Ιστορία 52 (Tale 52)

kioy posted:

Σκηνοθεσία: Alexis Alexiou
Παραγωγής: Greece / 2008
Διάρκεια: 97'



Ο Αλέξης Αλεξίου σε ένα ύφος που καθόλου δεν έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα, αυτό του μεταφυσικού-παράλογου cinema, καταφέρνει μια τουλάχιστον ενδιαφέρουσα ταινία. Τα μηνύματα είναι άκρως ενθαρρυντικά καθώς πρόκειται μόλις για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη και μάλιστα με ένα ελλιπές σενάριο!


Ο σκηνοθέτης μας λέει πως "Μερικές φορές το πιο επικίνδυνο μέρος για να ζεις είναι το μυαλό". Σε λίγο θα έρθει η Ιστορία 52 να επιβεβαιώσει οπτικά την παραπάνω φράση. Τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα σε αυτή την ταινία είναι τέσσερα. Η πραγμάτωση μιας σχέσης, μια μετακόμιση, ένας πίνακας και μια δολοφονία. Όλα τα άλλα είναι ετοιμόρροπα. Είναι ετοιμόρροπα γιατί βρίσκονται μέσα στο υποσυνείδητο που διαρκώς τροφοδοτεί το συνειδητό και το μυαλό του πρωταγωνιστή. Και όλα μέσα στην μεμβράνη του μυαλού του κάθε ατόμου είναι τόσο διαφανή, τόσο αδιόρατα. Και το μυαλό, που προσπελαύνει την πληροφορία με έναν τρόπο άλλοτε χαλιναγωγημένο και άλλοτε ανεξέλεγκτο έχει μια μοναδική ικανότητα να μετασχηματίζει και να μεταγράφει κάθε φορά αλλόμορφα τα αιωρούμενα γεγονότα. Ίσως στην προσπάθεια του να βρει λύτρωση, στην μάταιη προσπάθεια να ξεφύγει από τον εφιαλτικό τιμωρό που λέγεται μνήμη. Σε μια διαδικασία που μοιάζει πολύ με όνειρο που τροφοδοτεί την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα πολύ αφηρημένη και εναλλασσόμενη. Άλλωστε όπως μας λέει ο Ιάσονας στην ταινία, η Ιστορία 52 είναι μια Ιστορία που ξεκινάει και όταν τελειώνει οδηγείται ξανά είτε στην αρχή είτε κάπου στην μέση. Δηλώνοντας έτσι το αναπόδραστο από τα μονοπάτια της σκέψης.


Έτσι η ταινία αναλώνεται στο να αναπαράγει αυτά τα διαφορετικά σενάρια του μυαλού. Σε ένα σενάριο που στερείται βάθους και ικανότητας να κλείσει τον μύθο. Όμως νομίζω πως εδώ ο Αλέξης Αλεξίου έκανε κάτι σημαντικό! Στην κινηματογραφική αργκό λέμε πως ένα καλό σενάριο μπορεί να σου εξασφαλίσει τουλάχιστον μια μέτρια ταινία, ένα ελλιπές σενάριο όμως δεν μπορεί παρά να σου δώσει μια αδιάφορη ταινία. Νομίζω παρά το ξεχειλωμένο του συγκεκριμένου σεναρίου, εδώ κατάφερε μια ενδιαφέρουσα ταινία. Και πως το έκανε αυτό; Με μια πολύ εμπνευσμένη σκηνοθεσία. Μια σκηνοθεσία κατά τις σκοτεινές γραφές του Lynch. Θα θεωρούσα τουλάχιστον βέβηλο να συγκρίνω τις δυο αυτές σκηνοθεσίες, αλλά ο Αλεξίου με απότομες αλλαγές στις λήψεις κάμερας, με τον τεμαχισμό των πλάνων σε άλλοτε κοντινά και άλλοτε μακρινά, με την χρήση των ηχητικών εφέ, την γοτθική χροιά του διαλόγου που σε βάζει εξ αρχής σε ένα μεταφυσικό σύμπαν, τα παραμορφωμένα κάδρα και ένα αριστοτεχνικό μοντάζ καταφέρνει να βάλει τον θεατή στον παράλογο κόσμο του ήρωα και να μπει και μαζί του σε αυτά τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού.


Ένα ακόμα θέμα που θα ήθελα να σχολιάσω είναι η πολύ εύστοχη επιλογή του ντουμπλαρίσματος του πρωταγωνιστή Γιώργου Κακανάκη με αυτή του Γιώργου Καραμίχου. Γιατί εκτός της αισθητικής αποτελεσματικότητας της φωνής του τελευταίου να βάζει τον θεατή σε αυτό το σκοτεινό tempo της ταινίας, διαβλέπω και έναν υψηλότερο λόγο. Η φωνή δεν αντιστοιχεί σε ρεαλιστικό λόγο, αλλά στον απόηχο της σκέψης, κάτι που μαρτυρούν και τα σχεδόν κλειστά χείλη του πρωταγωνιστή. Και η φωνή που εκφέρει την σκέψη δεν είναι η φωνή του, είναι μια φωνή που μοιάζει με την δική του...


Προσωπικά χάρηκα πολύ αυτή την ταινία. Γιατί πέρα από τις ορατές σεναριακές αδυναμίες διέκρινα μια μεθοδευμένη και δυνατή σκηνοθεσία και μάλιστα από έναν νεόκοπο στον χώρο σκηνοθέτη. Έτσι έχω κάθε λόγο να είμαι επιεικής μαζί του και να περιμένω με προσμονή την επόμενη ταινία του!

Βαθμολογία: 7/10



Trailer




s_dany added:

Επίσημο site (όχι κάτι το ιδιαίτερο, μόνο τα βασικά).

Δύο πολύ ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις του Αλεξίου:
- στο blog του Στράτου Κερσανίδη
- στο ΣΙΝΕΜΑ και τον Ηλία Νικολαϊδη, όπου επιλέγει και τους 5 αγαπημένους του σκηνοθέτες, μεταξύ αυτών ο Kinji Fukasaku (του "Battle Royale") και ο Tony Scott (!!!).