AUEB Film Club invites you to the screening of: "Mulholland Dr." (2001, David Lynch) on Monday 30/11/09 at 17:00 in classroom B (76, Patission Str., central building). Free entrance.
The film will be screened in its original language, English, with Greek subtitles.
Η Κινηματογραφική Ομάδα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας "Mulholland Dr." (2001, David Lynch, "Οδός Μαλχόλαντ") την Δευτέρα 30/11/09 στις 17:00 στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
Σκηνοθεσία: Andrea Arnold παραγωγής: England / 2009 Διάρκεια: 123'
Πριν δύο χρόνια θα θυμάστε μια αξιοπρόσεκτη ταινία, σπάνιου ρεαλισμού, που άκουγε στο όνομα Red Road. Φορέας μιας πρωτότυπης κινηματογραφικής ταυτότητας άφηνε πολλές υποσχέσεις για την πρωτάρα τότε Andrea Arnold. Στα ίδια πλαίσια θα παρακολουθήσουμε και το φετινό Fish Tank, μόνο που τώρα η Αγγλίδα σκηνοθέτιδα καλείται εξ' αρχής να επιβεβαιώσει τις αυξημένες προσδοκίες μας.
Η Mia (Katie Jarvis) είναι μια δεκαπεντάχρονη κοπέλα. Στο στάδιο της εφηβείας. Όχι ηλικιακά, αλλά ιδεολογικά. Άνευ σχολικής και οικογενειακής παιδείας. Θεσμοί ακρωτηριασμένοι. Η εγγενής περιέργεια του σταδίου της εφηβείας αποτελεί κίνητρο ανακάλυψης και αναζήτησης κάποιου νοήματος. Η Mia είναι ένα αγρίμι οργισμένο. Οργή για τις βολεμένες ζωές των συμμαθητών. Για τις κοριτσίστικες, εκ των media κοινωνημένες, ανοησίες. Μίσος για την απαθή αδιαφορία της οικογενειακής ζωής. Η ασπασμένη hip hop κουλτούρα σήμα κατατεθέν της αντιδραστικής φύσης της. Η επεξεργαστική αναζήτησή της, την φέρνει αντιμέτωπη με βιολογικά ένστικτα. Και συνεπώς μ' ένα πρωτόγνωρο ερωτικό κάλεσμα. Στα πλαίσια αυτά, η ανεξαρτησία της αιχμαλωτίζεται από την (παράνομη) ερωτική επιθυμία για τον "παράνομο" φίλο (Michael Fassbender) της "πεταχτής" μητέρας της. Ο έρωτας ως μια ακραία συναισθηματική κυκλοθυμία. Και η παραδοχή του, όπως και η άρνηση αυτής, σημαίνει το αιχμηρό λάβωμα της ευαισθησίας του "Εγώ".
Η Andrea Arnold σκηνοθετεί με εντυπωσιακό ρεαλισμό. Τα καδραρίσματα, η κάμερα στο χέρι και το μοντάζ συνθέτουν μια κινηματογράφηση προς παραδειγματισμό. Με πολύ νεύρο και άπταιστη αισθητική, που εμπλουτίζεται με το επίπονο γκρίζο της φωτογραφίας. Ζωές γκρίζες, σύννεφα αδιέξοδα. Ένα ενυδρείο δίχως διαφυγή. Όμως πέραν όσων κολακευτικών καταλογίσαμε, η σκηνοθέτιδα είναι τυχερή να έχει στα χέρια της μια αποκαλυπτική Katie Jarvis στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Σκέτη απόλαυση η πιτσιρίκα στο ντεμπούτο της! Παραδίδοντας μια άγρια εσωτερική ερμηνεία. Βέβαια και ο Michael Fassbender αποτελεί εξαιρετικό παρτενέρ. Και μεταξύ τους σχηματίζεται μια απερίγραπτη χημεία. Μεταδίδοντας υπόγεια και με ευκολία μια λιγωτικά ερωτική ατμόσφαιρα.
Η φόρμα είναι υποταγμένη στο ρεαλισμό. Όμως το σενάριο φτιάχνει ένα ατόφιο μυθοπλαστικό δράμα, δίχως κοινωνικό υπόβαθρο. Η δραματουργία εστιάζει μελοδραματικά στους ήρωες. Όμως η δραματουργία, η καταλυτική δραματουργία όσον αφορά το κινηματογραφικό είδος του μελοδράματος, αποτυγχάνει να εκτοξεύσει την ταινία. Και αυτό γιατί αφήνει "κόμπους" κατά τη διάρκεια της συρραφής. Προδίδοντας μια εύκολη προφάνεια στη συνδετική σχέση αιτίου-αιτιατού που κινεί το δραματουργικό νήμα. Αδυνατώντας να καταστήσει αόρατη την κατασκευαστική διαδικασία της σεναριοσυγγραφής. Και στερώντας έτσι απ' το film τις φυσικές δυνατότητες του.
Για να κλείσουμε, το Fish Tank αποτελεί ένα υπόδειγμα σκηνοθεσίας και υποκριτικής καθοδήγησης. Η εκπληκτική ερμηνεία της πρωτάρας Katie Jarvis θα συζητηθεί δικαίως, αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά το σινεμά ως το μέσο της νατουραλιστικής ανεπιτήδευτης υποκριτικής. Η ιστορία ωστόσο μένει ημιτελής, χωρίς να φτάσει στην κορύφωση της. Έτσι με το πέρας του Fish Tank έχουν επισφραγισθεί οι αξιοπρόσεκτες σκηνοθετικές ικανότητες της Andrea Arnold, ενώ ταυτόχρονα έχει υποδειχθεί η αναγκαιότητα για αρτιότερη διαχείριση και συγγραφή της ιστορίας.
Ποιος είπε ότι οι εξωγήινοι πρέπει να είναι οπωσδήποτε ανθρωπόμορφα όντα με λεία ασημένια επιδερμίδα, τεράστια έξυπνα μάτια και δυσανάλογα μεγάλα κεφάλια πάνω σε καχεκτικά και ισχνά σώματα; Πού ακριβώς το γράφει πως οι αδιαμφισβήτητοι κάτοχοι μιας πιο εξελιγμένης τεχνολογίας, εξωγήινοι, είναι πλάσματα εκ προοιμίου ανώτερα, οργανισμοί χωρίς τρωτά σημεία και προσωποποιήσεις της πιο πολιτισμένης συμπεριφοράς της φαντασίας μας;
Οι εξωγήινοι του Νιλ Μπλόμκαμπ και του Πίτερ Τζάκσον (παραγωγή), μοιάζουν με γιγαντιαίες γαρίδες, εξ’ ου και το παρατσούκλι «prawns», οι οποίες ζουν σε άθλιες συνθήκες, στοιβαγμένες στο γκέτο με τις τρώγλες της Περιοχής 9, στο Γιοχάνεσμπουργκ, στον ουρανό του οποίου σταμάτησε για αδιευκρίνιστους λόγους το διαστημόπλοιό τους, είκοσι χρόνια πριν. Οι εξωγήινοι, φυλακισμένοι στην Περιοχή 9, είναι αποδέκτες ακραίων ρατσιστικών συμπεριφορών (που προέρχονται από τον φόβο των γήινων προς αυτούς) και είναι σαφώς ανεπιθύμητοι από όλο τον ανθρώπινο πληθυσμό.
Προκρίνεται, λοιπόν, ένα σχέδιο μετατόπισης των εξωγήινων στην Περιοχή 10 (μια άλλη περιοχή έξω από το Γιοχάνεσμπουργκ), επί κεφαλής του οποίου ανακηρύσσεται ο φαινομενικά αδύναμος γραφειοκράτης Βίκους (Σάρλτο Κόπλεϊ), ο οποίος με ισχυρή και πάνοπλη στρατιωτική ομάδα οργώνει το γκέτο μοιράζοντας έγγραφα εξώσεων στους εξωγήινους! Μέσα σε αυτή την κατάσταση ο Βίκους ανακαλύπτει ένα άγνωστης τεχνολογίας αντικείμενο που θα αλλάξει την πορεία των πραγμάτων.
Σχεδόν όλη η ταινία είναι γυρισμένη σε ύφος ντοκιμαντέρ, ή δημοσιογραφικής κάλυψης της επιχείρησης μετατόπισης του πληθυσμού των εξωγήινων, μεταφέροντας μας την αίσθηση οτι παρακολουθούμε ως μακρινοί θεατές αυτή την περίπτωση εξωγήινης επίσκεψης (μιας εκ των μάλλον ρεαλιστικοτέρων εκδοχών που έχουμε δει στο σινεμά… εξαιρέστε τις γαρίδες…). Αυτή η κίνηση αποτελεί μια από τις επιτυχημένες του Μπλόμκαμπ, μαζί με τον εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα που δίνει στους εξωγήινους σε σχέση με αυτό που έχουμε συνηθίσει ως κοινό (σε πολλές σκηνές συμπεριφέρονται σαν ζώα και όχι ως η πιο εξελιγμένη μορφή ζωής). Αυτός που δεν συμπεριφέρεται σαν ζώο, είναι ο εξωγήινος Κρίστοφερ Τζόνσον(!), ο οποίος δείχνει συναισθήματα και εκτός των άλλων, έχει το σχέδιο της επιστροφής των εξωγήινων.
Οι Βίκους και Τζόνσον θα βρεθούν σύμμαχοι από αντίπαλοι, μετά τις ενδιαφέρουσες στροφές της πλοκής μιας ιστορίας επιστημονικής φαντασίας, που λειτουργώντας σε παραπάνω από ένα επίπεδα, αγγίζει (χωρίς να εμβαθύνει) ευαίσθητου περιεχομένου περιοχές (φανταστικές ή όχι), όπως ο ρατσισμός, η καταπάτηση των δικαιωμάτων, η διαφορετικότητα, ο αγώνας του να «γυρίσεις σπίτι», η απομόνωση, η ασύμμετρη φιλία, το αν οι μηχανές είναι ικανές συναισθήματος, το πως τα κατάλληλα κίνητρα πυροδοτούν τον ηρωισμό ενός φαινομενικά καθημερινού ανθρώπου και φανερώνουν πόσο μακριά είναι τα όριά του. Η παραπάνω λίστα μπορεί να συνεχίσει…
Ο Μπλόμκαμπ παραδίδει μια δραματική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας κατά τη διάρκεια της οποίας κανείς, λάτρης του sci-fi ή όχι, δεν χάνει το ενδιαφέρον του… Ίσως ελάχιστα, λίγο πριν το τέλος, στις σκηνές της δράσης που σερβίρονται με βροχή από σφαίρες, εκρήξεις και ολίγον τι από Optimus Prime. Αλλά και πάλι οι fans των Transofmers είναι πολλοί.. οπότε…!
AUEB Film Club in collaboration with the Business Confucius Institute in Athens invites you to the screening of: "Wo de fu qin mu qin" (1999, Yimou Zhang, "The Road Home") on Monday 23/11/09 at 17:00 in classroom B (76, Patission Str., central building). Free entrance.
The film will be screened in its original language, Mandarin (Chinese), with Greek subtitles.
Η Κινηματογραφική Ομάδα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Κομφούκιος Αθηνών σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας "Wo de fu qin mu qin" (1999, Yimou Zhang, "Ο Δρομος για το Σπιτι", "The Road Home") την Δευτέρα 23/11/09 στις 17:00 στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
Σκηνοθεσία: Philippe Lioret Παραγωγής: France / 2009 Διάρκεια: 110'
Ο Philippe Lioret θίγει το ζήτημα της απάνθρωπης μεταχείρισης των μεταναστών στη Γαλλία. Σε μια συνέντευξη του μάλιστα δε δίστασε να δηλώσει πως οι μετανάστες στη Γαλλία τυγχάνουν ανάλογης αντιμετώπισης με αυτή των Εβραίων στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Welcome του τίτλου όπως θα καταλάβατε είναι ειρωνικό! Η ταινία αποτέλεσε εμπορικό σουξέ στη Γαλλία. Όμως, η εισπρακτική αυτή επιτυχία είναι τρόπον τινά οξύμωρη. Καθότι, ας μη κρυβόμαστε, το σύνολο των ανθρώπων που απαρτίζουν έναν τόπο καθορίζει την ιδιοσυγκρασία του. Και για την κατάσταση που επικρατεί για τους μετανάστες στη Γαλλία και την Ευρώπη, μεγάλο μερίδιο ευθυνών φέρουν οι Γάλλοι και οι Ευρωπαίοι πολίτες αντιστοίχως.
Ο Philippe Lioret μας ξαφνιάζει. Και αυτό διότι επιλέγει να ποιήσει μια αμιγώς μυθοπλαστική ταινία, κόντρα στο συνηθισμένο, που θέλει τις ταινίες ντοκυμαντεριστικές όταν αναφέρονται σε παρόμοια σημειολογία. Όμως, το σενάριο περιέχει υπερηρωϊκά ξεσπάσματα που ενίοτε καταποντίζουν τον ρεαλισμό, καθώς και μια συναισθηματική μανιέρα που λειτουργεί αναλόγως. Ωστόσο, στη συνέχεια του κειμένου μου δε θα αξιολογήσω-κοστολογήσω το Welcome κινηματογραφικά, αλλά θα ενδώσω στην ελκυστικότατη πρόταση για διάλογο.
Όλα συμβαίνουν στο λιμάνι του Calais στο κανάλι της Μάγχης. Όπου συγκεντρώνονται μετανάστες ποθώντας ένα "εισιτήριο" για την Αγγλία. Απαραίτητο το χαρτζιλίκωμα φορτηγατζή για τη μεταφορά και η αντοχή ενός σεβαστού χρονικού διαστήματος δίχως ανάσα κατά τη διάρκεια των ελέγχων στα σύνορα. Ο Bilal είναι ένας 17χρόνος Κούρδος που έχει περπατήσει μέχρι το Calais. Δε μπορεί να κρατήσει την αναπνοή του, και έτσι αναζητάει νέο τρόπο για τη μετάβαση στην Αγγλία όπου βρίσκεται η αγαπημένη του. Για αυτήν περνάει την Οδύσσειά του. Αποφασίζει να μάθει κολύμπι, για να διασχίσει θαλάσσια το κανάλι της Μάγχης. Εκτός απ' το πείσμα του θα βρει συμπαραστάτη τον Simon, έναν πρώην πρωταθλητή της κολύμβησης και νυν προπονητή. Οι τραυματισμένες τους ζωές θα δέσουν απίστευτα. Και ο Simon με αυταπάρνηση θα θυσιαστεί για να βοηθήσει με κάθε τρόπο τον Bilal.
Μετανάστευση. Εξαθλίωση. Κρατική διακόρευση ανθρώπων. Κοινωνική αδιαφορία. Ακτιβισμός ή ελεημοσύνη; Αυτές είναι οι κυρίως νύξεις του Philippe Lioret. Εμείς θα επικεντρωθούμε στο τελευταίο ερώτημα.
Είναι σαφές ότι η ελεημοσύνη δεν έρχεται σε αντίφαση με τον ακτιβισμό. Τουλάχιστον όχι σε άμεση αντίθεση. Η ελεημοσύνη προνοεί για τον άνθρωπο εξατομικευμένα, ενώ ο ακτιβισμός μάχεται σε ένα συλλογικότερο επίπεδο. Αν όντως θέλουμε καλύτερες, ή μάλλον πιο ανθρώπινες μέρες για τους μετανάστες οφείλουμε να αναπτύξουμε δράση σε αμφότερα πεδία. Δε νοείται οργανωμένος ακτιβισμός χωρίς ευαισθησία στον ανθρώπινο παράγοντα, κάτι τέτοιο θα σήμαινε μονάχα την αυτοπροβολή του ακτιβιστή. Δε νοείται ελεημοσύνη χωρίς συλλογική μέριμνα, κάτι τέτοιο θα συνεπαγόταν με την εγωκεντρική θεραπεία του έσω μας οίκτου.
Ο Philippe Lioret είναι επιφυλακτικός με την ελεημοσύνη. Βλέπουμε ότι ο Simon προσελκύει, αρχικά, τον Bilal με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον, καθότι επιθυμεί να κερδίσει μια θέση στην εκτίμηση της πρώην συζύγου του, η οποία είναι ακτιβίστρια. Και η αλήθεια είναι ότι ελεημοσύνη εμπεριέχει (και) το στοιχείο του καιροσκοπισμού. Καθώς ο ελεήμονας συχνά φέρεται να ελεεί αποσκοπώντας, απλώς, στην προσωπική κάθαρση ενοχών-τύψεων που άπτονται του μεταναστευτικού ζητήματος. Η ελεημοσύνη προϋποθέτει την πλήρη ισότητα των συμβαλλόμενων μερών, την εξάλειψη εγωκεντρικών συναισθημάτων, όπως τον οίκτο, και την συνειδησιακή ταύτιση του οικονομικά ισχυρότερου με τον οικονομικά ασθενέστερο. Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι η ελεημοσύνη δεν είναι πράξη σωτηρίας. Είναι καταπραϋντική προς αυτόν που τη δέχεται. Όμως από μόνη της δεν αρκεί για την επίλυση του προβλήματος. Διότι το πρόβλημα δεν είναι ατομικό. Δεν έγκειται δηλαδή στην οικονομική ανέχεια του ενός. Αλλά στη δομική "αρεσκεία" του συστήματος για μαζική παραγωγή και εκμετάλλευση σακάτηδων. Η ελεημοσύνη χωρίς οργανωμένη δράση είναι απλώς ο διαιωνισμός των βασάνων μιας μερίδας ανθρώπων που είναι καταδικασμένοι στον αφανισμό(όπως τελικά αφανίζεται και ο Bilal), δίνοντας διαρκώς τη σκυτάλη στις επόμενες γενιές.
Ο Philippe Lioret φαίνεται πιο αισιόδοξος με τον ακτιβισμό. Με την ελεημοσύνη μπορούμε να θεραπεύσουμε την οικονομική ανέχεια του ενός. Αυτή όμως δεν εξαλείφει την οικονομική ανέχεια των πολλών, καθώς, και κυριότερα, ούτε τα δομικά συστατικά του συστήματος που γεννούν την άνιση κατανομή του πλούτου, την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και τον ευρύτερο μισανθρωπισμό. Και αν το Welcome μας παροτρύνει για κάτι, αυτό είναι να απαλλαγούμε απ' το καβούκι της βολικής αδιαφορίας μας, να σταθούμε ανθρώπινα και ισότιμα προς τον απέναντι μας, να αναγνωρίσουμε το τυχαιοκρατικό της θέσης μας και της θέσης τους, να υιοθετήσουμε τα βάσανα που μοιάζουν αλλότρια ως δικά μας, και να διεκδικήσουμε με ζήλο τα δικαιώματα τους, ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται με αυταπάρνηση.
Welcome λοιπόν! Γιατί το καλωσόρισμα είναι προαπαιτούμενο για κάθε ταξιδιώτη. Τόσο για αυτούς που έρχονται με φαρδιές βαλίτσες και παχιά πορτοφόλια, όσο και για αυτούς που η ζωή τους τρέμει σαν κερί στα χείλη...
Δεν είναι τουλάχιστον διασκεδαστικό και άξιον απορίας, όταν μια ταινία αποκαλύπτει εξ αρχής τί επιφυλάσσουν οι επόμενες ώρες; Από τη μία δημιουργεί ενθουσιασμό και πυροδοτεί το ενδιαφέρον, από την άλλη ανεβάζει τόσο τις προσδοκίες που είναι σχεδόν απίθανο να ανταπεξέλθει σε αυτές. Όπως ακριβώς γίνεται και στις ανθρώπινες σχέσεις. Ο Μπορις (Λάρι Ντέιβιντ) που παίζει τον ίδιο τον Γούντι Άλεν στην πραγματικότητα, κοιτώντας προς το μέρος σου, θα σου αποκαλύψει από τον πρώτο του κιόλας μονόλογο «this is not the feel-good movie of the year». Λέει την αλήθεια;
Ο Μπόρις είναι ένας ιδιοφυής, δύστροπος και φύσει απαισιόδοξος αποσυρθείς πυρηνικός φυσικός, στο άνθος των γηρατειών του, άρτοι χωρισμένος από την πλούσια, όμορφη και καλλιεργημένη πρώην γυναίκα του. Στον ελεύθερό του χρόνο εκσφενδονίζει σκακιέρες στους άμοιρους μαθητές του (παραδίδει μαθήματα σε τέκνα ανυποψίαστων Νεοϋορκέζων) και δεν χάνει ευκαιρία να υπενθυμίζει (ή μάλλον να υποστηρίζει) σε συνομιλητές και κοινό ότι κάποτε είχε προταθεί ως υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ.
Οι ισορροπίες στη ζωή του θα αλλάξουν όταν θα μπει ξαφνικά στη ζωή του η τόσο νεαρά και πειστικά αφελής, όσο και όμορφη Μέλοντι (Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ) που θα γίνει σύζυγος, νοσοκόμα και το σημαντικότερο, το καταλληλότερο κοινό για τα διδακτικά παραληρήματα του «ανώτερου» Μπόρις. Την εκ νότου καλλονή όμως, θα αναζητήσουν στη μεγαλούπολη σε δικό τους χρόνο, οι γονείς της (η υπέροχη Πατρίτσια Κλάρκσον και ο σχεδόν αδιάφορος Εντ Μπίγκλεϊ Τζ.), οι οποίοι όμως θα βρουν πολλά περισσότερα από την απούσα κορασίδα τους.
Ο τρεις φορές βραβευμένος με Όσκαρ, εβδομηνταπεντάχρονος σχεδόν Γούντι Άλεν, επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη και την αγαπημένη του Νέα Υόρκη με μια διασκεδαστική κωμωδία, εν μέρει αστεία, γεμάτη ηθική νουθεσία και αποφθεγματικές παραινέσεις, με όχημα τον εσωστρεφή και ακοινώνητο ήρωά του, κάπως σαν μυθολογία, κάπως σαν παραβολή, που θα αφήσει ευχαριστημένους τους απανταχού θαυμαστές του ιδιαίτερου (και επιτρέψτε μου να πω θαυμάσιου) στυλ γραφής του, καθώς θυμίζει πολύ περισσότερο Άλεν από το παρελθόν, σε σύγκριση με τις τελευταίες του ταινίες.
Το κακό με την ταινία είναι πως η διδακτική διάθεση δεν σταματά ποτέ και νομίζεις ότι είσαι (σε σούπερ προχωρημένο, απελευθερωμένο και προοδευτικό κατηχητικό). Το άλλο κακό με την ταινία είναι ότι τελικά δεν φτάνει ποτέ τις προσδοκίες που δημιουργεί από την αρχή.
Το καλό, είναι ότι ξέρει σε ποιον απευθύνεται και όλα τα παραπάνω τα κάνει με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να μην νομίζεις ούτε για μια στιγμή ότι σε θεωρεί ηλίθιο, όπως όλο τον κόσμο μέσα στην ταινία, εκτός φυσικά του Μπόρις-λέγε με Άλεν-Γιελνίκοφ. Στην πραγματικότητα σε ‘σένα, ο Μπόρις μιλάει ως ίσος προς ίσο. Σε ‘σένα λέει την ιστορία του και σε θεωρεί σύμμαχό του μέσα σε αυτό το χάος της ανθρώπινης βλακείας που τον περικυκλώνει.
Το «Κι αν σου Κάτσει;» (ένας ατυχής τίτλος που παραπέμπει σε τυχερό παιχνίδι), δεν έχει κρυμμένα νοήματα και περιπλανήσεις σε μισοφωτισμένους ψυχικούς κόσμους χαρακτήρων. Είναι αυτό που λέει ο τίτλος, είναι αυτό που λέει από την πρώτη κιόλας σκηνή. Μια κωμωδία ενός δημιουργού που άποψή του είναι (και συμβουλεύει ακατάπαυστα), ότι κάποιος πρέπει να παίρνει κάθε μικρή ευχαρίστηση που μπορεί, με κάθε τρόπο, μέσα σε αυτό το σκληρό, ανταγωνιστικό, μάταιο χάος.
Είναι η ιστορία του «Ό,τι λειτουργεί – εφόσον δεν βλάπτεται κανείς». Με λίγα λόγια αν έχεις περάσει τα δεκατρία μικρή Αννούλα, μην περιμένεις τον ιππότη με το άσπρο άλογο, κι εσύ μικρέ Πετράκη μην περιμένεις να γνωρίσεις μια αμαζόνα που να ξέρει να μαγειρεύει όπως η μαμά σου και εστιάστε σε πιο πρακτικά πράγματα, όπως η συμβατότητα.
Μια παρέα τριών νεαρών ζευγαριών κατευθύνονται με τα παιδιά τους προς την Κασπία Θάλασσα για να περάσουν ένα ευχάριστο Σαββατοκύριακο. Μαζί τους ο Ahmad, ένα ενεργό μέλος της παρέας που μόλις έχει χωρίσει. Και η Elly, μια νεαρή κοπέλα, άγνωστη προς όλους εκτός της Sepideh, για την οποία είναι η δασκάλα των παιδιών της. Η Elly είναι ένα κορίτσι με αναστολές και προορίζεται για "συνοικέσιο" του Ahmad. Μόνο που η Sepideh κρατάει κρυμμένο το παρελθόν της Elly. Την χαρούμενη ατμόσφαιρα της παρέας θα ταράξει ένα παράξενο γεγονός. Ένταση θα επικρατήσει όταν η Elly θα εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Και είναι η άγνοια για τις συνθήκες του γεγονότος αλλά και για το πρόσωπο της Elly, παρά ο προφαινόμενος θάνατος, που αναδύει μια ακραία αναστάτωση και επιθετικότητα εντός της παρέας, ραγδαίως αυξανόμενη, καθώς τα μέλη της έρχονται σε επαφή με τα "αναίτια" μυστικά της Sepideh.
Το "About Elly" είναι επάξια βραβευμένο στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Ο Asghar Farhadi δίνει μια νέα, φρέσκια εικόνα για το Ιρανικό cinema στην τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του. Ο Antonioni στο "L' Avventura" αποκαλύπτει σε βάθος χρόνου τις ψυχολογικές επιπτώσεις, τις συναισθηματικές εκκρίσεις και τις νέες ισορροπίες που επιφέρει ένα απροσδόκητο γεγονός. Όπως η εξαφάνιση ενός ατόμου. Εδώ, ο Asghar Farhadi, χρησιμοποιεί το ίδιο γεγονός, την απροσδόκητη εξαφάνιση δηλαδή, για να παρακολουθήσει ντοκιμαντεριστικά τις άμεσες επιπτώσεις που προκαλούνται σε μια παρέα "φίλων". Η κάμερα στο χέρι μεταφέρει νατουραλιστικά μια τεταμένη ατμόσφαιρα, υποσκελίζοντας χαρακτηριστικά τη μελό δραματουργία. Παράγοντας εν τέλει ένα φιλοσοφικό δοκίμιο για την συναισθηματική αστάθεια της μεσαίας τάξης, καθώς αυτή λειτουργεί υπό καθεστώς εκούσιας και ακούσιας άγνοιας.
Η πολυμελής παρέα λειτουργεί διαρκώς υπό καθεστώς άγνοιας. Η έλλειψη γνώσης οφείλεται μεν στην μυστικότητα της Sepideh, αλλά και στη δική τους απροθυμία για την αναζήτηση της αλήθειας. Και η όποια επιθυμία εκδηλώνεται καταναγκαστικά όντας αντιμέτωπη μ' ένα τετελεσμένο και "παράξενο" γεγονός. Τα μέλη της παρέας νιώθουν απειλούμενα καθώς βουλιάζουν στα ύδατα της αβεβαιότητας. Τη προγενέστερη χαρά και διασκέδαση διαδέχονται ο πόνος, η απειλή, η ενοχή. Εντάσεις και προστριβές εκρήγνυνται στον πυρήνα των φαινομενικά δεμένων φίλων. Τα συναισθήματα είναι ευμετάβλητα διότι ανάμεσα τους παρεμβάλλεται το κενό. Η άγνοια. Η άγνοια όχι ως έλλειψη της γνώσης ή και της αλήθειας. Αλλά η άγνοια ως η αποστροφή-άρνηση για ουσιαστική εξερεύνηση του περιβάλλοντός. Ένα τέτοιο στοιχείο ήταν και η Elly. Η αλήθεια δεν υφίσταται αυθύπαρκτα. Σε τι διαφέρει η αλήθεια από τις ακατάρριπτες πλάνες μας; Η πραγματική αλήθεια αναφέρεται στην επίμονη και επίπονη αναζήτηση του νοήματος των πάντων.
Άλλο ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα που θίγει ο Asghar Farhadi είναι η στηλίτευση της δημοκρατικής διαδικασίας. Η παρέα καλείται να αποφασίσει δια μέσω ψηφοφοριών τον τρόπο δράσης πάνω στα καίρια θέματα που προκύπτουν. Όμως όλες οι αποφάσεις παίρνονται υπό καθεστώς άγνοιας. Μια άγνοια που σημαίνει την απόσταση του "ψηφοφόρου" απ' το αντικείμενο της ψηφοφορίας. Άραγε πως μπορεί ο δημοκρατικός θεσμός να είναι αποτελεσματικός, όταν το εκλογικό σώμα αποσταίνει ηθελημένα από την πραγματικότητα που το περιβάλλει; Το αποτέλεσμα δεν είναι παρά η εξουσιοδοτημένη απόφαση του εκλογικού σώματος να μεταθέτει τις δικές του ευθύνες σ' ένα πρόσωπο. Φυσικό ή αφύσικο.
Το "Darbareye Elly" είναι μια από τις μεγάλες ταινίες της χρονιάς. Ένας στοχασμός στις αδιάσειστες σχέσεις άγνοιας και φόβου. Μια ψυχογραφική μελέτη του ατόμου έναντι στην απειλή. Και κυρίως μια κοινωνική κριτική στον τρόπο δράσης και πράξης της αδικαιολόγητα εφησυχασμένης μεσαίας τάξης.
Σκηνοθεσία: Fatih Akin / Yvan Attal / Allen Hughes / Shunji Iwai / Wen Jiang / Shekhar Kapur / Joshua Marston / Mira Nair / Natalie Portman / Brett Ratner / Randall Balsmeyer Παραγωγής: France / USA / 2009 Διάρκεια: 103'
Πολλοί θα θυμόσαστε πριν 3 χρόνια το "Paris, je t'aime". Το "New York, I Love You" είναι η συνέχιση αυτού του φιλόδοξου εγχειρήματος. Και όπως πληροφορούμαστε θα ακολουθήσουν κι άλλα. Σε μια άτυπη σύγκριση των δύο, μας σοκάρει η συνοχή του "New York, I Love You", το οποίο όμως υπολείπεται στην artistic πλευρά.
Οι κανόνες δημιουργίας ρητοί. Έντεκα σκηνοθέτες σκηνοθετούν δέκα ιστορίες. Ανάμεσα τους κορυφαία ονόματα όπως ο Fatih Akin, ο Yvan Attal, ο Shekhar Kapur και η Natalie Portman. Ο καθένας έχει προθεσμία 24 ωρών γυρίσματος, μιας ιστορίας που δεσμευτικά εξελίσσεται εντός της Νέας Υόρκης. Και στα χέρια τους έχουν ένα αξιοζήλευτο cast. Ενδεικτικά αναφέρουμε ονόματα όπως: Julie Christie, Andy Garcia, Natalie Portman, Ethan Hawke, Christina Ricci, Orlando Bloom, Chris Cooper και Qi Shu.
Το "New York, I Love You" με μια υπερβάλλουσα φορμαλιστική διάθεση σχηματίζει ένα λυρικό δραματουργικό πόνημα. Ένα ερωτικό άσμα. Ως ένα συνονθύλευμα ανθρώπινων ιστοριών που συναρμολογείται αρμονικά κάτω απ' την ομπρέλα μιας μελαγχολικής σονάτας. Η απώλεια και η αποξένωση, ως προϊόντα του Δυτικού πολιτισμού, μονίμως σε πρώτο πλάνο. Οπτικοποιούνται με την άπταιστη χρήση της φωτογραφίας, αλλά και το προσωπικό στίγμα κορυφαίων ερμηνευτών. Μέσα από ιστορίες που διαχειρίζονται ικανοποιητικά τον σεναριακό εξυπνακισμό του twist, τις συναισθηματικές παύσεις και την στοχευμένη δραματουργική ξεδίπλωση.
Για τη Νέα Υόρκη όμως ούτε λόγος. Η καλλιέπεια και η επιμονή στο φόρμα περιορίζει το ρεαλισμό του χώρου. Με τη Νέα Υόρκη να υπάρχει μόνο ως ένα "πειραγμένο" φόντο των ιστοριών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η σχεδόν καθολική απώλεια του σύγχρονου ήχου. Και συνεπώς των ακουσμάτων που συνθέτουν την ταυτοτική ατμόσφαιρα μιας πόλης. Η οποία υποκαθίσταται από μελαγχολικές νότες που αρέσκονται στο να "κλέβουν" τα συναισθήματα! Απόλυτα συμβατές ωστόσο με την ποιητική διάθεση της εικόνας.
Και αν αναρωτιώσουν σε ποιόν ωφείλεις ευγνωμοσύνη για το οτι τώρα ξέρεις ποιό είναι το κατά-Coppola-μέλλον-του-σινεμά [εκτός από μένα φυσικά που τράβηξα το υπέροχα κουνημένο βιντεάκι :-D], πέρνα μια βόλτα από το blog της Madame -η τεμπελιά έχει τα ίδια συμπτώματα με την υπερκόπωση- Bouche που του υπέβαλε το σχετικό ερώτημα, η οποία θα στα πει χαρτί και καλαμαρ(ακ)ι όλα τα τεκταινόμενα της επίσκεψης του αγαπημένου Francis στην χώρα του Χάχα Ντάβλα [υπαρκτό πρόσωπο].
More masterclass videos εδώ... soon [λέμε τώρα :-P]
-------------------------------------------
6.11.09
Francis Ford Coppola on the future of cinema (masterclass @ Panorama of European Cinema - Athens, Greece, 2009 October 30th)
Video by s_dany 's crappy mobile phone. 0:55 - end: audio only [but hear it out! it's the juicy part!]
[Αναδημοσίευση από Αθηνόραμα] Σκηνοθεσία: Ομαδική. Πρωταγωνιστούν: Πάνω από 170 κινηματογραφιστές του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Ελλάδα. 2009. Διάρκεια: Επτά μήνες – τουλάχιστον. Διανομή: FOG.
Σ’ ένα ομιχλώδες τοπίο, σε μια μικρή χώρα της νότιας βαλκανικής χερσονήσου όπου κυριαρχεί η αδιαφορία της πολιτείας για την τέχνη του κινηματογράφου, μια ομάδα δημιουργών αποφασίζει να αντιδράσει. Σε σύντομο χρονικό διάστημα αυτή η ομάδα διευρύνεται και φτάνει να αγκαλιάζει το μεγαλύτερο κομμάτι των ενεργών κινηματογραφιστών.
«Οι Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη» (FOG - Filmmakers Of Greece) είναι η απόλυτη έκπληξη της φετινής σεζόν. Μια φτηνή παραγωγή, που δεν έχει λάβει χρηματοδότηση ούτε από το κράτος ούτε από ιδιώτες, καταφέρνει να συγκινήσει, να προβληματίσει και εντέλει να ενθουσιάσει ακόμη και τον μη υποψιασμένο θεατή. Από τα πρώτα λεπτά, αυτό που μας εκπλήσσει είναι ο καθηλωτικός της ρυθμός. Μια συνεχής ροή από e-mails (πάνω από 4.500 χιλιάδες στο σύνολό τους!), ομάδες εργασίας, συνελεύσεις, παρεμβάσεις, συζητήσεις, αλληλοσεβασμός – πράγματα στα οποία, οφείλουμε να ομολογήσουμε, δεν μας έχει συνηθίσει ο ελληνικός κινηματογράφος. Το ύφος της, ιδιαιτέρως διαυγές και πνευματώδες, έχει αφομοιώσει με δημιουργικό τρόπο στοιχεία από διαφορετικά είδη. Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, οι «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη» έχουν σαφές θέμα και ξεκάθαρους στόχους, οι οποίοι συγκλίνουν σε πέντε κοινά σημεία:
• Αύξηση του συνολικού ποσού που διατίθεται για την κινηματογραφική παραγωγή. • Διασφάλιση της χρηματοδότησης όλων των τάσεων της εγχώριας κινηματογραφίας με αντικειμενικό τρόπο. • Εξασφάλιση της διανομής και της προβολής της ελληνικής ταινίας. • Αξιοποίηση του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και των κινηματογραφικών βραβείων. • Συστηματοποίηση και αναβάθμιση της κινηματογραφικής παιδείας.
Είναι αλήθεια πως, αφού παρακολουθήσεις την «Ομίχλη» αλλά και τις μικρές «ομίχλες» που τη συνοδεύουν, βγαίνεις από την αίθουσα λίγο ζαλισμένος, αλλά με ένα συναίσθημα ανάτασης, ενώ σε συνοδεύει ακόμη η ατάκα μίας εκ των πρωταγωνιστών [s_dany edit:της Κωνσταντίνας Βούλγαρη]: «Εκεί που θεωρούσα ότι οι κινηματογραφιστές είναι ο καθένας στον κόσμο του, στον ατομισμό και στον ανταγωνισμό του χαμένος, εκεί που αισθανόμουν ξένη σ’ αυτό το χώρο, τώρα έχω βρει έναν τόπο, μια ομάδα όπου δεν αισθάνομαι μόνη. Είμαι ήδη κερδισμένη».
Η μεγάλη έκπληξη της σεζόν έρχεται από το ελληνικό σινεμά, με μια κινηματογραφική κίνηση που αλλάζει τα δεδομένα μπροστά αλλά και πίσω από τη μεγάλη οθόνη
Ricordi Mi IMDb 2009 Στέλλα Θεοδωράκη Σάββατο 7/11 22:30
Hip Hop Ρυθμοί και Ρίμες (Hip Hop Rythmes and Rhymes) IMDbAIFF 2008 2008 Νίκος Σκαρέντζος Κυριακή 8/11 19:00
'Αλλος Δρόμος δεν Υπήρχε (There Was No Other Way) IMDb 2009 Σταύρος Ψυλλάκης Κυριακή 8/11 20:45
-------------------------------------------
9.11.09 update
ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ... ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ :-D
Sorry Billy!
Image edit by s_dany
Το δημιουργικό τρίο Noussias Bros + Bolivar, έχοντας πλέον παρέα στην κορυφή των πιο visually χαρισμα-τικών κινηματογραφιστών της χώρας τους blackfield Μαρινάκη και Waterloo, επιστρέφει σήμερα στην Έλλη για να αντιμετωπίσει ξανά το ΚΑΚΟ. Αυτή τη φορά με σύμμαχο την Ομίχλη αλλά και πολλά αρχαιοελληνικά γοριλάκια! Κόλαση!!! [Bouche, ζήτα συγγνώμη εκ μέρους μου απ' τον γραφίστα σας, την έφτιαξα βιαστικά στο Paint :-D]
Ξένες σε Ξένη Χώρα IMDbAIFF 2009 2009 Δημήτρης Παναγιωτάτος Δευτέρα 9/11 20:45
Προβλήθηκε χθες στην "Έλλη" αλλά δεν το είχα ανεβάσει το trailer γιατι δεν είχα ακούσει τα καλύτερα στις Νύχτες Πρεμιέρας (το είχα βάλει στις επιλογές μου για εκείνη την ημέρα αλλά δεν το είχα δει τελικά). Κακώς! Ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Παναγιωτάτου για τις Ελληνικές ταινίες του φανταστικού (+noir). Ο πλήρης τίτλος είναι "Ξένες σε Ξένη Χώρα: 50 Ελληνικές Ταινίες Μυστηρίου και Φαντασίας". Αναζητήστε το!
Από τον Όλυμπο στον Έβερεστ (From Olympus to Everest) IMDb 2009 Παύλος Τσιάντος Τρίτη 10/11 19:00
Enter the void με τους Έλληνες που κατέκτησαν το Έβερεστ στο ντοκιμαντέρ του Παύλου Τσιάντου. Ωραίο trailer (το ηχητικό εφέ είναι από "Big Blue"? :-)
Για όσους την έχασαν όταν παίχτηκε στις αίθουσες (ο kioy είχε βάλει 7/10, η κριτική στο παραπάνω link), η τελευταία ταινία του Jeremy Podeswa [δημιουργός του υπέροχου "Five Senses", mind u!] ντυμένη μουσικά από τον Νίκο Κυπουργό.
AUEB Film Club invites you to the screening of: "Dead Man" (1995, Jim Jarmusch) on Monday 9/11/09 at 17:00 in classroom B (76, Patission Str., central building). Free entrance.
The film will be screened in English (its original language) with Greek subtitles.
Η Κινηματογραφική Ομάδα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας "Dead Man" (1995, Jim Jarmusch, "Ο Νεκρός") την Δευτέρα 9/11/09 στις 17:00 στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
Σκηνοθεσία: Grant Heslov Παραγωγής: USA / UK / 2009 Διάρκεια: 93'
Οι "Άντρες που Κοιτούν Επίμονα Κατσίκες", όπως διαφαίνεται απ' τον τίτλο του, είναι μια επίμονη και ξέφρενη σάτιρα. Μια (κατα)μαύρη κωμωδία! Τυπικά, αναφέρεται στον πόλεμο των Αμερικανών στο Ιράκ. Αλλά, αν έχει κάποιο πρόβλημα αυτή η σάτιρα, αυτό είναι η έλλειψη στόχευσης και συγκρότησης! Και όσο και αν ακούγεται παράξενο, το σενάριο είναι βασισμένο στο "σοβαρό" ομώνυμο βιβλίο του Jon Ronson.
Ο Bob Wilton (Ewan McGregor), αποτυχημένος δημοσιογράφος και σύζυγος, ξενιτεύεται στο Ιράκ για να αποδείξει σε εαυτό και σύζυγο το περίσσευμα τόλμης και δημοσιογραφικής ικανότητας που τον διακατέχει, καλύπτοντας το επικίνδυνο χρονικό του πολέμου. Κάπου εκεί, σε πολυτελή ξενοδοχείο, θα συναντήσει τον Lyn Cassady (George Clooney). Έναν Αμερικάνο στρατιώτη, που έχει λάβει τη μεταμοντέρνα εκπαίδευση του New age. Δε διστάζει να αποκαλύψει τις μεταφυσικές του ικανότητες, αλλά και ανάλογες εμπειρίες, όπως εκείνη σύμφωνα με την οποία έχει σκοτώσει μια κατσίκα με τα μάτια. Bob και Lyn δένονται. Με τον Bob να ακολουθεί τον δεύτερο, στην ψύχωση του να εντοπίσει τον λατρεμένο του εκπαιδευτή Bill Django (Jeff Bridges). Και κάπου εκεί ξεκινάει μια ανελέητη σάτιρα, με την αφήγηση να διαφεύγει σε συχνά flash back, περιγράφοντας κωμικοτραγικά την "μεταφυσική" Αμερικάνικη εκπαίδευση του στρατού. Εκεί που η τηλεπάθεια συναντάει τα ναρκωτικά και το κίνημα των χίπηδων! Οι μεταφυσικές δυνάμεις των ηρώων εμπίπτουν στα αόρατα νήματα της ένωσης τους με τη συμπαντική δύναμη. Θα μπορούσαμε να το αναγνώσουμε και ως μια τίμια στηλίτευση του "Αλχημιστή" του Coelho!
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, το "The Men Who Stare at Goats" είναι ξεσαλωτικά διασκεδαστικό! Τίγκα στην ατάκα και τις ξεκαρδιστικές σεκάνς, λογικά δε θα κοπιάσει να σας μεταδώσει το mood του. Έχει εναν απολαυστικό George Clooney που δε θα απογοητεύσει το κοινό του και τον υπέρ του δέοντος ακαδημαϊκό Grant Heslov να υπηρετεί με πειθαρχία τη "μαμά ταινία" του. Όμως αρκούν όλα αυτά για να έχουμε μια καλή ταινία; Τυπικά ναι, ουσιαστικά όχι. Και η προλεγόμενη άρνηση επικεντρώνεται στην ανεπάρκεια του "The Men Who Stare at Goats" να βρει το στόχο. Η σάτιρα διαβαίνει αναίμακτα πάνω απ' το αντικείμενο σάτιρας, λειτουργώντας έτσι αναιρετικά ως προς τον εαυτό της. Προσδίδοντας έναν άκρως εφήμερο τόνο στα λεχθέντα.
Συμπέρασμα; Οι Άντρες Που Κοιτούσαν Επίμονα Κατσίκες ήταν τίγκα στη μαριχουάνα!
Από τον Οκτώβρη 1989 στον Οκτώβρη 2009. Από το 0 (τεύχος γνωριμίας) στο 214. Από τον Indiana Jones (που δε το βρίσκω το εξώφυλλο) στην Penelope Cruz. [7.11.09 update:το βρήκε όμως ενας φίλος της Ομάδας :-)]
Άκουγα εδώ και μήνες τους φόβους περι κλεισίματος αλλά να πω την αλήθεια δεν το είχα πολυπιστέψει (μάλλον δεν ήθελα...). Την προηγούμενη Παρασκευή 30/10 όταν πήγαμε στο masterclass του Coppola τα μάθαμε τα κακά μαντάτα: το μεσημέρι της ίδιας μέρας είχε βγει στο profile του περιδικού στο Facebook η παρακάτω ανακοίνωση:
Περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ "Μετά από 20 χρόνια σταθερής αγάπης και συνεργασίας με το περιοδικό, ήρθε η ώρα να χωρίσουμε τους δρόμους μας με το ΣΙΝΕΜΑ. Ευχαριστούμε όλους όσους μας διαβάσατε, μας στηρίξατε και μας εμπνεύσατε αυτά τα χρόνια.Θα τα ξαναπούμε σε κάποιο κοντινό μέλλον. Μέχρι τότε, μην σταματάτε να ελπίζετε για το καλύτερο. Ευχαριστούμε θερμά. Λουκάς Κατσίκας, Μανώλης Κρανάκης, Αγάθη Τήλιου" October 30 at 1:27pm · Comment · Like
...με την οποία παραιτήθηκαν οι αρχισυντάκτες και η art director. Και αυτό γιατι αποφασίστηκε η διακοπή της μηνιαίας κυκλοφορίας του περιοδικού (το οποίο σχολιάσαμε δεόντως στο δικό μας fb profile), πράγμα που ανακοινώθηκε και επισήμως από το site του περιοδικού αυτήν την Τρίτη 3/11:
" ΤΟ ΝΕΟ ΣΙΝΕΜΑ
Γυρίζει σελίδα το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ, αποχωρίζεται το μηνιαίο χαρακτήρα του και μετασχηματίζεται σε ειδική συλλεκτική έκδοση ΚΑΙ ταυτόχρονα σε καθημερινό ηλεκτρονικό περιοδικό.
Ανταποκρινόμενοι στα νέα δεδομένα της ηλεκτρονικής εποχής, το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ- μετά από 20 χρόνια συνεχούς μηνιαίας παρουσίας στα περίπτερα- σχεδιάζει να μετατοπίσει το βάρος της κινηματογραφικής ενημέρωσης στο ανανεωμένο site του www.cinemag.gr δημιουργώντας ταυτόχρονα και μια νέα ειδική συλλεκτική έκδοση.
Η έντυπη έκδοση του περιοδικού θα κυκλοφορεί τέσσερις φορές το χρόνο σε νέο σχήμα και πολυτελές χαρτί, θα προσφέρει 2 συλλεκτικά DVD και θα κρατήσει τον εξειδικευμένο σινεφίλ χαρακτήρα της. Με ειδικά αφιερώματα, μεγάλες έρευνες και συνεντεύξεις, αναλύσεις, κριτικές και πολυσέλιδες παρουσιάσεις μεγάλων κινηματογραφικών γεγονότων και ταινιών, το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ θα προσφέρει στο χαρτί όσα δεν χωρούν στο ίντερνετ.
Χτίζοντας πάνω στην κατεύθυνση των τελευταίων ετών αλλά επαναπροσεγγίζοντας τη λογική και τη δομή του, το περιοδικό επιχειρεί να προσφέρει στους φίλους του μια έκδοση στην οποία θα μπορούν να ανατρέχουν ανά πάσα στιγμή. Μια έκδοση που φιλοδοξούμε να είναι συλλεκτική.
Ταυτόχρονα ο κύριος όγκος των ειδήσεων και των κριτικών μεταφέρεται στο online παράρτημά μας, το cinemag.gr: Κριτικές όλων των ταινιών της εβδομάδας, ειδήσεις από το Χόλιγουντ, την Ευρώπη και την Ελλάδα, αναλυτικό box office, ανταποκρίσεις από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του πλανήτη, ρεπορτάζ από γυρίσματα, αποκλειστικές video-συνεντεύξεις και όλες οι νέες κυκλοφορίες DVD, CD και βιβλίων για τον κινηματογράφο.
Ημερομηνία έκδοσης του επόμενου, πλήρως ανανεωμένου τεύχους, είναι η 17η Δεκεμβρίου, ημέρα στην οποία θα βγει στον αέρα και νέο cinemag.gr
Για απορίες σε σχέση με τις υπάρχουσες συνδρομές ή άλλες διευκρινίσεις μπορείτε να επικοινωνείτε μαζί μας στα τηλέφωνα 210 6061108 και 2106061725. "
Δεν ξέρω ποιοί ακριβώς είναι οι λόγοι (προφανώς είναι οικονομικοί), απλά ελπίζω η φίλη της Ομάδας η Montag (στο facebook) να μην έχει δίκιο, να μπορούμε στην Ελλάδα να "αντέξουμε" έστω και ένα μηνιαίο περιοδικό για τον κινηματογράφο. Υπάρχει βέβαια στροφή του κόσμου προς το Internet αφήνοντας τα έντυπα λίγο πίσω, αλλά είναι άλλο πράγμα να διαβάζεις από μια οθόνη και άλλο το να πιάνεις στα χέρια σου κάθε μήνα το ιλουστρασιόν χαρτί. Δε θα γράψω άλλα δακρύβρεχτα του στυλ "με αυτό μεγαλώσαμε", "έχω φυλάξει τόσα τεύχη" κλπ και θα προσπαθήσω να είμαι αισιόδοξος για το 3μηνο format. Άλλωστε υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι εκεί και μπορούν να το κάνουν όντως συλλεκτική έκδοση. Και ίσως κάποια στιγμή να του δώσουν νέα πνοή και να το ξαναφέρουν κοντά μας κάθε μήνα!
[Και λίγη Ιστορία για τα Ελληνικά κνηματογραφικά περιοδικά σε ενα κείμενο του Γιάννη Φραγκούλη]
"Repulsion" (1965, Roman Polanski) and "Roman Polanski: Wanted and Desired" (2008, Marina Zenovich) on Monday 26/10/09 at 17:00 and 19:00 + "Chinatown" (1974, Roman Polanski) on Monday 2/11/09 at 17:00 [followed by a discussion on Polanski's career]
in classroom B (76, Patission Str., central building). Free entrance.
All films will be screened in English (their original language) with Greek subtitles.
Η Κινηματογραφική Ομάδα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) σας προσκαλεί στην προβολή των ταινιών:
"Repulsion" (1965, Roman Polanski, "Αποστροφή") και "Roman Polanski: Wanted and Desired" (2008, Marina Zenovich) τη Δευτέρα 26/10/09 στις 17:00 και στις 19:00 + "Chinatown" (1974, Roman Polanski, "Τσάιναταουν") τη Δευτέρα 2/11/09 στις 17:00 [ακολουθεί συζήτηση για την καριέρα του Polanski 29.10.09 update: μαζί μας θα είναι και ο κριτικός κινημ/φου Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (LIFO, Alpha TV)]
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο). Είσοδος ελεύθερη.
Είχαμε ξεκινήσει το άτυπο αφιέρωμα στον Polanski από πέρσι με την προβολή του "Μωρού της Ρόζμαρι" και την θερινή με τα "Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα" και τώρα είναι η ευκαιρία να το συνεχίσουμε (μακάρι κάποια στιγμή να το ολοκληρώσουμε με "Μαχαίρι στο Νερό" και "Ένοικο"). Αφορμή βέβαια στάθηκε η σύλληψη του περίπου πριν ενα μήνα στο αεροδρόμιο της Ζυρίχης (ήταν καλεσμένος του Zurich Film Festival) για τη γνωστή υπόθεση του βιασμού μιας 13χρονης στις ΗΠΑ το 1977 (τελευταία εξέλιξη: χθες η Αμερικανική κυβέρνηση ζήτησε και επίσημα την έκδοση του στις ΗΠΑ, περισσότερα από indieWIRE). Δεν θέλουμε να πάρουμε θέση για το συμβάν [τουλάχιστον πριν δούμε το σχετικό ντοκιμαντέρ "Wanted and Desired" :-D] συνολικά ως κινημ/φική Ομάδα, εξ ου και το ερωτηματικό στον τίτλο αυτου του αφιερώματος. Ο καθένας έχει τη δική του άποψη [η δικιά μου από την αρχή έκλινε προς το οικονομικό σκέλος του πράγματος] και μπορούμε να το συζητήσουμε και στην κουβέντα μετά το "Chinatown". Βασικό θέμα της συζήτησης βέβαια θα είναι η καριέρα, οι ταινίες του μεγάλου Πολωνού δημιουργού, γιαυτό και προσπαθούμε να φέρουμε και κάποιον κριτικό κινημ/φου να συμμετάσχει.
Καλώς ήρθατε στο blog της Κινηματογραφικής Ομάδας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ο.Π.Α., πρώην Α.Σ.Ο.Ε.Ε.).
Η Ομάδα, τα μέλη της οποίας είναι τόσο φοιτητές όσο και απόφοιτοι του Ο.Π.Α., ξεκίνησε την δραστηριότητα της τον Απρίλιο του 2007 με την οργάνωση προβολών στο χώρο της ΑΣΟΕΕ.
Η επιλογή των ταινιών που προβάλουμε κινείται ηθελημένα προς διαφορετικές συνεχώς κατευθύνσεις, θέλοντας να κάνει απλώς τη σύσταση μεταξύ του Κινηματογράφου και του (όχι απαραίτητα σινεφίλ) φοιτητή / "νέου" / οποιουδήποτε θεατή, μέσα πάντα από τις αγαπημένες ταινίες της Ομάδας. Και αυτό όχι με αρχειακή - διδακτική αλλά με fun διάθεση, δίνοντας απλά το ερέθισμα για περισσότερο ψάξιμο. (Δε λείπουν φυσικά και οι cult παρεκτροπές!).
Αγαπάμε την ιδέα της προβολής στη μεγάλη οθόνη, με καλό ήχο και με παρέα (αντί για την ιδιωτική θέαση στην οθόνη του PC). Απ' την άλλη όμως, δεν προβάλουμε ταινίες που παίζονται την ίδια στιγμή στα σινεμά, επειδή για εμάς η κινημ/φική αίθουσα είναι the place to be, εκεί τις απολαμβάνουμε περισσότερο τις ταινίες! Εξάλλου το κινημ/φικό παρελθόν, απώτερο ή πιο πρόσφατο, έχει πάρα πολλά να μας δώσει.
Στο blog αυτό δεν επιχειρούμε την "δημοσιογραφική" κάλυψη της κινημ/φικής επικαιρότητας. Γράφουμε μόνο για τις ταινίες που βλέπουμε, για τα θέματα που μας κάνουν κλικ και τα events που μας ψήνουν. Μόνο για ο'τι τελικά αξίζει και μας αφορά! Δελτία Τύπου δε θα διαβάσετε εδώ :-P
Οι συναντήσεις της Ομάδας πραγματοποιούνται είτε στο φουαγιέ του αμφ. Αντωνιάδου (Πατησίων 76, 1ος όροφος πτέρυγας Αντωνιάδου) είτε στο Πολιτιστικό Στέκι (Πατησίων 76, υπόγειο κεντρικού κτιρίου) πριν ή/και μετά τις προβολές. Όποιος θέλει να συμμετάσχει, ας έρθει να μας συναντήσει! E-mail: kinimatografiki_omada_opa [at] hotmail.com
Το χειμερινό εξάμηνο 2010-2011 οι προβολές γίνονται κάθε Δευτέρα μετά τις 17:00 στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, ισόγειο κεντρικού κτιρίου), από DVD player ή Η/Υ, μέσω προβολέα Standard Definition, σε οθόνη πλάτους 2,75m και διαγωνίου 125'' (για κάδρο 16:9) και με στερεοφωνικό ήχο από την ηχητική εγκατάσταση του αμφιθεάτρου (8 ηχεία κατά μήκος της οροφής). Το αμφιθέατρο είναι προσβάσιμο από Άτομα με Κινητική Αναπηρία.
[English translation is made for visiting students (Erasmus, AIESEC, etc.) and other non-Greek-speaking friends.]
Welcome to the Athens University of Economics and Business (AUEB) Film Club blog.
The Club, whose members are both current and former students of the University, began its activity in April 2007 by organising film screenings. Club meetings are held in Antoniadou lobby (76, Patission Str., Antoniadou wing's 1st floor) or in the Cultural Club ("Politistiko Steki": 76, Patission Str., central building's basement, next to the restaurant) before or/and after screenings . If you want to join the Club, come and meet us!
E-mail: aueb_film_club [at] hotmail.com
During the 2010-2011 winter semester, screenings are held every Monday after 17:00 in classroom B (76, Patission Str., central building's ground floor).
