"Τι ταινία να δω?" Vol.7: "OH X-MAS nostal-geek!"

pKorb posted:

αγαπητέ αναγνώστη,

όταν διαβάζεις αυτές τις γραμμές, 2 τινά θα έχουν συμβεί. Ή σωθήκαμε από την καταστροφή του κόσμου ή είσαι ρομποτοεξωγήινος που κάνει ανασκαφές στο πλανήτη Γη το 3486 και θα βγάλεις συμπεράσματα για το πολιτιστικό επίπεδο του ανθρωπίνου γένους από αυτό το κείμενο. 

Σώθηκες και συ!

καλή ανάγνωση

ΥΓ. ήθελα να βάλω για τίτλο το "-HO! HO! HO!  - Mom, Santa called me whore 3 times" αλλά με πιάσε η σοβαροφάνειά μου και δε το κανα.

Προσπερνάω τη καταστροφολογία  και δηλώνω ότι παρά τις Κασσάνδρες, θα τη γλυτώσουμε!

(με το σκεπτικό, ότι αν δεν υπάρχει κόσμος στις 22/12... ποιος θα ζει για να μου την πει?! :P )

Το ζήτημα δεν είναι ακριβώς το κλισέ "να ζούμε τη κάθε μέρα λες και είναι η τελευταία", αλλά να κάνουμε αυτα που αγαπάμε, με αυτούς που αγαπάμε και να μη τα αναβάλουμε. Δε χρειαζόμαστε μια καταστροφή για να ανακαλύψουμε τις χαρές της ζωής.

(Μια παρένθεση.

Οι άνθρωποι είναι που είναι περίεργοι,  όταν έχουν να κάνουν με επερχόμενες καταστροφές και γλυτώνουν δε από αυτές, είναι ακόμα πιο περίεργοι . Έχουν τη συμπεριφορά του ασθενή με λανθασμένη διάγνωση, όπου κάνει αυτά που ήθελε να κάνει και τα ανέβαλε μια ζωή, όπως το να  περνάει χρόνο με τους αγαπημένους του, αλλά όταν του ανακοινώνεται ότι θα ζήσει, σχεδόν ξενερώνει με το γεγονός (τουλάχιστον αρχικά, μη το παρακάνουμε κιόλας, αλλά το χω δει να συμβαίνει στο "House MD" άρα...).

Από την άλλη υπάρχει και η συμπεριφορά τύπου Steve Buscemi στο "Armageddon", που ξέρει ότι έρχεται ο αστεροειδής προς τα δώθε και παίρνει δάνεια από τοκογλύφους και παρακαλεί να καταστραφεί ο κόσμος για να γλιτώσει από δαύτους. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τη πολιτική κατάσταση της χώρας (δεν) είναι τυχαία, αλλά (μην) ανησυχείτε, δεν έχουμε Bruce Willis για να τρυπήσει, να ανατινάξει και να θυσιαστεί, πάνω στον αστεροειδή του χρέους, οπότε (υπερ)δανειστείτε άφοβα. Ας ελπίσουμε πριν το τέλος να χουμε τουλάχιστον ειδύλλια σαν του Ben Affleck και της Liv Tyler, αλλά μάλλον το βλέπω να μας μένει μόνο το τραγουδάκι του μπαμπά της Liv, Stephen Tyler, "Dream On".

Κλείσιμο της παρένθεσης.)

Μπορεί να μη το χετε καταλάβει ακόμα, αλλά το θέμα του άρθρου δεν είναι η καταστροφή, αλλά τα Χριστούγεννα,  με μπόλικες δόσεις μάλιστα από νοσταλγία αλλά και σκεπτικισμό,.

Για αρχή δε πρέπει να σκεφτόμαστε τα Χριστούγεννα ως ενήλικες, είναι ξενερωτικό και μίζερο. Πωπω! Κοίτα πόσα λαμπιόνια έχει η πόλη μας! Πόσο να κόστισε? Λες να αυξηθούν τα δημοτικά τέλη? Ανοίγεις τη TV και τι βλέπεις? Τον Ρουβά και το ArGoodaki, παρέλαση από ΠΑΕ και ΚΑΕ στο "Xαμόγελο του παιδιού", αναβίωση του εθίμου στη Κολοπετινίτσα όπου λιθοβολούμε, καίμε και σουβλίζουμε τον καλικάντζαρο, σίγουρα τον Αη Βασίλη να κάνει water ski στην Αυστραλία και πρωινάδικα με μουσική υπόκρουση "τούλι για τον Χριστούλη", "last x-mas" και Βανδή! Η λιγότερη μίζερη ενήλικη λογική, είναι το ακόλουθο σχήμα. Γεννήθηκε ο Χριστούλης, θα κάνουμε ρεβεγιόν, θα μεθύσουμε και θα πάμε στο καζίνο. Σκέτη κατάνυξη!

                   


Δεν υπάρχουν τελικά Χριστούγεννα. Υπάρχουν "Χριστούγεννα". Υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν στη μόνη μας πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια.

Ήρθαν τα Χριστούγεννα! Διακοπές! Σιγά μη κάνω τις χριστουγεννιάτικες εργασίες, του χρόνου αυτά! Στρώσαμε τα χαλιά στο σπίτι, στολίσαμε το δέντρο, πήραμε τα πακέτα από τα τσιγάρα του μπαμπά και τα ντύσαμε με γυαλιστερό χαρτί και κορδέλες και τα κάναμε και αυτά στολίδια, πράσινο και κόκκινο παντού, κακάο, μπισκότα, μελομακάρονα και ταινία το μεσημέρι στο "μεγάλο κανάλι" με κουβέρτα για υπνόσακο , κάλαντα από τις 7 το πρωί και... επιτέλους χριστούγεννα από τα προάστια, στο κέντρο, βόλτα στα μαγαζιά, στο Μινιόν, στο Λαμπρόπουλο για παιχνίδια! Και τι παιχνίδια, τα θέλω όλα! Τα είδα και στη τηλεόραση! Mega Drive, GI Joe, Transformers, Playmobil, Lego, "Πολιορκία", "Hero Quest", "Hotel", το τροχόσπιτο της Barbie! Ήμουνα καλό παιδί φέτος και θα διαλέξω ότι θέλω και θα μου το φέρει ο Άγιος Βασίλης!

                     

Όλα κατέρρευσαν, όταν ανακάλυψα τα "transformers" και το "Μάντεψε Ποιος" κρυμμένα στο ντουλάπι του σύνθετου στο σαλόνι, πολύ πριν τα βρω κάτω από το δέντρο... Δηλαδή δεν υπάρχει άγιος βασίλης? Γκρεμίζεται ο κόσμος... Και το ξέρατε όλοι εσείς αυτό?! Τζάμπα  ήμουν καλό παιδί?

Μεγαλώνεις και οι μύθοι των Χριστουγέννων απομυθοποιούνται. Ο αη Βασίλης έβαλε τα κόκκινα για την κόκα κόλα. Ο Σκρουτζ έκανε φιλανθρωπίες τελικά, γιατί τον πίεσε το φάντασμα της φορολογίας. Οι "Άθλιοι" παραμένουν άθλιοι και ο Όλιβερ Τουίστ πουλάει χαρτομάντιλα στο φανάρι. Και συ γίνεσαι ο τύπος που λέει "Δώσαμε,δώσαμε"!

Μόνο τα παιδιά έχουν τη μαγεία μέσα τους. Δε τα νοιάζει αν θα πάνε στο "Καρυοθραύστη" στο μέγαρο, στη γιορτινή παράσταση των "Mazoo & the Zoo" ή μια βόλτα στο Ζάππειο. Τα γουσταρουν όλα. Δε λέω ξενερώνουν όταν δεν έχουν τα παιχνίδια των φίλων τους  ή ο συμμαθητής έβγαλε πιο πολλά λεφτά στα κάλαντα, αλλά στο τέλος θα μοιραστούν τα παιχνίδια τους και θα φάνε τα λεφτά στις καραμέλες. Αυτά βλέπουν οι "μεγάλοι", ζηλεύουν και παίρνουν μια 10άρα dvds, μια κουβέρτα και βουρ στο καναπέ με κακάο, παίρνουν τηλέφωνα για παρέα και για καλό και για κακό τιγκάρουν το ταβάνι στα γκι. Εεεε κάτι θα γίνει!

Αυτό το άρθρο φιλοδοξεί να σας βοηθήσει μόνο στα dvds :P

Για τα άλλα δε ξέρω, μπορεί ίσως η Mariah Carrey με το "All i want for X-mas is you" ή η χριστουγεννιάτικη κολεξιόν της "Victoria's Secret" ή και τα 2 μαζί...

• Το άρθρο αυτό δε θα προτείνει ταινίες που έχουνε μέσα ξεπεσμένους ηθοποιούς που ντυθήκανε στα ασπροκόκκινα μπας και δουν άσπρη μέρα, λέγε με A.Schwarzenegger, R.Attenborough, W.Goldberg, M.Keaton, T.Allen, N.Cage και η λίστα δεν έχει τελειωμό. 

• Δε θα προτείνει τις κλασσική ποιοτική τετράδα x-mas movies λέγε με:

1. Home Alone (1990)

2. The Nighmare Before Christmas (1993)

3. The Muppet Chrismas Carol (1992)

4. Grinch (2000)

Βέβαια επειδή δε μ'αρέσουν οι αφορισμοί, υπάρχουν links και για τις προαναφερθέντες 10 ταινίες.

• Θα σας προτείνω 5 ταινίες που συνδυάζουν γιορτινό φόντο, πλάκα, δράση, τρυφερότητα και λίγο καλτ για να ξορκίσουμε λίγο τη παιδικότητα και τη νοσταλγία. Να σκεφτούμε πράγματα σημαντικά για μας, αλλά να μην πέσουμε κιόλας σε βαθειά περισυλλογή!

Η σειρά παρουσίασης είναι χρονολογική :

1. DIE HARD(1988)

του John Mc Tiernan

Γιορτές στο L.A. ? O John Mc Lane είπε να ηρεμήσει λίγο. ΤΙ? Θες να του χαλάσεις τις γιορτές?

HO HO HO I'VE GOT A MACHINE GUN!!!

2. SCROOGED(1988)
του Richard Donner

Ο Bill Murray εδώ είναι ένας κακός και εγωιστής άνθρωπος. Με το ζόρι θα κάνει new year's resolutions πράξη εδώ και τώρα!




3. CHRISTMAS VACATION(1989)
του Jeremiah S. Chechik

Το "τρελό θηριοτροφείο" κάνει Χριστούγεννα. Φυσικά και όλα θα πάνε στραβά!




4. GHOSTBUSTERS 2(1989)
του Ivan Reitman

Καλή χρονιά, χρόνια πολλά, με φαντάσματα, τέρατα και ξωτικά! Και ποιον θα καλέσεις?
GHOSTBUSTERS!




5. EDWARD SCISSORHANDS(1990)
του Tim Burton

"Ο Ψαλιδοχέρης" ελληνιστί. Το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν υπάρχει σε όλους, αλλά μακάρι να τα βρουν μεταξύ τους αυτοί που το έχουν.






Αν θέλετε δείτε τις 5, αν θέλετε και τις 15. Καλά να είμαστε και καλέσε γιορτέσε :D










"Τι ταινία να δω?"

1. Vol.1: Christian Bale

2. Vol.2: Star channel -the 3a.m.Top10-

3. Vol.3: Woody Harrelson 

4. Vol.4: Κατάληψη! 

5. Vol.5: Kevin Smith

6. Vol.6: ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ part 1: "2000-2010 ΛΟΥΜΠΕΝ: Τα κουρέλια ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ακόμα"

"Τι ταινία να δω?" Vol.6: ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΙΝΕΜΑ part 1: "2000-2010 ΛΟΥΜΠΕΝ: Τα κουρέλια ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ακόμα"

pKorb posted:

...μ'αρέσει να περπατώ στο κέντρο των Αθηνών, όλες τις εποχές του χρόνου, αλλά ιδιαίτερα όταν φθίνει το φθινόπωρο και χειμωνιάζει. Χέρια στις τσέπες, κρύο, μόνος με τις σκέψεις, ατέλειωτες ευθείες, καθε φορά  σε άλλη κατεύθυνση και αν παρασκεφτώ ή κοντεύω να πάθω κρυοπαγήματα, υπάρχει πάντα ένα ζεστό καφε-μπαρ, ζεστό τσάι με κονιάκ, ζεστά χαμόγελα... Ειδυλλιακές εικόνες.

Τα τελευταία χρόνια βέβαια οι ευθείες γίνανε σχήματα, σύμβολα και τέλος αφηρημένη τέχνη. Να εξηγηθώ. Περπατάς περπατάς εις το κέντρο, όταν το κράτος δεν είναι δω και λες να στρίψω γιατί ευθεία έχω τους πρεζέμπορους και τους τοξικοεξαρτημένους στο παρκάκι της Νομικής και δεν έχω όρεξη για περιπέτειες, αργότερα όταν βρεις το κράτος μπροστά σου στα Εξάρχεια, παίζει να ασχοληθεί πιο εύκολα με σένα και το ντύσιμό σου, πάρα με το παραπάνω σκηνικό, οπότε ξαναστρίβεις. Αν βρεθείς και Πατησσίων βραδάκι, τα "κορίτσια"  έχουν διευρύνει την έννοια των free hugs, αλλά άλλωστε αυτό είναι και το λιγότερο που μπορεί να σου τύχει εκεί τριγύρω. 

Που θέλω να σταθώ. Όχι προφανώς ότι χαλάει η ζαχαρένια του υποφαινόμενου και δε μπορεί να κάνει τη vie boheme του με την ησυχία του και ότι τα κοινωνικά προβλήματα ενοχλούνε τον "my perfect little world", αλλά η ασυνείδητη αλλαγή του δρομολογίου μου. Συνήθισα, προσαρμόστηκα και είτε κάνω πως δεν βλέπω, είτε στρίβω και αλλάζω δρόμο. Ανακάλυψα ότι πρώτα προσαρμοζόμαστε και μόνο άμα δε τη παλεύουμε καθόλου, αντιδρούμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Έτσι και με τη κρίση. 

Η κρίση βαθαίνει τα τελευταία 4 χρόνια. Προσαρμογή. Ξεκινήσαμε από το "ρε γιατί δεν αράζουμε στη πλατεία με περιπτερόμπυρα, δεν είναι μόνο για τους αλήτες, αλλά κιόλας έχω γίνει και λίγο αλάνι τώρα τελευταία", συνεχίσαμε με το "α διαβάζω free press, είναι καλύτερα απ'τα περιοδικά και κλέβω ίντερνετ απ'τον διπλανό και είμαι κουλ", αλλάξαμε  το "πάμε στο κενό να φάμε στα Palmie", με το "τι φαί έχει η Λέσχη σήμερα ? α, οκ πάμε από νωρίς γιατί η ουρά φτάνει μέχρι έξω". Δεν είναι παντού έτσι, βλέπω ότι υπάρχει μια δυναμική τάση προς τα κει. Από το "σακάκι, davidoff τσιγάρο, μπουζούκια και ουίσκι" στο "φούτερ με κουκούλα, λαθραίος χύμα καπνός και ρεμπέτικα στο μοναστηράκι καθισμένοι σε κασόνια, πίνοντας ούζο σε μπουκαλάκι από νερό". Ακόμα και το χιούμορ άλλαξε. Ή μάλλον το χιούμορ είναι και φάρμακο. Γι'αυτό υπάρχουν άλλωστε και οι Χατζιφραγκέτα.

                      

Όλες αυτές οι εικόνες μου θύμισαν μια αμπελοφιλοσοφική συζήτηση που είχα με ένα φίλο κάποτε, σ'ένα ζεστό καφέ.  Ότι τα καταναλωτικά πρότυπα μας δημιουργούν αυτή τη μικροαστίλα, το "wanna be rich attitude χώρις να έχω λεφτά", νιώθοντας ντροπή για τη κοινωνική σου θέση, αν βρίσκεσαι στα χαμηλά. Τώρα συμβαίνει κυρίαρχα το αντίθετο κατ'εμέ, χωρίς να εξαφανίζεται η προαναφερθείσα συμπεριφορά. Χωρίς να έχουμε φτάσει ακόμα στο πάτο, υπάρχει μια λουμπενοποίηση (loumpen=κουρέλι) στις συμπεριφορές, αποδεχόμενοι την τάση αυτή. 

Και όλα αυτά σε μια πόλη χάωτικα οργανωμένη, όπου μπορεί ο οποιοσδήποτε μικρομεσαίος να πιει το καφέ του, δίπλα στο βιομήχανο στο κολωνάκι, ένα στενό από κάτω πόρνες και εξαρτημένοι με τους φοιτητές και πρεζέμποροι,λαθρέμποροι και αστυνομικοί στο αρχαιολογικό μουσείο. Μια ωραία ατμόσφαιρα.Μια ωραία παρέα.πλούσιοι στο ρετιρέ , ψωνισμένοι και λουμπενοποιημένοι στη μέση ,λούμπεν από κάτω στα υπόγεια.

Τουλάχιστον οι ΛΟΥΜΠΕΝ, είναι original πράγμα, όχι lifestyle. Ο τίτλος του άρθρου είναι "ΛΟΥΜΠΕΝ: Τα κουρέλια ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ακόμα", το σινεμά όμως που κολλάει? Κολλάει στο επίπεδο το πως φαίνονται τα πράγματα μέσα από το πρίσμα του φακού. Γιατί οι λουμπενοποιημένοι μπορεί να ναι φρέσκια μόδα, το λούμπεν ήταν πάντα εκεί. Και οι δύο κατηγορίες απασχόλησαν διαχρονικά τους καλλιτέχνες. Συνήθως στηλίτευαν τους λουμπενοποιημένους, αλλά  παρουσίαζαν τη ζωή των λούμπεν με μια κάποια συμπάθεια.

Ένα άνθρωπος που τους συμπάθισε, τους φώτισε και τους έζησε είναι ο Ηλίας Πετρόπουλος. Το βιογραφικό ντοκιμαντέρ "Ένας κόσμος υπόγειος" είναι μια καλή αφετηρία για να μυηθεί κάποιος στο έργο αυτού του αιρετικού και προκλητικού καλλιτέχνη ο οποίος τη ρήση του Oscar Wilde "Όλοι μας ζούμε στον υπόνομο αλλά κάποιοι κοιτάζουν τα άστρα" την έκανε πράξη, μπήκε στον υπόνομο και είδε και τα άστρα. Δε τρόμαξε στο διαφορετικό, αλλά προσπάθησε να το καταλάβει, το υπερασπίστηκε και κατηγόρησε ευθέως τα "πάνω πατώματα" ότι σιχαίνονται και καταπίεζουν τα υπόγεια διαχρονικά.

Το ελληνικό σινεμά τη δεκαετία 2000-2010 μας έδωσε κάποια έργα που φωτίζουν αυτό το κόσμο που υποκριτικά κάνουμε ότι δεν τον ξερουμε, αλλά πως γίνεται ρε συ να ξεπουλάνε πάντα τα κλεφτρόνια και οι λαθρέμποροι, οι ιερόδουλες και οι εκδιδόμενες τραβεστί να χουν πάντα πελατεία, κάθε γειτονιά να χει 4-5 εξαρτημένους και όλο και κάποιος γνωστός "λιώνει στους μπάφους", όλοι να ξέρουν κάποιον που χει κάνει φυλακή, αλλά τελικά αυτοί οι άνθρωποι να ναι αόρατοι?

Η παρουσίαση είναι με τυχαία σειρά :

1. Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ(2002)
του Ν. Γραμματικού

Ένας 35χρονος (Βαγγέλης Μουρίκης) αποφυλακίζεται και πηγαίνει στο χωριό από το οποίο κατάγεται, προσπαθώντας να ξεφύγει από παρελθόν του.



2. HARDCORE(2004)
του Ν. Ηλιάδη

Δύο νεαρές πόρνες προσπαθούν να επιβιώσουν και να ξεφύγουν από το δύσκολο κόσμο της νύχτας.



3. DELIVERY(2004)
του Ν. Παναγιωτόπουλου

Ένας σιωπηλός νέος φτάνει στη πρωτεύουσα.. Χωρίς όνομα γνωρίζει άλλους ανθρώπους χωρίς ονόματα και προσπαθεί να επιβιώσει σε μια πόλη που αρνείται την ύπαρξη του.



το trailer εδώ

4. ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ(2002)
του Γ. Οικονομίδη

Η λουμπενοποίηση που λέγαμε, όχι ως lifestyle όμως αλλά ως ανθρώπινες σχέσεις.



5. Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ(2002)
του Ν. Νικολαίδη

Τυχοδιώκτες με μια τελευταία ελπίδα, ένα όνειρο.



6. ΣΤΡΕΛΛΑ(2009)
του Π. Κούτρα

Love story: αποφυλακισμένος και τρανσέξουαλ. Υπάρχει ζωή για όλους?



7. ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ(2009)
του Φ. Τσίτου

Τελικά μας παίρνουν οι μετανάστες τις δουλειές ή μας αρέσει πολύ ο φραπές?
Εμείς είμαστε οι καλύτεροι, οι άλλοι σκουπίδια. Και αν είσαι ο άλλος τελικά?


8. ΝΑ Μ'ΑΓΑΠΑΣ(2003)
του Α. Θωμόπουλου

Μας αρέσουν οι περίεργοι, οι καλλιτέχνες, που δε δουλεύουν σα και μας. Αλλά όταν "πέσουν", τους αγαπάμε ακόμα? Για τον Παύλο Σιδηρόπουλο.



9.  Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ(2005)
του Ρ. Χαραλαμπίδη

Άνεργος,φιλόσοφος και ορφανός αλλά με οικογενειακά χρέη. Μια ληστεία θα μας σώσει?



10. ΚΑΘΑΡΣΗ(2009)
του Φ. Μπόγρη

Κράτος και παρακράτος. Κόσμος και υπόκοσμος.





Μπορεί και να το κούρασα το θέμα, το ζήτημα είναι οτί τους ήρωες που μας γοητεύουν στις ταινίες, δεν είναι σίγουρο ότι θέλουμε να τους συναντήσουμε στη πραγματική ζωή.





"Τι ταινία να δω?"

1. Vol.1: Christian Bale

2. Vol.2: Star channel -the 3a.m.Top10-

3. Vol.3: Woody Harrelson 

4. Vol.4: Κατάληψη! 

5. Vol.5: Kevin Smith