Auf der anderen Seite (Η Άκρη του Ουρανού)

Σκηνοθεσία: Fatih Akin
Παραγωγής: Germany / Turkey / 2007
Διάρκεια: 122'






Ο Fatih Akin για άλλη μια φορά, μένοντας πιστός στην Τουρκική παράδοση και ενισχύοντας την θεματικά με τον προσφιλή του Γερμανικό τρόπο ζωής, και κατ' επέκταση με τον δυτικό, φτιάχνει μια βαθιά συγκινησιακή ταινία!

Ο θάνατος, ο έρωτας και η μοίρα είναι οι υποκινητές του δράματος. Η Γιετέρ είναι μια Τουρκάλα που εργάζεται ως ιερόδουλη στη Γερμανία. Μοναδικός της στόχος να εξασφαλίσει μια πιο αξιοπρεπή ζωή για την κόρη της, Αϊτέν, που ζει στην Τουρκία. Ο Αλί ένας ηλικιωμένος που δεν μπορεί να αποδεχτεί το πλήρωμα του χρόνου. Και με το χρήμα εξαγοράζει την φυσική υπόσταση της Γιετέρ. Σε μια στιγμή ζήλιας, οξυθυμίας και αδυναμίας, απ' τις πολλές που έχει ο Αλί, παίρνει την ζωή απ' την Γιετέρ. Ο γιος του Αλί, Ναζάτ, που έχει συγκινηθεί απ' την προσπάθεια της μητέρας, νιώθει κάτι περισσότερο από χρέος για να συνεχίσει τους κόπους της. Μόνο που η Αϊτέν δεν είναι το φιλήσυχο κορίτσι που νόμιζε η μητέρα της. Είναι μια ακτιβίστρια, αντιστασιακή προς την καταπατητική κρατική Τουρκική πολιτική. Οι περιπέτειες της την φέρνουν αρχικά στην Γερμανία, όπου ερωτεύεται μια Γερμανίδα φοιτήτρια, τη Λότε, και στη συνέχεια κρατούμενη στη γενέτειρα της. Η Λότε θα δώσει την ζωή της για να την βοηθήσει, παρά τις αντίθετες βουλήσεις της προστατευτικής μητέρας της. Όλη αυτή η δράση της Αϊτέν την κάνει εξαιρετικά δυσεύρετη στον Ναζάτ.

Η μοίρα είναι όμως η μόνη που μπορεί να αποφασίσει για το πώς θα μεταχειριστεί τους ανθρώπους. Και η ευθύνη ανήκει εξ' ολοκλήρου στις συμπτώσεις, αν θα αποκαλυπτεί στον καθένα η αλήθεια που ζητάει. Οι συμπτώσεις είναι εκεί, σχεδόν ειρωνικά βαλμένες. Συνδέουν τα άτομα, αλλά όχι άμεσα. Μόνο έμμεσα... Στερώντας τους το ποθητό. Καθώς οι ήρωες συνδέονται μεταξύ τους χωρίς να το ξέρουν. Και αν η ξεδιάλυνση του παζλ είναι τόσο κοντά, είναι ταυτόχρονα και τόσο μακριά. Και έτσι το παζλ ποτέ δεν θα συγκροτήσει τα κομμάτια του. Η αλήθεια ποτέ δεν θα αποκαλυφτεί. Γιατί ίσως ποτέ δεν βρισκόμαστε απέναντι σε αυτό που επιθυμούμε, με τον άμεσο τρόπο.

Όμως ο Akin παραγκωνίζει αυτή την αλήθεια, την γεγονοτολογική, για μια άλλη πιο βαριά. Την αλήθεια που κάθε άτομο έχει μέσα του. Η οποία είναι όλος ο συναισθηματικός του κόσμος. Και την μεταβιβάζει στον θεατή με τον πλέον συγκινησιακό τρόπο. Άλλωστε τί σημασία έχει αν γίνονται κάπου πόλεμοι, αν χάνονται άνθρωποι, αν κυριαρχεί η αδικία, αν κάποια χώρα ανήκει στην Ευρωπαϊκή ένωση ή όχι; Τί σημασία θα είχαν αν κανείς δεν νοιαζόταν για αυτά; Όλα αυτά και πολλά άλλα είναι απλά τα ερεθίσματα. Τα ερεθίσματα προς επεξεργασία των ανθρώπων, μέσω των οποίων αποκτά ύπαρξη η κάθε ατομικότητα. Με τον αφανή εσωτερικό τρόπο του κάθε ανθρώπου. Και είμαστε εμείς τελικά που δίνουμε το νόημα στα γεγονότα! Και όσο πιο κοντά 'ρθούμε με αυτή την δικιά μας εσωτερικότητα, τόσο πιο κοντά βρισκόμαστε στην εσωτερική ολοκλήρωση... Αυτή την ολοκλήρωση, αυτή την κάθαρση που σταδιακά αποκαλύπτει ο Τούρκος στους θεατές, την φυλάει και για τους ήρωες του. Όπου όλη η δραματουργία κλείνει με τους ήρωες να απαλλάσσονται απ' τους ψυχοφθόρους περιορισμούς και αναζητήσεις. Και μέσα από την αναζήτηση της ταυτότητας να αγγίζουν, να γνωρίζουν το εγώ τους, μακριά απ' τα γεγονότα, μα μέσα απ’ τα συναισθήματα. Φτάνοντας ο καθένας στην κάθαρση, παρά το βάρος όσων έχουν προηγηθεί..

Ο θεατής παρακολουθεί μια πολύ δυνατή δραματουργικά ταινία. Ταινία που στεγάζει τόσο την Τούρκικη λυρική παράδοση όσο κι αυτή του "ρεαλιστικού" Δυτικού τρόπου ζωής. Και επειδή άλλη είναι η ζωή και άλλο είναι το σινεμά, ο θεατής είναι ο προνομιούχος σε σχέση με το σινεμά. Γιατί είναι αυτός που θα δει τα πάντα, θα δει όλα όσα η μοίρα κρύβει στον άνθρωπο... Με την σύμπτωση ακατανόητη και αφανή προς τους ενδιαφερόμενους να κινεί ευχάριστα και να μπλέκει το στιβαρό σενάριο που βραβεύτηκε στις Κάννες. Και θα τα δει όλα με μια χρυσοκέντητη κινηματογραφική υφή, που μετά το μπρουτάλ πρώτο 40λεπτο απογειώνεται χάρις σε όλα τα χρησιμοποιηθέντα αισθητικά μέσα (φωτογραφία, μουσική, σκηνοθεσία, θεματική).

Τελικά τί είναι η Άκρη του Ουρανού; Η άκρη του ουρανού είναι το σημείο που θα φτάσουν τα μάτια σου αν απαλλαγείς απ' όλα αυτά τα μικρά που παρεμβάλλονται. Στην άκρη του ουρανού τίποτα δεν θα υπάρχει να πιάσεις, μόνο απέραντο γαλάζιο. Μα με ένα μυστήριο τρόπο θα είναι όλα εκεί... Θα είναι όσα σε σημάδεψαν, θα είναι όσα πιστεύεις, θα είναι όσα θέλεις να δεις. Θα είναι όλος ο εσωτερικός σου κόσμος ασθμαίνοντας υπό τον φόβο της ολικής παράδοσης. Γιατί όταν φτάσεις στην άκρη του ουρανού, ούτε ο θάνατος μπορεί να σε χωρίσει από αυτό που βαθύτερα είσαι, από αυτό που επιθυμείς...

Βαθμολογία 8,5/10

Oscars 2008

Best Motion Picture of the Year
No Country for Old Men

Best Achievement in Directing
Best Writing, Screenplay Based on Material Previously Produced or Published
Ethan Coen, Joel Coen for No Country for Old Men



Best Writing, Screenplay Written Directly for the Screen
Juno - Diablo Cody



Best Achievement in Cinematography
There Will Be Blood - Robert Elswit



Best Performance by an Actress in a Leading Role
Marion Cotillard for Môme, La



Best Performance by an Actor in a Leading Role
Daniel Day-Lewis for There Will Be Blood



Best Performance by an Actress in a Supporting Role
Tilda Swinton for Michael Clayton



Best Performance by an Actor in a Supporting Role
Javier Bardem for No Country for Old Men



Best Documentary, Features
Taxi to the Dark Side - Alex Gibney, Eva Orner



Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Score
Atonement - Dario Marianelli



Best Achievement in Music Written for Motion Pictures, Original Song
Once - Glen Hansard, Markéta Irglová(“Falling Slowly” )



Best Foreign Language Film of the Year
Fälscher, Die - Austria



Best Achievement in Sound
Best Achievement in Editing
Best Achievement in Sound Editing
The Bourne Ultimatum



Best Achievement in Visual Effects
The Golden Compass



Best Animated Feature Film of the Year
Ratatouille - Brad Bird



Best Achievement in Makeup
Môme, La - Didier Lavergne, Jan Archibald



Best Achievement in Art Direction
Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street - Dante Ferretti, Francesca Lo Schiavo



Best Achievement in Costume Design
Elizabeth: The Golden Age - Alexandra Byrne



Best Documentary, Short Subjects
Freeheld

Best Short Film, Live Action
Mozart des pickpockets, Le

Best Short Film, Animated
Peter & the Wolf

Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street (Ο Φονικός Κουρέας Της Οδού Φλιτ)

Σκηνοθεσία: Tim Burton
Παραγωγής: USA / UK / 2007
Διάρκεια: 116'







Λοιπόν συνεχίζουμε την περίφημη Burtonολογία μας (η αρχή είχε γίνει εδώ) με το εκπληκτικό μιούζικαλ Sweeney Todd. Υπάρχει και εδώ το τρίπτυχο: gothic αισθητική - περιθωριακοί ήρωες - κοινωνικοπολιτικά και ψυχολογικά μηνύματα, που όπως έχουμε δηλώσει διέπουν όλες τις ταινίες του. Μόνο που σε αυτόν τον φονικό μπαρμπέρη(!) ίσως βρούμε την πιο μεστή σκηνοθεσία του Tim. Άλλωστε το σενάριο από μόνο του προσφέρει πάρα μα πάρα πολλές δυνατότητες!

Στο πρώτο τριαντάλεπτο της δέσης του μύθου θα γνωρίσουμε έναν πολύ σκληρό κουρέα (Johny Depp), οργισμένο για εκδίκηση. Ήταν ένας ευαίσθητος άντρας βγαλμένος απ’ τα παραμύθια. Αναγκάστηκε να αποχωριστεί την αγαπημένη του για κάποια μακρινή φυλακή. Η εξωτερική ομορφιά της μνηστής του ήταν ο λόγος να γνωρίσει την εσωτερική ασχήμια ενός άλλου, ισχυρού κοινωνικά, ενδιαφερόμενου. Το μόνο που θα απαλύνει τον πόνο, νομίζει, είναι η εκδίκηση. Επίσης θα γνωρίσουμε τους δυο άντρες που ενδιαφέρονται για την κόρη του. Θα βρούμε σε αυτούς την ερωτική αγνότητα και αφέλεια απέναντι στην μοχθηρή εγωιστική, καταπιεστική και παράλογη επιθυμία αντίστοιχα. Θα γνωρίσουμε ακόμα την Helena Bonham Carter στα βαλτώδη αρτοποιήματα της, νικημένη απ’ την ακρίβεια των καιρών. Και όλα αυτά στο μουντό, σαπισμένο Λονδίνο. Στην πόλη που κατοικούν όλα τα αποβράσματα, όπως μας προϊδεάζει το εναρκτήριο άσμα.

Ο Tim Burton σε αυτή την μισάνθρωπη ταινία του, θα υπερτονίσει πως όλοι οι άνθρωποι αξίζουν την κρεμάλα. Τους κατατάσσει σε δυο κατηγορίες. Σε αυτούς που κάθονται ήσυχα στην γωνιά τους και κάνουν την δουλειά τους και σε κείνους που ακούνε μόνο τον εαυτό του και χωρίς κανένα φραγμό υλοποιούν τις ιμπεριαλιστικές επιθυμίες τους. Οι πρώτοι θα γνωρίσουν την ολοκληρωτική απαξίωση του δημιουργού. Είναι αυτοί που συντηρούν το μοχθηρό αλληλοσπαραχτικό περιβάλλον. Το μόνο που τους αξίζει λοιπόν είναι η περιφρόνηση. Η ταινία θα αφιερωθεί στους δεύτερους. Ένας από αυτούς είναι και ο φονικός κουρέας, μία από αυτούς είναι και η ύπουλη φουρνάρισσα. Όσο και αν τα εναπομείναντα αγνά όνειρα της πασχίζουν να την βγάλουν από αυτή την μίζερη πραγματικότητα. Οι δυο τους θα είναι και οι υποκινητές του δράματος. Σφαγείς ανθρώπων, υπονομεύουν τον κανιβαλισμό, με την αμεσότητα κάθε κοινωνικού συστήματος. Ποια σύγχρονη ανταγωνιστική κοινωνία άλλωστε δεν απαιτεί την «καταπάτηση» του διπλανού μας; Ενώ και τα υπόλοιπα πρόσωπα της ταινίας είναι κοινωνοί των υποχθόνιων συμπεριφορών τους. Και έτσι η ταινία θα κυλήσει τεκμηριώνοντας σε όλη την διάρκεια της γιατί ο καθένας είναι άξιος θανάτου.

Ο Johny Depp είναι ο σφαγέας. Τεστάρει τα ξυράφια του πάνω σε αθώα καρύδια. Με μοναδικό σκοπό την εκδίκηση εκείνου που του πήρε την ζωή. Όμως καταλαβαίνουμε πως οι πράξεις του βρίσκονται ασυσχέτιστες με την εκδίκηση. Είναι απλά ένας τρόπος να ξεδιψάσει τα δολοφονικά του ένστικτα. Τυφλωμένος και εκστασιασμένος, καθώς τα θύματα του καθρεπτίζονται στα γυαλιστερά ξυράφια του, δείχνει να παραπαίει σε κατάσταση νιρβάνας. "Έχεις χορέψει με τον διάβολο;" ρώταγε 20 χρόνια πριν ο Joker τα θύματα του (στο Batman του Burton). Μα βλέποντας τον Depp αφού έχει πάρει εκδίκηση, το μυαλό μας δεν έχει παρά να πάει στην μορφή του εωσφόρου. Είναι τελικά αυτά τα ανεξέλεγκτα και κατασπαραχτικά συναισθήματα, όπως η εκδίκηση, η επικράτηση του διαβόλου πάνω στο άτομο;

----------------- S P O I L E R S -----------------

Ναι σίγουρα είναι… Όμως ο Tim Burton θα δώσει με το finale του μια σεβαστή θέση στην ελπίδα. Θα αφήσει ζωντανό μόνο το ζευγάρι εκείνο που μπορεί να εξαγνίσει την ιστορία. Τον νέο που είναι έτοιμος να κερδίσει και να χαρίσει τον έρωτα, και το κορίτσι εκείνο που έχει πάνω του όλο το βάρος του πεπρωμένου.

---------------------------------------------------

Αυτό το μιούζικαλ εκτός από θεματικά είναι άψογο και αισθητικά. Τα τραγούδια ρέουν αυθόρμητα με φυσικότητα διαλόγων. Χωρίς να κουράζουν ακόμα και τους μη λάτρεις του είδους. Τα κάδρα στοιβάζουν στο γκριζόμαυρο πέπλο τους όλη αυτή την μαυρίλα του δημιουργού τους. Τόσο η πόλη, όσο και οι άνθρωποι αναπαραστώνται σε αυτό το δηλητηριώδη γκριζόμαυρο. Μόνο λίγα πλάνα χωρούν φωτεινά χρώματα. Αυτά που θα καταδείξουν την γοητεία και την ομορφιά του ονειρικού παραμυθιού… Εκεί που θα χωρέσει η ελπίδα… Ενώ ιδιαίτερη αναφορά οφείλουμε και στο κλείσιμο της ταινίας. Όπου ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται όλες εκείνες τις πληροφορίες που έχει αφήσει στο ημίφως κατά την διάρκεια του μύθου, για να τις κλείσει μαζικά σε ένα λυρικότατο τέλος!

Ακόμα μια άψογη συνεργασία, η έκτη, Tim Burton - Johny Depp. Οι fan και όχι μόνο δικαίως ανυπομονούν για την επόμενη, και εγώ θα επισημάνω την πεποίθηση μου να δω τον Burton να γυρίζει και εκτός studio!

Βαθμολογία 9/10

La Antena

Σκηνοθεσία: Esteban Sapir
Παραγωγής: Argentina / 2007
Διάρκεια: 90'







Ο 41χρονός Esteban Sapir φτιάχνει την δεύτερη του κινηματογραφική ταινία, που αναμφισβήτητα συγκαταλέγεται στις ταινίες που δεν έχουμε συνηθίσει. Ο λόγος; Η πραγματικά ασυνήθιστη γραφή της. Η οποία προκύπτει από το εμπνευσμένο πάντρεμα στοιχείων που εκτείνονται σε όλη την χρονική ιστορία του κινηματογράφου.

Κατ’ αρχάς, η ταινία τοποθετείται σκηνοθετικά στον βουβό ασπρόμαυρο κινηματογράφο του ’20. Τόσο η αυστηρά επιμελημένη εικόνα, οι κινήσεις της κάμερας, το εννοιολογικό (Αϊζενσταϊνικό) μοντάζ, αλλά και τα ειδικά εφέ συνοδευόμενα από τους «φθαρμένους» ήχους, δείχνουν τις ρίζες αυτού του film. Μετ’ έπειτα ως προς την γλώσσα της ταινίας αναμφισβήτητα βλέπουμε ένα έντονο expressioniστικό δημιούργημα, που πατάει στον σουρεαλισμό. Και για να στηριχτεί αυτός ο ομολογουμένως υπερβολικός εξπρεσιονισμός επιστρατεύονται μια σειρά από κινηματογραφικά μέσα. Τόσο η φωτογραφία, όσο και η σκηνογραφία κάνουν αναπόσπαστο κομμάτι του background όλα τα στοιχεία εκείνα, που υπό άλλες προϋποθέσεις θα απέστρεφαν με την εκκεντρικότητα τους. Μιλάω για τους οπτικοποιημένους λεκτικούς υπότιτλους των σκέψεων των ηρώων που αποκτούν αναπόσπαστη θέση στο ντεκόρ, και ένα σύνολο από συμβολισμούς που περιγράφονται με αναλόγως αφηρημένα οπτικά αντικείμενα και σύμβολα.
Αυτός ο έντονος εξπρεσιονισμός είναι που τελικά απομυθοποιεί και αυτή την παραμυθένια παραδοσιακή εντύπωση που έχουμε εμείς οι αδαείς σύγχρονοι για τον πολύ προγενέστερο κινηματογράφο. Πάντως όλη αυτή η διαδικασία με την οποία ντύνει την ταινία του ο Sapir αποκτάει μεγάλο ενδιαφέρον. Άλλωστε αν δεν είναι το cinema, με τις άφθονες δυνατότητες, η τέχνη που σου επιτρέπει να πειραματιστείς πάνω στο αντικείμενό σου, τότε ποια μιμητική Τέχνη είναι;

Στα της υπόθεσης τώρα, ο Αργεντινός σκηνοθέτης τοποθετεί την ιστορία του σε έναν ανύπαρκτο κόσμο. Έτσι αμέσως δίνει την δυνατότητα στον εαυτό του να ξεφύγει από τον ρεαλισμό και να χρησιμοποιήσει την αφήγηση του για να αλληγορήσει. Η δράση εξελίσσεται σε μια αλλόκοτη πόλη (έτσι την ντύνει το ασπρόμαυρο+εξπρεσιονιστικό στοιχείο) που όλοι έχουν χάσει την λαλιά τους. Σχεδόν όλοι, γιατί υπάρχει μια γυναίκα που καταφέρνει να μιλάει ακόμα. Και επειδή τυγχάνει η γυναίκα να έχει μεταδώσει την φωνή στον γιο της, υπάρχει η ελπίδα για καθολική μετάδοση της. Η ταινία περιέχει μια μεγάλη γκάμα συμβολισμών. Με κυριότερους εκείνους που κατηγορούν την τηλεόραση για την αποβλάκωση, την χαλιναγώγηση και την υποδούλωση του ατόμου σε αυτή. Καθόλου τυχαίο δεν είναι πως ένας πανούργος άνθρωπος με το όνομα Mr. Tv είναι αυτός που έχει κλέψει την λαλιά των πολιτών. Είναι αυτός που επιθυμεί και την ήδη αδυνατισμένη σκέψη τους. Όπως επίσης και ότι όλα τα προϊόντα που σχετίζονται με την εντόνως εμφανιζόμενη τηλεόραση έχουν ως σήμα ένα υπνωτικό σύμβολο (τον στρόβιλο). Έτσι ο Sapir μέχρι τον τελικό δρόμο προς την λύτρωση, θα χρησιμοποιήσει την ταινία του ως κεραία για να στείλει τα «ασφυκτικά» μηνύματα του στον θεατή. Η αλόγιστη χρήση της επιστήμης και η παιδική αθωότητα είναι ακόμα μερικά από αυτά.

Αυτή λοιπόν η ασυνήθιστη ταινία, είναι μια πρόταση που αξίζει να μελετήσει κανείς. Κυρίως για το καινοτόμο της γραφής της. Μια αν μη τι άλλο σπάνια εμπειρία. Μάλιστα σε μια εποχή που ο κινηματογράφος έχει την ανάγκη καινοτόμων ιδεών, είναι ευχάριστο και ενθαρρυντικό να βλέπουμε ορισμένους Λατίνους να αναμοχλεύουν το μέσο…

Βαθμολογία 7,5/10

Αφιέρωμα στον John Cassavetes στην Ελληνοαμερικανική Ένωση

Το γραμματόσημο που έχουν εκδώσει τα Αμερικανικά Ταχυδρομεία για να τιμήσουν τον John Cassavetes.

Από το site της Ταινιοθήκης της Ελλάδος (με λίγο δικό μου highlighting και προσθήκη Imdb links):

Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος συμμετέχει στο συνολικότερο αφιέρωμα στον Τζον Κασσαβέτη, που διοργανώνει η Ελληνοαμερικανική Ένωση με αφορμή την έκθεση των διεθνώς καταξιωμένων Sam & Larry Shaw, Life is a movie: Cassavetes & Friends, μια αναδρομή σε φωτογραφικά πορτρέτα και σκηνές από την κινηματογραφική καριέρα και την προσωπική ζωή του διάσημου ελληνοαμερικανού σκηνοθέτη και ηθοποιού Τζον Κασσαβέτη, με την προβολή της πλήρους φιλμογραφίας του.


Κινηματογραφικό Αφιέρωμα

►Τρίτη 12/02/08 - Κυριακή 17/02/08, Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει και τις 12 ταινίες του σκηνοθέτη, μεταξύ των οποίων και σπάνια προβεβλημένες ταινίες του όπως τα Όταν ο Πόθος Προστάζει (1961), Το παιδί μας σε Περιμένει (1963), Μεγάλος Μπελάς (1985) καθώς και το τρίωρο ντοκιμαντέρ A Constant Forge: The Life and Art of John Cassavetes (2000).
Με σκηνοθετικό ντεμπούτο τις Σκιές (Shadows,1959), χειροποίητη παραγωγή που αποσπά το βραβείο κριτικών στο Φεστιβάλ Βενετίας κι αναδεικνύεται σε ορόσημο του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, ο Κασσαβέτης θα διαπεράσει σύντομα τα χολιγουντιανά στούντιο με τα Όταν ο Πόθος Προστάζει (Too Late Blues, 1961) και Το παιδί μας σε Περιμένει (A Child is Waiting, 1963), για να επιστρέψει στην αναζήτηση της μετουσίωσης της υποκριτικής πράξης σε καθαρή κινηματογραφική φόρμα στα Πρόσωπα (Faces, 1968), την πρώτη ταινία της λεγόμενης «τριλογίας του γάμου» μαζί με τα Μίνι και Μόσκοβιτς (Minnie & Moskowitz, 1971) και Μία Γυναίκα Εξομολογείται (A Woman under the Influence, 1974).
Στην ταινία Σύζυγοι (Husbands, 1970) ο Κασσαβέτης συμπρωταγωνιστεί μαζί με τους φίλους του ηθοποιούς Peter Falk και Ben Gazzara, δύο από τα μέλη του κασσαβετικού θιάσου που συμπληρώνουν οι Gena Rowlands, Seymour Cassel, και Al Ruban, ενώ στις ταινίες του Η Δολοφονία ενός Κινέζου Μπουκμέϊκερ (The Killing of a Chinese Bookie, 1976) και Γκλόρια (Gloria, 1980) φλερτάρει με το είδος του γκάνγκστερ φιλμ-νουάρ, καταλήγοντας στην παρωδία του.
Η κινηματογραφική γραφή του ακούραστου αυτού δημιουργού με τη διεισδυτική ματιά στην αμερικανική κοινωνία, που γράφει, σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί και ενίοτε κάνει την παραγωγή και διανομή των ταινιών του, αποκρυσταλλώνεται στη Νύχτα Πρεμιέρας (Opening Night, 1977) που απηχεί αυτούσιο το κινηματογραφικό του σύμπαν και ολοκληρώνεται στην Ερωτική Θύελλα (Love Streams, 1984), μεταφορά στην οθόνη του ομώνυμου θεατρικού του έργου, που αποτελεί την πιο αυτοβιογραφική του ταινία και κινηματογραφική του διαθήκη.
Στο αφιέρωμα περιλαμβάνεται επίσης και η τελευταία του ταινία Μεγάλος Μπελάς (Big Trouble, 1986) -δεν έχει προβληθεί ποτέ στην Ελλάδα- που αναλαμβάνει να ολοκληρώσει στη μέση των γυρισμάτων για λόγους βιοποριστικούς, καθώς και το ντοκιμαντέρ A Constant Forge: The Life and Art of John Cassavetes (2000) του Charles Kiselyak, ένα τρίωρο αποκαλυπτικό πορτρέτο του σκηνοθέτη, με συνεντεύξεις του ιδίου, συνεργατών και φίλων καθώς και ανέκδοτο υλικό από πρόβες και γυρίσματα των ταινιών του.


►Πρόγραμμα Προβολών

Τρίτη, 12 Φεβρουαρίου
18:00, Σκιές (79΄)
19:30, Μια γυναίκα εξομολογείται (144΄)

Τετάρτη, 13 Φεβρουαρίου
18:00, Το παιδί μας σε περιμένει (104΄)
20:00, Νύχτα πρεμιέρας (144΄)

Πέμπτη, 14 Φεβρουαρίου
18:00, Μίνι και Μόσκοβιτς (115΄)
20:00, Γκλόρια (121΄)

Παρασκευή, 15 Φεβρουαρίου
18:00, Πρόσωπα (130΄)
20:15, Ο Θάνατος ενός Κινέζου Πράκτορα Στοιχημάτων (103΄)

Σάββατο, 16 Φεβρουαρίου
16:30, A Constant Forge, ντοκιμαντέρ (200΄)
20:00, Ερωτική θύελλα (141΄)

Κυριακή, 17 Φεβρουαρίου
16:00, Μεγάλος Μπελάς (93΄)
17:45, Όταν ο πόθος προστάζει (105΄)
19:30, Σύζυγοι (141΄)

■ Είσοδος ελεύθερη. Λόγω περιορισμένων θέσεων θα τηρηθεί αυστηρή σειρά προτεραιότητας.
■ Η Ελληνοαμερικανική Ένωση διατηρεί το δικαίωμα αλλαγής του προγράμματός της.


Φωτογραφική Έκθεση: Life is a movie: Cassavetes & Friends

►Εγκαίνια έκθεσης: Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008, 20:30, Γκαλερί Ελληνοαμερικανικής Ένωσης

Η έκθεση με τίτλο Life is a movie: Cassavetes & Friends περιλαμβάνει περισσότερες από 100 φωτογραφίες των διεθνώς καταξιωμένων φωτογράφων Σαμ και Λάρρυ Σω καθώς και πόστερ ταινιών του σκηνοθέτη. Όλο το υλικό της έκθεσης προέρχεται από το Φωτογραφικό Αρχείο Σω (Shaw Family Archives). Η έκθεση συνιστά αναδρομή σε φωτογραφικά πορτρέτα και σκηνές από την κινηματογραφική καριέρα και την προσωπική ζωή του διάσημου ελληνοαμερικανού σκηνοθέτη και ηθοποιού ενώ αναδεικνύει την στενή σχέση του Κασαβέτη με τους δυο φωτογράφους.
Οι Σαμ & Λάρρυ Σω συγκαταλέγονται στους σημαντικότερους κινηματογραφικούς φωτογράφους. Με τον φωτογραφικό τους φακό απαθανάτισαν μερικούς από τους διασημότερους κινηματογραφικούς αστέρες του κλασικού Χόλιγουντ: Μέριλυν Μονρόε, Ελίζαμπεθ Ταίηλορ, Μάρλον Μπράντο, Πωλ Νιούμαν, Σοφία Λώρεν κ.ά..Φωτογραφίες τους έχουν δημοσιευτεί στα πιο γνωστά περιοδικά και εφημερίδες σε ολόκληρο τον κόσμο. Κατά την διάρκεια της φωτογραφικής τους πορείας στα κινηματογραφικά πλατό, οι Σω συνεργάστηκαν με τον Τζον Κασαβέτη, με τον οποίο τους έδενε και στενή φιλία. Μάλιστα, ο Σαμ Σω υπήρξε παραγωγός σε τέσσερις από τις ταινίες του Κασαβέτη.

■ Διάρκεια έκθεσης: 21 Ιανουαρίου – 8 Μαρτίου 2007
■ Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή 12:00 – 21:00,
Σάββατο 10:30 – 14:30, Κυριακή κλειστά


Διάλεξη

►Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008, 20: 00, Θέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης

Ο θεωρητικός της φωτογραφίας Πλάτων Ριβέλλης θα δώσει διάλεξη ανοικτή για το κοινό όπου θα σχολιάσει το κινηματογραφικό έργο του Κασαβέτη μέσα από ταυτόχρονη προβολή αποσπασμάτων από ταινίες του σκηνοθέτη.

Η είσοδος σε όλες τις παραπάνω εκδηλώσεις είναι ελεύθερη.

Τη διάλεξη του Ριβέλλη τη χάσαμε ήδη. Κανείς όμως δεν πρέπει να χάσει το αφιέρωμα (πλήρης φιλμογραφία & ντοκιμαντέρ) στις ταινίες του Ελληνοαμερικανού John Cassavetes, του πρωτεργάτη του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά. Εγώ πάντως σκοπεύω να κατασκηνώσω στην Ελληνοαμερικανική Ένωση τα απογεύματα αυτής της βδομάδας. Και το Σάββατο (μέρα πιο βολική αναφορικά με τις εξετάσεις) 16/2 κατά τις 13:00 οργανώνουμε κοινή εξόρμηση της Κινημ/φικής και της Φωτ/φικής Ομάδας του Ο.Π.Α. για να επισκεφθούμε την έκθεση φωτογραφίας. Η έκθεση κλείνει στις 14:30, αφήνοντας αρκετό χρόνο για καφεδάκι μέχρι τις 16:30, οπότε ξεκινάει το ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του Cassavetes! Not bad, ε? Όσοι πιστοί προσέλθετε λοιπόν!

φωτό από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διεύθυνση: Μασσαλίας 22 (κάθετη σε Σκουφά και Σόλωνος στο ύψος της Νομικής, το 22 είναι πάνω από τη Σκουφά). Τηλ.: 210-3680900. Site: www.hau.gr

Τέλος προβολών φθινοπωρινού εξαμήνου '07-'08

ή

για να δημιουργήσουμε και λίγο σασπένς, ε!

Όπως θα καταλάβατε απ' το γεγονός οτι δεν κάναμε καμία προβολή αυτή την εβδομάδα, προβολές τέλος γι' αυτό το εξάμηνο! Ξεκίνησαν οι εξετάσεις στην ΑΣΟΕΕ και δεν έχουμε πλέον διαθέσιμο αμφιθέατρο, οπότε σταματάμε.

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε:

- όσους βοήθησαν στην πραγματοποίηση των προβολών: την Φοιτητική Λέσχη και τους Επαμειμώνδα Πανά και Δημήτρη Παπαχρήστο, το Τμήμα Σπουδών και τη Βάσω Φαλελάκη, το Copy & Paper και την Κάλια,

- όσους βοήθησαν στη διάδοση των "νέων": πολλούς φίλους bloggers, το Κέντρο Η/Υ και την Πόλυ, το cinema.filosofia.gr, το Αθηνόραμα, το ΣΙΝΕΜΑ,

- τον Χρήστο Μήτση που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση μας,

- και πάνω απ' όλα: όλους εσάς, φοιτητές ή μη, που παρευρεθήκατε στις προβολές μας ή/και μπήκατε στον κόπο να επικοινωνήσετε μαζί μας.

Από εδώ και πέρα? Ανασυντάσσουμε δυνάμεις, περνάμε κανα μάθημα (όσοι δεν έχουν πάρει πτυχίο, good luck with that!) και βάζουμε σε εφαρμογή σχέδια που υπάρχουν εδώ και καιρό στο μυαλό μας (εμπλουτισμός του blog, αγορά εξοπλισμού, δημιουργία δανειστικής ταινιοθήκης). Προβολές πάλι προς τα τέλη Μάρτη αν πάνε όλα καλά, αν έχουμε δηλ. τη δύναμη, το χρόνο, την όρεξη να συνεχίσουμε (τίποτα δε γίνεται εύκολα και μόνο του, κάθε βοήθεια και συμβουλή ευπρόσδεκτη!).

Το blog βέβαια συνεχίζει κανονικα! Keep visiting, keep saying sthg!

Atonement (Εξιλέωση)

Atonement
Σκηνοθεσία: Joe Wright
Παραγωγής: UK / France / 2007
Διάρκεια: 130'


Αλήθεια ο Joe Wright (Pride and Prejudice) πρέπει να το κοιτάξει λίγο… Δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας σκηνοθέτης μπορεί να φάει κόλλημα με την Keira Knightley, η οποία υποκριτικά αναδύει μόνο μια ψυχρή ατμόσφαιρα παγετώνων! Ας αφήσω όμως τις λασπολογίες και ας πω δυο πραγματάκια για την ταινία.

Ο θεατής βλέποντας αυτό το film θα εγκλωβιστεί στο καταφανή άνισο των δυο μερών του. Το πρώτο μέρος είναι εξαιρετικά δυνατό, χάρις κυρίως την συμπαγή σκηνοθεσία. Μια σκηνοθεσία που καταφέρνει να υπερκαλύψει ευδιάκριτες σεναριακές τρύπες. Αντίθετα όμως το δεύτερο μέρος χαρακτηρίζεται από μια εύκολη, εύπεπτη και μάλλον αδιάφορη κινηματογράφηση. Μελό ξεπατικοτούρες, υπερβάλλουσες σκηνές αντισταθμίζουν την αδυναμία της αφήγησης να πλάσει τα κομβικά σημεία. Και έτσι οδηγούμαστε μέχρι το λυτρωτικό μεν, επιτηδευμένο δε, finale.

Συγκεκριμένα ο Joe Wright στο πρώτο μέρος αποφασίζει να κομματιάσει τις σκηνές, δίνοντας την υποκειμενική όψη των γεγονότων από το πρίσμα του κάθε ήρωα. Μια πολύ ενδιαφέρον εστίαση, που μυεί τον θεατή στον ψυχισμό των πρωταγωνιστών. Μια αφήγηση με αργό αλλά μεθυστικό ρυθμό που προϊδεάζει τον θεατή για κάτι σπουδαίο. Ωστόσο αυτή η «ευλύγιστη» σκηνοθεσία, άλλοτε χρησιμοποιείται ουσιαστικά και άλλοτε με σκοπό να εντυπωσιάσει. Αντίθετα στο δεύτερο μέρος, απομακρυνόμαστε από την μυστήρια και υπαινιχτική αυτή κινηματογράφηση. Οι εύκολες και άσκοπες πληροφορίες που ρέουν άφθονα λειτουργούν αναιρώντας όσα έχουν προηγηθεί. Σκοπός του filmικού χρόνου είναι να αφηγηθεί τις ασυμβάδιστες ζωές των πρωταγωνιστών του. Όμως αυτή η αφήγηση πάσχει από παντού. Δεν ξέρω πως μπορείς να καταφέρεις θέματα, όπως τον πόλεμο, το νοσοκομείο, που έχουν τόσο υλικό, να τα κάνεις να φαίνονται γελοία μες στην υπερβολή τους. Ο Wright πάντως τα καταφέρνει! Τέλος, για να οδηγηθούμε στο εξιλαστήριο finale της πρωταγωνίστριας Brioni ακολουθούν ένα σωρό από ωραιοποιημένα και μελό τεχνάσματα, τα οποία εν τέλει θα πείσουν μόνο τους υπέρ-καλοπροαίρετους και θα αποστρέψουν τους υπόλοιπους.

Στις προθέσεις της ταινίας είναι να θίξει θέματα όπως το φλογερό και ασυμβίβαστο του έρωτα, την μετάνοια, την εξιλέωση και τη δύναμη της φαντασίας, αλλά και να κάνει ενα κοινωνικό σχόλιο για τις ανισότητες που βιώνουν άνθρωποι χαμηλότερης προέλευσης. Ωστόσο το αποτέλεσμα είναι αμφίβολο. Καθώς ανισόρροπα μοιάζουν όλα αυτά στο ασταθές σύμπαν της ταινίας. Ωστόσο, το Antonement έχει στα υπέρ του μια ενδιαφέρουσα φωτογραφία, ωραία δεσίματα στα κάδρα και πολύ καλές ερμηνείες στον διαχρονικό ρόλο της Brioni από τις Saoirse Ronan και Vanessa Redgrave.

Βαθμολογία 6/10