"Τι ταινία να δω?" Vol.6: ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ part 1: "2000-2010 ΛΟΥΜΠΕΝ: Τα κουρέλια ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ακόμα"

pKorb posted:

...μ'αρέσει να περπατώ στο κέντρο των Αθηνών, όλες τις εποχές του χρόνου, αλλά ιδιαίτερα όταν φθίνει το φθινόπωρο και χειμωνιάζει. Χέρια στις τσέπες, κρύο, μόνος με τις σκέψεις, ατέλειωτες ευθείες, καθε φορά  σε άλλη κατεύθυνση και αν παρασκεφτώ ή κοντεύω να πάθω κρυοπαγήματα, υπάρχει πάντα ένα ζεστό καφε-μπαρ, ζεστό τσάι με κονιάκ, ζεστά χαμόγελα... Ειδυλλιακές εικόνες.

Τα τελευταία χρόνια βέβαια οι ευθείες γίνανε σχήματα, σύμβολα και τέλος αφηρημένη τέχνη. Να εξηγηθώ. Περπατάς περπατάς εις το κέντρο, όταν το κράτος δεν είναι δω και λες να στρίψω γιατί ευθεία έχω τους πρεζέμπορους και τους τοξικοεξαρτημένους στο παρκάκι της Νομικής και δεν έχω όρεξη για περιπέτειες, αργότερα όταν βρεις το κράτος μπροστά σου στα Εξάρχεια, παίζει να ασχοληθεί πιο εύκολα με σένα και το ντύσιμό σου, πάρα με το παραπάνω σκηνικό, οπότε ξαναστρίβεις. Αν βρεθείς και Πατησσίων βραδάκι, τα "κορίτσια"  έχουν διευρύνει την έννοια των free hugs, αλλά άλλωστε αυτό είναι και το λιγότερο που μπορεί να σου τύχει εκεί τριγύρω. 

Που θέλω να σταθώ. Όχι προφανώς ότι χαλάει η ζαχαρένια του υποφαινόμενου και δε μπορεί να κάνει τη vie boheme του με την ησυχία του και ότι τα κοινωνικά προβλήματα ενοχλούνε τον "my perfect little world", αλλά η ασυνείδητη αλλαγή του δρομολογίου μου. Συνήθισα, προσαρμόστηκα και είτε κάνω πως δεν βλέπω, είτε στρίβω και αλλάζω δρόμο. Ανακάλυψα ότι πρώτα προσαρμοζόμαστε και μόνο άμα δε τη παλεύουμε καθόλου, αντιδρούμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Έτσι και με τη κρίση. 

Η κρίση βαθαίνει τα τελευταία 4 χρόνια. Προσαρμογή. Ξεκινήσαμε από το "ρε γιατί δεν αράζουμε στη πλατεία με περιπτερόμπυρα, δεν είναι μόνο για τους αλήτες, αλλά κιόλας έχω γίνει και λίγο αλάνι τώρα τελευταία", συνεχίσαμε με το "α διαβάζω free press, είναι καλύτερα απ'τα περιοδικά και κλέβω ίντερνετ απ'τον διπλανό και είμαι κουλ", αλλάξαμε  το "πάμε στο κενό να φάμε στα Palmie", με το "τι φαί έχει η Λέσχη σήμερα ? α, οκ πάμε από νωρίς γιατί η ουρά φτάνει μέχρι έξω". Δεν είναι παντού έτσι, βλέπω ότι υπάρχει μια δυναμική τάση προς τα κει. Από το "σακάκι, davidoff τσιγάρο, μπουζούκια και ουίσκι" στο "φούτερ με κουκούλα, λαθραίος χύμα καπνός και ρεμπέτικα στο μοναστηράκι καθισμένοι σε κασόνια, πίνοντας ούζο σε μπουκαλάκι από νερό". Ακόμα και το χιούμορ άλλαξε. Ή μάλλον το χιούμορ είναι και φάρμακο. Γι'αυτό υπάρχουν άλλωστε και οι Χατζιφραγκέτα.

                      

Όλες αυτές οι εικόνες μου θύμισαν μια αμπελοφιλοσοφική συζήτηση που είχα με ένα φίλο κάποτε, σ'ένα ζεστό καφέ.  Ότι τα καταναλωτικά πρότυπα μας δημιουργούν αυτή τη μικροαστίλα, το "wanna be rich attitude χώρις να έχω λεφτά", νιώθοντας ντροπή για τη κοινωνική σου θέση, αν βρίσκεσαι στα χαμηλά. Τώρα συμβαίνει κυρίαρχα το αντίθετο κατ'εμέ, χωρίς να εξαφανίζεται η προαναφερθείσα συμπεριφορά. Χωρίς να έχουμε φτάσει ακόμα στο πάτο, υπάρχει μια λουμπενοποίηση (loumpen=κουρέλι) στις συμπεριφορές, αποδεχόμενοι την τάση αυτή. 

Και όλα αυτά σε μια πόλη χάωτικα οργανωμένη, όπου μπορεί ο οποιοσδήποτε μικρομεσαίος να πιει το καφέ του, δίπλα στο βιομήχανο στο κολωνάκι, ένα στενό από κάτω πόρνες και εξαρτημένοι με τους φοιτητές και πρεζέμποροι,λαθρέμποροι και αστυνομικοί στο αρχαιολογικό μουσείο. Μια ωραία ατμόσφαιρα.Μια ωραία παρέα.πλούσιοι στο ρετιρέ , ψωνισμένοι και λουμπενοποιημένοι στη μέση ,λούμπεν από κάτω στα υπόγεια.

Τουλάχιστον οι ΛΟΥΜΠΕΝ, είναι original πράγμα, όχι lifestyle. Ο τίτλος του άρθρου είναι "ΛΟΥΜΠΕΝ: Τα κουρέλια ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ακόμα", το σινεμά όμως που κολλάει? Κολλάει στο επίπεδο το πως φαίνονται τα πράγματα μέσα από το πρίσμα του φακού. Γιατί οι λουμπενοποιημένοι μπορεί να ναι φρέσκια μόδα, το λούμπεν ήταν πάντα εκεί. Και οι δύο κατηγορίες απασχόλησαν διαχρονικά τους καλλιτέχνες. Συνήθως στηλίτευαν τους λουμπενοποιημένους, αλλά  παρουσίαζαν τη ζωή των λούμπεν με μια κάποια συμπάθεια.

Ένα άνθρωπος που τους συμπάθισε, τους φώτισε και τους έζησε είναι ο Ηλίας Πετρόπουλος. Το βιογραφικό ντοκιμαντέρ "Ένας κόσμος υπόγειος" είναι μια καλή αφετηρία για να μυηθεί κάποιος στο έργο αυτού του αιρετικού και προκλητικού καλλιτέχνη ο οποίος τη ρήση του Oscar Wilde "Όλοι μας ζούμε στον υπόνομο αλλά κάποιοι κοιτάζουν τα άστρα" την έκανε πράξη, μπήκε στον υπόνομο και είδε και τα άστρα. Δε τρόμαξε στο διαφορετικό, αλλά προσπάθησε να το καταλάβει, το υπερασπίστηκε και κατηγόρησε ευθέως τα "πάνω πατώματα" ότι σιχαίνονται και καταπίεζουν τα υπόγεια διαχρονικά.

Το ελληνικό σινεμά τη δεκαετία 2000-2010 μας έδωσε κάποια έργα που φωτίζουν αυτό το κόσμο που υποκριτικά κάνουμε ότι δεν τον ξερουμε, αλλά πως γίνεται ρε συ να ξεπουλάνε πάντα τα κλεφτρόνια και οι λαθρέμποροι, οι ιερόδουλες και οι εκδιδόμενες τραβεστί να χουν πάντα πελατεία, κάθε γειτονιά να χει 4-5 εξαρτημένους και όλο και κάποιος γνωστός "λιώνει στους μπάφους", όλοι να ξέρουν κάποιον που χει κάνει φυλακή, αλλά τελικά αυτοί οι άνθρωποι να ναι αόρατοι?

Η παρουσίαση είναι με τυχαία σειρά :

1. Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ(2002)
του Ν. Γραμματικού

Ένας 35χρονος (Βαγγέλης Μουρίκης) αποφυλακίζεται και πηγαίνει στο χωριό από το οποίο κατάγεται, προσπαθώντας να ξεφύγει από παρελθόν του.



2. HARDCORE(2004)
του Ν. Ηλιάδη

Δύο νεαρές πόρνες προσπαθούν να επιβιώσουν και να ξεφύγουν από το δύσκολο κόσμο της νύχτας.



3. DELIVERY(2004)
του Ν. Παναγιωτόπουλου

Ένας σιωπηλός νέος φτάνει στη πρωτεύουσα.. Χωρίς όνομα γνωρίζει άλλους ανθρώπους χωρίς ονόματα και προσπαθεί να επιβιώσει σε μια πόλη που αρνείται την ύπαρξη του.



το trailer εδώ

4. ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ(2002)
του Γ. Οικονομίδη

Η λουμπενοποίηση που λέγαμε, όχι ως lifestyle όμως αλλά ως ανθρώπινες σχέσεις.



5. Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ(2002)
του Ν. Νικολαίδη

Τυχοδιώκτες με μια τελευταία ελπίδα, ένα όνειρο.



6. ΣΤΡΕΛΛΑ(2009)
του Π. Κούτρα

Love story: αποφυλακισμένος και τρανσέξουαλ. Υπάρχει ζωή για όλους?



7. ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ(2009)
του Φ. Τσίτου

Τελικά μας παίρνουν οι μετανάστες τις δουλειές ή μας αρέσει πολύ ο φραπές?
Εμείς είμαστε οι καλύτεροι, οι άλλοι σκουπίδια. Και αν είσαι ο άλλος τελικά?


8. ΝΑ Μ'ΑΓΑΠΑΣ(2003)
του Α. Θωμόπουλου

Μας αρέσουν οι περίεργοι, οι καλλιτέχνες, που δε δουλεύουν σα και μας. Αλλά όταν "πέσουν", τους αγαπάμε ακόμα? Για τον Παύλο Σιδηρόπουλο.



9.  Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ(2005)
του Ρ. Χαραλαμπίδη

Άνεργος,φιλόσοφος και ορφανός αλλά με οικογενειακά χρέη. Μια ληστεία θα μας σώσει?



10. ΚΑΘΑΡΣΗ(2009)
του Φ. Μπόγρη

Κράτος και παρακράτος. Κόσμος και υπόκοσμος.





Μπορεί και να το κούρασα το θέμα, το ζήτημα είναι οτί τους ήρωες που μας γοητεύουν στις ταινίες, δεν είναι σίγουρο ότι θέλουμε να τους συναντήσουμε στη πραγματική ζωή.





"Τι ταινία να δω?"

1. Vol.1: Christian Bale

2. Vol.2: Star channel -the 3a.m.Top10-

3. Vol.3: Woody Harrelson 

4. Vol.4: Κατάληψη! 

5. Vol.5: Kevin Smith