Kiss me deadly

Διάφορες -χαρακτηριστικές κατά τη γνώμη μου- αφίσες από film noir εποχές, neo-noir και παραμεφερούς στυλ ταινίες...(κλικ για μεγέθυνση --- s_dany, το μαύρο φόντο που έλεγες;!)

(με μικρά γραμματάκια κάτω κάτω, κάποιος άσημος σκηνοθέτης)

Le Renard et l' Enfant (Το Παιδί και η Αλεπού)

Σκηνοθεσία: Luc Jacquet
Παραγωγής: France / 2007
Διάρκεια: 92'



Μετά το πολύ ενθουσιώδες "La Marche de l’ Empereur" (2005, "Το Ταξίδι του Αυτοκράτορα") οι προσδοκίες μας ήταν ανεβασμένες. Όμως Το Παιδί και η Αλεπού εδώ απλά μας διαψεύδουν.

Όχι δεν πρόκειται για μια άσχημη ταινία. Πρόκειται για μια ταινία που σέβεται το cinema, που παραθέτει πολύ όμορφα φυσικά πορτραίτα και που αισθητικά χαίρει υγείας. Είναι η θεματική της πλοκή αυτή που φαίνεται κάπως αποπροσανατολισμένη. Το θέμα της είναι η σχέση μιας αλεπούς και ενός παιδιού. Και κατ’ επέκταση η γνωριμία του μαγικού φυσικού κόσμου από το παιδί και του βάρβαρου(;) ανθρώπινου από την αλεπού. Γιατί παρά την τρυφερή αγάπη που έχει το παιδί, τόσο η σκηνή του δωματίου όσο και αυτή του δάχτυλου στη σκανδάλη στην μοναδική εμφάνιση τρίτου ανθρώπου, περισσότερο από υπαινιχτικές είναι για την βάρβαρη φύση του τεχνητού κόσμου του ανθρώπου. Όμως η όποια θεματολογία πάει στράφι, καθώς η ταινία επαναλαμβάνει μανιωδώς δραματικοποιημένα πλάνα της σχέσεως των δυο πρωταγωνιστών. Και κάπου εκεί τα πάντα παραγκωνίζονται και ο χρόνος κυλάει αναποτελεσματικά για αυτή την ταινία. Η παιδικότητα της την καθιστά μάλλον ένα ανήλικο ντοκιμαντέρ χωρίς ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον διψασμένο θεατή. Ενώ από την άλλη, παρά την έντονη δραματικότητα της, δεν μπορεί να λογιστεί ως μια ταινία μυθοπλασίας παρά ως μια συνηθισμένη οικογενειακή συναισθηματική ταινία. Γιατί ως τέτοια τα πάει περίφημα, καθώς καταφέρνει αβίαστα την αγάπη του θεατή για τα δύο όντα και κατά συνέπεια το συναίσθημα εκ της ταραχώδους σχέσεως τους. Κινηματογραφικά πάλι, οι εικόνες παρά το μαγικό των τοπίων είναι φθαρμένες. Και υπαίτιος είναι ένα αχρείαστο παιδιάστικο voice over που σαν σαράκι αλλοιώνει το αποτέλεσμα του φακού.

Βαθμολογία: 5/10


French trailer

Ιστορία 52 (Tale 52)

kioy posted:

Σκηνοθεσία: Alexis Alexiou
Παραγωγής: Greece / 2008
Διάρκεια: 97'



Ο Αλέξης Αλεξίου σε ένα ύφος που καθόλου δεν έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, αυτό του μεταφυσικού-παράλογου cinema, καταφέρνει μια τουλάχιστον ενδιαφέρουσα ταινία. Τα μηνύματα είναι άκρως ενθαρρυντικά καθώς πρόκειται μόλις για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη και μάλιστα με ένα ελλιπές σενάριο!


Ο σκηνοθέτης μας λέει πως "Μερικές φορές το πιο επικίνδυνο μέρος για να ζεις είναι το μυαλό". Σε λίγο θα έρθει η Ιστορία 52 να επιβεβαιώσει οπτικά την παραπάνω φράση. Τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα σε αυτή την ταινία είναι τέσσερα. Η πραγμάτωση μιας σχέσης, μια μετακόμιση, ένας πίνακας και μια δολοφονία. Όλα τα άλλα είναι ετοιμόρροπα. Είναι ετοιμόρροπα γιατί βρίσκονται μέσα στο υποσυνείδητο που διαρκώς τροφοδοτεί το συνειδητό και το μυαλό του πρωταγωνιστή. Και όλα μέσα στην μεμβράνη του μυαλού του κάθε ατόμου είναι τόσο διαφανή, τόσο αδιόρατα. Και το μυαλό, που προσπελαύνει την πληροφορία με έναν τρόπο άλλοτε χαλιναγωγημένο και άλλοτε ανεξέλεγκτο έχει μια μοναδική ικανότητα να μετασχηματίζει και να μεταγράφει κάθε φορά αλλόμορφα τα αιωρούμενα γεγονότα. Ίσως στην προσπάθεια του να βρει λύτρωση, στην μάταιη προσπάθεια να ξεφύγει από τον εφιαλτικό τιμωρό που λέγεται μνήμη. Σε μια διαδικασία που μοιάζει πολύ με όνειρο που τροφοδοτεί την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα πολύ αφηρημένη και εναλλασσόμενη. Άλλωστε όπως μας λέει ο Ιάσονας στην ταινία, η Ιστορία 52 είναι μια Ιστορία που ξεκινάει και όταν τελειώνει οδηγείται ξανά είτε στην αρχή είτε κάπου στην μέση. Δηλώνοντας έτσι το αναπόδραστο από τα μονοπάτια της σκέψης.


Έτσι η ταινία αναλώνεται στο να αναπαράγει αυτά τα διαφορετικά σενάρια του μυαλού. Σε ένα σενάριο που στερείται βάθους και ικανότητας να κλείσει τον μύθο. Όμως νομίζω πως εδώ ο Αλέξης Αλεξίου έκανε κάτι σημαντικό! Στην κινηματογραφική αργκό λέμε πως ένα καλό σενάριο μπορεί να σου εξασφαλίσει τουλάχιστον μια μέτρια ταινία, ένα ελλιπές σενάριο όμως δεν μπορεί παρά να σου δώσει μια αδιάφορη ταινία. Νομίζω παρά το ξεχειλωμένο του συγκεκριμένου σεναρίου, εδώ κατάφερε μια ενδιαφέρουσα ταινία. Και πως το έκανε αυτό; Με μια πολύ εμπνευσμένη σκηνοθεσία. Μια σκηνοθεσία κατά τις σκοτεινές γραφές του Lynch. Θα θεωρούσα τουλάχιστον βέβηλο να συγκρίνω τις δυο αυτές σκηνοθεσίες, αλλά ο Αλεξίου με απότομες αλλαγές στις λήψεις κάμερας, με τον τεμαχισμό των πλάνων σε άλλοτε κοντινά και άλλοτε μακρινά, με την χρήση των ηχητικών εφέ, την γοτθική χροιά του διαλόγου που σε βάζει εξ αρχής σε ένα μεταφυσικό σύμπαν, τα παραμορφωμένα κάδρα και ένα αριστοτεχνικό μοντάζ καταφέρνει να βάλει τον θεατή στον παράλογο κόσμο του ήρωα και να μπει και μαζί του σε αυτά τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού.


Ένα ακόμα θέμα που θα ήθελα να σχολιάσω είναι η πολύ εύστοχη επιλογή του ντουμπλαρίσματος του πρωταγωνιστή Γιώργου Κακανάκη με αυτή του Γιώργου Καραμίχου. Γιατί εκτός της αισθητικής αποτελεσματικότητας της φωνής του τελευταίου να βάζει τον θεατή σε αυτό το σκοτεινό tempo της ταινίας, διαβλέπω και έναν υψηλότερο λόγο. Η φωνή δεν αντιστοιχεί σε ρεαλιστικό λόγο, αλλά στον απόηχο της σκέψης, κάτι που μαρτυρούν και τα σχεδόν κλειστά χείλη του πρωταγωνιστή. Και η φωνή που εκφέρει την σκέψη δεν είναι η φωνή του, είναι μια φωνή που μοιάζει με την δική του...


Προσωπικά χάρηκα πολύ αυτή την ταινία. Γιατί πέρα από τις ορατές σεναριακές αδυναμίες διέκρινα μια μεθοδευμένη και δυνατή σκηνοθεσία και μάλιστα από έναν νεόκοπο στον χώρο σκηνοθέτη. Έτσι έχω κάθε λόγο να είμαι επιεικής μαζί του και να περιμένω με προσμονή την επόμενη ταινία του!

Βαθμολογία: 7/10



Trailer




s_dany added:

Επίσημο site (όχι κάτι το ιδιαίτερο, μόνο τα βασικά).

Δύο πολύ ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις του Αλεξίου:
- στο blog του Στράτου Κερσανίδη
- στο ΣΙΝΕΜΑ και τον Ηλία Νικολαϊδη, όπου επιλέγει και τους 5 αγαπημένους του σκηνοθέτες, μεταξύ αυτών ο Kinji Fukasaku (του "Battle Royale") και ο Tony Scott (!!!).

Horton hears a Who! (Χόρτον)

(click image for higher resolution)

Σκηνοθεσία: Jimmy Hayward - Steve Martino
Παραγωγής: USA / 2008
Διάρκεια: 88'









Αυτό το πολύ φιλικό παιδικό μιλάει για την ιστορία ενός ελέφαντα που ανέλαβε στις πλάτες του την ιστορία ενός ολόκληρου κόσμου. Όχι ενός κόσμου σαν τον δικό μας, αλλά ένα κόσμο τόσο μικρό που ούτε η φαντασία σου δεν μπορεί να συλλάβει. Πρόκειται για έναν κόσμο που χωράει μέσα στο μέγεθος ενός κόκκου και όπου εκατοντάδες-χιλιάδες «υπάρξεις» κατοικούν σε αυτόν. Είναι υπερβολικά ευάλωτος και η κάθε κίνηση του ελέφαντα καθώς τον μεταφέρει, που έχει επωμιστεί την προστασία του, φέρνει ακραία φαινόμενα όπως σεισμούς, καιρικές μεταβολές κλπ σε αυτόν τον μικροσκοπικό κόσμο.

Η αποστολή του ελέφαντα, του Χόρτον, στο να βρει ένα ασφαλές μέρος για αυτόν τον κόσμο έχει να περάσει δυο σημαντικά εμπόδια. Απ’ την μία την κυρία καγκουρίνα που ηγείται της ζούγκλας και πιστεύει πως αυτή η παράλογη σκέψη του κόκκου για έναν κόσμο σε έναν ελέφαντα μπορεί να αναταράξει τις στερεοτυπικές και δύσκαμπτες ορθολογιστικές δομές της ζούγκλας. Και από την άλλη μια τάξη ανθρώπων που ηγούνται στο Διοικητικό συμβούλιο αυτού του μικροσκοπικού κόσμου. Αυτοί κυβερνούν βάση ενός καπιταλιστικού πρότυπου. Αγνοούν τον εμφανή κίνδυνο και προσπαθούν να υποδουλώσουν όλους τους κατοίκους δια μέσω της αποχαύνωσης που προσφέρουν τα φαντασμαγορικά θεάματα. Ο Χόρτον δεν το βάζει κάτω, θα προσπαθήσει με όλες του τις δυνάμεις για αυτόν τον κόσμο, δηλώνοντας πως όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα όσο μικροί και αν είναι!

Το τελική νίκη του Χόρτον και η επιβίωση του μικρόκοσμου έρχεται ως προϋπόθεση αυτού του παραμυθιού. Κάτι που εκτός από χαμόγελα στους μικρούς φίλους, δίνει ένα δίδαγμα σε όλους. Πως όσο μικρός και αν είσαι απέναντι στις εξουσίες οφείλεις να παλεύεις με απαρέγκλιτή την βούληση σου και τότε η επιβράβευση θα ‘ρθει. Συνοπτικά η ταινία πρόκειται για ένα φιλικό και συμπαθητικό animation που προσφέρεται για χαλάρωση.

Βαθμολογία 6,5/10

Die Fälscher (Οι Παραχαράκτες)

Σκηνοθεσία: Stefan Ruzowitzky
Παραγωγής: Austria / Germany / 2007
Διάρκεια: 98'






Ο Αυστριακός Stefan Ruzowitzky με φόντο την αληθινή ιστορία παραχάραξης στα γερμανικά στρατόπεδα εξόντωσης κατά την διάρκεια του Β' Παγκόσμιου πολέμου και στον απόηχο της θρυλικής επιχείρησης Bernhard, καταφέρνει να υλοποιήσει ένα συγκινητικό θρίλερ που του απέφερε και το Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Ωστόσο από αυτή την κατηγορία αδικαιολογήτως έλειψαν κάποια πραγματικά αριστουργήματα. Βέβαια αυτό το αδικαιολογήτως πολύ δικαιολογημένο μου φαίνεται από τα κίνητρα της Αμερικάνικης Ακαδημίας, κάτι για το οποίο δεν θα ήθελα να επεκταθώ σε αυτό το κείμενο.

Καθώς η μπομπίνα αρχίζει να ξετυλίγει το film ο θεατής βρίσκεται μπροστά σε μια εξαιρετική σεναριακή δέση του μύθου. Ο λόγος είναι σχεδόν απών, ο παραχαράκτης και ήρωας μας ο Salomon Sorowitsch αποκαλύπτεται δια μέσω επινοητικότατων πλάνων, ενώ η εξ αρχής εμφάνιση του χρήματος και της εκπορνοποίησης του έρωτα μας πληροφορούν για τις αξίες, ή για την πτώση αξιών αυτού του κόσμου. Η ιστορία ξετυλίγεται και ο θεατής καλείται να περάσει το πρωταρχικό σοκ μιας μάλλον "αλλοιωμένης" εικόνας στρατοπέδου εξόντωσης, όπου η βία άλλοτε υπονοείται και άλλοτε απεικονίζεται με ωμότητα. Αφού λοιπόν περάσει την πρώτη αυτή δοκιμασία, μεταφέρεται στο "τυπογραφείο" παραχάραξης όπου συγκεντρώνονται ειδικευμένοι στον τομέα κρατούμενοι, που καλούνται να συνεργαστούν με τις Γερμανικές φασιστικές αρχές ώστε να παρατείνουν την "κακοποιημένη" τους ζωή. Έτσι θα αρχίσουν να παραχαράσουν αγγλικά και Αμερικάνικα νομίσματα.

Η κάμερα παρακολουθεί κυρίως τους κρατούμενους που στην "νόμιμη" φυλακή διαπράττουν το μεγαλύτερο έγκλημα της ζωής τους, αυτό της μαζικής πλαστοποίησης νομισμάτων. Έτσι ο Αυστριακός σκηνοθέτης αμφισβητεί τους νόμους οι οποίοι εντάσσονται στην σφαίρα συμφερόντων των εκάστοτε εξουσιαστικών φορέων. Όμως η ραχοκοκκαλιά της ταινίας εξελίσσεται μέσα από ένα άλλο καίριο και αιώνιο δίλημμα: "Την απάρνηση πιστεύω και αξιών καθώς και την προσαρμογή στην υπάρχουσα ανήθικη πραγματικότητα με σκοπό μια ευνοϊκότερη θέση στην δύσωδη αυτή ζωή ή την δια βίου υπεράσπιση ιδεών και αξιών οι οποίες αποσκοπούν σε έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο;". Η εμπειρία μας από την ζωή καθώς και η εκτενέστερη παρακολούθηση της ιστορίας συγκλίνουν προς το πρώτο σκέλος του διλήμματος. Οι άνθρωποι διεφθαρμένοι από την πραγματικότητα αναζητούν την ευημερία(;) μιας βολεμένης ζωής. Ο σκηνοθέτης ωστόσο εδώ χλευαστικά καταδεικνύει αυτή την βολεμένη ζωή για τους κρατούμενους ως μια απλή επιμήκυνση του θανάτου τους και ως μια ελαφρώς μαλθακότερη αντιμετώπιση από τους διοικητές τους. Οι κρατούμενοι ωστόσο με επικεφαλής τον Salomon, που μοναδικά υποδύεται ο αδυσώπητος και εκφραστικότατος Karl Markovics, θα αναζητήσουν την βολικότερη ζωή. Ο Salomon καταφέρνει να ενσαρκώνει κατά αυτό τον τρόπο τόσο τον υπερήρωα όσο και τον αντιήρωα της ταινίας. Είναι αυτός που σώζει τους συγκρατούμενους του μέσω των αναμφισβήτητων ικανοτήτων του αλλά και αυτός που τους καθοδηγεί σε έναν ανήθικο τρόπο ζωής. Σε έναν τρόπο ζωής που αντίθετο βρίσκει μόνο τον Adolf Burger ο οποίος μέλλει να δικαιωθεί μέσω του μελοδραματικά και ουτοπικά υφανμένου finale.

Η κινηματογράφηση, ενώ ακολουθεί τους κρατούμενους, καταφέρνει να φορτίζει διαρκώς την ατμόσφαιρα, κυρίως με τις αριστοτεχνικές γωνίες λήψεις αλλά και τις αδιάκοπες κινήσεις της κάμερας. Ενώ ακόμα εξαιρετικής αναφοράς χρήζει και ο τρόπος που διαχειρίζεται την βία. Εκεί που χάνει όμως το στοίχημα η ταινία είναι στους ήρωες. Αποφασίζει να τους παρακολουθήσει χωρίς να κρατήσει τις παραμικρές αποστάσεις, ενώ και η επίπεδη μορφή όλων των ηρώων, εξαιρουμένου του πρωταγωνιστή, καθιστά τα νοήματα εντελώς "ξύλινα". Οι διοικητές της φυλακής ελλείψει βάθους αναδύουν μια παιδιάστικη εικόνα κακού και οι οποιεσδήποτε αντιπαραβολές με τον "βολικό" τρόπο ζωής φαίνονται περισσότερο ως μια κομμουνιστική προπαγάνδα παρά μια βαθύτερη διακήρυξη αξιών. Ακόμα, το απλοϊκότατο και άνευ επιχειρημάτων twist του πρωταγωνιστή δεν μπορεί να οδηγήσει τον θεατή στην πολυπόθητη κάθαρση. Έτσι έχω την αίσθηση πως τελικά η ταινία υπολείπεται του αρχικού οράματος της, παρά την μεστή τεχνικά κινηματογράφηση.

Όπως είπα και στην αρχή, αυτή η ταινία αδίκως κατά τη γνώμη μου πήρε το ξενόγλωσσο oscar, όχι γιατί δεν πρόκειται για καλή ταινία αλλά γιατί σε καμία περίπτωση δεν ήταν η καλύτερη! Επίσης πολύ μου θύμισε το αριστουργηματικό περσινό "Οι Ζωές των Άλλων" αλλά από την ανάποδη πλευρά και σε μια εμφανώς πιο πρόχειρη δουλειά. Επίσης πολλά κοινά βρίσκω και στις αριστουργηματικές ερμηνείες των ηρώων των δυο ταινιών, μόνο που ο μακαρίτης Ulrich Mühe υπερτερεί κατά την γνώμη μου του Karl Markovics κυρίως λόγω της συγγραφής των ρόλων.

Κάτι που ακόμα θα ήθελα να θίξω βλέποντας αυτή την ταινία είναι το θέμα των ταινιών εποχής. Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια έχουν ανέβει εμφανώς τα ποσοστά των ταινιών εποχής που δημιουργούνται, κάτι που το θεωρώ αποθαρρυντικό. Γιατί πέρα από την νοσταλγική φύση του παρελθόντος, υποδηλώνει μια στειρότητα της σημερινής εποχής να εμπνεύσει κάποια καλλιτεχνικά οράματα στους εκάστοτε σεναριογράφους-σκηνοθέτες. Και αυτό το θεωρώ επώδυνο για την Τέχνη, η οποία εκτός των άλλων έχει ως αποστολή να καταδείξει οδούς και δρόμους στον σύγχρονο άνθρωπο. Άλλωστε η Τέχνη έχει ένα μοναδικό τρόπο να επικοινωνεί ακριβέστερες και μειοψηφούσες μορφές ζωής στην εκάστοτε πραγματικότητα.

Βαθμολογία: 6/10

La Graine et le Mulet (Κους Κους με Φρέσκο Ψάρι)

Σκηνοθεσία: Abdel Kechiche
Παραγωγή: France / 2007
Διάρκεια: 151'







Ο Abdel Kechiche βρήκε πρόσφορο έδαφος, σε αυτό της Γαλλίας, για να εξαργυρώσει τις επιταγές του για τους κοινωνικά ασθενέστερους αποικιακούς πληθυσμούς. Έτσι λοιπόν σε ένα λιμάνι του Νότου, μας παρουσιάζει την υποβαθμισμένη συνοικία μεταναστατικών πληθυσμών οι οποίοι πασχίζουν και επιτυγχάνουν μετά κόπων και βασάνων μια αξιοπρεπή ζωή.

Σε αυτό το πρώτο μέρος δυο είναι οι κύριες αφηγηματικές πηγές: το φαγητό και ο διάλογος. Το φαγητό όμως εδώ το συναντάμε με έναν πιο παραδοσιακό τρόπο. Οι άνθρωποι
το εκτιμούν περισσότερο υπό τον ιδρώτα της εύρεσης του, ενώ η ώρα της κατανάλωσης μετατρέπεται σε μια πανανθρώπινη οικογενειακή ιεροτελεστία! Η φύση της καθαυτής γευστικής απόλαυσης ή της απλής ανάγκης συντήρησης τις οποίες συναντάμε στις σύγχρονες κοινωνίες παραμερίζονται. Εδώ υπάρχει μια βαθύτερη αιτία απόλαυσης. Παρατηρούμε την προλεταριακή οικογένεια και τα ισχυρά εσωτερικά δεσμά της μέσα από το φαγητό, το οποίο είναι προϊόν μητρικής αγάπης και φροντίδας παρά συνήθης τυποποιημένης παρασκευής. Οι ήρωες μας πάνω από γεμάτα πιάτα απολαμβάνουν την τροφή μα πιότερο απολαμβάνουν τον διπλανό τους. Για τον οποίον τρέφουν μια βαθύτερη εκτίμηση υπό την σφραγίδα ενός εξαφανιστέου είδους, της ενωμένης οικογένειας.

Η δεύτερη πηγή αφήγηση είναι ο λόγος. Αν το φαγητό είναι αυτό που καλείται να δώσει τα ανθρώπινα χρώματα στο πορτραίτο των μεταναστατικών πληθυσμών, ο λόγος είναι αυτός που θα φωτογραφίσει την κοινωνική τους ταυτότητα. Ο ανάστατος λόγος των προσώπων, εκφερόμενος πάντοτε σε υψηλές εντάσεις, μιας άλλοτε ρηχής ή επιθετικής φύσης, είναι αυτός που καλείται να ξεδιπλώσει την ανάστατη φύση των προλετάριων στο στίβο της κοινωνίας. Μια ζωή ποτισμένη με νευρικότητα και άγχος που αδυνατεί να βρει μια υγιή θέση στο κοινωνικό σύνολο. Μια ζωή καταδικασμένη στο να μάχεται και να μάχεται να γιάνει τις άδικες ανισότητες. Και όλα αυτά αντικατοπτρίζονται στον λόγο, στο εντόνως δραματικά φορτισμένο διαλεκτικό κομμάτι που υπερτονίζει το άτοπο εξωτερικής μα και εσωτερικής γαλήνης!

Έτσι το πρώτο κομμάτι πορεύεται πάνω σε αυτά τα συστατικά, και έχει ως σύμμαχο στα αρτίως αισθητικά πλάνα του τις πάμπολλες κοινωνικές αναφορές. Ο ήρωας μας ο Slimane είναι ένας 60αρης που απολύεται από την δουλειά του. Καταστρώνει ένα επιχειρηματικό σχέδιο με την θετή του κόρη για ένα "υδρόβιο" εστιατόριο. Αυτό το σχέδιο είναι η φόρμουλα για να περιπλανηθούμε στην λαίλαπα της γραφειοκρατίας. Ακόμα υπάρχουν και πάμπολλες άλλες αναφορές, όπως το εργασιακό-κοινωνικό πρόβλημα της τρίτης ηλικίας, που συνθέτουν ένα πυκνό και ρεαλιστικό μωσαϊκό της περιγραφείσας κοινωνίας!

Το δεύτερο κομμάτι της ταινίας όμως θα ακολουθήσει μια εντελώς διαφορετική στρατηγική που θα θέσει σε κίνδυνο τον "εσωτερικό χρόνο" της ταινίας. Η αλλαγή είναι οτι ο σκηνοθέτης μετατοπίζει τους δραματουργικούς άξονες. Από τις κοινωνικές αναφορές το βάρος πέφτει μάλλον στους απροετοίμαστους χαρακτήρες που καλούνται να φέρουν σε πέρας τη μακρόσυρτη σεκάνς της πρόβας του εστιατορίου μπρος στην "ύπουλα διπλωματική" μπουρζουαζία. Ακόμα παραμερίζεται και το στιβαρό κοινωνικό πρόσωπο της ταινίας που ήταν η τροχάμαξα όσων είχαν προηγηθεί. Πλέον κόντρα στους σαφώς και εμβάθως προσδιορισμένους προλετάριους έρχεται μια στερεοτυπική και ελλιπής αναπαράσταση της μπουρζουαζίας Και η ταινία θα κινηθεί βάση μιας πλειάδας κρίσιμων σκηνών. Τελικά όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα το πλήξιμο του εσωτερικού χρόνου της ταινίας.

Εδώ όμως ας ξεκαθαρίσω τι εννοώ με τον όρο του εσωτερικού χρόνου. Χονδρικά εννοώ το πόσο αντέχει ένα πλάνο στα μάτια του θεατή. Μια αντοχή που σχετίζεται ολοφάνερα με αυτό που έχει προηγηθεί. Δηλαδή δεν μπορείς να βάλεις σε μια ταινία όπως το "4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 μέρες" ένα πλάνο σε ταχύτητα αυτών που έχει το "Seven" ούτε το αντίθετο.
Σε γενικές γραμμές εσωτερικός χρόνος είναι η συνέπεια της ταινίας στην αναπαράσταση των σκηνών ώστε το σύνολο να σφύζει συνοχής και αρμονίας. Κάθε ταινία μπορούμε να πούμε πως έχει έναν ξεχωριστό και μοναδικό εσωτερικό χρόνο. Μια παράμετρος που δεδομένης της αλλαγής που ανέφερα στην συγκεκριμένη ταινία φαίνεται προβληματική.

Παρ' όλα αυτά η ταινία βρίσκει την δύναμη να σταθεί στο ύψος της και να πραγματοποιήσει ένα λυρικότατο και στοχαστικότατο finale. Ο αγχωμένος ήρωας μας ταπεινωμένος κυνηγάει τα αλητόπαιδα που του έχουν κλέψει το μηχανάκι μέχρι την τελική του ήττα, οι κοστουμαρισμένοι ζάπλουτοι κύριοι βρίσκονται πεινασμένοι στο εστιατόριο, ένας άστεγος είναι ο μοναδικός που γεύεται το πολυπόθητο κους κους, ενώ η αναταραχή στο εστιατόριο οδεύει προς ύφεση χάρη στο τολμηρό των πράξεων των δυο κυριών που βρίσκονται έξω από την "θεσμοθετημένη" οικογένεια. Όλα αυτά συνδέονται με τον μαεστρικό αρχικό λόγο περί αγάπης, της πρώτης γυναίκας του Slimane. Τελικά, όπως φαίνεται, μόνο η αληθινή αγάπη και η απαλλαγή από τα λανθάνουσα κοινωνικά πρότυπα είναι αυτά που μπορούν να εξυψώσουν τους προλετάριους...

Βαθμολογία: 6,5/10

Screenings 14/4/08

panchamp posted:

Στα πλαίσια του αφιερώματος στη μνήμη του σκηνοθέτη Jules Dassin, η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή των ταινίων:

"Ποτέ την Κυριακή"
(1960, Jules Dassin, "Never on Sunday")
τη Δευτέρα 14/4/08 στις 17:00
και
"Brute Force"
(1947, Jules Dassin, "Ο Δήμιος των Κολασμένων")
τη Δευτέρα 14/4/08 στις 19:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).

Είσοδος ελεύθερη.


Οι ταινίες θα προβληθούν με Ελληνικούς υπότιτλους για τα αγγλικά μέρη και Αγγλικούς υπέρ-τιτλους για τα ελληνικά μέρη του "Ποτέ την Κυριακή" και με Αγγλικούς υπότιτλους για το "Brute Force".

In memory of
director Jules Dassin
AUEB Film Club
invites you to the screenings of:

"Pote tin Kyriaki"
(1960, Jules Dassin, "Never on Sunday")
on Monday 14/4/08 at 17:00
and
"Brute Force"
(1947, Jules Dassin)
on Monday 14/4/08 at 19:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).

Free entrance.


Films will be screened in their original language:
"Pote tin Kyriaki" in English and Greek with Greek subtitles for English spoken parts and English hyper-titles for Greek spoken parts.
"Brute Force" in English with English subtitles.

s_dany added:


Εκτός από το κλασικό "Ποτέ την Κυριακή", θέλαμε να προβάλουμε μια ταινία της αμερικανικής περιόδου του Dassin (κάπου διάβασα οτι ξεκίνησε ως 3ος βοηθός του Alfred Hitchcock το 1940!), για να υπενθυμίσουμε πως είχε γυρίσει πολύ σημαντικές ταινίες πολύ πριν γνωρίσει τη Μελίνα (στις Η.Π.Α. και κατόπιν στη Γαλλία με το Rififi το 1955). Ο Martin Scorsese έχει πει γι' αυτόν: "Ο Ντασέν κατόρθωσε να συνδυάσει την παραδοσιακή αφηγηματικότητα του κινηματογράφου του Χόλιγουντ με το οπτικό στιλ του ευρωπαϊκού κινηματογράφου" (περισσότερα εδώ).

Η πρώτη μας επιλογή ήταν το "Night and the City" (1950, "Η Νύχτα και η Πόλη") που θεωρείται η καλύτερη του και μια απ' τις μεγάλες στιγμές του film-noir, αλλά μας πρόλαβαν: τόσο η ΕΡΤ που το έπαιξε λίγες μέρες μετά το θάνατο του, όσο και η Seven Films που το έχει συμπεριλάβει στην (ήδη πριν την απώλεια του προγραμματισμένη) επανέκδοση 3 ταινιών του, η οποία ξεκινάει το Πάσχα και ολοκληρώνεται το καλοκαίρι. Έτσι, μας έμενε να επιλέξουμε μεταξύ "Thieves' Highway" (1949, "Άνθρωποι του Αίματος"), "The Naked City" (1948, "Γυμνή Πόλη") και "Brute Force" (1947, "Ο Δήμιος των Κολασμένων", ποιός τους βγάζει αυτούς τους τίτλους?!), όπου η αποφασιστική στάση του film-noir lover κυρίου που γράφει από πάνω (του panchamp ντε!) έγειρε την πλάστιγγα προς το στιβαρό prison brake(!) drama.

Για περισσότερη κατ' οίκον ενασχόληση, οι 5 αυτές ταινίες κυκλοφορούν σε Region 1 σε (όπως πάντα) εξαιρετικές εκδόσεις dvd από την Criterion.



"Brute Force" theatrical trailer



Melina sings Oscar winning song "Ta Paidia tou Peiraia" by Manos Hatzidakis (with English subs)



The Muppets(!) cover on "Ta Paidia tou Peiraia" with a "Zorba" ending and lots of Greek folklor (Mykonos! piata! retsina! bouzouki-bazoukas!!!). Just great!

Προσκλήσεις για το 9ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινημ/φου

Image by www.mftm.gr

Οι φίλοι μας από το Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, που διοργανώνουν για 9η φορά φέτος το φεστιβάλ που μιλώντας Γαλλικά έχει γίνει το δεύτερο (μετά τις Νύχτες Πρεμιέρας) πιο αγαπημένο μας φεστιβάλ κινημ/φου της Αθήνας, μας παραχώρησαν ορισμένες προσκλήσεις για τα μέλη και τους φίλους της Ομάδας (merci!). Έχουμε λοιπόν από 6 προσκλήσεις για τις παρακάτω προβολές, στις οποίες θα παρευρεθούν ως καλεσμένοι του Φεστιβάλ και κάποιοι συντελεστές των ταινιών:

- Τρίτη 8/4 20:00 Απόλλων (Σταδίου 19)
La Clef / Το κλειδί
Σκηνοθεσία: Guillaume Nicloux
(update: οι προσκλήσεις δόθηκαν ήδη)

- Τετάρτη 9/4 20:00 Αττικόν (Σταδίου 19)
La Vie d'artiste / Η ζωή του καλλιτέχνη
Σκηνοθεσία: Marc Fitoussi

- Τετάρτη 9/4 20:30 Απόλλων (Σταδίου 19)
Voleurs de chevaux / Κλέφτες αλόγων
Σκηνοθεσία: Micha Wald

- Παρασκευή 11/4 20:30 Γαλλικό Ινστιτούτο (Σίνα 31)
Dans Paris / Στο Παρίσι
Σκηνοθεσία: Christophe Honore

Όποιος ενδιαφέρεται να βρεθεί εκεί, ας μας στείλει ένα mail στο kinimatografiki_omada_opa@hotmail.com με subject "Προσκλήσεις Φεστιβάλ Γαλλόφωνου" με το ονοματεπώνυμο του και την προβολή που προτιμά. Όποιος στείλει πρώτος, "τσιμπάει" την πρόσκληση! αφού τον ειδοποιήσουμε βέβαια εμείς με mail ή SMS. Παραλαβή πρόσκλησης από θυρωρείο ΑΣΟΕΕ (Πατησίων 76) ή στην αίθουσα κατόπιν συνεννόησης. Ca va? (ελπίζω να γράφεται έτσι, δε μιλάω λέξη Γαλλικά!)

Περισσότερα για το φεστιβάλ (που ολοκληρώνεται την Κυριακή, βιαστείτε!) και τις σχεδόν 50 ταινίες του: ακριβώς εδώ.

ΥΓ. Στο φεστιβάλ "παίζουν" και party, θέλει όμως λίγο ψάξιμο για να τα ξετρυπώσεις! Ένα απ' αυτά θα γίνει την Παρασκευή μετά το πολυαναμενόμενο Cinemix της Όλγας Κουκλάκη. Όποιος καταφέρει να βρεθεί στην προβολή, θα βρεθεί και στο party (απ' οτι έχω καταλάβει!). Δε μπορώ να βοηθήσω άλλο!

9ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογραφου

" Οι ταινίες θα προβληθούν στις παρακάτω αίθουσες:
Attikon CinemaxClass, Apollon CinemaxClass, Auditorium Γαλλικού Ινστιτούτου

Από τις 3 έως τις 13 Απριλίου στην Αθήνα
και από τις 10 έως τις 16 Απριλίου στη Θεσσαλονίκη

Με την υποστήριξη της UNIFRANCE, θα παρουσιαστούν περίπου 50 γαλλικές και γαλλόφωνες ταινίες, οι οποίες σχεδόν στο σύνολό τους δεν έχουν προβληθεί άλλη φορά στην Ελλάδα. Ηθοποιοί και σκηνοθέτες θα έρθουν για να συναντηθούν με το ελληνικό κοινό κατά τη διάρκεια των προβολών, ενώ ένα ειδικό αφιέρωμα στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών από το Φεστιβάλ των Καννών θα δώσει για πρώτη φορά την ευκαιρία στους θεατές του γαλλόφωνου φεστιβάλ μας, τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θεσσαλονίκη, να ανακαλύψουν τις χαρακτηριστικότερες ταινίες αυτού του τμήματος των Καννών από την περίοδο 2004-2007.

Ο Olivier Père, καλλιτεχνικός διευθυντής του Δεκαπενθήμερου των Σκηνοθετών και υπεύθυνος προγράμματος στη Γαλλική Ταινιοθήκη του Παρισιού, θα δώσει το «παρών» κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ. "

Πηγή: http://www.ifa.gr/(όπου μπορείτε να βρείτε εκτενέστερες πληροφορίες για το Φεστιβάλ).

Screenings 7/4/08

Στα πλαίσια του αφιερώματος στη μνήμη
του βραβευμένου με Oscar σκηνοθέτη του "Άγγλου Ασθενή"
Anthony Minghella
η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή των ταινίων:

"The Talented Mr. Ripley"
(1999, Anthony Minghella, "Ο ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ")
τη Δευτέρα 7/4/08 στις 17:00
και
"Truly Madly Deeply"
(1990, Anthony Minghella)
τη Δευτέρα 7/4/08 στις 19:30
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).


Είσοδος ελεύθερη.

Οι ταινίες θα προβληθούν στην πρωτότυπη τους γλώσσα,
στα Αγγλικά,
με Ελληνικούς υπότιτλους (για τον "Ρίπλεϊ" μόνο).




In memory of
Oscar winning director of "The English Patient"
Anthony Minghella
AUEB Film Club
invites you to the screenings of:

"The Talented Mr. Ripley"
(1999, Anthony Minghella)
on Monday 7/4/08 at 17:00
and
"Truly Madly Deeply"
(1990, Anthony Minghella)
on Monday 7/4/08 at 19:30
in classroom B (76, Patission Str., central building).


Free entrance.

Films will be screened in their original language,
English,
with Greek subtitles (for "Ripley" only).

"The Talented Mr. Ripley" trailer

"Truly Madly Deeply" trailer

Screening 4/4/08

Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
και η Πολιτιστική Ομάδα Συλλόγου Φοιτητών Erasmus ΟΠΑ
σας προσκαλούν στην προβολή της ταινίας
"L' Auberge Espagnole"
(2002, Cédric Klapisch, "Euroflirt")
την Παρασκευή 4/4/08 στις 19:30
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).

Είσοδος ελεύθερη.

Η ταινία θα προβληθεί στην πρωτότυπη της μορφή,
στα Γαλλικά και Ισπανικά,
με Ελληνικούς υπότιτλους και Αγγλικούς υπέρτιτλους.


Μια ταινία για όσους έχουν ζήσει / ζουν τώρα / θέλουν να ζήσουν τη μεγάλη Erasmus περιπέτεια!

A film for those who have lived / live right now / want to live the great Erasmus experience!


AUEB Film Club
and ESN Culture Team
invite you to the screening of
"L' Auberge Espagnole"
(2002, Cédric Klapisch)
on Friday 4/4/08 at 19:30
in classroom B (76, Patission Str., central building).

Free entrance.

The film will be screened in its original languages,
French and Spanish,
with Greek subtitles and English hyper-titles
(so everyone is happy!).



Και μετά την προβολή:
Eurovision party στο bar Blue (Πατησίων 99).

And after the screening:
Eurovision party in bar Blue (99, Patission Str.).

Trailer

Fan video

R.I.P. Jules Dassin (1911-2008)

Ο χάρος κάνει χρυσές δουλειες φέτος.