Wendy and Lucy (Γουέντι και Λούσι)

Σκηνοθεσία: Kelly Reichardt
Παραγωγής: USA / 2008
Διάρκεια: 80'



Ο ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος, με χαρακτηριστικότερους εκπρόσωπους τους John Cassavetes και Jim Jarmusch, γεννήθηκε ως μια συνειδητοποιημένη εναντίωση στις "πολιτικές" του σινεμά των μεγάλων κινηματογραφικών studio. Και ταυτόχρονα αποτέλεσε και την κυριότερη εναλλακτική πρακτική στη φιλμοποιεία. Ουσιαστικά ο ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος αποτελεί την καταναγκαστική οδό απελευθέρωσης της έκφρασης από τις αισθητικές και τις θεματικές δεσμεύσεις του σινεμά των studio, και ταυτόχρονα έναν εναλλακτικό και οικονομικότερο τρόπο φιλμοκατασκεύης. Εδώ ο δημιουργός ουσιαστικά δραστηριοποιείται στο περιθώριο της παγκόσμιας αγοράς. Κάτι που του επιτρέπει τη δημιουργική ελευθερία και (σχεδόν) εκμηδενίζει τα πολυειδωμένα φαινόμενα θεματικής λογοκρισίας που πηγάζουν κυρίως απ' τα υπέρμετρα άγχη για εισπρακτική επιτυχία. Αυτή η ιδεολογική αντί-σταση του ανεξάρτητου κινηματογράφου αντανακλάται και στις παραγόμενες ταινίες. Οι οποίες κατά το σύνηθες φωτίζουν ήρωες που λειτουργούν στο περιθώριο της κοινωνίας (παρόμοια με τη προλεγόμενη λειτουργία του ανεξάρτητου κινηματογράφου). Αναλόγως, οι περιθωριοποιημένοι ήρωες συνήθως δεν είναι οργισμένοι έναντι της εκάστοτε κοινωνίας που τους περιβάλλει, όπως βλέπουμε ας πούμε στη rap κουλτούρα των γκέτο. Αντιθέτως, οι ήρωες προασπίζονται τη θέση του περιθωρίου που κατέχουν, αναδεικνύοντας την ως συνειδητοποιημένη επιλογή έναντι του εκάστοτε απεχθούς κατεστημένου συστήματος.


Σε αυτά τα επίπεδα κινείται και η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της Kelly Reichardt, η οποία απλώνεται γύρω απ' το περιθώριο και τη μοναξιά της πρωταγωνίστριας Wendy. Σε αυτό το σημείο, για να μην παρεξηγηθώ, δε θα επιθυμούσα η παραπάνω παράγραφο να εκληφθεί ως ένα μανιφέστο υπεράσπισης-αγιοποίησης του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου. Ο οποίος στην ιστορική του πορεία γνώρισε δεκάδες δυσλειτουργικά, και όχι μόνο, προβλήματα. Ωστόσο η παραπάνω παράγραφος αποσκοπεί στο να περιγράψει το πρίσμα κάτω απ' το οποίο γεννήθηκε ο ανεξάρτητος αμερικάνικος κινηματογράφος και την αντανάκλαση αυτού στις θεματικές κυρίως συνιστώσες μιας ταινίας.

Δύο λόγια για την υπόθεση. Δυναμική και ευαίσθητη κοπέλα, η Wendy, αφήνει τα πάντα πίσω της για να ζήσει στην Αλάσκα. Η διαφορετικότητα της εντός ενος απεχθούς και απρόσωπου κόσμου αποτελεί το κύριο εφαλτήριο της απόφασης της. Σύντροφοι σε αυτή τη μοναχική τροχιά είναι η αγαπημένη της σκυλίτσα, η Lucy, και ένα παμπάλαιο αυτοκίνητο με το οποίο διασχίζει την Αμερική. Για κακή της τύχη το αυτοκίνητο θα ξεψυχήσει. Και η ίδια θα βιδωθεί απένταρη στην καρδιά μιας κωμόπολης, γνήσιου εκπρόσωπου του απάνθρωπου συστήματος του Δυτικού κόσμου που η ίδια μισεί.


Η Kelly Reichardt παρατηρεί την απεγνωσμένη ηρωίδα της Wendy, παραδίδοντας μαθήματα σκηνοθετικής λιτότητας και μινιμαλισμού. Η κάμερα γίνεται ένας ασφυκτικός παρατηρητής, διατηρώντας διαρκώς τον νατουραλισμό στο απόγειό του. Ο φιλμικός χρόνος αναστενάζει σχεδόν στον ίδιο ρυθμό με τον πραγματικό. Και η εικόνα, χωρίς διδακτισμούς, μελοδραματισμούς και φανφάρες, σκιαγραφεί με αξιοπρόσεκτη άνεση τα κοινωνικά, τα πολιτισμικά, αλλά και σε πιο πρακτική βάση τα οικονομικά αδιέξοδα του Δυτικού πολιτισμού.

Όπως προείπαμε η λιτότητα στη σκηνοθεσία, αλλά και στην αφήγηση, αφήνει άπλετο χώρο κινήσεων στην ηρωίδα. Η εκπληκτική και ταλαντούχα Michelle Williams παίρνει στις πλάτες της ολόκληρη την ταινία. Επίσης η ελλειπτικότητα που παρατηρείται στην αφήγηση δίνει στο καθένα απ' τα υπαρκτά επεισόδια μια χαρακτηριστική βαρύτητα. Το τηλέφωνο στην οικογένεια, το επεισόδιο στο supermarket, ο απωθητικός κάτοχος του συνεργείου και η σχέση της με τον "σεκιουριτά" δίνουν τον ορισμό στις λέξεις της αποξένωσης και της μοναξιάς, ενώ ακόμα περιγράφουν και τις εμετικά απάνθρωπες πρακτικές του οικονομικού συστήματος. Όλα μαζί αποτελούν το κολάζ των λόγων που οδηγούν την Wendy στην Αλάσκα. Και η Kelly Reichardt αδυνατεί να βρει λύση σε αυτό το αδιέξοδο. Τονίζοντας μας με ακατάσχετη απαισιοδοξία πως πλέον η επιβίωση του καθενός βασίζεται στη φιλανθρωπία του απέναντι. Αρκεί να κοιτάξουμε τη σχέση με τον σεκιουριτά, αλλά και την ευφυή παρουσία της φιλοζωικής. Φιλανθρωπία σ' ένα απάνθρωπο σύστημα μοιάζει με νερό στην έρημο.


Τέλος, ιδιαίτερη μνεία αναφοράς χρήζει και το έτερο θηλυκό του τίτλου. H Lucy, το χαριτωμένο τετράποδο. Η Kelly Reichardt παρουσιάζει τη σχέση ανθρώπου και σκύλου χωρίς ωραιοποιήσεις και φτιασίδια. Με πάσα ειλικρίνεια. Η Lucy αποτελεί τον καθρέφτη στη μοναξιά της Wendy και το αντίδοτο σε μια κοινωνία άγριας αποξένωσης. Μια σχέση που αποτελεί συνώνυμο της ευαισθησίας και της ανθρωπιάς, αυτών που είσαι καταδικασμένος να εγκαταλείψεις για να συμβαδίσεις και να επιβιώσεις στο υφιστάμενο σύστημα. Ω, τραγωδία! Γιατί αν η Wendy, και κάθε Wendy, συμβιβάζεται για να επιβιώσει, η Lucy και η κάθε Lucy θα 'ναι πάντα είδος προς εξαφάνιση! Και μη χειρότερα...


Βαθμολογία: 7,5/10

28 Days Before από Un Frape Productions

Κι αν με το ΚΑΚΟ νόμιζες οτι zombie κυκλοφορούν μόνο στην Αθήνα και οτι είσαι ασφαλής εκτός Λ.Α., είσαι πολύ γελασμένος! Η UFP παρέα (Νώντας Σαπίδης, Κώστας Βάσογλου, Κοσμάς Χιολός & Πόλυς Πασχαλίδης) δηλαδή η Un Frape Productions έχει ξαμολήσει τα δικά της στη Βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Κιλκίς [τους έπιασε πιο πολύ εκεί το Τσερνομπύλ :-D]. Και πίστεψε με, δαγκώνουν τα άτιμα!

"Un Frape" είπες? Α, χαβαλέδες θα είναι! Ναι, είναι!! [και μάλιστα μεταλο-χαβαλέδες :-) αφού συμμετέχουν σε διάφορα metal σχήματα και μ' αυτή τη μουσική ντύνουν τις ταινίες τους]. Ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2008 με βιντεάκια στυλ ΑΜΑΝ Teleshopping [τα οποία βρίσκονται όπως όλα τους τα ταινιάκια στο http://www.youtube.com/profile?user=needknot], έχουν κάνει ήδη καμια δεκαριά, τα περισσότερα με πολύ γέλιο [και κανα δυο όχι με τόσο πολύ :-P]. Βλέποντας τα χρονολογικά βλέπεις πόσο μεγάλη εξέλιξη είχαν μέσα σε ένα μόλις χρόνο, φτάνοντας τελικά στο πιο πρόσφατο τους, το "Τρύπιο Γάντι του Μποξέρ". Εξέλιξη τόσο αφηγηματική αλλά κυρίως τεχνική και σκηνοθετική!


Εγω αυτή την εξέλιξη την είδα εκ των υστέρων, δεν τα ήξερα τα παιδιά, αλλά πριν μερικές μέρες έπεσα πάνω στην τελευταία τους ταινία στο blog της Chainfree, του Ελληνικού Δικτύου Ανεξάρτητων Κινηματογραφιστών, στο οποίο και συμμετέχουν. Και έπαθα πλάκα! Το "28 Days Before" ("28 Μέρες Πριν"), το οποίο είχε budget γύρω στα 100 ευρώ (!), το γύρισαν το περασμένο καλοκαίρι μέσα σε 2 μήνες (το post production κράτησε άλλους 3) και είναι οτι καλύτερο έχω δει εγω από την ερασιτεχνική/no budget/DIY/πες-την-όπως-θες φάση στην Ελλάδα. Φωτογραφία που κάνει εντελώς επαγγελματική, άψογο μοντάζ, καλές ερμηνείες και [εδώ είναι η έκπληξη!] σκηνοθεσία που δε "βιάζεται" μέσα στα 15 λεπτά της ταινίας, αλλά παίρνει το χρόνο, τις παύσεις και τα πλάνα για να χτίσει ατμόσφαιρα. Και το comic twist στο τέλος που σε στέλνει... για σουβλάκια!! Well done μάγκες!


Το teaser.

Ολόκληρη η ταινία σε 2 κομμάτια.
Βάλε full sreen και High Quality εννοείται!. Θέλουμε να την προβάλουμε και στην ΑΣΟΕΕ στην καλύτερη δυνατή ποιότητα, ελπίζω να προλάβουμε και να έρθει το DVD [ούτε zombie του Romero να το έφερναν :-D]


Credits:
Produced by UFP
Written & Directed by Nondas Sapidis & Polis Paschalidis
Montage/Editing/Vfx/Sfx by Nondas Sapidis
Vfx/Sfx Supervising by Kostas Vasoglou & Polis Paschalidis
Soundtrack by Polis Paschalidis
Make Up Artist: Neli Sapidou




Έχει και making of!
part 1
part 2


Η επίσημη σελίδα της Un Frape στο Myspace:
http://www.myspace.com/weareunefrape

ΕΛΕΓΧΟΣ 2011 από TiiiNewzFilms

Τα παιδιά της TiiiNewzFilms, μιας παρέας φοιτητών [edit: πρώην πλέον!] της Γεωπονικής που "έχουν βάλει στοίχημα με την αποτυχία και είναι σίγουροι πως δεν έχουν τίποτα να χάσουν", πιθανότατατα τους είχες ακούσει κι εσύ με τη μικρού μήκους "Λούπα Αυτοκτονίας" αλλά κυρίως με τη μεσαίου μήκους "V for Veronica" που είχε κάνει ενα σχετικό ντόρο πριν 2-3 χρόνια. Και ενώ είχαν βγάλει τότε και ενα πολλά υποσχόμενο trailer για το prequel του V, το "Πριν σε Σκοτώσω", κάπου εκεί τους έχασα! Κόλλησαν λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων και δεν το έχουν ολοκληρώσει ακόμα (υπόσχονται πάντως οτι το project "φτάνει στο τέλος του").


Φαίνεται όμως πως σ' αυτό το διάστημα η "άτυπη κινηματογραφική συμμορία" έχει εξελιχθεί αρκετά. Τον τελευταίο καιρό έχουν εμπλακεί και σε άλλα projects όπως video-clip (όλα τα Νέα τους), αλλά κυρίως έχουν βγάλει μια σειρά από ταινίες μικρού μήκους, σίγουρα ανώτερες τεχνικά και πιο ώριμες σκηνοθετικά. Αποκορύφωμα [if u ask me!] αυτών, ο "ΕΛΕΓΧΟΣ 2011". Τα παιδιά σίγουρα είναι στην to-watch-list. Και υπόσχονται οτι "θα έρθει η μέρα που τα κινηματογραφικά τους όνειρα θα πάρουν εκδίκηση". Για να δούμε!


(άνοιξε το σε full screen και σε HD, το "σηκώνει"!)

Credits
Παραγωγή : TiiiNewzFilms
Σκηνοθεσία : Miloup [Θάνος Καρβούνης], Gabberdim [Δήμος Καπογιάννης]
Σενάριο : Miloup
Video Compositing / Visual effects : Gabberdim
Μιξάζ : AxelK. [Axel Kapogiannis], Gabberdim
Μοντάζ : Gabberdim
Μουσική τίτλων: Egglemonsauce
Special Support : Σταυρούλα Χριστοπούλου
Εμφανίζονται : Veronica Novak, Χρήστος Κάργιαννης


TiiiNewzFilms site:
http://www.tnfilms.gr
TiiiNewzFilms facebook group:
http://www.facebook.com/group.php?gid=100314474903

[Να σημειωθεί οτι η TiiiNewzFilms από το καλοκαίρι βρίσκεται υπό από την "ομπρέλα" της CHAINFREE, του Ελληνικού Δικτύου Ανεξάρτητων Κινηματογραφιστών, στο οποίο συμμετέχει (και συντονίζει) ο παλιός μας γνώριμος Θάνος-"Hitokiri"-Κερμίτσης]

Screening 11/1/10

s_dany posted:

AUEB Film Club
invites you to the screening of:
"Code inconnu: Récit incomplet de divers voyages"
(2000, Michael Haneke, "Code Unknown")
on Monday 11/1/10 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).
Free entrance.

The film will be screened in its original language, French, with Greek subtitles.



RSVP and invite your friends:
http://www.facebook.com/event.php?eid=214291783973


Η Κινηματογραφική Ομάδα
του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ)
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"Code inconnu: Récit incomplet de divers voyages"
(2000, Michael Haneke, "Άγνωστος Κώδικας")
την Δευτέρα 11/1/10 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).

Είσοδος ελεύθερη.

-------------------------------------------

kioy posted:


Code Unknown is Haneke's most expansive and, oddly, hopeful work—not a gaze into the void, but a fierce attempt to scramble out of it.(Jessica Winter)

Haneke's richly complex and intellectually rewarding film - his first French language feature - is a characteristically inquisitive and philosophical look at questions of communication, xenophobia, victimisation and the abject coldness of contemporary consumer society.(David Wood )

The kind of art film that's rarely seen anymore -- the kind that trusts the audience to be as intelligent as the director.(Ella Taylor)

Ο Haneke, αν και ακολουθεί μια μαθηματική πειθαρχία στις αισθητικές επιλογές, στη σκηνοθεσία, στην αφήγηση, στην ερμηνεία κ.ο.κ. αποσκοπεί στο ακριβώς αντίθετο της ακριβούς παρουσίασης που δηλώνει η μαθηματικοποιημένη μέθοδος της "εργασίας" του. Αποσκοπεί στο να απαλλάξει τα αντικείμενα (και τα υποκείμενα) από μια δηλωτική μονοσημία. Επιθυμεί να τα θέσει σε διαρκή κίνηση, όπως και πράττει μέσω των αναπάντητων ερωτημάτων που διατυπώνει. Σχηματίζοντας έτσι εν τέλει μια ταινία δίχως περιγράμμα. Ανοικτή και εύπλαστη. Μια ταινία δοκιμιακή.

Les Herbes Folles (Αγριόχορτα)

Σκηνοθεσία: Alain Resnais
Παραγωγής: France / Italy / 2009
Διάρκεια: 104'




Η Τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την Τέχνη; Ο κινηματογράφος ανήκει στο πεδίο της Τέχνης. Και εφαρμόζοντας την αντιμεταθετική ιδιότητα θα μπορούσαμε να ερωτηθούμε στο αν ο κινηματογράφος μιμείται η ζωή ή η ζωή τον κινηματογράφο. Σαφώς η ζωή μιμείται τον κινηματογράφο στο βαθμό που η 7η των Τεχνών αποτελεί πρότυπο για τον έμβιο κόσμο. Ο Alain Renais όμως, με την καυστική ματιά του, θα μας παραθέσει τη λοξοδρομία του κινηματογράφου σε σχέση με τη ζωή, υπονομεύοντας το διασκεδαστικού περιτυλίγματος Αμερικάνικο σινεμά.


Ένας παντρεμένος μεσήλικας, ο George, βρίσκει ένα πορτοφόλι στο γκαράζ κάποιου εμπορικού. Το παραδίδει στην αστυνομία. Ανήκει σε κάποια γοητευτική κυρία που ακούει στο όνομα Marguerite, οδοντίατρο και λάτρη των αιθέρων. Η οκνηρά αργόσχολη καθημερινότητα του George ταράσσεται. Βρίσκει ένα νόημα στη χαριτωμένη και ενοχλητική πολιορκία της Marguerite. Του γίνεται εμμονή. Η πολυπόθητη συνάντηση θα απομυθοποιήσει τα φτιάγματα της φαντασίας του και παράλληλα θα τιθασεύει τις εμμονές του. Στο φλερτ, στον έρωτα, οι ρόλοι είναι ρευστοί και ευμετάβλητοι. Και ο Alain Resnais μ' εναν κωμικότατο τρόπο θα εξυμνήσει το βραχύ στάδιο της προδιαδικασίας και του προσανάματος, που μες στη γενικότερη αφέλεια αποτελεί ίσως το γοητευτικότερο στάδιο. Έρωτας: Η απουσία της λογικής συνδυασμένη μ' έναν απροσδιόριστο συναισθηματικό υπνωτισμό.


Ο Alain Resnais ίσως πιο ακομπλεξάριστος από ποτέ. Δε δίνει μία για να εντυπωσιάσει. Αυτό το 'χει κάνει πολλάκις στο παρελθόν. Δεν τον νοιάζει καθόλου, μα καθόλου, η φαινομενική συνδεσιμότητα της πλοκής του. Άλλωστε ο σεναριακός παρορμητισμός εξυπηρετεί το αυθάδες του θέματος. Καλλιτεχνικά θα τον δούμε σε πολύ υψηλό επίπεδο. Το "Les Herbes Folles" αποτελεί μια αδήλωτη Nouvelle Vague. "Αδήλωτος" υπήρξε και ο σκηνοθέτης. Με υποδειγματική χρήση του φωτός. Μας προϊδέασε και στο "Coeurs" για αυτό άλλωστε (ο Eric Gautier είναι ο φωτογράφος και των δύο). Σαγηνευτικά breaks στην αφήγηση. Κι ενα ευθύβολο και άμεσο voice over που προδίδει τις σκέψεις των ηρώων. Τις σκέψεις που γεννιούνται στον παραλογισμό του συναισθήματος και αδυνατούν να βρουν τρόπο έκφραση στο λογοκριμένο λόγο.


Ο Alain Resnais υπήρξε μέγας σφυρηλατητής της αφήγησης. Πρωτοπόρος και καινοτόμος. Στην πορεία εξελίχθηκε ως δυναμικός ειρωνολάτρης. Και τα δύο αυτά στοιχεία παντρεύονται αρμονικά μεταξύ τους σε τούτα τα "Αγριόχορτα", παράγοντας μια ευτραφή ειρωνεία στην κακόγουστη αφήγηση του σύγχρονου Αμερικάνικου σινεμά. Την αφήγηση που ουσιαστικά έχει αντικατασταθεί από την υπόθεση. Η οποία υπόθεση με τη σειρά της προβάλλει και προωθεί αυτάρεσκα την οδό της υπερβολής, η οποία απλοποιείται δια της συνήθειας και της επανάληψης. Πάνω σ' αυτό θα δούμε δυο σεκάνς άμεσης ειρωνείας και άπλετου γέλιου. Σε μια ταινία που ο Alain Resnais πιάνεται από τα ασήμαντα, τα πολύ ασήμαντα, τα πολύ καθημερινά και, φιλτράροντας τα με το χρώμα της υπερβολής, κάνει μια αληθινά υπερβολική ταινία. Άλλη μια σημαντική ταινία στο βιογραφικό του Γάλλου.


Βαθμολογία: 7,5/10



Teaser

Nine (Εννέα)

Σκηνοθεσία: Rob Marshall
Παραγωγής: USA / Italy / 2009
Διάρκεια: 118'



Με το θεατρικό "Victor Victoria" (1995) κέντρισε το ενδιαφέρον μας, με το "Memoirs of a Geisha" (2005) μας γοήτευσε ενώ με το "Chicago" (2002) μας άφησε απλά άναυδους. Ο λόγος φυσικά για τον χορογράφο-σκηνοθέτη Rob Marshall, ο οποίος κάνει την επάνοδο του με ενα νέο μιούζικαλ (τι άλλο άλλωστε?).

Το πολυπόθητο και πολυανεμενόμενο "Nine" λοιπόν είναι πλέον στις αίθουσες. Βασισμένο στο "8 ½" του Fellini, έρχεται να επιβεβαιώσει (σ' ενα βαθμό) την αξία και το περιεχόμενο της πρωτότυπης ταινίας, θυμίζοντας μας οτι όταν δεν υπάρχει ένα "δυνατό" σενάριο είναι δύσκολο μια ταινία να απογειωθεί βασισμένη μόνο στο μεγάλο βεληνεκές των ηθοποιών της!


Πιο συγκεκριμένα, ο Guido Contini (Daniel Day Lewis), διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης της δεκαετίας του ’60, φτάνει σε καλλιτεχνική τελμάτωση καθώς καθίσταται αδύναμος να εμπνευστεί το πολυπόθητο σενάριο που αναμένουν με αγωνία οι παραγωγοί και το οποίο θα σηματοδοτήσει και το μεγάλο του comeback μετά από μια σειρά αποτυχημένων ταινιών. Η πλοκή, λοιπόν, μας μεταφέρει σε ένα κλοιό από καλλιτεχνικές ανησυχίες, "ανάπηρες" σχέσεις με γυναίκες που σημάδεψαν την ζωή του και την προβολή μιας δημόσιας εικόνας η οποία ουσιαστικά είναι χτισμένη σε ψέματα (γεγονός που σε κάποια σημεία μπορούμε να πούμε ότι μας προκαλεί άγχος), ενώ η απάντηση σε όλα αυτά είναι ότι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής δεν ξέφυγε ουσιαστικά ποτέ από την παιδική του ηλικία!


Ο Guido προσπαθεί να βιώσει όσο πιο πολλά μπορεί και τα βιώματα αυτά γίνονται με την σειρά τους η βάση στην οποία θεμελιώνονται οι ταινίες του. Τί γίνεται όμως όταν το πνεύμα είναι ανικανοποίητο και ο δημιουργός γίνεται ένα αδηφάγο ον που όχι μόνο δεν απολαμβάνει τα βιώματα του αλλά σιγά σιγά πνίγεται από αυτά? Η απάντηση? Το πνεύμα και η έμπνευση φθείρονται, οι αρχές εξαλείφονται και όλα αυτά δικαιολογούνται κάτω από τον μανδύα της δημιουργίας, ώσπου επέρχεται το τέλος, είτε αυτό αφορά την έμπνευση, είτε τις σχέσεις, είτε τις συνεργασίες.


Μέσα στο καστ των πρωταγωνιστών συναντάμε αρχικά την μητέρα του (Sophia Loren) –μια μητέρα πρότυπο της ιταλικής οικογένειας, με φινέτσα, καθολική κουλτούρα αλλά και στοιχεία καθωσπρεπισμού. Στο ρόλο της γλυκιάς χαμηλών τόνων συζύγου συναντάμε τη Marion Cotillard (σε μια εντυπωσιακή ερμηνεία), η γοητευτική, προκλητική και αν μη τι άλλο σέξι Penélope Cruz κρατά το ρόλο της ερωμένης του, ενώ μεγάλη παράλειψη θα ήταν η απουσία της μούσας του Nicole Kidman, η οποία έχει γοητεύσει και έχει γοητευθεί από την δημιουργικότητα του σκηνοθέτη της. Επιπροσθέτως μέσα σε όλο το "χάος" των σχέσεων του με τις γυναίκες, συναντάμε και τη φιγούρα του πρώτου ερωτικού του ενδιαφέροντος στο πρόσωπο μιας ιερόδουλης (Fergie), την συμβουλάτορα του και ενδυματολόγου του (Judi Dench) και του πιο πρόσφατου ερωτικού του ενδιαφέροντος, στο πρόσωπο μιας αμερικανίδας δημοσιογράφου (Kate Hudson).


Συνοψίζοντας, έχουμε ένα κάστ πολλών αστέρων (και πιο συγκεκριμένα χρυσών αγαλματιδίων) με καλές ερμηνείες και τραγούδια που εκφράζουν τις κρυφές σκέψεις, επιθυμίες και πάθη των πρωταγωνιστών, ενώ τον καμβά χρωμάτων και μουσικής συνοδεύουν άψογα τα εντυπωσιακά χορευτικά, τα αξιομνημόνευτα πλάνα και η άψογη διεύθυνση φωτογραφίας. Σε ότι αφορά το περιεχόμενο τώρα, μας παρουσιάζεται μια εν μέρει πραγματικότητα καθότι "ότι λάμπει δεν είναι χρυσός" και πόσο μάλλον σε αυτούς τους χώρους της έντονης δημιουργικής δραστηριότητας.


Σαφώς και "Chicago" δεν είναι, αλλά σίγουρα είναι μια πολύ προσεγμένη δουλεία με υψηλό επίπεδο καλαισθησίας.


Βαθμολογία: 3/5

Top20 films of the '00s [members' lists]

30.12.09 update
kioy posted:


Εδώ θα βρείτε την προσωπική μου εικοσάδα για τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας που αποχαιρετούμε. Ένα καθρέφτισμα, στιγμιαίο και υποκειμενικό, της κινηματογραφικής σοδειάς. Η λίστα αυτή δεν φιλοδοξεί να παραστήσει κάποιο είδος οδηγού. Άλλωστε οι ελλείψεις του υποφαινόμενου καθιστούν κάτι τέτοιο ακατόρθωτο. Ούτε καπηλεύεται την κατοχή κάποιας αντικειμενικής κινηματογραφικής κρίσης. Χωρίς περαιτέρω λόγια, οι ταινίες χύνονται αυθόρμητα μπροστά σας!

20.
19.

18.

17.

16.

15.

14.

13.

12.

11.

10.

9.

8.

7.

6.

5.

4.

3.

2.

1.

-------------------------------------------

29.12.09 update
a female Darcy posted:


Αφού όλοι κάνουν λίστες για την δεκαετία που πέρασε νομίζω ότι ήρθε η ώρα να αναφερθώ στις είκοσι αγαπημένες μου ταινίες. Επειδή όμως πολλές από τις αυτές ανήκουν και στην λίστα με τις αγαπημένες μου όλων των εποχών αποφάσισα να παραλείψω τις συγκεκριμένες ( θα τις απαριθμήσω σε επόμενο post) και να βάλω άλλες εξίσου αγαπημένες στη θέση τους. Μην απορήσετε δηλαδή αν δε δείτε κάποιες προφανείς επιλογές.


20. Sweet Sixteen
Σε πολλούς δεν άρεσε αλλά για εμένα ήταν η ταινία που μου σύστησε τον Ken Loach . Άσε που ήμουν και δεκαέξι όταν την είδα.


19. Dawn of the Dead
Tα ζόμπι τρέχουν. Ένα από τα καλύτερα ριμέικ της δεκαετίας.


18. Mystic River
Για μένα πολύ καλύτερη από το Million Dollar Baby.


17. Hedwig and the Angry Inch
Glam and rock.


16. Match Point
Ότι καλύτερο έχει κάνει ο Woody Allen τα τελευταία χρόνια.


15. The Lord of the Rings: The Two Towers
Όλες κανονικά θα έπρεπε να είναι μέσα αλλά εμένα αυτή ήταν η αγαπημένη μου από τις τρεις.


14. Donnie Darko
Τα λόγια είναι περιττά.


13. Oldboy
Επίσης.


12. Requiem for a Dream
Μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. 10 στα 10.


11. 24 Hour Party People



10. Love Actually
Guilty pleasure.


9. Crouching Tiger, Hidden Dragon
Απορώ που δεν την έχουν συμπεριλάβει πιο πολλοί στις λίστες τους.


8. WALL·E
Το καλύτερο animation εδώ και χρόνια.


7. Sin City
Η πιο cool ταινία της δεκαετίας.


6. Battle Royale



5. Hot Fuzz
Άλλοι έχουν προτιμήσει το Shaun of the Dead, εγώ αυτή την ταινία λάτρεψα και όσοι δεν την έχουν δει πρέπει οπωσδήποτε.


4. 25th HourΜια από τις καλύτερες κοινωνικές ταινίες των τελευταίων χρόνων. Μια από τις καλύτερες και αγαπημένες σκηνές (μπροστά στον καθρέπτη).


3. The Constant Gardener



2. Atonement
Πριν από λίγα χρόνια ήταν στην κορυφή με τις αγαπημένες της χρονιάς. Δε θα μπορούσε να λείπει. Άσε που έχω ένα κόλλημα με ανεκπλήρωτους έρωτες.


1. The Fountain
Death is the Road to Awe.

-------------------------------------------

29.12.09
clarabelle posted:


Οι παρακάτω ταινίες τυχαίνουν ιδιαίτερης τρυφερότητας εκ μέρους μου, με βάση το υποκειμενικό μου κριτήριο. Αγαπημένες ταινίες από την πρώτη δεκαετία που με βρήκε ως ενήλικα και πέρασε (σχεδόν). Λυπάμαι για δύο πράγματα, που έμειναν έξω κάποιες εξαιρετικές δημιουργίες και που δεν προλάβαμε (ως auebfilmclub) το seagazing.


(20+1). Interview (Steve Buscemi, 2007)


20. Amores Perros (Alejandro González Iñárritu, 2000)


19. Låt den Rätte Komma in (Tomas Alfredson, 2008)


18. My Life Without Me (Isabel Coixet, 2003)


17. Cidade de Deus (Fernando Meirelles, 2002)


16. Das Leben der Anderen (Florian Henckel von Donnersmarck, 2006)


15. Lost in Translation (Sofia Coppola, 2003)


14. Elephant (Gus Van Sant, 2003)


13. Requiem for a Dream (Darren Aronofsky, 2000)


12. Memento (Christopher Nolan, 2000)


11. Eternal Sunshine of a Spotless Mind (Michel Gondry, 2004)


10. Bin-Jip (Ki-duk Kim, 2004)


9. Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain (Jean-Pierre Jeunet, 2001)


8. Das weisse Band (Michael Haneke, 2009)


7. V for Vendetta (James McTeigue, 2005)


6. Hable con Ella (Pedro Almodóvar, 2002)


5. Oldboy (Chan-wook Park, 2003)


4. Mulholland Dr. (David Lynch, 2001)


3. Fa Yeung Nin Wa (Kar Wai Wong, 2000)


2. Synecdoche New York (Charlie Kaufman, 2008)


1. Donnie Darko (Richard Kelly, 2001)


Αυτά τα λίγοστα... βέβαια μπορεί να μου τη βαρέσει ας πούμε που έμεινε απ' έξω το Shortbus, τα Kill Bill, το Wall-E, το Caché, το Brokeback Mountain και άλλα τέτοια και να μπω παραμονή πρωτοχρονιάς να αλλάζω συμμετοχές και διάταξη της λίστας... αλλά μάλλον είμαι ευχαριστημένη έτσι (περίπου).

Όπως και να 'χει εύχομαι Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά με καλές ταινίες (αμήν) και πολλές blogoκουβέντες και φυσικά ευχαριστούμε όσους έχoυν σπαταλίσει τον πολύτιμο χρόνο τους για να ασχοληθούν με το blog μας. Merci..