My Blueberry Nights (Οι Νύχτες μου μακριά σου)

Σκηνοθεσία: Kar Wai Wong
Παραγωγής: Hong Kong / China / France / 2007
Διάρκεια: 111'






Οποιοσδήποτε επιχειρήσει κάποια ανάλυση σε ταινία του Kar Wai Wong κινδυνεύει να βρεθεί ανεπανόρθωτα εκτεθειμένος! Διότι ο Kar Wai είναι ο δημιουργός που ξέρει να κρύβει καλά ενδόμυχους στοχασμούς σε τέλειας αισθητικής κινηματογράφηση! Όπου παγιδεύει τόσο τα ανώτερα νοήματα, αλλά και την οπτική του θεατή. Σε μια ονειρική απόλαυση των χρωμάτων, σε μια μεθυστική ατμόσφαιρα!

Αυτή η δημιουργία, που αθλίως μεταφράστηκε "Οι νύχτες μου μακριά σου", φέρει την επίμονη προβληματική του δημιουργού της! Τον στοχασμό στην τριαδικής φύσης των διαστάσεων που υποκινούν αυτό το σπαρταριστά κόκκινο σύμπαν του Kar Wai. 'Έτσι λοιπόν έχουμε χρόνο-χώρο-εσωτερικότητα στο πρώτο επίπεδο του κάδρου. Το ένα συναντά το άλλο, απροσδόκητα, και απαράμιλλα το διαμορφώνει. Μπορεί η ζωή να μοιάζει με ένα νυχτερινό πάρτυ. Ένα πάρτυ όπου οι μουσικές και οι χοροί ξεδιπλώνονται στους πιο τρελούς και ανεξέλεγκτους ρυθμούς. Ντάμες και συνοδοί σε μια αέναη ανταλλαγή. Και εδώ οι ντάμες και οι συνοδοί είναι ο χρόνος, ο χώρος και η εσωτερικότητα του ατόμου. Σε αυτούς τους χορούς μπορούν να σου συμβούν αλλόκοτα πράγματα. Δεν έχει σημασία αυτός που κρατάς στα χέρια σου. Το μυαλό σου μπορεί να βρίσκεται σε μακρινούς τόπους, ή και σε αλλοτινά σύμπαντα. Προκαλώντας κινηματογραφικές εναλλαγές στον εσωτερικό σου κόσμο, από φιλήδονη απόλαυση ως την ύστατη αδιαφορία. Όμως κάποια στιγμή η νύχτα θα περάσει. Και το μόνο που θα αφήσει θα είναι οι μνήμες, μνήμες διάχυτες στον αέρα, να συγκρατούν ανεκπλήρωτους πόθους και αύριο χαμένα. Μα θα μπορείς να φωνάξεις πως νίκησες τον χρόνο, αν μπορέσεις να εξασφαλίσεις άλλη μια νύχτα.

Αυτές τις διαστάσεις απεικονίζει με το βαθύ του κόκκινο ο Kar Wai Wong, με τα αεράτα κάδρα του. Που συνθέτουν στο ίδιο μοτίβο μια διαφορετική ατμόσφαιρα. Μπορεί να λείπουν οι πιεσμένοι χώροι του Hong Kong αλλά και σε αυτούς τους αεράτους της Αμερικής στριμώχνεται σε όλο το φάσμα των χρωμάτων το πιο μικρό στίγμα της εσωτερικότητας που ψάχνει να βρει έκφραση. Σε μια αναπαράσταση του εσωτερικού, χρονικά αλλοιωμένη σε σχέση με τους κώδικές του υπαρκτού κόσμου. Τις διαστάσεις που προαναφέραμε ερμηνεύει η Norah Jones. Δείχνοντας πως κατέχει και την υποκριτική τέχνη ισάξια με αυτή της μουσικής! Μια νεαρή γυναίκα που βγαίνει από μια μεγάλη σχέση. Θύμα η αλλαγή. Η ζωή αλλάζει, τα συναισθήματα αλλάζουν, οι άνθρωποι αλλάζουν καθώς ο χρόνος σκορπά από πάνω τους τα μαύρα του σύννεφα. Εκεί θα συναντήσει σε κάποιο τοπικό καφέ τον Jude Law. Τον άντρα που θα της ξυπνήσει πορφυρούς πόθους, οι οποίοι θα περιοριστούν και θα φουντώσουν σε μια εσωτερική ανείπωτη πραγματικότητα. Η Norah θα φύγει! Κάποιες ανεξήγητες δυνάμεις πολλές φορές σε καλούν σε άλλους τόπους. Τα προσχήματα υπάρχουν. Και εδώ δικαιολογούνται υπό την ανάγκη εργασίας και αγοράς ενός πολυτελή αυτοκινήτου. Η αλήθεια βρίσκεται όμως σε κάποιες μνήμες που πρέπει να ξεθωριάσουν, και για αυτό σε καλούν άλλοι τόποι. Έτσι περιπλανώμενη μακριά από την Νέα Υόρκη (Η οποία εμφανίζεται σαν το λιμάνι, και η κατοικία των ανεξέλεγκτων συναισθημάτων της Norah). Βρίσκει διάφορες δουλειές, και ταυτόχρονα μοιράζεται τις ιστορίες κάποιων περαστικών ανθρώπων που ο χώρος και ο χρόνος συμπτωματικά τους ένωσε. Πρόκειται για τον David Strathairn έναν φιλήσυχο άντρα με σμπαραλιασμένη καρδιά. Η οποία κάθε νύχτα πνίγεται σε λίμνες οινοπνεύματος για να μάθει να υποφέρει τα σημάδια του πόνου. Καθώς ο χρόνος άλλαξε την πρότερα υγιή σχέση του με τη γυναίκα του. Θα γνωρίσει την γυναίκα του, την εκθαμβωτική Natalie Portman. Μια γυναίκα απομακρυσμένη από τα αληθινά μυνήματα του εαυτού της. Σε αυτή ο χρόνος έχει άλλο τίμημα. Της φέρνει μια στιγμή, όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Ο αιφνίδιος θάνατος του αντρός της βγάζει στο προσκήνιο την μέχρι πρωτινός θαμμένη ανθρώπινη της πλευρά. Ξέρει πως τίποτε δεν θα ξεγίνει. Και τυραννικές μνήμες θα βουίζουν στο κεφάλι της μέχρι πάλι να τις σβήσει ο χρόνος. Για να γίνει αυτό, επιλέγει και αυτή την περιπλάνηση σε ξένους τόπους. Και τέλος η Norah θα γνωρίσει την μοιραία γυναίκα και πολύ θυληκή Rachel Weisz. Μια παθιασμένη παίκτρια του τζόγου. Μια παίκτρια που έμαθε να μην εμπιστεύεται κανέναν πέρα από το αυτάρεσκο εγώ της. Έτσι αυτό το ανέπαφο του εσωτερικού της κόσμου την μετατρέπει σε μια άπληστη ακόλουθο του χρήματος. Κανείς όμως δεν ξεφεύγει από τον χρόνο, όπως μαρτυρά η εσώψυχη της εξομολόγηση λεπτά μετά τον θάνατο του πατέρα της! Η χρονολογική και η χωροταξική θέση των ατόμων αυτών συνέπαισαν, και έτσι συνοδηγήσαν το τραίνο της ζωής από κοινού για λίγο. Η Norah μέσα από αυτές τις μικρές συναντήσεις θα προσπαθήσει να βρει τον εαυτό της. Όμως θα καταλάβει πως οι μορφές τους δεν είναι παρά αλλοιωμένα είδωλα, σαν αυτά σε καθρέφτη λούνα πάρκ. Γιατί το μόνο που ένωνε τον κόσμο της με τον δικό τους είναι η σύμπτωση των δυο "χειροπιαστών" διαστάσεων, του χώρου και του χρόνου. Και ξέρει πως για να βρει τον εαυτό της πρέπει να κοιτάξει λίγο μακρύτερα. Στην τρίτη διάσταση, την εσωτερικότητα της. Της τρίτης απροσδιόριστης διάστασης, που αχνοφαίνεται καθώς ξετυλίγεται το κουβάρι των ενδόμυχων αισθήσεων. Και αυτές είναι που την κρατούν σε μια "ανεξήγητη" επικοινωνία με τον Jude Law. Το βλέμμα της ολοένα θα βρίσκει εκεί τον εαυτό της. Γιατί αυτή είναι η μόνη διάσταση που μπορεί να εντοπίσει κάποια στοιχεία της ταυτότητας της. Η διάσταση που είναι ικανή να σπάσει το ασύμπτωτο του χωροχρόνου, και το μόνο που μένει είναι η προσπάθεια. Έτσι με την δύναμη της σκέψης, και την υπακοή των εσώκρυφων μυνημάτων καταφέρνει να ενώσει 100αδες απομακρυσμένες από το "λιμάνι" μέρες. Και η ανάσα του ονείρου θα απελευθερωθεί τον συγχρονισμό των τριών αυτών διαστάσεων! Τον συγχρονισμό αυτόν μας τον φυλάει για το τέλος ο Kar Wai. Με την Norah και τον Jude, να συναντιούνται με τον χρόνο να μοιάζει, τουλάχιστον προσωρινά, νικημένος! Κλείνοντας έτσι με αισιοδοξία και δίνοντας στο κινηματογραφικό ζευγάρι άλλη μια νύχτα ξέφρενου χορού και μοναδικών αισθήσεων.

Για να κάνει όλα αυτά ορατά ο Kar Wai Wong επιστρατεύει διάφορα φίλτρα στην ακονισμένη του κάμερα. Το ερωτικό κόκκινο, το ξεσαλωτικό μοβ αλλά και άλλα έντονα χρώματα που επιστρατεύονται για να περιγράψουν κύρια την εσωτερική κατάσταση των ηρώων του. Εσωτερική κατάσταση που εκδηλώνεται με την οπτικοποίηση μικρών σκιρτημάτων στα εκφραστικά πρόσωπα των ηρώων του, αλλά και με τα γνωστά παγώματα του χρόνο που περισσότερο απ' όλο αγαπήσαμε στο "2046". Ωστόσο πέρα από την εμφανή πανυγηρική στάση μου για την ταινία έχω να κάνω και κάποιες ενστάσεις. Αυτή η αλληγορική ταινία του Kar Wai τοποθετείται περισσότερο από ποτέ σε έναν ρεαλιστικό κόσμο. Καφετέριες στο περιθώριο της Νέας Υόρκης, μπαρ, καζίνο, ανθρώπινες σχέσεις που πουθενά δεν κρατούν το υπόβαθρο τους. Καθώς ο Kar Wai αν και χρησιμοποιεί των εξωτερικό κόσμο, χαρακτηριστικά του γυρίζει την πλάτη. Κάνοντας κατά τη γνώμη μου την ταινία σε ορισμένα σημεία αδύναμη να περιγράψει το χειροπιαστό μέσα στον κόσμο! Αιτία αυτού νομίζω είναι το πολύ σφιχτό μοντάζ στην καρδιά του μύθου, παραγκωνίζοντας απαραίτητες αφηγηματικές αναφορές! Ενώ τέλος, πικρή γεύση μου άφησε και ο Jude, σε μια επίπεδη προσπάθεια να γίνει απλά ο εκμαιευτής του πόθου!

Το 2007 φεύγει, μας άφησε όμως μια ακόμα σπουδαία ταινία. Όσα λέω παραπάνω είναι απλά το βλέμμα μου στην ταινία. Μην απορείτε αν τα θεωρήσετε άσχετα διαβάζοντας τα, ο Wong είναι ο αρχιτέκτονας ονειρικών δημιουργών αφήνοντας τους πολύ αέρα να διαμορφωθούν και να αναπνεύσουν ως και εξατομικευμένα στις ψυχές των θεατών του...

Βαθμολογία 8,5/10

El Orfanato (Το Ορφανοτροφείο)

Σκηνοθεσία: Juan Antonio Bayona
Παραγωγής: Mexico / Spain / 2007
Διάρκεια: 100’







Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τον Ισπανόφωνο κινηματογράφο , και όχι άδικα! Σαφώς οι νέοι άνθρωποι βλέπουν τις ιδέες τους να αποκτούν πρόσφορο έδαφος από την Ισπανική τακτική και διοχετεύουν τον κόσμο με σπουδαίες ταινίες! Αυτή όμως η ιστορία του Ορφανοτροφείου που έγινε ανάρπαστη στην Ισπανία δεν δικαιολογεί την συγκεκριμένη τάση!

Πολύς λόγος έγινε για τον Juan Antonio Bayona και την σκηνοθεσία του. Για μένα όμως το Ορφανοτροφείο είναι μια υπερτιμημένη ταινία που χαίρει υψηλής εκτίμησης χάρις τους χαλεπούς καιρούς που περνούν οι ταινίες του είδους. Η σκηνοθεσία αναπαράγει τα κλισέ, με έντονη προσοχή στο sound design και στην κίνηση της κάμερας. Η οποία είναι υποβλητικότατη για να μην αδικήσουμε τον σκηνοθέτη! Όμως όλα αυτά τα έχουμε δει, και περισσότερο πλέον εκμαιεύουν και επιβάλλουν τον φόβο-τρόμο παρά τον δημιουργούν.

Σεναριακά η ταινία πασχίζει μια ορθολογική απόδειξη του μεταφυσικού οδηγώντας σε ολοκληρωτικά καταστροφικές συγκρούσεις. Μετά το πρώτο μέρος που ακολουθεί κάποιες σταθερές στο ξεδίπλωμα του μύθου, αλλά και την ανάπλαση του ηρώα, το δεύτερο μέρος διακρίνεται για την δυσκαμψία του και εγκλωβισμένο στην αυστηρή επιθανάτια οπτική που αυθαίρετα έχει ορίσει!

Για να συνοψίσουμε, τα εφέ βρίσκονται σε υψηλά standard, η σκηνοθεσία επιβάλλει τον φόβο και προκαλεί θαυμασμό σε επιμέρους σκηνές! Όμως η αδυναμία του σεναρίου να κοινωνήσει ένα άρτιο δραματουργικά θέμα φέρνει την ταινία γυμνή μπροστά στα μάτια του απαιτητικού σινεφίλ θεατή!

Βαθμολογία 5/10

Obsluhoval jsem anglického krále (Υπηρέτησα το Βασιλιά της Αγγλίας)

Σκηνοθεσία: Jirí Menzel
Παραγωγής: Czech Republic / Slovakia / 2006
Διάρκεια: 120'






Ο 60χρονός πλέον Jirí Menzel που αρέσκεται να κινηματογραφεί Bohumil Hrabal, επιστρέφει χτίζοντας πάνω στο σουρεαλιστικό μα αλληγορικό βιβλίο του Habal, εκφράζοντας την προβληματική του πάνω στην Τσέχικη ιστορία, αλλά και τον άνθρωπο μέσα σε αυτή. Τον άνθρωπο που μοιραία μπορεί να ανήκει στα γεωγραφικά της όρια χωρίς να δεσμεύεται με τα εθνικά ιδιώματα του!

Αυτός ο άνθρωπος είναι και ο ήρωας μας, ο Ivan Barnev στον ρόλο του Jan Díte. Ένας κοντός άνθρωπος, με φιλοδοξίες δυσανάλογες του ύψους του οι οποίες ενθαρρύνονται όταν περιφέρεται από το πόστο του σερβιτόρου στον κύκλο της γενναιόδωρης μπουρζουαζίας. Αυτή η φιλόδοξη οπτική του για την ζωή θα τον καταστήσει ανερχόμενο καθώς προσλαμβάνεται διαδοχικά σε όλο και πιο υψηλές θέσεις. Και ξέρει ότι τα όνειρα του θα μπορέσουν να πάρουν σάρκα και οστά, αρκεί να βλέπει τα πάντα, να ακούει τα πάντα, να επεξεργάζεται όλα τα εξωτερικά ερεθίσματα χωρίς να γίνεται αντιληπτός από κανέναν. Κάτι που θύμισε κάτι από Κρουπιέρη στην πιο γαργαλιστική και κωμική του εκδοχή!

Και ο θεατής βλέπει όσα βλέπει ο ήρωας του. Βλέπει ανθρώπους με γεμάτες τσέπες, με γεμάτα στομάχια, στόματα που ξεχειλίζουν από χαχανητά και μια αυτάρεσκη τάση για σπατάλη του άσημου για αυτούς χρήματος. Γιατί το χρήμα για αυτούς είναι κάτι που έχουν. Δεν τους νοιάζει πως θα το ξοδέψουν, αλλά απλά να το ξοδέψουν. Μοιάζει να περισσεύει στις τσέπες τους όπως το βάρος στην κοιλιά τους. Η σπατάλη τους είναι η μόνη που μπορεί να δώσει κάποιο νόημα στην στεγνή ζωή τους, όμως όσο υψηλό και αν είναι το προφίλ τους, είτε υπηρέτησαν τον βασιλιά της Αγγλίας είτε έχουν Αφρικάνικο παράσημο, πάντα θα νοιάζονται για αυτά τα ψιλά που κατάχαμα πέφτουν από μια αόρατη δύναμη, αυτά που πάντα έλειπαν από την συλλογή τους. Γιατί αυτών η ζωή δεν είχε ποτέ μια αόρατη πλευρά. Η ιδεολογία και η συνείδηση είναι και θα είναι στοιχεία πάντα μακρινά από τον άνθρωπο. Καθώς δε μοιάζει ικανός να τις χρησιμοποιήσει σαν τα εργαλεία στο χτίσιμο του δρόμου της ζωής του, αλλά όποτε βρίσκεται σε επαφή με αυτές βρίσκεται πίσω τους και με χαλινάρια τις ακολουθεί και τις συντηρεί αδύναμος να τις προσαρμόσει με υπευθυνότητα και συνείδηση γίνονται στην ουσία το εργαλείο κάποιων άλλων ανθρώπων. Αυτό το τελευταίο το επαληθεύει ο ήρωας μας, αλλά και όλο το κοινωνικό υπόβαθρο που λειτουργεί ο μύθος μας, στις χλευαστικές σκηνές των χρόνων του Αδόλφου Χίτλερ! Ο Menzel κρατάει το κωμικό στοιχείο και χωρίς να παρασύρεται από την τροφή που του δίνει το θέμα του και περνάει στην πιο αποκαλυπτική και ξεκαρδιστική σάτιρα.

Εδώ εύστοχα ο δημιουργός διασαφηνίζει πως ο μόνος τρόπος να κάνει τους ανθρώπους καλύτερους είναι η σκέψη. Η κοπιασμένη δουλειά του ατόμου με τον εαυτό του! Και έτσι ο ήρωας μας μέσα στην φυλακή παίρνει την ευκαιρία του. Καθώς ο Menzel αδιαφορεί για αυτή ως κοινωνικό φαινόμενο και απλά την χρησιμοποιεί για τις ανάγκες της ταινίας του. Όλα αυτά τα χρόνια είναι αόρατα για τον θεατή, ο οποίος ωστόσο μπορεί να εξάγει συμπεράσματα από τα αποτελέσματα. Βλέποντας των ήρωα πλέον γηραιότερο, μακριά από όλη αυτή τη δήθεν χλιδή να έχει ανθρωπέψει! Μέσα από τις αόρατες διαδικασίες της συνείδησης, της θέλησης στα κάτεργα της ατομικότητας. Τα κάτεργα που απλόχερα του χάρισε η απομόνωση!

Η ταινία φέρει αυθεντικά την σφραγίδα του δημιουργού της αλλά και ενός σπουδαίου σεναριογράφου, εξελίσωντας με αλληγορική ακρίβεια μια ιστορία ρεαλιστικής απόλαυσης!

Βαθμολογία 7,5/10

Cassandra's Dream (Το Όνειρο της Κασσάνδρας)

Σκηνοθεσία: Woody Allen
Παραγωγής: USA / UK / 2007
Διάρκεια: 108'







Woody Allen: ένας μεγάλος, εκ των μεγαλύτερων κινηματογραφικών, στοχαστής της καθημερινότητας. Η πιο αγνή και πιο αποδεκτή ηθική ματιά για τον κόσμο. Το απόλυτο ψυχογραφικό και αναλυτικό σινεμά οικείων καταστάσεων και ανθρώπων. Σε ένα ιδιότυπο, αυθεντικό και μυστήρια φωτεινό cinema.

Ο Woody Allen στοχάζεται με τον φακό του να σαρώνει τον σύγχρονο κόσμο. Νευρικοί άνθρωποι ως και νευρωτικοί με φιλοδοξίες που υπερβαίνουν το ύψος τους σκοπεύουν να ανοίξουν τα φτερά τους. Να νικήσουν την δύναμη της βαρύτητας, και να καταρρίψουν όποιο αντιτεθίμενο φυσικό νόμο για να φτάσουν στην κορυφή ενός ουρανοξύστη δίχως ταβάνι. Για ένα μέλλον στραμμένο στα πιο φωτεινά χρώματα που ανεξήγητα αυτοπείθονται πως τους ανήκει. Όμως αυτό το μέλλον είναι πολύ μακριά. Γιατί αυτές οι "επικίνδυνές" φιλοδοξίες έχουν ένα βαρύ τίμημα. Η δύναμη του χρήματος τους φέρνει στο κατώφλι απερίσκεπτων πράξεων που άνευ όρων πρόκειται να διατελέσουν. Η απληστία, η αχαριστία ως ο πιο χυδαίος διακορευτής τους. Και ένα μέλλον μη αναστρέψιμο που αφήνει τους ήρωες γυμνούς στο λόγο της αλήθειας. Της πιο ηχηρής ηθικής. Και αυτές οι πράξεις, αντίτιμο φιλοδοξιών, είναι ανεπανόρθωτες. Χαράζονται στον μαυροπίνακα της ζωής και σηματοδοτούν τις εξελίξεις. Όπου η ανατολή του ήλιου ποτέ δεν θα είναι όπως παλιά.

Η ταινία θα μπορούσε να είναι ένα σπουδαίο έργο στη φαρέτρα του Woody. Διαθέτει πολύ βαθύ στοχαστικό πεδίο, ενώ σκηνοθετικά αποκαλύπτονται μερικές σκηνές διαμάντια(όπως αυτή του φόνου, όπου ο θεατής αποκτά την ενοχή ενός σιωπηλού μάρτυρα). Όμως έχει να αντιμετωπίσει συγκεκριμένες αδυναμίες. Ο Woody σε αυτή την αναλυτική περιγραφή της καθημερινότητας δεν καταφέρνει να βρει την ισορροπία μεταξύ του έξω κόσμου και του μύθου του. Τα δυο αυτά δείχνουν εξαιρετικά ανεξάρτητα για να κρατήσουν αδιάσπαστο τον θεατή. Με πολλές σκηνές που κουβαλούν ένα άγχος για την εξέλιξη των γεγονότων. Επίσης οι διάλογοι δε φαίνονται να λειτουργούν. Αποπνέοντας μια προχειρότητα μεγαλύτερη από αυτή που δικαιολογούν οι ήρωες! Ενώ και το αισθητικό κομμάτι χωρίς να παραγκωνίζεται, παραμερίζεται σε μια δισήμαντη απόφαση! Τέλος, ο Woody έχει την ατυχία, τουλάχιστον στην αρχή, να πέφτει σε ανεπαρκής ερμηνείες τόσο από τον Colin Farrell και τον Ewan McGregor.

Η βαθμολογία είναι ένα πολύ δύσκολο κομμάτι, και γίνεται μόνο για ενδεικτικούς λόγους. Η ταινία μιλάει σε πολλά επίπεδα, και ποτέ κανείς δε χάνει από μια ταινία του Woody!

Βαθμολογία 7/10

Ταινίες

Zodiac


Και ναι συνεχίζει να είναι στη κορυφή με τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Το ότι επέλεξε να μεταφέρει την ιστορία ενός δολοφόνου που ποτέ δεν πιάστηκε επισήμως και απασχόλησε τις αρχές για δεκαετίες αντιλαμβάνεστε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα άλλο Seven. Ο Zodiac δεν είχε μια συγκεκριμένη μέθοδο όπως κάθε serial killer. Σκότωνε χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο, δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο τύπο θυμάτων ούτε δρούσε σε μια συγκεκριμένη μόνο περιοχή. Μπορούμε να πούμε ότι αντιπροσώπευε το απόλυτο «κακό» σε μια εποχή που η Αμερική έβγαινε από μια εποχή αθωότητας. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε την εμμονή των ηρώων με το να ανακαλύψουν την ταυτότητα του δολοφόνου. Μπορεί η διάρκεια να ξεπερνάει τις δυόμισι ώρες η δουλειά του David Fincher όμως δεν σε κάνει να βαριέσαι ούτε λεπτό. Η άψογη αναπαράσταση της εποχής, οι λήψεις, η φωτογραφία, η μουσική, οι ερμηνείες όλα δένουν μεταξύ τους σε ένα άψογο αποτέλεσμα. Αναμφισβήτητα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Στο παρακάτω βίντεο ακούγεται η πραγματική φωνή του Zodiac.





28 weeks later


Εγώ το θεωρώ πολύ καλύτερο από το πρώτο μέρος και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην σκηνοθεσία. Αν δεν σας κερδίσει από την πρώτη σκηνή επίθεση στο σπίτι τότε παρατήστε τη. Ο σκηνοθέτης του αριστουργηματικού Intacto αναλαμβάνει τα ηνία από τον Danny Boyle και μας παραδίνει μια αξιοπρεπέστατη zombie ταινία. Στα συν και η επιλογή της μουσικής.



The dead girl


Ένα νεκρό κορίτσι, 4 γυναίκες, 5 ιστορίες, μια εξαιρετική σπονδυλωτή ταινία. Το μόνο αρνητικό είναι ότι εκεί που έχεις συνηθίσει την κάθε ηρωίδα η ταινία προχωράει στην επόμενη ιστορία και σε αφήνει ανικανοποίητο γιατί θέλεις να μάθεις τι απέγινε στο τέλος.



Kids


Ένας πιτσιρίκος που δε κάνει άλλη δουλειά από το να πηδάει συνομήλικες του. Σε αυτήν την ταινία οι έφηβοι, βρίζουν, μεθάνε, παίρνουν ναρκωτικά, πλακώνομαι στο ξύλο, κάνουν sex ή μιλάνε συνέχεια για αυτό. Κάπου στη μέση μπαίνει και το Aids και το ηθικό δίδαγμα ότι χρειάζεται μόνο μια φορά για να κολλήσεις. Καμία συμπάθεια δε δείχνει ο σκηνοθέτης για τους ήρωες. Μπορώ να καταλάβω ότι το '92 η ταινία προκάλεσε σοκ αλλά σήμερα φαντάζει αδιάφορη.



Shortbus


Υπερεκτιμημένο



Hedwig and the angry inch


Όχι όμως και η πρώτη ταινία του John Cameron Mitchell. Ένα αγόρι που θέλει να είναι κορίτσι, παντρεύεται, μετακομίζει από την ανατολική Γερμανία στην Αμερική, χωρίζει και προσπαθεί να εκφραστεί μέσα από την μουσική. Ένα μελαγχολικό παραμύθι για την αγάπη για τη δυσκολία του να είσαι ο εαυτό σου και να ανακαλύψεις πραγματικά ποιος είσαι και τι θέλεις. Ένα παραμύθι με πολύ μακιγιάζ, glitter, μουσική, ζωγραφιές και έναν πανέμορφο πρωταγωνιστή. Μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους πηγαίνεις και κατεβάζεις το soundtrack.



Deathproof / Planet Terror



Το φοβερό δίδυμο σε ταινίες φόρο τιμής στο grindhouse. Ότι και να πω εσείς σίγουρα τις έχετε δει και μάλιστα μπήκατε στην διαδικασία να τις συγκρίνεται κάτι που για μένα είναι λάθος. Ο Tarantino έδωσε βάση όπως πάντα στους διάλογος του χρησιμοποιώντας μια σχετικά απλή πλοκή ενώ ο Rodriguez ξεσάλωσε φτιάχνοντας μια ταινία που θα σας διασκεδάσει (εάν έχετε γερό στομάχι). Το σίγουρο είναι ότι και οι δυο το καταδιασκέδασαν και αυτό φαίνεται. Θα ήταν όμως ακόμα καλύτερα εάν δεν τις είχαν χωρίσει.

Screening 20/12/07

Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"Amores perros"
(2000, Alejandro González Iñárritu, "Χαμένες Αγάπες")
την Πέμπτη 20/12/07 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).

AUEB Film Club
invites you to the screening of
"Amores perros"
(2000, Alejandro González Iñárritu, "Love's a Bitch")
on Thursday 20/12/07 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).

Official trailer

Screening 17/12/07

Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"City Lights"
(1931, Charles Chaplin, "Τα Φώτα της Πόλης")
τη Δευτέρα 17/12/07 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).

AUEB Film Club
invites you to the screening of
"City Lights"
(1931, Charles Chaplin)
on Monday 17/12/07 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).

Theatrical trailer

The famous boxing scene

Screening 13/12/07

Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"Der Himmel über Berlin"
(1987, Wim Wenders, "Τα Φτερά του Έρωτα")
την Πέμπτη 13/12/07 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).

AUEB Film Club
invites you to the screening of
"Der Himmel über Berlin"
(1987, Wim Wenders, "Wings of Desire")
on Thursday 13/12/07 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).

Official trailer

Screening 10/12/07

Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"Halloween"
(1978, John Carpenter, "Η Νύχτα με τις Μάσκες")
τη Δευτέρα 10/12/07 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).

AUEB Film Club
invites you to the screening of
"Halloween"
(1978, John Carpenter)
on Monday 10/12/07 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).

Fan - made trailer (way cooler than the official!)

Four Eyed Monsters

Four glittering eyes, two pink mouths, and eight limbs wrapped around itself taking up two seats on the subway.



Αυτός είναι ερασιτέχνης κινηματογραφιστής που βγάζει τα προς το ζην σκηνοθετώντας γάμους και βαφτίσια.
Αυτή είναι ζωγράφος που δουλεύει ως σερβιτόρα.
Αυτός είναι ντροπαλός με σχεδόν ανύπαρκτο ερωτικό παρελθόν.
Αυτή είναι ευθύς με «πείρα» στο να επιλέγει ακατάλληλους συντρόφους.
Ο Arin και η Susan γνωρίστηκαν μέσα από το Myspace . Αντί να βγαίνουν κανονικά ραντεβού αποφάσισαν να επικοινωνούν με χαρτάκια. Γνώρισαν ο ένας τον άλλο, κάνανε έρωτα, τσακώθηκαν, άρχισαν να ανταλλάσσουν μικρά βίντεο, τα ξαναβρήκαν, ερωτεύτηκαν και αποφάσισαν να κάνουν την ιστορία τους ταινία. Μόνοι τους, με δικά τους χρήματα, μηχανήματα, και συνεργάτες φίλους, γνωστούς, αγνώστους μέσα από το Internet. Αυτό είναι το Four Eyed Monster. Μια γλυκιά ιστορία, λυρική, αληθινή, μια ιστορία για τον Arin και την Susan. Αλλά κυρίως μια ιστορία για μια γενιά που φοβάται να εκφραστεί, να εκδηλωθεί, να πληγωθεί, μια γενιά που προτιμά την ασφάλεια της απόστασης, προτιμά να ζει στο διαδίκτυο και αναγκάζεται να παραμερίσει τα όνειρα της για χάρη μιας ασφαλούς ζωής. Απολαύστε την.



P.s Μπορεί η Susan και ο Arin να μην είναι πια μαζί η ταινία τους όμως ταξίδεψε σε διάφορα φεστιβάλ τους χάρισε βραβεία και τώρα πια δίνουν διαλέξεις σε θέματα DIY κινηματογράφου.

Screening 6/12/07

Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"Breaking the Waves"
(1996, Lars von Trier, "Δαμάζοντας τα Κύματα")
την Πέμπτη 6/12/07 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).

AUEB Film Club
invites you to the screening of
"Breaking the Waves"
(1996, Lars von Trier)
on Thursday 6/12/07 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).

Original trailer

Τι περιμένω....

1. Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street

Tim Burton + Johnny Depp + μαύρη κωμωδία + μιούζικαλ. = μετράω μέρες, ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα





2. Cassandra's Dream

Ο Woody Allen έχει μετακομίσει πλέον στο Λονδίνο και για φέτος παραμένει στο ίδιο δραματικό ύφος με το εξαιρετικό Match Point. Μόνο που αυτή τη φορά έχει μαζί του και Colin Farrell, Ewan McGregor, 2 λόγους ακόμα για να παρακολουθήσεις την ταινία. Ειδικά αν είσαι θηλυκό.





3. There will be Blood

Μπορεί ο Paul Thomas Anderson να μην είναι από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες αλλά μια μάτια στο τρειλερ και εγώ έχω ήδη ετοιμαστεί για μια εξαιρετική δραματικό-κοινωνική ταινία με έναν είμαι (σίγουρη) εξαιρετικό Daniel-Day Lewis.





4. Before the Devil Knows You're Dead

Δυο αδέλφια, δυο εξαιρετικοί ηθοποιοί, φτάνουν στο έσχατο σημείο να ληστέψουν το μαγαζί του πατέρα τους. Αλλά φυσικά όλα θα πάνε στραβά. Ο Sidney Lumet επιστρέφει με την δεύτερη πολύ-αναμενόμενη για φέτος δραματική ιστορία που αν μη τι άλλο υπόσχεται μια αξιοπρεπή σκιαγράφηση χαρακτήρων.





5. Elizabeth: The Golden Age

Πάρε το αίμα σου πίσω Cate





6. Be kind Rewind

Το τρειλερ τα λέει όλα. Η ιδέα της ταινίας το λιγότερο ευφάνταστη. Έξυπνη η επιλογή του Jack Black. Ετοιμάζομαι για την κωμωδία της χρονιάς.





7. Shoot 'Em Up

Μπορεί οι κριτικές να το θάβουν αλλά όταν σε μια ταινία έχεις το γόη Clive Owen να κάνει τα απίστευτα , να πηδάει τη Monica Bellucci και τον Paul Giamati σε ρόλο κακού να ξεστομίζει απίστευτες ατάκες τότε σίγουρα θα το διασκεδάσεις μέσα στην αίθουσα.





8. Silent Light

Στην αντίθετη άκρη το Silent Light. Εδώ οι κριτικοί το αποθεώνουν και κάτι η ιστορία κάτι το τρειλερ κάτι το παρελθόν του σκηνοθέτη προετοιμάζομαι για μια συγκινητική, έντονα λυρική ταινία.





9. In Bruges

Κωμωδία αλλά βρετανικά . Δυο πληρωμένοι δολοφόνοι πάνε διακοπές στο Βέλγιο και το χάος, μαζί με τις ατάκες ακολουθεί. Η δεύτερη για φέτος του Colin Farrell (γουστάρω που από μπορεί να μεταπηδάει από αμερικάνικες παραγωγές σε «ντόπιες» όπου μπορεί να χρησιμοποιεί ανενόχλητος την προφορά του.) μαζί με τον εξαιρετικό Brendan Gleeson. Και βέβαια ο «λατρεμένος» Ralph Fiennes που έχει καιρό να εμφανιστεί.





10. Iron Man

Το blockbuster της χρονιάς, ο σούπερ-ήρωας της χρονιάς. Μετά τον Matt Damon, τον Eric Bana και τον Christian Bale οι παραγωγοί πια παίρνουν ρίσκα και δίνουν ρόλους action heroes σε όλο και πιο μη συμβατικούς ηθοποιούς. Εδώ ο Robert Downey Jr δίνει απλά ρέστα. Λατρέψτε τον στο πρώτο μισό του τρειλερ.





EXTRAS


Across the Universe

Το Frida το αγάπησα και η νέα της δουλειά μοιάζει το λιγότερο ενδιαφέρον. Φήμες λένε ότι πλακώθηκε με τους παραγωγούς για την ταινία αλλά θα δείξει κατά πόσο αυτό έκανε ζημιά.





My Blueberry Nights

Διατηρώ επιφυλάξεις. Οι γνώμες διίστανται για το αμερικάνικο πόνημα του Wong Kar Wai. Θα το δω και θα σας πω. Ξινίζω με Norah Jones βέβαια αλλά τι να κάνεις.





I Am Legend

Αυτό το βιβλίο το είχα διαβάσει πριν κάτι χρόνια μισό και θυμάμαι ότι μου άρεσε πολύ. Το είχα φανταστεί στο μυαλό μου πως θα ήταν εάν ήταν ταινία και η αλήθεια είναι ότι δεν μοιάζει όπως εδώ. Και σίγουρα δεν είχε τον Will Smith πρωταγωνιστή.

Screening 3/12/07

Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"The Party"
(1968, Blake Edwards, "Το Πάρτυ")
τη Δευτέρα 3/12/07 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).


AUEB Film Club
invites you to the screening of
"The Party"
(1968, Blake Edwards)
on Monday 3/12/07 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).

Theatrical trailer



"Birdie num num"

Movies Movies Movies Movies MMMMMooovvvvviiiieeesss

300
Τα είπαμε


Don't come knocking / Paris,Texas (στα πλαίσια του Wim Wenders session)
Οι ταινίες στις οποίες συνεργάστηκαν Wim Wenders και Sam Shepard. Η πρώτη αδιάφορη η δεύτερη πολύ καλή. Ιδιαίτερα η ερμηνεία του Harry Dean Stanton.


In my father's den
Νεοζηλανδικής προέλευσης κοινωνικό δράμα που εστιάζει στην σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ ενός νεαρού άντρα και μιας δεκαεξάχρονης. Δείτε την για τις ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών Matthew Macfadyen και Emily Barclay.


Reconstruction
Ο σκηνοθέτης είναι σίγουρα επηρεασμένος από τον Kar Wai Wong aλλά η ταινία δεν καταφέρνει να μην «υιοθετήσει» την ψυχρή σκανδιναβική ατμόσφαιρα, το οποίο είναι και αυτό που στερεί πόντους από την ταινία. Μια ιστορία αγάπης από την αρχή, το τέλος, την μέση, πάλι από την αρχή ,χωρίς τέλος και γενικώς μπέρδεμα πολύ.


Herz aus Glas
Αν καταφέρεις να ξεπεράσεις τα πρώτα βαρετά λεπτά της ταινίας και μείνεις μέχρι το τέλος τότε σίγουρα θα έχεις δει μια από τις καλύτερες δουλειές στον τομέα της φωτογραφίας που έχουν γίνει ποτέ για ταινία και βέβαια θα έχεις γνωρίσει το «παρανοϊκό» πνεύμα του Herzog. Στατικά πλάνα, μετρημένοι διάλογοι, αργοί ρυθμοί, ένα σωρό τρελοί και αξιαγάπητοι χαρακτήρες και ένα τέλος αλλού για αλλού. Ταινία για σινεφιλ στομάχια.


Imprint
Ο Takashi Miike δε μου λέει σαν σκηνοθέτης τίποτα (μα το Αudition ήταν άθλιο, απορώ που όλοι αριστούργημα το ανεβάζουν και αριστούργημα το κατεβάζουν). Η εν λόγω ταινία είναι σαφώς καλύτερη με ένα σαδιστικό και ολίγον διαστροφικό θέμα. Τα έντονα χρώματα κυριαρχούν προσδίδοντας μια κόμικς αισθητική στην ταινία. Αν μη τι άλλο θα σας μείνει στο μυαλό η ενδιαφέρουσα σκηνή βασανισμού και η …αδελφή μάλαμα.


Notes on a scandal
Αξίζει μόνο για τις ερμηνείες των πρωταγωνιστριών, αλλά αυτό το ξέρατε.


Benny's video (στα πλαίσια του Michael Haneke session)
Κωλοπαίδι που έχει εμμονή με τα βίντεο και τις ταινίες βίας τραυματίζει μια φίλη του και στην συνέχεια την σκοτώνει για να σταματήσει να κλαίει. Όλα αυτά τα καταγράφει στην κάμερα και όταν τα δείχνει στους γονείς του αυτοί αποφασίζουν να τον καλύψουν. Αυτός στον κόσμο του... Οσο και αν με συναρπάζει η ικανότητα του Haneke να σοκάρει με την χρήση βίας στις ταινίες του χωρίς ποτέ να την καταγράφει θεωρώ ότι η κινηματογράφηση του είναι αρκετά «αποστειρωμένη» με αποτέλεσμα να αποξενώνει τον θεατή. Κάτι που ισχύει πλήρως για την ταινία από κάτω.


The seventh continent
Η πρώτη του μεγάλου μήκους και βασισμένη σε αληθινό γεγονός. Θα βαρεθείτε μέχρι να φτάσετε στο τραγικό φινάλε.


Something like happiness
Εκ Τσεχίας δράμα. Όταν η ευτυχία δεν βρίσκεται στην χώρα της Επαγγελίας, αλλά στις σχέσεις σου με τους γύρω ,έστω και σύντομες. Δείτε το αν σας αρέσουν αυτά τα ολίγον μίζερα αλλά με καρδιά μάλαμα.


John Τucker must die
Ε μωρέ και κάτι για να μη σκεπτόμαστε καθόλου και να ξεχάσουμε αμέσως.


Αυτά ..κουράστηκα.

Movie bag

Blood Diamond

Βαρετό και προβλέψιμο. Δεν χάνετε τίποτα. Είναι και 2 ώρες, κάνετε κάτι άλλο καλύτερα.



Cashback

Νεαρός με πρόβλημα αϋπνίας πιάνει νυχτερινή δουλειά σε ένα σουπερμάρκετ και περνάει την ώρα του «σταματώντας» τον χρονο και ζωγραφίζοντας όλα τα θηλυκά του καταστήματος. Σαν ιδέα φαίνεται ενδιαφέρον αλλά το θέμα εξαντλείται νωρίς καταλήγοντας σε άλλη μια ρομαντική κωμωδία. Ο σκηνοθέτης πάντως διαθέτει ταλέντο.



Glen or Glenda

Ναι είναι όλα αλήθεια. Ο Ed Wood είναι σκηνοθέτης της κακιάς ώρας. Πρέπει να το δείτε για να το πιστέψετε. Δεν αμφιβάλλω ότι ήταν σκηνοθέτης με όραμα, αλλά από τεχνική.....



Drawing Restraint 9

Η περιέργεια θα σας φάει. Αν επιχειρήσετε να την δείτε μονό και μονό επειδή παίζει η Bjork σκεφτείτε το ξανά. Όσο και αν την λατρεύεται δεν αξίζει. Είναι από αυτές τις ψευτοκαλλιτεχνικές ταινίες όπου η Bjork με τα του συζύγου της παίρνουν μέρος σε κάτι τελετουργικά πάνω σε ένα φαλαινοθηρικό και σε κάποια φάση αρχίζουν να πετσοκόβουν ο ένας τον άλλο και να μετατρέπονται σε φάλαινες. Μέγιστη μαλακία.



The last King of Scotland

Δίκαια το Όσκαρ στον Forest Whitaker. Η ταινία από την άλλη δεν είναι κάτι εξαιρετικό. Άλλος λόγος για να την δείτε είναι ο ανερχόμενος James McAvoy.



Sunshine

Το τελευταίο πόνημα του Danny Boyle. Μια ομάδα αστροναυτών με σκοπό να σώσει τον ήλιο που «πεθαίνει». Φυσικά όλα θα πάνε σκατά. Πολυεθνικό καστ με «αρχηγό» τα ωραιότερα μπλε μάτια αυτού του πλανήτη. Cillian…αριστούργημα. Ας σοβαρευτούμε όμως. Ο σκηνοθέτης διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Η μουσική είναι αρκετά καλή. Γενικά αν σας αρέσουν αυτού του είδους οι ταινίες προτιμήστε την.



The Proposition

Μουσική και σενάριο Nick Cave που από μονό του σημαίνει ότι θα είναι το λιγότερο αρκετά καλή. Θυμίζει αρχαία τραγωδία και είναι άρτια σκηνοθεημενο. Κινηματογραφημένη στις αχανείς εκτάσεις της Αυστραλίας διηγείται την ιστορία ενός πρώην μέλους συμμορίας που αναγκάζεται να σκοτώσει τον μεγαλύτερο αδελφό του και αρχηγό της συμμορίας για να σώσει τον μικρό του αδελφό και τον εαυτό του από την θανατική ποινή.



Fur


Όχι μια βιογραφία της Diane Arbus. Αλλά μια φανταστική ιστορία για μια περίοδο της ζωής της που την ώθησε να ξεκινήσει να φωτογραφίζει ότι περίεργο, άσχημο και διαφορετικό της τραβούσε το ενδιαφέρον. Ο σκηνοθέτης του Secretary αναλαμβάνει τα ηνία, η Nicole Kidman ενσαρκώνει και ο Robert Downey Jr συμπληρώνει στον ρόλο ενός μαλλιαρού "φρικιού" που ανοίγει την πόρτα ενός αλλιώτικου κόσμου στην νεαρή φωτογράφο. Χωρίς να είναι κάτι εξαιρετικό η ταινία εκπληρώνει τον σκοπό της. Να σε εισάγει έστω και λίγο στο μυαλό της Arbus.

Screening 29/11/07

Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"8 1/2"
(1963, Federico Fellini, "8 1/2")
την Πέμπτη 29/11/07 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).


AUEB Film Club
invites you to the screening of
"8 1/2"
(1963, Federico Fellini)
on Thursday 29/11/07 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).

Original trailer

Screening 26/11/07

Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"The Rocky Horror Picture Show"
(1975, Jim Sharman, "The Rocky Horror Picture Show")
τη Δευτέρα 26/11/07 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).


AUEB Film Club
invites you to the screening of
"The Rocky Horror Picture Show"
(1975, Jim Sharman)
on Monday 19/11/07 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).

Original trailer (full version)

Le Scaphandre et le Papillon (Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα)

Σκηνοθεσία: Julian Schnabel
Παραγωγής: France / USA / 2007
Διάρκεια: 112'






Ξεναγούμαστε στο παράλυτο κορμί του Jean-Dominique Bauby από το πρώτο πλάνο. Με τον τελειότερο οπτικά τρόπο. Ποικίλοι δύσμορφοι φακοί εναλλάσσονται για να δυισδύσουμε σε αυτόν τον δύσμορφο κόσμο του ήρωα μας. Του ήρωα μας που έμεινε παράλυτος έπειτα από ένα ατύχημα. Εγκλεισμένος στο "άψυχο" κορμί του, με μοναδική δυνατότητα το παίξιμο των ματιών του. Η ψυχή του όμως ταξιδεύει τώρα παρά ποτέ, μέσω της φαντασίας του μπορεί να ξεναγείται στις μνήμες του και να απολαμβάνει, έστω και μεταχρονολογημένα, τις μικρές στιγμές ευτυχίας μέσα από τα μικράτα συμβάντα της ζωής του που άφησε να φύγουν... Και αφού ξεπεράσει το πρώτο σοκ δυσφορίας για την ζωή απλώνει τα φτερά του και δραπετεύει από το σκάφανδρο του μεθώντας από την γύρη των αναμνήσεων.

Από την άλλη, υγιή πρόσωπα περιστοιχίζονται γύρω του. Οι ιατροί, η γυναίκα του, ο πατέρας του είναι μερικά από αυτούς. Που σε πρώτο στάδιο τον αντιμετωπίζουν σαν ένα σταθμό μες στη ρουτίνα τους. Σαν μια ευκαιρία για να απογειώσουν την καριέρα τους, ή μια στιγμή για να ελευθερωθούν από το παρελθόν τους. Στην πλέον μισάνθρωπη κατάθεση! Αυτός μπορεί να είναι εγκλεισμένος σε ένα ξερό κορμί αλλά αυτοί σε μια μίζερη πραγματικότητα!

Ο Jean-Do, μέσω μιας επίπονης διαδικασίας επικοινωνίας με τον έξω κόσμο καταφέρνει να συγγράψει ένα βιβλίο! Ω, κατόρθωμα! Και τότε κανείς δεν βλέπει τον παράλυτο Jean-Do. Όλοι βλέπουν έναν παθιασμένο άντρα για ζωή. Έναν άντρα αποφασισμένο να μην αφήσει ούτε ένα δευτερόλεπτο χωρίς να γίνει μεθυστική στιγμή. Από τα χιλιάδες χρώματα, από τα μαγικά ταξίδια που με οδηγό την φαντασία φτάνει στην ευτυχία! Και όλοι παίρνουν ένα μάθημα ζωής! Και καθώς εξελίσσεται η ταινία εξελίσσονται και αυτοί. Βαδίζοντας πιο κοντά στα μεταξωτά χνάρια του ονείρου!

Δείτε το ως μια τρυφερή, αλλά και αληθινή ματιά για την ζωή. Παρά τις ατέλειες του πρόκειται για μια καλοδουλεμένη ταινία σε όλα τα επίπεδα! Με την φωτογραφία, το ηχητικό δέσιμο αλλά και τον εκπληκτικό Mathieu Amalric στον ρόλο του πρωταγωνιστή να φιγουράρουν στο χρυσό κάδρο του Schnabel!

Βαθμολογία: 7/10

Ταινίες του φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας 2007

XXY

Ερμαφρόδιτη κοπέλα, μπαίνει στην εφηβεία και έρχεται αντιμέτωπη με το ερώτημα: θηλυκό η αρσενικό; Μπορεί σε πρώτο επίπεδο να αφορά την εξερεύνηση της σεξουαλικής ταυτότητας σε δεύτερο αφορά την εξερεύνηση του ίδιου του εαυτού της πρωταγωνίστριας. Αξιοπρεπώς σκηνοθετημένη με τουλάχιστον μια σκηνή που θα την θυμάσαι για καιρό. Προσωπικά δεν κατάλαβα γιατί έφυγε με το βραβείο από τις Νύχτες. Δεν ήταν άσχημη αλλά είμαι σίγουρη ότι υπήρχαν άλλες καλύτερες στο διαγωνιστικο.



Chased by dreams

Η μόνη ταινία από το αφιέρωμα στον ινδό κινηματογραφιστή Buddhadev Dasgupta που είδα. Και ναι το σινεμά της Ινδίας δεν είναι μόνο Bollywood. Μια γλυκόπικρη ταινία που κινείται ανάμεσα στον λυρισμό και στον μελοδραματισμό. Μια εμφανής τάση προς το δεύτερο κατά το δεύτερο μισό της ταινίας είναι και αυτό που αφαιρεί πόντους τελικά από την ταινία.



Lola Montès

Από τις πιο πολυδιαφημισμένες ταινίες του φεστιβάλ με αποτέλεσμα να είναι γεμάτη η αίθουσα. Το αριστούργημα του Max Ophüls κατά τους κριτικούς του Σινεμά. Κατά τη γνώμη μου μια αρκετά καλή ταινία, ελαφρώς βαρετή, με καλύτερο δεύτερο μέρος από το πρώτο. Πάντως από ότι κατάλαβα σε πολλούς δεν άρεσε.



Waitress

Η feel-good ταινία της χρονιάς ή αλλιώς η φετινή Μις Ηλιαχτίδα. Μια σερβιτόρα που φτιάχνει καταπληκτικές πίτες και μεταφράζει κάθε συναίσθημα και σε μια νέα συνταγή. Θέλει απεγνωσμένα να ξεφύγει από τον ηλίθιο σύζυγο της και την βαρετή ζωή της μέχρι που μένει έγκυος και ερωτεύεται τον γυναικολόγο της. Από τις καλύτερες που είδα στο φεστιβάλ. Αστείες ατάκες και καταστάσεις που σίγουρα θα σας φτιάξουν την διάθεση και θα σας κάνουν να χαμογελάτε σε όλη την διάρκεια της ταινίας. Τι και αν το τέλος ήταν αρκετά "ζαχαρωμένο",το συγχωρούμε.




Μυστική Προβολή
3 δυσεύρετες ταινίες του Todd Haynes:

Assassins: A Film Concerning Rimbaud
Ο εικοσάχρονος τότε Todd Haynes μάζεψε την παρέα του και γυρίσανε μια αναρχική εκδοχή της σχέσης του Rimbaud με τον Paul Verlaine. Μετά από αυτό πολλοί την κάνανε από την αίθουσα και έτσι χάσανε το καλύτερο.

Superstar: The Karen Carpenter Story
Η ιστορία της Κaren Carpenter γυρισμένη με κούκλες Barbie. Εξαιρετική η ιδέα του να χρησιμοποιήσει τις κούκλες ως απεικόνιση της τέλειας ψεύτικης εικόνας που οι Carpenters δείχνανε στο κοινό τους και της εικόνας που η Κaren προσπαθούσε απελπισμένα να γίνει.

Dottie Gets Spanked
Η πιο πρόσφατη και γυρισμένη για την τηλεόραση μικρού μήκους με κεντρικό ήρωα ένα οκτάχρονο αγοράκι που βλέπει φανατικά ένα γυναικείο χιουμοριστικό show και αναπτύσσει μια μικρή έμμονη με το ξύλο ή αλλιώς spanking προφανώς λόγω του ότι οι δικοί του ποτέ δεν σηκώνουν χέρι πάνω του.




La Zona

Από τις καλύτερες που είδα στο φεστιβάλ και η οποία έφυγε με το βραβείο σεναρίου.
Όταν 3 μικροκακοποιοί εισβάλουν σε μια απομονωμένη από τις φτωχογειτονιές κλειστή κοινωνία προνομιούχων και σκοτώνουν ένα από τα μέλη της τότε αυτοί ως αντίποινα θα εξαπολύσουν ένα αδυσώπητο κυνηγητό για να αποδώσουν δικαιοσύνη. Θα τα καταφέρει να σας συγκινήσει και να σας εξοργίσει, κάτι που συνήθως συμβαίνει με τις ταινίες του Trier.



The Reckless Moment

Η δεύτερη του Max Ophüls που παρακολούθησα στα πλαίσια του φεστιβάλ. Μου άρεσε περισσότερο από τη προηγούμενη. Μια μητέρα θα κάνει τα πάντα για να σώσει την κόρη της εξαιτίας μιας λάθος στιγμής. Μελόδραμα με νουαρ ατμόσφαιρα. Αν δε κάνω λάθος στην ταινία έπαιζε και η «φωνή» του κακού εργοστασιάρχη από τους Simpsons. Πάντως πιστεύω ότι το αριστούργημα του Max Ophüls είναι το Letter from an Unknown Woman αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα να τη δω.



Heima

Το λάτρεψα το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ. Μπορεί οι Sigur Ros να μην είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα και ένα live τους να φαντάζει βαρετό, η συγκεκριμένη ταινία κάθε άλλο παρά βαρετή είναι. Η κάμερα ακολουθεί το συγκρότημα στην τελευταία περιοδεία τους στην ενδοχώρα της Ισλανδίας. Και τη περιοδεία. Τα μέλη αποφάσισαν να δώσουν δωρεάν συναυλίες σε διάφορα χωριά και περιοχές ανεξάρτητα από την προσέλευση του κόσμου. Από μικρά καφέ, σπηλιές, εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, ξέφωτα, βράχια και πλατείες τους ακολουθούμε σε μια περιπλάνηση εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς. Πάνω από όλα όμως αυτή η ταινία είναι για την Ισλανδία και τους ανθρώπους της.



Magdalena Viraga

ΜΑΚΡΙΑ…Τις ταινίες της Μένκες τις ακολουθούσε μια αρνητική κριτική και με αυτή τη ταινία αντιλήφθηκα γιατί. Μια από τις χειρότερες που έχω δει. Είναι μια πόρνη η οποία πηδιέται συνέχεια με κάτι τύπους και στο ενδιάμεσο λέει κάτι ασυναρτησίες με μια άλλη συνάδελφο της. Κάπου παίζει και ένα έγκλημα και μια γυμνή, τρέχα γύρευε, γενικά παίζει με τα νεύρα σου και τις αντοχές.



This is England

Στην Αγγλία της Θάτσερ ένας πιτσιρικάς που δεν έχει φίλους μπλέκει με μια ομάδα skinheads προσπαθώντας έτσι να δικαιώσει τη μνήμη του πατέρα του. Μια ταινία για την παραπλάνηση, τον φανατισμό και τα τραύματα ενός λαού μιας ολόκληρης εποχής. Μπορεί ο σκηνοθέτης να μη παίρνει θέση φανερά, εμμέσως πλην σαφώς όμως το κάνει.



I'm Not There

Η ταινία λήξης. Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Η. Δε κάνω πλάκα, μπορεί το ενενήντα τις εκατό να την έβριζε όταν βγήκε από την αίθουσα εγώ όμως έχω την άκρως αντίθετη γνώμη. Τις ικανότητες του ο Todd Haynes όταν αναλαμβάνει ένα μουσικό θέμα τις είχε δείξει από το Velvet Goldmine όπου απέδωσε την μουσική μιας ολόκληρης γενιάς ως ένα αστραφτερό παραμύθι. Στο I’m not there παρουσιάζει όλες τις περσόνες που ο Dylan κατά καιρούς «υποδύθηκε» και επηρεάστηκε από. Στις παράλληλες ιστορίες που ξεδιπλώνονται έχει προσθέσει στοιχεία από ταινίες ήρωες, βιβλία, φράσεις και εικόνες που επηρέασαν και διαμόρφωσαν την προσωπικότητα του. 6 διαφορετικοί ηθοποιοί τον υποδύονται σε διαφορετικές φάσεις της ζωής του με την παράσταση φυσικά να κλέβει η Cate Blanchett, που αν δεν της δώσουν το Όσκαρ θα κατέβω να διαδηλώσω στην Ομόνοια. Μια από τις ταινίες της χρονιάς.

Screening 22/11/07

Η Κινηματογραφική Ομάδα του Ο.Π.Α.
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"Underground"
(1995, Emir Kusturica, "Underground")
την Πέμπτη 22/11/07 στις 17:00
στο Αμφ. Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).


AUEB Film Club
invites you to the screening of
"Underground"
(1995, Emir Kusturica)
on Thursday 22/11/07 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).

German trailer



Ethnic Serbian song "Stani, stani, ibar vodo!" sang by Lazar Ristovski in one of the film's most touching scenes

Persepolis (Περσέπολις)

Σκηνοθεσία: Vincent Paronnaud-Marjane Satrapi
Παραγωγής: France / USA / 2007
Διάρκεια: 95'




Και ειδού ένα ερώτημα που προστίθεται; Κατά καιρούς έχουμε ακούσει αναλύσεις επί αναλύσεων για το πως μπορεί να αποτυπωθεί ένα λογοτεχνικό έργο στο πανί. Σταδιακά και όσο προχωράει το cinema σε αυτές τις αναζητήσεις προστίθεται και αυτή του κόμιξ. Πως μπορεί να αποτυπωθεί ένα κόμιξ στο cinema; Αν θέλετε πραγματικά να μάθετε, δείτε την ταινία, όπου η Marjane Satrapi με εμφανής ρίζες της γραπτής εικονογραφημένης της δουλειάς δίνει το πάτημα στο δυνατό Persepolis σε συνεργασία πάντα με τον Vincent Paronnaud.

Η ταινία είναι μια αφήγηση της Ιρανικής Τεχεράνης για όλους. Όπου ο κόσμος ταλαιπωρήθηκε από την δικτατορία του Σάχη και αφού απαλλάχτηκε από αυτή, υπέκυξε στην απαράμιλλη εξουσία της Θεοκρατικής υπερκαταπιεστικής κυβέρνησης. Βιώνοντας επί της ουσίας μια δεύτερη βαναυσότερη δικτατορία. Όμως δεν είναι τα τραγικά συμβάντα στα οποία εστιάζει. Αλλά στον άνθρωπο. Τον ατελή άνθρωπο μέσα στην ιστορία. Αν πιστεύετε ότι ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει, και το αναλύσετε σε ομαδικό πλαίσιο, τότε αυτή η Ιρανική καταγραφή αποτελεί ακλόνητο επιχείρημα. Όπου οι άνθρωποι πολεμούν αλλήλους χωρίς να γνωρίζουν τον εχθρό. Πνευματικά και ιδεοληπτικά προσηλωμένοι σε λέξεις μακριά από το περιεχόμενο των νοημάτων. Όπου χωρίς συνείδηση φορούν τα "κουστούμια" που νομίζουν πως τους πάνε, χωρίς βαθύτερη αναζήτηση των αιτιών και των λόγων αντιδρούν στα ερεθίσματα με τον τρόπο που προκατειλημμένα έχουν προεπιλέξει. Εμφανή και η δυτική επεκτατική επιρροή σε όλη αυτή την ιστορία.

Και εμείς παρακολουθούμε λοιπόν τα χρονικά της παρακμής μιας ολόκληρης χώρας μέσα από την ιστορία ενηλικίωσης της ηρωίδας μας. Της μικρής Μαρζί. Ένα παιδί μεσοαστικής κοινωνίας. Με έντονη και ελεύθερα αναπτυσσόμενη εφηβεία. Ελεύθερα αναπτυσσόμενη αν αναλογιστούμε τα ανεξάρτητα φρονήματα της. Η οποία με την καυστικότητα των δημιουργών ενσαρκώνει την κουλτούρα ενός ολόκληρου λαού. Εγκλωβισμένο σε δυτικά πρότυπα, μεταξύ Abba, Iron Maiden, Punk, Bruce Lee, Rocky, και sport-manaic ύφους. Προτύπων που παγιδεύουν την σκέψη και εγκλωβίζουν τον άνθρωπο. Εμείς παρακολουθούμε την μικρή να μεγαλώνει να φεύγει από το Ιράν σε μια πρώτη πολύ πυκνή ώρα. Γεμάτη πληροφορίες που συνθέτουν το μωσαϊκό της ταινίας. Με το ταξίδι της στη δύση αντιπαραβάλλει 2 διαφορετικούς τρόπους ζωής. Τον ανθρωποκεντρικότερο και συναισθηματικότερο του υποανάπτυχτου Ιράν και αυτόν του ιμπερεαλιστικού επεκτατικού Δυτικού κόσμου. Όμως και για τους δυο υπάρχει μια γέφυρα. Άτομα φερέφωνα λέξεων και όχι νοημάτων που χρίζονται ηγέτες και οδηγούν τις ομάδες στον δρόμο προς την καταστροφή. Η δεύτερη ώρα σηματοδοτεί την εσωτερική ωρίμανση της ηρωίδας. Έχει σαφώς πιο προσεγμένη γραφή, και αντικατοπτρίζει τον αντίκτυπο όλων αυτών των συμβάντων στο εσωτερικό των ατόμων.

Αν και το film έχει πολλούς συναισθηματισμούς αυτοί περνούν σε δεύτερη βάση. Καθώς είναι επιλογή να ξηραθούν οι με δάκρυα επιφορτισμένες σκηνές. Ξηρασία για χάρη της αντικειμενικής και ορθολογικής παρακολούθησης. Μην ξεχνάμε όμως ότι πρόκειται για animation film. Με διάθεση να προβληματίσει κρατώντας τις αρχές του animation. Επιμελώς πρόχειρο χειροποίητο σκιτσάρισμα είναι το βασικό οπτικό συστατικό που σε συνδυασμό με το ασπρόμαυρο χρώμα τονίζουν την διάθεση των δημιουργών να ασχοληθεί ο θεατής με την θεματολογία του.

Συνοπτικά πραγματικά καλή ταινία. Γενικά πιστεύω πως και φέτος το animation περνάει στιγμές δόξας. Όσο η τεχνολογία και κατ' επέκταση οι δυνατότητες διευρύνονται τόσο το είδος τελειοποιείται!

Βαθμολογία 8/10

4 Luni, 3 Saptamani si 2 Zile (4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Μέρες

Σκηνοθεσία: Cristian Mungiu
Παραγωγής: Romania / 2007
Διάρκεια: 113'







Ο 39χρονός πλέον Cristian Mungiu, με αυτή την τετράμηνη και κάτι κυοφορία καταφέρνει να φτιάξει μια αξιομνημόνευτη ταινία. Η αναγνώριση ήρθε άμεσα, από τις λίγες φορές που ταινία ανάλογου δυναμικού δεν πέφτει θύμα κριτικού εγκλήματος, με την βράβευση της στον βασιλιά των φεστιβάλ, στις Κάννες! Ο πολυτάλαντος Christian μετά από αξιοπρόσεκτες δουλειές μικρού μήκους στο παρελθόν, αλλά και το κωμικό Occident, κάνει μια ταινία που σπάει τα Ρουμανικά σύνορα. Μια ταινία για την χώρα του, μέσα από την αναλυτική πολιτικοκοινωνική ματιά του δημιουργού!

Μια Κινεζική παροιμία λέει το εξής: "Η διαφορά του σοφού απ’ τον κοινό άνθρωπο είναι ότι ο σοφός ξέρει πώς είναι ένας κοινός άνθρωπος." Νομίζω πως για όποιον δει την ταινία δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού του είδους την σοφία που διέπει τον δημιουργό. Μόνο που ο Christian Mungiu δεν περιορίζεται μόνο στην ανθρώπινη σοφία. Απεναντίας περνάει και στην κινηματογραφική, αν αυτή ορίζεται έτσι. Χρησιμοποιεί τα μέσα(τους ηθοποιούς του, την φόρμα του, τους φακούς του, τα κουστούμια κτλ) υπηρετώντας τον νατουραλισμό. Μιλάμε για το απόγειο του ρεαλισμού με ακρίβεια πραγματικότητας. Η πλήρη φυσικότητα που αποτελεί από μόνη της, την πιο επαναστατική κινηματογραφική δομή. Δομή που με τίποτα δε μπορεί να χωνέψει ο ανυποψίαστος θεατής.

Με αυτή την φυσικότητα λοιπόν μεταφερόμαστε στον τόπο του εγκλήματος. Στις δυο ηρωίδες. Εκ των οποίων η μία κυοφορεί τον ανεπιθύμητο καρπό μιας στιγμιαίας σχέσης. Οι φίλες αποφασίζουν ενωμένες να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Οδηγούνται στο κατώφλι μιας παράνομης έκτρωσης και στον ιστό ενός κακεντρεχή ιατρού που υπονομεύει την εκπόρνησή τους. Με χειρουργικό τρόπο κατευθύνει την ένταση, και αρμέγει τις ανάγκες ζωής σε ένα παράνομο παιχνίδι θανάτου. Μόνο που τα από ζωής βγαλμένα γεγονότα φανερώνουν στο προσκήνιο κάποιες απροσδόκητες ενδόμυχες πτυχές. Πτυχές οι οποίες εκπορεύονται από τον ατομισμό του καθένα. Τον ατομισμό που οριοθετείται στα προσωπικά συμφέροντα. Και εν τέλη αυτές οι νύξεις οδηγούν σε "άφωνες" εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ των ηρώων.

Απλό και λιτό το story. Εκκωφαντική η προσέγγιση του. Αυτοπεριγραφική εξιστόρηση της πραγματικότητας που στενεύει τα περιθώρια. Και ο θεατής εγκλωβίζεται μεταξύ της γυμνής φυσικότητας και της ευβρόντητης δραματουργίας. Η φυσικότητα στη σκηνή, η κάμερα παρατηρητής, και ο θεατής δέχεται τα χτυπήματα από την μοίρα των ηρώων. Μοναδικά αληθινό και το πολιτικό περιβάλλον που πλάθει η ταινία. Τοποθετείται στην διδακτορική Ρουμανική κοινωνία του Τσαουσέσκου του '80. Όπου η καχυποψία, η δυσκαμψία στη λήψη αποφάσεων και οι στείρες εκ στερεοτύπων προερχόμενες φιλοδοξίες συνθέτουν τόσο το πολιτικό αλλά και το σκηνικό background του film. Με σκηνές οι οποίες αλλεπάλληλα βγάζουν από την φαρέτρα τους πλούσια κοινωνικοπολιτικά μηνύματα.

Η κάμερα του Moungiou είναι κολλημένη στο ύψος του προσώπου των ηρώων. Σε μια επιτυχημένη απόπειρα να μην χάσει ούτε πόντο από την εσωτερικότητα των ηρώων του. Πρωτοποριακή μέθοδο που εξασφαλίζει την αιματηρή επιβίβαση του κοινού στον κόσμο του δημιουργού. Αυτή η "στενή" παρακολούθηση των ανθρώπων, και κυρίως της πρωταγωνίστριας και τραγικής ηρωίδας Otilia(Anamaria Marinca) της φίλης της εγκυμονούσας, δίνει την μισάνθρωπη φύση που διέπει το σύμπαν της ταινίας. Μισάνθρωπη φύση που εξάγεται από το πολιτικό σύστημα, και πρότερα από την προσωπογραφική ψυχοσύνθεση των ειδώλων με την δέουσα φυσική υπόσταση στο πανί. Κραυγαλέά ξεσπάσματα, σιωπηλές εσωτερικές συγκρούσεις, απόγνωση, απόρριψη είναι λίγα απ' το μισάνθρωπο πέπλο της ταινίας. Δεν υπάρχει πιο σοκκαριστική σκηνή. Από την κολλημένη κάμερα στο ύψος του νεκρού μωρού. Την κάμερα στον θάνατο πριν αυτός προλάβει να γίνει ζωή, και ταραγμένους ήχους από απεγνωσμένα μισοζωντανά είδωλα να ψάχνουν τρόπο να ξεφορτωθούν τον θάνατο... Αυτή η κάμερα εφιαλτικά ακολουθεί και συνδέει τον θεατή στο μίζερο σύμπαν της ψυχρής αυτής ανθρωπότητας...Ενώ ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε τόσο για το τελικό λυτρωτήριο πλάνο. Που δηλώνει την λεπτή μη αναστρέψιμη κόκκινη γραμμή. Όσο και για τα ατμοσφαιρικά σκοτεινά πλάνα που σκορπούν ναυτία στην απεγνωσμένη προσπάθεια της ηρωίδας να απαλλαγεί από το βαρύ φορτίο των ευθυνών. Τόσο των δικών της, όσο και αυτών που η ίδια έχει επωμιστεί.

Μια ταινία που κατά τη γνώμη μου εκτός από ότι θα μείνει στην ιστορία, βάζει τις βάσεις για ένα extra νατουραλιστικό κίνημα. Λοιπόν δείτε το, δεχτείτε "σαδιστικά" την γροθιά στο στομάχι. Και αφήστε την ακόμα, ανεξερεύνητη δύναμη της έβδομής τέχνης, να σας καθηλώσει...

Βαθμολογία 9/10