Poulet aux prunes (Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα)

s_dany posted:

Ο Jonah_Miller δοκιμάζει νέα πιάτα! :-D


Jonah_Miller posted:

Σκηνοθεσία: Vincent Paronnaud - Marjane Satrapi
Παραγωγής: France - Germany - Belgium / 2011
Διάρκεια: 93'



-Τι φαγητό έχουμε σήμερα;
-Κοτόπουλο με δαμάσκηνα!
-Μπλιάχ!

Όσο αηδιαστικός κι αν ακούγεται ο συνδιασμός πουλερικών και φρούτων στην μαγειρική (και η αλήθεια είναι οτι δεν έχω δοκιμάσει για να ξέρω), η ταινία των Vincent Paronnaud και Marjane Satrapi, δημιουργών του "Persepolis" (που δεν έχω δει ακόμη, ντρέπομαι!) απέχει κατά πολύ από ενα τέτοιο συναίσθημα. Μη μπερδεύεστε, η ταινία δεν έχει καμία σχέση με τη μαγειρική, την κουζίνα ή τη γαστρονομία γενικότερα. Πρόκειται περισσότερο για ένα "κωμικό" δράμα (αν μπορώ να δημιουργήσω από μόνος μου ενα νέο είδος στον κινηματογράφο, αλλά μπορεί ήδη να υπάρχει), που θυμίζει κάπως την (επίσης γαλλική) "Amelie" στον τρόπο που είναι γυρισμένη (τα χρώματα, η μουσική και η χρήση της αφήγησης για την προώθηση της δράσης) αλλά και στο θέμα της.


Η ταινία περιγράφει τη ζωή ενος ταλαντούχου βιολιστή, του Nasser-Ali, σε μια περίεργη φάση της ζωής του. Ο μουσικός, έχοντας χάσει το αγαπημένο του βιολί πάνω σ' εναν καβγά με τη γυναίκα του (παραλίγο να του το σπάσει στο κεφάλι! και δεν την αδικείς στην αρχή!), πέφτει σε βαριά κατάθλιψη καθώς δεν βρίσκει άλλο όργανο για να το αντικαταστήσει (στο τέλος θα καταλάβεις πόσο σημαντικό ήταν για αυτόν). Η μουσική του έχει χάσει τη μαγεία της κι εκείνος, απελπισμένος πια, παίρνει την απόφαση να αυτοκτονήσει. Κι εδώ ξεκινάει ουσιαστικά και το κωμικό κομμάτι της ταινίας: αρχικά θα βρει όλους τους συμβατικούς τρόπους αυτοκτονίας αδιάφορους κι έτσι θα καταλήξει να περιμένει το θάνατο... στο κρεβάτι. Επτά μέρες θα περάσει κλεισμένος στο δωμάτιο του και θα "ταξιδέψει" σε μέλλον και παρελθόν μπερδεύοντας την φαντασία με την πραγματικότητα, για να οδηγηθεί τελικά στο θάνατο την όγδοη μέρα. Το παραλήρημα του αποτελείται από φαντασιώσεις της μελλοντικής ζωής των παιδιών του, αλλά και από αναμνήσεις του παρελθόντος, από τη ζωή και το θάνατο της μητέρας του, το γάμο του με την γυναίκα του, καθώς και την επίσκεψη του αγγέλου του θανάτου.


Αυτό που ξεχωρίζει και κάνει την ταινία των Paronnaud και Satrapi ακόμη πιο ενδιαφέρουσα είναι η σκηνοθεσία (και η φωτογραφία!), που καταφέρνει να ενώσει κατά κάποιο τρόπο πολλά και διαφορετικά είδη σε μία ταινία (στο πρώτο 1/3 νομίζεις ότι βλέπεις μια δραματική ιστορία, ενώ στη συνέχεια αντιλαμβάνεσαι ότι το ύφος γίνεται πιο ανάλαφρο με τη χρήση μέχρι και καρτούν για την παρουσίαση της πιο κωμικής πλευράς της ιστορίας). Πρόκειται περισσότερο για μια "συρραφή" από διαφορετικές οπτικές της ίδιας ιστορίας, λες και το ίδιο σενάριο γυρίστηκε από διαφορετικούς σκηνοθέτες και το τελικό αποτέλεσμα ήταν η επιλογή κάποιων σκηνών και η τελική συνένωση τους (κάτι παρόμοιο είχε κάνει και o Tarantino στο "Kill Bill". Well, Quentin is not my cup of tea!). Η μουσική βοηθάει με τη σειρά της, τόσο στο να αναδείξει το ύφος της κάθε σκηνής, όσο και στο να αφομοιώσει όλα τα διαφορετικά στυλ σε ένα ενιαίο πλαίσιο. Η χρήση της αφήγησης προωθεί την δράση, βοηθώντας μας να κοιτάξουμε τη ζωή και τα βιώματα του ήρωα μέσα σε 93 λεπτά, επεξηγώντας ταυτόχρονα σκηνές που θα ήταν δύσκολες να της αντιληφθούμε με τη λογική μας (πχ. η εμφάνιση της Sophia Loren σε ενα όνειρο του Nasser-Ali).

Μια ιστορία για τις σκέψεις και τον ψυχικό κόσμο μιας διαφορετικής προσωπικότητας είναι κάτι που ο καθένας από μας θα έβρισκε ενδιαφέρον για το θέμα μιας ταινίας (υπενθυμίζω την χαριτωμένη "καρικατούρα" της "Amelie", που είχε να κάνει τόσο με τον εξωτερικό όσο και με τον εσωτερικό κόσμο μιας κοπέλας με εναν ιδιαίτερο τρόπο ζωής και σκέψης). Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ενα ταλαντούχο καλλιτέχνη που το μόνο που έχει για να αντιμετωπίσει την υλική πραγματικότητα είναι τα ("άυλα") συναισθήματα του και η μαγεία της δικής του μουσικής που πηγάζει από παλιά βιώματα (δε θα αποκαλύψω ποια είναι αυτά). Ενας ευαίσθητος άνθρωπος, ανήσυχο πνεύμα (ο ορισμός του καλλιτέχνη) που καλείται να αντιμετωπίσει ανθρώπους υλιστές και προσκολλημένους στους τύπους και τη "λογική της κοινωνίας".

Και τώρα αναρωτιέσαι γιατί "Κοτόπουλο με δαμάσκηνα"; Δεν θα αποκαλύψω τη σημασία του τίτλου, γιατί έτσι δε θα είχε κι ενδιαφέρον να δεις την ταινία! (δε θα ξεχάσω τον τρόπο που έμαθα τι ήταν το "rosebud", πριν δω τον "Πολίτη Κέιν"! Καταραμένη Veronica Mars!! Κάποια στιγμή θα σας διηγηθώ την ιστορία ή θα σας κάνω post το ανάλογο video :-P!!!).

Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών είναι πολύ καλές, καθώς φαίνεται να έχουν επιλεγεί ακριβώς για τον ρόλο που ενσαρκώνουν και όλοι τους έχουν μια «καρτουνίστικη» εμφάνιση και συμπεριφορά (τα γυαλιά μυωπίας της συζύγου "Faringuisse" (Maria de Medeiros), το μουστάκι και τα γουρλωμένα μάτια του πρωταγωνιστή "Nasser-Ali" (Mathieu Amalric), κάνοντας την ταινία περισσότερο ενα "μαγικό" παραμύθι παρά μια απλή φανταστική ιστορία.


Η "ταπεινή" μου γνώμη: Νομίζω ότι είναι από τις ταινίες που σου θυμίζουν για ποιο λόγο αγαπάς τις ταινίες και τον κινηματογράφο. Αν και στην αρχή μπορεί να νομίζεις οτι πρόκειται για άλλη μια αποτυχημένη απόπειρα να συγκινήσει κάποιος το κοινό, γρήγορα θα καταλάβεις οτι το δίδυμο που επιμελήθηκε σκηνοθεσία και σενάριο, δεν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του. Ίσως μετά να σκεφτείς οτι πρόκειται για μια ρομαντική κομεντί αλλά και πάλι θα βγεις λάθος (μυστικό της ταινίας είναι να σου αλλάζει συνεχώς την ψυχολογική σου διάθεση και να σε εκπλήσσει). Κι εκεί που στα μισά της ταινίας θα αναρωτιέσαι "γιατί τόσο δράμα πια;;" (ασχέτως που γέλασες στην προηγούμενη σκηνή), στο τέλος καταλαβαίνεις τα πάντα, το τοπίο ξεκαθαρίζει κι εσύ μένεις να συνδέεις τα κομμάτια της ιστορίας, να προβληματίζεσαι και να δικαιολογείς καταστάσεις και πρόσωπα.

Μια ταινία που θα σου αρέσει αρκετά, ακόμη κι αν δεν είσαι ο τύπος που βλέπει γαλλικές ταινίες (γιατί το παίζεις "macho" και παρακολουθείς μόνο western και thriller-splatter!! Οι γαλλικές είναι "φλώρικες" :-P !!). Καλύτερα να μην έχεις στο μυαλό σου κάποιο συγκεκριμένο είδος ταινίας όταν θα τη δεις. Πες απλά oτι θα παρακολουθήσεις μια ιστορία "για κάποιον που υπήρξε, και δεν υπήρξε".

Memorable quote:
"H ζωή είναι ένας αναστεναγμός. Αυτό τον αναστεναγμό πρέπει να αρπάξεις." (τι; το ήθελες στα γαλλικά;;)
Le maître de musique


Βαθμολογία: 3,5/5


Theatrical Trailer [HD, greek subs]