La Piel que Habito (Το Δέρμα που Κατοικώ)

s_dany posted:

Η montag darko δεν κατοίκησε ακριβώς στο πιο πρόσφατο δέρμα του Almodóvar :-P


montag darko posted:


Σκηνοθεσία: Pedro Almodóvar
Παραγωγής: Spain / 2011
Διάρκεια: 117'
Official site



Ένας πλαστικός χειρούργος κρατάει φυλακισμένη στην επαυλή του μια πανεμορφη γυναίκα την οποία χρησιμοποιεί ως πειραματόζωο για τις ερευνές του πάνω στο τεχνητό δέρμα. Ο εγκληματίας γιος της οικιακής βοηθού του εμφανίζεται αναπάντεχα και μια άλλόκοτη ιστορια αρχίζει να ξετυλίγεται…


Αν μου ζητούσατε να σας πω έναν σκηνοθέτη που θαυμάζω για την αισθητική και το γούστο του η απάντηση μου θα ήταν, χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ. Το πρώτο film του που είδα, το "Kika" (που είναι και το λιγότερο αγαπημένο μου), ενώ με ενόχλησε με το ακραίο σενάριο των τόσο εύκολα αποδεκτών από τους ήρωες παρανοϊκών καταστάσεων του, με άφησε με το στόμα ανοιχτο μπροστά σε αυτό το υπέροχο θέαμα κουστουμιών, διακόσμησης, χρωμάτων και σχεδίων. Κυριολεκτικά ενα ντελίριο, κιτς μεν προσεγμενο μεχρι τελευταίας λεπτομέρειας δε, που με έκανε να καταλάβω οτι βρήκα επιτέλους ενα σκηνοθέτη που περνάει ωρες ψάχνοντας και την παραμικρη λεπτομέρεια στην αισθητική του κάδρου του για να μας δώσει αυτό το τόσο λαχταριστό αποτέλεσμα.


Αναμφίβολα και το "Skin I Live in" είναι κάτι παραπάνω από άρτιο αισθητικά. Απο την πρώτη σκηνή θα μείνουμε με το στόμα ανοιχτό με την έπαυλη–μουσείο, τα κουστούμια από τον Jean Paul Gaultier και την απαράμιλη φινέτσα του Antonio Banderas σε συνδιασμό με την αθώα και ταυτόχρονα εκλπεπτισμένη ομορφιά της Helena Anaya. Οι ήρωες όπως και το περιβάλλον μεσα στο οποίο ζούν είναι αψεγάδιαστο. Από το χτένισμα της Μarisa Paredes που αν και οικιακη βοηθός δεν χαλάει ποτέ, τα πουκάμισα του Banderas, την ποπ αρτ διακόσμηση του δωματιού της Anaya, τους αναγεννησιακούς πίνακες στους τοίχους, όλα μας θυμίζουν σε κάθε πλανο το στοίχημα που φαίνεται να έβαλε ο σκηνοθέτης με τον εαυτό του: Tελικά αυτό το δέρμα που κατοικούμε είναι μόνο η επιφάνεια; Ξεχωρίζει από την ουσία και τον πραγματικό μας εαυτό ή η εικόνα μας είναι η αλήθεια μας;


Δυστυχώς ο Almodóvar (στους τίτλους αρχής είδαμε ότι έλειπε το… Pedro), δεν φαίνεται ούτε ο ίδιος να εβγαλε συμπέρασμα. Φοράει στους πρωταγωνιστές του «στολές» (στην Marisa Paredes της οικιακής βοηθού, στην Ηelena Anaya την ολόσωμη φόρμα-«δερμα»), στον «κακό» γιο της οικιακής βοηθού αποκριάτικη «στολή», στην κόρη του τη «στολή» της Barbie και δίνει στον άτυχο νεαρό που βρέθηκε στο περασμά του ταλέντο γλύπτη (φτιάχνει ο ίδιος κούκλες βιτρίνας που θα μπούν τα ενδύματα–«στολές»). Η εξέλιξη όμως της ιστορίας δεν μας δίνει να καταλάβουμε ποιός ακριβώς είναι ο προβληματισμός του σκηνοθέτη, τί τελικά τον προβληματίζει στην έννοια της εικόνας και πώς διαχωρίζεται από την ουσία.


Το ερώτημα της εικόνας είναι παρών σε όλες τις ταινίες του «εθνικού» σκηνοθέτη της Ισπανίας αλλά μόνο εδώ φαίνεται να τον προβληματίζει τόσο που τον αποσυντονίζει από την ιστορία. Μια ιστορία που μπλέκει τον Frankestein με τον Georges Franju ("Eyes without a Face"), το "Vertigo" και τη "Rebecca" του Hitchcock, το μέτριο "Boxing Helena" αλλα κυρίως λίγο από όλες τις ταινίες που έχει γυρίσει μέχρι τώρα ο σκηνοθέτης. Οι σκηνές σου θυμίζουν ότι αυτό κάπου το έχεις ξαναδεί, το twist κάπου στη μέση της ταινίας δεν πείθει και αποπροσανατολίζει, οι δευτεραγωνιστές κάνουν ένα τυχαίο πέρασμα (αν και είναι όλοι εξαίρετοι), αλλά κυρίως η βασική πλοκή μπάζει από παντού.


Ενώ και ο Banderas (που συναντά τον Almodóvar μετά από 11 χρόνια) και η Anaya είναι υπέροχοι και ταιριάζει απόλυτα η χημεία τους, το σενάριο δεν τους αφήνει να πάρουν στην «πλάτη» τους την ταινία. Έτσι μπερδευόμαστε με τις υποπλοκές και ενώ μαγευόμαστε από την πρωτότυπη αισθητική, τα flash back κουράζουν αντί να βοηθούν, το χιούμορ αλλά και το δράμα (που έχει και στα δύο διαπρέψει) είναι σχεδόν απόντα και τελικά αναρωτιόμαστε αν ο ίδιος o σκηνοθέτης έχει αποφασίσει αν προτιμάει την εικόνα από την ουσία ή αν μπορεί να κάνει αυτό τον διαχωρισμό καν.


Βαθμολογία: 2/5


Theatrical trailer [greek subtitles]