλλά είναι όλα τόσο μπερδεμένα στο μυαλό μου σχετικά με την όλη δράση του έργου!)


    Λοιπον, θα τα ξαναπούμε....ADIOS!!!!

    ΥΓ:Ελπίζω οι υπόλοιπες ταινίες που σκοπέυω να δω να είναι πιο βατές...για μένα

    ReplyDelete

If you are a blogger, you know what to do :-D

If you are not, just select profile "Name/URL".
In "Name": put your name or any nickname (facebook profile name etc).
In "URL": put a link to your site, facebook profile etc (or leave blank).
Click "Subscribe by email" to get notified for new comments on this post.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...