Thursday, March 18, 2010

Screening 22/3/10

18.3.10
kioy posted:



Η Κινηματογραφική Ομάδα
του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ)
σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας
"Boogie Nights"
(1997, Paul Thomas Anderson, "Ξέφρενες Νύχτες")
την Δευτέρα 22/3/10 στις 17:00
στο αμφιθέατρο Β (Πατησίων 76, κεντρικό κτίριο).
Είσοδος ελεύθερη.

RSVP and invite your friends:
http://www.facebook.com/event.php?eid=107397062619794



AUEB Film Club
invites you to the screening of:
"Boogie Nights"
(1997, Paul Thomas Anderson)
on Monday 22/3/10 at 17:00
in classroom B (76, Patission Str., central building).
Free entrance.

The film will be screened in English (its original language) with Greek subtitles.







[facebook link]



-------------------------------------------


20.3.10
s_dany posted:





Τα πιο ενδιαφέροντα από τα IMDb trivia
(με δικά μου edits, highlights, photos, videos)


The character Dirk Diggler played in his first movie was "John", a reference to real-life porn legend John Holmes, upon whom Dirk's character was based. Dirk mentioned that he had just came back from the Marines, and Holmes actually served some time in the army. Dirk mentions John Holmes and one of his characters, "Johnny Wadd", in the scene when he proposes the idea of a serial porn detective story to Jack. Dirk says, "I don't want to do stuff like Holmes is doing with his Johnny Wadd character, hitting women and stuff. That just ain't right." This leads the viewer to believe that Dirk and Holmes are rivals in the industry, not that Dirk is a direct representation of Holmes.


Paul Thomas Anderson used "Exhausted: John C. Holmes, the Real Story" (1981) (V), a documentary about John Holmes, as a reference for some of the scenes in this film. Many interview scenes, including one where a strung-out Dirk tells the interviewer about how Jack allows him to block and edit his own sex scenes, are exactly identical to the interviews in "Exhausted", especially one where the strung-out John Holmes, for no clear reason, lies about how Bob Chinn allows him to block his own sex scenes.


Besides the numerous other parallels/references to John Holmes in this film, the sequence where Dirk, Reed and Todd are at Rahad Jackson's house - an attempted scam involving drugs, a rich and violent man, and a robbery plot that turns into a scene of bloodshed - is a reference to the Wonderland murders that centered around Holmes and gangster Eddie Nash in real life.


The entire film is based on the short film "The Dirk Diggler Story" (1988), also by Paul Thomas Anderson. It was a "This Is Spinal Tap"(1984)-like mockumentary, which would go on to be redone for the short "Dirk Diggler Story" in this film. In the original short film, Robert Ridgely, who plays The Colonel here, played Jack Horner. The man with whom Don Cheadle is talking in the stereo store is Michael Stein, who played Dirk Diggler. The original script was 300 pages, cut down to 180 pages.


Amber Waves' custodial problems were inspired by porn star Veronica Hart, who plays the judge during the scene in which Amber and her husband are arguing in court about their son.


- Both Leonardo DiCaprio and Vincent Gallo were originally offered the role of Dirk Diggler. DiCaprio liked the screenplay but turned it down because he had already signed on to do Titanic (1997). However, it was him who suggested Mark Wahlberg for the role.
- Warren Beatty and Sydney Pollack were originally offered the role of Jack Horner. Pollack attended the film's premiere and expressed regret for turning the role down.
- Marisa Tomei was offered the role of Amber Waves.
- Gwyneth Paltrow was originally offered the role of Rollergirl but turned it down.
- Samuel L. Jackson was offered the role of Buck Swope.


Although the movie's title is the same title as the 1977 disco hit by Heatwave, lead singer Johnny Wilder refused to allow the song in the movie because the song was about dancing, not pornography.


Because of his negative experience with a studio changing his film's title (see "Sydney" (1996), new title: "Hard Eight"), Paul Thomas Anderson made sure that the title "Boogie Nights" was actually mentioned in the film.


The opening scene is three minutes long, taken in a single camera shot, beginning in the street where Jack Horner and Amber Waves drive up and follow them as they get out of the car and walk into a night club. Most of the characters in the movie are introduced in this shot.
[Δυστυχώς χωρίς ήχο]

Before the film was finished, Director Paul Thomas Anderson sent a rough copy to New Line Cinema for them to do the trailer for the film. The movie was pirated and distributed before it was released. The pirated work print includes many scenes not in the movie or DVD deleted scenes and were possibly deleted to avoid the NC-17 rating- as some are very explicit (40 seconds of film were cut to reduce the original NC-17 rating to an R).


After seeing a rough cut of the film, Burt Reynolds regretted making it and fired his agent for recommending the role to him. Reynolds ended up winning a Golden Globe and being nominated for an Academy Award for his performance.



[Πολύ μεγάλο :-D SPOILER]

At the end of the movie Dirk is standing in front of a mirror. Suddenly he unzips his pants and exposes his rather large organ. It is a prosthetic device made from rubber. This prop was kept by Mark Wahlberg as a souvenir from the film. It was made from an easily biodegradable rubber and foam combination which, according to Wahlberg, has since already begun to deteriorate.







-------------------------------------------


22.3.10 update
s_dany posted:



Fan-made trailer (πολύ καλύτερο από το original)



Υπέροχη Julianne Moore!




Little Bill Driveway Scene
http://www.youtube.com/watch?v=arewT6lFoas
Και καλογραμμένη η σκηνή και φοβερά παιγμένη από τον William Macy! Αλλά το τελειωτικό χτύπημα είναι οτι τα λέει ανάποδα στο τέλος :-D
"My fuckin' wife has an ass in her cock!"





-------------------------------------------


23.3.10 update
s_dany posted:



Δεν είχαμε κόσμο χτες. Μάλλον πολλοί φοβήθηκαν τις 13 ίντσες ;-D
Feel the Force!

The Ghost Writer (Αόρατος Συγγραφέας)

Σκηνοθεσία: Roman Polanski
Παραγωγής: France / Germany / UK / 2010
Διάρκεια: 128'



Ο Roman Polanski είχε να γράψει και να σκηνοθετήσει σενάριό του 11 χρόνια. Στο "Ghost Writer" θα πιάσει και την πένα, εκτός άλλων, και μαζί με το συγγραφέα του βιβλίου "The Ghost" Robert Harris, θα κεντήσουν το σενάριο της ταινίας. Από το "Ninth Gate" είχε να συγγράψει ο Polanski. Και όμως συμβαίνει το εξής οξύμωρο: Οι ταινίες του μεσοδιαστήματος, που δεν του ανήκουν σεναριακά -συγκεκριμένα το "The Pianist"και το υποδυέστερο Oliver Twist- μοιάζουν οι περισσότερο αυτοβιογραφικές του δημιουργού. Καθώς, όπως γράφτηκε, υπερτονίζουν (σε μάλλον mainstream κουστούμια) την οδύσσεια ενος περιπλανώμενου. Και οι ρίζες του φυσικού προσώπου Polanski, αλλά και τα παρακλάδια, έχουν τόσες ομοιότητες σε αυτές τις ιστορίες περιπλάνησης. Και όμως ο δημιουργός στράφηκε σε ιστορίες άλλων για την αυτοπεριγραφή του, επαληθεύοντας ότι η Τέχνη δύναται να μιλήσει βαθύτερα για εμάς, παρά εμείς για τον εαυτό που παραποιούμε στο φέγγισμα του εγωμορφικού καθρέφτη. Όπως και να 'χει, το "Ghost Writer" είναι κάτι νέο, καμωμένο με τον παλιό τρόπο, που επαναφέρει τον Roman σε πολύ υψηλό επίπεδο. Και αυτό όχι γιατί στερείται αυτοαναφορικότητας, κάθε άλλο, αλλά γιατί ξεχειλίζει σκηνοθετικής δεινότητας.


Αφανής συγγραφέας, o ανώνυμος στην ταινία Ewan McGregor, πληρώνεται αδρά από εκδοτικό οίκο για να οργανώσει-τελειώσει την αυτοβιογραφία του τέως πρωθυπουργού της Αγγλίας, του Adam Lang. Μεταβαίνει στο απομονωμένο νησί-φρούριο όπου ζει η πρωθυπουργική οικογένεια. Εκεί θα συναντήσει τον Adam Lang (Pierce Brosnan), την εύθραυστη σύζυγο (Olivia Williams) και την εργατική γραμματέα (Kim Cattrall). Κατά τη διάρκεια της διαμονής του αφανούς συγγραφέα ξεσπάει ενα σκάνδαλο, στο οποίο ο Adam Lang κατηγορείται για unfair χειρισμούς της τρομοκρατίας, δίνοντας υπόπτους στα βασανιστήρια της CIA. Το εθνικό, και όχι μόνο, μένος προς το πρόσωπό του τέως πρωθυπουργού κορυφώνεται. Ενώ την ίδια στιγμή, ο Ewan McGregor επιθυμεί να ξεδιαλύνει το ομιχλώδες τοπίο γύρω απ' τον "υγρό" θάνατο του προκατόχου του στη θέση του αφανούς συγγραφέα.

Μετά την πρώτη θέαση της ταινίας, λόγω των προφανών παρομοιώσεων, όλοι έσπευσαν να ταυτίσουν τον Adam Lang του Polanski με τον Tony Blair. Ασφαλώς και ο Adam Lang αποτελεί έδαφος πρόσφορο για πολιτική κριτική προς το δίδυμο Blair-Bush, όμως ο Polanski κάνει μια πολύ ευρύτερη ταινία που αδικείται αν την περιορίσουμε σε μια συγκεκριμένη και εξωφανή πραγματικότητα. Κάλλιστα για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο αποδιοπομπαίος Adam Lang συγγενεύει και με τον ίδιο το σκηνοθέτη. Το "Ghost Writer" όμως είναι μια ευρύτερη πολιτικά και καλλιτεχνικά ταινία.


Ο Roman Polanski επανέρχεται ως μετρ της κινηματογραφικής αφήγησης, ποιώντας μια μεγάλη ταινία, έστω και αν δεν είναι το recreation της "Chinatown" που τόσο θα ήθελε. Απογειώνει τους κώδικες του σασπένς, ενώ δε διστάζει να ανοίξει ευθέως διάλογο με την αυθεντία του είδους, τον Hitchcock. Συγκεκριμένα, το film αποκτάει τεράστια δραματουργική ένταση, η οποία σε καθηλώνει απ' τη στιγμή που η αφήγηση περνάει σε εξωτερικούς χώρους. Εκεί αξιοποιεί και την φυσική τοποθεσία του Γερμανικού νησιού Sylt, το οποίο φωτογραφείται σχεδόν απάνω σε μονόχρωμο γκρι καμβά, χάρις την εξαιρετική φωτογραφία του Pawel Edelman που διαμορφώνει μια retro αισθητική. Ενώ τέλος, η μουσική σύνθεση του Alexandre Desplat πλάθει τα κύματα που βρέχουν τη θέασή μας. Ωστόσο, είναι κρίμα που η επαναφορμαρισμένη σκηνοθετική μεγαλοφυΐα του δημιουργού δε συναντάει ανάλογες ερμηνείες. Ο Ewan McGregor είναι μάλλον ανώδυνος στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ ο Pierce Brosnan μοιάζει πλέον αποδεδειγμένα περιορισμένων δυνατοτήτων. Μόνο οι γυναικείες ερμηνείες στέκονται στο ύψος τους.


Και αν αναζητούμε κάτι περισσότερο στο εννοιολογικό κομμάτι: ο Roman Polanski, που αποφεύγει μια απλουστευμένη και στρυφνά δαιμονοποιημένη πολιτική ταινία, μας λέει oτι η επιτυχία των συστημάτων, σε oποιοδήποτε χώρο (πολιτικό, κοινωνικό, celebrities, οικογενειακό κλπ), είναι οτι μεταφορτώνουν εξ ολοκλήρου τη συλλογική λασπουριά που παράγει ενα γιγάντιο σύμπλεγμα-σύστημα σε έναν μεμονωμένο αντιπρόσωπό τους. Κατευθύνοντας, ταΐζοντας και ελέγχοντας έτσι το μένος της κοινής γνώμης, η οποία αρέσκεται στην προσωπολατρία και κυρίως στον ατομικό λιθοβολισμό. Με αυτό τον τρόπο, τα εκάστοτε συστήματα εξασφαλίζουν άπλετο χώρο για τον εαυτό τους, ώστε να συνεχίζουν αδιόρατα, απερίσπαστα και ανεμπόδιστα τις οπορτουνιστικές τους πρακτικές βουρκοποιείας.

Αυτά... Α! Και αν πέρα από director's, production's κλπ υπήρχε και reviewer's cut, θα σας συνιστούσα να κόψετε τα 3-4 τελευταία λεπτά της ταινίας. Καθ' οτι και αχρείαστα προς την πλοκή είναι και σεναριακά ανυποστήρικτα και ούτε λειτουργούν προσθετικά. Μάλλον μειωτικά..


Βαθμολογία: 7,5/10






[facebook link]

Wednesday, March 17, 2010

The Hurt Locker

17.3.10 update
clarabelle posted:


Σκηνοθεσία: Κάθριν Μπίγκελοου
Σενάριο: Μάρτιν Μπολ
Παίζουν: Τζέρεμι Ρένερ, Άντονι Μακί, Μπράιαν Γκέραρτι, Γκάι Πιρς, Ραλφ Φάινς, Ντέιβιντ Μορς
Η.Π.Α. | 2008 | Πολεμικό Δράμα | 131’




Ο Γουίλιαμ Τζέιμς (Τζέρεμι Ρένερ), δεν είναι ο τυπικός ήρωας δράσης της πολεμικής ταινίας που το Χόλυγουντ σερβίρει χρόνια τώρα. Είναι ένας παράτολμος πυροτεχνουργός του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ, που λειτουργεί με τον δικό του ιδιαίτερο ριψοκίνδυνο τρόπο, ο οποίος συνοδεύεται από ακατέργαστο καουμπόικο στιλ αλλά και τη γνωστή αγορίστικη ευαισθησία στα πολύ βαθιά στρώματα της ψυχοσύνθεσής του, όπου αυτοί οι φαινομενικά αναίσθητοι τύποι συνήθως κρύβουν επιμελώς. Άλλα, έτσι κι αλλιώς, ούτε και το "Hurt Locker" είναι η πολεμική ταινία που έχεις ξαναδεί.


Αυτό φυσικά, δεν είναι απαραίτητα καλό, αν φέρει κανείς στο νου (αντι)πολεμικά αριστουργήματα ("Αποκάλυψη Τώρα"), της μεγάλης οθόνης. Η αλήθεια είναι οτι η Μπίγκελοου δημιουργεί αληθινή αγωνία, χωρίς να χρησιμοποιήσει συνταγές χολιγουντιανού κινδύνου, ή μηχανισμούς αυτόματης παραγωγής συναισθήματος. Δεν χρησιμοποιεί καν (πολλές) εκρήξεις…

Η ιδιαιτερότητα της ταινίας βρίσκεται στο οτι, ενώ αρχικά το "Hurt Locker" δεν αποκαλύπτει κανέναν από τους λόγους που του χάρισαν έξι από τα εννέα αγαλματίδια (για τα οποία ήταν υποψήφιο) των φετινών βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας, καθώς η πλοκή ξεδιπλώνεται η Μπίγκελοου καταφέρνει να μας κάνει να ενδιαφερθούμε για την ακεραιότητα του ήρωα και μάλιστα περισσότερο για την ψυχολογική παρά για την σωματική. Το σημαντικότερο είναι οτι μας κάνει να ενδιαφερθούμε για το γιατί ενας Γουίλιαμ Τζέιμς ρισκάρει τη ζωή του καθημερινά στο πιο επικίνδυνο μέρος του πλανήτη.


Η Κάθριν Μπίγκελοου, η οποία κέρδισε κατά κράτος τον πρώην σύζυγό της, δημιουργό του blockbuster-των-blockbuster "Avatar", Τζέιμς Κάμερον στις σημαντικές κατηγορίες (Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία), γύρισε ενα έξυπνο και ειλικρινές φιλμ θέτοντας ως πλαίσιο τον πόλεμο της εποχής μας, σε αντίθεση με τον Κάμερον που κατασκεύασε εναν άλλο κόσμο σε πόλεμο. Η ασφάλειά της είναι οτι κάνει επίκληση στο συναίσθημα ενος κινηματογραφικού κοινού που είναι (μάλλον για πρώτη φορά) μαζικά κατά ενος καθόλα αδικαιολόγητου πολέμου. Στην πραγματικότητα δεν ρισκάρει καθόλου…


Βαθμολογία: 3 / 5









-------------------------------------------


11.3.10
kioy posted:



Σκηνοθεσία: Kathryn Bigelow
Παραγωγής: USA / 2008
Διάρκεια: 131'



Ενας μεγάλος θεωρητικός του σινεμά, ο Αντρέ Μπαζέν, υποστήριζε τη ρεαλιστική αισθητική του Κινηματογράφου. Αυτό βασίζεται στην πεποίθησή του πως: "η φωτογραφία, η τηλεόραση και το σινεμά, αντίθετα με τις παραδοσιακές τέχνες, παράγουν εικόνες της πραγματικότητας αυτομάτως, με ελάχιστη ανθρώπινη παρέμβαση. Αυτή η τεχνολογική αντικειμενικότητα συνδέει την κινούμενη εικόνα με τον παρατηρούμενο φυσικό κόσμο. Ενας μυθιστοριογράφος ή ενας ζωγράφος πρέπει να παρουσιάσουν την πραγματικότητα αναπαριστώντας τη με τη χρήση κάποιου άλλου μέσου – δηλαδή με τη γλώσσα και τις χρωστικές ουσίες. Η εικόνα του κινηματογραφιστή, από την άλλη μεριά, είναι στην ουσία μια αντικειμενική καταγραφή του τι πραγματικά υπάρχει. Καμία άλλη τέχνη (πίστευε ο Μπαζέν) δε μπορεί να είναι τόσο περιεκτική στην παρουσίαση του φυσικού κόσμου. Καμία άλλη τέχνη δεν μπορεί να είναι τόσο ρεαλιστική, στην πιο στοιχειώδη σημασία της λέξης."


Αν και οι παραπάνω ισχυρισμοί σε πρώτο επίπεδο μοιάζουν στέρεοι, το Αμερικάνικο σινεμά τους καταρρίπτει δίχως άλλο. Άραγε, πόσο θα μπορούσε μια κινηματογραφημένη σκηνή να παρουσιάσει ΤΗΝ πραγματικότητα, και όχι απλά μια πραγματικότητα, από τη στιγμή που οι σκηνές υλοποιούν ένα συγκεκριμένο σενάριο; Δηλαδή ενα γραπτό κείμενο, και όχι την απτή πραγματικότητα, αλλά μια μορφοποιημένη αναπαράσταση πραγματικότητας; Και παραθέτω όλα τα παραπάνω ως εισαγωγή, για να επιχειρηματολογήσω για τη στρέβλωση της πραγματικότητας που επιφέρει το "Hurt Locker". Μιας ταινίας που περνάει τον εαυτό της, μεταξύ άλλων, και για ενα ρεαλιστικό ντοκουμέντο. Τελικά, ίσως ο κινηματογράφος είναι απλά το μέσο της ψευδαίσθησης. Αφού λόγω της ρεαλιστικής του φύσης, δίνει αληθοφανή υφή σε επινοημένες και ανυπόστατες πραγματικότητες. Και ακριβώς εκεί κρίνεται ο ρεαλισμός του. Όχι στο κατά πόσο ο φιλμικός χρόνος είναι αληθής, αλλά στο κατά πόσο θα μπορούσε να αποτελεί μια μίμηση της πραγματικότητας.


Η πραγματικότητα του "Hurt Locker" όμως, αφού αναφέρεται σε βιωμένο/υπαρκτό χρόνο (πολεμικές επιχειρήσεις στο Ιράκ), κρίνεται εκ των προτέρων ως ανυπόστατη. Επί της ουσίας πρόκειται για εναν προπαγανδισμό της χρησιμότητας των Αμερικάνικων επιχειρήσεων στον Ιρακινό χώρο. Ας περάσουμε όμως στα μέσα της προπαγάνδας της Kathryn Bigelow. Η Kathryn Bigelow αν και αναφέρεται σε μια πολύ ευρεία κατάσταση (παρουσία Αμερικάνικων στρατευμάτων στο Ιράκ), με υπέρογκο πολιτικοκοινωνικό background, επιλέγει ως on χώρο να εστιάσει στις επιχειρήσεις μιας, επί της ουσίας, τριμελούς αποστολής Αμερικάνων στρατιωτών. Ο off χώρος, πολιτική, θάνατοι, φύση εχθροπραξιών, καταδικάζονται σκοπίμως και εξοργιστικά στην ανυπαρξία. Ενώ, εμείς εστιάζουμε αποκλειστικά στους τρεις στρατιώτες (William James, JT Sanborn, Owen Eldridge). Η αποστολή τους ντύνεται με έναν υπερβολικό ειρηνιστικό χαρακτήρα και, με αποκορύφωμα τον WIlliam James, παρατηρούμε μια υπέρμετρη ανθρωπιστική ευσπλαχνία προς τους Ιρακινούς. Και δεδομένης της μονομερούς μας εστίασης, υπογείως αναγράφεται ενα συλλογικό ειρηνιστικό ιδίωμα στην ταυτότητα των Αμερικάνικων στρατευμάτων. Από την άλλη, η περιγραφή του Αραβικού πληθυσμού είναι εντελώς αόριστη και προσχηματική. Όπου υπάρχουν Άραβες αναφέρονται με εξωφρενικά γενικόλογο και απαρέγκλιτό τρόπο ως τρομοκράτες. Δίνοντας την εντύπωση μιας καθολικής τρομοκρατικής ταυτότητας στο συνόλου των Αράβων. Και όλα αυτά τα κεντάει η 59χρονή σκηνοθέτιδα κυρίως μ' ενα σενάριο που ποντάρει στη συναισθηματική εμπλοκή του θεατή.


Η βάση της ταινίας, όπως καταδείξαμε, είναι προπαγανδιστική. Ωστόσο θα 'ταν άδικο να μην αναγνωρίσουμε στο "Hurt Locker" τον σφυγμό στο μοντάζ, καθώς και την ένταση που αναδίδει η κάμερα στο χέρι. Ο θεατής θα βρει επίσης ανά τα φιλμικά λεπτά δυνατούς οπτικούς συμβολισμούς. Με αποκορύφωμα τη ματωμένη σφαίρα πριν τη χρησιμοποίησή της. Αν και συνήθως, ως προς την ποιότητά τους, οι συμβολισμοί εξυπηρετούν την προαναφερθείσα προπαγάνδα. Αρκεί όμως το σφιχτό μοντάζ και η συγκροτημένη σκηνοθεσία για να σώσουν την παρτίδα; Η απάντηση δίνεται στην παρακάτω παράγραφο.

Παρά τις αδιαμφισβήτητες σκηνοθετικές ικανότητες της Kathryn Bigelow, ως φιλμουργός υποκύπτει σ' ένα παιδαριώδες σφάλμα. Ο κινηματογράφος πολλάκις έχει χαρακτηρισθεί ως το σταυροδρόμι των Τεχνών. Υπό την έννοια ότι είναι το σημείο συνάντησης σχεδόν όλων των τεχνών (φωτογραφία, ζωγραφική, υποκριτική, λογοτεχνία κλπ). Όμως ως σημείο συνάντησης, νοείται η αρμονική συνένωση των λοιπών τεχνών που απαρτίζουν την κινηματογραφική εικόνα και όχι απλά η συνάθροισή τους. Όμως, η βραβευμένη σκηνοθέτιδα, έχοντας υπ' όψιν τη σφιχτή αισθητική της εικόνας, υιοθετεί μια λογική ανάλαφρων-πομπωδών-Αμερικανοποιημένων διαλόγων, που αποσκοπούν στην μαλθάκωση του κλίματος της σινεθέασης. Ομοίως πράττει και με τις λοιπές διαστάσεις που απαρτίζουν την φιλμοκατασκευή της. Και έτσι, αντί για αρμονική συνένωση έχουμε μια αυξομειωτική συνάθροιση, που σμπαραλιάζει κάθε υπολειπόμενη αίσθηση ενότητας της ταινίας.


Για να κλείσουμε το κείμενο, το "Hurt Locker" ίσως σας ανταμείψει αν καταφέρετε να ξεπεράσετε αλώβητοι το προπαγανδιστικό στάδιο και τους προσχηματικούς κόμπους που αφήνει η μυθοπλασία. Άλλωστε υπό μια (αφελή) σκοπιά, θα μπορούσε να ήταν απλά μια αθώα πολεμική επιχείρηση στο Ιράκ. Η οποία σαν κινηματογραφική αφήγηση διακρατεί άπταιστο εσωτερικό ρυθμό και μια συγκρατημένη, για τα Αμερικάνικα δεδομένα, προσέγγιση.


Βαθμολογία: 4/10




Τέλειο

Tuesday, March 09, 2010

2009 favorites

Μετά από πολλές ταινίες και λίστες κατέληξα σε αυτές τις 10 ως τις αγαπημένες μου της περασμένης χρονιάς.


10. 500 Days of Summer


9. The Hurt Locker


8. The Wrestler


7. Moon


6. Inglourious Basterds


5. The Girl with the Dragon Tattoo


4. Anvil. The Story of Anvil


3. Fish Tank


2. The Reader


1. Vals Im Bashir

Sunday, March 07, 2010

Shutter Island (Το Νησί των Καταραμένων)

Σκηνοθεσία: Μάρτιν Σκορτσέζε
Σενάριο: Λέτα Καλογρίδη
Παίζουν: Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Μαρκ Ράφαλο, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Μισέλ Γουίλιαμς, Πατρίτσια Κλάρκσον
Η.Π.Α. | 2010 | Θρίλερ Μυστηρίου | 138’|




Το "Νησί των Καταραμένων" δημιουργεί μια αρχική ατμόσφαιρα μυστηρίου που θα σε εκπλήξει ευχάριστα, συντηρεί μια γνήσια αίσθηση αγωνίας (πράγμα σπάνιο σε καινούριες ταινίες) και κρατά μια συνεχή ενέργεια σε εκκρεμότητα η οποία δεν εκτονώνεται παρά μόνο μετά την ανατρεπτική στροφή του σεναρίου, που σημαίνει και την κορύφωση του φιλμ. Αν δεν είσαι από αυτούς που προβλέπουν το τέλος της ταινίας πριν από το διάλειμμα ακόμα… μην χάσεις αυτό το θρίλερ μυστηρίου.


Ο Τέντι (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) και ο Τσακ (Μαρκ Ράφαλο), δυο Αμερικανοί αστυνομικοί, αναλαμβάνουν να ερευνήσουν την εξαφάνιση της κρατουμένης Ρέιτσελ (Πατρίτσια Κλάρκσον) από τη φυλακή του Σάτερ Άιλαντ, ενος σωφρονιστικού ιδρύματος για τους κατάδικους που έχουν κριθεί κλινικά παράφρονες. Κι όλα αυτά εν έτει 1954. Σύντομα, μυστήριες καταστάσεις και σκοτεινές παραισθήσεις θα περιπλέξουν την ήδη μπερδεμένη υπόθεση, ενώ κι η έρευνα τους παρεμποδίζεται από το μη συνεργάσιμο μα άκρως γοητευτικό διευθυντή (Μπεν Κίνγκσλεϊ). Είναι φανερό πως κάποιο μυστικό απαιτεί να αποκαλυφθεί και ο δεξιοτέχνης Σκορτσέζε σχετικά γρήγορα θα μας εμπιστευθεί πως... κάποιος λείπει από το νησί.


Ο κος Σκορτσέζε χρησιμοποιεί ασυνήθιστα οπτικά εφέ για τον ίδιο, χωρίς να παραπατά, φροντίζοντας να τροφοδοτεί την μόνιμη αίσθηση μιας πιθανής αναπόφευκτης μοιραίας κατάληξης. Η διάχυτη αίσθηση του φιλμ νουάρ και οι διαδοχικές ερωτήσεις που πυροδοτεί μια τέτοια ταινία δουλεύουν μόνο προς όφελος του «Νησιού», το οποίο θα ήταν εξαιρετικό αν η ανατροπή του ήταν ακόμη πιο προστατευμένη.


Οι επιλογές της σκηνοθετικής του γραμμής κάθε άλλο παρά άστοχες είναι, αφού καταφέρνει να συγκρατεί την αφήγηση (αποφεύγοντας τους κινδύνους της περιττής δραματοποίησης) και ταυτόχρονα να συντηρεί την αγωνία, κατά τρόπους τέτοιους ώστε να αισθάνεσαι πως μεταξύ εσού και της ταινίας υπάρχει κάποιου είδους εκκρεμότητα, την οποία ο πολύπειρος Αμερικανός σκηνοθέτης διατηρεί όσο θέλει… με άνεση.


Βαθμολογία: 3,5 / 5



Thursday, March 04, 2010

The Box (Το Κουτί)

Σκηνοθεσία: Richard Kelly
Παραγωγής: Usa / 2009

Διάρκεια: 115'




Ο Richard Kelly έχει βαλθεί να σκιαγραφήσει τις σιωπηλές φυλακές εντός του φαινομενικά ελεύθερου κόσμου. Στο ποιητικό "Donnie Darko" ήταν οι ανελέητοι κύκλοι-μηδενικά ενος αλλόκοτου κόσμου. Εδώ, πιο κοφτά: Το Κουτί. Συνώνυμο φυλακής.

Ένα εκατομμύριο δολάρια προσφέρονται σε μια σχετικά ευκατάστατη οικογένεια για να πατήσει ενα κουμπί που θα στοιχίσει τη ζωή κάποιου άγνωστου σε απροσδιόριστες γεωγραφικές συντεταγμένες. Το θεωρητικά απρόσωπο αυτής της άτυπης συνδιαλλαγής θανάτου καθιστά την πρόταση δελεαστική. Και ο Richard Kelly πετάει εξ' αρχής τα καρφιά του σ' εναν κόσμο εξιδανίκευσης της εξατομίκευσης και απαγραφής της συλλογικότητας. Άραγε είναι οι γεωγραφικές αποστάσεις που γεννούν αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων ή είναι η αποξένωση (την οποία φέρνει η εξατομίκευση) που γιγαντώνει τις αποστάσεις;


Η συνέχεια είναι ακόμα πιο κατατοπιστική. Το Box του τίτλου διεκδικεί σημασιολογικά το μερίδιο πραγμάτωσης της αλήθειας του Νέου Κόσμου. Ζωές κλεισμένες σε κουτιά. Απ' αυτά της υλικής επιδίωξης [σπίτια, αυτοκίνητα, τηλεόραση] ως εκείνα της εννοιολογικής σμίκρυνσης [οικογένεια, εαυτός]. Άνθρωποι φοβισμένοι, περιχαρακώνονται μες σ' αυτοδημιούργητα κελιά, στην ψευδαίσθηση της πρόληψης και της ασφάλειας. Για να φτάσουμε στο ύστατο σημείο του ατομοκεντρικού μοντέλου: τα τοιχώματα των αυτοδημιούργητων κουτιών, ιδεολογικά και υλικά, στενεύουν τόσο που γίνονται ενα ασφυκτικά εφαρμοστό περιτύλιγμα. Που εντός παγιδεύεται η κουκκίδα του ατόμου-εαυτού και εκτός (ανέπαφα και ασύμπτωτα με το άτομο πλέον) εκτείνεται ο κόσμος του απείρου.


Σ' όλο αυτό το φιλμικό σύμπαν, ο Richard Kelly θα επιστρατεύσει και κάποιους συμβολισμούς για να παραπέμψει στην έσω στρέβλωση του πολιτισμού μας. Η κώφωση, η τύφλωση και η κάπως καρτουνίστικα αποτυπωμένη εξωτερική παραμόρφωση αντιστοιχούν σε καταστάσεις που αποσκοπούν να καθρεφτίσουν την αδιόρατη εσωτερική παραμόρφωση και τη στρέβλωση των σύγχρονων αξιών. Στοιχεία που παντρεύονται επιτυχημένα, αλλά και κάπως συνταγοποιημένα, στην ατμόσφαιρα θρίλερ της ταινίας.


Επί της ουσίας, το "The Box" υπηρετεί δοκιμιακά την μεταποίηση της εξ' αποστάσεως δολοφονίας (η αποτύπωση συγγενεύει με το τεχνοκρατικό προφίλ των πολεμικών επιχειρήσεων) σε εξ' επαφής δολοφονία. Άραγε σε τι διαφέρει ενα οικείο πρόσωπο από ενα άγνωστο; Πόσο διαφέρει το βάρος της δολοφονίας τους; Και από πότε έπαψε η γη, ο κόσμος, να είναι ένας ενιαίος οίκος; Κάποια στιγμή ο James Marsden ρωτάει τη σύζυγο του Cameron Diaz: "Πόσο καλά με ξέρεις;" για να πάρει μια απόλυτα καταφατική απάντηση. Όμως ο Richard Kelly συνδυάζοντας τα παραπάνω περί κουτιών, αλλά και τη μεταφυσική χροιά της ταινίας, δε μπορεί να συμμεριστεί την άποψη της Cameron Diaz. Και κινηματογραφεί ενα από τα μεγαλύτερα σφάλματα της ανθρωπότητας: το να ορίζει την ύπαρξη των πραγμάτων μονάχα απ' τη στιγμή που αυτά γίνονται αντιληπτά από τις μυωπικές αισθήσεις της. Καθιστώντας εν τέλει τον εαυτό της πεπερασμένο, σ' εναν πεπερασμένο κόσμο (αφού αυτός περιορίζεται αποκλειστικά στο στενό πεδίο αντίληψης των αισθήσεων) που κατοικεί στη μασχάλη της αιωνιότητας.


Ωστόσο, το μπουχτισμένο απ' τη σύγχρονη συμβατικότητα "The Box" αποτυγχάνει στο να γίνει μια πολύ σημαντική ταινία. Και αυτό διότι ο Kelly δε μπορεί να σαρκώσει τα αντισυμβατικά του φρονήματα σ' ενα ανάλογης αισθητικής κινηματογραφικό βίωμα (όπως για παράδειγμα κάνει ο Gaspar Noe στο "Μόνος Εναντίων Όλων"). Αντίθετα ο νεαρός σκηνοθέτης επιλέγει τα άμφια της μεταφυσικής ταινίας και τα εμπλουτίζει με δάνεια απ' το horror film. Αφηγηματικά, τα προβλήματα συγκρότησης είναι εμφανή στο αποστασιοποιημένο βλέμμα. Ενώ σκηνοθετικά, το "The Box" μπορεί να απογειώνεται όταν καλείται να περπατήσει τα χωράφια της πραγματικοφάνειας (έχοντας και την καταλυτική υποστήριξη της μουσικής), αλλά αδυνατεί να σκηνοθετήσει το απλά επαρκές πρωταγωνιστικό τρίο (Cameron Diaz, James Marsden, Frank Langella) στις σκηνές που άπτονται του ρεαλισμού.

Ποιός θα σπάσει το κουτί;


Βαθμολογία: 6/10


Tuesday, March 02, 2010

TOP gay GUN: the Tarantino way


A trailer for "Top Gun" recut into a love story.




Και η προφανής πηγή έμπνευσης με τον QT από την ταινία "Sleep with me" (1994).



Ελπίζω μόνο να μην αρχίσουν τώρα σχόλια οτι είμαστε ομοφοβικοί κλπ :-D

There's always fuckin' Scorsese!

[Εκ μεταφοράς από το facebook profile της Ομάδας μας]


Εγω πάντως αν o κοντός δεν είχε κάνει το "Raging Bull", θα ήμουν σίγουρα με De Palma :-B
Επίσης, sbdy give QT a fucking tv show!!!





Η περι ου ο λόγος opening sequence
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...