Screening 30/3/09

26.3.09
s_dany posted:

Monday 30/3/09 17:00 classroom B
Free entrance
Δευτέρα 30/3/09 17:00 αμφ. Β
Είσοδος ελεύθερη

Jeanne Moreau and Miles Davis

-------------------------------------------

28.3.09 update
s_dany posted:

Illustration by Boyan Drenec
Awaiting of the
10e Festival du Film Francophone 2-12/4/09,
AUEB Film Club
invites you to the screening of
"Ascenseur pour l' Echafaud"
(1958, Louis Malle)
on Monday 30/3/09 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).
Free entrance.

The film will be screened in French, its original language,
with Greek subtitles and English hyper-titles.


Εν αναμονή του
10ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινημ/φου 2-12/4/09,
η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"Ascenseur pour l' Echafaud"
(1958, Louis Malle, "Ασανσέρ για Δολοφόνους")
την Δευτέρα 30/3/09 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
Είσοδος ελεύθερη.

Σύνοψη από την Criterion (η οποία φυσικά έχει και την καλύτερη έκδοση DVD που κυκλοφορεί εκεί έξω):

" In his mesmerizing debut feature, twenty-four-year-old director Louis Malle brought together the beauty of Jeanne Moreau, the camerawork of Henri Decaë, and a now legendary score by Miles Davis. A touchstone of the careers of both its star and director, "Elevator to the Gallows" is a richly atmospheric thriller of murder and mistaken identity unfolding over one restless Parisian night. "


American release trailer





Από IMDb trivia:
" Miles Davis recorded the music with a quartet of French musicians in a few hours (from 11pm to 5am one night), improvising each number and sipping champagne with Jeanne Moreau and Louis Malle. "

Από Wikipedia:
" The score by Miles Davis has been described by jazz critic Phil Johnson as "the loneliest trumpet sound you will ever hear, and the model for sad-core music ever since. Hear it and weep". "

Wandering in Paris (...while Miles Davis is improvising)





Από IMDb trivia:

" Louis Malle shot his lead actress Jeanne Moreau in close-up and natural light and often without make-up. Moreau, an icon of French film, had never been seen like this before, to the extent that lab technicians, reportedly appalled at how unflatteringly she was photographed, refused to process the film. Once they were persuaded to, however, it soon began clear that Malle had captured every nuance of Moreau's performance. "





Από IMDb user comments (Graham Deans Williamson):

" "Lift to the Scaffold" (UK title) carries off a curious double triumph. It is both one of the best noirs and one of the best French New Wave films ever made. Unlike Godard's noir entries, it was actually made during what is widely accepted to be the noir age (1944-1957, by consensus). As a result, it feels more like "Double Indemnity" (1944) than "A Bout de Soufflé" (1959) - the taut plotting and terrifying cause-and-effect chain of tragedy is recognisable from the very best American noir thrillers. "

Screening 23/3/09

18.3.09
s_dany posted:

Monday 23/3/09 17:00 classroom B
Free entranceΔευτέρα 23/3/09 17:00 αμφ. Β
Είσοδος ελεύθερη

-------------------------------------------

19.3.09 update
s_dany posted:

plot thickens!

-------------------------------------------

20.3.09 update
s_dany posted:

AUEB Film Club
invites you to the screening of
"Dog Day Afternoon"
(1975, Sidney Lumet)
on Monday 23/3/09 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).
Free entrance.

The film will be screened in its original language, English,
with Greek subtitles.


Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"Dog Day Afternoon"
(1975, Sidney Lumet, "Σκυλίσια Μέρα")
την Δευτέρα 23/3/09 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
Είσοδος ελεύθερη.

Τα πιο ενδιαφέροντα από τα IMDb trivia
(με δικά μου edits, highlights, photos και videos)

Film is based on the real-life story of John Wojtowicz, who attempted to rob a branch of the Chase Manhattan Bank, at 450 Avenue P in Brooklyn, at the cross street of East 3rd Street, in Gravesend Brooklyn, New York on 22 August 1972. He and Salvatore Naturile held nine bank employees hostage for over 14 hours. Wojtowicz was trying to get money for his lover, Ernest Aron, to have a sex change operation... He had watched "The Godfather" (1972) the day he robbed the bank to get ideas (both Al Pacino and John Cazale were in "The Godfather").

The actual dog day afternoon (22/8/1972): rare footage of the real life events from ABC News (SPOILERS)



Frank Pierson wrote his Oscar-winning script (around only 12 sequences) inspired by a 1972 "Life" magazine article by P.F. Kluge and Thomas Moore. In the article, robber John Wojtowicz was described as "a dark, thin fellow with the broken-faced good looks of an Al Pacino or a Dustin Hoffman".


Al Pacino initially agreed to play the part of "Sonny", but told Sidney Lumet near the start of production that he couldn't play it. Pacino had just completed production on "The Godfather: Part II" (1974) and was physically exhausted and depressed after the shoot. With his reliance on the Method, Pacino didn't relish the thought of working himself up to a state of near hysteria every day. Lumet unhappily accepted the actor's decision and dispatched the script to Dustin Hoffman. Pacino changed his mind when he heard that his rival was in the fray.


Because of the outrageous quality of the real life story, director Lumet deliberately chose not to look at any of the footage of what actually happened that day. The entire film is mostly improvised, though around the script. After rehearsing the script for weeks with his cast, Sidney Lumet took the improvisations that were made while rehearsing and made that the official screenplay.


John Cazale's answer to Al Pacino's question in the film of where in the world he'd like to fly to was an improvisation. Pacino's surprised response was absolutely genuine as he had no idea what Cazale was going to say.


Pacino's now legendary shouting to the crowd of "Attica! Attica!" was also an improvisation. It has been voted as the #86 (out of 100) movie quote by the American Film Institute.


Another notable improvisation was Al Pacino’s and Chris Sarandon's phone conversation. Lumet made Pacino do the phone conversation with Leon a second time even though his first take was perfect. Lumet's reasoning was because he saw how much the scene took out of his actor and he wanted Pacino to look exhausted, as the character had been holed up in a bank, and a highly stressful situation, all day.

Halfway through the production, Pacino collapsed from exhaustion and had to be hospitalized for a short time. After production was completed, he decided to stop doing films for a while and return to stage work. His performance as "Sonny Wortzik" is ranked #4 on Premiere Magazine's 100 Greatest Performances of All Time (2006).


Director of photography Victor J. Kemper stuck with practical lighting for most of the film, relying on the fluorescents inside the bank. After the initial title sequence (Elton John, "Amoreena") there is no background or incidental music on the soundtrack. Other than fake sweat, there was no make-up used in the rest of the film.

Låt den rätte komma in (Άσε το Κακό να Μπει)

Σκηνοθεσία: Tomas Alfredson
Παραγωγής: Sweden / 2008
Διάρκεια: 115'




Αν επιθυμείς μια ταινία με ξέφρενες βαμπιροκαταστάσεις, μάλλον πρέπει να στρέψεις αλλού το βλέμμα σου. Γιατί ο Tomas Alfredson αποφεύγει επιδεικτικά τις κραυγαλέες προσεγγίσεις που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια στις ταινίες του είδους. Αντιθέτως αφηγείται την ιστορία του με πρωτόγνωρη σοβαρότητα.

Σε κάποιο χιονισμένο προάστιο της Στοκχόλμης, ένα 12χρονό εσωστρεφές αγόρι, ονόματι Oscar, γίνεται σάκος του μποξ για τα μεγαλύτερα παιδιά του σχολείου, τα οποία τον περιπαίζουν και τον χλευάζουν με κάθε τρόπο! Παράλληλα γνωρίζει την "παράξενη" γειτόνισσα του Eli, και αναπτύσσει μια ασυνήθιστα στοργική σχέση μαζί της. Η Eli, από βιολογική τουλάχιστον άποψη, διαφέρει απ' τα υπόλοιπα κορίτσια. Δεν τρέφεται με το "κοινό θνητό" φαγητό, και έλκεται ιδιαιτέρως απ' το ανθρώπινο αίμα. Και αποφεύγω σκοπίμως να της αποδώσω τον χαρακτηρισμό του βρικόλακα, ώστε να αποφευχθεί και η υποσυνείδητη (ή συνειδητή) παραπομπή στα στερεότυπα που έχουμε ενστερνιστεί από λοιπές ταινίες του είδους.


Αυτά τα στερεότυπα πασχίζει να καταρρίψει και ο Thomas Alfredson με μια εξαιρετικά δόκιμη και μινιμαλιστική σκηνοθεσία. Εμφανώς αποστασιοποιημένος, με μακρινά πλάνα, προσπαθεί με απόλυτη επιτυχία να κρατήσει "σβηστά τα αίματα" σε μια εκ γενετής ευέξαπτη θεματολογία. Και εν τέλει επιτυγχάνει μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση από αυτές που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια!


Το "Låt den rätte komma in", ακόμα και αν δε διαθέτει τη δυναμική ενός Haneke, είναι πρωτίστως μια ταινία που αναδεικνύει τη θηριωδία της βίας. Σοκαριστικές σκηνές βίας διαδέχονται η μία την άλλη, και μάλιστα με πρωταγωνιστές ανήλικα παιδάκια. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι η βία αυτή εξαπλώνεται σαν λιμός που παίρνει μια μορφή (αυτο)ικανοποίησης-λύτρωσης. Όμως, ακόμα και αυτή η θηριωδία μπορεί να επισκιαστεί από μια σχέση αγάπης. Όπως αυτή μεταξύ Oscar και Eli, η οποία συναισθηματικά τουλάχιστον πρωταγωνιστεί και εκτοπίζει οτιδήποτε άλλο. Μια αγάπη που θα λέγαμε ότι αναπτύσσεται σε αφηρημένη μορφή, απαλλαγμένη απ' τα στενόχωρα πλαίσια που την έχουμε συνηθίσει, καθώς το ζεύγος προκύπτει από όντα που αντιστοιχούν σε διαφορετικές "μορφές ζωής".


"Και εσύ θα σκότωνες, αλλά από εκδίκηση, ενώ εγώ είμαι αναγκασμένη", λέει η Eli καθώς δέχεται την ψυχρή επίθεση του Oscar. Προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να προασπιστεί τη διαφορετικότητα της, ενώ ταυτόχρονα καθρεφτίζει και την αλλοιωμένη ανθρώπινη φύση. Είναι σαν να μας λέει πως το ίδιο πράγμα μπορεί να γεννάται από διαφορετικές πηγές. Όπως εδώ η βία! Η βία από τη μία ως αναγκαίο συστατικό της επιβίωσης, και από την άλλη, η βία ως στοιχείο (βίτσιο) αυτοϊκανοποίησης. Και έπειτα, ενώ ο Oscar χλευάζει την Eli, γινόμαστε μάρτυρες μιας σκηνής με σπάνια συμβολική ακρίβεια. Παρακολουθούμε να εκρηγνύονται ρίπες αίματος απ' το σώμα της Eli, και ένας απροσμέτρητος πόνος, όμοιος με αυτόν που βιώνει κάποιος όταν περιθωριοποιείται αδίκως απ' το σύνολο. Μια περιθωριοποίηση που προκύπτει απ' την αδυναμία των μαζών να κατανοήσουν-εξερευνήσουν τα δομικά συστατικά απ' τα οποία αποτελείται η ζωή των ατόμων-ομάδων που ανήκουν σε κοινωνικές διαφορετικότητες (όπως μετανάστες, τοξικομανείς, ηλικιωμένοι κλπ).


Έτσι ο Thomas Alfredson, εκτός των άλλων, μοιάζει να μας ζητάει να κατανοήσουμε βαθύτερα τις αντικειμενικές συνθήκες εκείνες που οδηγούν στο όποιο αποτέλεσμα, πριν καταδικάσουμε οποιονδήποτε. Και αν με ένα βαμπίρ είναι δύσκολο στο ανεξοικείωτο μυαλό μας, τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα αν φέρουμε στο νου μας τη ζωή των εξαθλιωμένων μεταναστών για παράδειγμα. Τους οποίους μπορεί να κατηγορούμε για εγκληματικότητα κλπ, ωστόσο οι όποιες τέτοιες πράξεις τους, δεν είναι παρά ο καθρέφτης της βίαιας, αναίτιας και απάνθρωπης υποβάθμισης/περιθωριοποίησης τους (οικονομικής, κοινωνικής, ανθρωπιστικής) από μέρους μας. Τέλος, όλο αυτό το σκηνικό βίας, σε συνδυασμό με την αποστασιοποίηση του σκηνοθέτη, μπορεί να εκλαμβάνεται ως ενα απαισιόδοξο αδιέξοδο. Αλλά η προσωπική μου άποψη διαφέρει. Διότι, όπως βλέπουμε άνθρωπος και "βαμπίρ" (ως η αφηρημένη προσωποποίηση όποιας διαφορετικότητας) μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά στο χώρο...


Βαθμολογία: 8/10



Greek trailer



International trailer




Βλέπε και 25.12.08:
Låt den rätte komma in (Let The Right One In) preview

The Visitor

Σκηνοθεσία: Thomas McCarthy
Παραγωγής: USA / 2007
Διάρκεια: 104'




Το "Visitor", σκηνοθετημένο και γραμμένο δια χειρός Thomas McCarthy, αποτελεί ένα πανανθρώπινο δράμα πάνω στο θέμα της μετανάστευσης και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στο σταυροδρόμι των πολιτισμών, τη Νέα Υόρκη, σμίγουν κάπως άτσαλα οι ξένες ζωές ενος διακεκριμένου Αμερικάνου καθηγητή (Richard Jenkins), ενος Σύριου τυμπανιστή (Haaz Sleiman) και της Σενεγαλέζας αγαπητικιάς (Danai Jekesai Gurira) του τελευταίου. Στους παραπάνω θα προστεθεί και η μητέρα (Hiam Abbass) του Haaz Sleiman, η οποία σπεύδει υπό το γεγονός της αναίτιας σύλληψης του γιου της. Οι ζωές όλων περιπλέκονται στη σκιά του ατυχούς συμβάντος. Και μια ακριβοθώρητη πολύπλευρη ανθρώπινη ευαισθησία δημιουργεί ακράδαντους δεσμούς μεταξύ των τεσσάρων ηρώων.


Υπέρογκα παγκόσμια κανάλια οχετών μεταφέρουν, μαζί με τα "καλά", σωρούς πληροφοριών στην οικουμένη. Ήχοι, εικόνες, φυλλάδες διάσπαρτες παντού. Αυτά δε χρειάζεται πράσινη κάρτα για την ολοκληρωτική μετάσταση τους πάνω μας. Και για την ενδοφλέβια χορήγησή τους δεν απαιτείται κάποια "συνταγή γιατρού". Αρκεί του οικονομικού καταναλωτισμού ο τσαμπουκάς. Ο ίδιος τσαμπουκάς που ξυλοφορτώνει μέρα-νύχτα την αλλοδαπή σε ανήλιαγα δωμάτια.


Και εμάς, με τις ζωές του "τίποτα", τί μας χωρίζει; Η μαθηματική παράγωγος του "τίποτα" σε συνάρτηση με τη μανία του κόσμου. Και μια ψωραλέα εκτίμηση για το υπερεγώ μας. Για προστατευτικά τοιχώματα έχουμε την απόσταση ενός "ευχαριστώ" και άλλη τόση γραφειοκρατία. Μα μόλις ο άνθρωπος βρεθεί, και ξεχειλίσει από μέσα ελεύθερα η ψυχή του, του "τίποτα" οι ζωές μας μπορούν να γίνουν "κάτι". Κάτι που αξίζει για να ζήσεις. Και τότε σαν χάρτινοι πύργοι κατεδαφίζονται τα προστατευτικά τοιχώματα, και όλων οι ζωές ένα πολύχρωμο ανθρώπινο κουβάρι...


Εν τέλει, το "Visitor" αποτελεί μια ευαίσθητη ταινία γύρω απ' τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Και ενα, κάπως απροσδιόριστο, "κατηγορώ" στον βάρβαρο αστυνομοκρατικό εθνικισμό, ως διεκπαιρεωτική προέκταση του ευτελούς νομικού θετικισμού. Σεναριακά, πιθανόν παρουσιάζεται περισσότερο πολιτικά αβαρές απ' όσο θα επιθυμούσαμε και με κάποιες διακριτές δραματουργικές ευκολίες, ωστόσο παραμένει μια εντόνως συγκινητική ταινία. Στα συν και οι πολύ καλές ερμηνείες. Μπορεί ο Richard Jenkins να προτάθηκε για Oscar, όμως την παράσταση κλέβει η εκπληκτική Hiam Abbass. Της οποίας το άστρο έμελλε να φωτίσει μετά την τέταρτη δεκαετία της ζωής της.


Βαθμολογία: 6/10

What Just Happened (Κοίτα τι έγινε)

Σκηνοθεσία: Barry Levinson
Παραγωγής: USA / 2008
Διάρκεια: 104'




Πάει καιρός από τότε που ο Barry Levinson ήταν μαγαζί γωνία στην πιάτσα του Hollywood. Ωστόσο νέα συνεργασία του με τον Robert De Niro, έπειτα από μια δεκαετία, υπογράφει μια φρέσκια ταινία.


Στην κύρια θεματική εντοπίζουμε τη σάτιρα για την κινηματογραφική βιομηχανία. Όπου με έναν χιουμοριστικό τρόπο παρουσιάζεται η σχέση ηθοποιών, παραγωγών, σκηνοθετών, χρηματοδοτών. Με την μπίζνα τελικά να κατακρεουργεί το (εκκεντρικό) καλλιτεχνικό όραμα. Εννοείται πως το What Just Happened διακλαδώνεται με έναν soft τρόπο. Σε καμία περίπτωση δεν παραθέτει αποκαλύψεις. Όντας περισσότερο ένα αυτοσαρκαστικό σχόλιο παρά μια βαθύτερη ματιά στα έγκατα των μεγάλων studio. Ο Robert De Niro υποδύεται σε έναν οικείο ρόλο τον μεγαλοπαραγωγό, αλλά και τον (αποτυχημένο) οικογενειάρχη. Τον αποτυχημένο οικογενειάρχη στα φθοροποιά πλαίσια, ως προς τις ανθρώπινες σχέσεις, των business και του Star System.


Στο παράπλευρο σχόλιο της ταινίας, ενδιαφέρον παρουσιάζει η δήλωση για την εκτενή παρουσία τεχνητών ουσιών στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Χασίσι, ψυχοτονωτικά κλπ αποτελούν τις ψυχολογικές πατερίτσες του αδυνατισμένου μέσου ανθρώπου. Στην ύστατη προσπάθεια διαφυγής απ' τον εαυτό και από την καθημερινότητα. Μιας επιφανούς και fake καθημερινότητας, που διαρκώς ανοίγει ανυπέρβλητα τραύματα. Και αν το χασίσι είναι (ακόμα) κατακριτέο, δε συμβαίνει το ίδιο με τα ψυχοφάρμακα. Τα οποία παρ' ότι συγγενεύουν εξαιρετικά με τις λοιπές ναρκωτικές ουσίες, ελέω των τεράστιων συμφερόντων των φαρμακοβιομηχανιών, προωθούνται μαζικά και απενεχοποιημένα στο ευρύ κοινό. Και ο άνθρωπος, ως ζώον αγέλης, που έχει ανάγκη τη σύμφωνη γνώμη του περίγυρου του, στρέφεται σε αυτά και τα εναγκαλιάζει ως το ελιξήριο του. Ο Barry Levinson διακωμωδεί όλα τα παραπάνω με απολαυστικό τρόπο.


Τέλος, ευχάριστες σινεφίλ αναφορές αποτελούν το σύντομο πέρασμα ηθοποιών όπως ο Bruce Willis και ο Sean Penn. Ενώ επιτέλους, μετά από πολύ καιρό, παρακολουθούμε μια πολύ καλή ερμηνεία απ' τον Robert De Niro, που αν μη τι άλλο δείχνει να το απολαμβάνει!


Βαθμολογία: 5,5/10

Frozen River (Παγωμένο Ποτάμι)

Σκηνοθεσία: Courtney Hunt
Παραγωγής: USA / 2008
Διάρκεια: 97'




Η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα της Courtrey Hunt (υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία) έρχεται με φόρα από τη φεστιβαλική της πορεία, με αποκορύφωμα το μεγάλο βραβείο στα Sundance. Για να συνεχίσει, "κλέβοντας" μια διπλή υποψηφιότητα (πρωτότυπου σεναρίου και α' γυναικείου) στα πρόσφατα Oscars.

Τι είναι όμως το Frozen River; Το παγωμένο αίμα που κυλάει στις φλέβες της ζωής. Η ταινία εξελίσσεται στα σύνορα Καναδά-Αμερικής σε ένα μελαγχολικά χιονισμένο τοπίο. Η Ray (Melissa Leo) είναι μια μητέρα που μεγαλώνει μόνη τα δυο ανήλικα παιδιά της εντός ενός τροχόσπιτου. Κουβαλαέι τα χρέη μιας κοπιασμένης ζωής. Όμως ονειρεύεται, χωρίς να παραιτείται, τις πολυτελείς βίλες των αστραφτερών καρτ ποστάλ! Η Lila, μια γηγενής Ινδιάνα, επίσης μητέρα. Ενός παιδιού που στερείται το δικαίωμα να κρατήσει στα χέρια της... Ζει και αυτή σε εξαθλιωτικές συνθήκες. Οι ζωές των δύο περιπλέκονται μυστήρια, και από κοινού επιδίδονται στη λαθραία μετακίνηση μεταναστών απ' τη μία πλευρά των συνόρων στην άλλη. Για να εκπληρώσουν αμφότερες τα όνειρα τους, αλλά και να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους.


Η ταινία διατρέχεται από μια πολύ αξιόλογη θεματική. Τον πυρήνα της συνθέτουν σύγχρονα θέματα όπως η μετανάστευση, η άνιση μεταχείριση των φυλών, το πρόβλημα της επιβίωσης. Όλα όμως αναπτύσσονται τόσο χαμηλόφωνα, και χρωστούν τη θέση τους στο να αφηγηθούν εξ' ολοκλήρου τον βίο της πρωταγωνίστριας, της Ray. Η Ray είναι μια γυναίκα που πασχίζει για να τα φέρει πέρα. Και αυτή, όπως όλοι (χαρακτηριστικό παράδειγμα και ο πιτσιρίκος σε τόσο νεαρή ηλικία) γαλουχείται με τα πρότυπα του Αμερικάνικου ονείρου. Το οποίο θα γίνει και δικό της όνειρο. Και θα το κυνηγήσει! Για αυτό το όνειρο θα περάσει τη λεπτή γραμμή της παρανομίας. Η Courtney Hunt θα υπονομεύσει ξεκάθαρα όλη αυτή τη Δυτική κουλτούρα. Την κουλτούρα ενός κόσμου, που μέσα από το σύστημα αξιών που προβάλει, εξωθεί αναπόφευκτα το άτομο σε μη νόμιμες συμπεριφορές. Επίσης ξεκάθαρη είναι και η πρόθεση της δημιουργού να αμφισβητήσει το νόμιμο και το παράνομο, σε έναν κόσμο που οι σταθερές και το δίκαιο καθορίζονται αυθαίρετα και ανεξαρτήτως ημών. Παρ' όλα αυτά, το σενάριο παρουσιάζει μια εντόνως διηγηματική τάση με επίκεντρο την πλοκή, περιορίζοντας σε λεπτογραμμένες αναφορές όσα προείπα. Ίσως αυτό να είναι και η δύναμη του, αλλά πολύ πιθανόν και η αδυναμία του! Όλα είναι θέμα οπτικής!


Η Courtney Hunt κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια πίσω από την κάμερα. Και έχει ως συμπαραστάτη την αξιοπρόσεκτη ερμηνεία της Melissa Leo. Τα χιονισμένα τοπία, σε συνδυασμό με τη διακριτική παρουσία της ευαίσθητης ηλικίας, ποτίζουν με μελαγχολικά συναισθήματα τη θέαση. Παρ' όλα αυτά η 44χρονή σκηνοθέτης αδυνατεί να βρει ισορροπημένο τόνο στη φωνή της. Οι σεκάνς αναπτύσσονται με έναν εξαιρετικά αναχρονιστικό και επιπόλαιο τρόπο. Συνδυάζοντας το δράμα, την αγωνία, τα πολιτικά σχόλια και το μελό με αναμενόμενες πρακτικές, αποσκοπώντας αποκλειστικά στο να "κρατήσει" το θεατή. Τέλος, χωρίς κάποιον προφανή λόγο, οφείλω να ομολογήσω, πως παρακολουθώντας την ταινία πολλάκις ανέσυρα από τη μνήμη μου το επίσης ευαίσθητο Snow Cake.


Το Frozen River, απορρίπτοντας φαινομενικά το Αμερικάνικο όνειρο, θα κλείσει με μια μαγική εικόνα. Ένας ήρεμος ήλιος αναπαύεται στα χιονισμένα τοπία. Μια κούνια παιδική αυτοσχέδια, σαν αυτές που ξεπηδούν από την πιο ανοιχτόχρωμη φαντασία σου, φιλοξενεί τρία διαφορετικά παιδιά. Από διαφορετικούς γονείς, από διαφορετικές φυλές, και όμως μοιράζονται την ίδια στοργή, την ίδια αγάπη... Δεν είναι αυτό αρκετό;


Βαθμολογία: 5,5/10

Okuribito (Αναχωρήσεις)

Σκηνοθεσία: Yojiro Takita
Παραγωγής: Japan / 2008
Διάρκεια: 130'




Το Γιαπωνέζικο σινεμά είναι εδώ, πιστό στην ακριβοθώρητη κουλτούρα χρόνων και πλαισιωμένο με νεωτεριστικά στοιχεία, δια χειρός Yojiro Takita. Ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ έχει κάνει το εξής εντυπωσιακό: έχει γυρίσει 42 ταινίες, λιγότερο γνωστές (με πιο δημοφιλές μέχρι σήμερα το "When the Last Sword Is Drawn"), σε διάρκεια μόλις 27 χρόνων.

Νέος μουσικός (Masahiro Motoki) πληρώνει το μάρμαρο της αντιεμπορευσιμότητας της Τέχνης του και μένει άνεργος. Αποφασίζει, με τη συγκατάβαση της γλυκιάς συζύγου του (Ryoko Hirosue), να μετακομίσουν στη γενέτειρα του. Όπου, η βιοποριστική ανάγκη για εργασία τον φέρνει στο κατώφλι μιας εταιρίας κηδειών. Οι αρχικές αναστολές, καθώς και η μαζική απόρριψη της κοινής γνώμης για το περιεχόμενο της εργασίας, σταδιακά κάμπτονται. Ο νεαρός πρωταγωνιστής περιθάλπει με αξιοπρόσεκτη ευαισθησία τα καθήκοντα του, και μετατρέπει την τελετή ως μια "τρυφερή" προετοιμασία του νεκρού για το υπερκόσμιο ταξίδι. Παράλληλα όμως, η επιστροφή στη γενέτειρα ενεργοποιεί τις παιδικές τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος. Με τον Masahiro Motoki να καλείται να αναμετρηθεί με το "μονοδιάστατο" μίσος προς τον πατέρα του, ο οποίος τους είχε εγκαταλείψει όταν ήταν μικρός.


Το Okuribito κατά μη έννοια αποτελεί έναν φόρο τιμής προς το νεκρό. Καθώς περιθάλπει με ιδιαίτερη ευλάβεια το μυστήριο, το οποίο και κινηματογραφεί και πλαισιώνει με παράλληλες συναισθηματικές εικόνες, οι οποίες ωστόσο λειτουργούν σε ένα βαθμό και αυτόνομα. Η σκηνοθεσία αξιοποιεί την εθνική κινηματογραφική κουλτούρα (χαρακτηριστική η σκηνή με τον σκληρό τηλεφακό στο άγνωρο πρόσωπο του πατέρα), την οποία όμως δεν παραλείπει να παντρέψει με μοντέρνα στοιχεία. Ενώ τέλος, μελαγχολικές νότες γεμίζουν διάσπαρτα το χώρο. Το αποτέλεσμα είναι μια έντονα συναισθηματικά φορτισμένη εμπειρία. Με αυτόν τον τρόπο ο Yojiro Takita φιλοδοξεί να μεταποιήσει την επιφανειακή θλίψη της τελετουργίας σε κάτι ανώτερο. Το αν το επιτυγχάνει, ή απλά εκμεταλλεύεται τις πτυχές του θέματος, αφήνεται στη δική σας κρίση.


Παράλληλα, αποτελεί διακαή πόθο, τουλάχιστον σε διαλεκτικό επίπεδο, ένας στοχασμός γύρω από τη μεταφυσική υφή του θανάτου. Κάτι που όμως μένει ανολοκλήρωτο, καθρεφτίζοντας την αδυναμία της ταινίας να κοιτάξει βαθύτερα το ζήτημα της απώλειας και του αιώνιου ταξιδιού. Αυτό αντιθέτως το είδαμε σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό στο "Ανθισμένες Κερασιές". Επίσης, ελοχεύει διαρκώς ο κίνδυνος ενός δραματουργικού εγκλωβισμού στη φαινομενικότητα της μυσταγωγίας. Καθώς η συντριπτική πλειοψηφία του φιλμικού χρόνου αναλώνεται απλά στα μυστήρια. Η εμμονή αυτή, μέσω και της τρυφερής επιμέλειας του πρωταγωνιστή, καθιστά πιθανή μια δραματουργική διολίσθηση και μια μάλλον αφελή (και μη επιθυμητή βάση και μιας σκηνής προς το τέλος) εξιδανίκευση του επαγγέλματος. Δηλαδή την αποθέωση της φαινομενικής θλίψης της νεκρώσιμης πομπής, παρά μια υπερκοσμική ωδή, με γέφυρα τη ζωή και το θάνατο.


Από την άλλη, μια σπουδαία αρετή που παρατηρείται στο Departures, είναι ο εικονοκλαστικός τρόπος με τον οποίο μάχεται τις ανθρώπινες θυμοκρατικές εμμονές/προκαταλήψεις που επιβάλλονται υπό καθεστώς άγνοιας. Παρακολουθούμε τον Masahiro Motoki κυριευμένο από ένα αδάμαστο μίσος για τον πατέρα του. Ένα ρητό λέει: "Αν ήξερες τις μισές από τις συμφορές των εχθρών σου, ταυτόχρονα θα καταλάγιαζε το μίσος σου". Και αυτό που ενεργοποιεί την οργή του νεαρού ήρωα μας δεν είναι παρά η άγνοια για τη ζωή του πατέρα του. Σε αυτό το σημείο, ο Yojiro Takita με έναν μαεστρικό τρόπο ποιεί μια αινιγματική ατμόσφαιρα. Και εμείς, σε συμπαθής μοναχικές φυσιογνωμίες (όπως ο άνθρωπος που αναλαμβάνει την απελευθέρωση ψυχής και σώματος) διακρίνουμε μια πιθανή πατρική σχέση. Γιατί ίσως μια συνειδητοποιημένη στάση ζωής, είναι αυτή που καταδικάζει το άτομο στο κοινωνικό περιθώριο. Ενώ τρισμέγιστη ειρωνεία θα αποτελούσε η τύχη του Masahiro Motoki ως πατέρα, αν η γυναίκα του όντως αποφάσιζε να τους εγκαταλείψει. Πιθανόν ο γιος του να είχε μια ανάλογη και αδιακιολόγητη οργή για αυτόν. Με παρόμοιο τρόπο, το Okrubito μάχεται και τις λοιπές ανθρώπινες προκαταλήψεις. Με αποκορύφωμα τα επιδερμικά στερεότυπα που κατακλείζουν την πλειοψηφία γύρω απ' το επάγγελμα του "Αναχωρητή".


Βαθμολογία: 6/10

Η Εαρινή Σύναξη των Αγροφυλακών

Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώδης
Παραγωγής: Greece / 1999
Διάρκεια: 178'




Ο Δήμος Αβδελιώδης παραδίδει μια από τις σημαντικότερες ταινίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Η σκηνοθετική του προσέγγιση αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση: με φανερές ενδείξεις αυτογνωσίας αποφεύγει την δραματουργία του πρώτου επιπέδου, κρατώντας την κάμερα συχνά σε απόσταση από το απεικονιζόμενο πρόσωπο. Δε διστάζει να δώσει, με εγκράτεια, ποιητικές διαστάσεις στα κάδρα του, υπογράφοντας μια άρτια δημιουργία και ξεναγώντας τον θεατή σε μια μύχια ερωτική νιρβάνα.


Τέσσερις αγροφύλακες αναλαμβάνουν διαδοχικά, με μια κάπως πλατιά αφήγηση, να επιβάλουν την τάξη στο κυνικά αδιάφορο χωρίο του Θολοποταμίου, προσωποποιώντας ταυτόχρονα και τις τέσσερις εποχές του χρόνου. Το Θολοποτάμι είναι ένα ανιαρό χωριό, όπου η παράλυση του ανθρώπινου πνεύματος είναι βασικό συστατικό σχεδόν όλων των ανθρώπινων όντων. Τίποτα σημαντικό δε συμβαίνει, ενώ οι τέσσερις εποχές, μέσω της κυκλικότητας και της επαναληπτικότητας τους, αποκαλύπτουν καθολικά την ενοχλητική κενότητα και στασιμότητα του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω τη μαεστρική επιτραπέζια σκηνή της Σύναξης που (σκηνικά) μας παραπέμπει στο Alice In Wοnderland. Αλλά ας επιστρέψουμε στο σύμπαν της ταινίας, ενα κόσμο καταδικασμένο σε μια μπρουτάλ διάσταση που γυρίζει συστηματικά την πλάτη του στα σημαντικότερα που τον περιστοιχίζουν. Όπου η ομορφιά της ζωής είναι θαμμένη κάτω από τις ανθρώπινες αδυναμίες και συνήθειες. Και όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ηχητικά οι Τέσσερις Εποχές του Μότσαρτ γαργαλούν μεθυστικά την ατμόσφαιρα.


Και όμως, οι μαγικές εικόνες βρίσκονται εκεί, ανάμεσα μας. Δοσμένες μέσα από αψεγάδιαστα πλάνα λυρικής ποίησης. Και όμως εμείς τις προσπερνάμε ανέπαφα. Ακόμα και τις στιγμές που σκοντάφτουμε πάνω τους, φροντίζουμε να γυρνάμε επιδεικτικά την πλάτη. Όπως και οι σειρήνες του έρωτα βρίσκονται εκκωφαντικά ανάμεσα μας. Προσδοκώντας, άλλοτε με επιθετικότητα και άλλοτε με μια άγρια τρυφερότητα, για την ανταπόκρισή μας. Πόλεμος και έρωτας μαζί!


Όμως ακόμα και τότε, που κανείς δεν θα την περιμένει, η Άνοιξη θα 'ρθει... Μέσα απ' τον ολάνθιστο κήπο του Παραδείσου, με του ήλιου το άπλετο φως θα στεφανωθεί και του έρωτα τις ανταύγειες θα αφήσει παιχνιδίστικα να ανεμίζουν στον αέρα. Γιατί το θολό ποτάμι της ζωής το υπερβαίνει τελικά μόνο αυτός που ονειρεύεται. Όνειρο = έρωτας για τη ζωή στην ολότητα της. Ονειροπόλος δεν είναι αυτός που ψάχνει μια πόρτα φυγής απ' την πραγματικότητα. Ονειροπόλος είναι αυτός που δεν εγκαταλείπει ποτέ το Αληθινό πεδίο μάχης...


Βαθμολογία: 8,5/10

3-Iron: Το Εθνικό Θέατρο συναντά το Κέντρο Κινηματογράφου

"We are all empty houses
Waiting for someone
To open the lock and set us free"

Kim Ki-Duk on "3-Iron"

Τέταρτη πράξη (την τρίτη με τον "Φάουστ" την παρακάμψαμε) της συνεργασίας Εθνικού Θεάτρου και Ελληνικού Κέντρου Κινημ/φου για τη φετινή σεζόν, της προβολής δηλαδή στο Τριανόν ταινιών που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με παραστάσεις που ανεβαίνουν φέτος από το Εθνικό. Μετά την προβολή, οι συντελεστές των παραστάσεων (μαζί με κριτικούς κινημ/φου) συνομιλούν με το κοινό για το εκάστοτε θέμα και για τη σχέση θεάτρου-κινημ/φου. Την κινημ/φική επιμέλεια του προγράμματος έχει ο κριτικός κινημ/φου Ρόμπυ Εκσιέλ (Έθνος, ΣΙΝΕΜΑ).

(click image for higher resolution)

Αυτή τη Δευτέρα 9/3/09 λοιπόν θα προβληθεί στις 20:00 (όπως πάντα με ελεύθερη είσοδο) η ταινία "Bin-jip" (2004, "3-Iron", "Ολομόναχοι μαζί"), η οποία χάρισε στον Kim Ki-Duk το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Πολύ αγαπητός στη χώρα μας ο Κορεάτης δημιουργός και έχουν κάνει μεγάλη αίσθηση οι ταινίες του, όπως έκανε και ο ίδιος με την απλότητα του σε όσους τον γνώρισαν από κοντά στις "Νύχτες Πρεμιέρας" το Σεπτέμβρη (του 2006 νομίζω, ή ήταν το 2005?). Δυστυχώς δεν τον είχα γνωρίσει τότε και (περιέργως!) δεν έχω δει ούτε το "3-Iron". Όλοι πάντως λένε πως είναι εξαιρετικό, γιαυτό και γράφω αυτό το post και δε θα χάσω αύριο την προβολή στο Τριανόν. Ελπίζω ο panchamp που το έχει δει να μπορέσει να γράψει κάτι παραπάνω...

(click image for higher resolution)Image via www.n-t.gr

Την αφορμή για τη συγκεκριμένη προβολή τη δίνει η παράσταση "Ο Κλήρος του Μεσημεριού" του Πωλ Κλωντέλ που παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (Πειραιώς 260 - Χώρος Η) σε σκηνοθεσία Γιόσι Βίλερ. Περισσότερα για την παράσταση στο link, όχι από εμένα, τα είπαμε αυτά!

Στη συζήτηση θα συμμετάσχουν οι εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης Λάζαρος Γεωργακόπουλος και Νίκος Κουρής και οι κριτικοί κινηματογράφου Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα) και Λευτέρης Αδαμίδης (ΣΙΝΕΜΑ).

Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση, εδώ.




Επίσημο site του "3-Iron" (στο Director's Statement o Kim Ki-Duk εξηγεί πώς προέκυψε ο συγκεκριμένος τίτλος)


International trailer



Μίνι-συνέντευξη των πρωταγωνιστών



βλέπε: 11.1.09
Festen: Το Εθνικό Θέατρο συναντά το Κέντρο Κινηματογράφου
και 15.12.08
Elephant: Το Εθνικό Θέατρο συναντά το Κέντρο Κινηματογράφου