s_dany posted:
Προβλήθηκε την Τρίτη 7/4 στο Αττικόν. Διανομή στις εγχώριες κινηματογραφικές αίθουσες δεν προβλέπεται (τουλάχιστον μέχρι στιγμής).
kioy posted:
Σκηνοθεσία: René Féret
Παραγωγής: France / 2008
Διάρκεια: 90'
Ενα συμβατικό δράμα για το βάρος της απρόβλεπτης ανθρώπινης απώλειας και τις επιδράσεις της πάνω στον έρωτα. Μια ταινία που εξελίσσεται σε έναν ύμνο για την αγάπη.
Ενα, μάλλον κοινότυπο, νεαρό ζευγάρι κατακλύζεται από θνητά όνειρα (γάμος, παιδί κλπ). Μια ασθένεια, ανίατη, κυριεύει τον επίσης θνητό άντρα (Nicolas Giraud), και ο πανδαμάτωρ χρόνος ακυρώνει τα σχέδια των ανθρώπων. Η γυναίκα (Salomé Stévenin) -της οποίας τα οπίσθια ο σκηνοθέτης (René Féret) φαίνεται να έχει σε μεγάλη εκτίμηση- θα σταθεί δίπλα στον καλό της. Ο κοινωνικός περίγυρος, στην πλειοψηφία του, αντιδρά στην ασθένεια του με έναν υπερβολικό και ατομοκεντρικό τρόπο, ενώ ο ίδιος πάσχει απ' τη συνήθη νόσο των καιρών μας: την μη αντίληψη της τραγικότητας της ύπαρξης. Το ζευγάρι δοκιμάζεται σε αυτόν τον προδιαγεγραμμένο χαμό και, παρά τους τριγμούς, αντιμετωπίζει την κατάσταση με μια αξιοπρόσεκτη ωριμότητα. Υπερβαίνοντας τη θνητή ανθρώπινη φύση, και κυνηγώντας το απόλυτο, το αιώνιο, το άφταστο.
Μην περιμένετε όμως μια ταινία κεντημένη λεπτοβελονιά, έχει θεόρατες σεναριακές ευκολίες και λοιπές δραματουργικές δυσκαμψίες ετούτη εδώ. Μέσα από αυτές όμως θα καθρεφτιστούν τα αδιέξοδα των ηρώων. Ο σμπαραλιασμός του Nicolas Giraud, που σταδιακά παραδίδεται στο αναπόφευκτο μέλλον του. Οι καταστροφικές ενοχές και η ευθύνη του για το μέλλον της συζύγου, την οποία επιθυμεί ευτυχισμένη. Οι αρχικοί δισταγμοί αυτής και η αστείρευτη έπειτα θέληση της να τον κουβαλήσει αιώνια στο χαμόγελό της. Να τον ασπαστεί μέσα της μέχρι το τέλος. Όχι το δικό του τέλος. Όχι το δικό της τέλος. Μέχρι το τέλος της αγάπης.
Η 24χρονη Salomé Stévenin διαθέτει (εκτός των άλλων) και πολύ ταλέντο. Και από ένα σημείο και μετά θα κουβαλήσει στις πλάτες της όλη την ταινία. Προετοιμαζόταν για γάμο, αλλά τελικά κατέληξε στην κηδεία του γαμπρού. Όμως, με το ίδιο χαμόγελο! Απ' της ψυχής τα βάθη, πασχίζοντας να κρατήσει τον καλό της ευτυχισμένο. Και γνωρίζει πως η αγάπη θα τον κρατήσει ζωντανό. Όχι δίπλα της, αλλά μέσα της. Και θα απελευθερώσει τις στάχτες του στην απέραντη θάλασσα. Για μια θέση στο άπειρο, στο αιώνιο. Και διερωτώμαι: Είναι στο βάρος της ανθρώπινης απώλειας που τρέμει το φυτίλι της αγάπης; Ή μήπως στην αυθύπαρκτη απουσία του αισθήματος;
Βαθμολογία: 6/10
No comments:
Post a Comment
If you are a blogger, you know what to do :-D
If you are not, just select profile "Name/URL".
In "Name": put your name or any nickname (facebook profile name etc).
In "URL": put a link to your site, facebook profile etc (or leave blank).
Click "Subscribe by email" to get notified for new comments on this post.