Σκηνοθεσία: Μάρτιν ΣκορτσέζεΣενάριο: Λέτα Καλογρίδη
Παίζουν: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Μαρκ Ράφαλο, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Μισέλ Γουίλιαμς, Πατρίτσια Κλάρκσον
Η.Π.Α. | 2010 | Θρίλερ Μυστηρίου | 138’|
Το "Νησί των Καταραμένων" δημιουργεί μια αρχική ατμόσφαιρα μυστηρίου που θα σε εκπλήξει ευχάριστα, συντηρεί μια γνήσια αίσθηση αγωνίας (πράγμα σπάνιο σε καινούριες ταινίες) και κρατά μια συνεχή ενέργεια σε εκκρεμότητα η οποία δεν εκτονώνεται παρά μόνο μετά την ανατρεπτική στροφή του σεναρίου, που σημαίνει και την κορύφωση του φιλμ. Αν δεν είσαι από αυτούς που προβλέπουν το τέλος της ταινίας πριν από το διάλειμμα ακόμα… μην χάσεις αυτό το θρίλερ μυστηρίου.
Ο Τέντι (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) και ο Τσακ (Μαρκ Ράφαλο), δυο Αμερικανοί αστυνομικοί, αναλαμβάνουν να ερευνήσουν την εξαφάνιση της κρατουμένης Ρέιτσελ (Πατρίτσια Κλάρκσον) από τη φυλακή του Σάτερ Άιλαντ, ενος σωφρονιστικού ιδρύματος για τους κατάδικους που έχουν κριθεί κλινικά παράφρονες. Κι όλα αυτά εν έτει 1954. Σύντομα, μυστήριες καταστάσεις και σκοτεινές παραισθήσεις θα περιπλέξουν την ήδη μπερδεμένη υπόθεση, ενώ κι η έρευνα τους παρεμποδίζεται από το μη συνεργάσιμο μα άκρως γοητευτικό διευθυντή (Μπεν Κίνγκσλεϊ). Είναι φανερό πως κάποιο μυστικό απαιτεί να αποκαλυφθεί και ο δεξιοτέχνης Σκορτσέζε σχετικά γρήγορα θα μας εμπιστευθεί πως... κάποιος λείπει από το νησί.
Ο κος Σκορτσέζε χρησιμοποιεί ασυνήθιστα οπτικά εφέ για τον ίδιο, χωρίς να παραπατά, φροντίζοντας να τροφοδοτεί την μόνιμη αίσθηση μιας πιθανής αναπόφευκτης μοιραίας κατάληξης. Η διάχυτη αίσθηση του φιλμ νουάρ και οι διαδοχικές ερωτήσεις που πυροδοτεί μια τέτοια ταινία δουλεύουν μόνο προς όφελος του «Νησιού», το οποίο θα ήταν εξαιρετικό αν η ανατροπή του ήταν ακόμη πιο προστατευμένη.
Οι επιλογές της σκηνοθετικής του γραμμής κάθε άλλο παρά άστοχες είναι, αφού καταφέρνει να συγκρατεί την αφήγηση (αποφεύγοντας τους κινδύνους της περιττής δραματοποίησης) και ταυτόχρονα να συντηρεί την αγωνία, κατά τρόπους τέτοιους ώστε να αισθάνεσαι πως μεταξύ εσού και της ταινίας υπάρχει κάποιου είδους εκκρεμότητα, την οποία ο πολύπειρος Αμερικανός σκηνοθέτης διατηρεί όσο θέλει… με άνεση.
Βαθμολογία: 3,5 / 5
Χμ, clara θα μου επιτρέψεις να προσθέσω κάτι.
ReplyDeleteΚατά τη γνώμη μου η ουσία στην ταινία δεν είναι στην πλοκή, ούτε στα twist. Αυτό θα την έκανε ένα απλό στροφοκωλοτουμπίσιο σεναριογράφημα.
Για μένα το Shutter Island είναι μοναδικό ως μια καφκική περιγραφή της ψυχής της έσω αβύσσου. Ανάλογη με αυτή της Συνεκδοχής φερ ειπείν. Μόνο που εδώ ο δαιμόνιος Σκορσέζε, ταλαιπωρεί τον ήρωα του μέσα σε μνήμες, γιατί αυτή είναι η μόνη οδός θεραπείας. Σε ανάλογα film(Fight Club) π.χ θα βλέπαμε μια πλεκτάνη γύρω απ' τον θετικό ήρωα. Εδώ τα πράγματα αντιστρέφονται. Ο ήρωας υποβάλλεται σ' ένα παιχνίδι ρόλων(αυτό που βιώνει στο νησί των καταραμένων είναι ότι έσπειρε ως υπερστρατιώτης του έθνους), δίχως την παραμικρή εξουσία(απ' την πρώτη σκηνή του αφαιρείται το όπλο), που πρέπει να υποστεί ως το τέλος για να θεραπευτεί. Οι ιατροί από την άλλη, δεν αποτυπώνονται ως τα θετικά στοιχεί.α Η επιστήμη καυτηριάζεται για το σαδιστικό της παιχνίδι. Και κάπου εκεί ο Σκορσέζε μας θυμίζει, ως ανθρωπότητα, τον πυρινικό όλεθρο. Και αν η θεραπεία έρχεται δια ζώσης της μνήμης σε τρίτο χρόνο(μελλοντικό), ως συνέπεια των τύψεων, τότε το βίωμα του LDC δεν είναι παρά περπατησιά γάτας μπρος σε αυτό που έπεται για όλους μας...
Αυτά!
(Αν έβαζες κανά 2/5 ίσως μ' ανάγκαζες να αθετήσω όρκο ιερό!!!)
Καλό βράδυ...
Χμ, clara θα μου επιτρέψεις να προσθέσω κάτι.
ReplyDeleteΚατά τη γνώμη μου η ουσία στην ταινία δεν είναι στην πλοκή, ούτε στα twist. Αυτό θα την έκανε ένα απλό στροφοκωλοτουμπίσιο σεναριογράφημα.
Για μένα το Shutter Island είναι μοναδικό ως μια καφκική περιγραφή της ψυχής της έσω αβύσσου. Ανάλογη με αυτή της Συνεκδοχής φερ ειπείν. Μόνο που εδώ ο δαιμόνιος Σκορσέζε, ταλαιπωρεί τον ήρωα του μέσα σε μνήμες, γιατί αυτή είναι η μόνη οδός θεραπείας. Σε ανάλογα film(Fight Club) π.χ θα βλέπαμε μια πλεκτάνη γύρω απ' τον θετικό ήρωα. Εδώ τα πράγματα αντιστρέφονται. Ο ήρωας υποβάλλεται σ' ένα παιχνίδι ρόλων(αυτό που βιώνει στο νησί των καταραμένων είναι ότι έσπειρε ως υπερστρατιώτης του έθνους), δίχως την παραμικρή εξουσία(απ' την πρώτη σκηνή του αφαιρείται το όπλο), που πρέπει να υποστεί ως το τέλος για να θεραπευτεί. Οι ιατροί από την άλλη, δεν αποτυπώνονται ως τα θετικά στοιχεί.α Η επιστήμη καυτηριάζεται για το σαδιστικό της παιχνίδι. Και κάπου εκεί ο Σκορσέζε μας θυμίζει, ως ανθρωπότητα, τον πυρινικό όλεθρο. Και αν η θεραπεία έρχεται δια ζώσης της μνήμης σε τρίτο χρόνο(μελλοντικό), ως συνέπεια των τύψεων, τότε το βίωμα του LDC δεν είναι παρά περπατησιά γάτας μπρος σε αυτό που έπεται για όλους μας...
Αυτά!
(Αν έβαζες κανά 2/5 ίσως μ' ανάγκαζες να αθετήσω όρκο ιερό!!!)
Καλό βράδυ...